Ze was van top tot teen gekleed in wit. Witte sneeuw laarsjes, witte legging, witte jas met witte kap. Het enige niet witte was de lichtbruine bond kraag die haar knappe gezichtje omkranste. En de hier en daar wat eigenwijze zwart krullende haar die uit haar verstopte knot, vanonder haar capuchon was ontsnapt. Gabriella wist dat ze een knap meisje was. Dat had ze te danken aan haar moeder. Die vrouw had altijd vele  bewonderaars gehad. En nog steeds. Het enige verschil tussen de vrouw die haar op de wereld gezet had en haarzelf waren haar ogen. Die absoluut gevaarlijke ogen. Als de hypnotiserende blik van een slang konden die van Gabriella  dwars door je ziel heen kijken. En als het even kon met een golf vol arrogantie en eigen dunk er nog bovenop. Wat veel mensen echter niet wisten was dat er nog zoveel meer schuil ging achter die vurige oranje rode blik van het meisje.

Een blik die nu op twee bruine kraaloogjes gevestigd waren. Die herkenbare lange oren en de spierwitte vacht zouden, in combinatie met dat fluffige kleine poefstaartje menig man in een staat van verrukking en ontroering brengen. Een ongezonde reactie vond het meisje in het wit. Er was niks schattigs of aantrekkelijks aan dieren met een vacht. Als ze een doel hadden kon Gabriella ze tollereren. Zoals een waakhond of een rijpaard. Maar een polhaas? Die was goed voor zijn witte vachtje om winter laarsjes van te maken en het vlees op z'n dijen om te stoven en winterse vleesbouillon van te trekken en s'avonds de maag te verwarmen na een lange koude dag.  En dan had je natuurlijk de wat meer alternatieve gebruiksdoelen. Eentje waarvoor Gabriella het diertje nu in het vizier had.

Zijn warm kloppend hartje en lever zouden perfect zijn voor een klein ritueel... Maar ze moest hem levend te pakken krijgen. Anders zou het voor niks zijn. Nou ja.. een harig beest minder was niet helemaal voor niks natuurlijk... Maar Gabriella was al een paar dagen opzoek naar zo'n exemplaar. Het kwam dan ook als geschenk uit de hemel toen ze het dier ver verwijderd van de beschaving, op deze kleine planeet, aan de voet van een ondergesneeuwd stuk ruïne rond zag hupse. Geen vervelende onderbrekende leeftijdsgenoten of waarschuwende leraren. Alleen zij met haar vangnet tegenover dit onnozelen witte konijnen beest.

Ze plaatste voorzichtig en zo stil mogelijk voetje voor voetje door de sneeuw, tussen de kale bomen door. Zich schuil houdend achter het onder gesneeuwde kreupelhout. Jammer genoeg sneeuwde het niet meer. Die extra camouflage  had ze wel kunnen gebruiken. In plaats daarvan was de hemel gevuld met wit-grauwe sneeuw-wolken. De lucht voelde beladen en knetterend aan dus lang zal het niet duren voor de hemel opnieuw gevuld zou worden met witte sneeuwvlokken.
Het beestje zat niets vermoedend aan het mos langs de stenen te knabbelen en de Shadraan greep haar kans. Ze hield haar hand op zodat ze een stoffig zwart grijs wolkje magie op kon roepen. Ze haalde een flesje met een gifgroen goedje te voorschijn en liet een druppel op het kolkende wolkje vallen, die meteen sissend en haast agressief reageerde en verkleurde naar die vervaarlijke kleur groen. Haar mondhoeken waren omgekruld in een charmante glimlach. Als je niet wist waar ze mee bezig was zou je haar een knap en lieflijke jongedame vinden. Zo'n prinsesje die regelrecht uit een sprookjes boek was gestapt. Ze bracht haar volle lippen naar elkaar toe om het groene gif wolkje van haar hand naar het konijn toe te blazen, alsof ze de kaarsjes op haar verjaardagstaart uit blies. Het wolkje zou het konijn versuffen en hopelijk zelfs bewusteloos maken. Haar kleine slanke vingers grepen zich steviger vast rond de houten steel van haar vangnet. Het was enkel nog een kwestie van afwachten. Ze hoorde een doffe val. Haar streep vormige pupillen versmalde en haar grijns verbreedde. Gotcha!