Het was moeilijker dan ze verwacht had om zich aan te passen aan het leven op deze school. Ze had verwacht dat ze veel tijd zou kunnen doorbrengen met haar broer Basil, maar al snel had ze gemerkt dat hij niet bepaald goed bezig was en te veel aandacht aan andere zaken gaf om vaak met haar om te kunnen gaan. Alhoewel haar dat kwetste, liet ze het niet merken. Ze schreef haar andere broer, Wade, er brieven over maar hij zei enkel dat Adria ruimte moest geven aan Bas. Hij was een hopeloos geval.

Omdat het het rosse meisje dus niet lukte om vrienden te maken en mensen te leren kennen, besloot ze om in haar eentje de school te verkennen. Als ze moest wachten op die langbeloofde rondleiding van Bas zou ze nog lang mogen wachten. Die dag had ze besloten om een ouder deel van het terrein te verkennen: ze ging naar de ruïnes. Ze hoorde er niet veel over en ze wist ook helemaal niets over de ruïnes. Opgetogen als altijd liep het meisje naar een van de oude gebouwen toe. Misschien was het maar goed dat ze hier nog niet veel mensen kende, ze zouden haar toch te jong vinden om een ontdekkersdrang te voelen. Ze was nog maar 15, maar voor haar klonk het als al reeds 15. Haar wilde haar hing voor haar ogen toen ze bukte om de ruïnes binnen te wandelen.

Na even wandelen kwam ze aan een boog uit. Die boog leidde naar een overdekte gang die open was aan de buitenkant. De open kant gaf uit op een open plek. Er lagen veel brokken steen. Adria was gefascineerd door de pilaren. Ze begon te rennen en rende het grasveldje op. Al rennend haalde ze een notitieblok en een potlood uit haar tas en toen ze voor de pilaar stond, hield ze abrupt halt. Haar rugzak viel op de grond en zelf ging ze door haar knieën. Driftig begon ze aantekeningen te maken over de pilaar en de staat van de pilaar in haar schriftje, maar toen hoorde ze een schop achter zich. Ze draaide zich om en zag dat er een vrouw tegen een stuk steen geschopt had. Meteen veerde het rosse meisje recht en keek ze de volwassene aan met grote ogen. De vrouw zal maar 2 centimeter groter geweest zijn dan zijzelf, maar toch maakte ze veel indruk op Adria. "Oh- goedemorgen, mevrouw, ik had u niet gezien", zei ze, zich excuserend voor het feit dat ze zo gefocust geweest was op de pilaar dat ze de aanwezigheid van een ander persoon niet opgemerkt had.

Adria had zich geëxcuseerd voor het feit dat ze de vrouw nog niet gezien had en kreeg hierop een knikje terug. Ze zei dat Adria er waarschijnlijk al eerder was, maar toch een beetje verlegen hield het jonge meisje haar handen achter haar rug en ging ze met al haar gewicht op 1 been hangen terwijl ze wat naar de grond keek. Het rosse meisje keek terug op toen de dame een stap korterbij zette en zei dat het misschien wel wat vroeg was. Adria negeerde de opgetrokken wenkbrauw en knikte kort. "Misschien wel, maar ik wist niet hoelang het zou duren voor ik de weg naar hier gevonden had", antwoordde ze. "Normaal zou iemand me rondgeleid hebben op het schoolgebied maar hij... uh...," ze wachtte even af om de beste manier te vinden om het to formuleren, "Heeft blijkbaar betere dingen te doen." Ze zette haar rugzak op de grond en stak haar spullen er in weg. "Maar voor u is het toch even vroeg om hier te zijn?" vroeg het meisje toen plots, omdat de vraag in haar hoofd rond bleef malen en ze vond dat ze zich niet als enige moest verantwoorden.