Was dit echt? Wanneer hadden ze haar dan te pakken gekregen? Ze had hier in één keer gezeten.. Kijito slikte. Misschien hadden ze haar wel gedrogeerd ofzo, ze had echt teveel van die films gekeken. Trouwens, waar waren de vervloekte plastic zakjes als je ze nodig had? Ze hingen in iedere struik en in iedere winkel, maar als je van je hyperventilatie af wilde komen was er opeens een hele Greenpeace-crew in de buurt in plaats van een plastic tasje. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen en focuste daar helemaal op, ondanks het feit dat de tranen nu over haar wangen begonnen te lopen en dat ze heel oncharmant angstig keek. Dat was nu niet echt waar ze zich zorgen over maakte. Terwijl ze probeerde normaal te ademen evalueerde ze de situatie. Oké, één; ze zat vastgebonden op een stoel. Twee; het was hier donker en zeker niet vriendelijk donker. Drie: ze zat hier met mensen die geloofden dat ze iets gestolen had en die haar niet zomaar zouden laten gaan. Vier: ze ging er zo keihard aan. De touwen om haar polsen schuurden erg, waardoor ze haar armen zo stil mogelijk hield. Haar ademhaling ging al wat langzamer, gelukkig. Ze voelde zich drained, leeggezogen door de hyperventilatie; die kostte ontzettend veel energie. Door haar angst was ze nu oversensitief, wat ook niet echt hielp in een situatie als deze. In een staat van oorlog zou ze zo keihard falen. Een plotse klap tegen haar wang maakte niet dat ze een glimlach op haar gezicht kreeg. Geschrokken keek ze omhoog, voelde zich nu nog kleiner dan in de aanwezigheid van Servatius. Wacht.. Servatius.. Waar was hij? Haar gedachten werden weggetrokken toen de man haar schouders vastgreep en wat fluisterde. Trouwens, zich van de domme houden. Kom op, ze was blond, ze was klein en volkomen ongevaarlijk. Die gasten waren echt mentally impaired! Toch bleef ze angstig, bang.. De andere man legde een mes in het vuur, tot het rood gloeide. Kijito slikte en keek weer naar de hem, terwijl hij nogal bedreigende woorden sprak. Hij kwam dichterbij met het mes. Kijito keek nog steeds met grote angstogen op, haar gedachten raasden door haar hoofd, tot haar gespannen schouders in één keer zakten. Ze kon hen niets vertellen, ze had niets gedaan. Ze zouden haar brandmerken, littekens geven. Blijven martelen tot ze iets zei. Maar ze kon niets zeggen; ze wist niets. Ze sloot haar ogen en bleef doodstil zitten. Ze zou sowieso sterven, waarom zou ze dan moeilijk doen? 'Hoe ben ik hier gekomen?' vroeg ze voorzichtig. Waarschijnlijk vroegen die gasten zich af wat ze aan het doen was. Kijito slikte. 'Ik weet niets, dus doe het maar in één keer. Ik kan toch niets meer vertellen dan wat ik al gezegd heb,' zei ze zachtjes. Tegen hen kon ze toch niet op? Het waren gespierde mannen en zij was een klein, ongevaarlijk meisje. Wellicht met magie. Magie? Verschillende clues raceten door haar hoofd. Hoe was ze hier gekomen, waar was Servatius gebleven en wat kon ze met magie? De verschillende ideeën die tot een uitgang konden leiden, maar nog een connectie moesten vinden.. Tot dan zou ze hier blijven zitten, angstig maar gewillig om de dood in de ogen te kijken.

Voor Servatius was het nu uiterst interessant om de reactie van Kijito te blijven peilen en naar haar gedachten te proberen te luisteren al was dat ondanks de illusie nog steeds moeilijk. Kijito was overduidelijk bang al leek ze zichzelf onder controle proberend te houden. En ergens in die angst vond ze een punt van rust, ze dacht weer logisch na ondanks haar angst en kon weer normaal praten en redeneren. Er verscheen een grijns op het gezicht van Servatius. Dit was zeker wel een goede stap vooruit. Dat punt moest ze leren vast te houden, zo zou ze zich niet over hoeven geven aan angst al was dat nog wel een stap of twee verder. Kijito kende nog steeds haar angst goed, maar ze toonde ook la moed, dat was ten slotte nodig om zo te spreken tegen mensen die alle macht over je hadden. Ook al had je in deze situatie weinig keus. Dat was echter van het begin al de bedoeling geweest, haar weinig ruimte geven om af te wijken van wat hij voor haar in gedachte had, iets wat nu schijnbaar zijn vruchten begon af te werpen. Het zou echter alles te niet doen als Servatius nu zou stoppen of zichzelf zou verraden. De grote van voor Kijito trok een brede gemene grijns en zei "Je hebt wel lef om zo te prate wijfie. Maar dit vertellen kan geen kwaad. We hebben jou en die vreemde gast naast je van achter neergeknald en daarna gedrogeerd" De man achter haar tikte op haar achterhoofd waar Servatius een impuls van pijn simuleerde voor Kijito dat er op zou wijzen dat ze echt van achter was geraakt door iets. Servatius hoorde Kijito bijna denken ondertussen, de hints die hij gegeven had nog net niet aan elkaar gebonden. Servatius had op het moment echter weinig ruimte om nog een hint te geven en dus zou hij haar gewoon tijd moeten geven. "Die jonge is er alleen slechter aan toe dan jij, misschien moeten we ons uit leven op hem tot je gaat praten als je blijft zeggen dat je niks weet" zei de brede man voor haar met een grijns. Nu zag Servatius ook een opening voor een laatste hint. Die jonge toonde echter meer tegenstand dan jij ondanks dat ie niks wist, die magie van 'm was een echt probleem tot ie neer ging zei de man voor haar met een kwade blik op zijn gezicht terwijl hij over een zwarte wond op zijn wang heen wreef die leek alsof hij nog niet lang geleden was ontstaan

Rust.. De rust was er, ze moest er alleen aan vast houden. Op het moment kostte dat haar veel moeite. Kijk, ze zat niet iedere dag in een donkere kelder met twee vage gasten die haar wilden vermoorden. Ze klampte zich mentaal aan die rust vast, probeerde niet terug te vallen in een patroon waar ze niets aan had. Angst en tranen zouden haar niet redden. Ze zat muurvast en kon niets anders dan praten en kijken. O ja, ze kon met haar vingers bewegen, maar of dat nu echt een voordeel was. Kijito merkte dat er een stilte gevallen was buiten haar hoofd; de mannen zwegen. Ze waren groot, net zoals iedereen die zij tegenkwam. Ja, oké, ze was gewoon klein. Het was zo vreemd.. Hoe was ze hier nu terecht gekomen? Het leek zo dichtbij dat ze met Servatius had gesproken, dat ze toegegeven had dat ze bang was en dergelijke. Waar was hij in één keer naartoe? De grote man begon weer te spreken. Lef? Hij interpreteerde de hele boel toch een beetje verkeerd. Wacht, hadden ze Servatius neergeknald? Dat was vals! Ze meende een bonzende plaats op haar achterhoofd te voelen, wat niet veel goeds kon betekenen. Hadden ze hem mishandeld? Alleen maar om iets wat ze echt niet wist? Hoe stom konden ze zijn? Dat had Kijito wel vaker; hoe wanhopiger ze werd, hij bozer ze werd. Nou ja, ze werd eerst verdrietig, dan depressief en dan suïcidaal, hoewel de woede ondertussen op bleef bouwen. En als die tot uiting kwam, zag je haar niet graag. Ze was niet snel boos, maar als ze het eenmaal was.. Ze negeerde de man bijna, die iets liep te vertellen over Servatius en zijn magie. Ze kneep haar handen tot vuisten. Waarom dachten ze dat ze iets wist? Waarom dachten ze dat zo'n nobody als zij ook maar één geheim had? Waarom?! Kijito beet op haar lip en probeerde de opborrelende woede nog in te houden, hoewel ze wist dat het te laat was. Water, waar was water.. Natuurlijk, ze zat in de één of andere vochtige kelder. Uit de aarde kon ze genoeg water onttrekken. En nu wilden ze Servatius gaan martelen omdat zij niet meer zei dan ze gezegd had. 'Wat moet ik dan nog zeggen?' zei ze, zachter dan eerst, hoewel haar stem wel krachtiger klonk. De touwen om haar polsen voelden plots nog maar zwak terwijl de woede een hoogtepunt bereikte. Ze wist dat ze niet boos moest worden, dat was immers onbeleefd en het bracht je altijd in de problemen, maar zij dreven haar echt op stang. 'Ik weet niets,' zei ze, harder, terwijl haar handen hard samengeknepen werden. Kijito richtte haar blik op de grond en herhaalde haar woorden, nu bijna schreeuwend. 'IK WEET NIETS!' In één gebaar riep ze het water op en kreeg ze haar polsen los, waarna ze in een woest gebaar met haar handen in de richting van de mannen wees. Het water vloog op hen af en raakte hen, hoewel Kijito dat niet meer zag. De enorme krachtinspanning en de emoties werd teveel voor haar en ze zakte in elkaar tegen de stoel, met tranen in haar ogen en een wild kloppend hart.

Servatius bekeek de situatie in alle kalmte vanuit de schaduw, buiten zichtbaar van Kijito. Hij keek toe hoe ze langzaam woede in zich op bouwde en hoe ze in haar hoofd een oplossing voor haar eigen dilemma vond. Zelf Servatius was verbaast toen ze haar kracht en woede ter uitbarsting bracht en met het water zichzelf los brak en de mannen tegen de grond werkte. Servatius keek naar Kijito en zag dat het voor haar nu meer dan genoeg was geweest. Hij zette de Illusie stil en steeg op uit de schaduwen. Hij liet het beeld om hem en Kijito heen vervagen zodat ze alleen hem echt scherp kon zien en liep toen naar haar toe, half verwachtend een klap in het gezicht te krijgen voor wat hij haar net aan had gedaan. "Het spijt me voor de ruwe methode, maar ik wou je laten zien dat je bijna het onmogelijke kunt bereiken als je wilt"Hij stapte hier opzij en liet het beeld van de twee bewusteloze mannen op de grond scherper worden. "Ik durf te wedden dat je dacht dat het onmogelijk was te winnen, toch heb jij jezelf over je angst heen gezet en hen verslagen, bovendien heb jij jezelf ook meteen bevrijd." Servatius liet de Illusie nu helemaal vervagen en liet langzaam zichzelf weg zakken uit haar bewustzijn waarmee de Illusie nu helemaal verbroken werd. Kijito zat weer op het muurtje in de ruïnes en Servatius stond voor haar, nu was het hopen dat ze niet uit zou barsten, hoewel het begrijpelijk zou zijn als ze dat wel zou doen.

Het hout van de stoel voelde vreemd koel aan tegen haar huid, die warm was alsof ze koorts had Mentaal voelde ze zich ziek, uitgeput en moe. Fysiek was het al niet veel beter, hoewel ze het voor elkaar kreeg haar hoofd op te tillen. De mannen lagen nog steeds op de grond, hoewel ze niet meer bewogen. Het water dat ze opgeroepen had hing boven hen stil en alles om haar heen leek wel bevroren. Haar eigen bewegingen werkten nog, maar dat hielp haar nog niet met de vraag hoe ze hier weg moest komen. Moedeloos liet ze haar hoofd weer hangen. Ze was nog geen stap verder en ook nog eens doodop. Ze hoorde de voetstappen pas toen de persoon vlak voor haar stond. Langzaam keek ze op. Alles was vaag, alleen de persoon voor haar was scherp te zien. Verdwaasd knipperde ze met haar ogen. 'Servatius?..' Het klonk alsof ze niet kon geloven dat er iemand was die niet van plan was haar in elkaar te slaan. Ze knipperde de tranen weg en vroeg zich af wat hij hier deed. Was hij niet knock-out geslagen? Wacht.. Het besef ramde op haar in als een auto in een kettingbotsing. Hij was helemaal niet ontvoerd. Zij was niet ontvoerd. Dit was de illusie die hij haar had beloofd. Een spoortje van de woede dat nog in haar zat maakte haar een moment woedend, maar hij begon al te spreken. Het speet hem, nou, daar had ze wat aan! Waarschijnlijk keek ze boos uit haar ogen, dat voelde ze bijna. Servatius stapte opzij en ze zag de mannen opnieuw, de illusies, de fantomen die haar zoveel angst aangejaagd hadden. Zijn volgende woorden drongen maar moeilijk tot haar door, al waren ze waar. Zij had nog geen cent op zichzelf ingezet, maar alles op de mannen. Nou, dan was ze wel mooi al haar geld kwijt geweest. Ze greep de stoel vast en wilde proberen op te staan, maar de illusie vervaagde alweer.
Haar handen waren zo samengeknepen dat het leek alsof ze de steen wilde verpulveren. Verward knipperde ze met haar ogen en keek omhoog, recht naar Servatius. Ze hapte even naar adem en keek hem recht aan. Kijito overwoog hem een klap te geven, al was hij groter en zeker sterker dan zij was. Ja, whatever! Ze was net bijna doodgegaan van angst. Daar had ze wel mee ingestemd, maar wist zij veel wat er zou gebeuren! Haar blik had bijna kunnen doden toen ze van het muurtje afsprong en met haar vuisten tegen Servatius begon te slaan. Haar slagen misten kracht omdat ze moe en niet zo sterk was, last zou hij er niet van hebben. Na een tijdje gaf ze het op, haar woede was er nu wel een eind uit. Met een laatste zucht zakte ze tegen het muurtje. 'Bang was ik zeker,' zei ze toen maar, proberend haar uitbarsting te vergeten. Ze moest haar emoties echt leren controleren!

Servatius deed niets om Kijito te stoppen terwijl ze begon met hem te slaan, hij voelde de slagen toch nauwelijks en eigenlijk had hij zo'n reactie ook wel verdient. Servatius wachtte tot Kijito gestopt was en luisterde naar de enkele woorden die ze nog zei. Servatius keek naar de grond, zich beseffend dat hij te ver was gegaan voor zo'n gevoelig iemand. "Het spijt me, ik denk dat ik te ver ben gedaan. Ik dacht dat ik jou misschien kon helpen zoals ik het zelf ook geleerd had, maar ik nam geen rekening met dat jij niet zo sterk als mij bent. Het spijt me" zei hij, zijn schuldgevoel duidelijk doordringend in zijn woorden. Hij keek Kijito aan, hopend niet meer zoveel woede jegens hem te zien als enkele momenten daarvoor binnen de illusie waar ze hem vol woede had aangestaard. Hij kon nu zijn acties echter niet meer terug draaien of goed praten. Hij wist niet meer wat hij moest doen of zeggen terwijl hij tegenover Kijito bleef staan. Het enige wat hij echt kon doen was wachten op iets van Kijito, een reactie, vraag verzoek of handeling waardoor hij wist wat hij kon doen, op dit moment zou hij zo goed als alles voor haar in willigen om het goed te maken. Dat was misschien ook wel handig om te zeggen "Als er ook maar iets is dat ik kan doen om het goed te maken..." zei hij al stopte hij halverwege de zin omdat hij niet goed wist hoe hij die goed af kon sluiten, al was zijn bedoeling waarschijnlijk wel over gekomen.

Hij stopte haar niet eens toen ze half flipte. Kijito wreef wat vocht uit haar ogen, ze wilde nu echt niet gaan huilen, ze wilde niet nog zwakker lijken dat ze al die tijd al had gedaan. Op die stoel had ze zich niets sterker gevoeld dan ze nu deed. Ze was zwak en egoïstisch om altijd maar aan zichzelf te denken. Hij wilde haar helpen en dan kreeg hij dit terug. Maar.. ze was bang geweest, erg bang. Hij mocht dan een halve legerofficier zijn, zo was zij niet. Zij was een zwak kind dat nergens mee te maken had omdat ze het niet aankon. Zij was de zwakkeling, de gestoorde. Servatius keek naar de grond. Had zij die schaamte veroorzaakt? Ja, dôh. Was ze nu echt zo blond dat ze dat niet eens kon verzinnen? Kijito beet kort op haar lip en luisterde toen naar wat Servatius te zeggen had. Ze kon zichzelf wel slaan. Overgevoelige trut die ze was. Hij had gelijk.. ze was niet sterk. De handen die ze nog steeds tot vuisten gebald had gehouden verslapten, en haar schouders hingen een beetje. Ze gaf het op. Ze kon het niet. Niks. Ze keek niet meer boos, alleen verslagen. Het besef dat ze niets aankon, dat ze echt zo zwak was als haar ouders geloofden. Servatius had haar iets anders verteld, wat ze bijna geloofd had. Moest ze niet geloven om dingen waar te maken? Kijito slikte en haalde opnieuw haar hand langs haar ogen. Ze was blij dat ze nu geen make-up droeg, dat zou totaal uitgelopen zijn. Geloven. Was dat het niet? Nou, ze had die illusie gelooft.. en ze had Servatius geloofd. En hier was ze, vrij van de boeien die het water gebroken had. Vrij van de illusie door Servatius. Hij had wel gelijk. Hij had het niet slecht bedoeld. Ze slikte de woede die ze gevoeld had weg; hij verdiende het niet, hij had nog wel zijn best gedaan voor haar! Ze haalde haar blik van de grond af toen hij aanbood het goed te maken en keek omhoog, om hem aan te kunnen kijken. 'Kun je me meer leren?' vroeg ze, haar stem zacht. 'Sorry. Ik ben niet sterk zoals jij, dat is waar, maar misschien kan ik er ooit bij in de buurt komen. Dat was ook wat jij ging doen, voordat ik.. nou ja.. gek ging,' zei Kijito. 'Jij wilde me helpen en dan ga ik dit doen. Sorry,' herhaalde ze nogmaals. Blonde, stomme trut dat ze was. Kreeg ze een keer hulp, herkende ze het niet als zodanig en smeet ze het bijna letterlijk weg. Ergens in dat hoofdje zat echt een steekje los..

Servatius zag Kijito het vocht uit haar ogen vegen, ongelaten tranen waarvan hij waarschijnlijk de oorzaak was. En Servatius mocht dan hard en bot zijn, maar hij had was niet helemaal ongevoelig en voelde zich dus schudig voor wat hij haar had aangedaan. Hoe kon hij dan ook zo stom zijn om iets bij haar te doen wat bij hem in te verdomme leger vaak was gebruikt, hij was er voor getraind, maar Kijito had waarschijnlijk van haar levensdagen nog nooit ook maar van zulke harde handelingen gehoord, als ze vandaag de dag nog wel voor kwamen. Ondanks dat zag Servatius de handen van Kijito van vuisten weer los gaan naar losse handen en haar blik veranderen van woede naar alsof ze zich verslagen voelde. Ze richtte haar blik op en sprak woorden die hem onmogelijk meer konden verbazen. "Je hoeft je excuses niet aan te bieden, ik zat fout, misschien niet met mijn bedoelingen, maar wel met de methode. Ik wil je best leren als jij het uit kan houden met iemand die zo soepel is als een botte bijl. In elk geval heb je, hoe slecht de manier ook was, de eerste en moeilijkste stappen al gezet" zei Servatius ietwat droog met een flauw, zwak glimlachje op zijn gezicht, wat nu nog te doen was was elkel Kijito leren haar angst onder ogen te zien, ze kende nu haar eigen probleem en had het erkend, bovendien wist ze dat ze haar eigen kansen kon overwinnen, al mocht ze daar eerst niet in geloven, nu had ze enkel maar een heel klein zetje nodig om haar er mee door te laten gaan tot ze haar angsten onder haar over had gekeken en ze overwonnen had. In elk geval lag het ergste achter de rug

Ze slikte de aandrang om alsnog in huilen uit te barsten weg, keek weer even naar de grond maar uiteindelijk toch weer op. Ze wilde zijn reactie zien. Servatius leek zich echt schuldig te voelen voor wat hij had gedaan, waarschijnlijk door haar uitbarsting. Ze was weer eens te stom geweest om alles in te zien, om te beseffen dat hij haar niet dood wilde hebben van de angst. De enige die dat veroorzaakt had, was zijzelf. Zij deed zichzelf alles aan. In de blik van Servatius zag ze verbazing, alsof hij niet helemaal begreep waarom ze het zei. Ja, vond ze het gek, met haar veranderende emoties? Als een vlag in een storm; eerst naar links, dan naar rechts en vervolgens alles ondersteboven. Ze moest denken voor ze iets deed. DENKEN, prentte ze zichzelf het woord in. Het was.. Servatius begon te spreken en haalde haar aandacht zonder moeite naar hem toe. Geen excuses aanbieden? Ze zou er maar niet over zeuren, maar toch voelde ze zich nog steeds ongelooflijk stom en opvliegend. Ze glimlachte zwakjes terug. 'Bedankt. Ik denk dat jij de perfecte leraar zal zijn,' antwoordde ze. Haar ademhaling was in ieder geval weer rustig, veel beter dan daarnet. De mist in haar hoofd begon weer op te klaren. Nu moest ze aan alles vasthouden wat ze erkend en geleerd had, wat haar geholpen had. Wat onzeker weer keek ze naar Servatius. 'Wat gaan we nu doen? Weer een illusie?' Ze was nieuwsgierig maar hoopte toch dat ze alles vol zou kunnen houden, al zou de angst haar eerst wel knock-out slaan.

De lach op het gezicht van Servatius werd breed toen Kijito zei dat hij de perfecte leraar zou zijn, al betwijfelde hij zelf heel erg of dat ooit waar zou zijn, laat staan op dit moment. Servatius bestudeerde Kijito grondig, ze leek in elk geval weer met beide benen op de grond te staan en in gedachte weer een beetje stabiel en helder. Iets wat nog wel vaker een groot probleem kon zijn als je met illusies werkte, zeker emotioneel zulke zware. Het viel hem eigenlijk nog wel mee hoe snel ze weer helder was, meestal duurde dat even omdat je nog half in de vraag bleef hangen of dit nu echt was of nog een andere illusie. Servatius wachtte nog even tot Kijito zelf iets zou zeggen of vragen en antwoordde toen op de vraag die ze stelde. "Nog een ilussie zouden we kunnen doen, maar dat zou weinig zin hebben als je nu weet dat het al een illusie is. Bovendien is het niet echt nodig ook, het enige wat nu nog rest is jezelf confronteren met je angsten en ze overwinnen, wat moeilijk of makkelijk kan zijn afhankelijk van wat de angst is en hoe erg die is. Ik wil je daar best mee helpen, bij sommige zijn illusies nodig of een mooie training als je te bang bent om het in het echt te doen aangezien je ergens in je hoofd houd dat het niet echt is" vertelde hij iets uitgebreid, het was meer afhankelijk van Kijito dan van hem wat ze nu zouden gaan doen en hoe ze dat aan zouden pakken, al zou hij zelf natuurlijk helpen waar hij kon, hij moest ten slotte toch iets doen om het weer een klein beetje goed te maken? "het is misschien wel verstandig om met iets kleins te beginnen, maar dat ligt nu bij jou, wat wil je doen nu?" vroeg hij nog aan Kijito voor hij zich stil hield en liet zich toen zakken zodat hij niet naar beneden hoefde te kijken om Kijito recht aan te kunnen kijken. Het was nu aan Kijito wat hij zou doen voor haar en hoe hij dat kon doen

Het was goed zo. Servatius was hier, dus het was geen illusie. Als er nu iets gebeurde kon ze er controle over hebben. Ze hield het vol om te glimlachen en schudde alle creepy en demotiverende gedachtes van zich af. Het moest nu goed komen, als ze nu aan de angst toegaf.. Dat mocht niet. Als dat zou gebeuren was ze weer terug bij af. Ze durfde er niet eens aan te denken dat dit niet echt kon zijn, dan zou haar wereld nooit meer te vertrouwen zijn. Servatius gaf antwoord. Kijito luisterde naar zijn woorden, aangezien hij haar zou gaan helpen. Moest ze wel weten waar hij het nu over had. Nog een illusie klonk inderdaad nogal nutteloos. Ze zou denken dat het nep was, ze zou er niet eens in geloven.. terwijl dat juist de sleutel was. Confronteren met angsten.. Waarom klonk dat altijd makkelijker dan het was? Het was gemeen, maar het was wat ze wilde. Wat ze moest van zichzelf. Zijn uitleg was uitgebreid. Kijito knikte enkel, hopend dat ze het goed interpreteerde. 'Met iets kleins beginnen.. Dat klinkt het best..' Ze had, nu ze erover nadacht, eigenlijk geen flauw idee hoe ze precies aan haar angsten overwinnen moest beginnen. Het klonk goed, ja, en het was nodig, maar verder.. Servatius liet zich wat zakken, waardoor ze zich weer bewust werd van haar lengte. Die zou ze altijd moeten blijven compenseren. 'Iets kleins.. Wat zou je je daarbij voorstellen?' Misschien moest ze haar angsten vertellen. 'Zijn angsten echt te verwoorden?' vroeg ze eerst. Het bleef altijd zo vaag.. 'Maar is de enige echte manier om je angsten te overwinnen.. dat je weet wat het is en dat je ze bevecht?'

Nu Kijito de vraag stelde stond hij eigenlijk met een bek vol tanden, hoe kon je in gedsnaam onderscheiden of uitleggen wat een klein is in dit aspect en wat niet. Servatius ging daarvoor eigenllijk altijd op zijn instinct af, maar hij zou een poging doen het te verwoorden. "Met iets kleins bedoel ik eerder iets makkelijks, iets wat minder confronterend is voor jou" legde hij ietwat moeizaam uit hoewel het er beter uit kwam dan het in zijn hoofd geklonken had. En nu kon hij met die definitie meteen verder werken, het klonk een stuk beter dan wat hij eerst in zijn hoofd had gehad. "Een angst zelf is best te verwoorden, de gradatie enkel niet aangezien iedereen andere maatstaven heeft voor gevoelens." beantwoordde hij haar eerste vraag waarna meteen haar tweede volgde. Servatius glimlachte en zei "Natuurlijk is het niet de enige manier, bovendien is dat niet wat ik precies wil bereiken. Wat ik wil is niet dat jij je angst compleet overwint, dat kan niemand, en al kon het dan is dat nogal ongezond voor die persoon, het is enkel dat je leert je over je angsten heen te zetten, leer je angst in de ogen te kijken zonder eraan in te geven of ervan weg te rennen.". Een nogal lang antwoord misschien, maar voor zijn gevoel in elk geval wel duidelijk. "Maar goed, weten wat je angsten zijn is wel een goed begin, totaal ongevaarlijk, maar wel iets waarbij je jezelf onder ogen moet komen. Als je wil kan je daar mee beginnen; een lijstje maken van je angsten van je grootste angst tot hetgene waar je nog maar net van kan zeggen dat er angst in het spel is. Natuurlijk kan dat ook gewoon in je hoofd en hoef je het niet aan mij te vertellen. Het gaat hier om een confrontatie met jezelf" stelde Servatius voor waarbij hij Kijito aan bleef kijken en wachtte op haar reactie op zijn uitleg en voorstel.