Mealena had vandaag een dag vrij en die zou ze gebruiken om weer eens in vorm te komen. Ze had een andere kledij aan als ze normaal had. Een rokje dat tot halverwege haar bovenbenen kwam. Waaronder vanuit een been een net-achtig gebeuren kwam. Dat halverwege stopte en via de andere been naar beneden leek te gaan. De jurk bedekte haar lichaam tot haar schouders zodat deze op zijn beurt over kon gaan in een net dat zich tot haar nek verspreidde. Hierdoor was het vanaf de bovenkant van de boezem tot en met haar schouder doorzichtig. Het stof was wit in tegenstelling tot het lila kleurige van de rest van de clan. Het betekende immers dat ze een belangrijkere rang had. Ze was dan wel niet de leidster maar haar broer had de leiding wat inhield dat ze deels wat mee te beslissen had. Maar vanwege haar werk op de ziekenzaal was haar training wat afgezakt. Op haar rug, een soort lang gerekte balk die afgeronde hoeken had. Mealena's grootste en krachtigste wapen. Grootste deed er niet toe, want hoe groot het was, de gebruiker moest het kunnen gebruiken. Mealena haar ogen hielden zich gesloten toen ze van tak naar tak schoot. De wind in haar gezicht deed haar zeer goed. Ze glimlachte vriendelijk. Al was het naar niemand. Door de kledij, en de lenigheid die ze bezat, leek ze nog jonger dan ze al leek. De meeste jongens zouden haar niet hoger dan vijf-en-twintig schatten. Wat een beetje magie al niet teweeg kon brengen. Mealena kon het niet schelen. Ze glimlachte enkel naar hun en liep langs hun voorbij. Ze grinnikte kort bij de gedachten hoeveel zinloze pogingen de mannen in haar periode bij de bar hadden uitgevoerd. Stuk voor stuk knappe mannen die haar wel wilde. En ze wilde haar eigenlijk maar voor een simpel dingetje. Ze schudde haar hoofd en opende haar ogen met een wat strakkere blik. Mannen bleven hetzelfde. Ze zette haar voeten op een tak. Boog voorover en greep de tak vast en liet haar vallen zodat ze met een arm er aan hing. Het bos wat opgehouden en liep over in een ruïne. Dit was ooit een oud schoolgebouw geweest had ze gehoord. Ze glimlachte. Liet los, landde op een van de muren die verassen stevig waren. Ze sprong vanaf de muur naar beneden en zuchtte kort. Tijd voor wat training. Met duistere magie maakte ze een drietal ninja-achtige personen. Ze waren zwart gekleed met een kort zwaardje. Mealena had ze echter zo ingesteld dat voor ieder die ze weghaalde er twee terug kwamen. Dat was een zware training maar het was wel effectief. Mealena pakte de balk van haar rug die daarna transformeerde in een katana. Het wapen van de andere clan waar ze het bloed van bezat. Ze rende op de eerste af toen het zwaar een roodachtige gloed kreeg en daarna dwars door de middel van de ander ging. Deze kwam in tweevoud terug. Mealena grijnsde. Het wapen transformeerde weer en met een lange haal schoten er een drietal snijdende windvlagen door de nu viertal personen. Hierdoor kwamen er 8 te staan. Na een tijdje werd het lastiger. Ze stond tegenover een groep van een vijftigtal man. En ze raakte redelijk uitgeput. Ze mocht jong lijken maar ook zij had een limiet. Echter was ze nog niet van plan te stoppen. De vastberadenheid stond in haar ogen. Ze greep haar waaier en sloeg krachtig richting de ene kant in een draai veranderde het wapen in een katana en een snijdend vlak schoot de andere kant in. Zo vormde het weer een groep van 80 man. Mealena wist dat ze het niet enorm lang zou uithouden en dat de training tegen een einde zou lopen. Maar opgeven deed ze niet. En al helemaal niet toen ze door had dat er iemand op een afstand zat toe te kijken. Ze had zijn energie al geruime tijd aangevoeld maar was niet van plan om hem door te laten hebben dat ze hem al had opgemerkt.

Op verkenning gaan was niet echt iets wat Axew dagelijks deed, maar het was weekend en hij verveelde zich dood. Serpent die was ergens in het gras gegaan en had net een muisje opgegeten. Axew keek achterom en zag dat Serpent hem aankeek. Hij wist wat de blik wou zeggen en liep terug, pakte Serpent op en liet de cobra zich rond zijn lijf glijden. De cobra hield zich gelijk vast. Zijn lijf zat tot aan Axews borstkas gekronkeld. Zijn staart eindigde vlakbij Axews achterwerk. Het was een lange cobra, maar niet veel langer als Axew zelf. Eigenlijk was Serpent een kleintje tegenover Axew. Axew grijnsde en Serpent keek hem aan, siste even en richtte boos zijn kop de andere kant op. 'Sorry,' zei Axew en Serpent draaide zijn kop richting Axew, die bij oogcontact zijn schouders ophaalde. Hij had Serpent zijn excuses al aangeboden, kon hij er wat aan doen dat de cobra zo koppig was dat hij de excuses nooit echt accepteerde. Axew liet zijn blik rondgaan. Waar was hij nu weer beland? Dankzij dat gedoe met Serpent wist hij niet meer waar hij was. De roodachtige ogen keken Axew nu aan met verontwaardiging. Alsof dat mijn schuld is! hoorde Axew door zijn gedachten gaan en Axew schudde zijn hoofd, om Serpent te laten weten dat het een fout was van wat hij net dacht, maar iets anders trok zijn aandacht. Hij zag dat Serpent aan het ruiken was en Axew voelde de aantrekking van het gebruik van Shadraanse krachten.

De verleiding werd te groot om niet te gaan kijken en Axew liep richting een soort ruïne toe. Hij liet zijn blik rusten op het meisje - hij schatte haar zeventien of achttien - die aan het vechten was met een hoop mannen. De mannen leken zichzelf wel te vermenigvuldigen, alsof ze allemaal uit de lucht schoten en hun aandacht alleen maar op de vrouw hadden gericht, maar zelfs Axew had genoeg hersens om te weten dat het meisje hier hoogstwaarschijnlijk zelf voor koos. Hij bleef zijn ogen op haar gericht houden. Hij volgde de bewegingen. Ze was snel en lenig. Die mannen maakten geen enkele kans tegenover haar. En zou hij helpen als de overheid plaatsnam op het meisje? Waarschijnlijk kon ze die mannen met een vingerknip zelf wel verwijderen van deze plek, hield hij zichzelf voor. Ook Serpent nam de moeite om te kijken. Hij richtte zichzelf op, zodat hij iets hoger dan Axews piekhaar uitstak en keek naar de mannen, die zich steeds meer en meer vermenigvuldigden.

Mealena hijgde maar beet haar kaken op elkaar. Niet opgeven niet nu. Mealena rende op de eerste de beste man af en sneed hem door midden. Sloeg een andere richting in en zo ging het maar door. De beste manier, je limieten over treffen, was om jezelf tot het uiterste te laten gaan. Mealena maakte amper geluid tijdens het aanvallen en toch waren ze krachtig. Schreeuwen kost energie en energie betekent langer vechten. Dus door schreeuwen zou je alleen maar kracht verliezen. Mealena sloot haar ogen. De grond onder haar leek te trillen. Een enkele stukken zand en korrels kwamen omhoog. Haar ogen schoten open. Deze waren veranderd in kleine paarse vierkanten. Ineens vielen alle 82 man om en spatte in tientallen zwarte bolletjes. Mealena haar ogen vielen dicht en ze zakte door haar knieën. Haar krachtigste aanval en meteen degene die het meeste uitputte. Ze kon hiermee de luchtdruk zo laag maken dat er geen enkel organisme in kon ademen. Mealena hijgde na en stond toen weer op. Haar katana verdween. Ze glimlachte tevreden. Ze had het overtroffen. Meer dan 80 man. De volgende keer wordt negentig zeker weten.

Hij keek naar het meisje en haalde ondertussen opnieuw snel adem. Daarnet was de lucht even weggegaan voor hem, maar nu kon hij weer normaal ademen. Alles verwees op de kracht van het meisje. Het had haar in elk geval uitgeput, want aan haar positie te zien was ze erg moe. Serpent siste en daaraan kon Axew opmerken dat ook hij even niet had kunnen ademen. Dat was wel een kracht waarvoor je veel moest leren. Jammer genoeg beheerste hij het niet, maar hij zou er niet ver vanaf zitten. Hij liep op het meisje af. Hij stak zijn hand uit om haar overeind te trekken. Ze zou alleen haar kracht een beetje verloren zijn, meer niet. Shadraanse krachten putten je soms erg uit, vond hij. Hij keek naar Serpent, die neerkeek op het meisje. Waarschijnlijk had hij ook de aantrekking van duistere magie gevoeld. Hij keek naar het meisje en vernauwde zijn rode pupillen om meer op de details te letten van haar lichaam. Axew deed dit niet en had dus ook niet door dat zijn cobra daar wel heel erg oplette. Toen hij zijn hulp had laten zien, liet hij zijn arm weer naast zich zakken en keek haar aan. 'Dat was echt heel erg indrukwekkend, knap van je, daar zul je vast veel voor getraind hebben om dat te kunnen,' zei Axew. Zijn blik was kalm, maar hij liet niet zien dat hij echt onder de indruk van haar was. Hij liet zijn blik altijd kalm zodat mensen zijn emoties niet konden zien of raden, want dat vond hij nergens voor nodig. Hij hield zijn gedachten, emoties en dergelijke wel voor zichzelf, daar had niemand iets mee te maken.

Hij keek naar de plek waar de gewapende mannen met zwaarden en - wat waren het, katana's? - andere gevaarlijke benodigdheden heen en weer had zien rennen, afrennend op het meisje. Ze waren vast zelf gemaakt door het meisje, wat hij al eerder getrokken had, die conclusie. Hij keek naar het meisje en glimlachte vriendelijk naar haar. 'Sorry voor mijn zo plotselinge binnenval terwijl je nog uitgeput bent, maar ik ben Axew en dit is Serpent,' zei hij en zijn cobra kwam met zijn kop vlak boven Axews schouder hangend dichter naar haar toe en liet zijn kop een beetje buigen, wat zijn teken van begroeting was die hij ook bij iemand anders zou gebruiken. Axew keek goedkeurend zonder het het meisje te laten zien naar zijn cobra, maar die zou het wel weten. Serpent kende Axew goed genoeg voor dat soort dingen. Kalm keek Axew weer naar het meisje en grijnsde een beetje onbeholpen naar haar.