Servatius was vrij gespannen geweest voor de situatie die tussen hem en Kijito was ontstaan, maar toen Kijito opeens in lachen uit barstte was hij zowel verbaasd als opgelucht. Kennelijk dacht Kijito dat hij een grap had gemaakt en die illusie was hij niet van plan te breken, hij trok van opluchting zelf ook een brede glimlach terwijl hij nu het zwaard terug stopte in diens schede. Servatius stond op en rekte zijn rug, hij was het niet gewent om zo'n lange tijd in zo'n positie te zitten. Hij keek naar Kijito en zei "Maar even serieus, probeer te zien wat je wel hebt in plaats van wat je mist. Zelfs de armste zwerver heeft iets wat voor hem het leven waard maakt en wat hem anders maakt dan alle andere. Het is ook goed als je door andere laat ontdekken wat dat is, maar weet dat iedereen bijzonder is ook jij". Het was misschien een beetje een serieuze speech, maar Servatius bracht het rustig en vriendelijk. Hij stak zijn hand uit om ook Kijito omhoog te helpen en keek even omhoog naar de lucht waar hij een moment Meath, zijn keizerarend voorbij zag flitsen. Servatius kreeg een glimlach op zijn gezicht en was voor het eerst sinds tijden weer rustig, al begreep hij zelf ook niet goed waarom.

Ze kreeg het voor elkaar haar lachbui te onderbreken, al voelde ze het goed aan haar buikspieren. Ach, lachen was gezond, niet? Servatius was het daarmee blijkbaar eens, want hij had een brede lach op zijn gezicht. Zie je wel, het was een grapje! Zij moest echt niet naar cabaretiers, die zouden gek worden van haar gelach. Het zwaard verdween weer in de schede, waar het ding in ieder geval weinig gevaar meer vormde. Ze zag hem opstaan en zijn rug strekken. Zij had zo vaak zo gezeten, je raakte eraan gewend. In een hoekje wegkruipen was één van die dingen waar zij meer dan goed in was geworden. Een speech? Hij had vast een boodschap voor haar, dus besloot ze te luisteren. De negatieve gedachten bannen, dan kon ze zijn woorden serieus nemen en niet meer spotten met de oorlog, dan kwam het vast wel goed. Ze probeerde zijn woorden te onthouden, om er later aan te denken als ze in een depressieve bui zat. Had ze wel vaker, niets bijzonders. Een vage glimlach krulde om haar lippen toen ze de woorden in haar hoofd herhaalde; anderen laten ontdekken. Iemand had dat al voor haar gedaan, iemand die ze nooit meer zou vergeten. Roxas. Kijito pakte zijn hand en ging staan. Dat deden wel meer mensen. In ieder gesprek dat ze tot nu toe met een jongen had gehad, had ze een hand gekregen bij het opstaan. Wel netjes, toch? 'Bedankt voor je woorden,' zei ze, nu echt dankbaar en niet sarcastisch. Hij bedoelde het goed. 'Hoe laat is het eigenlijk?' Fijn, ze had geen horloge bij.

Servatius keek toe hoe er toch langzaam een glimlach op het gezicht van Kijito verscheen. Daarna nam ze zijn hand aan en trok zichzelf met zijn hulp overeind. Ze kwam overeind en stond zo naast hem. Servatius moest nog steeds op haar neer kijken terwijl ze hem bedankte en vroeg naar de tijd. Er krulde een vage glimlach op zijn gezicht bij haar bedankje en Servatius keek een moment naar de zon om te kijken hoe laat het was "Het is ongeveer tien voor een" antwoordde hij haar. Ook Servatius had geen horloge, maar dat deerde hem ook niet, hij had genoeg aan de zon en zijn biologisch klok. Daarmee wist hij zelfs 's nachts nog op het halfuur nauwkeurig te vertellen hoe laat het was. Langzaam zag hij Meath weer over de ruïnes scheren en dus floot hij zacht om de keizerarend zijn aandacht te trekken. Dat deed het ook want een moment later cirkelde hij naar beneden en lande op een dun laag muurtje maar een paar meter van hun af. Servatius grijnsde en keek naar Meath. Het was nog altijd een prachtbeest en het was het waard geweest om hem te krijgen.

Tien voor één.. Wacht, hoe wist hij dat? Voor zover ze kon zien had hij geen horloge aan. Of ze was weer eens afgedwaald en had totaal gemist dat hij bijvoorbeeld even op zijn mobieltje keek. Kon best, ze was zo goed in dagdromen, zelfs al was ze in het interessantste gesprek van haar leven verwikkeld. Gedachten namen je zo gemakkelijk over.. Kijito merkte dat ze omhoog moest kijken. Zittend was hij al groter, maar nu had ze het idee dat ze hakken van twintig centimeter aan moest doen om de rollen om te draaien. Minstens. Dat was eigenlijk nog niet zo laat. Ze was de hele tijd uit het oog verloren toen ze hier zat, helemaal toen ze in haar nogal egoïstische denkpatroon bijna een zwaard op haar keel gekregen had. Dan maken een paar minuutjes niet zo gek veel meer uit, geloof me. Servatius floot zacht, naar wat? Momenten later kwam een grote adelaar op hen afgecirkeld. De ritselende veren lieten haar opkijken. Daarna keek ze weer naar Servatius, die naar het grote dier staarde. Waarom was iedereen groter dan haar? 'Is.. is die van jou?' vroeg ze, lichtelijk verbaasd en blij dat ze Houdini niet bij had. Die was vast weggerend en hier was vinden heel erg moeilijk. Ze bleef stilstaan, wilde niet dat het dier een onverwachte beweging als bedreiging zag. De zon stond achter de adelaar, zodat het meer een silhouet was dat ze zag. Nog steeds prachtig, maar toch, ze kon haar blik er sowieso niet van loskrijgen.

(een keizerarend is geen adelaar >_< )

Servatius zag vanuit zijn ooghoek nog duidelijk de verbaasde uitdrukking op Kijito haar gezicht, niet bepaald vreemd eigenlijk als je bedacht dat er net even een keizerarend vlak bij hen was komen neerstrijken. Bij haar vraag keek Servatius om naar Kijito en strekte zijn arm waarna hij een klikje van zijn tong gaf om aan de arend aan te geven bij hem te komen. "Kijito, mag ik aan je voorstellen; mijn keizerarend Meath" stelde Servatius misschien iets overdreven deftig de vogel voor die nu op zijn arm neerstreek en bleef zitten waarna Meath een kleine kreet gaf, scijnbaar om zich kenbaar te maken. Het ongeloof en een lichte angst en bewondering waren eerder al in de ogen van Kijito af te lezen, wat zou ze nu wel niet denken. "Dit is mijn huisdier, heb jij er zelf ook een?" vroeg hij Kijito, proberend haar uit haar verbazing en stilte te sleuren.

(ow, verkeerd onthouden D: Ik was lekker blond een post gaan typen zonder opnieuw te lezen)

Ze werd voorgesteld aan de keizerarend Meath, die ze met grote ogen bekeek. Het was een groot beest, veel groter dan haar kleine vosje. Servatius stak zijn arm uit en wachtte tot het grote beest op zijn arm kwam zitten. Was dat geen massief gewicht? Zo'n verenbos en dan ook nog het gewicht en het gevaar van de klauwen.. De keizerarend slaakte een kleine kreet, terwijl Kijito naar hem bleef kijken. Zo'n dier had ze nog nooit gezien! Ja, van meters afstand, toen ze een zeldzame keer in de dierentuin geweest was. Dit was toch echt iets heel anders! Servatius stelde een vraag, waarschijnlijk om het defect in haar brein op te heffen. 'Uhm..' Heropstarten. 'Ja, Houdini is sinds kort van mij,' zei ze toen, terwijl ze haar blik weer op Servatius richtte, met een vertederd lachje op haar gezicht. Dat gebeurde telkens als ze aan Houdini dacht. 'Ik heb een vosje gekregen van een vriend van me,' vertelde ze. 'Van m'n ouders mocht ik er namelijk geen, dus..' gaf ze een soort van halve uitleg. 'Ik denk dat Houdini wel zou schrikken van Meath,' glimlachte ze toen voorzichtig.

Meath werd met grote ogen aangestaard door Kijito terwijl Servatius het massieve gewicht van de vogel ondersteunde. Bij de vraag die hij daarna aan Kijito stelde moest ze duidelijk eerst haar gedachten weer terug op aarde krijgen voordat ze antwoord gaf. Toen ze dat wel deed bevestigde ze voor hem dat zij inderdaad ook wel een huisdier had dat kennelijk Houdini heette en die ze pas net had. Ze zei er echter niet meteen bij wat voor dier dat was, maar voordat Servatius dat kon vragen gaf ze daar al zo'n beetje antwoord op. Ze had Houdini, een vosje, gekregen van een vriend omdat ze van haar ouders geen huisdier mocht. Dat leek Servatius een beetje tegenstrijdig, maar voor hij het kon vragen zei ze dat Houdini waarschijnlijk wel zou vluchten voor Meath. "Hoogstwaarschijnlijk wel, vossen zijn voor Meath meer prooi dan speelvriendjes" zei Servatius half grinnikend. "Maar als je van je ouders geen huisdier mag, zijn ze er dan ook niet tegen dat je er een van iemand anders krijgt?" vroeg Servatius even iets serieuzer daarna terwijl hij haar iets verbaasd aan keek.

Ze bleef naar de keizersarend kijken. Zin om te aaien had ze niet echt, vooral niet als je die scherpe snavel en klauwen zag. Die kwamen nogal intimiderend over op het kleine meisje. Meath paste echter wel bij Servatius, die zelf een zwaard had. Allebei gevaarlijk. Hopelijk lag Houdini nu binnen te slapen. Alhoewel, had ze de deur van de etage wel dichtgedaan? Het vosje liep vaak gewoon rond, zonder ergens echt aandacht aan te besteden, ontzettend nieuwsgierig als ze was. Hoewel ze Kijito sinds kort wel volgde. Het voelde wel fijn, dat het diertje haar al mocht, dat ze echt een band met het diertje aan het ontwikkelen was. Kon ze maar zo grappig als Houdini zijn, net zo vrij en nieuwsgierig, in plaats van continu bezig met wat anderen over haar dachten. Soms kon ze heel egocentrisch zijn, in haar pogingen zichzelf af te kraken. Als er iets was waar ze een ster in was.. 'Uhm.. Nou ja, dat weten ze dus niet echt.. Ze zullen er waarschijnlijk ook pas achter komen tegen de tijd dat ze naar me omkijken,' zei Kijito, met een zachte bittere ondertoon in haar stem, die ze er eigenlijk uit had willen laten. 'Maar als ze erachter komen laat ik Houdini ook niet achter!' Alsof ze haar naam gehoord had, hoorde ze een klein kefje. 'Nee! Je zat toch nog op de etage!' riep Kijito uit, nog voor ze omgekeken had. Dat was Houdini, geen twijfel. Het vosje hupte vrolijk naar haar toe, negeerde Meaths blik. De ogen van de keizerarend volgden het vosje alsof hij ieder moment naar beneden kon gaan om het vosje in zijn klauwen te sluiten. Kijito probeerde Houdini op te pakken, maar ze deed haar naam eer aan en sprong soepel aan de kant. 'Ik dacht toch dat ik de deur dicht gedaan had,' mompelde ze, terwijl ze haar handelingen in haar hoofd nog eens naliep.

Kijito bleef maar naar Meath kijken, al leek ze niet dichterbij te durven komen, wat dat betreft paste Servatius en Meath misschien iets te goed bij elkaar, ze schrokken mensen af. Al was dat alleen al met hun uiterlijk, al was dat begrijpelijk als je bedacht hoe gevaarlijk ze waren als je ze tegen je kreeg. Als antwoord op zijn vraag kreeg hij te horen dat haar ouders het niet wisten en op de manier dat Kijito daarna verder uit legde kon Servatius op maken dat haar ouders weinig interesse in haar toonde, maar dat ze het vosje zelfs niet zou laten gaan als haar ouders er achter kwamen, een beetje rebels dus, waarschijnlijk wel goed voor haar karakter als Servatius haar zo bekeek, bovendien vond hij het wel gerechtvaardigd om tegen iemand in te gaan als je iets echt zo graag wou en zeker tegen mensen die alleen interesse tonen in de dingen die je niet mag doen. Achter Kijito verscheen precies op het moment dat de naam van het vosje viel ook daadwerkelijk het beest waar die toe behoorde. Kijito had Houdini kennelijk ook gehoord want ze reageerde op haar en probeerde te vangen al deed het haar naam eer aan. Kijito dacht kennelijk dat ze Houdini had opgesloten dus grinnikte Servatius "Zelfs gesloten deuren houden Houdini niet meer tegen" waarna hij even naar Meath keek die ook het vosje observeerde en hem met zijn andere hand zacht een tikje op zijn hoofd gaf, om daar mee te zeggen dat hij het uit zijn hoofd moest laten om het vosje te proberen te vangen, Meath gaf een ietwat geïrriteerde krijs, maar hield zich daarna stil en gehoorzaamde verder. Servatius keek weer naar het vosje en zei toen "Maar in elk geval ziet Houdini er best lief uit" zei hij met een glimlach op zijn gezicht.

Haar handen sloten zich om het harige lijfje dat bleef draaien en wringen om weer uit de greep van haar baasje te ontsnappen. Kijito klemde haar handen iets meer dicht en drukte het vosje zachtjes tegen zich aan. Meath liet een krijs horen. Ze hoopte dat hij Houdini niet als lunch zag, want dat zag zij niet echt zitten. Het vosje werd direct stil bij het bedreigende geluid. Kijito bleef haar met één hand vasthouden en tikte zacht op haar neus. 'Niet meer zomaar weglopen,' beval ze het diertje, al wist ze niet of Houdini het wilde begrijpen. Ze was dol op Houdini, haar hart smolt een klein beetje bij het kijken in de schattige kraaloogjes. Ze kon wel lachen om Servatius opmerking. 'Nee, straks volgt ze me nog overal!' Dat hoopte ze niet, ze had gehoord dat Savador niet gediend was van dieren in de klas. Vossen vielen daar echt onder en Houdini kennende zou ze alles overhoop gooien. Servatius volgende woorden leken niet echt bij hem te passen. 'Bedankt,' zei ze, terwijl ze Houdini zacht streelde. 'Misschien vinden mijn ouders haar wel lief,' zei ze, weer iets positiever over haar ouders, als was het te betwijfelen of ze na een hele preek ook nog maar om zouden kijken naar het diertje. Ze zou Houdini in ieder geval niet achterlaten. Al was het nog maar zo kort, ze was helemaal dol op haar!

Servatius trok een grijns bij de gedachte dat Houdini Kijito overal zou volgens, naar bed, de wc, de lessen, dan zou ze gegarandeerd al heel snel een probleem hebben, zeker als ze Savador als leraar had, die zou het vosje half verbrand hebben voordat hij zou vragen hoe ze het in haar hoofd had gehaald haar mee te nemen. Dat probleem zou Servatius gelukkig nooit hebben, om meerdere redenen. Kijito bedankte heb en zei dat haar ouders haar misschien ook wel lief zouden vinden. Servatius snoof bij die opmerking "Van wat jij net gezegd hebt knikt het eerder alsof jouw ouders meer respect hebben voor regels dan voor wat dan ook, als ze geen eens een uitzondering maken voor hun dochter dan betwijfel ik of ze dat doen voor een diertje, zeker als het alleen is omdat ze het lief vinden" zei Servatius eerlijk hoewel het misschien ook ietwat hard was. daarna keek hij Meath aan, Kijito was waarschijnlijk wel bezorgt om het vosje met de roofvogel in de buurt en dus floot Servatius zacht en wierp de vogel de lucht in waarna die weg vloog. Servatius keek het beest even na en keek toen naar zijn mouw of die niet beschadigd was door de klauwen van het beest, dat was gelukkig niet het geval en dus schoof Servatius zijn handen in zijn zakken "Geen zorgen, ik heb heb ook wel gebaard dat hij Houdini niet mag grijpen, ook niet als hij haar los ziet rondlopen" vertelde hij aan Kijito, dat zou haar in elk geval iets op moeten luchten, net als het beestje nu de vogel zelf weg was.

Ze hield Houdini in een andere houding vast, zodat het vosje zou stoppen met tegenstribbelen. Ze begon het vosje zachtjes te strelen in een poging het gerust te stellen en bij zich te houden. Als Houdini nu ging lopen had ze serieus een probleem. Hoe moest ze haar hier ooit weer vinden? Ze keek even naar de grond bij zijn opmerking. Jammer genoeg was het nog waar ook.. 'Je hebt waarschijnlijk wel gelijk,' mompelde ze, terwijl ze plotse tranen probeerde terug te dwingen. Ze wilde geloven in haar ouders, dat ze nog iets om haar gaven en zo niet om haar, dan wel om haar huisdier. Al was die kans zo klein, dat ze er niet in kon geloven. Meath werd de lucht weer ingeworpen en die vloog met een kreet de vrijheid tegemoet. 'Oh, gelukkig,' verzuchtte ze bij het volgende nieuwtje. Stel je voor dat Houdini in de lucht zweefde, levenloos tussen de klauwen van Meath geklemd.. Kijito slikte even en drukte het vosje wat dichter tegen zich aan. 'Maar misschien veranderen mijn ouders ooit nog.. misschien kan ik ze ooit bewijzen dat ik wel iets goed kan, als ik school af heb..' mompelde ze, wat meer in zichzelf dan hardop. Als dat kon.. dan zouden haar ouders misschien weer van haar houden. Als dat maar eens mogelijk was..

Servatius keek Kijito nu constant aan, ze gaf hem het gelijk van welke hij eigenlijk al wel wist dat hij het had, ze klonk ondanks dat ze Houdini nu juist steviger vast hield opgelucht nadat Meath was weggevlogen en hij haar verteld had over zijn order aan Meath, daarna toonde ze haar hoop, waar ze aan dacht al klonk ze zelfs niet eens overtuigd. Hij keek naar Kijito en zuchtte. "Je kent de uitdrukking toch, je bent wat je eet? Die kan ik verbeteren. Stel je voor dat je zelf een brood of een koekje of wat dan ook aan het maken bent" zei hij kalm en rustig terwijl hij een koekje dat eigenlijk ietwat oud was, uit zijn zak viste "Als je het maakt is het aan het begin buigzaam en zal hoe je het maakt veranderen met je eigen smaak, je veranderd en voegt ingrediënten toe tot je denkt dat het perfect is, of zo goed als je daarbij kan komen. Pas dan bak je en leg je het vast. Als het af is is het enige wat je echter nog kan doen ervan genieten of het smerig vinden al denkt de maker waarschijnlijk altijd dat het perfect is. Mensen zijn net zo, als ze denken dat ze perfect zijn dan leggen ze zichzelf vast, ze willen niet veranderen, het enige wat de mensen om hun heen kunnen doen is de smaak zelf beoordelen en hun eigen keus maken" Hierbij stopte hij, Servatius had beleefd en rustig gepraat op een manier waarvan hij wist dat het kalmerend en begrijpend over kwam. Hierna brak hij het koekje doormidden en hield het aan Houdini voor. "Jij moet ook zelf beslissen over wat jij wilt, kun je wel degelijk leven met die smaak, of wil je eraan ontsnappen, die keus is nog altijd aan jou, niemand kan jouw smaak beslissen of je echt ergens toe dwingen te kiezen, neem dat maar van iemand aan die er wel heel veel ervaring mee heeft, al moet je natuurlijk ook je eigen waarheid vinden" Hij keek Kijito aan, misschien had hij haar wel iets te veel gezegd, ze leek iets gevoelig over haar ouders en dit was dan misschien niet de handigste manier om dit zo te benaderen al had Servatius wel iets zijn best gedaan om voorzichtig te zijn, dit was ten slotte wat hij dacht, hoe hij over mensen dacht, dat was uiteraard niet voor iedereen een goede manier van denken al had het altijd wel voor hem gewerkt. "Sorry, ik bemoei me nu in zaken die niks met mij te maken hebben is het niet? Het spijt me als ik te veel gezegt heb of te eerlijk ben geweest" zei hij nog toen hij zich bedacht dat hij ook wel eens heel onbeleefd over had kunnen komen door zo makkelijk in te gaan over iets dat wel vrij persoonlijk voor Kijito kon zijn

Ze had nooit gedacht dat er meer waarheid in een koekje zou zitten dan in de sterren. Servatius vertelde haar iets over een uitdrukking en haalde een oud koekje uit zijn zak. Houdini kreeg het in het oog en Kijito merkte dat ze ernaar bleef kijken en zodoende ook Servatius bewegingen met het koekje volgde. Perfect.. dat wilde ze zijn, al wist ze dat zoiets voor haar onmogelijk zou zijn. Voor zoiets had je geloof nodig, iets wat zij niet had. Met haar grote, blauwe ogen keek ze Servatius redelijk emotieloos aan terwijl hij zijn verhaal hield. Ze nam de woorden in zich op en probeerde alles te onthouden en te doorgronden. Het geluid van het brekende koekje klonk harder en definitiever dan het zou moeten. Het was een.. koekje. Ze bleef hem aankijken, terwijl Houdini haar kopje naar voren uitstrekte om het koekje op te slobberen. Raar vosje. Ze moest haar eigen ingrediënten toevoegen aan haar leven, iets waar ze voorzichtig aan begonnen was; Houdini, Roxas.. Haar hele familie was praktisch Cassiaans en om eerlijk te zijn verbrak zij de bloedlijn door met Roxas te hebben, aangenomen dat het aanbleef. Al had ze daar nog niet echt zo over nagedacht. Kinderen krijgen was nog zo ver weg. Ze knikte langzaam na een tijdje stilte. 'Het.. het geeft niet.. Je bedoelt het goed en .. je hebt gelijk,' zei ze, zachtjes, terwijl ze Houdini nog wat dichter tegen zich aandrukte. Het zachte beestje voelde als een steun, die ze heel hard nodig had in het leven. 'Jij weet het wel beter dan ik,' zei ze, terwijl ze even slikte maar haar stem daarmee niet duidelijker kreeg. 'Ik denk wel dat je gelijk hebt.. Alleen ik weet niet of ik er al klaar voor ben,' bekende ze. Ze keek weer naar de grond. Zoveel wijze woorden, zoveel waarheid... Kon ze dat wel aan?

Servatius had toegekeken hoe Houdini het koekje verorberde terwijl hij zijn verhaal deed en Kijito ietwat emotieloos de informatie scheen te pogen om te verwerken al had ze daar duidelijk veel moeite mee. Ze leek diep na te denken over wat hij had gezegt, ze knikte na zijn woorden al duurde het naderhand wel even voordat Kijito weer sprak, gedurende welke tijd Servatius gewoon in alle stilte rustig afwachtte. Toen ze uiteindelijk weer sprak klonken haar woorden zacht en ook wat breekbaar al leek ze die woorden wel overdacht te hebben. Servatius knikte er enkel bij tot haar laatste woorden, daarbij dacht hij even na hoe hij moest reageren en sloot toen in een oogwenk de afstand tussen hem en Kijito waarna hij met zijn vingers tegen haar borstbeen tikte en zacht zei "Dit is hier het belangrijkste, jouw hart, luister ernaar en doe wat het zo verlangt, de rest volgt dan vanzelf wel". Hierna deed hij weer een stap achteruit en draaide zich iets zodat hij tegen een muurtje kon gaan leunen waarna hij een zachte zucht slaakte. Hij had zich vanochtend niet bepaald ingezet om zo'n gesprek te voeren en ondanks dat het simpel klonk, was dat het absoluut niet om dit zo uit te leggen

Waarschijnlijk beproefde ze Servatius zenuwen meer dan ze doorhad en dan dat ze bedoelde. Ze voelde zich fragiel, net als altijd eigenlijk. Niemand die daar iets aan kon veranderen.. alleen zijzelf. Ze moest er de kracht voor vinden, maar waar? Het klonk als een onmogelijke taak; leef voor jezelf. Doe wat je zelf wilt, trek je niets aan van je ouders en al die anderen die denken dat ze iets over je te zeggen hebben.. Maar was dat wel zo? Ja, bij haar ouders wel.. Kijito aaide Houdini, die nog steeds bezig was het koekje naar binnen te schrokken. Gulzig klein diertje. Ze moest zich meer als haar gedragen, nieuwsgierig en eigenwijs. Kijito keek op naar Servatius toen hij zijn vinger voorzichtig tegen haar borstbeen plaatste, vlakbij de plaats waar haar hart klopte.. in een kooitje. Ze knikte voorzichtig en keek toen naar beneden, alsof ze haar hart echt kon zien. Daarna glimlachte ze lichtjes. 'Ik ga het proberen,' zei ze. Misschien klonken de woorden niet krachten, maar voor haar hadden ze meer volume en kracht in zich dan iedere tegendraadse zin die ze ooit gezegd had. Ze liep naar de muur toe waar Servatius tegenaan leunde en ging erop zitten. Doordat ze nogal klein was, bungelden haar voeten een stuk boven de grond. 'Hoe is of was jouw familie?' vroeg ze, benieuwd naar de ervaringen van anderen met het fenomeen familie.

De woorden waarmee Kijito reageerde waren zacht en fragiel, maar de glimlach op haar gezicht en de toon in haar stem zeiden hem al meer dan genoeg over wat ze voelde. Kijito ging op het muurtje zitten waar hij tegen aan zat, haar voeten naast zijn zij bungelend waarna ze een, voor Servatius, nogal harde vraag stelde. Maar Servatius vond het eigenlijk wel eerlijk om die vraag te beantwoorden na alles wat Kijito hem ook verteld had. Maar zijn familie, waar zou hij moeten beginnen? Zijn ouders dan maar? "Mijn moeder heb ik nooit echt goed gekend en ik weet niet veel van haar naast dat ze jong stierf en volbloed Shadraans was net als mijn vader. Mijn vader heb ik nooit gemogen, probeerde mijn leven te beheersen op een manier die hem fortuin zou brengen maar mij alleen lijden. Ik rebelleerde dan ook vrij snel en liep weg van huis, ik had nog een betere relatie met mijn oom dan met hem, waarschijnlijk deels omdat we beide mijn vader niet mochten en op dezelfde plek werkte. Ik heb geen idee wat er later nog van mijn vader geworden is, al weet ik zo goed als zeker dat hij nu wel dood zal zijn" vertelde Servatius Kijito verbazingwekkend rustig. Althans dat zou wel verbazend zijn als je hem niet kon, maar Servatius gaf nog weinig om zijn familie, naast zijn oom dan, en kon gemakkelijk over hun dood praten zonder er veel om te geven al leek dat nog zo hard. Servatius verwachtte dan ook een zielige blik en medelijden van Kijito zoals de meeste mensen gaven als ze het verhaal hoorde, ondanks dat Servatius die totaal niet nodig had en eigenlijk ook niet wilde

Ze voelde voor een moment de emotie die door Servatius heen ging, hoewel hij die al snel weer coverde door gewoon eerlijk antwoord te geven. Soms wenste ze dat ze niet wist hoe anderen zich voelden, omdat dat de intensiteit van haar eigen emoties meestal alleen nog maar erger maakte. Vooral als ze zich al niet zo geweldig voelde, een beetje moe, zoals nu. Nou ja, dat kon Servatius niet weten. Ze zou hem ook maar niet vertellen dat ze emoties voelde, totaal onnuttige informatie. Ze luisterde geïnteresseerd naar zijn verhaal. Rebelleren.. Had zij dat nu maar gedurfd.. Al zag ze een kleine Servatius zich makkelijker redden dan een even jonge versie van zichzelf. Angstig over de straten hollend, niet wetend waarnaartoe te moeten. Zijn stem was rustig, maar op de één of andere manier voelde het alsof hij zich er niet al te goed raad mee wist. Ze negeerde het feit dat hij zo hard over hun dood sprak. Voor haar waren haar ouders nog springlevend, maar zij was voor hen zo goed als dood, wanneer ze het niet aan hun rekening zouden zien. 'O.. Het klinkt al zo ver weg.. Ik wilde wel dat ik net zo sterk in m'n schoenen stond als jij toen,' glimlachte ze lichtjes. Hij durfde iets, durfde van zich te laten horen.. 'Jammer genoeg is dapper zijn niet echt aan te leren,' zei ze, helemaal vergetend dat ze best wel zielige uitroepen had willen doen om Servatius haar medeleven te betuigen.

Kijito haar reactie op het verhaal van Servatius was totaal anders dan hij verwacht had, geen troostende woorden of iets dergelijks, enkel een beetje medelijden, maar voornamelijk om haarzelf. Het was voor hem, zoals Kijito al zei, inderdaad ver weg, zowel in gedachten als in tijd. Voor Kijito lag de situatie echter totaal anders, ze was bang zo te horen, al wist Servatius niet precies waarom. Dat was op het moment het grootste en eigenlijk enigste verschil in houding tussen hun en waarschijnlijk puur veroorzaakt door hoe verschillend ze waren opgegroeid. Servatius was opgegroeid met het idee en de realiteit dat hij nooit iets zou kunnen krijgen zonder er voor te vechten en dat had zo goed als niemand meer in de huidige tijd. Kijito had echter gelijk, dapperheid was niet aan te leren, dat was je of niet. Alleen is iedereen wel ergens dapper, het verschil lag in het kunnen gebruiken ervan. "Je hebt gelijk, maar daar ligt het probleem niet, iedereen kan dapper zijn als dat echt nodig is. Je hebt alleen de kracht nodig om het jezelf te dwingen het te gebruiken" zei Servatius kalm en met een lichte grijns vervolgde hij "Als je wilt kan ik daarbij helpen al moet ik dan van tevoren waarschuwen dat ik me niet in hou". Servatius wachtte op het antwoord van Kijito terwijl hij haar aan keek en zich het beste scenario voor te stellen waarmee hij haar zou kunnen helpen. De 'training' die hij wou geven als ze in stemde was misschien iets hard, maar het zou waarschijnlijk meer dan het gewenste resultaat hebben. Ze zou moeten leren dat alleen vragen, zelfs smeken, soms gewoon geen zin had, dat je voor jezelf op moest komen, die dapperheid van haar wel moest gebruiken. Dat ze het er anders misschien niet eens levend van af zou brengen. Zodra ze dat geleerd had kon het een stuk rustigger, maar dat eerste stuk moest wel ruw, of in elk geval kon Servatius geen enkele andere methode die werkte.

Eigenlijk was ze egoïstisch, om alleen aan zichzelf te denken en aan haar eigen zwaktes. Zo bedoelde ze het misschien niet, maar zo kwam het er wel uit, als ze er later over nadacht. Zoveel met zichzelf bezig.. Nu dacht ze daar echter nog niet over na en was ze op en top het zielige, egoïstische meisje dat ze eigenlijk niet wilde zijn. Ze moest echt haar attitude veranderden.. Servatius antwoordde echter kalm en leek er niet mee te zitten. Hij gaf haar gelijk, maar vertelde ook zijn eigen, betere visie op het probleem. Kon zij het ook maar eens zien vanuit een ander perspectief dan door haar eigen, wazige blik op de realiteit, die rimpelde als water waar een steen in gevallen was. Ze miste bijna de lichte grijns die hij op zijn gezicht kreeg toen hij verder sprak. Helpen? Het zou wel.. goed zijn, maar kon ze dat wel aan? Kijk, dat was nu het probleem! Ze moest durven. Kijito realiseerde zich dat ze een beetje angstig keek, dus slikte ze even en knikte ze toen. ´Zou je dat willen doen?' vroeg ze, nog lichtelijk onzeker. Misschien was het in het begin al heftig. Kijito onderdrukte een rilling en zei toen met een iets krachtigere stem:'Ja, graag.' Ze moest zichzelf dan maar tegen het ergste wapenen, niet?

Na Servatius' opmerking zag hij Kijito een moment angstig kijken wat ergens begrijpelijk was, maar wat Servatius eigenlijk ook wel wat irriteerde aangezien ze daardoor misschien weg zou lopen van haar eigen problemen die ondertussen alleen maar zouden groeien als er niks tegen gedaan werd. Kijito haar blik klaarde echter al iets op terwijl ze vroeg of hij dat wel echt wou doen. Servatius knikte en zei "maar al te graag als jij bereid bent om op mijn aanbod in te gaan". Servatius keek Kijito een moment aan waarna ze al een stuk krachtiger 'ja graag' zei. Servatius trok een glimlach en knikte waarna hij op stond en voor haar ging staan, doordat ze op een muurtje zat kwam ze ongeveer op borsthoogte en moest ze tegen hem op kijken, maar dat zou niet uit maken. "Dan is het maar het beste dat we meteen beginnen niet?" stelde hij de retorische vraag waarna hij zonder op antwoord te wachten meteen vervolgde met "Als je nu je ogen wilt sluiten en je wilt ontspannen dan kunnen we beginnen". Servatius zou wachten tot ze dat gedaan zou hebben en dan haar onder een illusie brengen met duistere magie, geen moeilijk niveau en niet schadelijk, maar wel bijna dodelijk eng en echt, ze kon zich waarschijnlijk zelfs in haar hoofd de pijn voorstellen en die 'voelen' hoewel die niet echt was en meteen verdween zodra ze uit de illusie gehaald zou worden.

Ze slikte de angst die haar over wilde nemen weg, het was nu juist de bedoeling dat ze daar niet aan toe gaf. Helemaal niet. Makkelijker gezegd dan gedaan, net zoals zoveel dingen. Ze concentreerde zich totaal op zichzelf nu, er niet aan denkend dat dat nogal.. Ja, egoïstisch was. Ze had het altijd alleen met zichzelf moeten doen, dus misschien was het ook niet zo gek.. Ze werd uit haar gedachten gehaald door een schaduw die over haar heen viel. Wat? O, Servatius! Hij was opgestaan en stond nu voor haar, in de zon. Niet zo'n probleem, zij verbrandde alleen maar en werd nooit echt bruin. Ze moest wat omhoog kijken, wat haar eraan herinnerde dat de groeispurt wel eens mocht komen. Hoognodig, zowat iedereen was groter als zij! Servatius begon te spreken en vroeg haar haar ogen te sluiten en te ontspannen. Zoiets klonk echt als een psycholoog. Ach ja, vroeg of laat zou ze daar toch wel terecht komen, dus. Kijito slikte even en sloot wat ongemakkelijk haar ogen. O ja, ontspannen. Ze liet haar adem ietwat trillerig ontsnappen, al wist ze dat ze sterk moest zijn. Ze deed haar uiterste best om zich te ontspannen, zo erg dat ze er bijna gespannen van werd. Wat voor haar een eeuwigheid leek was in werkelijkheid maar een paar seconden, voor haar schouders wat afhingen en ze met haar ogen gesloten wat omhoog keek, naar de plaats waar volgens haar Servatius was.

[Is het erg als ze de eerste keer een beetje 'flipt'? ]

~ik denk dat flippen het juist leuk zou maken, dus leef je uit~

Servatius wachtte geduldig af tot Kijito deed wat hij haar gevraagd had te doen. Na een paar seconden zag hij langzaam haar schouders ontspannen weg zaggen terwijl ze nog rustig met gesloten ogen in zijn richting tuurde. Perfecte kans dus voor hem om te beginnen. Servatius mompelde zo zacht dat Kijito het niet kon horen een spreuk voor illusies op terwijl hij met zijn linker wijsvinger zijn eigen voorhoofd aan raakte. Aan het einde van de incantatie tikte hij zacht op het voorhoofd van Kijito, waar haar geestesoog zou zitten. Hiermee startte Servatius in het hoofd van Kijito een illusie waar enkel Servatius de totale controle over had, hhij zou als een schaduw bij haar blijven om te observeren en als het echt nodig was de stem van rede te spelen in haar hoofd. In Kijito haar hoofd schiep hij één van zijn herinneringen, een van waar hij ontvoerd was geweest door een bende die hem had gemarteld in de hoop informatie uit hem te krijgen die hij niet eens had. Servatius had de kracht en kennis gehad om terug te vechten, maar toenertijd echter niet de moed om terug te vechten. Die had hij wel moeten leren gebruiken, anders was hij nooit vrij gekomen. Vanuit de schaduw keek Servatius toe, Kijito zag nu op een stoel waaraan ze vastgebonden zat, een stuk doek voor haar ogen en mond. Ze zou waarschijnlijk door de plotselinge verandering naar een duistere vieze ruimte al bang zijn, maar die angst was nog niets met wat ze zou voelen als die mannen binnen zouden komen en zouden beginnen met martellen. Dat zou Servatius overigens elk moment kunnen laten gebeuren, maar hij gaf Kijito eerst een moment om zich ietwat aan te passen en iets van kalmte terug te vinden. Zodra ze zo ver leek niet hij de ijzeren deur met een knal open slaan en toen liepen twee mannen naar binnen, duidelijk gekleed als bendeleden. Een van hen trok de doek voor haar ogen weg zodat ze zag in wat voor situatie ze zat. Daarna greep de andere haar hardhandig bij haar kin en gromde "Jij gaat ons precies vertellen wat wij willen weten of je komt hier nooit levend vandaan begrepen? Vertel ons waar de buit is die je van ons hebt gestolen". Hierna duwde hij haar ruw weer hard terug op de stoel en keek de tweede jongen aan die de doek om haar mond los maakte en daarna naar de muur liep waar aan de muur allerlei wapens hingen, waarnaast allemaal martelapparatuur stond en waar ook allerlei zwepen en andere instrumenten van pijn lagen die bij Servatius bijna allemaal waren gebruikt. en stond naast de tafel ook nog iets waar een grote zwarte doek over heen lag, iets wat Servatius altijd in illusies plaatste net als zijn paniekknop. onder dat doek zou hetgene in wiens hoofd hij zat zijn grootste angst zitten. Servatius keek op het moment echter alleen naar Kijito, benieuwd naar hoe ze hier mee om zou gaan, die grootste angst was eigenlijk alleen een laatste toevluchtsmiddel voor als hij geen andere optie zag dan haar direct met ware angst te confronteren.

- YEAH ;D -

Het leek nog een eeuwigheid te duren voor ze eindelijk een lichte aanraking op haar voorhoofd voelde. Hoewel haar aandacht eerst op de buitenwereld en de geluiden om haar heen gericht was geweest, keerde die zich bijna onmiddellijk naar binnen. In haar maag voelde ze de zenuwen, die op begonnen te komen. Ze moest geen angst hebben voor wat kwam, dat zou vanzelf wel gebeuren, maar ze kon er niets aan doen. Het kwam gewoon. Kijito slikte zachtjes en merkte dat het donker was, heel donker. Nee, wacht, er kwam nog wat vaag licht bij haar ogen, al was het maar een klein beetje. Haar aandacht en gevoel gingen volledig op in de illusie, zelfs de harde stenen waarop ze zat werden vervangen. Ruw hout ondersteunde haar en een ruw materiaal zorgde ervoor dat ze maar oppervlakkig adem kon halen. Ook toen ze probeerde te zien ging dat niet. Waar zou ze zijn? Kijito hapte even naar adem toen ze besefte dat ze vastgebonden zat, dat er een stuk stof voor haar mond en ogen zat, dat ze niets kon doen en dat ze er waarschijnlijk aanging. Ze vergat volledig dat dit maar een illusie was, het was immers zo echt.. Haar hart begon te bonzen, de angst kwam in één klap tegen haar aan en nam haar over. Als je haar ogen had kunnen zien, hadden ze wijd open gestaan, zowel verbaasd als angstig en ongelovig. De stilte was echter ultiem, dat merkte ze toen ze haar andere zintuigen begon te gebruiken en luisterde. Een angstgrafiek zou nu pieken en dalen hebben laten zien, momenteel was er een dalende lijn. Die schoot echter de hoogte in toen iets open knalde, waarschijnlijk een deur. Hoewel ze eerst wilde geloven dat het goed was dat er iemand was, kon ze dat niet. Wie had haar hiernaartoe gebracht? Ze zag er niet eens uit alsof ze meer wist dan haar huiswerk. Toch was ze hier, gevangen en alleen. Nou ja, alleen als in degenen die haar geloofden. Het stuk doek voor haar gezicht werd weggetrokken en ze moest haar ogen toch wat samenknijpen, ondanks het feit dat de kamer vrij donker was, net genoeg om alles erin te kunnen onderscheiden. Er stonden twee mannen voor haar, die ze niet kende en ook nooit had willen leren kennen. Nog voor ze beleefd de uitgang kon vragen werd ze bij haar kin gegrepen; iets waar de man voor moest bukken. Kijito's ogen konden niet verder open van schrik, anders hadden ze dat zeker gedaan. Ze trilde een beetje, wat steeds erger werd. 'Ge-gestolen?' zei ze, haar stem zo mogelijk nog zachter dan normaal. Wacht even, wat had ze nu weer gedaan? Hadden haar ouders haar soms weer de schuld van iets gegeven? Maar ze zouden nooit zeggen dat ze iets gestolen had, dat hadden ze nog nooit gedaan. Toch? Ze liet haar blik snel door de kamer glijden toen de jongen haar los liet en de doek voor haar mond verwijderd werd. Er hingen dingen die ze nog nooit in het echt gezien had, allemaal instrumenten die bedoeld waren haar te laten vertellen wat ze wist. Ze zou het best willen doen, maar wat? Haar ademhaling ging sneller, net als haar hartslag. Een tafel met een grote zwarte doek eroverheen kon niet veel beters voorspellen. 'Ik.. ik weet het niet! Ik heb niets gestolen..' Zelfs geen koekjes. Tranen begonnen zich in haar ogen te vormen, maar huilen deed ze niet. Voornamelijk omdat haar ademhaling eindelijk haar hartslag ingehaald had en nu overgegaan was in hyperventilatie, waardoor haar borstkas snel op en neer bewoog en ze niet meer in staat was om te praten. Niet fatsoenlijk in ieder geval. De blik in haar ogen was wanhopig en ze kon nu niet meer spreken. Het voelde heel slecht om zo in ademnood te zijn en niets te kunnen doen, helemaal niets..

Servatius wist dat de geest van Kijito er automatisch van uit zou gaan dat wat er momenteel voor haar af speelde werkelijkheid was en geen ilussie en dus volledig op zouden gaan in de stroom die Servatius zorgvuldig aan elkaar weefde. Servatius kon de angst zien, bijna ruiken zelfs terwijl hij het scenario observeerde, de acties zo echt mogelijk laten lijkend zodat Kijito niet door kon hebben dat dit alleen in haar geest was al was dat zeer onwaarschijnlijk. Hier zou hij uren door kunnen gaan terwijl er eigenlijk maar enkele seconde zouden verstrijken, een geweldig en toch nogal eng besef dat Servatius altijd had. Er kon in de geest uren aan materiaal verwerkt worden in luttere seconden, maar van buitenaf zou niks waargenomen kunnen worden en was hij kwetsbaarder dan ooit al was dat in de huidige tijd niet echt een groot risico meer. Servatius kon in Kijito haar ogen alleen al zien dat ze bang was, doodsangsten uit stond zelfs. Begrijpelijk als je wist hoe het op zo'n jong en kwetsbaar iemand over kwam, iets wat Servatius ook maar al te goed wist. Na haar antwoord zag Servatius de tranen in haar ogen, wist dat ze hyperventileerde, maar toch zou hij door gaan. Niks wat hier gebeurde zou ten slotte effect hebben op hun fysieke lichamen buiten deze illusie, tenzij ze hier echt zou sterven, maar zo ver zou Servatius het echt niet laten komen, bovendien had hij voor juist die Situatie de paniekknop die alles wat hij had aangedaan in de geest terug draaide en zou wissen, zelfs dood. Ondertussen bestuurde hij de man voor haar om haar een klap in het gezicht te geven tegen haar wang, niet hard genoeg om echt bloeding of iets dergelijks te veroorzaken, maar toch hard genoeg om te laten zien hoe serieus het was. "Houd je niet van de domme! We weten wat je gedaan hebt. denk maar niet dat we medelijden zullen hebben alleen omdat je toevallig nu spijt hebt van wat je hebt gedaan of zoiets" schreeuwde hij tegen haar terwijl hij kwaad op haar neer keek en gebaarde naar zijn partner die naar hem toe kwam. ze deelde een paar woorden die Kijito niet kon verstaan en grijnsde gemeen. Servatius wist wat er zou gaan gebeuren en hij wist dat Kijito makkelijk zou kunnen vrij breken en van hen kon winnen als ze zich over haar angst heen zette en haar magie gebruikte zonder angst voor haar beperkingen of voor het overdoen van haar krachten. Maar hij wist ook dat dat voor Kijito waarschijnlijk nog wel even zou duren voordat ze die staat zou kunnen bereiken. De partner liet toen om Kijito heen en greep haar schouders waarna hij gemeen en haar oor fluisterde terwijl hij duister grijnsde "We hebben een nieuw plannetje voor je, en denk maar niet dat het nu minder erg zal zijn alleen omdat we nu geen magie meer hebben". Ondertussen liep de grotere man van de twee naar de tafel en greep een jachtmes dat hij nog eens door een doek heen haalde om te zien of het scherp genoeg was, wat het meer dan was. Hij legde het mes een moment in het vuur tot het rood gloeide en liep er toen mee naar Kijito. De man prak tegen haar, nu serieus dreigend met het mes. "Ik geef je nog een kans om te vertellen wat je met onze krachten hebt gedaan anders zal je de rest van je leven met een litteken moeten rondlopen voor elke keer dat we het moeten vragen". Servatius omserveerde enkel en wachtte op hoe kijito zou reageren, instorten zou waarschijnlijk zijn, maar tegenspartelen was ook een optie. Beide gingen uit van angst, maar toch toonde de tweede een beter vooruitzicht voor haar dan de eerste, in elk geval wat betreft de tijd die hij haar hier waarschijnlijk vast zou houden.