Het geluid van het geklik- klak van Auru's hakken klonk hem als muziek in de oren. Hij maakte een kleine huppel pas tussendoor. Gewoon voor het geluid wat zijn hakken ervan maakte. Echter had hij niet gezien dat zijn veter los zat. Met een harde klap belandde hij tegen de harde stenen die hem zojuist nog zoveel plezier hadden verschaft. Auru blies even een dikke lok rood haar uit zijn ogen. Zijn groen gele kijkers flitsten heen en weer. Gelukkig, niemand te zien. Hij had zich kapot geschaamd als iemand hem die val had zien maken. Auru ging overeind zitten, strikte zijn veter en stond weer op. Zijn blik ging even naar beneden. Hij zag er een beetje verfomfaait uit en had een beetje vuil op zijn broek. Zijn rode jas lag op de grond. Hij was afgegleden toen Auru was opgestaan.
Auru klopte zijn kleren af en fatsoeneerde zichzelf. Je kon hem psychotisch noemen, gestoord, een beetje sadistisch misschien, maar als hij ergens een hekel aan had was het slordigheid. Zijn haar daarentegen was een ander verhaal. De losse plukken waren niet slordig, ze waren ''gestijlt''. Om die perfecte look te krijgen moest je beschikken over buitengewone talenten, of een gebroken kam. Nadat Auru had besloten dat hij er weer uitstekend uit zag raapte hij zijn jas van de grond en trok hem aan. Hij liet hem weer een beetje van zijn schouders glijden tot hij halverwege zijn bovenarmen. Ja, zo was het goed. Met kalme stappen begon Auru weer te lopen. Totdat hij iets vanuit zijn ooghoek zag. Hij zette een aantal passen terug en keek nog eens. Een brede grijns die zijn haaiachtige tanden ontblootte verscheen toen hij zag dat het een hek was. Auru draaide zijn voeten een andere richting op en wandelde door het hek. Hij kwam terecht in een tuin. Hij was flink overwoekerd. De grond lag bezaaid met bladeren. Gouden, oranje, rode, bruine. Het was prachtig om te zien Auru's grijns werd zowaar nog breder. Hij veranderde zichzelf naar zijn draken gedaante en steeg een metertje boven de grond. Met zijn sterke staart sloeg hij heen en weer waardoor hij wind creëerde en daarmee de gevallen bladeren op een stapel woei. Toen hij een stapel naar redelijke maten had veranderde hij terug in een mens. Auru nam een aanloopje en sprong in de berg met bladeren.

{Moyra bitte}

Het was herfst, maar dat verminderde haar zonnige humeur absoluut niet. De goudgele bladeren die aan de bomen hingen als prachtige versieringen fascineerden haar. Het waren net bossen vol kerstbomen. En dat al maanden voor december. Geweldig toch? Ze rende opgetogen rond. Een rood-oranje sjaal wapperde achter haar aan in de wind. Ze had haar warmere kleren weer uit de kast getrokken, droeg nu een zachte donkerpaarse trui. Daaroverheen haar nieuwe jas, als afscheidscadeautje van Helen gekregen. De gekleurde sterretjes gaven licht in de nacht, op de energie van haar vuurmagie. Maar nu gloeiden ze echter enkel zachtjes, nauwelijks zichtbaar. Gisteren was ze ook buiten geweest, gewoon wat aan het rondstruinen. En dan, vlak voor ze terug moest voor het avondeten had ze een poort ontdekt. Toen had ze geen tijd gehad om het verder te onderzoeken, maar dat moest natuurlijk wel gebeuren. Het was een soort geheime plek. Verstopt tussen klimopbladeren en afgesloten door een roestig hek. Ze had even moeite met het vinden van de exacte plek, maar algauw had ze de poort weer gelocaliseerd. Moyra zette kracht tegen het hek dat krakend en piepend protesteerde. ''Kom op, ga ópen!'' Door het vochtige weer was alles vastgeroest, de scharnieren stroef geworden. Dat was dan weer een klein minpuntje voor de herfst. Maar de totaalscore bleef megapositief in haar hoofd. Vrolijk glipte ze tussen de gietijzeren deur door, zodra de opening groot genoeg was. ''Waaauw...'' zei ze zachtjes, dit was een soort paradijs in het klein. Ze begon meteen rond te neuzen, zag een reusachtige boom staan. Met vaardige bewegingen klom ze naar boven, omhuld door de bladerenpracht. Ze hoorde iets, het schrapen van de opengaande poort. Van haar positie kon ze niets zien, maar wel alles horen. En ze luisterde opgewonden naar de voetstappen die haar benaderden, het rare zwoesh-geluid wat ze niet herkende. Het klonk als wind, maar het kwam van beneden. Ze wilde spieken, leunde iets naar voren en haalde de bladeren als een gordijn uit elkaar. Een paar rode blaadjes zweefden naar beneden door haar aanraking. Ze zag slechts een deel van de tuin, leunde nog verder naar voren. ''Whaaaa...'' gilde ze geschrokken, ze verloor haar grip. Door de rgeen was de stam van de boom nat en haar handen vonden geen houvast. Met een plof landde ze, wonder boven wonder in een stapel bladeren die hier daarstraks niet lag. Hoe dit zo was gekomen wist ze niet, maar ze was blij dat het lot haar goedgezind was. Grotendeels bedolven onder de opstuivende plantenresten opende ze met gepijnigd gezicht een oog. ''Oef.'' verzuchtte ze en probeerde overeind te komen. Pijn schoot door haar heen, ze was best hard neer gekomen. Handig, weer typisch iets voor haar onhandige lijf om te vallen.

[Ihre Jacke~]

Het was een bevrijdend gevoel geweest om in de bladeren te springen. Dat ene kleine moment dat je door het luchtruim zweefde om vervolgens in een stapel krakende bladeren te belanden en de geur van de herfst op te snuiven. Die mossige lucht waarvan elk kind direct wist dat het naar herfst rook. Zijn vader zou hem direct aan zijn haren meegesleurd hebben. Hem gedongen hebben zijn hakken uit te trekken en in godsnaam zijn haar te laten knippen. Dat vond Auru waarschijnlijk nog wel het meest heerlijke aan deze school. Het grote gebrek aan de aanwezigheid van zijn vader. Hij kon wel een handstand en radslag maken bij die blije gedachte. En als dat vreemde geluid hem niet gealarmeerd had dan had hij dat waarschijnlijk nog gedaan ook. Maar nu lag het anders. Er was een geluid wat hij niet kon plaatsen. Er klonk geritsel van bladeren boven hem en gekraak van takken. Maar toen Auru opkeek zag hij enkel een schimmig gevaarte op hem afkomen die hem opnieuw tegen de vlakte kreeg. Hij kreunde zachtjes toen er een steek van pijn door zijn rug schoot. Wat het ook was geweest, het was erg pijnlijk op zijn rug terecht gekomen. Auru wreef pijnlijk over zijn onderrug toen het hem was gelukt overeind te gaan zitten. 'Ah, precies mijn stuitje. Waarom immer da?'sprak hij half in zijn moeders taal. Ook zoiets wat hij nooit echt af had kunnen leren. Auru sprak het liefst de taal die hem op Nova was aangeleerd al probeerde hij anders te praten omdat de meeste hem anders niet zouden kunnen verstaan als hij niet op Nova was. De nieuwe val had zijn bril van zijn neus laten glijden. Dankzij de ketting die aan de poten vast zat was het ding om zijn nek blijven hangen. Hij pakte hem en zette hem weer terug op zijn neus. Nu hij duidelijk kon zien zag hij dat zijn onverwachte belager een meisje was. Wat hem meteen aanstond waren haar prachtige lokken die sierlijk haar gezicht omlijstte. 'Vandaar. Het voelde al zo....wie sagst man das.....vlezig,' zei hij terwijl hij met zijn vinger in de zij van het meisje porde om te zien of ze enig reactie zou tonen.

Ohgod, niet alleen de bladeren hadden haar val gebroken, merkte ze nu. Ook een ander persoon. Waar ze precies bovenop was geland. Zodra ze dat realiseerde schrok Moyra. Ze rolde vlug opzij, zodat ze naast hem lag. Versuft door de klap, niet echt in staat om meer te doen. 'Ah, precies mijn stuitje. Waarom immer da?' De vreemde taal. Sommige woorden leken heel erg op wat zij kende. Maar al begreep ze de boodschap waarschijnlijk wel, het drong niet echt door. ''W-wat?'' mompelde ze met moeite. Zachtjes en haar stem nog gedempt door wat prut ook. Ze sloeg een deel van de bladeren weg en knipperde verwoed met haar ogen. Wazige vlekken deinden op en neer. Ze sloot haar ogen weer, kneep ze met gepijnigd gezicht dicht. Zag de ander ook niet, had enkel een soort rode vlek zien zweven in de korte tijd dat ze haar ogen had geopend. ''Ah nee...Auw...'' kreunde ze, met een hand sloeg ze geërgerd in de richting van wat haar had aangeraakt. Ze was misschien toch iets harder neergekomen dan ze gehoopt had. Pijnprikkels werden op een regelmatig ritme door haar lichaam gestuurd. Bonk- au, bonk-au. Zo ging het ongeveer in haar hoofd. Ze haalde diep adem in een reflex, wilde daarmee energie verzamelen om overeind te komen. Maar dat resulteerde enkel in een pijn in haar borstkas. Met twee handen greep ze naar de plekken waar ze de meeste pijn voelde. Ze lag op haar zij, ogen gesloten, pijn op haar gezicht. Ze was nog in volkomen schok. Er zat hier een wildvreemde, zojuist door haar geplette persoon. Diegene had haar weer gepord. Vreemde situatie. Maar ze dacht niet te veel na, de pijn nam haar hoofd grotendeels over. Toch drong de vraag 'Wie was haar ongewilde slachtoffer?' zich steeds prominenter aan. Met een ruk kwam ze overeind, verbeet de pijn. Enkel aan haar strakke gezichtsuitdrukking kon je zien dat ze pijn had.''Wat is er gebeurd?'' vroeg ze vaagjes glimlachend. Om vervolgens met een warme hand haar voorhoofd aan te raken.

[Hersenschudding of iets in die richting I guess...]

Auru trok zijn hand schichtig terug toen het meisje wat zoeven nog bovenop hem had gelegen zijn hand weg sloeg. Kennelijk was hij niet de enige met pijn. Een vernieuwde brede grijns toonde aan dat die gedachte al snel vervlogen was en Auru een nieuwe ingeving had gekregen. 'Hmm, op die val na was dat eigenlijk geweldig. Kom we doen het nog een keer maar nu beter!' riep hij enthousiast terwijl hij op zijn knieën ging zitten en de bladeren weer bij elkaar begon te vegen met zijn armen. Hij keek even om toen het meisje zich bewoog. Maar zijn glimlach zwakte wat af toen hij zag dat ze echt veel pijn bleek te hebben.
Zijn groen gele ogen bleven haar even aankijken. Plotseling begon ze tegen hem te spreken. Ze glimlachte er een beetje vaagjes bij. Met een hand onder zijn kin bleef Auru haar onderzoekend aankijken, alsof hij een dokter was die inspecteerde wat er mis was met zijn patiënt. 'Je bent gevallen Schatz,' begon hij zijn zin. 'Boven op mij wel te verstaan,' ging hij kalmpjes verder terwijl hij nonchalant één van de glazen van zijn bril poetste waarna hij die weer op zijn neus zette. Plotseling greep Auru naar zijn jaszak. Zijn hand verdween erin en even later haalde hij er een lichtblauw gekleurd kristal uit. Hij keek er even naar en mompelde zachtjes een spreuk. Zijn stem, die normaal gesproken een beetje tussen laag en hoog in hing had nu een diepe bas klank gekregen. Het kristal begon op te lichten en zweefde een paar centimeter boven zijn hand. Auru liet het licht van het kristal over het meisje heen glijden. Het was een kristal bedoeld om te helen. Dus hopelijk nam het wat van de pijn van het meisje weg. 'Wat deed je eigenlijk in die boom?' vroeg Auru nieuwsgierig terwijl zijn hand het kristal weer omklemde en hij hem terug in zijn jaszak stopte.

De rode vlek voor haar ogen was waarschijnlijk een andere leerling. En zoals hij kamlpjes uitlegde, was ze boven op hem of haar gedonderd. Ze knikte, met een begrijpende expressie op haar gezicht. Hij klonk niet boos, maar misschien was hij dat stiekem wel. ''Ja, nog sorry daarvoor.'' Ze wreef over haar voorhoofd heen en keek met een licht beschaamde lach naar hem op. ''Het was niet de bedoeling om op je te vallen. Of überhaupt te vallen...'' Dan hoorde ze plots een lage stem, even draaide ze geschrokken haar hoofd heen en weer. Was er nog iemand hier? Iemand die met diepe stem een soort riedeltje opzij? Wie was het? Maar ze zag niemand, de tuin was verlaten op hen na. Nu zag ze ook het kristal, lichtblauw van kleur. De tekst kwam dus gewoon van de jongen die ze had geplet. De woorden gaven haar een tintelend gevoel in haar ruggengraat, wat haar deed concluderen dat het waarschijnlijk een spreuk was geweest. Ze bekeek haar slachtoffer wat beter. Dat hij ook rood haar had vond ze wel leuk. Al zat haar haarkleur meer tussen rood en roze in, het ging om het idee. Dan nog even zijn ogen checken, dat waren dingen die belangrijke informatie gaven, soms. Ook in zijn groenige ogen zag ze levensenergie. Hopelijk was dit iemand waarmee ze het zou kunnen vinden. En was hij niet boos omdat ze vrij letterlijk voor hem was gevallen. Als het een hem was. Ze bekeek hem-haar nog eens wat beter. Lange rode haren, een bijzonder gezicht. Maar veel tegenstrijdigheden. Die lage stem was van de ander geweest, maar toch leek hij op een vreemde manier op een meisje. Ze wist het gewoon niet. En hardop haar twijfelende vraag uitspreken durfde ze niet. Eerst maar eens kijken waarvoor die spreuk was. Hij liet het kristal over haar lichaam glijden, ze keek met grote ogen van verbazing toe. De pijn nam af, werd gereduceerd tot een vaag geklop in haar hoofd. ''Wauw, dankjewel.'' zei ze met oprecht dankbare stem. 'Wat deed je eigenlijk in die boom?' Ze bloosde. ''Eehm, ik deed het vroeger ook. Bomen inklimmen. Gewoon omdat het leuk is. Dus normaal zou ik echt niet zijn gevallen hoor. Maar jij kwam aan en ik wilde kijken en toen glipte ik weg. Door de regen is het nogal glad.'' Ze haalde haar schouders op. ''Je was wel een goed landingskussen..'' zei ze plagerig, al waren haar wangen nog steeds lichtrood van schaamte. Ze had besloten dat ze zich daar gewoon over heen moest zetten. Dat moest. Verlegen gedoe was niet leuk. Soms had ze het niet in de hand, dan werd ze stil en teruggetrokken. maar nu niet. Hij zou haar niet opeten, toch? Al had ze al wel opgemerkt dat hij behoorlijk scherpe tanden had...

[Sorry als er fouten inzitten in volgorde ofzo...]

(Oh, daar let ik echt niet op en als ze er in zitten heb ik er geen last van hoor)

Een oude vertrouwde, brede grijns verscheen op Auru's gezicht toen het meisje haar excuses aanbood voor het feit dat ze bovenop hem was gevallen. Zijn scherpe tanden, die je nog het meeste zouden laten denken aan het ijzersterke gebit van een haai, liet hij hierbij bloot. Hagelwitte moord messen. Maar die lach verzwakte wat toen hij zijn opperste concentratie bij het kristal moest houden wat zijn helende licht over het meisje liet schijnen. Het had soms zo zijn voordelen om over licht magie te beschikken. Al hield Auru heel veel van zijn zelfaangeleerde vuurkrachten. Hij had ze pas een paar jaar en was nu al berucht bij de brandweer op Nova in de stad waar hij vandaan kwam.
Wederom een dankwoord afkomstig van het meisje. Auru stond op en rekte zich even uit waarna hij zijn rode jas weer op trok tot halverwege zijn bovenarmen. Zijn lange rode lokken gooide hij er met een elegant gebaar weer overheen. 'Geen dank,' wuifde hij haar bedankje weg. Waarom zou hij haar niet helpen. Ze was immers niet expres op hem gevallen toch? Hij stond inmiddels met zijn rug naar haar toe toen ze antwoord gaf op zijn vraag. 'Ah dus je was door mijn magische gestalte verzaubert? Ik ben ook betoverend,' sprak Auru terwijl hij een verleidelijke blik over zijn schouder wierp. Zijn haar zwiepte levendig mee met de beweging van zijn hoofd. Auru keek het meisje aan vanover de rand van zijn rode bril wat zijn verleidelijke blik net dat beetje extra gaf. Maar in zijn stem was te horen geweest dat hij enkel het meisje zat te plagen zoals ze ook bij hem had gedaan. 'Maar zeg eens. Hoe luid jouw ongetwijfelt wunderschöne Name?' vroeg hij terwijl hij zijn lichaam weer omdraaide naar het meisje.

Hij had zich van haar weggedraaid, maar na zijn volgende woorden wierp hij haar alweer een blik toe. 'Ah dus je was door mijn magische gestalte verzaubert? Ik ben ook betoverend.' Ze knikte traag, volkomen serieus, voordat er een stralende lach door haar gezicht brak. ''Absolúút.'' was ze het met hem eens, blij dat hij een grapje terug had gemaakt. En er zat ook een kern van waarheid in, zijn rode haren en fascinerende haaientanden waren niet bepaald normaal. En de woorden die hij in zijn mond had genomen, 'magische gestalte', stuiterden rond in haar hoofd. Dan was hij een vurige tovenaar, een magische dokter. Want hij had haar genezen, bijna helemaal dan. Ja, zijn rol in haar sprookje had ze al bepaald. In ieder geval de dokter, misschien een vriend? Ze hoopte het, hij was aardig en tenminste niet normaal of saai. 'Maar zeg eens. Hoe luid jouw ongetwijfelt wunderschöne Name?' Ze lachte, een tinkelend geluid dat door de verlaten tuinen zweefde. Hij sprak gewoon zo grappig. ''Zeg, wat is dat eigenlijk? Sommige woorden ken ik helemaal niet.'' Ze leunde naar achteren, tegen de boom aan. Keek hem dan benieuwd aan. ''Vertel~! Dan mag je daarna misschien mijn supergeheime naam weten...'' Ze gaf hem een halve mysterieuze lach. Spionnenstijl. ''Niemand weet, niemand weet... Dat ik Repelsteeltje heet...'' Dat laatste werd op een musicalachtige manier voorgedragen. Ooit had ze het sprookje repelsteeltje met school opgevoerd. Prachtig was dat geweest. Ze herinnerde zich nog alles, maar vooral dit zinnetje was in haar hoofd blijven steken. En nu wilde ze weten wat dat was, zijn zangerige woorden. Zo anders dan wat zij dagelijks had gehoord thuis op Razen.

Prachtig. Werkelijk wonderbaarlijk. De lach van het meisje die deze herfst lucht vulde zat vol vrolijkheid. Het was een werkelijk een genot om ernaar te luisteren. Auru kon slecht tegen negatieve gevoelens in zijn leven. Het maakte hem ook negatief en wist wist van zichzelf dat hij gevaarlijk kon zijn als zoiets gebeurde. Het gebeurde met verdriet en depressie en dat volgde in woede. Woede die hij botvierde op anderen om die anders zo prachtige rode kleur te kunnen aanschouwen. Daarom was hij zo enthousiast over dit meisje. Ze was zo vrolijk, zo opgewekt en hij vond het geweldig. 'Ah, es tut mir leid mein Schatz. Mijn diepste excuses. Ik ben niet zo gewend aan de internationale tongval. Maar voor jou zal ik proberen het zo goed mogelijk te spreken. Ik spreek de woorden in de taal die mijn vader mij leerde en zijn vader hem en diens vader hem weer enzovoort. Het is een gebruikelijke taal ten noorden van Nova. Mijn naam is Auru von Aerigard,' stelde Auru zich voor terwijl hij een theatrale buiging maakte waarbij zijn rode lokken voorover vlogen en de punten over de grond zwiepte. Zo bleef hij enkele seconden staan waarna hij zijn hoofd omhoog gooide zodat zijn haren weer naar achteren zwiepten al vielen velen weer over zijn schouders terug naar voren. 'Nu weet je wie ik ben Repelsteeljte. Maar ik weet nu nog steeds niet jouw naam,' zei hij met een mysterieuze glinstering in zijn groen gele ogen. Hij moest de naam van dit verbazingwekkende creatuur weten. Hij was weer rechtop gaan staan en had zijn handen in zijn jaszakken laten verdwijnen. Een lichte herfst bries speelde met de uiteinden van zijn felle rode haar terwijl Auru het meisje afwachtend aan bleef kijken.

Met grote ogen luisterde ze naar hem. Leergierig was dit jonge meisje wel. Ze was qua leeftijd jong, maar vooral qua levensinstelling, qua houding. De houding van een kind. Open en nieuwsgierig. Springerig en geen moment in staat om zich in te houden, om even helemaal niets te doen. ADHD? Dat dan net weer niet. Eerder een speels jong wezentje, dat was alles. Vol, bomvol met energie. ''Neenee, het is niet erg. Ik vind het juist mooi klinken, Auru!'' zei ze vrolijk, maar gemeend. Zijn naam probeerde ze uit te spreken op de toon waarmee hij sprak. ''Zo.. anders. Niet mee stoppen.'' Ze keek hem half smekend, half dwingend aan, vond de vreemde woorden fascinerend. Het klonk net als een elventaal. ''Is je naam ook uit die taal gekomen, Auru von Aerigard?'' Ok, ze vond het veelte leuk om zijn naam hardop te zeggen. Om de klanken over haar tong te laten rollen en met vrolijke lach de wereld in te slingeren. Hij herinnerde haar eraan dat ze haar deel van de afspraak nog niet had voldaan. Glad vergeten. ''Ohja. Ik,'' zei ze met een grijnsje, terwijl ze overeind sprong. En net als hij had gedaan maakte ze een buiging. Maar dan was het een reverence zoals dat heette, beleefd en al te netjes. Maar door haar uitgevoerd met een springerige energie, die het minder stijf en formeel maakte. ''Ik heet Moyraaa... Kasane.. Teto.'' Ze sprak langzaam en grijnsde na ieder woord. Al verdween die grijns eerlijk gezegd niet eens van haar gezicht. ''Mag ik je haar vlechten?'' vroeg ze plotseling. Het was eerder een impulsieve gedachte geweest, dus haar wangen kleurden lichtroze van schaamte. Omdat het best wel kinderachtig klonk. Maar zijn haar was zo mooi en lang. Rood als vuur en loshangend in de wind.

Eén van Auru's scherpe wenkbrauwen ging omhoog na de woorden van het meisje over zijn moedertaal. Werkelijk nu? Een zacht gniffeltje verliet zijn keel toen ze zijn naam probeerde uit te spreken met hetzelfde accent waar hij het mee had gedaan. De meeste woorden in de internationale taal kende hij wel. Uitspreken zonder accent werd wat moeilijker voor hem omdat hij thuis enkel Novaans sprak met zijn vader. Daarvoor had hij ook enkel op Novaanse scholen gezeten waar ook iedereen daar dezelfde taal sprak. Uiteraard hadden ze daar wel lessen die hen de internationale taal leerde, maar het accent bleef je gewoon houden.
'Als het jou niet irriteert...,' sprak hij op haar woorden. Dat scheelde weer. Er was een reden waarom Auru met talen altijd de slechtste van de klas was geweest. Alleen Novaans ging foutloos in zijn ogen. 'Ik ga er vanuit van wel. Mijn achternaam gaat erg ver terug. Niet dat hij aan heel veel belangrijke personen toebehoorde. Was ich wel weiß is dat ik naar een oude overgrootvader ben vernoemd. Sein Name: Aururon. Hij was een belangrijk arts op Nova een aantal eeuwen geleden. Eén van die erste. Veel meer weet ik ook nicht van hem behalve dat we een naam delen,' vertelde hij. Auru wist dat Aururon samen met een paar andere artsen de helende werking van de kristallen op Nova had ontdekt. Het kristal wat Auru altijd bij zich had was ook een erfenis geweest van Aururon. Omdat zijn vader er absoluut niks mee had, had Auru het ding gekregen. Auru's gedachten vervlogen als mist toen het meisje was opgestaan en zich even later voorstelde als Moyra. Het klonk zo prachtig, Moyra. Een naam die gewoon uit je mond vloog als een sierlijke vogel.
Auru's haaiachtige tanden vertoonde een nieuwe brede grijns. 'Een naam die past bij de verschijning,' sprak hij op haar woorden. Het klonk ook zo mooi. Hij zou het wel kunnen blijven roepen. Maar dan zou ze hem waarschijnlijk heel raar gaan aankijken. De altijd aanwezige grijns werd spontaan van zijn gezicht geveegd toen Auru daarna Moyra's volgende vraag hoorde. 'Mijn haar,' herhaalde hij terwijl een zwart gehandschoende hand door zijn lange rode lokken gleed. Een prachtige felle kleur rood die nooit zou vervagen en nooit lelijk zou worden door toedoen van een spreuk. Al was het wel eens verkleurd. Toen werd het donkerder. Nog steeds rood hoor, maar...anders. Eraan terug denken riepen negatieve emoties bij Auru op die hij zo snel mogelijk uitbande met een hernieuwde glimlach. 'Uiteraard mag je dat,' sprak hij waarna hij voor Moyra ging zitten en zijn rode lokken achter over zijn schouders wierp zodat ze er goed bij zou kunnen.

Geinteresseerd had ze naar zijn geschiedenis geluisterd. Een blije lach vloog over haar gezicht en twinkelende lichtjes van plezier dansten in haar ogen. Hij was dus echt een dokter. De opvolger van een heel bekende arts nog wel. Het zat zogezegd in zijn bloed. Ze was helemaal blij met deze nieuwe jongen. Wilde nu al van alles aan hem vragen, maar probeerde zich in te houden. Want telkens wanneer ze mensen honderden vragen begon te stellen kreeg ze geïrriteerde blikken of een vermanend bevel om rustiger te zijn. Maar gelukkig bleef Auru tot nu toe goed staande onder haar nieuwsgierigheid, leek het zelfs nog amusant te vinden ook. Misschien had ze een keer iemand gevonden waarbij ze haar tomeloze energie niet hoefde te beteugelen. Haar volgende vraag, zo impulsief gesteld, bleek echter een verkeerde. Die 5 woordjes, in onschuld uitgesproken, deden zijn hele stemming omslaan. 'Mijn haar.' herhaalde de jongen, nog steeds somber. Auru leek ergens aan terug te denken. Aan iets wat niet zeer prettig was. Moyra voelde een schuldgevoel haar hart vullen. Waarom had ze het moeten verpesten? Ze legde een hand op zijn schouder, niet goed wetend wat ze moest doen. Verdriet, troosten. Het maakte haar ongemakkelijk, omdat ze bang was tekort te schieten. Zijn nieuwe lach beantwoorde ze dan ook vol enthousiasme. Zijn bevestigende antwoord zelfs nog meer. Uitbundig klapte ze in haar handen van vreugde. Hij zat nu rustig voor haar, van de somberheid van zojuist was niets meer over. ''Zeker weten?'' vroeg ze met zachte stem. ''Ik wilde je niet verdrietig maken...'' Met voorzichtige bewegingen kamde ze haar vingers door zijn haar. Het was verbazingwekkend zacht en zo te zien besteedde hij er zelf ook wel aandacht aan. Anders dan de slordige jongens op haar oude school, die met vogelnestjes op hun hoofd rondliepen. Dan begon ze zorgvuldig met links en rechts in zijn haar twee dunne vlechtjes te maken. Die zou ze dan samen nemen en dat zou zijn haar bij elkaar houden.

Het was verfrissend. Auru kon het niet anders noemen. Haar nieuwsgierigheid was een positieve omslag na de afgelopen treurige herfstdagen. Het leek wel of Moyra de herfst weer omtoverde in de lente. Hij beantwoorde graag haar vragen. Eigenlijk had hij nu eindelijk iemand gevonden met wie hij zijn overmaatse vrolijkheden kon delen. Andere mensen irriteerde zich snel aan hem. Ze liepen weg of stuurde hem weg. Ze konden er niet tegen dat Auru maar geen andere emotie dan vrolijkheid bleek te hebben. Maar niets was minder waar. Moyra wist, ondanks dat Auru haar wel mocht, toch een paar negatieve gevoelens op te roepen. Natuurlijk niet bewust, laat staan expres. Daarom duwde Auru ze zo snel mogelijk weg. Of tenminste dat probeerde hij. Hij keek een beetje opgeschrokken om toen hij iets op zijn schouder voelde. Het bleek een hand te zijn. Toen zijn ogen de hand verder volgde kwam hij uit bij het gezicht van Moyra. Gek genoeg hielp het. Het zorgde in elk geval dat Auru de negatieve gevoelens weg kon duwen en Moyra met een hernieuwde grijns aan kon kijken. De vreugde was weergekeerd toen ze uitbundig in haar handen klapte. 'Oh, maak je om mij maar geen zorgen Schatz. Ich bin was das betreft net zo stevig als graniet,' stelde hij haar gerust. Auru sloot even kort zijn ogen terwijl hij voelde hoe Moyra zijn haar begon te vlechten. 'Zeg, waar kom je eigenlijk vandaan Moyra?' vroeg hij. Ze wist inmiddels dat hij van Nova kwam, maar hij was wel nieuwsgierig naar haar geworden.

Hij had iets om zich heen hangen dat haar gerust stelde. Op dat ene korte moment van verdriet na had hij een vrolijkheid die goed bij haar paste. Mensen hadden best veel invloed op hoe Moyra zich gedroeg. Rustigere leerlingen konden haar kalmeren, goede docenten brachten in haar het nieuwsgierige en leergierige naar boven. En Auru zorgde dat ze zich niet inhield, maar gewoon echt vrolijk kon zijn. Ze was niet bang dat hij opeens tegen haar zou zeggen dat ze moest kalmeren. Vreesde niet dat hij haar raar zou vinden. Nee, op de een of andere manier vertrouwde ze erop dat hij haar kon accepteren zoals ze was. Vol energie en bruisend van levenslust. Zijn woorden hadden haar gerust gesteld en ze begon met hernieuwde energie zijn haar kunstig in te vlechten. Ze neuriede een liedje, zachtjes. Zo gefocust op zijn zachte, rode haar dat ze het zelf niet eens merkte. 'Zeg, waar kom je eigenlijk vandaan Moyra?' vroeg de vriendelijke stem. Met dat leuke accent ondanks alles nog steeds goed hoorbaar, ja, ook als hij geen Novaanse woorden gebruikte kon je het horen. Als je goed luisterde dan. Ze grinnikte zachtjes. ''Euhm, Razen. Een klein dorpje, waar ik ook eerst op school zat.'' Even zakte het enthousiasme in haar stem, want hieraan wilde ze niet denken. Dus. Skip het, negeer het. Verleden tijd. ''Maar nu niet meer. Nu ben ik hier'' verkondigde ze vrolijk. Voordat hij te lang na zou denken over haar woorden. Nee. Niet nog meer vragen, ze wilde het gewoon vergeten. ''Maar Vero is nog wel thuis, dus ik mis haar best wel.'' Dit was typisch iets voor haar. Een verhaal vertellen wat in haar ogen zo logisch was, omdat ze alles al wist. Dus dan kon je best wat stukjes overslaan, zoals de uitleg van wie Veronica was. Dat was allemaal toch allang bekend? Voor haar wel in ieder geval.

Het geneurie achter hem bereikte al snel de oren van Auru. Ik tikte op de maat de hakken van zijn laarzen tegen elkaar aan. Het vrolijke deuntje liet hem met gesloten ogen glimlachen terwijl hij genoot van Moyra's zachte handelingen aan zijn haar.
Uiteindelijk had Auru zijn ogen weer geopend, was gestopt met het tegen elkaar tikken van zijn hakken en had Moyra een vraag gesteld. Hij hoorde hoe het geneurie achter hem stopte. Even later hoorde hij Moyra achter hem grinniken waarna ze hem antwoord gaf. ‘Ah die Magie des Feuers,’ sprak hij terwijl hij in de palm van zijn hand een klein vlammetje produceerde. ‘Ik ben er niet zo gut in maar ik ken een klein beetje vuur magie,’ sprak hij. Auru fronste zijn wenkbrauwen toen hij een verandering hoorde in de stem van Moyra. Alsof ze hier liever niet over sprak. Het was voor Auru een onbewust teken om het hier meer even niet meer over te hebben. Toch kon Auru het niet laten. 'Vero?' herhaalde hij vragend. Hij wist natuurlijk niet wie of wat dat was en een onbekende naam wekte bij hem zijn nieuwsgierigheid. Hij keek even voorzichtig over zijn schouder zodat hij niet zijn haren uit Moyra's handen weg trok. 'Als je er niet over wil praten is dat ook gut hoor,' zei hij zachtjes. Hij wilde niet dat hij met deze vraag de vrolijke sfeer weg haalde. Niet nu het juist zo gezellig was. Ondertussen zat Auru zijn hoofd te breken over wie of wat Vero kon zijn. Misschien was het wel een dier. Wie weet een paard of iets gevaarlijkers zoals een grote katachtige. Misschien was het wel helemaal geen dier. Misschien was het wel een mens, familie of een goede vriend. Wie weet. Er zat zelfs een kans in dat het Moyra’s geliefde was.

Oh god, wat klonk het woord ‘vuurmagie’ toch leuk als hij het zei. Minstens honderd maal leuker dan de manier waarop ze het dagelijks hoorde. Feuer. Ze grinnikte zachtjes. Oh, tot haar verbazing toverde hij een vlammetje tevoorschijn. Een trucje dat ze zelf ook beheerste, als ze niet afgeleid raakte. Maar toch had ze niet verwacht dat deze Novaan opeens ook vuur beheerste. Al lagen vuur en licht natuurlijk vrij dicht bij elkaar, bedacht ze met een blije lach. Net als hun haarkleuren, rood en roze. Dat lag toch ook dichtbij elkaar en paste mooi samen? Hij vroeg iets. Even was ze bang, maar de vraag was niet zo erg als verwacht. Nee, het ging over iemand waarover ze maar al te graag en trots praatte. Haar grote zus. Niet echt zus-zus, maar zo voelde dat wel. Blijkbaar dacht Auru dat ze hierover niet wilde praten. Ze glimlachte dankbaar, maar schudde verwoed haar hoofd. Dit was geen probleem. Ze vond het juist leuk om hierover te vertellen. Trok ondertussen een elastiekje van haar pols en bond voorzichtig de twee dunne vlechtjes vast. 'Oh, neehoor. Vero staat voor Veronica.' zei ze met vrolijke stem. ’Ze is mijn zus.. Eehm al noem je het officieel stief-zus, dan.’ Ze trok een gezicht om aan te geven dat dat voor haar niet uitmaakte. ‘Maar Vero is vooral een vriendin van me. Dus al vind ik het hier superleuk, soms wilde ik dat zij er ook bij kon zijn. Zoals nu bijvoorbeeld, ze zou het geweldig hebben gevonden.’ Ze glimlachte flauwtjes, haalde zich voor de geest hoe Vero haar uit zou lachen nu, omdat ze uit een boom was gedonderd. ''Naast haar en m'n vader mis ik thuis niet echt, op het laatst was het werkelijk een drama.'' zei ze stilletjes. Een soort blijheid dat ze dat gedoe in ieder geval was ontsnapt kwam over haar heimwee heen, zorgde dat ze nog een best vrolijke lach op haar gezicht had staan. Hier op SSA had ze veel minder problemen, tot nu toe dan. Maar ze wist ook dat zulke dingen als een sneeuwbal werkten. Zodra iemand er achter kwam, of in ieder geval opmerkte dat ze zo goed luisterde, zou het verergeren. Met een beetje pech zou iemand het bewust opmerken en dan zou ze het moeilijk kunnen krijgen. Maar, zo bedacht ze met een opgelucht gevoel, Master Savador had gezegd dat ze met problemen bij hem terecht zou kunnen. Hij had ook wat gezegd over dat ze jongens niet moest vertrouwen, herinnerde ze zich, maar daarvoor was het nu al te laat. Auru had met zijn charmante lach en zijn grappige accent al een plekje in haar hoofd veroverd en nu was ze zo nieuwsgierig en blij met hem dat van weggaan geen sprake meer kon zijn. Niet tot ze tenminste wat meer van hem wist, meer had gepraat. ‘En jij? Is er iemand die jij mist?’ vroeg ze dan, nadat ze even had gezwegen. Nagedacht over haar grote zus en over alle dingen die ze haar had willen aanwijzen, had willen vertellen.