- Een tijd geen inspiratie gehad.. maar ik wil Kijito toch weer online krijgen ^^ Iemand zin om me te helpen? -

Ruwe stenen, uitgehouwen door de tijd zelf. De seconden die door de barsten gesijpeld hadden, net zo glad en snel als zand dat in een zandloper gevangen zat, niet bij machte ooit los te breken uit het glas dat het gevangen hield. Ze liet haar hand over de ruwe structuur glijden, betoverd door het oude dat zo lang intact gebleven was, maar nu toch aan het afbrokkelen was. Misschien zag het er vreemd uit; een klein meisje, een jong meisje, alleen bij de ruïnes, met haar hand rustend op de eeuwenoude stenen en haar blik net gericht op de zon die al laag boven de horizon gericht. Ze was hier gekomen voor rust.. en die had ze gevonden. De Ruïnes.. ooit had ze gedacht dat ze eng waren in het duister, dat het donker zelf huisde in het geraamte van iets wat ooit een imposant gebouw geweest was. Haar hand gleed naar beneden, langs haar zij. Ooit zou zijzelf zo oud worden, zo weerbarstig en getekend als de stenen. Aangenomen dat ze zo lang zou leven, natuurlijk. Kijito keek naar de wolken die in flarden langs de oranje kleurende zon dreven, die als betoverde sneeuwlandschappen langs de ster van het universum dreven. De afstand die zoveel kilometers was, zo onmogelijk om ooit te reizen.. de wolken leken er zo dichtbij. Het meisje slaakte een zucht, zachtjes, voorzichtig, als altijd. De stilte was haar bondgenoot en onzichtbaarheid haar gave. Ze kon verdwijnen tussen de mensen, opgaan in haar omgeving door slechts te zwijgen. Woorden kwamen soms over haar heen als een stortvloed en ze was niet in staat om die te stoppen. Daarom was ze hier naartoe gekomen, wanhopig, half in paniek. De zoveelste ongeopende brief, teruggestuurd door haar ouders. Waarschijnlijk wilden ze geen postzegels aan haar verspillen, wilden ze niet weten hoe leuk ze het had zonder hen. Haar ouders, de mensen die niets om haar gaven. Een zacht briesje streek langs haar gezicht. Ze sloot haar blauwe ogen een moment, om de stilte goed in zich op te nemen. Zodra ze een stap de school in zou zetten, was het als een droom die versplinterde tussen haar vingers, uiteenviel in een hoop stof die slechts het verlorene symboliseerde. Het heden en de toekomst zijn soms zo verwoestend. Zelfs deze stevige stenen constructie toonde de littekens van hetgeen wat niemand nog wist. Wie zag wat er komen zou? Degenen die beweerden het te kunnen zagen slechts wazig. Zij voelde zich net zoals de stenen; lijdzaam afwachten wat de tijd haar brengen zou. Voorzichtig leunde ze tegen de muur aan, alsof ze bang was dat deze in elkaar zou storten onder haar fragiele gestalte. Nee, ze maakte geen sterke indruk en het was duidelijk dat er snel tranen in haar ogen konden staan. Daarvoor hoefde je haar niet goed te kennen. Ze liet zich naar de grond zakken, zodat ze verdween achter het muurtje. Haar hoofd rustte nu tegen de ruwe stenen en ze sloot haar ogen, nu voor wat langer. De rust.. sommigen zouden het vervelend vinden.. maar was zij als anderen? Iedereen was uniek, net zoals iedere regendruppel verschilde van zijn voorganger. Haar blonde lokken vielen langs haar rug naar beneden. Zelfs aan haar haren was niets speciaals; gewoon stijl, gewoon blond. Er was niets bijzonders aan haar. Wat maakte het ook uit wat anderen van haar vonden? Ze was toch alleen. Een zacht melodietje begon over haar lippen te komen, een lied dat ze vroeger had leren zingen. Een typisch Cassiaans kinderliedje; vrolijk en onbezorgd. Ze had wel eens horen zeggen dat het bij haar stem paste, al zong ze bijna nooit. Haar stem was helder, als klaterend water. Dat was precies wat een onschuldig liedje nodig had. Ze begon ongemerkt iets harder te zingen, blij met het alleen zijn. Niemand die haar zou komen zoeken en niemand die hier naartoe kwam. Er was niemand anders dan zij en de zon. Ze legde haar hand op het gras om haar heen, waar een klein laagje ijzel op lag. Bijna zonder het te merken maakte ze het vloeibaar, zodat kleine druppeltjes om haar hand samengroepten en een bol water vormden. Misschien kon ze wat oefenen, ze had het nodig als ze een goede Watermagician wilde worden. Kijito haalde haar andere hand erbij en begon het water te vervormen, over te 'gooien' en er andere magische trucjes mee uit te halen. Een glimlach verscheen op haar gezicht; wat was ze hier dol op!

Servatius was naar de ruines gekomen met de hoop iets meer dan de kerkers op Starshine te vinden dat nog gelijk was aan het verleden. Dat was echter alles behalve gelukt, de laatste keer dat hij er was had dit nog gewoon een gebouw geweest, nu was daar bijna niks meer van te herkennen. Nu herinnerde het hem alleen eraan hoe erg de wereld wel niet was veranderd binnen de tijd dat hij onder de grond had gelegen. Servatius zuchtte en liep verder, zijn hand glijdend over de muren die eeuwen geleden vertrouwd voor hem waren geweest. Zijn gedachtes werden echter snel terug gebracht toen hij een geluid oppikte waardoor hij zijn hand automatisch op zijn zwaard legde, voorzichtig liep hij verder en daar zag hij een jong meisje zitten dat kennelijk aan het oefenen was met haar watermagie en zong. Servatius luisterde en herkende de woorden als oud-Cassiaans. Servatius liet zijn hand van zijn zwaard glijden, hij wist dat hij van de leerlingen ten slotte weinig te vrezen had, en liep dichter naar het meisje toe terwijl hij die oude woorden koesterde die hem nog ten minste iets van het verleden terug brachten waardoor er toch een glimlach op zijn gezicht verscheen. Toch bleef hij op een respectabele afstand staan en deed niks dan luisteren. Waarschijnlijk was hij nog niet eens opgemerkt, maar dat zou vanzelf wel gebeuren, tot dan kon hij gewoon blijven luisteren.

Het verleden om haar heen, de stilte die zachtjes verbroken werd door haar eigen stem, niet eens bewust en de zachte bries die overal was. Het water bleef gehoorzamen aan haar bewegingen en leek mee te deinen op de tonen die haar keel verlieten. Het liedje begon een beetje ten einde te lopen, maar ze kon altijd een andere gaan zingen. Haar juf vroeger had het haar geleerd, dus er zaten fijne herinneringen aan vast. Herinneringen van klein zijn, nog niets wetend van de wereld, niets kennend behalve haar eigen achtertuin en het schoolplein. Het was Oud-Cassiaans, een taal waar ze van hield en die ze probeerde te leren. De taal deinde mee op de magie in haar, de woorden hadden zoveel meer betekenis dan de universele taal die ze had leren spreken. Ze ging totaal op in het lied en vergat haar omgeving totaal. Uiteindelijk kwam toch de laatste noot. Ze liet de klanken wegebben in de stilte die haar weer omgaf en liet de zachte geluiden die er altijd waren op haar afkomen. Haar ademhaling, haar hartslag.. een andere ademhaling. De bol water loste weer op in de waterdamp die het geweest was voor ze het ving tussen haar handen. Langzaam draaide ze zich om, moest haar blik omhoog. Ze was al klein, maar vanuit haar zittende positie was de man die stond te luisteren helemaal groot. Ze had hem helemaal niet aan horen komen! Haar ogen waren wat groter geworden, zoals vaker in situaties die ze niet aan had zien komen. Hij stond niet eng dichtbij, wat dan nog wel meeviel. Kijito wist niet wat ze moest zeggen; hij was ouder, misschien wel één van die mensen die zin had om bruggertjes te pesten. Ze werd wel vaker gepest, door mensen van allerlei leeftijden, alleen omdat ze zo verlegen was en dergelijke. Ze slikte en wenste een moment dat ze onzichtbaar was.

Servatius had rustig blijven staan luisteren en de kleine watershow bekeken tot het meisje was gestopt. Pas daarna kreeg het meisje door dat hij er was, ze keek hem aan en hij herkende angst in haar blik. Niet echt verschrikkelijk raar als je zag hoe hij er uit zag, maar toch had ze van hem niks te vrezen tenzij ze zelf iets uit lokte. "Relax" zei hij dus "Ik kom hier alleen omdat ik een prachtige zangstem hoorde die een oud-Cassiaans liedje zong" vleidde hij haar, alhoewel het was niet bepaald een leugen, het meisje kon echt goed zingen. "Waar heb je dat in de huidige tijd geleerd, ik dacht dat ze de oude talen niet meer gaven?" vroeg hij daarna nieuwsgierig. hopelijk kwam hij niet opdringerig over want zo bedoelde hij het in elk geval niet. Voor zijn gemak ging Servatius in elk geval zitten, zo zat hij ook meer op oogniveau van het meisje ondanks dat ze alsnog kleiner was dan hem, maar ze was zo te zien dan ook een brugpiepertje, niet dat dat erg was, maar toch

Misschien moest ze minder angstig kijken, dat lokte alleen maar negatieve reacties uit. De jongen was echt groter dan zij was en zag er niet uit als één van de meest rustige mensen. Niet dat hij reden had om haar aan te vallen, maar Master Shong had haar proberen aan te vallen.. Celebrian had haar toen gered. Shong voelde zich duidelijk niet goed.. of was het een droom geweest? Ze probeerde zich wat te ontspannen, onbewust reagerend op het bevel dat zijn woorden meedroegen. Ze merkte dat ze nog steeds niets gezegd had, ze was nog steeds wat angstig, alhoewel hij haar nog niets gedaan had. Daarna begon hij te spreken. Zij, een prachtige zangstem? Probeerde hij te slijmen? Hmm.. daar zou ze maar niets tegenin brengen, misschien kon hij er wel niet tegen als ze door hem heen ging praten. Wie weet? Zijn volgende vraag stelde haar wat meer op haar gemak; het was iets wat haar werkelijk interesseerde. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, al was die nauwelijks zichtbaar. 'Mijn lerares vond dat ik mooi kon zingen, dus gaf ze me een boek met liedjes in de oude taal. Ik probeer hem te leren,' vertelde ze. 'Kent u die oude taal ook?' vroeg ze daarna, de beleefdheidsvorm zonder er echt bij na te denken gebruikend.

Servatius bleef het meisje constant aan kijken tijdens dat hij aan het praten was en ging zitten. Ze had de hele tijd nog behoorlijk angstig geleken, misschien omdat ze gepest werd dacht Servatius waarna hij zich bedacht dat hij een hekel had aan pestkoppen die hun zogenaamde kracht moesten bewijzen door die van de zwakkere de grond in te boren. het meisje leek opeens wat op te stralen toen hij over de oude talen was begonnen en zo te horen was zei er ook in geinteresseerd, want ze stelde hem er meteen een vraag over. Ondanks dat het voor Servatius bijna voelde alsof de vraag aan een ander werd gesteld omdat hij opeens met 'u' aangesproken werd, gaf hij rustig antwoord "Ik kan vloeiend Shadraans spreken en schrijven, de andere talen maar een beetje. En ik heet trouwens Servatius" stelde hij zich meteen voor. Hij vond het raar om U of Meneer genoemd te worden, het deed hem deneken dat hij echt oud begon te worden. Hij vertelde de reden waarom hij de talen kende er maar niet bij, hij zou voor het geval dat ze het vroeg wel snel een smoes moeten verzinnen, maar hij ging er liever niet te veel op in. Het was wel interessant dat hij iemand tegen was gekomen die echt een van de talen kon, alhoewel dat dacht hij, ze kon de woorden, maar wist ze ook de betekenis? "Ken je eigenlijk ook de betekenis van de woorden, of ken je alleen de tekst?" vroeg hij dus ook aan het meisje.

Hij bleef haar aanstaren, maar omdat ze net zo druk had zitten vertellen had ze dat helemaal niet meer door. Eindelijk iemand die ook geïnteresseerd was in de oude talen, die was ze eigenlijk nog nooit tegengekomen. Hij vertelde dat hij vloeiend Shadraans kon lezen en schrijven. Wow. Ze had begrepen dat die taal één van de moeilijkere was, hoewel die van Cassia nu ook niet de gemakkelijkste van allemaal was. Die van Razen was, volgens de boeken, het simpelst onder de knie te krijgen, omdat het een vrij directe taal was. Ze knikte, om aan te geven dat ze luisterde, toen hij zich voorstelde als Servatius en een andere vraag stelde. 'Ik ben Kijito,' stelde ze zichzelf nog steeds verlegen voor. 'Ik probeer de taal te leren dus ik ben begonnen met het vertalen van dit liedje. Het is een kinderliedje, niet zo lastig dus..' vertelde ze. Ze moest er nog zoveel aan doen en naast haar huidige schoolwerk had ze er niet zoveel tijd voor, maar ooit zou het haar lukken om die taal te begrijpen. Misschien kon ze dan oude boeken en dergelijke lezen, om meer te weten te komen over watermagie en hoe die vroeger gebruikt werd.. 'Shadraans schijnt een lastige taal te zijn,' merkte ze op, nog steeds met haar gedachten half bij het Cassiaans. Ze kende slechts de basiswerkwoorden en kon er nog niet veel mee, maar ooit..

Servatius knikte toen het meisje zichzelf voor had gesteld als Kijito en zei "aangenaam", meer uit gewoonte dan uit echte beleefdheid, maar alsnog. Het leek eigenlijk ook nog alsof ze nog steeds gespannen was, maar dat besloot Servatius voor het moment te negeren. Kijito kende de taal kennelijk nog niet echt, maar ze was bezig die te leren hoewel ze nog niet echt gevorderd was, dat maakte Servatius in elg geval op uit haar antwooord. De opmerking die Kijito daarna maakte verraste Servatius echter, Shadraans was een moeilijke taal, daar kon hij niet echt over oordelen, hij was er ten slotte mee opgegroeid en dan handhaaf je dat eigenlijk als standaard. Natuurlijk had hij genoeg verhalen en geruchten gehoord over de moeilijkheidsgraad van het Shadraans, maar hij wist niet echt hoe hij er over moest oordelen. "Shadraans schijnt inderdaad moeilijk te zijn, maar dat zou ik niet echt kunnen beoordelen. Ik ben er ten slotte mee opgegroeid" anwoorde Servatius. Pas veel te laat bedacht hij zich echter wat hij daadwerkelijk gezegt had, het laatstte deel van die zin was er gewoon uit gekomen zonder dat hij er erg in had. Daar zou Kijito echter waarschijnlijk wel naar gaan vragen en dus verzon hij snel een smoes, het was maar goed dat Servatius glashard kon liegen

Zij kwam eigenlijk altijd mensen tegen van wie ze bang werd of kon worden. Leuk, zeer leuk. Nou, het viel nu ook wel weer mee, maar het merendeel van de mensen die ze zomaar tegen het lijf liep hadden toch een uiterlijk dat niet voor hen pleitte of iets dergelijks. Het lag gewoon aan haar, dat ging ze niet ontkennen, maar toch.. 'Armisdó-tì dôve' mompelde ze zachtjes. Het was een gezegde in de oude Cassiaanse taal [totaal verzonnen ;D] wat ze kort geleden in een boek gezien had. Het betekende zoveel als; Spreid je vleugels. Het was nu één van haar favoriete uitspraken. Ergens, lang geleden, had iemand haar vergeleken met een vogel die haar vleugels uit moest slaan en moest durven de wereld te verkennen. Zo ver was het nog niet gekomen, maar ze had het zo lief gevonden dat iemand het gezegd had. Er zat ook een kern van waarheid in maar nu durfde ze die nog niet te zien of te doorgronden. Met de tijd zou het komen.. Haar aandacht was bijna verdwenen toen Servatius weer begon te spreken, waardoor ze zich snel moest focussen. Hij was ermee opgegroeid? Een licht vragende frons verscheen op haar gezicht. 'Ben je ermee opgegroeid? Ik dacht dat die taal door heel weinig mensen nog maar gesproken werd omdat hij al zo oud was,' zei ze bedachtzaam. Hij leek niet te liegen, misschien was het een verspreking. Door haar watermagie kon ze emoties aanvoelen, al was die radar nog niet zo goed. Het werkte slechts bij slecht verborgen emoties en gevoelens, maar soms had je er wel degelijk wat aan. Het leerde haar altijd wanneer ze stil moest zijn en wat ze moest zeggen.

Servatius was een klein beetje verbaasd toen Kijito in de oude Cassiaanse taal een spreekwoord gaf, maar antwoorde met "kuruka mbali na sisi" wat betekende 'vlieg met ons weg' in dezelfde taal [google translate, swahili als cassiaans, dan kan je echte zinnen maken] waarna hij een brede glimlach trok. Zo goed was zijn Cassiaans niet, maar het was goed genoeg om met zo'n uitdrukking nog wel weg te komen. Daarna kreeg hij de lastige vraag die hij verwacht had "Ik bedoel meer dat ik het al geleerd kreeg toen ik nog maar heel klein was sinds het bij mij thuis nog gewoon gebruikt werd, het is dus een tweede natuur voor mij geworden" antwoordde hij, in principe was het geen leugen want de situatie was echt zo geweest, alleen was die dan voor iedereen zo 300 jaar geleden net zoals de kinderen van nu de universele taal leerde. Hij hoopte een beetje dat ze er niet verder op in zou gaan, hij kon goed liegen, bijna perfect zelfs, maar als je te veel loog dan kreeg je op een gegeven moment de kans dat je in je eigen gegraven valkuilen liep, dat had hij liever niet, want als hij dan uit moest leggen had hij wel een probleem. Hij besloot dus het onderwerp te veranderen "Hoe lang zing je eigenlijk al, want wat ik gehoord had was echt behoorlijk goed"vroeg hij hoopende dat ze er op in zou gaan en het onderwerp over zijn afkomst af gekapt zou worden en vergeten raakte.

Hij kende ook een Cassiaans gezegde! Kijito's glimlach werd nog iets groter, iets minder voorzichtig. Ook Servatius had een brede glimlach op zijn gezicht, wat ervoor zorgde dat ze niet meer bang voor hem was. 'Vlieg met ons weg..' Ook zo'n mooi spreekwoord, waarvan ze in de betekenis kon verdrinken. Zijn antwoord klonk meer dan schappelijk. Zij had de taal zelf geleerd, maar dan nog; haar ouders deden nooit hun best voor haar, ze bestond alleen in de kinderbijslag voor hen. Het kon best dat hij in een gezin had gewoond dat wel wilde dat hij het leerde. Goed mogelijk, dus besloot ze nog niet verder te vragen. Plots veranderde het onderwerp. Wilde hij niet over de taal praten? Niet over Shadraans in ieder geval. De tegenvraag was in ieder geval in staat om haar naar het andere onderwerp te leiden. 'Uhm.. ik zou het niet meer weten. Vanaf dat ik kon praten en lezen, denk ik,' glimlachte Kijito, die haar ogen een moment lang onbewust neersloeg bij het compliment. Ze kreeg niet vaak complimentjes en was er dan ook helemaal niet aan gewend. 'Ik heb het altijd graag gedaan. Zing jij ook wel eens?' vroeg ze, nieuwsgierig en totaal afgeleid van het vorige onderwerp. Hij had vast een zware stem, misschien kende hij wel liedjes waar je een lagere stem voor nodig had. Zij zong altijd hoog, iets wat ze zelf af en toe een beetje vervelend vond. Juist in duetten of in liedjes met lage noten kwam de emotie helemaal terug, terwijl het hoge breekbaar en fragiel was. Paste weer beter bij haar, maar goed..

Servatius keek Kijito aan en grijnsde toen hij de glimlach van Kijito nog breder zag worden, waarschijnlijk had hij haar ietwat verrast met dat hij ook van dat soort spreekwoorden kende in het Cassiaans. Hij kende er ook niet veel en dit was een van de weinige die hij kende in het Cassiaans, maar hij had perfect aangesloten bij die van Kijito. gelukkig ging Kijito niet verder in op talen en gaf hem zonder opmerking antwoord op zijn vraag, dat was pas met muziek opgroeien dacht Servatius bij zichzelf terwijl hij zag hoe Kijito haar blik afwende naar de grond na zijn compliment. Een verlegen type dus dacht hij, dan kon hij als het echt moeilijk werd ten minste zijn weg uit de situatie vleien als dat nodig bleek te zijn. Servatius hoorde Kijito haar vraag en dacht terug aan de laatste keer dat hij het geprobeerd had, het was bijna pijnlijk om daar aan terug de denken, hij had zich dood geschaamd nadat zijn vrienden destijds hem overtuigt hadden het te doen. kort samen gevat was hij echt een ramp als het op zingen aan kwam, hij zou dan ook maar eerlijk zijn voor ze hem vroeg iets te zingen "Ik zing nooit, ik ben echt een ware ramp als het op zingen aan komt, ik hoor en waardeer het liever vanuit andere" legde hij uit. Hopend dat ze hem niet zou vragen om haar een voorbeeld te geven

Jammer, hij kon niet zingen. Ze had het altijd kunnen vragen, niet? Het was vreemd te bedenken dat ze met muziek opgegroeid was, zeker omdat veel mensen dat niet gedaan hadden. Het was voor haar een manier om te vluchten van de dagelijkse realiteit. 'Oh, jammer! Anders hadden we samen wat kunnen zingen,' glimlachte ze. 'Eigenlijk zouden meer mensen moeten leren zingen als ze jong zijn, iedereen kan het wel. Voor mij was het een soort van ontsnappen,' zei ze, het laatste er zowat onbewust aan toevoegend. Ze sprak niet vaak over haar ouders, gewoon omdat ze er liever niet aan dacht. Het maakte haar verdrietig en zo vrolijk was ze toch al niet. Alleen als ze bij Roxas was. Bij hem was ze gelukkig, in de zevende hemel en als er een achtste bestond, dan was ze daar. Hopelijk zou hij er niets over vragen, kon ze haar hele geschiedenis nog eens leuk uit gaan leggen, haar hele leven wat nog maar 11 jaar en nog wat geduurd had. Interessant, daar wachtte zo'n gast van.. hoe oud? 17, 18, ja, die zat daar op te wachten. Zeker weten. Heerlijk, sarcasme. 'Jij kan andere dingen vast beter dan zingen,' glimlachte ze, al wist ze dat ze niet goed was in het starten van een ander onderwerp.

Servatius was tevreden met de reactie die Kijito gaf als antwoord tegen hem, ze was misscien ietwat teleurgesteld, maar hij zou nu in elk geval niet hoeven te zingen. Misschien had Kijito gelijk en had hij wel kunnen zingen als hij dat van jongs af aan had geleerd. Servatius zijn situatie lag echter zo dat zelfs al zou hij dat hebben gewilt had het niet gekunt, niemand uit de huidige tijd zou weten hoe het voelde om in een gebied op te groeien waar contstant oorlog was. Eigenlijk was dat maar goed ook, onder andere Servatius had ten slotte vroeger in het leger gestreden met dat al doel, strijd op lossen door hem te winnen en vrede te creëren. Servatius grijnsde, Kijito had gelijk, hij kon juist door die achtergrond twee dingen beter dan de meeste, en dat waren overleven en vechten. Dat zou in de huidige tijd niet bepaald hard nodig zijn behalve met bepaalde beroepen, maar dat betekende nog niet dat hij ze minder goed kon. "Daar hb je denk ik wel gelijk in" antwoorde Servatius met een lichte grijn op zijn gezicht terwijl hij onbewust met zijn vingers zacht tegen het zwaard tikte.

Een gevoel van tevredenheid en afdwalen werd duidelijk voelbaar toen hij haar gelijk gaf. Waar zou hij aan denken? Blijkbaar iets wat hij goed kon.. Kijito glimlachte. 'Gelukkig! Ik kan niet zoveel,' zei ze, omdat dat was wat haar ouders haar altijd hadden laten geloven. Je bent niets waard, je bent een blok aan ons been.. Het was niet wat ze letterlijk zeiden, het was eerder wat ze haar vertelden met hun blikken, hun afkeuring jegens haar, het negeren en hun pogingen om haar zo snel mogelijk het huis uit te krijgen. Misschien stelde ze zich aan, maar ze zou de mensen die dat zeiden graag een keer bij haar thuis uitnodigen, zien wat hun mening dan was. 'Wat kan je goed?' vroeg ze toen snel. Waarom leek dit gesprek een gesprek waarin beide partijen het onderwerp probeerden te veranderen om maar niet teveel over zichzelf bloot te geven? Af en toe verraadden ze per ongeluk wat, soms verpsraken ze zich.. Het leek echt een spelletje kat en muis, al waren Servatius en zij beide rollen tegelijk. Toch was ze niet van plan om iets te gaan vertellen behalve als er geen uitweg meer mogelijk was.

Kijito begon tot Servatius' verbazing met 'gelukkig, ik kan niet zo veel'. Normaal had het Servatius weinig gescheeld, maar nu was hij best wel nieuwsgierig naar waarom Kijito zo'n lage eigendunk had. "Ik ben goed in vechten, dat krijg je als je op shadra opgroeid en een aardig deel ervan op straat doorbrengt. Maar hoe bedoel je, je kan niet zo veel?" vroeg hij dan ook nieuwsgierig. Servatius was best wel vaker mensen tegen gekomen met een lage eigendunk, maar meestal hadden die ook van zichzelf niks speciaals, niks waar ze heel erg in uit blonken zoals Kijito deed met zingen. Soms hadden zelfs dat soort mensen meer eigendunk dan Kijito nu toonde, dus wat zou de oorzaak kunnen zijn van dat soort gedachten? Servatius zou zelf wel alles los willwn laten van zijn verleden dat hem niet zou verraden, hij had dus een goede reden om zijn verleden te verbergen. Kijito had dat dan misschien ook wel, maar wat zou dat dan kunnen zijn dat ze ook nog eens zo'n angstig karakter had dat zo laag over zichzelf dacht? Servatius kon het zich niet goed voorstellen, vandaar dat hij het ook had gevraagt.

Kijito knikte toen Servatius wat uitlegde over vechten en dergelijke. Ja, ze geloofde wel dat je zo leerde vechten, op straat leven was niet echt het meest comfortabele wat je kon krijgen. Ze voelde zijn nieuwsgierigheid. Misschien moest ze wat opletten op wat ze precies zei, maar soms flapte ze er zomaar wat uit. Eerst haalde ze haar schouders op en sloeg haar ogen weer even neer toen Servatius nieuwsgierig vroeg naar haar opmerking. 'Nou ja.. Ik ben nergens echt goed in, mama en papa zeiden dat ook altijd al en ze hebben helemaal gelijk,' mompelde de blondine onzeker. Haar ouders hadden altijd al gezegd dat ze niets kon. Waarom haar dan naar school sturen? Dan was ze in ieder geval niet thuis, toch? Ze vertelde alleen over haar ouders als ernaar gevraagd werd. Ze vertelde niet zo graag over haar ouders, het was zo'n verse herinnering.. Ze was per slot van rekening nog maar in de eerste klas hier en nog maar 11 jaar. Haar ouders mochten haar niet, ze interesseerden zich niet in haar. Wanneer ze buiten verdwaalde zochten haar ouders nooit naar haar. Ze waren niet eens bezorgd genoeg om haar straf te geven, ze negeerden haar gewoon. Thuis was nooit thuis geweest voor haar. Kijito beet zachtjes op haar lip. 'Ach, het is niet zo bijzonder,' mompelde ze er nog achteraan.

Servatius keek Kijito aan terwijl ze antwoord gaf, ze vertelde over haar ouders en hoe ze ermee eens was. "Dan hebben je ouders je zeker nog nooit horen zingen, want dat is toch echt behoorlijk goed, iedereen is wel ergens goed in. Het punt is alleen of dat wel nuttig is en of je het wel kan vinden" zei hij, hopend haar een beetje op te vrolijken. Servatius voelde weinig voor haar persoonlijk, maar hij haatte het om mensen zonder reden verdrietig te zien. Hij had in de oorlog genoeg lijden gezien voor zijn hele leven, en zijn tweede leven, toen der tijd was er weinig keus, maar de tijden waren veranderd. Hij hoorde de mompel nauwelijks, maar verstond het net. Hij had niet echt zin om het te gebruiken, maar als het nodig bleek zou hij altijd nog flirterig kunnen doen en haar vleien om haar ego omhoog te krijgen en haar wat blijdschap te geven. "Helaas is de situatie dat mensen met talent hun eigen talent niet zien niet bepaald zeldzaam, maar dat betekend nog niet dat jij tot die groep hoeft te behoren." antwoorde hij over haar mompel. Servatius zou maar niet verder in gaan op de kwestie van haar ouders, daar leek ze in elk geval totaal geen zin in te hebben, en hij zou haar niet dwingen.

Ze liet een vage glimlach zien op zijn opmerking. Waarom deed hij eigenlijk aardig, hij kende haar niet eens! Trouwens, ze was niet interessant, zeker niet voor iemand die betere dingen te doen had. Zo'n iemand was Servatius vast wel; hij had vast een vriendinnetje en heel veel leuke vrienden om mee om te gaan. Waarom zat hij hier bij een jankend kind met zelfvertrouwen Subzero? 'Ach, ze luisteren nooit naar me, dus ze zullen me ook niet hebben horen zingen,' zei ze, licht spottend. Probeerde hij haar op te vrolijken? Daar werd ze om eerlijk te zijn nog meer doemdenkerig van. Hij bedoelde het vast goed. Zou ze het zeggen? Het kwam nogal bot over.. 'Hé, ik wil niet bot doen,' begon ze voorzichtig, 'maar je hoeft echt niet te doen alsof je me aardig vindt ofzo, ik bedoel, het is lief dat je me probeert op te vrolijken hoor, maar het is niet echt nodig..' Haar stem stierf weer een beetje weg. Het kwam er toch inderdaad veel en veel valser uit dan ze verwacht had. Niet echt de bedoeling, maar ze besloot er niets achteraan te zeggen en het te laten voor wat het was. Als ze truly vrolijker wilde worden lag dat in haar eigen handen, al moest ze de sleutel van het slot nog vinden. Roxas kon haar daar bij helpen, hij was er altijd voor haar..

Kijito had Servatius een vage glimlach gegund. Ze vertelde licht spottend dat haar ouders nooit naar haar hadden geluisterd. Twijfelachtig begon ze weer te praten waarbij Servatius maar half geboeid luisterde. "Wij heeft hier ooit gezegt dat ik alleen doe alsof ik je aardig vind? Je lijkt best wel een aarsig persoon en toch lijk je een opvrolijking te kunnen gebruiken. Je zult vast genoeg vrienden hebben en waarschijnlijk ook wel een vriendje, en anders zou je die vast wel kunnen vinden als je er voor in zette, niet dat ik van plan ben die positie te vullen. Mijn punt is dat als je niks speciaals had, niks wat jou leuk en uniek maakte, dan had je dat niet gehad, dan was ik hier niet blijven zitten en dan was je nog erger af geweest dan je kennelijk vroeger thuis af was". Servatius wist dat zijn woorden hard waren en voor iemand die hij niet kende maakte het hem ook weinig uit, als ze geen geluk wouden zijn dan verdiende ze het ten slotte ook niet. Die woorden waren hard, maar Servatius geloofde erin en geloofde dat hardheid soms het enige was dat echt door kon dringen. Dat was zo te zien hier het geval. Waarom waren de mensen in deze tijd ook zo blind? In zijn tijd had hij heel vaak mensen gezien die blij waren met het weinige wat ze hadden, al was het alleen een stoel en een droge plek om te slapen. Nu hadden de mensen bijna alles, meer dan genoeg te eten, rijkdom, fatsoenlijke huizen en kleding, scholing en nog veel meer, ze hadden vaak nog niet eens echt leed gezien. Waarom konden ze niet beseffen hoe veel geluk ze hadden dat ze in zo'n tijd van voorspoed leefde, dat ze zo goed als alles konden krijgen wat hun hart hen begeerde. Zelfs nu waren er mensen ongelukkig en om eerlijk te zijn irriteerde Servatius zich er dood aan. Hij was driehonderd jaar geleden gestorven om hiervoor te vechten, voor vrede en rijkdom, voor het algemene geluk en had voordat hij stierf talloze strijden gevochten en missies uitgevoerd in dat belang. Waarom was het dan dat zelfs nu de mensen dat hadden ze het nog steeds niet zagen. Geïrriteerd sloot hij zijn ogen en richtte zijn hoofd naar beneden terwijl zijn hand op het hilt van zijn lag, eigenlijk klaar om het te trekken als hij zijn woede af moest reageren. Langzaam haalde Servatius diep adem en kalmeerde hij weer, zijn hand liet hij echter gewoon liggen. Wel richtte hij zijn blik weer op naar Kijito en zei geforceerd kalm "Heb je enig idee hoe veel mensen en vroeger hebben gevochten en zijn gestorven in de hoop ook maar een fractie te krijgen van wat jij aan je voeten hebt liggen?" De toon in zijn stem was kalm, maar in zijn ogen was nog steeds een irritatie te zien die hij niet meer kon verhullen.

Het irriteren van mensen, daar was ze helemaal goed in. Een neerwaartse spiraal; ze durfde niet te accepteren dat ze wat kon, ze bleef zichzelf maar neerhalen, wat ervoor zorgden dat mensen geïrriteerd werden waardoor ze nog negatiever werd. Hoe ze eruit los moest komen wist ze niet, waarschijnlijk had je daar meer doorzettingsvermogen voor nodig dan hetgeen wat zij nu bezat; vrij weinig. Het was duidelijk in zijn ogen te zien en ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Stil luisterde ze naar zijn woorden. Waarom was de waarheid zo moeilijk te accepteren? Ze maakte het zichzelf gewoon te moeilijk, dacht te lastig.. Ze keek even strak naar de grond en keek toen hij klaar was weer op, zweeg even. Hij had gelijk. Waarom had iedereen gelijk? Iedereen behalve zij? Altijd die zwarte gedachten, ook al was de sneeuw nog zo wit. De omgeving kon niets aan haar innerlijk veranderen.. als ze dat niet toeliet. Ze merkte dat hij zichzelf nu kalm moest houden, het was niet alleen van hem af te lezen, ze voelde het meer dan duidelijk. 'Je hebt gelijk,' mompelde ze, haar sarcastische toevoeging voor zichzelf houdend. Je hebt gelijk, iedereen heeft het zo goed dat het gemakkelijk is over andere dingen te klagen, om te vergeten wat iedereen vroeger voor ons gedaan heeft. 'Heb jij daar wel een idee van, dan?' Hij was ouder dan zij, maar verder.. Een paar jaar maakte niets uit voor een oorlog van driehonderd jaar geleden!

Servatius werd iets kalmer toen Kijito in elk geval met hem in stemde, maar dat werd meer dan geneutraliseerd toen ze er ietwat sarcastish de vraag aan toe voegde of hij dat dan wel wist, ja dat wist hij. Hij werd nu echt pissig, iets dat hij niet echt heel snel werd tenzij je op de verkeerde gevoelige plekken drukte en een daarvan had Kijito net volop geraakt. "Ja, dat weet ik, in een oorlog alleen al stierven honderden, in de volledige oorlog vele duizenden, bij dit zwaard alleen al meer dan duizend!" zei hij terwijl hij ongemerkt tijdens zijn zin de kracht in zijn stem opbouwde en na die zin uit irritatie en om een punt te maken met volle snelheid zijn zwaard trok, vlak voor Kijito langs haalde waarbij hij een paar haren af sneed, bijna niet genoeg om te merken en het zwaard daarna tussen hen in in de grond te planten. Pissig keek hij haar aan, nu pas beseffend dat hij misschien een fout had gemaakt door te zeggen dat er zoveel mensen met zijn zwaard waren neergehaald, snel dacht hij na nog steeds pissig en besloot er mee te gaan dat zijn zwaard nog uit die tijd stamde en hij de verhalen van familie had gehoord en de monumenten met alle namen had gezien, dat laatste was in elk geval waar, net als het eerste, maar of Kijito dat zo zou accepteren was nog maar de vraag.

Hij leek nu echt pissig te worden, daar hoefde ze haar krachten niet eens meer voor te gebruiken. Waarom was het zo'n gevoelige plek, die oorlog? Bruggertje pisses out zesde klasser. Ze moest er een cursus over starten. Kijito vroeg zich echt af wat het probleem was, behalve dan dat ze irritant was. De oorlog was toch driehonderd jaar geleden, zelfs als je voorouders daar gestorven waren hoefde je er nog niet echt pissed om te worden. Zijn stem werd harder, zijn blik straalde de woede uit die hij voelde toen Servatius met het zwaard bijna haar kapsel molesteerde. Het zwaard stond nu rechtop tussen hen in, het beste symbool van de strijd die ze ontketend had. Misschien moest ze haar excuses aanbieden.. al maakte dit haar niet echt er gerust op dat ze niet nog een sarcastisch antwoord ging geven, wat haar misschien wel de kop ging kosten. Toch voelde ook zij zich geïrriteerd, mede dankzij haar toch al down-humeur en de pissige reactie. 'Dit zwaard alleen al? Heb je het persoonlijk geteld?' zei ze, hoewel ze haar blik op de grond gericht hield. Even was ze stil, om daarna te slikken en zichzelf mentaal te face-palmen. 'Sorry, dat was onbeschoft. Het spijt me,' zei ze, toch wel wat spijt te horen in haar stem. Het was stom om hem boos te maken, zeker als ze van plan was vrienden te maken. Trouwens, het was in het begin nooit haar bedoeling geweest om iemand te raken.

Servatius had het zwaard los gelaten en wreef nu met zijn vingers langs zijn neusvleugels om te ontspannen en raar genoeg werkte dat best goed nadat hij zich een klein beetje had afgereageerd. Servatius vergat zelfs de hele situatie waar hij in zat en was nu kalm en rustig genoeg om Kijito met haar snelle verontschuldiging na haar opmerking compleet te vergeven en er antwoord op te geven. "Geeft niet, ik heb het ook niet geteld, daar was het te veel voor, ik schreef het altijd o...". Pas nu besefte Servatius dat hij zijn gedachten veel te ver tot rust had gemaand en daardoor zelfs zijn voorzichtigheid en de kennis van zijn situatie laten varen. Daardoor had hij te veel gezegt, veel te veel eigenlijk. Hij trok zijn hand weg om de reactie van Kijito te kunnen zien en pakte ondertussen zijn zwaard weer terug en trok die uit de grond waarna hij die voorzichtig op zijn schoot neer legde. De reactie van Kijito en of ze bereid was mee te werken zou wel bepalen of ze zo zonder kleerscheuren, als dat het minste was, hier vandaan kon komen. Normaal zou het geheugen wissen een goede oplossing zijn, maar daar was hij verschrikkelijk slecht in en dan kon hij wel eens meer wissen dan alleen wat nodig was.

Vergeetachtig of vergevingsgezind? In ieder geval niet meer gevaarlijk. Kijito blies haar onbewust ingehouden adem uit, blij dat het directe gevaar geweken was. Vaag, eerst ging het gesprek wel goed, toen verpestte zij het met haar pessimistische visie en toen konden ze ineens weer lachen. Beter, dat laatste, toch? Servatius kon in ieder geval wel lachen, misschien was hij zelfs in een bui om een grapje te maken. Waarschijnlijk wel, concludeerde ze bij zijn volgende opmerking. Niet geschreven, nee, duh, hij was daar toch niet bij geweest? Of hij moest al driehonderdzeventien of iets dergelijks zijn. En tegen die tijd waren de meeste mensen op z'n zachtst gezegd een lijk, niet al te charmant. Het zwaard werd uit de grond losgetrokken, terwijl Kijito een soort slecht verborgen lachbui kreeg. Net deed hij alsof hij haar wilde vermoorden, nu maakte hij een flauw grapje. Lollig. 'So-sorry,' hikte ze, wanneer ze in één keer in de lach geschoten was kon ze altijd moeilijk stoppen. 'Ik bedoel, het is gewoon een leuk grapje. Opschrijven!' Ze had haar ogen een beetje dichtgeknepen, zodat ze zijn reactie niet kon zien. Ze kon niet precies uitleggen wat er nu grappig aan was, maar op de één of andere manier was het wel grappig.