training

Servatius was expres voor ieder ander opgestaan en was het duistere bos in gegaan met zijn wapens aan zijn riep of in zijn was weggestopt. Het was eigenlijk iets te lang geleden dat hij echt had getraind, maar dat hij hij nu wel goed maken. Servatius was diep het bos in gelopen en had een moeie dikke boom uitgezocht met veel takken. Daar had hij sinds voor zonsopgang geoefend met zijn zwaard, zijn messen en al zijn andere wapens. Nu was de zon al een paar uur op en was van de boom nog weinig over, of in elk geval weinig herkenbaars. Was eerst de bast was geweest lag nu in kleine splinters op de grond en het woud dat daaronder had gezeten was nu een groot litteken dat waarschijnlijk pas over jaren zou verdwijnen als het dat al deed. Servatius was echter nog steeds niet tevreden en haalde nog steeds uit, half pissig op zichzelf dat hij training al zo lang uit had gesteld en dat hij al tekenen van uitputting begon te vertonen. Dat was vroeger wel anders geweest, toen kon yhij een dag lang trainen zonder uitgeput te raken.
Toen hij iets anders dan zijn eigen slagen en het geluid van metaal door hout hoorde sloog hij echter nog harder, maar legde zijn concentratie op het andere geluid. Hij luisterde en hoorde het geluid nogmaals, voetstappen herkende hij, niet van een dier, maar van een mens aan het geluid te merken. Toen hij dat bevestigd had liet hij in een beweging zijn zwaard terug vallen in zijn schede waarbij hij ook meteen een mes van zijn riem trok en ik een soepele beweging gooide tijdens dat hij zich naar het geluid keerde. Hij mikte echter niet om te doden, maar net naast waar hij het geluid had gehoord. Hij zou degene niet raken, maar hij zou diegene waarschijnlijk wel behoorlijk laten schrikken. Hij keek echter ook nu pas wie het was die hem benaderd had.

Was het Duistere Bos echt zo duister? Iets wat ze nu uit ging zoeken. Malaika mocht dan nieuw zijn, ze was van plan zo snel mogelijk ingeburgerd te raken hier. Plus dat ze haar plattegrond kwijt was en zichzelf de opdracht had gegeven alles zelf te ontdekken, iets wat ze maar al te graag deed. Ember, haar gekko, zat op haar schouder. Hij veranderde continu van kleur, wat ze gewend was. Alleen de lichte druk die ze voelde liet merken dat hij er nog was. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend, maar ze was echt een ochtendmens. Bij de eerste zonnestralen ging haar wekker, die ze met een brede lach op haar gezicht uitsloeg. Ze ging liever vroeg naar bed dan dat ze laat opstond. Dan was je hele dag weg, nee bedankt. Ze had een shirt aan met halflange mouwen, omdat ze het niet snel koud had en omdat de zon haar wel zou verwarmen. Met grote passen liep ze het bos in, onbewust toch nieuwsgierig naar het woud. Wat voor geluid hoorde ze? Het klonk als.. hout dat gehakt werd. Met metaal? Had diegene geen centrale verwarming maar een haardvuur, of zin om te trainen? Malaika liep rustig verder in de richting van het geluid, het kon haar niet schelen als iemand haar hoorde. Zij had niets te verbergen. Licht was er juist om dingen te onthullen. Zij was altijd op zoek naar de waarheid, hoe vervelend dat ook mocht zijn. Een zoevend geluid liet haar naar links kijken. Een mes. Fijn! Malaika merkte dat het ding haar niet zou raken en keek wie er stond. Een jongen, een leerling met een zwaard op zijn heup en een lange jas. Ze greep het heft van het mes en trok het weer uit de boomstam die het geraakt had. 'Lekker aan het oefenen? Het is vandaag een prachtige dag om buiten te zijn,' zei ze, optimistisch als ze altijd was. Ze liep nog wat verder en reikte hem het mes aan. 'Ik ben Malaika,' stelde ze zichzelf voor. Ze vergat haar rang er altijd bij te zeggen. Die had ze immers nog maar pas.

Servatius zag dat zijn mes zich aan de linkerkant van de persoon in een boom nestelde en zag nu ook de persoon zelf goed. een ietwat oudere vrouw, waarschijnlijk dus een leraar. Servatius vloekte hard binnen in zichzelf maar gaf niet echt iets weg met zijn gelaat. Ook niet toen hij verbaasd opmerkte dat de vrouw kennelijk totaal niet geschrokken was van zijn actie en zelfs het mes aan hem terug gaf. "Inderdaad, het is al te lang geleden. Bedankt trouwens" zei hij, bij dat laatste deel het mes omhoog houdend waarna hij dat weer onder zijn riem stak. "Aangenaam, mijn naam is Servatius. Maar als ik het mag vragen, bent u geen lerares?" vroeg hij als antwoord op dat zij zichzelf had voorgesteld, ondertussen de naam in zijn hoofd herhalend voor als hij die later nog nodig zou hebben. Al zijn wapens waren gelukkig al weggestopt, naast dat ene met en zijn zwaard waren ze ook niet echt te zien. Dat was echter maar een klein gelukje, als Malaika zijn bedreiging minder goed had verwerkt dan had hij hoogstwaarschijnlijk in grote problemen gezeten, niet dat het een groot probleem was om daar weer uit te komen voor hem, maar toch vervelend.

Malaika lachte breed naar de jongen die zich voorstelde als Servatius en bevestigde dat hij aan het trainen was. Ze keek naar hem en knikte. 'Ach ja! Ik vergeet dat er altijd bij te zeggen als ik me voorstel. Ja, ik ben de nieuwe lerares Light Magic,' vertelde ze, terwijl ze met een verontschuldigende glimlach naar hem keek. Shadra, duidelijk te voelen. Een echte tegenpool. Dat had ze bij Savador ook gehad, een Shadraan. Ze had niets tegen Shadranen, maar het was duidelijk te voelen voor haar wanneer iemand niet van Nova kwam. 'Weer iemand die m'n naam kent,' lachte ze. 'Ik ben net nieuw, en ik besloot vanochtend dat ik maar eens het terrein ging verkennen. Dit bos is nog lang niet zo duister als de naam je zou doen denken,' vertelde ze over één van haar zoals gebruikelijk impulsieve acties. 'Ik heb er echt zin in om hier te beginnen,' zei ze daarna. In gesprekken starten was ze slecht, heel slecht. Maar ja, random wat vertellen kon ook tot iets leiden. 'Mag ik vragen in welk leerjaar je zit?' vroeg ze. Hij zag er dan niet uit als een brugpieper, maar hoe oud hij echt was kon ze lastig schatten.

Servatius glimlachte vriendelijk tijdens de uitleg van Miss Malaike dat ze inderdaad lerares was, maar doordat ze pas lerares Light magic geworden was het vergeten was te zeggen. Servatius knikte, het was wel duidelijk te zien dat ze nieuw was en ze was zo te zien een hele makkelijke lerares om te hebben. Misschien toch jammer dat hij geen light magic had gekozen in zijn pakket dan, maar het was dan ook wel de magie die zo'n beetje de tegenpool was van de zijne en waar hij dus eigenlijk niks of zo goed als niks mee kon. Servatius luisterde enkel terwijl Malaika vertelde over waarom ze hier eigenlijk gekomen was. "Het duistere bos komt voornamelijk aan zijn naam door wat er hier 's nachts gebeurd. Als je dat weet dan kun je echt gerust zeggen dat het duister is" verklaarde Servatius bij haar opmerking. Hierna werd hem gevraagd in welk leerjaar hij eigenlijk zat "Ik zit nu in het zesde leerjaar" antwoordde hij simpel en direct. Nu pas zag hij het beestje op de schouder van Miss Malaika, puur omdat het beest van kleur wisselde. Hij keek naar het beest, zich af vragend wat het nou precies was. Hij had zoiets ten slotte nog nooit gezien.

Servatius glimlachte naar haar en knikte. Hij had vast geen Light Magic in zijn pakket. Jammer, want volgens haar hadden niet veel mensen het. Ze had al eerder gehoord dat het nu niet bepaald de drukst bezochte lessen waren, wat op zich wel jammer was. Light Magic was per slot van rekening toch een mooie magie! Het paste ook perfect bij Malaika; haar vrienden wilden nog wel eens zeggen dat ze het 'zonnetje in huis' was. Dubbel van toepassing, dus. Ze glimlachte bij zijn uitleg. 'Dan zal ik me daar niet teveel mee bemoeien,' lachte ze. In de problemen komen met iets duisters was niet haar hobby. Het zesde leerjaar, heel goed mogelijk. Malaika knikte en volgde zijn blik, die iets over haar schouder leek te kijken. Ze grinnikte even en pakte Ember van haar schouder, die van schrik naar zijn normale kleur veranderde. 'Je verstopt je weer eens, hé, Ember,' grijnsde ze. 'Dit is Ember, m'n kameleon,' lichtte ze toe. Daarna zette ze hem weer terug op haar schouder, waar het dier snel begon te verkleuren. 'Hij laat zich niet graag zien, behalve als hij je al heel lang kent,' vertelde ze er nog bij. 'Weet je, ik heb best zin in mijn eerste les, maar ik vraag me echt af hoe het is om hier les te geven. Zo'n grote school..' Ze zweeg even en probeerde tussen de bomen door de Academy te zien. Ze was nog best een groentje in het lesgeven. 'Ach, het zal wel goed komen zeker. Of is dit zo'n erge school?' vroeg ze aan Servatius.

Servatius keek rustig naar Malaika terwijl ze na zijn opmerking over het duistere bos zei dat ze zich er maar niet te veel mee bezig zou houden, Servatius daarentegen vond deze plek heerlijk, juist vooral als het bos op zijn duisterst was. Dan konden andere hem ten minste niet storen en kon hij alleen zijn met zijn gedachten en zijn magie. Toen Miss Malaika hem betrapte op dat hij naar dat ding op haar schouder staarde grinnikte ze even en pakte het beest op wat daarbij onmiddellijk verschoot van kleur waardoor Servatius het nu eindelijk goed kon bekijken. Het beest was dus een kameleon die ging bij de naam Ember. Servatius knikte waarna Ember werd teruggeplaatst op de schouder van de lerares en het weer zijn kleur aan de omgeving begon te veranderen en bijna leek te verdwijnen, geinig beestje. Malaika begon een verhaal over lesgeven dat Servatius eigenlijk puur luisterde om beleefd te zijn en met haar mee te kunnen praten mocht dat nodig zijn. Bij het laatste deel reageerde hij echter uit zichzelf "Het zal wel goed komen, het is geen slechte school ondanks dat er veel Shadranen op zitten, maar daar zal u wel niet snel last van hebben" zei Servatius met een glimlach. Toen hij hierna echter zich besefte dat hij als leerling een leerkracht gerust stond te stellen, hoe oud en/of wijs hij ook mocht zijn, nam hij zich wel voor om beter te denken voor hij reageerde.

Malaika had niet echt een idee over hoe ze een interessant gesprek zou kunnen beginnen. Zeuren over zaken die op leraren van toepassing waren hadden weinig zin voor leerlingen, net zoals het andersom wel het geval was. Ze zuchtte. 'Eigenlijk heb ik heel weinig interessants om een gesprek over te starten,' bekende ze met een grijns. Misschien wel vaag om te zeggen, maar moest ze dan stil blijven zitten en wachten tot de stilte teveel werd en ze een goed excuus had om weg te gaan? Afgekeurd, sorry. 'Weet je, laatst zag ik een meisje in de kerkers zitten en ze veranderde in een soort.. wolfdemon-achtig iets.. Dat was best een creepy ervaring. Ik vraag me af of ze er ooit vanaf kan komen,' zei Malaika. Het was zo vreemd om het meisje te zien zitten, waarna ze veranderde en Malaika volledig negeerde. Daarom was ze er zo goed vanaf gekomen, anders.. 'Ik wist niet dat zulke dingen nog bestonden,' zei ze. Vroeger waren er wel meer van die wezens, maar nu.. Vele waren uitgeroeid. Niet dat Servatius er wat over wist, maar misschien waren er roddels over waar ze wat aan had? Geen idee, maar het was een soort van gespreksopener, met geluk.

Bij de lerares haar toekenning dat ze eigenlijk weinig wist om een gesprek te beginnen trok Servatius een kleine flauwe glimlach terwijl hij zich bedacht dat hij eigenlijk ook weinig wist, zeker aangezien hij nu wist dat ze hier net lerares was. Toen ze echter de stilte verbrak door te beginnen over dat ze een meisje tegen was gekomen met een soort demon slikte hij, meisje met demon-krachten verbond hij automatisch met Neytiri, ze had geluk gehad wist Servatius. die demon was verdomd gevaarlijk en soms nogal moordlustig. Ze zei daarna dat ze niet eens wist dat zulke wezens nog steeds begonnen. Servatius kreunde zacht "Helaas bestaan ze nog altijd. Maar Neytiri moet die demoon echt onder controle weten te krijgen" zei hij hardop tegen Malaika. Hij ging er van uit dat Malaika er toch wel achter zou komen wie het meisje was aangezien ze Light magic had en dus vanzelf les zou gaan krijgen van Miss Malaika. Bovendien kon hij best wat hij wist over haar vertellen zolang als Malaika er maar niet in zou gaan over hoe hij zo veel over demonen wist

Beide wisten niet veel te zeggen, wat op zich ook wel weer logisch was. Malaika keek opzij naar Servatius toen hij iets zei over het meisje dat ze gezien had. Neytiri heette ze dus. 'Ja, dat zou wel beter zijn. Het is best gevaarlijk zo. Ik ben echt blij dat ik er goed vanaf gekomen ben,' verzuchtte Malaika. Het was vreemd om te bedenken dat ze hier anders misschien niet meer gestaan had, verdwenen tussen de tanden van een demon. Nee, bedankt. Ze kende het meisje zelf niet, maar ze zou haar vast nog wel eens tegenkomen, niet? 'Ken je haar?' vroeg Malaika. Hoe zou hij achter haar geheim gekomen zijn? Het leek haar nu niet bepaald iets waar je mee te koop liep, vooral niet als je je speciaal daarvoor in de kerkers verstopte. Malaika verplaatste Ember even naar haar andere schouder in de hoop dat het beestje daar beter kon zitten, aangezien hij nu teveel begon te bewegen. Ze keek Servatius aan, wel benieuwd naar zijn verhaal over Neytiri. Niet dat ze haar kon helpen, maar toch.. je wist het nooit.

De lerares zuchtte en vertelde tegen Servatius dat het zo gevaarlijk was en dat ze er goed vanaf gekomen was. Waarschijnlijk had ze echter geen idee hoe veel geluk ze wel niet had, waarschijnlijk wel deels geholpen omdat demonen duistere magie waren in principe en dit de lerares lichtmagie was. Servatius werd dus gevraagd of hij het meisje kon en over dat antwoord moest hij even denken hoe hij het zou brengen, hij had haar namelijk wel ontmoet en wist wel iets over haar, maar of je dat nou echt kennen kon noemen was nog maar de vraag. "Zoiets, ik weet meer over de demoon in haar dan zij zelf weet, maar ik ken haar eigenlijk zo goed als niet, ik weet alleen dat ze Neytiri heet, hoe ze er uit ziet en dat ze licht- en luchtmagie heeft, een van uw toekomstige leerlingen dus" legde Servatius uit tegenover Malaika. Als Neytiri de lerares van Neytiri werd dan had ze wel het recht om te weten hoe het met haar zat en er op voorbereid te zijn, bovendien was zij zo'n beetje de grootste tegenpool voor haar hier op school, dus misschien wel de handigste persoon om een beetje over haar te waken.

Het was waarschijnlijk haar Lightmagic die haar beschermd had tegen de demon, aangezien ze erg veel last gehad had van het licht dat Malaika alleen maar als verlichting gebruikt had. Ze had de demon alleen niet aan willen vallen; stel dat ze het meisje verwondde! Servatius antwoordde dat hij haar naam kende en iets over haar wist, maar niet zoveel. Malaika knikte. Neytiri dus, dan moest ze eens iets over dat meisje opzoeken en wat meer over haar uitvissen. 'Kun je wat vertellen over demonen? Ik weet er vrij weinig over. Ik hoop dat ik haar kan helpen,' mompelde Malaika, al betwijfelde ze dat. Die demon was waarschijnlijk ouder dan Neytiri en waarom ze haar niet verliet? Malaika zou het niet weten, in ieder geval kon zij er weinig aan doen. Als Neytiri bij haar in de les kwam zou ze er een keer op letten, misschien dat er iets van haar gedrag opviel.

Miss Malaika knikte begrijpend bij het antwoord van Servatius ondanks dat hij eigenlijk maar heel weinig had uitgelegd. Bij haar vraag kwam er echter een glimlach op het gezicht van Servatius, ze wou dus best helpen, dat was wel mooi, hoewel ze eigenlijk niks zou kunnen doen om haar echt te helpen kon ze waarschijnlijk wel de demoon zelf een beetje in toom houden met haar lichtmagie. "Ik kan u alles vertellen over demonen wat iemand ook maar zou willen weten, maar dan is alleen de vraag wat u echt wil weten. Als u echt wil helpen dan zal ik u echter een beetje teleur moeten stellen, er is weinig te doen aan de situatie van Neytiri op het moment weinig te doen, ze weet zelf niet van het bestaan van de demoon af en voorlopig is het veiliger om dat ook zo te houden" legde Servatius uit waarmee hij ook meteen de vraag had gesteld wat ze eigenlijk precies wou weten, hij wist er namelijk te veel over om alles te kunnen vertellen. Bij normale demonen was de kracht van Miss Malaika overigens wel voldoende geweest om te helpen en de demoon zelfs te verslaan, maar deze was op een totaal ander niveau, zelfs neef Des, of zoals Miss Malaika hem eerder zou kennen, heer Deshas, zou met zo'n demoon moeite hebben en hij was de heer van de duisternis, heer van de demonen en schaduwwezens. Er kon dus weinig aan de situatie veranderd worden, maar dat betekende nog niet dat Malaika die niet veiliger kon maken.

Alles.. dat was iets meer dan ze daadwerkelijk wilde weten, niet? Weinig te doen aan haar situatie? Nee! Dan zat ze opgescheept met die oude demon tot.. tot die haar niet meer hoefde! Malaika beet zachtjes op haar lip. Ze kon er niets aan veranderen, helemaal niets.. 'Weet je iets over de demon in Neytiri?' vroeg Malaika toen maar. Kijk, ze kon wel een hele bloemlezing over demonen aanhoren, geen probleem, maar of ze er ook echt wat aan had? Hoogstwaarschijnlijk vergat ze meer dan de helft toch nadat het gezegd was. Deze demon leek nogal goed te kunnen tegen haar lichtmagie, ook omdat Neytiri van Nova was. Het was inderdaad maar beter als Neytiri er weinig van wist, maar dan kon ze nog wel een beetje op haar letten en ervoor zorgen dat ze niet veel anderen aan zou vallen. Als dat haar zou lukken.. Malaika keek Servatius nieuwsgierig aan, hij wist er waarschijnlijk veel over. Hoe zou dat komen? Veel gelezen? Meer dan haar, dat was duidelijk.

Servatius zag hoe Miss Malaika zacht op haar lip beet, waarschijnlijk uit frustratie constateerde hij aangezien hij er van uit ging dat het kwam doordat ze niks kon doen om de situatie van de demon met Neytiri te verbeteren. Bij haar vraag antwoordde Servatius zo goed als direct, hij had zo'n soortgelijke vraag wel verwacht en had dus al een antwoord klaar. "Om maar bij het begin te beginnen heet de demon Illiarné, ze is al duizenden jaren oud en ongelofelijk krachtig. Gelukkig kan ze op het moment niet echt veel beginnen tegen mensen aangezien Deshas hier is en er genoeg lichtmagie in de lucht hangt. Anders zou ze namelijk net als volgens het dieet van een normale demon op mensen gaan jagen." Legde hij uit waarna hij even Malaika bekeek en wachtte tot die informatie een beetje gezakt zou zijn, daarna zou hij namelijk waarschijnlijk nog wel meer vragen krijgen, al was het over Deshas of over demonen in het algemeen, Servatius wist bijna zeker dat er heel wat te vragen viel.

Illiarné.. kannibaal en levensgevaarlijke demon. Malaika liet de informatie even tot zich doordringen. Niet echt goed. Arme Neytiri! Als zoiets in je zat, als je met zoiets moest leven.. Dat was toch gewoon verschrikkelijk? Ze kon het zich niet voorstellen, een lichaam te hebben dat zo nu en dan overgenomen werd door een demon. Heel fijn. Héél fijn. 'Dat is.. verschrikkelijk, voor Neytiri!' bracht ze uiteindelijk uit, de informatie nog steeds verwerkend. Deshas, van hem had ze wel eens gehoord. Één van de legendarische magicians, toch? Ze had zich wel in SSA verdiept voor ze hiernaartoe gekomen was. Je moest immers wel weten waar je terecht ging komen, niet? 'Er is dus niets wat ik of iemand anders echt kan doen,' concludeerde ze geheel overbodig. 'Is dat met andere demonen ook zo?' Hij wist best was over demonen, dan kon ze het misschien net zo goed vragen. Scheelde weer een hoop leeswerk in twintig boeken waarin random het woord 'demon' voorkwam. Trouwens, hij leek er geen problemen mee te hebben het te vertellen.

Bij de eerste opmerking van Miss Malaika knikte Servatius alleen, het was ook verschrikkelijk, en ook de reden dat het beter was dat ze er niks van af wist, als ze er achter kwam wat ze had gedaan als demon, of hoe dat haar leven beïnvloedde, dat zou niemand goed op kunnen vangen. Bovendien zou de demon dan niet meer echt enige reden hebben om terughoudendheid te tonen. Bij haar opmerking dat niemand iets kan doen wou hij haar echter tegen spreken, hoewel hij zijn opmerking iets vertraagde door haar vraag "Dat niemand iets aan de situatie kan veranderen betekend nog niet dat we niks kunnen doen. Illiarné is een wezen van het duister, dus we kunnen het sowieso veiliger maken door een lichtmagiër bij haar in de buurt te houden. Bovendien kunnen we Neytiri trainen in lichtmagie en technieken die normaal demonen uit bannen, in theorie zou dat er voor moeten zorgen dat Illiarné zo makkelijk de controle neemt. Als Illiarné een normale demon was geweest had de situatie echter compleet anders gelegen, die had ik allang geleden gedood, een fluitje van een cent met mijn ervaring, maar Illiarné is nu eenmaal geen normale demon, ze is al duizenden jaren oud terwijl een normale demon ongeveer even oud is als ik... in vergelijking met een van de legendarische magicans, een jonkie dus, de meeste demonen worden nog geen vijfhonderd" dat laatste deel voegde hij pas na een kuch toe, hopend dat hij daarachter zijn verspreking weg kon werken samen met de nervositeit die hij nu voelde opbouwen. Het was niet zo verschrikkelijk erg als een leraar achter zijn geheim kwam, dat hij al 318 jaar oud was, in vergelijking tot een leerling, maar het was nog steeds geen ideale situatie voor hem, maar een paar mensen wisten het en eigenlijk wou hij dat wel zo houden.

Malaika bleef even bedenkelijk voor zich uit staren. Illiarné was geen demon die je zomaar versloeg, als ze het zo hoorde. Servatius vertelde wat over het duister in Illiarné. Kon zij er maar wat aan doen met haar lichtmagie.. al betwijfelde ze dat. Soms moest duister met duister bestreden worden, in plaats van met het tegenovergestelde. Ze knikte en keek naar Servatius, die veel meer over dit onderwerp wist dan zij ooit kon. 'Ja, dat is een goed idee. Neytiri zou het best getraind kunnen worden in dat soort dingen, dan kan ze zichzelf op termijn misschien helpen,' was Malaika het met hem eens. Daarna sprak hij over.. ervaring. Wacht even, als je in de zesde zat was je normaal gesproken achttien of misschien negentien, maar was dat oud genoeg om demonenvanger te zijn? Malaika keek hem vragend aan; ze was af en toe te nieuwsgierig. 'Zei je als jij?' vroeg ze. Ze wilde hem best geloven op het gebied dat demonen niet zo oud werden, er werd door veel machtige magiërs ook op hen gejaagd, dus zo vreemd was het niet. Wat haar meer verbaasde was dat Servatius ook zo oud kon zijn. Nee, dat kon toch niet? Dat vond ze in ieder geval heel knap, want hij zag er niet oud uit.

Miss Malaika was het met hem eens op het gebied van training, dat was eigenlijk wel mooi, want zij zou dan degene moeten zijn die haar trainde in lichtmagie. Servatius kon zich echter wel voor zijn kop slaan terwijl ze na vroeg naar zijn opmerking, het was haar dus wel opgevallen, hij kon nu moeilijk gaan liegen tegen een lerares, al was hij nog zo'n goede leugenaar, een lerares lichtmagie zou er waarschijnlijk recht doorheen prikken en dan was hij nog veel verder van huis. Als hij echter alles vertelde dan was er nog een persoon extra die zijn geheim wist, niet bepaald een leuke situatie, maar waarschijnlijk zou ze anders over hem gaan navragen en dan zat hij pas echt in de problemen. Servatius vloekte en schold zichzelf uit in zijn hoofd en liet een kreun over zijn lippen ontsnappen. "Ja, dat zei ik, ik ben niet bepaald hoe ik er uit zie" luidde zijn antwoord ietwat vaag in de hoop dat ze niet verder zou vragen, hij wist echter bij zichzelf dat dit in 99,99% van de gevallen vergeefse hoop was, en Servatius zag de lerares voor hem niet als de uitzondering en dus bereidde hij zich voor op een barrage vragen en om daarop te antwoorden, al wou hij haar ook laten zweren niks hierover tegen iemand anders te zeggen, als ze dat niet wou dan kon hij haar geheugen altijd nog wissen al was dat alles behalve de ideale oplossing, zeker als Servatius die uit moest voeren aangezien hij er niet zo goed in was en er dus wel eens meer dan alleen dit gesprek gewist kon worden.

Als haar familie haar omschreef was het vaak met dezelfde woorden; nieuwsgierig, eerlijk en naïef. Ze geloofde mensen erg snel, maar als ze iets niet begreep of iets hoorde wat ze nog niet wist kon ze ook ontzettend doorvragen. Ze hield in ieder geval altijd haar woord, zo was ze dan ook weer wel. Anders zou ze waarschijnlijk de één of andere roddelende trut geworden zijn. Misschien was ze nu wel een trut, maar in ieder geval geen roddelende. Het kon altijd erger, niet? Servatius leek er niet erg blij mee dat ze het gehoord en ernaar gevraagd had. Nu werd ze pas echt nieuwsgierig, ondanks zichzelf. Als klein meisje hadden haar ouders dat haar irritantste eigenschap gevonden; ze moest altijd weten wat er in ieder kastje en doosje zat. 'Maar.. hoe kan je zo oud zijn geworden?' vroeg ze verbaasd. Voor zover ze wist was hij geen Legendarische Magician en ook geen demon. Of ze was blind en zo dood. In ieder geval, nu was ze wel erg nieuwsgierig geworden, al vond Servatius dat waarschijnlijk niet zo fijn.

Servatius kon nu letterlijk de nieuwsgierigheid in de ogen van Malaika aflezen, wat betekende dat hij hij niet echt beter maakte voor zichzelf. Zij was helaas dus wel het type dag ging doorvragen, en dus haalde Servatius een keer diep adem en bereidde zich voor om maar gewoon antwoord te geven, hoe eerder dit maar achter de rug was hoe beter bedacht hij zich waarna hij al meteen de eerste vraag kreeg, die was gelukkig niet al te moeilijk. "Ah, maar ik zei alleen dat ik niet ben hoe ik lijk, ik zei nooit dat ik echt oud was" antwoordde Servatius hoewel hij wist dat dit waarschijnlijk de vraag betekende 'Wat bedoel je daar precies mee?' en dus besloot Servatius er maar meteen een uitleg aan bij te voegen. "Het is waar dat ik uit dezelfde tijd stam als de legendarische magicans, maar mijn situatie is anders. Mijn lichaam is nog gewoon 18, net als mijn geest, of je moet geloven dat de doden ook ouder worden" zei hij, dat was wel de beste uitleg die hij kon geven zonder specifieke vragen erover te krijgen, maar die zouden waarschijnlijk nog wel komen

PROFILE MAGICIAN

» Just another day for training.
» RPG-Training FAQ
» Training
» A Real Training
» Training......alone?

training

training

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen