Don't fall.

(Gelieve alleen even Ace en Emrahnaiya)

Haar ene voet voor de andere zettend liep Emrahnaiya over het dak van de school. Ze liep nu op niets meer dan een kleine balk. Als ze mis zou stappen, dan zou ze van het schuine dak afglijden en op de grond te pletter vallen. Maar ze liep over de dunne balk alsof het doodgewone stoeptegels waren. Ze sprong voorzichtig en balancerend van het ene dak naar het andere. De zon was net achter een dikke stapel grijze wolken verdwenen en de donder weerklonk rommelend en dreigend in de lucht. Emrahnaiya richtte haar blik naar de hemel boven haar. 'Pap, laat me niet merken dat jij dit bent' mompelde ze zachtjes in het niets. Vandaag had Emrahnaiya een lange zwarte broek aan. Ze had ook haar zwarte laarzen aan die tot haar knieen reikte waar ze haar broek in had gestopt. Ze had eroverheen een wit shirt zonder mouwen aan. Alleen twee witte bandjes liepen over haar schouders. Over haar normale kleding droeg ze haar vest. Ze had het vandaag alleen vast gesnoerd zitten met een wit korset. Ze sprong naar de zoveelste dunne balk op het dak en zakte op een knie toen ze verderop een zwarte schim zag staan. Haar zwarte ogen bleven naar de schim verderop kijken. Langzaam kwam ze omhoog en ging rechtop staan. Het vleugje zilver in haar verder zwarte ogen glinsterde even.

(Voor een goed beeld van haar vest en korset: https://www.youtube.com/watch?v=xPNAKPIZNC4 )

Ace stond op het dak, te genieten van de rust toen er een mooie storm boven zijn hoofd was gekomen. Hij droeg een lange jas over zijn pak en zijn gewoonlijke hoed met een snee erin. Hij was met een mesje aan het spelen toen hij iets of iemand over het dak hoorde springen. Hij gooide het mesje in een rechte lijn erheen, maar het leek wel of dit wezen het zag aankomen, want voordat het mesje ook maar de kans kreeg om het te raken, bewoog het in een bukkende beweging. Het bewoog weer langzaam omhoog en Ace staarde ernaar door de snee in zijn hoed. Hij begon ernaartoe te lopen en stopte halverwege, toen een majestueuze feniks op zijn schouder neerviel. Ace zei iets op een laag volume en de feniks vloog richting het wezen. Hij vloog erlangs en maakte na een grote bocht zijn weg terug. Toen hij weer bij Ace op zijn schouder was begon die weer vooruit te bewegen. De feniks vloog weer weg en Ace kwam steeds dichterbij. Hij had begrepen dat het een jonge vrouw met rood haar was. Hij bleef staan op meters afstand, net dichtbij genoeg voor haar om hem op een normale toon te horen. Hij bleef daar staan, alleen zijn oog zichtbaar door de snee in zijn hoed.

Misschien was het instinct geweest. Misschien gewoon dom geluk maar het mes was al voorbij voordat Emrahnaiya het echt door had gehad, Ceylin had de werper per direct omgelegd bedacht ze zich. Maar zij was wel benieuwd wie van plan was geweest een poging te wagen om haar het leven te benemen. Ze bleef staan toen ze de schim dichterbij zag komen en even later de contouren van een jonge man herkende. Maar alerter was ze zeker. Net als haar spieren die gespannen waren, klaar om weg te springen mocht er een tweede mes ten tonele verschijnen. De wind was haar goed gezind vandaag. Hij zorgde ervoor dat haar dieprode lokken ditmaal niet in haar gezicht woeien maar naar achteren. 'Ik zou een goede middag kunnen zeggen maar dat zou ik niet menen. Mag ik misschien weten waarom ik bijna een mes door mijn hart krijg of op z'n minst wat ik fout gedaan heb?' vroeg ze op een vrij kalme toon. Ze bleef maar neutraal, trok geen vooroordelen. Ze zou er vast snel genoeg achter komen.

Een hand met een witte handschoen eraan pakte de hoed vast en trok hem van Ace zijn hoofd af. Hij hield hem tegen zijn borst en boog. "Mijn oprechte excuses, madame." Hij deed zijn hoed weer op, alleen nu was zijn gezicht zichtbaar. "Ik dacht dat u een jager was, op zoek naar mijn feniks." Er verscheen een warme lach op zijn gezicht. "Ik ben het niet gewend om hier andere leerlingen te zien." Hij kwam iets dichterbij. "Mijn naam is Ace Acciaio." Hij stak zijn hand uit en maakte een buigende beweging met zijn hoofd. "Nogmaals, excuses."

Emrahnaiya bleef op haar plek staan. Veroerde ook niet toen ze de wit gehandschoende hand van de jongenman in beweging zag komen. Ze zou wel op tijd wegduiken als hij iets van plan bleek te zijn. Maar al gauw was duidelijk dat Emrahnaiya zich nergens zorgen over had hoeven maken. Hij nam enkel zijn hoed af en maakte ter beleefdheid een buiging. Dat hadden mensen sinds ze Aiolanum had verlaten niet meer gedaan. In het begin was dat aardig wennen geweest, maar langzamerhand vond Emrahnaiya het prettiger in omgang als mensen niet telkens een buiging maakte overal waar zij kwam. Er zaten nadelen aan een beroemde vader. Ze had de jongeman al die tijd recht in zijn ogen gekeken. Ze had zelfs amper geknipperd. Niet iets wat ze van haar vader meegekregen had. Mensen intensief aan te kunnen kijken. Sommige werden hier knetterdol van en vertelde je dan wat je weten wou zonder het zelfs maar te hoeven vragen. Maar Emrahnaiya's blik ging naar de feniks toen ze de reden van de jongen hoorde waarom hij zijn mes had gegooid. 'Waarom zou iemand dat willen?' vroeg ze zacht en meer in zichzelf dan aan de jongeman. Maar zodra hij weer in beweging kwam keek Emrahnaiya weer recht in zijn ogen hoewel ze zelf bleef staan. Ze keek een moment naar zijn uitgestoken hand terwijl hij zichzelf voorstelde als Ace. Bij zijn tweede verontschuldiging keek ze hem tersluiks aan vanonder haar zwarte wimpers. Ze legde haar hand vervolgens losjes in de zijne. 'Emrahnaiya Zyrich' stelde ze zichzelf voor terwijl ze zijn hand schudde.

Ace ontving de naam en herhaalde hem 3 keer in zijn hoofd. "Aangenaam." Hij liet rustig haar hand los en keek naar zijn feniks die nu op een boomtop landde. "Dus..." Hij draaide zijn hoofd naar Emrahnaiya toe en deed zijn handen in zijn zakken. "... Wat brengt jou naar het dak van Starshine Academy?" Hij sloot zijn ogen en genoot even van het prachtige weer. Hij deed zijn ogen open en toverde een mes tevoorschijn uit zijn jas, waar hij mee begon te spelen. "Ik kom hier veel voor rust." Hij keek even in Emrahnaiya's ogen en probeerde te gokken welk ras ze was. "Waar kom jij vandaan?"

Toen haar hand weer losgelaten werd liet Emrahnaiya hem weer slap langs haar lichaam hangen. Haar blik volgde de zijne en bleef eveneens bij de feniks hangen. Hij was prachtig om naar te kijken. Hoe sierlijk hij door het luchtruim zweefde en geruisloos kon landen. Ze hoorde de vraag van Ace wel maar bleef nog steeds naar zijn feniks kijken. Pas bij het antwoorden keek ze hem weer aan. 'Heb ik daar een goede reden voor nodig?' vroeg ze met een lichte glimlach. Ze was hier omdat ze hier wou en kon zijn. Dat was alles. Ook toen Ace zijn ogen had gesloten bleef Emrahnaiya hem aankijken. 'Rust' herhaalde ze zachtjes. 'Dat zou nog eens fijn zijn' mompelde ze er in zichzelf achteraan. 'Shadra. Net als jij geloof ik' antwoorde ze daarna luider op zijn tweede vraag terwijl haar blik weer terug naar Ace ging.

Ace zijn hand stond stil met het mes erin, alsof het vast zat in ijs. Hij gooide het naar een van de lagere lagen van het dak en liet het, voordat het het dak raakte, smelten in een rood-zwarte vlam. Hij ging rustig zitten op de dunne balk van het dak, met 1 knie opgetrokken. "Ik ben een Shadraan, dat klopt." zei hij met een warme glimlach, terwijl zijn zicht naar de lucht ging. "Maar ik kom niet van Shadra." Zijn zicht gleed nu van de lucht langzaam naar Emrahnaiya. Hij keek met half-glazige ogen in die van haar. Zijn ogen gingen dicht, bij een warme glimlach. "Geboren en getogen op Razen."

Emrahnaiya was ondertussen ook gaan zitten. Ze had haar benen opgetrokken en draaide aan een van de parels om haar armband die ze van Vasco gekregen had. Ze miste Vasco besefte ze. Erger dan ze zelf verwacht had. Maar ze had hem belooft om hier ook haar best te doen. Haar blik ging terug naar Ace toen ze zijn stem weer hoorde. Ze glimlachte even vaagjes op zijn woorden. 'Zo iets dacht ik ook al te voelen. Vandaar dat je zo verwarrend overkwam in het begin. Je hebt twee verschillende magische aura's' sprak ze zachtjes met haar blik naar beneden gericht. Haar slanke vingers bleven maar met de parels draaien.

Ace keek naar Emrahnaiya en trok een wenkbrauw op. "Jij kan aura's lezen?" Hij vond dat een fascinerende gave, die hij zelf ook wel zou willen. Hij nam zijn hoed af en legde die naast hem. Zijn zwarte lokken kwamen vrij en hij gleed met zijn handen erdoorheen, waardoor ze naar achter waren. Zijn bloedrode ogen keken naar Emrahnaiya. "Jij ziet er trouwens niet uit als een typische studente. Hoe komt dat?" Zijn ogen gleden van haar gezicht naar haar benen en terug. Zijn bloedlust verdween tijdelijk uit zijn systeem, waardoor zijn bloedrode ogen opeens diep-zwart werden. Hij keek naar de parels waar ze aan aan het draaien was. Hij nam een wilde gok en besloot dat die een cadeau waren van iemand. "En van wie heb je die gekregen?"

Emrahnaiya keek Ace even kort aan nadat hij uitgesproken was. 'Stel jij altijd zoveel vragen of tref ik het zo?' vroeg ze grijnzend. Haar blik ging weer terug naar de lucht. 'Aanvoelen meer. Het scheen dat mijn moeder dat ook kon' mompelde ze daarna wel zachtjes antwoord op zijn eerste vraag. Het was weinig bijzonders. Ze kon enkel voelen wie van welke planeet kwam. Maar als iemand half om half was werd het alweer verwarrend. 'En wat versta jij dan onder een typische studente? Misschien ben ik wel heel normaal en zijn al die andere meiden hier geen typische studentes' zei ze met een kleine glimlach. Haar blik ging naar de parels toen Ace zijn vraag erover stelde. Emrahnaiya liet ze met rust terwijl ze het antwoord overdacht. 'Een vriend. Een hele goede' besloot ze uiteindelijk te antwoorden. Ze had liever niet dat iemand ook maar iets wist van haar verhouding met Vasco. De kans was groot dat het dan toch ooit bij haar vader uit zou komen. Het was al riskant dat Savador het wist. 'Hij heeft zijn eigen schip. En van elke zee waar hij ooit op voer heeft hij een parel voor me meegenomen. Om te laten zien dat, waar hij ook is, hij toch aan me denkt. Jammer genoeg kan ik die armband eigenlijk alleen dragen als er niemand bij me is. Aangezien mijn vader hier rondloopt. Ik denk niet dat hij het goed vind als ik cadeaus krijg van iemand die voor hem werkt. Ik snap wel dat hij het beste voor me wilt. Maar soms is hij iets té beschermend' zei ze.

Ace grijnsde op haar vragende antwoord. "Ik ben nieuwsgierig aangelegd." Hij reageerde op een kalme toon nadat ze klaar was. "Tja, zo zijn ouders nou eenmaal. Daar kunnen ze niets aan doen." Hij trok een wenkbrauw op en keek naar Emrahnaiya. "Dus je vader zit hier op school? Wat is hij? Leraar?" Hij greep in zijn binnenzak en haalde er een dwarsfluit uit. Hij hield hem ietwat omhoog. "Bezwaar als ik wat speel?" Hij keek naar de feniks, omdat hij wist dat die van het geluid van de dwarsfluit hield.

Emrahnaiya knikte even begrijpend toen Ace haar vertelde dat hij nogal nieuwsgierig kon zijn. Dat kwam haar wel bekend voor. Ze slaakte even een lichte zucht. 'Alsof mijn vader verder het toonbeeld van een goede ouder is' verzuchtte ze zachtjes. Ze keek Ace aan bij zijn vraag. Ja, die had ze kunnen verwachten als ze over haar vader begon te vertellen. Aan haar achternaam zouden de meesten het niet eens merken dat ze de dochter van Deshas was. Niet veel mensen wisten zijn achternaam. Ze schudde enkel haar hoofd van nee toen Ace vroeg of ze bezwaard had als hij op zijn fluit zou spelen. Zij niet, ze vond fluitmuziek mooi. 'Hij is niet echt leraar' begon ze daarna zachtjes. 'Hoewel, hij heeft één iemand die hij wel een soort van les geeft. Mijn vader is Deshas, Heer der Duisternis. Klinkt een beetje raar een beroemde vader, ik weet het. Maar toch is het zo' zei ze zachtjes.

Ace wilde net de dwarsfluit tegen zijn mond plaatsen toen hij haar uitleg over haar vader hoorde. Hij stopte als zijn beweging en draaide zijn hoofd richting Emrahnaiya toe. Hij keek even met ietwat grote ogen. Hij draaide zijn hoofd weer terug en keek naar de lucht. "Mag dan wel zo zijn. Beroemd of niet, een vader is een vader." Hij sloot zijn ogen en legde de dwarsfluit tegen zijn onderlip. Hij blies zacht in de opening en begon een langzaam lied te spelen, dat hij altijd al mooi vond. Bij het horen van de dwarsfluit keek de feniks om naar Ace. Ace keek even naar Emrahnaiya voordat hij zijn ogen weer sloot.

-Het klinkt ongeveer zo: https://www.youtube.com/watch?v=l4IH7dVlt5Y-

Emrahnaiya keek Ace niet aan maar voelde zijn ogen in haar branden. Ze hoefde zijn reactie niet te zien op het feit dat Deshas haar vader was. Ze haalde enkel haar schouder op toen hij zijn woorden sprak dat het toch haar vader bleef. Ze bleef voor zich uit staren terwijl ze naar de fluitmuziek van Ace luisterde. Ze herkende vaag de melodie. Ceylin had het wel eens laten horen. Wat was dat liedje ook alweer wat ze er altijd bij zong? Emrahnaiya groef diep in haar geheugen en zong daarna zachtjes mee. Ze was lang niet zo goed als Ceylin maar ze had wel een paar lessen van haar gehad.

( https://www.youtube.com/watch?v=vnm5isS2rHM )

Er kwam een kleine glimlach op het gezicht van Ace toen hij Emrahnaiya, nauwelijks, kon horen meezingen. Hij kon hem niet breder maken, anders ging zijn ademhaling verkeerd. Hij maakte het lied rustig af en stopte met een lange, uit-fadende laatste toon. Hij nam de fluit van zijn onderlip af en hield hem even op zijn schoot terwijl hij naar Emrahnaiya keek. "Je kan mooi zingen, weet je dat?" Hij keek even naar de lucht en pakte toen weer zijn fluit erbij. "Hmm... Welke liederen ken ik allemaal nog?" Hij legde de dwarsfluit weer tegen zijn onderlip terwijl hij nog aan het denken was. Hij begon rustig weer met spelen. En keek naar de lucht boven hem. Dit lied had hij ooit gehoord op een mooie dag als dit, dus het leek passend om het te spelen op een mooie dag als dit. Hij stopte na een paar seconden en keek naar Emrahnaiya. "Is er misschien een nummer dat jij leuk vind?"

Emrahnaiya's mondhoeken krulde omhoog bij het horen van Ace' compliment. 'Dank je. Maar ik ben nog lang niet zo goed als mijn lerares was' zei ze zachtjes. Maar ze moest even diep nadenken bij de vraag van Ace. Een lied dat zij mooi vond. Dat waren er heel veel. Emrahnaiya was dol op muziek. Uiteindelijk wist ze er een en begon zacht te zingen. Het lied ging over haar geboorte stad: Carrickfergus. Het was het slaaplied wat haar moeder altijd voor haar zong. Het ging over een vrouw die zong dat ze terug wou naar haar stad Carrickfergus. Ze wou de diepste zee over zwemmen om er te komen. Maar het lukte haar niet terug te komen. Aan het eind van het lied zong de vrouw dat ze nu oud was en haar tijd gekomen. En dat dan de nieuwe generatie van Carrickfergus kwam om haar in haar geboorte stad te begraven.

( https://www.youtube.com/watch?v=laXiCQRA4zg )

Ace luisterde rustig naar het begin van het lied en begon mee te spelen toen hij het ritme en de tonen te pakken had. In tegenstelling tot wat hij eerder had gedaan, de melody spelen, speelde hij nu een achtergrond bij Emrahnaiya's zang. (Het harp gedeelte) Hij bewonderde Emrahnaiya, terwijl hij meespeelde. Ze was een prachtige jongedame met een fantastische stem. Hij bleef haar bewonderen, bijna als staren, terwijl hij meespeelde en met zijn bovenlichaam half begon te dansen. Toen ook dit lied was afgelopen nam hij de dwarsfluit wederom van zijn onderlip en legde zijn handen over zijn benen. Hij keek nog steeds naar Emrahnaiya toen hij zich realiseerde dat ze dat misschien oncomfortabel vond. Om deze reden gleed zijn zicht naar de lucht en bleef daar even hangen.

Tijdens het zingen had Emrahnaiya steeds sterker gemerkt dat haar ware vorm naar buiten wou komen. Ze probeerde hem te onderdrukken. Ze moest haar menselijke gestalte behouden. Ze mocht onder geen beding transformeren waar Ace bij was. Als iemand haar dan zag dan zou haar vader haar leven villen en als vloerkleed gebruiken. Daardoor had ze amper door gehad dat Ace haar aan zat te staren maar nu merkte ze het vanuit haar ooghoeken op. Toen hij zijn blik weer afwendde keek Emrahnaiya zwijgzaam ook voor zich uit. Ze pakte haar dieprode lokken daarna bijeen en begon ze te vlechten. Dit om maar iets om handen te hebben want de stilte was ondragelijk. Ze vond het wel gek dat ze er nu niet tegen kon. Meestal gaf Emrahnaiya haar voorkeur aan de stilte dan aan lawaai.

Na een tijd van ondraaglijke stilte begon Ace weer te spreken. "Weet je. Voor de dochter van de heer der duisternis, lijk jij me helemaal niet zo duister. Alhoewel, dat ligt waarschijnlijk aan mij, of niet?" Zijn ogen gleden naar Emrahnaiya, wachtend op haar antwoord. Was ze misschien zoals hijzelf, lopend op de grens tussen goed en kwaad? Of was zij de persoon die hem zou kunnen helpen in zijn keuze? Hij stopte rustig zijn dwarsfluit weg, niet van plan om nog meer te spelen.

Toen de stilte eindelijk doorbroken werd door de stem van Ace keek Emrahnaiya hem tersluiks vanonder haar rode lokken aan. Haar mondhoeken waren lichtjes omhoog gekruld tot een halve verleidelijke glimlach. Haar zwarte ogen zochten die van Ace op en het vleugje zilver erin leek wel te schitteren. 'Ik kan heel duivels zijn als ik wil hoor' zei ze met een vrij volwassen stem terwijl ze een van haar benen optrok, haar armen eromheen sloeg en haar wang lichtjes te steunen legde op haar knie. Daarna werd haar glimlach weer min of meer normaal. 'Het is alleen niet zo vaak nodig' voegde ze eraan toe.

Ace keek even op van Emrahnaiya's half-verleidelijke glimlach. Zijn bleke huid begon ietwat een kleur te krijgen toen zijn ogen die van Emrahnaiya ontmoetten. Hoe kon hij die prachtige ogen bij hun ontmoeting gemist hebben. Zijn pikzwarte ogen leken rood te glimmen bij enig licht dat erop viel. Hij zette een warme glimlach op en dacht per ongeluk hardop. "Dat zijn nog eens mooie ogen." Hij keek even weg toen hij zich realiseerde dat hij dat zojuist hardop had gezegd. Hij probeerde zichzelf te kalmeren door heel langzaam door zijn neus in te ademen en door zijn mond uit te ademen.

Een brede grijns sierde Emrahnaiya's lippen bij het zien van de verkleuring op Ace' wangen. Het lukte haar ook elke keer weer. Nog iets wat ze van haar moeder mee had gekregen. Hoewel ze innerlijk vaak meer op haar vader leek had ze het uiterlijk van haar moeder meegekregen. Ze stond op bij het horen van zijn woorden die waarschijnlijk alleen voor zijn gedachten bedoeld geweest waren. 'Bedankt voor je compliment' glimlachte ze terwijl ze haar lokken over haar schouder gooide. De wind haalde de vlecht weer uit en liet ze dansen als dieprode vlammen op de speling van de wind.

Ace keek naar Emrahnaiya en krabde met zijn wijsvinger langs zijn slaap. Hij sloot 1 oog en begon ietwat nerveus te praten. "Uhm.... Graag gedaan..." zei hij op een ietwat vragende toon. Hij was daadwerkelijk nerveus. De persoon die ooit mensen slachtte, puur voor zijn plezier, was nerveus. Hij kon het zelf niet geloven en keek wat paniekerig rond, zonder zijn lichaam ook maar een millimeter te bewegen, behalve zijn ogen dan. Hij begon in zichzelf te mompelen. "Asuyataru Acciaio, wat is er mis met jou? Kalmeer jezelf, man."

Emrahnaiya keek Ace even van over haar schouder toen ze zijn nerveuze woorden hoorde. 'Nee maar. Je gaat me toch niet vertellen dat je nerveus bent?' vroeg ze plagend. Ze zag zijn ogen heen in weer flitsen in paniek en een nieuwe, kleine glimlach. Hij was haast in paniek, dat kon ze zien. Maar misschien moest ze nu maar eens stoppen met die spelletjes. Ze moest niet de verkeerde ideeën afgeven. Emrahnaiya draaide zich naar Ace om. 'Misschien moet ik maar weer eens naar binnen gaan. Ik heb nog huiswerk liggen' zei ze zwakjes wat eigenlijk verried dat ze liever nog even bleef zitten.

PROFILE MAGICIAN

» still dont know how
» I'd take another chance, take a fall
» Poets of the fall
» Hatred fall..
» ♔ ;; How the Mighty Fall.

Don't fall.

Don't fall.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen