Haar voeten brachten haar in brede stappen verder door de sneeuw. Haar rode lokken aan de bovenkant kletsnat en de rode kleur verborgen door de witte vlokken. Haar zwarte sjaal verborg haar neus en lippen voor de kou en sneeuw die wild om zich heen sloeg. Haar leren jas hield de sjaal op zijn plek netjes ingestopt in de jas. Wat ze precies aan het doen was was ze zelf ook nog niet over uit. Ergens stoorde ze zich niet aan de wilde wind die hard te keer trok die zodoende ook haar bruine rokje wild heen en weer sloeg. De zwarte maillot was kletsnat tegen haar benen aan gedrukt. Toch had ze geen spijt van de keuze, een spijkerbroek had het zelfde probleem gegeven.
Ze had van een omgevallen stuk gebouw het sneeuw naar de grond geveegd met haar hand en ging op het stuk steen zitten. Het moment dat ze opsprong naar de steen schoot er een klein wezelachtig diertje weg van de stenen. Hayden haar blik schoot meteen achter het diertje aan. Ze trok de handschoen van haar slanke vingers, de zwarte nagellak aan haar stiletto gestylede nagels onthullende. Ze greep in haar zak naar een broodje dat ze nog wilde eten en haalde er wat kruimels uit en gooide deze iets van zich af. Het diertje sprong er nieuwsgierig op af en moest hier en daar wat kruimels volgen die weg waaide door de harde wind. Ze probeerde terwijl ze in haar zak frummelde een stukje korst af te breken. Na wat gehannes was het haar eindelijk gelukt en hield ze deze uit naar het diertje wat schuchter dichterbij kwam. Na enige tijd durfde het dier toch het stuk brood uit haar hand te grissen en er mee in zijn bek weg te rennen. Ze schudde zacht haar hoofd en keek naar haar schoot waar zich al sneeuw aan het verzamelen was. ergens had ze het gevoel dat de sneeuw niet lang zou blijven liggen. De sneeuw begon al langzamerhand minder te worden. Het dier liet zich opnieuw zien en durfde al snel dichtbij te komen; nog steeds op zijn hoede maar in de hoop dat er meer brood zou zijn. Hayden pakte nog een stukje brood en stak dat uit waarop het dier even wegschoot en daarna kwam aanrennen voor het stukje brood. "Dit is wel echt het laatste stukje" meldde ze het dier dat wegrende met het brood in zijn bekje.
Hayden trok de sjaal van haar neus en lippen toen de sneeuw zo goed als stopte. Hier en daar werd er nog een vlokje door de lucht heen gesmeten door de wind. Ze sloeg met haar handen op haar schoot om de ijskristallen van haar benen te krijgen. Ze keek op bij het typerende geluid van voetstappen in de sneeuw.

-gereserveerd