Madeline?

Norwood kwam van het lanceringsplatform aangerend. Hij deed de deur langzaam open en liep het kantoor binnen. Madeline zat inderdaad niet aan haar bureau. Hij liep voorzichtig naar de deur die naar haar slaapkamer zou leiden en hij klopte zachtjes op de deur. Hij deed deze open en keek naar het bed. Zoals Kale gezegd had lag Madeline in bed. "Madeline?.." bracht hij moeizaam uit. Hij wist niet eens of ze wakker was dus hij zei het zachter dan zijn normale stem. Hij liep voorzichtig naar haar bed en keek naar haar.

Madeline had de dekens ver opgetrokken. Heel haar huid gloeide en brandde een beetje terwijl haar lichaam zacht schokte. Dit was geen gewone ziekte dat zag iedereen zodra ze binnenkwamen. Het was een mengeling tussen vuur en zwarte magie. Het was meer de zwarte magie die Madeline de das om had gedaan. Als iemand van Nova was duistere magie haar zwakte. Ze opende half haar ogen toen Norwood`s stem hoorde. Alleen als je dicht bij haar stond kon je ook zien dat ademhalen veel moeizamer ging dan normaal. ''N..Norwood'' mompelde Madeline zachtjes en wat gesmoord omdat de deken ook tot over haar neus en mond reikte.

Madeline zag er, van wat je zag, niet uit zoals ze er altijd uit zag. Ze zag er echt ziek uit en het was niet zomaar een griepje. Norwood pakte een stoel en zette deze naast haar bed. Hij moest toch iets kunnen doen. Misschien kon Mitsu het wat dragelijker maken door een drankje te maken maar hiervoor wist hij waarschijnlijk ook geen middel voor. Norwood legde zijn hand op haar hoofd en deze voelde gloeiend heet aan. Hij hoorde toen haar woorden. "Madeline..." zei hij zacht. Hij moest wat doen, maar wat? Hij keek rond. "Wil je misschien wat water..?" vroeg hij en keek haar aan.

Ineens verlichtte een steekvlam de kamer en schroeide de hoek, de muur en de kast waarom Donovan verscheen. Hij keek even vanaf de hoge kast naar beneden. ''Wow, ik moet iets beter uitkijken waar ik verschijn de volgende keer'' mompelde hij zacht nadat hij bijna van de kast was gevallen. Hij ging wat beter zitten en keek naar Master Norwood en Miss Madeline. Hij hoorde Norwood`s woorden. ''Water gaat echt niet helpen'' zei hij kalm. Enkel hij wist wat voor spreuken er losgelaten waren op Madeline en Norwood moest niet van hem verwachten dat hij het de leraren makkelijk zou maken.

Norwood had inmiddels in de bibliotheek al een paar bomen losgelaten die op zoek waren naar eventuele spreuk die op Madeline gebruikt was. Het was een combinatie van vuur en duistere magie dat had Norwood al gezien. Hij keek nijdig naar Donovan. Hij sprong richting hem en pakte zijn arm vast. Hij draaide deze op zijn rug en hield hem zo vast. Hij pakte een pijltje uit zijn zak en stak deze in de been van Donovan. Hij keek hem aan. "Waarheidsserum is een gemeen goedje, donovan." zei hij en keek hem aan. "Zeg vertel eens even. Wat voor spreuk heb je op haar losgelaten?" vroeg hij en keek hem aan. Het zouden er niet veel kunnen zijn.

Donovan wou wegspringen maar Norwood was ditmaal net iets sneller dan hij. Donovan voelde hoe zijn arm op zijn rug gedraaid werd. Donovan probeerde zich los te krijgen tot Master Norwood ineens iets scherps in zijn been stak. ''Auw'' riep hij vrijwel direct uit. Hij luisterde naar Master Norwoods woorden en keek hem nijdig aan. Hij moest tegen zichzelf vechten om niks te zeggen maar het waarheidsserum was een krachtig spul.

Ineens ging de deur van de slaapkamer open. Een vrouw met groene ogen en een bril op haar neus keek naar binnen. Ze glimlachte breed toen ze Madeline zag zitten. Ze keek even om omdat er iemand achter haar stond. ''Zie je wel Hatori, ik zei toch dat ze hier zou zijn'' zei Mèadraid opgewekt. Ze liep naar binnen, eerst op Madeline af. ''Hey zus, oe voel je je?'' vroeg ze zachtjes aan haar. Daarna keek ze naar de andere man die een jongen vasthield. Ze keek de twee even met een opgetrokken wenkbrauw aan maar glimlachte toen weer. ''Ik ben Mèadraid, dat daar is Hatori. Wij zijn Madeline`s broer en zus. Hatori is dokter en ik studeer genezing. Madeline heeft gevraagd of we wouden komen'' vertelde ze hem.

Madeline keek even op toen de deur open ging. Ze keek verbaasd toen ze haar zusje zag. Ze kwam wat eer overeind in haar bed. ''Mèadraid, Hatori. Ik had jullie nog helemaal niet verwacht'' zei ze zacht. Ze keek even naar Norwood en Donovan. Haar blik verhardde zich even. Als ze weer beter was dan zou di jongen er zo van langs krijgen. Dt zou ze hem niet zo snel meer vergeven.

Een lange man met zwart haar kwam achter Mèadraid aangelopen. Hij droeg een witte lapjas net als Mèadraid. Hij keek naar Madeline die half omhoog kwam uit haar bed. ''Denk er niet eens over om op te staan Madeline'' zei hij zacht en ergens wat dreigend tegen haar. Hij liep op haar af en duwde haar zacht terug in bed. Ondertussen legde Mèadraid uit wie zij waren. Hatori liep nu recht op de jongen af. ''Zo, dus jij dacht mijn zusje half lam te krijgen. Ik neem aan dat jij Donovan Revas bent dan. Jij gaat mij helpen haar te genezen jongenman anders laat ik je wensen dat je nooit geboren was'' zei hij kil tegen hem. Zijn groene ogen keken hem dreigend aan. Het was nu duidelijk te zien dat hij aan een oog blind was.

Norwood merkte dat de deur openging en keek de twee aan. "Norwood. Leraar hier op de acedemy.." stelde hij zich voor. "Donovan is onder invloed van het waarheidsserum dus veel liegen zal hij niet doen." zei hij. "En als hij stil is dan zal ik er wel voor zorgen dat hij praat. Ik heb nog wel een leuke spreuk waarmee ik hem kan opdragen wat ik wil.." zei hij. "Sorry de ziekte die Madeline heeft ligt buiten mijn kennis. Ik weet niet hoe ik het moet genezen. Als ik dat kon had ik dat wel gedaan." zei hij en zette Donovan op een stoel.

Donovan keek Norwood nijdig aan. Toch was het waarheidserum te sterk. Hij kon zich er niet langer tegen verzetten. Dus toen de man die kennelijk Madeline`s broer was begon te praten kon Donovan enkel antwoorden en verslagn naar de grond staren. ''Altrus Veralder zo heet de vuurspreuk. Het effect daarvan zou Madeline vanbinnen letterlijk opbranden. Met de duistere magie spreuk Filkas Dria heb ik ervoor gezorgd dat haar lichaam instabiel werd en ze amper nog op har benen zou kunnen staan'' zei hij zacht maar duidelijk genoeg voor Norwood en Hatori om te horen.

Nadat Donovan eindelijk had gepraat verloor Hatori voor een moment zijn zelfbeheersing en greep Donovan bij zijn kraag. ''Ben je compleet gek geworden'' snauwde hij tegen hem. Hatori probeerde wat te kalmeren en liet Donovan weer los. Hij had geen tijd om zich kwaad te maken over Donovan. Madeline had misschien nog maar een paar uur dus die paar uren moest Hatori goed benutten om haar te helpen. Hij keerde zich naar zijn zusje. ''Mèadraid, heb jij dat boek nog over vuur en water magie en hoe je hen tegenpolen kunt gebruiken voor de genezing van ziektes. Want we zullen dat en jou kennis over water magie hard nodig hebben'' zei hij tegen haar.

Norwood keek wat er gebeurde. Toen donovan had gesproken werden zijn ogen groot. Opbranden....van binnen...lettelijk... schoot het door zijn hoofd. Hij bleef er maar aan denken. Ineens keek hij naar Hatori. "Kan ik wat doen?" zei hij. Na hij dat had gedaan sloeg hij op een bepaalde manier tegen het lichaam van Donovan. "Zo je magie is nu geblokkeerd. Dus vluchten in een steekvlam kun je wel vergeten" zei hij en grinnikte even. "Jij gaat hier voor boeten.." zei hij en keek daarna naar Hatori.

''Jazeker wel'' zei Mèadraid en pakte uit haar schoudertas die ze omhad een dik boek en bladerde het door. ''Hier heb ik het. Vrias Rea, de tegenpool van Altrus Veralder is een waterspreuk die alleen in extreme noodgevallen gebruikt mag worden. De spreuk begint met de geruikelijke basisbeweging die het lichaam zuivert en het vuur uitabant. Risico`s: Verlamming, geheugenverlies of moeite met ademhaling'' las Mèadraid hardop voor.

''Momenteel wel. Kijk Madeline`s lichaa is nu erg instabiel vanwege die zwarte magie, we kunnen dus niets doen om die vuurspreuk weg te krijgen als we bij elke kleine spreuk haar misschien doden. Zoals algemeen bekend is licht magie de tegenpool van zwarte magie. Maar naast licht is een zwarte magie ook zwak tegenover woudmagie, en dat is neem ik aan Uw specialieit. Hoe dan ook we moeten deze twee magie soorten bundelen in een combinatie spreuk. Het lichaam doet de rest dan'' legde Hatori uit aan Norwood toen hij vroeg of hij kon helpen.

Norwood hoorde de woorden van de vrouw en opnieuw werden zijn ogen groot. Door zijn gedachten tolde de risico's die er aan gebonden waren. Hij keek op toen hij hoorde dat Hatori tegen hem begon te praten. Hij luisterde aandachtig en knikte af en toe om aan te geven dat hij luisterde. "Inderdaad dat is mijn specialiteit.." zei hij. Hij dacht na. Wat hij precies moest doen wist hij niet. Dit zou kunnen komen door het feit dat hij nu lichtelijk in paniek was. "Wat wilt u dan dat ik precies doe.." zei hij. Hij twijfelde wat hij precies moest doen en dus wachtte hij maar op verdere instructies.

''In het lichaam van een mens bevindt zich een verschillend aantal drukpunten. Nou zijn wij geen mensen maar onze anatomie wijkt niet veel af dan die van hen. Kortom, we moeten met de combinatiespreuk de druktpunten op Madeline`s lichaam wat lichte druk bezorgen. Dit echter moet tegelijk gebeuren en ik heb maar twee handen. Vandaar dat we lianen moeten gebruiken die, als ik het me correct heriner, behoren tot de woudmagie. Uw taak zal dus zijn om een lichte druk uit te oefenen op de drukpunten van het lichaam terwijl de lianen versterkt zijn met een licht magie genezinsspreuk'' legde Hatori kalm uit.

Madeline keek nijdig naar Donovan toen ze hoorde wat hij had gedaan. ''Jij kleine rat'' siste ze tussen met haar tanden op elkaar geklemd. Madeline mocht niet toegeven aan haar woede. Ze kalmeerde wat en volgde het gesprek tussen Hatori, Mèadraid en Norwood. ''Hatori weet je dit wel zeker?'' vroeg ze zelf ietwat onzeker. Dat geheugenverlies leek haar totaal niks.

Norwood knikte. Hij luisterde aandachtig en begreep nu wat hij moest doen. "Inderdaad..." zei hij. En uit zijn rug kwamen een heleboel lianen. Deze bleven kalm in de lucht bewegen en Norwood was klaar. Hij kende de drukpunten van het lichaam maar al te goed en wist wel waar hij moest drukken. Hij keek Hatori aan en wachtte tot hij kon beginnen maar daarvoor moest eerst de lianen verstrekt zijn met licht magie.

''We hebben helaas geen keus Madeline'' zei Hatori tegen zijn zusje. Hij knikte naar Norwood toen hij lianen liet verschijnen. ''Morfes Daktarus'' mompelde hij zachtjes. Zijn hand lichtte wit op en gloeide een beetje. Hatori raakte alle lianen èèn keer aan het het licht verspreidde zich over de hele liaan. oen Hatori daarmee klaar was gebaarde hij Norwood om naar Madeline te gaan.

Norwood keek naar de lianen die licht gaven. Hij zag dat Hatori gebaarde naar Madeline en voorzichtig liep hij er naar toe. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Hij opende ze en had zo iedere liaan de opdracht gegeven één drukpunt op het lichaam te nemen. De lianen gingen langzaam op verscheidene plekken op haar lichaam en oefende zachtjes druk uit. Norwood verhoogde de druk iets en hield dit zo vast. Hij hoopte dat het zou werken. Als ze zou sterven zou Donovan nog niet jarig zijn. Sterker nog, dan mocht hij hopen dat hij uberhaupt nog jarig kon zijn.

Madeline sloot even haar ogen en voelde de lianen. Ze voelde op de plek waar ze drukte dat alle zwarte magie werd opgezogen en alle witte magie haar lijf in stroomde. Madeline kreeg een beetje meer kleur op haar wangen en voelde zich al minder zwak. Toch gloeide haar huid nog steeds maar dat kwam omdat dat bij de vuurspreuk hoorde. Daar deed deze spreuk nu helemaal niets tegen.

Hatori keek toe en hij gaf toe Norwood deed het uitstekend. Beter dan Hatori in elk geval had verwacht. Hij had zo`n vermoedde dat Norwood meer afwist van genezing dan de meeste leraren hier op school. Hatori zag dat Madeline weer een beetje kleur op haar wangen kreeg. ''Stop maar'' gebood hij Norwood daarna. Hatori richtte zich nu op Mèadraid. ''Oke Mèadraid, als het goed is zou je nu gewoon de spreuk kunnen uitvoeren zonder iets aan het interne organisme te beschadigen'' zei hij tegen haar.

Norwood haalde de lianen van Madeline af en keek haar aan. Hij zag dat ze wat meer kleur had en keek haar nog even aan. "Madeline.." zei hij. "Geen zorgen, als je geheugenverlies krijgt..." hij stopte even en keek even weg. "heb ik wel een oplossing.." maakte hij zijn zin af. Hij had daar een plant voor gekweekt en deze had de herrinneringen en geheugens van iedereen in deze school. Hij had ook die van Madeline. Hijzelf kon ze niet bekijken en doornemen. Het enige wat hij kon doen is ze terug plaatsen wanneer iemand ze kwijt is. Hij liep naar het raam en keek niet naar de broer en zus van Madeline. Noch naar Madeline zelf. Hij hoopte alleen maar dat het zou werken.

Mèadrad knikte naar Hatori. Terwijl hij en Norwood bezig waren geweest de duistere magie spreuk uit te bannen had zij iets voorbereid voor de waterspreuk. Met een fles brolend water in haar hand ging ze bij Madeline op het bed zitten. ''Sorry Madeline maar dit kan gaan branden'' zei ze zacht. Ze opende de fles e haalde de voeistof er met magie uit. Ze verdeelde het in kleinere straalen en verdeelde die over Madeline. Haar warme huid siste toen het water er in aanmerking mee kwam. Madeline`s lichaam zoog het water bijna op. ''Vrias Rea '' mompelde Mèadraid zachtjes. Madeline`s huid lichtte eerst blauw en toen rood op. Uiteindelijk lichtte het wit op en haalde Mèadraid voorzichtig het water weer uit Madeline`s lichaam zodat haar huid weer de normale kleur aannam. Het water dat Mèadraid uit Madeline had gehaald kookte helemal van de vuurmagie die er nu in opgesloten stond. Mèadraid opende het raam en gooide het water naar buiten. Darna sloot ze het raam weer en keek eerst bezorgd naar Madeline en toen naar Hatori.

PROFILE MAGICIAN

» Madeline....how are you doing?
» Madeline!
» Met Madeline praten
» Madeline. Waar zit je?
» Miss Madeline help!!!!

Madeline?

Madeline?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen