Madeline?

Madeline glimachte wat flauwtjes naar Norwood. Ze keek daarna naar Mèadraid en sloot toen haar ogen. Ze voelde het koele water op haar lichaam en daarna hoe het zo ongeveer haar lichaam introk. Een brandende pijn overspoelde Madeline en ze schreeuwde het even uit van de pijn. Een zcht van opluchtig gin door haar heen toen Mèadraid het water, dat nu kookte van de vuurmagie, weer weg haalde. Haar huid was niet zo heet meer en Madeline was weer genezen hoewel ze nog veel rust nodig zou hebben. Ze deed haar ogen even open. Ze herkende Hatori en Mèadraid, zij waren haar broer en zus. Maar de man die bij het raam stond kwam haar niet bekend voor. Ze kon zich geen enkele naam herineren.

Norwood hoorde de schreeuw van Madeline. Hij sloot zijn ogen en balde zijn vuisten. Hij hoopte diep van binnen dat ze haar geheugen niet kwijt zou raken. Hij draaide zich om toen Meadraid het water uit het raam gooide en keek naar Madeline. Hij liep naar het bed ging op de rand zitten. Hij keek haar aan en glimlachte. "Hoe voel je je Madeline?" vroeg hij zachtjes. Als ze iets kwijt was dan zou hij er voor zorgen dat het terug kwam.

Mèadraid keek naar Madeline en Norwood. Ze keek wel erg verward voor iemand waar het goed mee zou moeten gaan. Ze haalde uit de waterzak die om haar heup hing een straal water en omringde haar hand ermee. Ze ging over Madeline heen en las uit het water de gegevens over haar. ''Geen verlamming, ademhaling is goed. Hartslag klopt. Lange termijn geheugen onbeschadigd'' zei ze. Daarna schrok ze op. Ze keek naar haar broer. ''Hatori, Madeline`s korte termijn geheugen is uitgewist'' zei ze tegen hem. ''Ze herinerd zich niets meer van de afgelopen weken'' zei ze tegen hem. Ze borg het water weer op in de waterzak en keek naar Norwood. ''Ze herinerd zich jou ook niet meer'' zei ze zacht tegen hem.

Madeline ging overeind zitten en wreef even over haar hoofd. Ze had een beetje hoofdpijn gekregen. Waarom iedereen in haar slaapkamer stond wist ze niet en al helemaal niet hoe Hatori en Mèadraid hier uberhaupt waren gekomen. Hatori werkte in een ziekenhuis en Mèadraid studeerde nog. Madeline had beide al in geen jaren gesproken. En wie die man was was voor haar ook een raadsel. Ineens kwam hij bij haar op het bed zitten. Ze glimlachte even flauwtjes terug toen hij vroeg hoe het met haar ging. ''Eum, goed denk ik. Ik voel me enkel wat wazig meer niet maar wie ben jij? En hoe weet jij mijn naam?'' vroeg ze.

Donovan had de hele tijd zwijgend op de stoel gezeten. Alsof hij ergens anders heen kon. Als hij ook maar een uitval naar de deur deed dan werd hij wel tegengehouden door iemand. Toch had hij een valse grijns niet kunnen onderdrukken toen hij de pijnlijke schreeuw van Madeline hoorde. Zijn grijns werd al helemaal breed zodra hij hoorde dat Madeline haar korte termijn geheugen kwijt was. Zo wist ze ook niet meer wie hij was. Hij keek even kil naar Master Norwood. ''Tja das pech hebben'' zei hij kil.

Norwood hoorde haar woorden en zijn ogen werden groot. Hij keek op en naar Donovan toen hij zijn hoorde woorden. "Jij vuile ...." zei hij en liep drijgend op hem af. Hij kalmeerde en stond recht. "Ik hoop dat er nog een plant is...." hij stopte halverwege. "Ik ben zo terug..." zei hij. Hij liep naar het raam en verdween daar in een hoop bladeren. Hij kwam terecht in zijn kassen, waar hij op zoek ging naar 1 bepaalde plant.

Madeline keek verbaasd op naar wat er gebeurde. Ze keek daarna naar haar broer. ''Hatori wat gebeurd er?'' vroeg ze aan hem. Toen de man naar het raam liep sprong Madeline uit haar bed overeind. Ze bleef even stilstaan door een kloppende hoofdpijn waarna ze naar het raam liep. ''Wacht nou.....'' begon ze maar hij verdween al. ''....Wie ben je toch'' mompelde ze er zacht achteraan.

Norwood zocht de planten af. Hij gleed met zijn handen over de toppen. Hij kon voor zich zien wat de gezichten waren maar niet wat er in opgeborgen was. Hij stopte bij een plant toen er een blonde vrouw te zien was. Hij knikte. Hij pakte de plant en kwam terug bij het raam van Madeline's slaapkamer. Hij keek bezorgd. "Als ik deze spreuk gebruik ben ik voor een paar uur bewusteloos." zei hij. Hij keek naar Madeline. Hij zou er voor zorgen dat ze het weer herrinerde.

Madeline stapte wat achteruit toen de man weer bij haar raam verscheen. Haar bik ging even naar de plant en toen weer naar de man. Hij leek erg bezorgd. Zou er dan toch iets mis zijn met haar? ''Vertel me eerst wat er aan de hand is. Ookal kan ik me niet goed herineren waar ik je van ken toch kan ik je niet zomaar je bewustzijn laten verliezen'' zei ze tegen hem. Haar groene ogen, dezelfde als Hatori en Mèadraid, keken de man aan.

"Ik ben Norwood..." stelde hij zich voor. Verder zei hij niets. Hij hoorde haar woorden. "Ik leg het uit..." zei hij. "Planten hebben enorme mysteries. Deze plant hier heeft het vermogen om bij de de ontkieming de geheugen van een persoon te dupliceren, die zich binnen een straal van 1 kilometer bevind. Deze heeft die van Madeline en is sinds gisteren pas ontkiemt." zei hij en keek haar aan. "Door middel van het verplaatsen van de informatie van het korte-termijn geheugen naar die van Madeline te sturen kan ze zich weer herrinneren wat er de afgelopen weken is gebeurd. Er zit wel een nadeel aan. Het kost enorm veel energie. Het komt net tot onder mijn limiet en daardoor zal ik zwak worden. Ik raak dan mijn bewustzijn kwijt." zei hij. "Geloof me het komt goed. Na een uur of drie ben ik weer de oude..." legde hij uit.

''Dus ik ben mijn korte termijn geheugen kwijt'' zei Madeline zacht. Ze wou er bijna hoe dan achteraan vragen maar besloot dat niet te doen. Als deze plant haar haar geheugen terug kon geven zou ze het zelf daarna wel weer weten. Ze keek naar de man die Norwood scheen te heten. ''Doe het alleen als je het zelf niet erg vind om bewusteloos te raken'' zei ze tegen hem.

Norwood keek haar aan. Hij hoorde haar woorden. Hij slikte even. Hij had als kind enorme angst gehad voor het kwijt raken van zijn zicht. Hij moest het doen voor haar. Hij keek even naar haar en glimlachtte zwakjes. "Daarvoor moet je wel in slaap zijn." Hij keek haar aan. Ga maar liggen en ik zal daar voor zorgen. Toen ze lag mompelde hij wat en legde twee vingers op haar voorhoofd. Deze spreuk zou haar in slaap brengen. Nu zette hij de pot met de plant op het nachtkastje. Hij legde zijn hand op de plant en zijn hand op Madeline's hoofd. Hij mompelde een spreuk. Langzaam kroop er een groene gloed van de plant over zijn hand naar Madeline's voor hoofd. Hij keek haar aan. Hij wist waar hij mee bezig was. Hij sloot zijn ogen. Hij moest niet bang zijn. Het was allemaal zo over... althans dat dacht hij.

Madeline haalde even adem en ging liggen. Ze glimlachte nog even zachtjes naar Norwood. Toen ze zijn vingers op haar voorhoofd legde sloot Madeline haar ogen. Na een paar minuten viel ze in slaap. Ze kreeg verder niet veel mee van wat er gebeurde. Madeline sliep diep en vast. Maar in plaats van dromen zag ze de herineringen die Norwood haar weer terug gaf. Ze zag alles weer terug en ze wist weer wie Norwood was. Hij was de man van wie ze hield. Hoe kon ze hem ooit vergeten zijn?!

Norwood keek naar de gloed om zijn armen. Hij voelde zich wat zwakker worden. Hij merkte dat hij klaar was en stond moeilijk op. Hij legde twee vingers op Madeline's voorhoofd. Hij sprak een spreuk uit. Nu zou ze wakker worden. Hij voelde zich steeds zwakker worden en niet veel later viel hij op de grond. Alles werd zwart voor zijn ogen en Norwood merkte niet meer wat er om hem heen gebeurde.

Madeline schrok in een keer wakker. Ze herinerde zich alles weer al had ze een kloppende hoofdpijn. Dit negeerde ze toen ze Norwood op de grond zag liggen. ''Norwood'' fluisterde ze zachtjes en sprong overeind. Met wat moeite tilde ze hem nu op het bed. Ze streek even een lok haar uit zijn gezicht en keek hem zwijgend aan. Hij zou wel weer bijkomen maar toch, Madeline had het gevoel dat het haar fout was. Ze gaf zachtjes een kus op Norwood`s voorhoofd en ging naast het bed zitten, wachtend tot hij wakker zou worden.

Norwood lag op het bed van Madeline maar echt rustig was het niet in zijn hoofd. Hij was dan wel bewusteloos maar hij kreeg er een vreemd iets bij. Hij zag voor zich fragmenten van het monster dat in hem zat. Hetzelfde monster dat in het duistere bos was gekomen. Hij begon druppeltjes zweet op zijn voorhoofd te krijgen. Ineens zag hij iets wat hij totaal niet wilde zien. Het monster vermoordde een van zijn vrienden.. Op dat moment schrok Norwood wakker. Hij zat in een snelle beweging overeind en had zijn ademhaling niet helemaal onder controle. Hij keek even naar zijn handen. Hij keek daarna weer naar Madeline maar zei niets.

Madeline keek bezorgd naar Norwood. Hij was erg onrustig, alsof hij in een onrustige slaap was. Madeline beet zachtjes op haar onderlip en hoopte dat alles weer goed zou komen. Op dat moment zag ze dat hij wakker schrok. Toen hij haar aankeek zei ze ook niets. Madeline omhelsde Norwood enkel. ''Het spijt me'' mompelde ze zachtjes.

Norwood voelde hoe ze hem omhelsde en vergat ineens alles om hem heen. Hij omarmde haar en hoorde ineens haar woorden. "Waarom? Het is niet jou schuld.." zei hij. "Het is de schuld van die 'Donovan' " zei hij. Met een vervelende toon op Donovan. Hij gaf haar een kus op haar mond en keek haar in de ogen. "Zolang je maar niet denkt dat het jou schuld is want dat is het dus niet..." zei hij en glimlachte zwakjes.

PROFILE MAGICIAN

» Madeline!
» Madeline....how are you doing?
» Miss Madeline help!!!!
» Gefeliciteerd Madeline!
» Madeline verzorgen

Madeline?

Madeline?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen