Caleb dwaalde verder over het buitenterrein. Met een tevreden glimlach neuriede hij een oud Novaans liedje. Tot nu toe was zijn aanwezigheid hier goed bevallen, hij had zowaar aardige mensen ontmoet! Iedereen hier leek zoiezo meer rekening te houden met hem, niet met dat hij blind was, maar dat hij wel degelijk gekwetst kon worden als men raar reageerde of bang werd. Dat was wel het laatste wat hij wilde: mensen angst aanjagen met zijn handicap. De drie lichtbollen die als zijn gids dienden detecteerden een kleine gedaante niet ver van hem vandaan. Een signaal ging naar zijn hersens waaruit hij kon opmaken dat de gedaante een persoon was. Met toegenomen zekerheid liep hij over het jonge gras. Nu moest hij ongeveer bij de persoon zijn. Toch hoorde hij nog geen tegenreactie van diegene. "Ehm hallo?" sprak hij uiteindelijk maar met vriendelijke stem. Zijn handen had hij in zijn zakken gestoken. De wind leek zijn sneeuwwitte haar mee te willen nemen. Weer kreeg hij geen reactie. Hoe kon dat nou? De lichtbollen konden zich onmogelijk vergist hebben..toch? Als ze dat wel hadden gedaan, dan wist Caleb niet waar hij dan nog wel op kon vertrouwen als gids. Sinds zijn twaalfde jaar, het jaar dat hij blind was geworden, waren zij het altijd geweest die hem leiden. En nu zouden ze voor het eerst in die vijf jaar een fout gemaakt hebben? Gespannen wachtte Caleb af, hopend dat het vertrouwen in zijn magische mechanisme niet beschaamd zou worden.

Caleb hoorde eindelijk een geluid. Hij slaakte een zucht van opluchting. Er was dus wel iemand. Maar het geluid beviel hem niet.. Het klonk..vreemd.. Gespannen luisterde Caleb naar het zachte schokkerige fenomeen. Ineens herkende hij iets door een herinnering aan zijn zusje. Iemand huilde. Het was zachtjes en bijna onhoorbaar maar zijn hoorzintuigen waren ook scherper dan bij anderen. Plotseling hoorde hij ook een stem. Iets langzamer praten? Verbaasd keek Caleb in de richting waar de klanken vandaan kwamen. "Waarom huil je?" vroeg hij daarom duidelijk articulerend. Zijn ijskoude ogen staarden in de leegte. Hij wist niet of hij de persoon, die aan de stem te horen een meisje was, wel aan keek of niet. Maar dat deerde nu niet. Aarzelend zette hij een stap naar voren. Waar was ze toch? Het oude gevoel van een "grote broer" keerde terug bij hem. Hij wilde het meisje graag helpen al wist hij niet wie ze was. De koude wind maakte de vreemde ontmoeten nog mysterieuzer. Zijn voeten tasten naar de aarde en de lichtbollen stippelden een veilige route naar de persoon voor hem uit. Voorzichtig bewoog Caleb zich nog een stukje verder voort over het gras dat bijna geen geluid maakte onder zijn gewicht. Geduldig wachtte hij ondertussen tot het meisje antwoord zou geven op zijn vraag.

Caleb wachtte geduldig op een antwoord van het meisje. Inmiddels was hij naast haar komen staan, dat hadden zijn gidsen hem tenminste duidelijk gemaakt. Met behulp van zijn handen zocht hij een aangenaam plekje in het gras op en ging er zitten. Het zag er misschien een beetje onbeholpen uit, maar het meisje zou er spoedig toch wel achter komen wat er met hem aan de hand was als zijn helblauwe ogen het al niet hadden verraden. Hij hoorde hoe ze antwoord gaf op zijn vraag en liet zijn schouders een beetje zakken. "Wanneer de stem ontkent en het hart bevestigt is het voor de blinde geen moeilijk onderscheid tussen waarheid en bedrog." prevelde Caleb een oud gezegde. Hij ging in kleermakerszit zitten en liet de koude wind zijn gezicht betasten. Zijn ogen keken uit over het meer alsof hij ineens wel zijn pracht kon aanschouwen. Met zijn laatste woorden had hij of haar vermoedens bevestigt, of zijn "geheim" meegedeeld. In ieder geval was dat raadsel nu uit de wereld. Maar dan was er ook nog het vreemde aan het meisje... Ten eerste wilde ze dat hij langzaam sprak en zijn woorden herhaalde en ten tweede had haar stem een bepaalde vreemde klank. Caleb kon niet zeggen of het een accent was of iets anders, daarvoor wist hij nou eenmaal te weinig van de wereld. Hij besloot om niet verder te spreken over haar verdriet, zoals het meisje zelf blijkbaar ook niet wilde. Toch had hij geen spijt van zijn eerdere opmerking. Toen was daar ineens weer de vreemde doch lieflijke stem naast hem. "Caleb Solas is de naam." stelde hij zichzelf vriendelijk aan het meisje voor. Hij nam maar niet de moeite om zijn hand uit te steken, hij wist immers niet of zij wel in de gelegenheid was om die te schudden. "En wie ben jij?" sprak hij verder op dezelfde warme, duidelijke toon.

Caleb trok verbaasd zijn wenkbrauwen op toen het meisje, die blijkbaar Friedl heette, hem bij zijn achternaam noemde. Dat was hem nog niet eerder gebeurd, misschien op de momenten dat hij kattenkwaad had uitgehaald en zijn leraar hem aansprak na dan. Hij had niet in de gaten hoe Friedl ondertussen haar hand had uitgestoken naar hem. "Eh..ja, aangenaam." Caleb glimlachte vriendelijk aangezien hij inschatte dat het meisje vast erg onzeker was dat ze hem bij zijn achternaam aansprak. "En zeg maar Caleb hoor." Hij ging even verzitten en plukte met zijn rechterhand in het hoge gras. "Al vind ik mijn achternaam ook mooi." voegde hij er nog aan toe. Automatisch trok hij wat van het gras los en begon en mee te spelen tussen zijn vingers. Het voelde gek aan, bijna magisch. "Friedl.." Hij proefde de naam tussen zijn lippen. "Wat een leuke naam trouwens! Klinkt..apart en goed in de oren."Zijn stemming was gek genoeg opperbest ondanks de koude temperaturen om hem heen. Toch kon hij het treurige gevoel dat het meisje hem gaf niet negeren. Wat was er toch met haar? Ze leek hem niet goed te horen, want nu had ze zijn naam ook fout gezegd...Was ze misschien slechthorend? Of iets anders? Maar hij wilde het haar nog niet vragen, dat vond hij onbeleefd, al deden mensen dat vaak genoeg bij hem wat hem niet deerde. Met moeite wist hij zijn nieuwsgierigheid te bedwingen.

Caleb hoorde hoe Friedl zijn naam op een aparte manier uitsprak en knikte. "Zo heet ik." antwoordde hij vriendelijk. Hij sloot zijn ogen voor een ogenblik om zich extra te kunnen concentreren op zijn omgeving. Het water leek vlakbij door de frisse geur die het uitstootte en er waren best veel vogels voor de tijd van het jaar. Caleb zuchtte van geluk, de innige rust hier deed hem goed. Hij vroeg zich af of het water een kabbelend beekje of een meer moest zijn, maar daar kreeg hij helaas niet zomaar antwoord op. De lichtbollen konden namelijk alleen vormen herkennen. De vrede in Caleb's gedachten werd plotseling ruw verstoord door het oude geluid waarmee hij Friedl had aangetroffen. Ze huilde? Wat was er dan toch? Radeloos en niet wetend wat hij anders moest doen stak Caleb zoekend één hand uit en vond uiteindelijk Friedl's schouder. "He, rustig maar.." waren zijn warme, troostende woorden. Maar ze waren niet luid genoeg om de bijna direct erop volgende woorden van Friedl te overstemmen. Uit het veld geslagen hoorde Caleb ze aan. Doof? Ze was doof?! Ja, dat verklaarde veel.., maar wat bedoelde ze met lachen? Hij lachtte haar helemaal niet uit om haar handicap! Sterker nog hij had voor nu niet eens geweten dat ze die had! En al had hij dat wel, dan had hij er zeker niet om gelachen. Zelf wist hij immers maar al te goed hoe rot dat voelde. "Ik..ik.." stamelde Caleb een beetje ombeholpen terwijl hij zijn hand op haar schouder liet leggen. "Ik lach je helemaal niet uit! En ik wist niet dat je doof was." Hij zuchtte en raapte zijn moed bij elkaar. Het feit dat Friedl riep dat hij het niet begreep deed hem vermoeden dat zij nog niet in de gaten had wat zijn handicap was. "En als er één iemand is die het kan begrijpen, die weet hoe het voelt om..om..eenzaam te zijn, als het lijkt dat niemand jou echt wil of kan begrijpen. Ik weet dat, want ik.." In de war gebracht door zijn eigen emoties en die van Friedl zweeg Caleb even. "Ik ben blind." sloot hij zijn verdedingsspeech af. Zijn hart bonkte door de adrenaline die het had gegeven.

Caleb voelde hoe Friedl hem omhelsde en glimlachte vriendelijk naar haar toen ze zich terugtrok. Hij hoorde hoe ze zich onhandig verontschuldigde. "Hé, dat geeft toch niet?" antwoordde hij met een warme stem en klopte op haar schouder met de hand die daar toch al lag. "En we zijn inderdaad met zijn tweeën." Caleb hield zijn hoofd een beetje schuin en keek met geopende ogen richting Friedl. "En we kennen elkaar misschien nog niet goed, maar weet dat ik er ben als je me nodig hebt." De glimlach versmalde iets, omdat hij wist dat hij nu een gevoelig onderwerp aansneed namelijk de reden waarom Friedl had gehuild. En hij meende echt elk woord wat hij had gezegd, hij voelde zich door hun handicap verbonden met haar en wist dus hoe eenzaam je dat soms kon laten voelen. Voor Caleb was het net alsof hij zijn jongere zusje hoorde die was gestruikeld waarna hij haar had opgepakt en zachtjes een liedje voor haar zong. Zo leek het nu ook: Friedl was gevallen over problemen en hij zou er eventueel zijn op haar weer overeind te helpen. Gedeelde smart, is halve smart.. "Je bent niet alleen, Friedl." voegde hij er nog aan toe op dezelfde toon. Dat was iets wat hem altijd zo geholpen zou hebben, maar nooit tegen hem was gezegd. Dus wilde hij dat maar al te graag tegen Friedl zeggen. Als bevestiging van zijn woorden begon de winterse zon helder te schijnen en verwarmde de aarde. Tot zijn spijt kon Caleb niet haar weerspiegeling aanschouwen op het wateroppervlak, iets wat hij in zijn jeugd altijd graag deed, wat alle Novanen graag deden. De zon was voor hen de belangrijkste bron voor hun krachten en ze stonden er geestelijk mee in contact. Daardoor was het naast treurig ook behoorlijk frustrerend om als Novaan blind te zijn, dat beperkte je kracht.

Caleb voelde hoe Friedl haar hoofd op zijn schouder legde en sloeg met een glimlach een arm om haar heen. Het voelde meer alsof hij een jonger zusje omhelsde en hij wilde dat zij zich veilig zou voelen bij hem. Hij zou er voor haar zijn, hij zou de pijn die haar in zijn greep hield proberen weg te nemen en lukte dit niet dan zou hij het verzachten. Het voelde goed om iemand te hebben die precies begreep wat hij doormaakte, niet alleen omdat diegene het zich kon voorstellen maar omdat die persoon ook hetzelfde onderging. Caleb liet de stralen van de zon die hij op het water voelde neerkomen een prachtig figuur tekenen met zijn lichtmagie om Friedl te vermaken. Het zou er vast prachtig uitzien, maar dat kon hij niet weten. Hij voelde enkel de bewegingen die de lichtstralen maakten door de lucht. De woorden van Friedl deden hem opschrikken uit zijn gedachten en troffen hem recht in het hart. Waar zij hém aan verdiend had? Grapje zeker.. Zij was degene die hem echt beter deed voelen, die de broergevoelens weer deed aan wakkeren na zo'n lange tijd. Zelfs de littekens op zijn rug leken bij haar woorden weg te trekken. "Ik ben degene die dankbaar moet zijn." Hij glimlachte en staarde voor zich uit met geopende ogen. "En als je het kan volhouden met mij, dan wordt het zeker gezellig." voegde hij er lachend aan toe. Hij sprak langzaam en duidelijk zodat Friedl hem goed kon volgen. Caleb liet de lichtfiguren wat dichterbij komen totdat hij hun aanwezigheid duidelijk kon voelen. Een lichte blos verscheen op zijn bleke wangen toen hij Friedl's vraag plotseling hoorde en schoot een stukje opzij door de tik in zijn zij waar hij helemaal niet tegen kon. "Nou ehm.." Hij kuchte en knikte voorzichtig. Het gelaat van Órelinde vormde een duidelijk beeld op zijn netvlies. "Ja." zei hij nog extra en zweeg weer. Op dit soort punten werd hij gek genoeg altijd wat verlegen. "Jij?" probeerde hij nog om de aandacht van zichzelf af te leiden, want kom op: hij bloosde! Dat kon toch niet!?!

Caleb voelde tot zijn opluchting het rode uit zijn gezicht weer langzaam wegtrekken, maar Friedl had het waarschijnlijk al opgemerkt. Zodra ze toevallig een keer op dat onderwerp doorgingen zou hij haar alles over Órelinde vertellen, ze had immers nu al zijn vertrouwen volledig. Hij hoorde haar antwoord op zijn vraag en streek met zijn hand langs Friedl's wang. "Ik begrijp je inderdaad Friedl en ik zal er alles aan doen om je te helpen mocht dat nodig zijn." Hij wilde dat ze dit wist mocht ze met iets rondlopen. Hij zou er zijn. Het leek bijna alsof Caleb haar al zijn hele leven kende zoals ze hier zaten en zoals het voor hem voelde. Aangezien hij blind was kon hij niet zien hoe ze er precies uitzagen samen, maar waarschijnlijk leken ze net een stel. Eerlijk gezegd kon Caleb dat niet schelen er speelde immers niets tussen hen, hij vond Friedl's gezelschap en haar omhelzing juist wel fijn. Zo had hij het gevoel dat ze ook écht bij hem was en niet alleen een stem in zijn hoofd vormde. Een beeld flitste door zijn hoofd en bracht hem op een idee. Caleb hief zijn hand voor een ogenblik en vormde met zijn krachten een klein konijntje uit de lichtstralen. Het kleine beestje huppelde vrolijk verder over de onzichtbare grond boven het meer. De gedachte eraan deed zijn glimlach verbreden. Friedl's stem bracht Caleb pas weer terug bij de werkelijkheid en hij luisterde aandachtig. Haar beste vriend? Het scheelde niet veel, maar tranen van geluk stonden bijna in zijn ogen. Hij kon er niets aan doen. Het deed hem gewoon zo veel dat het meisje hem zo zag en andersom vatte hij het ook zo op. "Maar ik ga ervoor zorgen dat die vriend mij pas wil accepteren als ik hém eerst heb geaccepteerd. Want ik laat het echt niet toe dat ook maar één iemand jou zou kwetsen, dus ga ik hem eerst "keuren"." Caleb wist dat Friedl het niet kon horen, maar sprak toch met humor in zijn stem. Toch verraadde zijn lach wat hij hiermee wilde zeggen. Maar hij meende het wel degelijk!

Caleb hoorde Friedl's eerlijke lach in zijn oren en lachte zachtjes mee, het ging gewoon automatisch. In zijn hoofd vormde zich een beeld hoe haar lachende gezicht eruit zou zien: glimmende ogen en misschien kleine kuiltjes in haar wangen? Reden genoeg voor hem om zich gelukkig te voelen. Het konijntje dat zijn magie had gemaakt stond indirect in contact met hem, daardoor verbaasde hij zich lichtelijk toen Caleb plotseling jong gras onder zijn voeten voelde kietelen. Wat was dat nou? Misschien deed Friedl dit? Haar giechel bevestigde uiteindelijk zijn vermoeden en deden hem nog breder glimlachen. Hij kon voor zichzelf niet eens beschrijven hoeveel hij al om het meisje gaf. Ze had werkelijk een plekje verworven in zijn hart en zou er niet gemakkelijk meer uit te krijgen zijn. Dat wist hij zeker. De plotselinge ommekeer van haar emotie na de omhelzing deed Caleb geschrokken naar beneden kijken. Het volgende moment kon hij alleen maar luisteren, luisteren en huiveren bij haar verhaal. Dit had hij niet verwacht en gek genoeg..toch ook weer wel.. Hij had al geweten dat er Friedl iets ergs overkomen moest zijn, dat voelde hij. Rustig liet hij haar uitvertellen en hield haar ondertussen stevig vast. Zijn warme hand wreef zachtjes langs haar rug om haar te kalmeren, toch was hij blij dat zij hem goed genoeg vertrouwde om dit met hem te delen. Maar de woede van haar verleden liet hem niet los. Wie kon zo lief meisje zoiets aan doen? En haar eigen vader nog wel? Caleb moest hevig moeite doen om zijn woede in bedwang te houden en balde zijn vuist daarom achter haar rug. Die man mocht hopen dat Caleb er nooit achter kwam waar hij woonde.. Niemand mocht Friedl iets aandoen, niemand! En daar zou hij nu voor zorgen, hij zou haar beschermen! Aan het eind van haar verhaal drukte hij zachtjes een vriendschappelijke zoen op haar wang. "Wees nu niet meer bang, ik bescherm je. Dat beloof ik." fluisterde hij in haar oor. In zijn stem klonk de woede en de pijn nog steeds lichtelijk door. Caleb hield Friedl dicht tegen zich aan en probeerde te glimlachen om haar op te beuren en zijn opmerking te bekrachtigen. "Niemand zal je nog kwaad doen zolang ik hier ben." Zijn wenkbrauwen ging lichtelijk omhoog toen Friedl gekalmeerd leek te zijn en op een ander onderwerp oversprong. "Reeve..?" sprak Caleb langzaam terwijl er allerlei scenario's door zijn hoofd flitste. Wie was die jongen? En hij was aardig? Ja ja, vast! Dan moest hij dat eerst maar eens bewijzen.. "En eh.." Caleb stem klonk schor en lichtelijk wantrouwend. "die "Reeve"..." het scheelde niet veel maar Caleb sprak de naam nog net niet vol afschuw uit. "wat is dat dan wel voor een type?" Nu klonk hij helemaal als een grote broer en dat wilde hij ook al te graag zo houden! Een jongen? Ze had een jongen ontmoet..? Daar moest hij meer van weten..

Caleb hoorde Friedl zijn vraag herhalen en knikte. Hij wachtte geduldig af en kalmeerde een beetje. Friedl was een intelligent meisje en ze kon prima voor zichzelf uitmaken wie wel deugde of niet, toch wilde hij niet dat ze door één of andere jongen in de maling genomen en zo gekwetst zou worden. Maar dan had diegene ook een probleem.. Caleb boog zijn hoofd zodat zijn kin op Friedl's hoofd rustte. Haar stem klonk opnieuw in zijn oren, melodieus als altijd maar met toch een vorm van onzekerheid. Blijkbaar had ze zijn toon dus wel goed opgevangen. Het lieve en bezorgde type? Daaruit kon Caleb opmaken dat die Reeve óf een eerlijke, lieve jongen was óf iemand die misbruik van Friedl wilde maken en zich anders voordeed. In ieder geval wilde Caleb hem maar al te graag even onder "vier ogen" spreken. De volgende woorden van Friedl deden zijn adem even stokken. Ze vond hem echt leuk? Aan de ene kant was Caleb maar al te blij voor haar, ze verdiende de liefde. Maar aan de andere kant maakte hij zich nog steeds zorgen of Reeve wel deugde. "Hm.." mompelde hij terwijl hij kort nadacht. Een glimlach verscheen toen op zijn gezicht. "En hij jou?" zei hij uiteindelijk met een warme, toch ietsje wantrouwige stem. "Want in dat geval zou ik hem graag eens ontmoeten. Als jij dat niet erg vindt tenminste." Ja, dat was een goed idee! Zo kon hij die Reeve eens goed keuren waardoor hij wat geruster over de situatie zou zijn. Misschien konden ze het zo regelen dat hij dan Órelinde aan Friedl kon voorstellen? Glimlachend wachtte Caleb toch wel nieuwsgierig op Friedl's antwoord.

Friedl keek Caleb aan. Ze kon wel huilen. Ze wist dat Caleb het goed bedoelde, maar ze wist ook zeker dat Reeve deugde en haar niet zou misbruiken of zo iets. Friedl keek opzij. Ze voelde zich bekeken. Haar hart stokte in haar keel toen ze dacht dat haar vader keek. Ze dacht even dat hij daar stond en slaakte een klein gilletje. Band drukte zij zich tegen Caleb. Ze probeerde zich in te houden en keek naar Caleb's lippen. 'Hij vindt mij ook leuk, denk ik, voel ik,' zei Friedl verliefd en ze keek naar Caleb. Ze probeerde zichzelf een beetje tegen te houden. Ze vond het erg fijn dat Caleb haar zo ondervroeg. Ze wist dat hij zich zorgen maakte en nu vond ze dat juist fijn. Ze schudde haar hoofd op zijn woorden en gaf hem een dikke knuffel. Ze sloot haar armen om zijn buik heen en drukte hem bijna plat. Ze keek hem aan. 'Mijn grote broer,' zei ze glimlachend en ze drukte hem een kus op zijn wang, net zoals hij bij haar had gedaan. Als ze dat bij Reeve had gedaan, dan zou ze allemaal vlinders hebben gevoeld en zich helemaal tegen hem hebben aangedrukt. Maar bij Caleb voelde het net als een echte grote broer. Hij was er gelukkig voor haar en zij zou er ook voor hem zijn. Ze hadden allebei een handicap. Hij aan zijn ogen aan zij aan haar oren. Ze keek naar Caleb. Ze vond het fijn dat hij haar zo in bescherming nam als een echte broer. Ze keek naar Caleb. Misschien kon ze hem ook vertellen dat ze Reeve gezoend had. 'We hebben zelfs al gezoend!' opperde ze vrolijk en van geluk gaf ze Caleb een knuffel. 'Maar verder ga ik niet hoor. Ik ben er nog niet aan toe. Ik ben nog te bang,' zei Friedl tegen Caleb en ze keek hem even treurig aan. Dat treurige doelde ze op dat haar vader haar dat had afgenomen. Het zou lang duren voor ze zoiets weer zou durven doen en eigenlijk vond zij zichzelf er ook een beetje te jong voor. Ze was nog maar vijftien jaar. Ze vond dit nu neit zo'n geweldige leeftijd om dan al over dat soort dingen na te denken. Friedl keek naar Caleb. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht en ze knuffelde Caleb nogmaals, waarmee ze haar geluk uitte.

- Je moet een topic met Reeve maken, mocht je hem willen keuren XD -

Caleb hield Friedl tegen zich aan en suste zacht toen ze gilde. Hij kon haar angst voelen en probeerde het weg te nemen. Hiervoor gebruikte hij zijn lichtkrachten waarmee hij telepathisch een helder licht naar haar duisternis zond. Het leek al ietsje te helpen toen Friedl over Reeve verder ging. Caleb's gehoor was scherp, dus viel haar ondertoon niet te missen. Ze was verliefd, dat was duidelijk. En hij wilde net weer een wantrouwende opmerking maken toen zij hem voor was. Mijn grote broer? Als het had gekund, hadden Caleb's ogen nu gestraald en hij besloot om zich in te houden. Als ze werkelijk van Reeve hield en andersom, dan moest hij daar niet tussenkomen, maar dat hield niet in dat hij die jongen scherp in de gaten hield al was hij dan blind. Hij beantwoordde de zoen op zijn wang door zachtjes te lachen. Oké, misschien was hij wel iets te beschermend.. "Mijn kleine zus." klonk zijn vrolijke stem. Het viel hem alles mee dat hij zich zo makkelijk een beetje meer kon terugtrekken. Friedl had die ruimte nodig, ze was jong net als hij, dus moest ze gewoon alles een beetje ontdekken. Maar toen haar volgende opmerking hem bereikte verslikte hij zich abrupt. "Gezoend..?" zijn stem klonk bijna een octaaf hoger. Caleb hoestte drie keer en wist zijn rust weer terug te vinden toen Friedl eraan toe voegde dat ze niet verder dan dat zou gaan. "Ja, ja..verstandig.." verzuchtte hij en probeerde zijn glimlach terug te krijgen. Hij was blij voor haar, echt waar en ook voor het feit dat ze hem dit toevertrouwde. Echt wel..maar zolang Reeve ook goed zijn handen thuis wist te houden als Friedl dit niet wilde.. Hierna moest Caleb eigenlijk om zichzelf lachen. Wat was hij toch allemaal aan het kniezen? Zelf wist hij hoe het voelde! Hij was ook verliefd en voelde die vlinders. Maar goed..Friedl was net als zijn kleine zusje en dus nam die beschermingsdrang soms ook de overhand. "Ik ben blij voor je, Friedl." er klonk een eerlijke lach van hem. "Mm, ja dat gevoel. Ik ken het: je voelt je licht in je hoofd worden en overal vreemde kriebels, toch?" Caleb richtte zijn hoofd een stukje naar beneden en glimlachte breed. Het was ook wel leuk om elkaar over hun ervaringen te vertellen, dacht hij zo. Dan kregen ze juist een nog betere band.


--Ja, ga ik doen. Dat wordt echt humor, whaha. x]--

Caleb was even vergeten dat als hij de verliefdheidsgevoelens zo goed uitlegde, daar natuurlijk een reden voor moest zijn. Hij voelde hoe zijn wangen ietsje rood aanliepen. Met een ongemakkelijke grijns knipperde hij met zijn ogen. Tja..wat moest hij daarop zeggen? Caleb was helemaal verliefd en Friedl leek het toch al te weten dus kon hij het net zo goed uitspreken. Toen Friedl op zijn schoot kroop kietelde hij net zo erg terug. "Sssht! Niet zo hard! Je weet nooit wie mee luistert!" siste Caleb lachend alsof ze net een groot geheim van hem had verraden. Inmiddels was ze alweer van zijn schoot afgegaan. Zijn hand zocht haar hoofd en wreef er plagend over om haar haar door te war te halen. "En: ja, ja en..jazeker.." gaf hij antwoord op de drie achterelkaar gestelde vragen. De lach op zijn gezicht verbreedde zich. De kus..ja, dat was..wauw! Elke keer als Caleb er nu aan terugdacht was het alsof hij opnieuw in die fantasie stapte, Órelinde's heerlijke lippen nog proevend. Stilletjes was ze elke moment nu in zijn gedachten en wat hij ook deed ze ging er niet uit. Niet dat hij dat wilde, zij bracht het warme gevoel met zich mee. "En ik bloos helemaal niet!' zei Caleb uiteindelijk weer om de aandacht van zijn gedachten af te leiden. Het was best grappig eigenlijk, want al kon hij het niet zien, het gloeiende gevoel in zijn wangen vertelde hem dat hij wel degelijk bloosde. "Maar ehm..ander onderwerp.." ging hij daarom nog extra verder al wist hij dat Friedl het waarschijnlijk niet bij dit simpele antwoord zou laten rusten. De grijns was nog altijd op zijn gezicht en zijn hand rustte nu op Friedl's schouder. Hij wilde dat zijn echte zusjes zo als haar waren geweest! En niet de irritante, krijsende krengetjes van nu. Ze konden ook best lief zijn hoor, maar Caleb had nooit een goede band met hen gehad en al helemaal niet zoals hij nu al met Friedl had.