Korte wandeling

'Waarom, pap?' Xalina's vader was net klaar met zijn alledaagse werk. 'Mond dicht. Geen vragen', zei die en Xalina kreeg een slag in haar gezicht. Hij smeet de deur met een klap dicht, terwijl Xalina huilend achterbleef.

Xalina schoot overeind. Dit was nu de zoveelste droom die ze erover kreeg en ze had er schoon genoeg van. Xalina keek op haar rooster. Oh ja, da's waar, een kwart van haar lessen vielen uit. En aangezien Xalina nieuw was, had ze geen idee welke lessen ze zou moeten volgen. Xalina stond op en trok een spijkerbroek met een roze trui aan, terwijl nadacht over de droom. Waren het allemaal tekens, die zeiden dat er iets vreselijks aankwam? Nee. Het was een droom over haar verleden. Xalina liep het gebouw uit, Starshine genaamd. Ze ging naar een veldje en zag daar een bos. Xalina was wel is benieuwd en besloot dus een wandeling te maken. Terwijl ze door het bos liep en allemaal rare geluiden opving, dacht Xalina aan haar dromen. Het leek wel een soort kettingdroom. Steeds hetzelfde, maar andere beelden. Xalina wou net omkeren, toen ze zich bedacht van welke kant ze ook alweer kwam. Ai... Dit was niet goed! Ze begon een kant op te lopen, hopend de goede.

Tomari stond op van zijn werk toen hij opeens een takje hoorde breken, hij herkende dat geluid uit duizende en lachde zachtjes, en was weer eens iemand verdwaalt geraakt, hijzelf had er nooit last van gehad, maar hij wist dat er constant mensen verdwaaalde hier, hij liep in de richting van waar het geluid vandaan was gekomen en zag een meisje dat hij nog nooit op Starshine had gezien rondlopen, wanhopig om zich heen kijkend, hij liep op haar af en groette haar "Hallo daar" zei hij al zwaaiend terwijl hij dichter naar haar toe kwam, hij stopte op ongeveer een meter afstand en vroeg "ben je verdwaalt?"

Oh... You gotta be kidding me... Xalina was dus wel degelijk verdwaald. Maar ze wist de weg nog zo goed. Hopelijk was hier een magiër in de buurt, want Xalina zag het niet zitten om een uur te gaan rondlopen in dat bos. Waarschijnlijk zou ze alleen maar verder verdwalen en dat zou niet erg leuk zijn. ''Hallo daar'', klonk een stem. Xalina schrok zich dood en drukte zich tegen de boom. Flarden van gebeurtenissen met haar vader kwamen in haar hoofd rond. Xalina keek angstig naar de persoon die steeds dichterbij kwam. Oh.. Het was een magiër! Xalina liet zich gauw uit haar bange blik gaan. ''Ben je verdwaald?'', vroeg de jongen en Xalina keek hem zuchtend aan. 'Daar lijkt het wel op. Spirua!', riep ze toen. Een echo klonk en een gestreept dier kwam opeens tussen de bomen door op hun afrennen. Een prachtige tijger liet haar flank zien. 'Heb jij misschien een idee waar de weg is?', vroeg ze.

Tomari was een beetje verbaasd geweest over hoe angstig ze gereageerd had, maar ze had zich al snel hersteld, het meisje antwoordde dat ze inderdaaad verdwaalt was en riep toen een naam, wie riep ze nou vroeg Tomari zich af, maar die vraag beantwoorde zich al snel toen er een tijger verscheen, zelf knipte hij in zijn vingers zodat Toki, zijn kleine vossenwelpje, naar hem toe zou komen en geen roekeloze dingen ging doen 'Heb jij misschien een idee waar de weg is?' vroeg het meisje aan hem en Tomari glimlachde "hou lang loop je hier al rond? Je bent behoorlijk ver afgedwaalt" zei hij waarna hij zich een stukje draaide en zei "ik loop wel met je mee, het is wel een kwartiertje lopen en je wilt niet nog een keer verdwalen" terwijl hij haar een vriendelijke glimlach gaf en een knip in zijn vingers gaf om Toki te laten weten dat ze vertrokken die daarop een geluidje maakte om te laten weten dat hij het begreep

Xalina keek glimlachend richting Tomari. Hij was gelukkig wel aardig. Daar had ze er nog niet veel van gezien. Gelukkig wist hij de weg wel. Nou ja... Dat dacht ze toch. Tomari knipte met zijn vingers en zowel Xalina, als Spirua keken benieuwd naar het vosje toen daarop kwam aangerend. 'Ah, weet een schatje!', riep Xalina daarop uit. Ze bukte zich, klakte een paar keer met haar tong tegen haar gehemelte, kwam iets dichterbij en aaide het beestje. "Hoe lang loop je hier al rond? Je bent behoorlijk ver afgedwaald'', zei Tomari en Xalina dacht even na. 'Ik geloof al zeker een uurtje', lachte ze toen even. Tomari had gelijk. Ze was ver afgedwaald. Tomari draaide zich een stukje en Xalina keek hem aan. "Ik loop wel met je mee, het is wel een kwartiertje lopen en je wilt niet nog een keer verdwalen", zei Tomari en Xalina schudde haar hoofd. Daar had hij gelijk in. Van de vriendelijke glimlach op zijn gezicht grijnsde Xalina even terug naar hem. Ook vriendelijk. Tenslotte wou deze jongen haar helpen. Hij knipte met zijn vingers en het kleintje ging met hun mee. Spirua liep al naast Xalina, die hoefde ze nauwelijks te roepen. 'In de hoeveelste klas zit jij en wat bestudeer je?', vroeg ze toen, om geen ongemakkelijke stilte te laten vallen tussen hun.

Tomari kon aan Toki zijn reactie merken dt het meisje niks kwaads in de zin had en dat stelde hem op zijn gemak Toki had het meteen geroken als er iets mis was, Tomari zal de grote leeuw naast het meisje gaan lopen en Tomari begon op zijn gemak richting het pad te wandelen, al snel kreeg hij echter al wat vragen, ze was kennelijk nieuwsgierig, niet dat hij dat erg vond, hij glimlachde en antwoorde "ik zit in de vierde klas en studeer aarde, ik heet trouwens Tomari" zei hij terwijl hij achterom naar haar keek, Tomari bedacht zich dat het er mischien een beetje gevaarlijk uit zag in zo'n bos, maar Tomari kende elke boom en plant in dit gedeelte uit zijn hoofd en zou dus nooit ergens tegen aan lopen, zelfs met zijn ogen dicht, Tomari ging iets langzamer lopen zodat hij naast de tijger en het meisje kwam lopen en vroeg "en jij?" met een lach op zijn gezicht

Xalina keek hem nieuwsgierig aan. Staren was onbeleefd, dus daarmee hield ze ook onmiddellijk op. Spirua keek geamuseerd naar het vosje. Het was ook zo'n schatje! Xalina had nog nooit van haar leven een vos gezien. Ze vond het nu wel leuke dieren. Spirua vond de bewegingen wel grappig. Spirua ging naast het vosje lopen en Spirua sloeg met haar staart voor zijn gezicht heen en weer, zodat het vosje kon spelen met haar staart. Xalina keek het lachend aan. Nu had Spirua toch een maatje gevonden. "Ik zit in de vierde klas en studeer aarde, ik heet trouwens Tomari", zei de jongen die dus blijkbaar Tomari heette. Om zijn naam zo goed mogelijk uit te spreken, het zou een blunder zijn als ze het fout uitsprak, herhaalde ze zijn naam een paar keer. "En jij?", vroeg Tomari, die zijn pas had ingehouden en nu naast haar liep. Xalian keek even naar Spirua, die ondertussen haar staart voor het vosje heen en weer slingerde. 'Ik zit in de derde klas en studeer Razen. Vuur dus. Mijn tijger heet Spirua. Ze blijken elkaar te mogen', lachte Xalina even.

Tomari lachte terwijl Toki speelde met de staart van Spirua, hj was altijd al speels, maar als ie iemand had om mee te spelen ging hij helemaal los "inderdaad" antwoorde Tomari tegen het meisje waarvan hij zich afvroeg hoe ze heette, nou ja, kennelijk wou ze het niet vertellen dus niet hij het daarbij "Toki kan met bijna iedereen opschieten zolang ze maar aardig tegen hem zijn" zei hij "bovendien weet ik zeker dat ze wel aardig is zins het dier meestal het baasje reflecteerd", hij grinnikte "ben je trouwens nieuw hier?" besloot Tomari haar te vragen aangezien hij haar nog niet eerder gezien had, niet dat hij er zelf al lang zat, maar toch "en mag ik vragen hoe je in godsnaam zo ver van het pad verwijderd bent geraakt? Het is een beetje raar dat je zo ver het bos in bent gelopen in die tijd" zei hij eerlijk terwijl hij zich even op zijn omgeving orienteerde

Xalina keek hem even kort aan. Ze glimlachte toen het vosje speelde met de staart van Spirua. Het was leuk om het te zien. Dat vosje zo heel opgewonden en Spirua droog zwaaiend met haar staart. "Toki kan met bijna iedereen opschieten zolang ze maar aardig tegen hem zijn", zei Tomari, waaruit Xalina kon opmaken dat het vosje Toki heette. Het was hartstikke schattig. Xalina grinnikte bij Tomari's volgende woorden over het reflecteren. Toen Tomari vroeg of ze nieuw hier was, knikte ze. 'Ik was het zat thuis. Om bepaalde redenen', zei Xalina, die toen haar hoofd afwendde. "En mag ik vragen hoe je in godsnaam zo ver van het pad verwijderd bent geraakt? Het is een beetje raar dat je zo ver het bos in bent gelopen in die tijd", zei Tomari en Xalina knikte even kort, niet wetend hoe ze dit moest formulieren. 'Ik uh... Ik dacht gewoon aan enkele vervelende dingen en raakte het pad kwijt. Mijn naam is trouwens Xalina', zei Xalina.

Tomari keek Haar een beetje bezorgt aan toen ze zei dat ze 'om bepaalde redenen' weg was gegaan van huis en haar hoofd afwendde, het was meer dan een klein beetje duidelijk dat het afgrijselijk was geweest voor haar thuis, hij voelde haar pijn letterlijk, een van zijn krachten waar eigelijk niemand van af wist, ze beantwoordde zijn andere vraag met dat ze aan enkele vervelende dingen dacht toen ze het pad kwijt raakte en Tomari voelde precies hetzelfde als een moment ervoor, het had dus met elkaar te maken, als het niet al hetzelfde ding was, daarna stelde ze zich voor als Xalina en Tomari kon, ondanks de pijn die Xalina uitstraalde, nog een glimlachje opbrengen toen hij zei "leuk je te ontmoeten Xalina", hierna volgde nog een zucht van hem "Het was duidelijk pijnlijk voor je, ik zal er verder niet over door gaan" zei Tomari terwijl hij een beetje sip naar de grond voor zich keek "dus nu een vrolijker onderwerp, heb je al vrienden gemaakt hier op starshine?" vroeg Tomari terwijl hij een glimlach op zette

Xalina keek even weg. Ze kon overduidelijk voelen dat Tomari ook wel iets mee gemaakt moest hebben, anders voelde ze nu toch niet zo'n... Pijn? Of was dat haar eigen pijn? Nou ja... Tomari keek ook wel verdrietig. Toen Tomari zei dat het leuk was om haar te ontmoeten, glimlachte Xalina even flauwtjes. Gelukkig was Tomari wel aardig. "Het was duidelijk pijnlijk voor je, ik zal er verder niet over door gaan", zei Tomari met een zucht en Xalina vroeg zich af of zij het hem niet kon toevertrouwen. Aan de ene kant was hij erg aardig. Aan de andere kant, als ze is boos zou zijn en het zou uitlekken, dan had ze een probleem. Het was nu ook weer niet de bedoeling dat heel de school van haar gebeurtenissen thuis afwist. Trouwens, haar vader was dood, die kon haar niks meer aandoen en Xalina had sowieso geen familie die haar nek zou kunnen breken. Maar je wist maar nooit. Dadelijk had ze een of andere oom, die het haar wel kon aandoen. 'Mijn moeder is dood. En mijn vader ook. Niet dat dat me veel kan schelen', zei Xalina met een brok in haar keel. Ze zocht even afleiding. Hopelijk gingen ze hier niet de hele tijd over praten. "Dus nu een vrolijker onderwerp, heb je al vrienden gemaakt hier op starshine?", zei Tomari en dat luchtte Xalina op. 'Nee. Als wij vrienden zijn, ben jij de enigste', zei Xalina. 'En heb jij al veel leuke mensen ontmoet?', vroeg ze toen.

Tomari voelde een kleine steek in zijn hart terwijl ze vertelde over haar verleden ouders, zijn vader was nog niet zo lang geleden overleden, niet dat hij echt van hem had gehouden, hij had er de kans niet echt voor gehad, hij was er gewoon bijna nooit geweest voor hem, toch had het een beetje als een klap aangekomen toen hij het nieuws hoorde, maar zijn zusje was er erger aan toe geweest destijds, wat hem echter nu verbaasde was dat hij aan de ene kant blijdschap voelde van haar, en aan de andere kant verdriet, Xalina zei dat het haar niet kon schelen, maar hij voelde dat ze loog, hij zou er echter niet verder op ingaan tenzij ze er zelf over zou beginnen
'Nee. Als wij vrienden zijn, ben jij de enigste' hoorde hij Xalina antwoorden en Tomari glimlachde "Dan ben ik dus je eerste vriend hier" zei hij met een brede lach op zijn gezicht, op haar vraag antwoorde hij zo eerlijk mogelijk "Ik heb nog niet zoveel mensen ontmoet, ik zit hier zelf nog niet zo lang, maar iedereen die ik ontmoet heb tot nu toe is aardig geweest" zei hij met een nog bredere lach op zijn gezicht "Ik weet zeker dat jij jezelf hier wel gaat vermaken" zei hij terwijl hij nog eens goed naar haar keek

Xalina hoopte dat ze er met deze manier een ander onderwerp had kunnen aansnijden, want Tomari leek zich een aantal dingen met pijn terug te herinneren. Misschien zou ze het hem wel ooit is vertellen... Maar niet nu. Veel te riskant. Xalina's probleem was, dat als ze ruzie zou hebben, het misschien zou kunnen uitlekken en dan was Xalina zo goed als verloren. Ze zou niemand meer recht in de ogen durven aankijken en ze zou een makkelijk doelpunt zijn om gepest te worden. Toen Tomari aankondigde met een glimlach dat hij haar eerste vriend was, grinnikte Xalina even. ''Ik heb nog niet zoveel mensen ontmoet, ik zit hier zelf nog niet zo lang, maar iedereen die ik ontmoet heb tot nu toe is aardig geweest", zei Tomari, wat Xalina deed afvragen of die aardige mensen haar ook wouden ontmoeten. Ze hoopte van wel. Ze zag het niet zitten om Tomari als echt enigste vriend te hebben. Niet dat ze hem niet aardig vond, maar met een paar vrienden rond zich heen voelde zij zich ook veiliger voor de buitenwereld. TOen Tomari aankondigde dat zij zichzelf goed zou kunnen vermaken, twijfelde ze even. 'Dat weet ik zo nog net niet. Ik kan op de meeste rare momenten een angstaanval hebben van mijn verleden', zei Xalina en ze was meteen boos op zichzelf. Was dit nu geheimhouden? Nu had ze al een deel verklapt. 'Vergeet dat ik dat gezegd heb', zei ze toen met een brok in haar keel en pijn en haat in haar ogen.

Tomari keek heel even verbaast toen Xalina zei 'Dat weet ik zo nog net niet. Ik kan op de meeste rare momenten een angstaanval hebben van mijn verleden' waarna ze meteen zei dat hij het moest vergeten terwijl hij hoorde dat er een brok in haar keek kwam en zag haat in haar ogen, Tomari zou het echter niet vergeten, hoofdzakelijk om twee redenen, die hij besloot ook aan Xalina mee te delen, terwijl hij zijn hoofd schudde zei hij tegen haar "Ik zal het niet vergeten, eigelijk om twee redenen, ik wil je kunnen helpen als het ooit gebeurt, en ik weet zelf hoe erg het is, tot ik een paar weken geleden Toki kocht had ik om de haverklap last van paniek- en angstaanvallen, ik weet dus hoe erg ze kunnen zijn", hij was eerlijk geweest en hopelijk zou Xalina dat waarderen, zo niet dan zou ze er helaas toch mee moeten leren leven dat hij bijna altijd eerlijk was, als ze ergens over wou praten zou hij er voor haar zijn, zo niet dan zou ze daar haar redenen voor hebben en zal hij er niet naar vragen

Xalina keek naar de grond. Ze wist niks meer te zeggen. Ze was aan het nadenken. Nu ze toch al een deel had verklapt, kon ze toch net zo goed de rest zeggen? Tomari zag er niet uit alsof hij het zou verklappen. Ook niet tijdens een ruzie. Xalina wist het toen zeker: ze ging het Tomari vertellen. Hoe vervelend het ook was. "Ik zal het niet vergeten, eigelijk om twee redenen, ik wil je kunnen helpen als het ooit gebeurt, en ik weet zelf hoe erg het is, tot ik een paar weken geleden Toki kocht had ik om de haverklap last van paniek- en angstaanvallen, ik weet dus hoe erg ze kunnen zijn", zei Tomari en Xalina dacht na. Tomari wist wat angstaanvallen waren. Xalina haalde diep adem. 'Ik haat mijn vader, omdat hij sinds mijn moeders dood, me jarenlang heeft misbruikt', stortte Xalina haar hart uit. Ze was blij dat ze het nu aan iemand had kunnen vertellen. 'En ik krijg er steeds dromen over. Mijn vader is ook doodgegaan bij een ongeluk. Maar, ik mis hem nauwelijks en ik krijg steeds nachtmerries', zei Xalina, haar goudkleurige ogen tegen de grond gericht. Ze probeerde de brok weg te slikken, maar gaf zich uiteindelijk toch over en huilde zachtjes.

Tomari keek Xalina aan, hij zou het bijna niet geloven als hij niet van haar had gevoelt dat ze de waarheid had gesproken, het afgrijsen was in zijn ogen af te lezen, hoe zou iemand zoiets kunnen doen, zijn handen balde zich tot vuisten en hij klemde zijn kaken op elkaar, hij probeerde zijn stem onder controle te houden, maar dat lukte hem niet, toch kon hij zichzelf niet inhouden om te zeggen "ik haat dat soort mensen", Hij keek naar Xalina en zag tranen opwellen in haar goudkleurige ogen, Tomari zijn lichaam en geest ontspande zich terwijl Tomari de haat van zich af liet glijden, hij pakte Xalina haar hand en trok haar in een positie zodat ze met haar hoofd op zijn schouder lag "Ik kan me de pijn niet voorstellen waar je doorheen bent gegaan, maar ik snap wel dat je de behoefte hebt om uit te huilen en je hart te luchten", Tomari legde haar hand op haar hoofd en hoopte dat hij haar een moment van luchting kon geven "geen zorgen, ik zal niemand ooit over dit vertellen" voegde hij daarna aan zijn woorden toe

Xalina huilde zachtjes. Spirua keek over haar schouder bezorgd naar haar baasje, maar speelde toen rustig verder met het kleine vosje. Toen Tomari zei dat hij dat soort mensen haatte, knikte Xalina even triest. Zij ook. Toen ze voelde dat haar hand werd gegrepen, keek ze angstig op, maar gelukkig was het niks erg. Ze lag nu met haar hoofd op Tomari's schouder. Het voelde een beetje als een opluchting aan. Was dit zijn manier van troosten? Xalina wilde namelijk geen ruzie met zijn vriendin krijgen. Nou ja... Dat kreeg ze ook waarschijnlijk niet. Tomari handelde als een goede vriend. Xalina zou hetzelfde gehandeld hebben. Het voelde alleen zo vreemd, omdat ze nooit echt kennis had gemaakt na haar moeders dood met liefde. Ze was blij dat ze het kreeg van een vriend. ''Ik kan me de pijn niet voorstellen waar je doorheen bent gegaan, maar ik snap wel dat je de behoefte hebt om uit te huilen en je hart te luchten", zei Tomari en Xalina voelde zich wat veiliger. Met vrienden rond je heen was het een stuk beter dan zonder ze. Toen Tomari zei dat hij het nooit tegen iemand zou vertellen, voelde Xalina zich een soort van bevrijd. 'Dankje. Je bent een goede vriend', zei Xalina zachtjes. Tomari's hand lag op haar hoofd en Xalina sloeg even haar arm om hem heen. 'Bedankt dat je de moeite hebt genomen om naar me te luisteren', fluisterde ze zachtjes. Ze trok haar hoofd weer in normale positie, maar hield haar arm wel om hem heen.

Tomari voelde dat Xalina een arm om hem heen sloeg en keek Xalina in haar gouden ogen en zei simpelweg "bedankt dat je me vertrouwd met je geheim" terwijl hij een zwak glimlachje opzette hij liet haar los zodat ze als ze wou weer gewoon van hem weg kon stappen en bedacht zich opeens iets "Je zei toch dat je nachtmerries had?" vroeg Tomari terwijl hij het antwoord al wist "wat zou je er voor over hebben om die te laten verdwijnen?" vroeg hij terwijl hij haar serieus aan keek, hij wist dat hij Xalina van haar nachtmerries af kon helpen, maar er was voor die hulp een prijs te betalen, en die was niet bepaald licht, zeker niet in zo'n situatie

Xalina glimlachte even en liet hem verloop van tijd los. Niet dat hij opeens iets ging denken van haar of zo. Als hij een vriendin had, wat vast wel zo was, omdat ze Tomari en nog een meisje met blauw haar wel is had gezien, dan zou die misschien boos worden of iets dergelijks. En het laatste wat Xalina moest hebben, was ruzie met een vriendinnetje van Tomari. Dan zou ze alleen nog maar onzekerder en verdrietiger worden en dat moest ze niet hebben. Toen Tomari haar bedankte voor het vertrouwen, haalde Xalina haar schouders op. Toen hij vroeg of zij wel is nachtmerries had, bevestigde zij dat met een knik. "Wat zou je er voor over hebben om die te laten verdwijnen?", vroeg Tomari en Xalina voelde zich ongemakkelijk. Was dit een of andere misselijke grap? Had ze een plank voor haar kop gehad? Zou ze hem toch niet kunnen vertrouwen als dat zij werkelijk dacht? 'Ik zou er veel voor doen', antwoordde ze wantrouwig. Haar ogen nepen zich tot spleetjes. Ging deze jongen nu echt vertellen dat hij haar kon afhelpen van die dromen? Dat was totale onzin! Xalina wou Spirua al roepen. Dan gingen ze samen wel het bos uitlopen. Xalina had geen zin in streken.

Tomari stroopte de linker-mouw van zijn jas op en stak zijn arm omhoog, hier omheen zat een rood lint, hij wachtte tot Xalina ernaar keek en begon uit te leggen "Dit lint is gemaakt van een magische stof Linoa genoemt met spreuken erop vanuit het hele stelsel" zei Tomari met een serieuse blik "het is vrij zeldzaam en alleen te gebruiken als je het daadwerkelijk nodig hebt, bijvoorbeeld bij serieuse pijn of zoals bij jou om dromen te verligten, of bij mij om mijn... conditie te verlichten" Tomari was nu serieus en dat zou hij ook laten merken, hij was zelf ook bijna weg gelopen van het aanbod omdat hij het niet geloofde, tot hij het probeerde dan "de prijs die je ervoor moet betalen is echter vrij hoog en niet te betalen in geld... intresse?" vroeg hij, hij woe haar niet afschrikken met de prijs tot ze het aanbod overwogen had

Wat Tomari's volgende woorden waren, geloofde Xalina gewoon niet. Dan had ze liever de dromen wel. Trouwens... Tomari had het ook over een prijs gehad. Wat zou dat zijn? Hij liet zijn lint zien en Xalian trok een wenkbrauw op. Moest zij dit nu echt geloven? Een lint dat een bepaalde kracht had? "Het is vrij zeldzaam en alleen te gebruiken als je het daadwerkelijk nodig hebt, bijvoorbeeld bij serieuse pijn of zoals bij jou om dromen te verligten, of bij mij om mijn... conditie te verlichten", zei Tomari, waardoor er vragen in Xalina's hoofd opstegen. 'Waarom wil jij je conditie verlichten? Het is toch fijn als die hoog is?', vroeg ze. Ze wantrouwde de boel. Misbruikte Tomari haar vriendschap? Was dit allemaal een grote grap? Maar als het een grap was, waarom leek hij dan echt zo serieus. "De prijs die je ervoor moet betalen is echter vrij hoog en niet te betalen in geld... interesse?", vroeg Tomari. Xalina keek hem woedend aan. 'Alsof ik geld heb. Mijn ouders zijn dood, weet je nog? Ik heb geen familie. Hoe moet ik dan aan geld komen?', snauwde ze. 'Maar goed. Ik heb al genoeg ellende meegemaakt. Dit kan er ook nog wel bij. Ik ga akkoord.'

Tomari verklaarde zich nader "ik bedoelde de staat van mijn lichaam, het verhindert dat mijn lichaam zichzelf afbreekt" zei hij terwijl hij zijn woorden zorgvuldig probeerde te kiezen en zei toen "ik weet dat je me niet gelooft, te goed om waar te zijn, toch?" zei hij en zonder echt op antwoord te wachten ging hij verder "er is een manier dat je het kan testen voor 24 uur en de prijs minimaal, daarna kan je daarna zelf beslissen of je er mee door gaat" zei Tomari terwijl hij met zijn rechterhand ongeveer een halve centimeter van het lint af scheurde en naar haar reikte "de enige prijs is dat je 24 uur lang niet verder dan 20 kilometer van mij verwijderd kan zijn en dat je heel licht mijn aanwezigheid zal voelen maar dat is wel te doen denk ik, het werkt echter alleen als je het recht op je huid aanbrengt, als je dit echter langer houd dan 24 uur dan zal het bereik binnen een uur slinken tot ongeveer een meter" zei Tomari serieus, hij keek met een waarschuwende blik in zijn ogen bij die laatste zin

Xalina keek even met grote ogen naar Tomari, terwijl ze probeerde te bevatten wat hij zei. Ze snapte het nauwelijks. Maar alles was beter dan niets, toch? Trouwens, als ze van die dromen afkwam, werd alles ook een stuk veiliger. Ze pakte het lint aan dat hij aanreikte. 'Moet ik dan op de grond bij je slapen of zo? Dan ben ik het minste verwijderd van je', grijnsde ze even kort. Ze wist ook echt niet wat de bedoeling was. Wat wou hij nou? Wou hij haar helpen? Of was dit gewoon een grote grap? 'Dus als ik dat ding langer dan 24 uur aanhoud, moet ik zo'n beetje tegen je aangeplakt zitten?', vroeg Xalina, die het nauwelijks kon bevatten. Ze was gestopt met lopen en haar goudkleurige ogen keken doordringend in die van Tomari. Wat was hier toch het nut van? Was dit gewoon een grap? Xalian werd steeds zenuwachtiger en wantrouwiger. Als dit een grap was, zou ze hem levend verbranden, dat zweerde ze.

Tomari schudde zijn hoofd naar haar vraag of ze nou bij hem op de grond moest slapen of zoiets "Het punt is dat zolang je de 'betaling' niet doet dat dat stukje onderdeel blijft van van dit lint om mijn arm, het kleine stukje zal dus niet werken als het niet in de buurt is vam het origineel en je zelfs straft als het te ver verwijderd raakt, het bereik blijft ongeveer 24 uur op 20 kilometer, dus je kan in principe aan de andere kant van het schoolterein gaan staan en je merkt er niets van, maar daarna zal het bereik krimpen en zou je inderdaad bijna tegen mij aan geplakt moeten zitten om het te laten werken en geen straf te krijgen voor als je ergens anders naar toe wilt en toch het stukje wilt houden" legde hij uit, hopelijk zou het zo duidelijk moeten zijn en anders kon ze het gewoon proberen,maar hij merkte aan haar dat ze hem nog steeds niet geloofde, hij wilde haar gerust stellen dat hij echt serieus was "Ik zweer dat als ik hier over lieg dat je alles met me mag doen wat je wilt" zwoor hij plechtig en hij zou deze belofte houden ook, hij hield zich aan al zijn beloftes, hij vond het geen belofte waard als hij het niet kon beloven

Er kwam een sarcastische opmerking in Xalina's hoofd toen Tomari zijn uitleg beter deed. 'Dat zou je vriendin leuk vinden,' zei ze sarcastisch. Ze keek een tijdje naar de grond. Ze geloofde hem nu wel. Ze deed het stukje van het lint om en maakte het vaster door er een soort kring van vuur omheen te doen, die onzichtbaar was. Zo zou niemand het er kunnen aftrekken. Xalina wilde al haar dromen weghebben. 'En hiermee zal ik mijn dromen niet meer krijgen? Ik ben benieuwd. Vooral het feit dat ik nu steeds bij je in de buurt moet blijven', zei Xalina. 'Oh, maar als dit een grap is, deins ik er ook niet voor terug om je levend te verbranden hoor,' grijnsde ze even vrolijk. Daarna keek ze hem serieus aan. 'Sorry dat ik zo wantrouwig was. Het klonk gewoon vreemd. Even goede vrienden?', vroeg ze met een klein stemmetje en ze lachte. Daarna gaf ze hem even een knuffel. 'Echt fijn dat je wilt helpen van die dromen,' zei ze zachtjes tegen hem.

- Dat laatste moet je VRIENDSCHAPPELIJK nemen hè XD Anders heb ik ruzie met mezelf. Ja, ik ben ook Lynn Very Happy

Maar dat had je waarschijnlijk al door -

PROFILE MAGICIAN

» Korte haartjes
» Een rustige wandeling
» Wandeling door de sneeuw||Open

Korte wandeling

Korte wandeling

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen