Het was lang geleden dat ze op het schoolterrein buiten was geweest. Sinds de gebeurtenis bij het graf, was ze een beetje angstig geworden om naar buiten te gaan. Langzaam moest haar lichaam wennen aan deze vrijheid die ze godzijdank nog had. Misschien verwachte ze half dat ze ieder moment opgepakt kon worden en terug gesmeten in het asiel. Ze was Zack er zo dankbaar voor dat hij het aan niemand verteld had.
Het was vrij koud, het weer wist niet goed of het nog een echte winter erin moest gooien of niet. Raaf verwachte half dat het over een maandje los zou barsten aan sneeuw en ijs. Omdat ze uit een warm klimaat kwam, waren de meeste winters al snel te streng voor haar.
Ze ademde diep in en uit, en keek naar de ademwolkjes die uit haar neus en mond kwamen. Als kind had ze dat altijd fascinerend gevonden, wanneer het koud genoeg was tenminste.

//Simone eujj

De laag sneeuw knerpte onder haar voeten. Ondanks de kou had ze niet veel anders aan dan haar leren jack en een sjaal. Ze staarde voor zich uit over de witte deken die het grasveld bedekte. Na de hitte van haar oude woonplaats op Erd, kwam de kou hier als een cultuurshock. Ze was er inmiddels aan gewend. Op haar nu eigen woonplaats op Gren, regende het vaak en was het veel groener dan ergens anders dan ook. Haar haren waaide om haar hoofd heen en opeens merkte ze dat ze alweer een stukje langer waren dan een half jaar geleden. Ze moest er eens over na gaan denken of ze het weer wilde laten groeien, of dat deze korte lengte eigenlijk wel oké was.
Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt door een stem. 'Fen! Wacht!' Ze keek om in de richting van waar de stem vandaan kwam en zag een wolf op haar afrennen. Met wolven en beren als gezelschap in het bos waar ze woonde, zag ze meteen dat dit een tam exemplaar was. Achter hem aan kwam een meisje rennen. Ze glimlachte naar haar en Raaf glimlachte terug. Haar kille houding naar medestudenten leek in de winter juist een beetje te ontdooien. Het meisje bond een riem om de hals van de wolf en keek haar weer aan. 'Hij heeft je niet laten schrikken, hoop ik?' Raaf grijnsde en knielde voor het beest neer. 'Ik kan er wel tegen, wij hadden vroeger thuis een Ierse wolfshond, net een beer als je hem op zijn achterpoten kon krijgen.' Ze keek op naar het meisje. 'Daarbij, als ik zo snel bang zou zijn, dan heet ik geen Raaf meer.'

Het beest voor haar begon als een gek te kwispelen bij het idee van aandacht. Raaf grijnsde en hurkte voor hem neer om hem achter zijn oren te krabben. Ondertussen keek ze op naar het meisje, dat kennelijk haar naam stond te verwerken. 'Wat een leuke naam; Raaf.' Ze glimlachte flauwtjes; de afkorting die ze nu permanent gebruikte, leek ook een nieuwe inhoud aan haar leven te geven, al had ze nog moeite met sommige mensen die haar zo aanspraken, omdat het van oorsprong altijd een bijnaam was geweest. 'Ik ben Melina.' Met haar hand gebaarde ze naar de donker grijze wolf 'En de over enthousiaste viervoeter hier is Fen.' Raaf grijnsde opnieuw toen het beest opnieuw begon te kwispelstaarten. 'Wat een tamme ben jij, heb je hem gefokt of zelf getraind?' Bij dat laatste keek ze omhoog naar Melina, om vervolgens weer overeind te komen.
Er kleefde sneeuw aan haar laarzen en in haar haren. Zo midden in het open veld moesten ze erg opvallen van een afstand. 'Ik had ooit een tamme huisdraak, maar die is al een paar jaar geleden weg gevlogen en nooit meer teruggekomen.'
Iets aan het meisje beviel haar wel, hoewel ze haar misschien vroeger een softie had gevonden. Maar haar houding tegenover anderen was net zo sterk veranderd als haar gedrag. Melina zag eruit alsof ze graag met iedereen van het universum een praatje zou maken, alleen maar om tegen iedereen te kunnen zeggen dat ze geweldig waren. Half geamuseerd keek ze haar aan, met nog steeds een hand op Fens kop.