Kale liep met stevige passen door de gangen op weg naar zijn eigen lokaal. Hij gebruikte nog steeds de kruk om op te steunen. Zijn oorlog wond was nog niet helemaal genezen. Het litteken zou altijd wel zichtbaar blijven maar nu had hij nog steeds last met lopen. Maar dat weerhield Kale er niet van stevig door te stappen. Door al dat oponthoud had hij een tijdje geen les meer kunnen geven. Daar was het nu onderhand wel weer eens tijd voor vond hij. Voor de deur van zijn lokaal bleef hij staan terwijl hij de sleutel uit zijn broekzak haalde en de deur open gooide. Hij keek even naar het verduisterde lokaal. Enkel de streepjes licht die zich door de zwarte gordijnen wrongen gaven hem een beetje zicht. Dit lokaal dat hem zo vertrouwd was geworden. Jaren geleden al, toen hij hier zelf nog een leerling was geweest. Ook toen was hij vaak in dit lokaal te vinden geweest. Wie had gedacht dat dit lokaal ooit nog eens van hem zou worden. Maar ja, hij had ook niet verwacht zich ooit te verloven met een Novaan en dat was ook gebeurd al was die hele bruiloft nooit doorgegaan. Kale stapte het lokaal binnen maar liet de gordijnen dicht. Dat vreselijke zomer licht hoefde hij niet binnen te hebben. In het lokaal in een onaangename kille sfeer. Het was er zelfs haast koud. Kale knipte in zijn vingers waardoor er kaarsen ontstoken werden. Paars vuur ontvlamde en zette het lokaal in een spookachtig schijnsel. Hij maakte een kort wegwerp gebaar en langzaam verschenen er in sierletters de les van vandaag op het bord. Gedachtebeheersing stond er voor vandaag op het programma. Kale zette zijn kruk even tegen zijn bureau aan en schoof tafels en stoelen recht. Daarna liep hij naar een grote kast die de vrije plekken naast het bord op de achterwand bedekte. Hij stond vol met attributen die werden gebruikt bij sommige duistere spreuken. Verder stonden er ook verscheidene drankjes, boeken maar ook dingen als schedels. Kale trok een boek uit de kast en liep ermee naar zijn bureau terwijl hij wachtte op de leerlingen.

Sevalin was blijkbaar de eerste die in de klas kwam, na Master Kale. Hij zag hem met moeite, maar met stevige passen door de gang lopen. Hij wachtte even nadat Master Kale de klas in was gelopen, hij keek naar hoe hij de kaarsen ontstookte met paars vuur. Het was mooi en om van te genieten, vond hij dan. Toen liep hij de klas in als eerste. ''Goedemorgen'' zei hij.

Na Sevalin volgde Dragoslavius die niet echt normaal de les binnen kwam. Hij zweefde op een zwarte wolk en liet die verdwijnen voordat hij aan zijn bank arriveerde. Hij draaide zich naar Master Kale die een boek vasthad. "Morgend"zei hij kortaf en hij keek rond, aangename sfeer, dat vondt hij wel leuk aan dit lokaal, misschien zouden de lessen wel fantastisch worden. Een kleine grijns kwam op zijn lippen en hij ging zitten. Hij nam zijn boeken erbij, een veer en een potje inkt. Dat waren zijn alledaagse dingen die hij gebruikte toch. Hij richtte, eenmaal alles op zijn bank lag, zich naar Master Kale en hij geeuwde lichtjes.

[baggerpost]

Sevalin liep naar zijn bank toe. Zijn bank zat vlakbij, bekant naast die van Dragoslavius. ''Hmm, das toch is geluk hebben. De twee nieuwerds naast elkaar. Handig.'' zei hij tegen Drago. Hij pakte uit zijn rugzak een boek, wat ging over een oorlog, in Nova. Het ging tussen Shadranen en Novanen, omdat er een dorp was, het dorp was bedoelt voor de Shadranen maar sommige Novanen waren er niet mee eens en vernielde het dorp. En toen kwam er ruzie en toen oorlog. Het was een spannend boek, vooral omdat Sevalin's overovergroot opa er in voor kwam, genaamt Sabawai. Hij was degene die de strijd aanging met de Novanen. Na een lange tijd lezen waren er nogsteeds alleen Master Kale, Drago, en Sevalin zelf. Hij stond op en stopte zijn boek terug en stond op, hij ging in de deuropening staan en er kwamen een paar kinderen aanlopen. ''Héhé.'' zei hij opgelucht.

Viktor liep verveeld door de gangen. Hij had Diva beloofd beter zijn best te doen. En de les die hij vandaag had was dan ook interessant. Ze waren bij het hoofdstuk over gedachtebeheersing. Iets wat Viktor jammer genoeg nog niet helemaal onder de knie had. Maar het enige nadeel was dat Viktor het niet zo had op Master Kale. Van hem had die man mogen sterven in de oorlog. Samen met die bemoeial van een Hatori. Kale kon streng zijn en dat haatte Viktor. Vooral omdat hij daardoor niet in verboden boeken kon lezen. En daar had Kale er ook genoeg van staan in zijn kast. Viktor was er al vaak langs gelopen. Viktor liep tot aan de deur van het lokaal en bleef tegen de deurpost geleund staan. ''Morgen Master'' zei hij kortaf. Hij grijnsde inwendig bij het zien van de kruk. Viktor had gehoord van Kale's wond. Dat was wel het minste waar hij mee terug kon komen van de oorlog. Dat was nog een reden waarom Viktor Kale niet echt mocht. Hij was lid van de Suasama. Tenminste dat gerucht ging rond maar Viktor wist dat wel zeker. Vooral omdat Kale Diva had getraind. Het was moeilijk om van een van hen te winnen, zoals beiden zich als een slang gedroegen in een gevecht. Al zu je zoiets van Kale niet zeggen. Hij stond er altijd kaarsrecht bij. Net een stijve hark. Maar eenmaal in gevecht leek het net of hij geen bot meer in zijn lijf bezat.

Er kwam iemand met een gewoon angstaanjagende outfit en blik. Gewoon om bang van te worden, vond hij dan, terwijl hij niet bang was, maar zijn zusje zou wel opkijken, ze zou namelijk flauwvallen. Hij liep naar de deur van de klas en ging daar aan de deurpost hangen. Sevalin vertrouwde hem niet en liep naar hem toe. ''Sevalin Snake, aangenaam.'' zei hij.

Kale keek even kort op toen meteen de eerste leerling al binnen kwam lopen. Direct een nieuwe die Kale nog niet kende. Ook de tweede leerling kwam hem nog niet bekend voor. ''Morgen'' antwoordde hij kort op hun begroeting. Kennelijk kende de twee nieuwe leerlingen elkaar wel al. Dat of ze waren beiden spontaan en gingen naast elkaar zitten uit spontaniteit. Kale bleef de twee leerlingen even vanonder zijn donkergroene lokken aankijken. Maar zijn lichtblauwe ogen schoten naar de deuropening in een fractie van een seconde toen hij naderende voetstappen hoorde. Zijn rechterhand was in die paar seconden naar zijn linkerheup gegaan en had de vorm aangenomen alsof hij iets vastpakte. Toen Kale besefte dat zijn hand de natuurlijk geworden weg naar zijn zwaard had gevolgd legde hij beide handen onwennig op zijn bureau. Er veranderde niets aan Kale's rechte houding. Enkel in zijn ogen lag nu een duivelse blik toen hij Viktor herkende in de deuropening. ''Ga gewoon zitten Nathair'' beet Kale hem hatelijk toe. Die knul wist teveel over hem. Daarbij deed hij hem vreselijk aan Savador denken. Die man haatte Kale ook met heel zijn hart.

Toen meneer binnenkwam, keek hij op toen Master Kale iets zei, Master Kale keek meneer met een vernietigende blik aan. Blijkbaar kende hun elkaar al en waren ze met het een en ander niet eens. Toch kreeg Sevalin geen antwoord, en ging hij zitten. ''Drago, kijk naar meneer en Master Kale. Zie je hun gezicht? Die zijn vast niet blij met elkaar. Dat wordt lachen als ze ruzie krijgen. He-he!'' fluisterde hij naar Dragoslavius.

Enma liep met stille haast geluidloze passen door de gang. Ze was vandaag eerder van de etage vertrokken dan Aigavlov. Maar dat maakte niet uit. Ze zou hem in het klaslokaal snel genoeg tegenkomen als hij er al niet was dan. Toen ze aan kwam lopen zag ze dat Viktor in de deuropening stond. En het zag er niet naar uit dat hij voor haar aan de kant zou willen. Enma's rode ogen lichtte fel op en een onzichtbare hand trok Viktor een stukje naar achteren zodat ze kon passeren. Daarna trok diezelfde onzichtbare hand hem weer terug op de plaats waar hij had gestaan. Enma keek hem even van over haar schouder aan. ''Excuseer me'' was het enige wat ze zei. In tegenstelling tot haar lichaam dat klein was van postuur en haar verlegen uiterlijk, omdat ze weinig tot niet sprak, was haar stem wel helder en zuiver. Niet echt een stem die je bij haar uiterlijk zou bedenken. Alleen aan haar stem was te horen dat Enma vrij wel volwassen was. Haar emotieloze blik ging naar Master Kale. Ze knikte hem kalm toe met respect en beleefdheid, maar zonder woorden. Vervolgens ging ze op een van de lege stoelen waar er voorlopig nog genoeg van waren. Ze zou hier wel wachten op Aigavlov.

Langzaam liep Myra de klas binnen. De echo van haar voetstappen dreunde door het klaslokaal terwijl ze naar een tafel liep in een hoek achterin de klas naast een raam. Met haar hoofd naar voren gebogen ging ze zitten zonder om zich heen te kijken en de omgeving in zich op te nemen. Ook keek ze de andere leerlingen die er al waren niet aan. Het enige wat zij zag was het marmer van de koude vloer en het donkere hout van de tafel waar ze aan zat. Met haar handen tussen haar knieën in staarde ze naar de nerven in het hout. Een briesje stak op en voer door het open raam - achter de zware gordijnen - het lokaal binnen. Als een zucht streek de wind door de spierwitte haren van Myra en even fonkelde haar bloedrode ogen. Maar de rest van haar gezicht vertrok geen spier. Wachtend tot de les zou beginnen, keek ze naar de stof van haar jurkje. Het was een simpele witte jurk tot haar knieën met korte mouwtjes en een dun kantje aan de onderkant van de rok. Maar door het kaarslicht kreeg alles een paarse gloed. Net als haar bleke huid.
Het was vandaag de eerste les voor Myra, maar dat betekende niet dat ze er zin in had. Ook niet dat ze er geen zin in had. Het maakte haar niets uit. Niets kon haar iets schelen. Uiteindelijk liep het toch ten einde. Net als al het andere. Aan alles kwam ooit een einde. En soms was het begin van de een, een einde voor vele andere. Dat was de waarheid en daar kon niets aan veranderen. Nooit niet. Dat wist Myra maar al te goed. Ooit kon het leven haar wel iets schelen, maar dat was lang geleden. Te lang geleden. Nog voordat ze alleen was. Toen er nog mensen bestonden die om haar gaven. Of dat dacht ze tenminste... Te jong om te begrijpen hoe de wereld werkelijk in elkaar stak en hoe de mensen werkelijk over haar dachten. Maar alles veranderd en stopt uiteindelijk. Zo kwam ze er achter hoe alles echt liep. En nu wist ze wel beter, veel beter.

Er weerklonken schuifelende, zware voetstappen die zelfs tot in het lokaal duidelijk te horen waren, afkomstig van de gang. Af en toe een onmenselijke bries, met een lichte grommende ondertoon erin. Een groot wit gevaarte stopte voor de deur van het lokaal van Duistere Magie, en een jongen met al net zulk spierwit haar, liet zich er vanaf glijden. Mauriccio streek glimlachend langs de snuit van het grote gevaarte - een volwassen albino beer. 'Ga maar jongen,' sprak hij het reusachtige dier met zijn kalme stem toe. Op zijn bevel verging de beer in sneeuwvlokken toen hij weer wegliep, die dwars door de muren van de school verdwenen. Mauriccio draaide zich om en streek zijn kleding glad toen hij daarna kalm het klaslokaal inliep. Uit zijn haar schudde hij wat sneeuwvlokken van de beer wiens vacht altijd wel een dikke laag sneeuw bevatte, zelfs in hartje zomer. Zijn rozige ogen zochten de blauwe van Master Kale op. 'Dag Master,' begroette hij hem beleefd. Mauriccio glimlachte even naar Enma toen hij de stoel van het tafeltje voor haar naar achteren schoof. Hij kende haar nog wel. Hij ging kalm zitten en haalde de benodigde spullen die hij deze les nodig zou hebben tevoorschijn.

Met snelle passen en een versnelde ademhaling sprinte Ephony door de gangen, waarbij haar tas telkens als een stuiterbal tegen haar bovenbeen aan hobbelde. De band die diagonaal langs haar borst en rug naar beneden liep sneed in haar schouder door de spullen die erin zaten. Bij een snelle blik op de klok had ze zelf geconcludeerd dat ze al wat laat was, maar ze wist niet of master Kale er het zelfde over dacht. Haar blonde haar wapperde mee in de snelheid die haar passen hadden, waarbij haar ogen koortsachtig het lokaal zochten dat ze moest hebben. Voor haar zag ze nog net een jongen met wit haar een lokaal binnen gaan maar gaf er verder geen aandacht aan. Toen ze langs de open staande deur sjeesde van het lokaal zag ze nog net vanuit haar ooghoeken master Kale zitten. Pas na een aantal passen besefde ze wát ze precies had gezien en stopte met een ruk met lopen waardoor haar tas naar voren vloog en daarbij haar lichaam half mee trok in zijn zwaai. Met zwaaiende armen hield ze zichzelf nog net in evenwicht, om vervolgens met een ruk om te draaien en weer terug naar de deur te hollen. Met haar hand tegen de deurpost hield ze zichzelf weer tegen in de vaart, om er vervolgens met haar schouder tegen aan te vallen en met een hangend hoofd op adem te komen. Haar knieën waren wat gebogen en naar binnen gericht, haar blik hierbij op de grond gericht. Langzaam rechtte ze haar rug, veegde wat onzichtbaar stof van haar shirt af en ging met haar hand door haar haar om het uit haar gezicht te vegen. Met een kalm gezicht - alsof ze net niet als een debiel aangekomen was - liep ze het lokaal binnen. 'Hallo Master,' begroette ze hem kalmpjes waarna ze even schaapachtig om zich heen keek om een plaatsje te zoeken. Haar blik gleed over de al aanwezige kinderen, en voelde zich behoorlijk kleintjes toen ze de conclusie trok dat het weer vooral mensen met duistere magie was. Er was al een overvloed aan hun, maar in déze les voelde ze zich automatisch weer behoorlijk achtergesteld. Waarschijnlijk zou de komende lesstof voor haar een marteling worden, en voor hun appeltje eitje. Toch voelde ze enige opluchting toen ze merkte dat er tenminste iemand was waarbij de windcirkeling om die gene bekend voorkwam en aanduidde dat er nog iemand was die meer op haar leek.

Kale had een van zijn benen opgetrokken en steunde nu met zijn hiel op het zitvlak van zijn bureau stoel terwijl hij zijn armen om zijn been geslagen had zodat hij niet weg zou glijden. Zijn andere been stond nog gewoon op de grond. Kale had zijn blik naar buiten gericht waar een aantal dikke regenwolken voor de zon schoven. De zomer begon aan zijn eind te komen. Dat was maar goed ook. Kale wist niet hoeveel langer hij het nog vol zou houden met dat felle zonlicht. Kale keek zo af en toe nog op als er nieuwe leerlingen binnen kwamen en knikte hen dan toe of mompelde een goede dag. Na een tijdje stond hij op van zijn stoel en verplaatste zijn gewicht naar zijn gezonde been. Hij keek echter met een ruk op toen hij het geluid hoorde van iemand die zich tegen hout aan liet vallen. In dit geval de deurpost, zag hij. Kale volgde het blonde meisje met zijn ijzige lichtblauwe ogen. 'Je bent te laat. Eén uur is ook één uur, stipt' zei hij bijzonder kalm terwijl hij zijn blik op de klok richtte boven de deur die het twee over één had. 'Zorg ervoor dat het niet nog eens gebeurd. Een goede dag' eindigde hij zijn woorden wel met een begroeting. Kale maakte met zijn hand een soort wegwerp gebaar waardoor de deur met een klap dichtviel. Wie nu nog binnen zou stormen zou flink aan de stok krijgen. Deshas liep, een beetje mank nog, achter zijn bureau vandaan maar bleef kaarsrecht in de houding voor het bord staan. 'Een aantal van jullie kennen mij al, maar ik zie ook een stel nieuwe gezichten vandaag. Mijn naam is Kale. Master Kale of gewoon Master voor jullie en ik ben degene die jullie de komende jaren de duistere magie gaat bijbrengen. Of in elk geval dat zal ik bij de meeste proberen. Wie niet naar mij wenst te luisteren moet vooral z'n gang gaan. Maar laat ik er dan direct bij vertellen dat je mijn lessen ook niet hoeft bij te wonen en ik je rampzalig laat zakken voor je examens. Natuurlijk vallen er met mij altijd dingen te bespreken. Dan zal ik ook niet zo streng zijn. Maar voor de leerlingen hier die denken dat ik achterlijk ben en alles zomaar zal slikken heb ik een nieuwtje. Ik kan jullie leven tot een volledige hel maken als ik dat wil, geheel binnen het schoolreglement. Nu dit er hopelijk ingestampt zit wil ik beginnen met wat we vandaag gaan behandelen. Namelijk Smaointe Bainistíocht. Eenvoudigweg gezegd betekend Smaointe gedachtes en Bainistíocht beheers. Gedachte beheersing en besturing dus. Het brein is een ongelofelijk krachtig wapen en een bron aan energie voor zowel alle magie soorten. De manipulatie die iemand met een sterke wil en geest kan uitrichten is werkelijk ongekend. Het iemand anders opleggen van jouw wil is een van de bekendste vormen van dit aspect. Uiteraard gaan we deze technieken niet op klasgenoten toepassen. Dat staat het schoolbestuur niet toe. Maar dat komt later. Eerst gaan we verder in op de spreuk zelf. De meeste duistere spreuken zijn nog afgeleid uit de oude talen van Shadra. Deze dienen dus ook op die specifieke manier te worden uitgesproken' vertelde hij kalm terwijl een onzichtbare hand achter hem alles wat belangrijk was in de vorm van aantekeningen op het bord schreef. 'Ik wil dat jullie deze aantekeningen over nemen. Jullie krijgen vijftien minuten' vervolgde hij kalm en leunde tegen de rand van zijn bureau aan terwijl hij met over elkaar geslagen armen door de klas keek.

Mauriccio ondersteunde zijn hoofd met een hand en keek afwezig naar buiten, waar hij de sneeuwvlokken over het grasgroene terrein zag dwalen. Er gleed een klein glimlachje op zijn gezicht toen de vlokken de grote gedaante van zijn beer Ahtka aannamen, die zich met lome passen op weg naar het duistere bos begaf om zich daar vast en zeker vol te eten aan de wilde bessen. Tegen het einde van de les zou hij ongetwijfeld weer terugkeren om hem op te komen halen. Zo trouw was hij inmiddels al wel geworden, al sinds hij hem als kleine welp gevonden had. Mauriccio wierp een blik over zijn schouder bij een doffe plof en het geluid van iemand die een tevergeefse poging deed weer op adem te komen. Het was komisch om te zien hoe het blonde meisje daarna een houding aannam alsof ze nooit overhaast was binnengestormd. Hij hield een hand glimlachend tegen zijn mond om zijn geluidloze lach binnen te houden. Master Kale leek er nu immers niet bepaald van in zijn sas te zijn. Het was beter om geen aandacht te trekken. Mauriccio draaide zich met gesloten ogen weer om om zich vanaf nu volledig op de les te richten, nadat de deur op een simpel gebaar dicht werd geslagen. Vanonder zijn spierwitte lokken bleef hij Master Kale roerloos in de gaten houden. Er was iets met zijn been, dat zag hij zo. De leerkracht begon zijn harde introductie, en naarmate hij verder vertelde op een voor een aantal angstaanjagende wijze, hoe duidelijker de kalme glimlach op Mauriccio's - die eerst nog een onzichtbare grimas was - werd. Hijzelf was stil, kalm, haast alsof hij niet aanwezig was, maar daarbij ook makkelijk in de omgang. Het zou hem onwaarschijnlijk zijn dat hij veel voor de woorden die Master Kale iedereen zojuist dubbel en dwars duidelijk had gemaakt, te vrezen had. Er veranderde nauwelijks iets aan zijn uitdrukking toen de Master uiteindelijk zijn uitleg begon, af en toe gleden zijn rozige ogen naar het bord achter hem waar de belangrijkste punten van het onderwerp op verschenen. Gedachtebeheersing dus, kon nog interessant worden. Mauriccio ademde zacht uit door zijn neus. Spreuken op z'n Shadraans uitspreken zou niet moeilijk zijn - hij had kleinschalige kennis in de Cassiaanse en Puffoonse taal, was op de planeet van dat laatste ook ter wereld gebracht - maar op Shadra was hij immers opgegroeid. Mauriccio pakte zwijgend perkament en een schrijfveer toen de klas werd opgedragen om de aantekeningen over te nemen. Het meeste zat deels al in zijn hoofd, maar bevelen van een leerkracht opvolgen leek hem beter dan het op zijn manier te doen. De punt van zijn schrijfveer kraste zachtjes over het perkament toen Mauriccio in stilte braaf alle kenmerken van het bord overnam.

Haar ogen schoten bijna beschaamd naar de vloer voor haar voeten bij het horen van de strenge woorden van de leraar. Ze knikte alleen maar als bevestiging dat ze er voortaan op zou letten. Haar ogen schoten schichtig om haar heen, zoekend naar een plaats om te gaan zitten. Een van de weinige legen banken trok haar aandacht, waar ze snel naar toe liep en zich met een zucht en versnelde ademhaling liet neervallen. Met een vluchtig gebaar haalde ze de verdwaalde lokken haar uit haar gezicht om ze naar achteren te werpen, waarna ze vervolgens koppig weer terug vielen in hun gebruikelijke houding en er weer slierten golvend haar langs en voor haar gezicht heen vielen. Een klein stukje verderop zaten twee jongen, een paar banken verder zag ze twee meisjes zitten. Toen ze vluchtig een blik over haar schouder wierp zag ze dat de jongen met het lichte haar achter haar zat, waarbij ze even vluchtig naar hem glimlachte, meer verontschuldigend hoewel ze zelf niet eens wist waarvoor waarna ze zich weer snel omdraaide en haar spullen die nodig waren uit haar tas griste en hem daarna op de grond te zetten. Zonder naar haar eigen handen te kijken opende ze haar schrift, zette de schrijfveer en het inktpotje goed terwijl haar blauwgrijze ogen op master Kale waren gericht en zijn verhaal stilletjes aanhoorde. Zijn gehele waarschuwende praatje hoorde ze met bijna ingehouden adem aan. Hij was tenminste duidelijk geweest, niet dat ze zowiezo van plan was geweest zich te misdragen. Als ze zich zou gedragen zoals ze altijd deed zou ze zich niet in problemen mengen, en dat was ook wat ze van plan was aangezien het voor haar gevoel steeds onmogelijker werd om normaal naar school te gaan hier. Toch zou ze never nooit hier weg willen, ondanks alle onbegrijpelijke dingen die ze had meegemaakt, de levensveranderende ervaringen en personen hield ze van deze plek en zijn mensen. Haar aandacht werd weer terug getrokken naar master Kale toen hij bijna klaar was met zijn praatje en over ging naar de lesstof die ze deze keer zouden behandelen. Ze kreunde onhoorbaar, hoewel haar rug wat ineen kromp bij het zien en horen wat ze gingen behandelen. Ze had al moeite met haar eigen gedachtes op een rijtje houden, én niet hardop te spreken. Hoe moest ze ooit die van een ander kunnen beheersen. Met een verslagen uitdrukking begon ze ijverig de aantekeningen over te schrijven van het boord, hier en daar wat erbij te schrijven om het voor zichzelf duidelijk te maken. Af en toe ging haar veer geoefend terug naar het inkpotje, waarna het gekras weer doorging. Ze had nu al medelijden met de gene die haar slachtoffer was waarop ze op moest oefenen, en ze was blij dat ze nog niet op klasgenoten gingen oefenen. Zonder geluid te maken herhaalde ze sommige Shadraanse woorden, merkte nu al dat ze moeite had met de uitspraak en zuchte zachtjes waarbij ze haar hoofd op haar hand liet rusten. Ze kon niet wachten totdat ze les in Luchtmagie zouden krijgen.

Enma had niet veel aandacht besteed aan de preek van Master Kale. Zo begon hij elke les als er nieuwelingen in zijn klas kwamen. Of hij ze expres bang wilde maken wist Enma niet. Ze moest hem ergens wel gelijk geven. Als je meteen al de eerste les soft tegenover je leerlingen deed dan dachten die dat je alles kon doen en dan verloor je de controle en rust in de klas. Enma had ondertussen haar spullen gepakt en was begonnen met het overnemen van de aantekeningen op het bord. Ze keek heel even op toen, lang nadat de les van start was gegaan, er nog iemand binnen kwam lopen en schudde haast onmerkbaar met haar hoofd. Opschepper en een amateur vond ze. Waar was het trouwens voor nodig om nadat de les was begonnen en ook nog eens op zo'n manier binnen te komen? Nadat Enma klaar was met schrijven legde ze haar schrijfgerei weer neer. Aan de ene kant keek Enma uit naar deze les maar aan de andere kant ook weer niet. Zij wist al ongelofelijk veel over gedachtebeheersing. Het was vrijwel de enige soort van magie die ze gebruikte. Ze manipuleerde met haar gedachte andere dingen om ze te kunnen laten zweven of zelfs zoiets simpels te doen als een stoel naar achteren trekken. Maar ook andere mensen kon ze haar wil opleggen. Dat was niets nieuws voor haar. Maar misschien dat Master Kale haar over dit onderwerp wel iets nieuws kon vertellen. Iets wat ze nog niet wist. Daarom was ze uiteindelijk naar deze school gestuurd door haar ouders en Akito. Om meer dingen over de gedachtebeheersing te leren en om nog sterker te worden.

Ryan liep door de gangen heen. Op naar de Dark Magic les. Als hij Romeo nog een keer zou zien, dan… Tot in het diepst van zijn hart haatte hij Romeo. Zijn hoofdpijn was bijna helemaal verdwenen. Avalana was nu waarschijnlijk op de etage of in de ziekenzaal. Ryan kwam bij het lokaal aan. Hij was te laat, de les was al begonnen. Hij duwde de deur open en zocht een plaats. Ryan verzon geen smoesjes waarom hij te laat was ook al had hij er wel een geldige reden voor. Maar die ging hij niet aan iedereens neus hangen. Hij deed zijn capuchon af. Vervolgens pakte hij de boeken uit zijn tas en sloeg ze open. Het ging over iets van gedachten beheersing. Ryan verloor al een beetje zijn interesse en keek naar de deur.

Romeo werd 's morgens wakker. De zuster had hem gewekt en hij keek haar geïrriteerd aan. Zijn blik ging onmiddellijk naar Avalana's bed, maar ze lag er niet meer. Jammer. Of jawel, daar stond ze! Hij sloeg op haar kont en liep voordat ze er iets van kon zeggen door. Hij beklom de treden. Zijn rug deed zeer door het dichtgenaaide stuk. Hij had zin om zijn zakje drugs te pakken en te snuiven, maar dat zou stom zijn. Hij liep verder en opende uiteindelijk een deur. Hij haalde zijn schouders op bij het zien van de Master en liep naar een bank toe. Hij schoof zijn stoel achteruit en ging zitten. Hij keek wie zijn buur was... Ryan! Hij glimlachte en boog zijn hoofd iets naar Ryan toe. 'Weet je dat Avalana's kont heerlijk is om op te slaan? Moet je ook is proberen!' zei hij en hij trok zich glimlachend weer terug naar zijn plaats toe.

Er kwam iemand naast hem zitten, Ryan keek niet op totdat hij iets hoorde. Zijn blik bevroor. Het was Romeo. Die zak! Hoe durfde die om nog in zijn buurt te komen. Ryan gooide zijn stoel om en schoot op Romeo af. De stoel klapte met een luide klap tegen de stenen grond aan. Hij gooide hem tegen de grond en sloeg zijn handen om zijn nek heen. ‘Waag het nog eens om in haar buurt te komen!’ schreeuwde hij vlak bij Romeo’s oor. Vervolgens sloeg hij Romeo met een vuist in zijn gezicht. Het maakte hem niets meer uit dat iedereen hun nu zag vechten. Ryan kneep de keel van Romeo dicht. Zijn ogen doordrenkt van woede. Compleet van de wereld was hij, niets maakte hem meer uit. Ryan was niet alleen kwaad vanwege wat hij Avalana had aangedaan, ook wat Romeo hem vroeger had aangedaan. ‘Vuile rat!’ siste hij Romeo toe.

Romeo hoorde een stoel omklappen en hij keek richting Ryan. Het volgende moment werd hij tegen de grond gedrukt. Romeo voelde handen om zijn nek. Hij keek Ryan aan. Romeo voelde het nauwelijks. Hij had het niet kunnen laten om te snuiven, vlak voor de les. Hij had daarnet niks ingenomen. Toen hij Ryan's woorden hoorde grinnikte hij. 'Ze is wel lekker moet ik zeggen,' zei Romeo uitdagend. Hij voelde een harde slag in zijn gezicht. Die voelde hij wel. Hij probeerde Ryan van zich af te duwen. Zijn keel werd dichtgeknepen. Toen hij het scheldwoord hoorde, gooide hij Ryan met volle kracht tegen de omgevallen stoel aan. Hij ging op Ryan's buik zitten en hield hem stevig tegen de grond gedrukt. 'Jammer dat Avalana jouw gekozen heeft. Misschien lijdt ze aan geheugenverlies,' antwoordde hij terug en hij balde zijn hand tot een vuist en sloeg daarmee tegen Ryan's wang. 'Ik heb trouwens net gezien dat Avalana en ik op dezelfde etage zitten. Eng, hè?' vroeg hij toen uitdagend, zacht in Ryan's oor. Hij stond op en trapte Ryan tegen zijn maag. Daarna zette hij zich weer neer op zijn stoel.

Kale had even opgekeken toen de twee jongens binnen waren gekomen. In eerste instantie wou hij hen negeren. Hij zou ze later nog wel te pakken krijgen voor het te laat verschijnen. Maar toen ze ruzie begonnen te maken was hij wel verplicht op te treden. Kale zuchtte even en stond op. Hij liep op de twee af. De jongen die nog op de grond lag trok hij ruw aan zijn haren overeind. De jongen die weer op zijn stoel was gaan zitten sleurde hij met veel kracht en eveneens aan zijn haren van zijn stoel af. Ten eerste sloeg hij hun hoofden niet al te zacht tegen elkaar. 'Hoezeer het me ook amuseert om te zien hoe jullie elkaar afmaken vrees ik dat de school het zwaar aangemeten krijgt als jullie elkaar om het leven brengen' zei hij ijzig kalm. Daarna trok hij de twee jongens mee naar voren in de klas. Hij liet hun haren los en trapte beiden tegen de grond. Ieder een kant op. 'Jullie willen graag vechten? Kom maar op dan' zei hij kalm tegen beide jongens terwijl hij zijn mouwen opstroopte. Hij was het gezeik nu echt zat en was niet van plan zich in te houden tegenover de twee jongens.

'Ik heb trouwens net gezien dat Avalana en ik op dezelfde etage zitten. Eng, hè?' ‘Vergeet niet dat ik daar ook zit’ siste Ryan hem toe. Een harde trap in zijn maag, Ryan hapte naar adem. Vervolgens werd hij aan zijn haren omhoog getrokken en hard tegen het hoofd van Romeo aangeslagen. Zijn hoofdpijn kwam onmiddellijk weer terug. Voor de klas liet de leraar hun los en trapte ze naar elk een andere kant. 'Jullie willen graag vechten? Kom maar op dan' Dat liet hij zich geen twee keer zeggen, Ryan krabbelde snel overeind en dook op Romeo af. Hij stompte Romeo tegen zijn wang en hield hem tegen de grond aan gedrukt. De hoofdpijn bleef in zijn kop nabonken maar Ryan probeerde het zo goed als kwaad te negeren. Hij was veels te kwaad op Romeo. ‘Jij weet gewoon echt niet hoe je je moet gedragen hè?’ zei Ryan kwaad tegen Romeo. Het zou Ryan echt niets uitmaken als de school hier grote problemen mee zou krijgen, deze ruzie ging al veel verder dan deze school. En nu zou hij wraak nemen op Romeo, nu kon die rat niet meer vluchten.

Romeo zag tot zijn voldoening dat Ryan de klap had gevoeld. Hij keek voor zich uit, maar werd onmiddellijk aan zijn haren gesleurd door de Master. Hij voelde Ryan's kop tegen de zijne gaan en een lichte hoofdpijn drong omhoog. Daarna hoorde hij wat de Master zei en viel hij een andere kant op dan Ryan. 'Dat was niet vriendelijk!' zei hij, terwijl hij de Master aankeek. Het volgende moment werd er uitgehaald naar zijn wang. Romeo ontweek dit simpel. Hij kon zich echter niet verweren toen hij tegen de grond gedrukt werd. Zijn hoofd voelde nat en warm aan. Toen hij Ryan's woorden hoorde, grinnikte hij even. 'Ik kan me gewoon niet in toom houden bij zo'n lekker meisje,' antwoordde hij erop. Toen Ryan niks meer deed na zijn woorden, schoot Romeo vooruit en gaf Ryan een flinke beet in zijn kaak. Daarna wierp hij zich naar één kant, zodat hij bovenop Ryan zat en sloeg hem tegen zijn gezicht aan. 'Ik benieuwd wanneer Avalana je niet meer ziet zitten. Misschien al vandaag,' daagde hij Ryan uit. 'En in dat geval...' hij sloeg Ryan tegen zijn wang aan, 'is ze van mij!'

Kale sloeg zijn armen over elkaar. Hij liet de twee mekaar even de hersenen in slaan. 'Goed. Mijn beurt. Want met vechten los je kennelijk toch alles op?' vroeg hij kalm met veel sarcasme. Hij trok de jongen die door de andere Romeo genoemd werd aan zijn kraag op zijn voeten. Hij gaf hem met de rug van zijn hand een klap tegen zijn hoofd en trapte hem vervolgens in zijn maag om hem naar achteren te laten wankelen. Daarna zette Kale zijn achterste voet dwars en strekte zijn voorste been om Romeo onderuit te halen. Hij zette zijn voet op de maag van de jongen en leunde zwaar op dat been waardoor al het gewicht van Kale verplaatst werd naar die voet. 'Oké Casanova. Ik weet niet hoe jij de idioten noemt die jou opgevoed hebben. Ouders noem ik het in elk geval niet. Zelfs die zouden niet zo gestoord geweest zijn om iets als jij op de wereld te zetten. Ik had je in elk geval direct afgemaakt als je mijn kind was geweest. Ik kan je in elk geval vertellen dat op deze school dit soort gevechten niet getolereerd worden. Ik heb je nu laten begaan omdat ik het puur vermakelijk vind om je zielig pogingen te zien iemand anders te verwonden. Maar als ik nog één keer merk dat jullie aan het vechten zijn en zet ik je je linea recta op een shuttle terug naar dat godvergeten dorp of stad waar je uit vandaan gekomen bent. Dan is het hun probleem' zei Kale zacht maar daarom niet minder dreigend. Hij haalde zijn voet van Romeo af en trok hem aan zijn haren dit keer weer overeind. 'Wegwezen nu uitgekotst stuk vreten. Je mag je melden bij het schoolhoofd' snauwde Kale terwijl hij Romeo een ruwe zet naar de deur gaf. Vervolgens richtte hij zich op de andere jongen, Ryan als hij het goed gehoord had. Ook hij werd aan zijn kraag overeind getrokken. Kale gaf hem eerst een ferme stoot in zijn maagstreek en omklemde toen zijn nek. 'Voor jou geldt precies hetzelfde. Jullie kleine, onbelangrijke puberprobleempjes vecht je maar lekker uit in het godenvergeten gat waar je vandaan kwam. Bij Morax, tieners van tegenwoordig worden met de dag stommer. En verdwijn nu uit m'n ogen. Ook jij mag je gaan melden. Niet tegelijk uiteraard' zei Kale waarna hij Ryan ook losliet.