Het meisje liep half struikelend naar buiten toe haar blauwe ogen traandem voordat ze richting het grasveld rende. De nachtmerrie over haar vader had haar afgelope nacht geteisterd alleen dit keer had ze er niet met haar moeder over willen of durven praten. Haar ademhaling versnelde terwijl ze een rustig plekje in de ochtendzon zocht. Haar moeder sliep nog en het meidje had de Legendarische Magiër niet willen wekken naar die lange dag die haar moeder had gehad. Ze was van plan niet al te lang hier te blijven rondhangen. Anders zou Luna zich vast zorgen gaan maken. Dat had haar moeder al vaak gedaan, en ze was er nog niet eens een week. Toch had ze Ronodan en Iro al beide in haar vrije tijd ontmoet. Ergens had ze de neiging moeten onderdrukken niet naar Ronodan te gaan en zich door de sterke en aparte man gerust te laten stellen. Het meisje sloeg haar armen beschermend om haar knieën heen terwijl ze zich opkrulde in een beschermde en enigszins zwakke houding. De angst en spanning was van haar af te lezen. Hierdoor was ze een goed slachtoffer voor pestkoppen en andere magiërs die graag negatieve invloed wouden uitoefenen. Ze slikte moeizaam voordat ze naar de groene grassprietjes staarde. De stilte was enigszins kalmerend.

Er waren soppige voetstappen te horen, maar toch keek het meisje niet op of om. Ze was moe en in haar gedachten verzonken. Het soppen stopte in de buurt van haar waardoor ze geschrokken even op keek. 'Verdom...' Klonk er ineens, waardoor het meisje in elkaar dook, bang dat de jongen voor haar uit zou halen. Toch wist ze dat ze niets verkeerd had gedaan, ze zat niet op een privéterrein. Zenuwachtig en geschrokken hield ze onbewust haar adem in. 'Ben je niet wat jong voor deze school?' Vroeg de jongen voor haar op een best botte toon. Het meisje wist dat ze een vroege leerling was en er ook niet echt vreselijk oud uitzag. Ze droeg ook geen make up zoals vele oudere leerlingen deden. Ze hield er niet van, te veel nutteloos gedoe. Het meisje slikte moeizaam terwijl ze de dichtgepakte jongen aanstaarde. Het leek haast wel alsof ze haar tong was verloren. Ze was als de dood een verkeerd woord of verkeerde beweging te maken. Dan zou ze er vast niet ongedeerd uit komen. Haar blauwe ogen gleden weer naar de grassprietjes en bewoog haar handen er stilletjes overheen. Ze had zelf ook een dunne verweerde winterjas aan en begon het koud te krijgen. Stil zitten in een van de koudere en killere seizoenen in niets meer dan een lange broek een trui en een oude verweerde jas, was vragen om problemen. Dat had Anna nu ook wel door. Ze bleef als in trance over het gras wrijven met haar handen, om maar geen antwoord te hoeven geven. Ze had het idee dat de jongen zijn emoties op een ietwat geweldadige manier van spreken kon uiten. Dit maakte haar nogal gespannen en oplettend. Ze zoog wat lucht in en hield het vast voordat ze uitademde. Haar ogen dartelden onrustig van de jongen naar haar omgeving. Zoals gewoonlijk vertrouwde ze het mannelijke geslacht niet. Ze had nog steeds niet geantwoord op zijn vraag. Dat wist ze ergens ook wel maar ze wist niet wat ze moest antwoorden. Wanhopig bleef ze zoeken naar een uitweg, alles dat haar een uitweg kon bieden zonder onaardig over te komen. Ze vond niets dus zat er niets anders op dan te blijven zitten.

Zodra ze doorhad dat de jongen zo bot was, had ze zich het liefst achter haar moeder verstopt. Misschien was het een reactie die bij een klein kind te verwachten viel, alleen wou ze niet afhankelijk zijn van iemand. Zelfs al was Luna te vertrouwen en sterk genoeg om haar te beschermen. Ze wou de lieve Erdse vrouw niet altijd lastig vallen. Immers was ze verantwoordelijk voor een hele planeet. Het meisje kon haar angsten dan toch wel overwinnen, het was vast niet onmogelijk, toch? Als haar moeder ervoor kon zorgen dat oorlogen ophielden kon zij er wel voor zorgen dat ze zichzelf redde. Ze was immers al wél elf en zat op deze school. Met verschillende leraren en vele klassen. Ze kon het mannelijke geslacht niet eeuwig uit de weg gaan. Haar moeder had haar al proberen te leren dat niet elke man gevaarlijk was. En ondanks ze dat ook zo ervaren had geloofde ze het nog steeds niet helemaal. Uit voorzorg dat er toch nog ergens een man rondliep die haar wel kwaad kon doen. Immers hoorden vaders toch ook aardig te zijn. Verward van alle tegenstrijdige gedachten die ze ervaarde kauwde ze voorzichtig op de binnenkant haar wang. 'Heb je je tong verloren?' Klonk er ineens bot maar ergens waarschijnlijk ook plagerig. Geschrokken keek het meisje op, opgeschrokken uit haar diepe, verwarrende gedachten. Tong verloren? Wou hij haar tong afpakken dan? Als ze die nog had, en die had ze. Met grote en verwarde blauwe poelen keek ze de jongen met blonde haren en aparte rode ogen aan. Nog steeds ongemakkelijk bleef ze stil zitten, haar ogen gleden naar de grond voordat ze met een zachte trillende stem antwoorde. 'N-nee?' Haar handen kneep ze samen tot vuisten waarna ze trillend haar lichaam iets opkrulde. Ze wist dat als hij niet tevreden zou zijn met haar antwoord hij waarschijnlijk boos zou worden. Haar vader was ook altijd zo bot geweest en als haar vader dat deed, dan deed hij dat vast ook. Ze zag geen reden waarom hij aardig zou zijn. Ze zag de op elkaar geklemde kaken waardoor ze verwachtte dat het niet lang meer zou duren voordat hij ongeduldig werd en zijn handjes los gingen. Dat ze het verkeerd opvatte had ze niet door. Voor haar waren alleen die reacties die ze verwachtte te krijgen normaal. Nu wist ze dat het anders kon, maar had ze het niet of nauwelijks anders meegemaakt. Noch iemand de kans gegeven het tegendeel te bewijzen. Ze was altijd gespannen en op haar hoede. Hierdoor waren haar spieren ook duidelijk aangespannen alsof ze het juiste moment afwachtte om te gaan vluchten. Ze voelde een paar ogen op haar gezicht prikken en sloeg haar armen beschermend om haar knieën heen terwijl ze die naar haar kin trok en voorzichtig heen en weer wiegde in die houding. Een gesloten houding, wat ze niet met woorden kon zeggen, zei ze wel met daden. De blondharige jongen ging naast haar zitten waardoor ze even fronste. Waarom liet hij haar niet gewoon alleen? Ze was toch niet interessant. Gewoon een slank, jong en angstig meisje. Het gekuch deed haar wel opkijken. 'Het is niet dat ik je iets ga doen of zo,' vertelde hij. Waarschijnlijk in de hoop dat ze hem zou vertrouwen. Hij was nota bene een man en een botte ook nog. Het meisje kreeg een beetje het gevoel dat hij bekend stond als de zogenaamde "bad boy". Ze keek hem met een wantrouwende blik aan om maar niks te hoeven zeggen. 'Waarom ben je hier?' Vroeg ze met trillende stem en zo zacht dat ze nauwelijks te verstaan was. Bang dat ze nu de verkeerde vraag stelde. Ze wist dan ook echt niet wat hij hier deed. De kalme blik die de rode ogen hielden zorgden ervoor dat ze zachtjes zuchtte. Hij zou haar vast niet met rust laten totdat hij zijn doel behaalde. Zolang het haar geen pijn deed... Hij zou toch niet zijn vrienden vertellen over haar. De perfecte prooi voor pesterijen, grappen en grollen? 'Dus je kunt gewoon antwoord geven zoals iedereen zou doen.' Verklaarde hij. Het meisje knikte lichtjes, bijna onzichtbaar. Voordat ze haar mond opende om te antwoorden. 'Ik ben niet zoals iedereen,' murmelde ze haar stem zo zacht en sopraan dat ze waarschijnlijk door kon voor een engel of elfje.

Ondanks dat ze mannen soms graag wilde vertrouwen, een andere waarheid wilde kennen, kon ze zichzelf niet zo ver krijgen dat ook werkelijk te doen. De herinneringen van haar vader zwommen nog door haar gedachten heen. Ze leek nooit eens rust te krijgen van al de herinneringen die zelfs kippenvel konden bezorgen bij sterke volwassen mannen. Haar hand wreef ze wat afwezig over haar pols, waarna ze de jongen naast haar een twijfelende blik gunde. Ze was bang voor hem, bang dat hij losse handjes bezat. Immers waren jongens veel sneller gewelddadig dan meisjes. Als er een ruzie was, werd er vaak kort gevochten en hielden de jongens er enkel een paar blauwe plekken aan over. In tegendeel was het voor meisjes veel normaler erover te praten en elkaar het leven zuur te maken. Ergens was Anna nog te jong om dat allemaal te weten, ze wist alleen dat ze niet van vechten hield. Het had nooit geholpen toen haar vader haar sloeg, of als hij midden in de nacht dronken en bezopen de kamer in waggelde en haar ruw wakker maakte. Om haar vervolgens in de keuken neer te zetten en naar haar te schreeuwen alsof ze haar grootste fout van haar leven had begaan. Ze had niets fout gedaan, niets expres fout in ieder geval. Er zou toch maar eens een vuiltje te veel op de vensterbank liggen, dat kon haar vader al opfokken. Trillende handen kneep ze samen in vuisten, terwijl ze nog dieper in elkaar zonk. Haar ogen keken gepijnigd naar de jongen voor haar. Wantrouwend was ze nog steeds, al was hij vergeleken met haar vader wel erg rustig. Alhoewel, de eerste paar dagen waren goed geweest, totdat hij meer ging drinken en vaker haar moeder naar boven haalde. Ze wist niet eens wie haar moeder was, het enige wat ze van hem had gehoord was dat ze haar vermoord had. Nu, hoe kon ze iemand vermoorden die ze niet eens kende, dat ging nogal moeilijk. Het enige wat ze kon bedenken en wat klaarblijkelijk ook de waarheid was, was het feit dat haar moeder was overleden tijdens haar geboorte. Eens had ze een van haar verzorgers erover gevraagd, en die had met moeite antwoord gegeven. Ten eerste omdat ze altijd haast hadden en ten tweede omdat het een gevoelig onderwerp was. Ze schraapte al haar moed bijeen om trillend de volgende vraag terug te stellen. Ze vroeg zich oprecht af wat een jongen als hij bij haar in de buurt deed. Immers was hij ongeveer 180 graden anders dan haar. Tegenpolen trokken elkaar aan, wordt er vaak gezegd. En ondanks dat ze niet wist hoe ze met de jongen om moest gaan, was ze ergens geïntrigeerd. Het trillen bleef aanhouden en haar gespannen spieren begonnen zeer te doen. De spanning was te veel voor haar lichaam waardoor ze al trillend haar armen bewoog. In de hoop de spanning te verlagen. Ondertussen haalde de jongen naast haar zijn schouders op, voordat hij eerlijk leek te antwoorden. 'Omdat ik mij verveelde en geen huiswerk meer had,' sprak hij. Het fragiele kind knikte langzaam terwijl ze haar ogen onzeker op haar handen gericht hield. Nog iets wat haar was aangeleerd, iemand die ouder was nooit in de ogen kijken. Al was die regel vooral voor mannen bedoeld. Haar moeder, Luna die tevens de Legendarische Magiër van Erd was, durfde ze nog wel eens in de ogen te kijken. Die vrouw was een en al liefde en rust. Veiligheid. Bij haar was ze oprecht veilig, kon haar vader niet in de buurt komen. Dus dat betekende ook dat ze de afgelopen weken steeds vaker buiten te vinden was en in haar eentje niet zo snel in een paniekaanval belandde. Al gebeurde het nog steeds. Het gezicht van de blondharige jongen met zijn vurige ogen draaide naar haar toe bij haar volgende opmerking. Ze verstijfde even al wou het trillen nog steeds niet stoppen. Aan de ene kant kon het overkomen alsof ze het koud had terwijl aan de andere kant waarschijnlijk allang duidelijk was dat het door angst kwam. 'Dat maakt ons met z'n tweeën dan,' zei hij tegen haar waardoor ze verward opkeek. Wat maakte hem anders van anderen. Waren niet alle mannen gevaarlijk en snel driftig. Haar blauwe ogen gleden voorzichtig naar zijn gezicht waarna ze hem met grote argusogen aan bleef kijken. Het enige verschil van daarvoor was het feit dat er nu een soort vraag in haar ogen te lezen was. Alsof ze meer wou weten en hem uitnodigde verder te spreken. Het was in ieder geval makkelijker voor haar te luisteren dan zelf te praten over iets. 'Het is dom als je bent zoals iedereen. Het is veel beter als je een eigen manier van leven hebt en je niet laat doen door anderen.' Verklaarde de jongen, al leek hij het misschien eerder tegen zichzelf te hebben dan tegen haar. Toch luisterde ze en knikte ze afwezig terwijl ze onrustig friemelde aan haar kleding. Ze voelde zich hooguit ongemakkelijk. Ze keek naar de grassprietjes die uiteindelijk toch weer haar aandacht trokken. Ze waren misschien niet zo interessant maar alles was beter dan de jongen aan te kijken. Ze voelde zich opgelaten omdat ze niet zo kon zijn als anderen en bang. Bang dat ze toch een keer een stap te ver zou gaan. Dat hij het niet zou begrijpen. Ze haalde oppervlakkig adem zodra ze aan haar angsten en herinneringen dacht. Haar gevoelens waren een warboel van negativiteit. Haar lip begon al te trillen terwijl ze haar lichaam iets verschoof. Haar gezicht draaide ze weg zodat de jongen niet haar tranende ogen kon zien. 'Ik snap niet wat je zo eng aan me vindt,' zei de jongen opeens tegen haar waardoor ze haar gezicht verborg. Ze wou niet dat hij haar emoties af zou lezen, ze wou er niets mee te maken hebben. Waarom moest ze nu gaan huilen, dit was duidelijk niet het juiste moment om geconfronteerd te worden met haar angsten. Al wist ze niet zeker of er wel een juist moment was. 'Ik heb al gezegd dat ik je niks ging doen en dat is heel wat voor mij. Plus je maakt een makkelijk slachtoffer voor anderen, weet je dat?' Klonk er al snel daarna. Het meisje haalde haar schouders op voordat ze met trillende en schorre stem probeerde te antwoorden. Duidelijk verward en gestrest. 'M-maar,' begon ze zachtjes, haar stem zwak en onrustig. 'W-wie ze-zegt d-dat-t j-je, je a-aan je w-w-woorden houdt?' Stotterde ze verder waarna ze haar blik heel even afwende van haar handen naar de jongen. Haar blauwe ogen gleden al binnen een paar seconden weer terug naar haar gebalde vuisten. 'S-slachtoffer?' Sprak ze even trillend en stotterend verder. Waarna ze met grote tranende ogen naar de jongen keek. Voorzichtig wreef ze de zoute tranen weg met een van haar handen, die ze daarna beschermend voor haar buik legde.

OOC: Sorry laat, druk op school..

De grote blauwe ogen van het meisje hadden hem werkelijk de hele tijd aangekeken. Ze wou niet weg kijken, dat betekende dat ze zijn acties niet in de gaten kon houden. Ze wou zijn lichaamshouding zo goed en kwaad als het kon aflezen. Niet dat ze er super goed in was, het was in ieder geval beter dan niets. Ze durfde hem niet te veel tegen te spreken, of überhaupt aan te spreken. Straks zei ze iets wat hij niet moest hebben en zou hij net zo agressief worden als haar vader was geweest. Alleen al de gedachten aan die man zorgden voor onbehouwen rillingen. Niet alleen had hij haar beschuldigd voor het doden van haar moeder. Hij was ook vele keren langs gekomen om haar te straffen. Met het motto dat ze een moordenaarskind was en dus ook tot het uiterste gedreven diende te worden om ervoor te zorgen dat ze niet nog verder van haar padje zou geraken. Niet dat ze ooit iets verkeerd had gedaan, pestkoppen hadden haar gewoon kunnen slaan en stompen. Ze deed niets om het voorkomen, ze kon het ook niet voorkomen. Met haar zwakke en kleine postuur, de blauwe gejaagde ogen. De onzekere blikken die ze alleen zo nu en dan naar iemand durfde te werpen. Haar angst voor elke man die op deze planeet rondliep. Dat waren teveel zwaktes geweest, zwaktes waarvan anderen met liefde gebruik maken. Over vele van deze dingen had ze niet gesproken. Ze had Ronodan wel verteld hoe de andere weeskinderen gebruik hadden gemaakt van hun magie. Alleen maar met brute kracht, al kon ze zelf wel navertellen dat bekneld staan tussen rotswanden niet bepaald prettig was. Soms waren ze zo ver gegaan dat ze stenen naar haar hoofd kreeg gegooid, met zoveel kracht dat ze er zelfs een keer een hersenschudding aan had overgehouden. Dat was voordat Avalynn haar trachtte te beschermen. Ondanks de vele pogingen van haar, had ze nooit een week zonder nieuwe verwondingen rondgelopen. Toch had ze het aan niemand kunnen vertellen, al werd het beduidend beter toen Luna haar de Sand Spirit gaf. Sandy was behoorlijk tekeer gegaan tegen de pestkoppen waardoor het voor haar wat rustiger was geworden de laatste maanden in het weeshuis. Iets waar ze nu nog steeds dankbaar voor was. In ieder geval was ze zonder te veel fysieke en dus zichtbare wonden op Starshine Academy gekomen. Dit alles had ervoor gezorgd dat ze bang was, en niet durfde te bewegen. Haar spieren begonnen zeer te doen van het zitten in de verstijfde gespannen houding die ze had aangenomen zodra de jongen was gestruikeld. Ze was het liefst onzichtbaar. Dan werd ze ook niet gepest en zou ze ook niet met andere mannen hoeven praten. In haar ogen was het noodzakelijk nooit iemand uit te dagen, wat er ook op neer kwam dat ze zichzelf niet voldoende beschermde.

Zodra ze tranen in haar ogen had voelen prikken halverwege het rampzalige gesprek. Vooral door haar lak aan conversatie, had ze haar gezicht afgewend van de jongen die naast haar was gaan zitten. Ze moest bekennen dat ze zich veiliger voelde nu hij niet zo hoog boven haar uit torende als op het moment dat hij over haar heen struikelde. Ze wou geen risico nemen, dat had ze al voldoende gedaan door niet meteen weg te rennen en in een hoekje trillend te gaan huilen. Al had ze ergens ook wel het gevoel dat hij haar niet zomaar met rust zou laten. Aan de andere kant dwong hij zichzelf ook niet zodanig op dat ze bang van hem werd. Nadat ze zich hardop had afgevraagd of ze hem wel kon vertrouwen, kreeg ze een rustig antwoord. Niets in hem leek haar ook werkelijk te dwingen hem toe te laten in haar angstige kring. 'Je moet me maar geloven,' was het enige wat hij had gezegd nadat hij zijn schouders had opgehaald. Hij leek haar perse over te willen halen. Leek haar niet te willen dwingen, en dat kleine beetje vrijheid leek uiteindelijk wel iets tot haar door te dringen. In elk geval genoeg om niet nog verder weg te kruipen. Ze wou hem ergens wel geloven, al was ze bang dat dat haar eerste echte fout zou zijn. Ze had haar vader ook geloofd toen hij voor het eerst langs kwam en haar had verteld dat hij van haar hield. Hij had een mooie manier om dat te laten zien gehad. Hij hield niet van haar, hij deed alsof. Al die tijd had niemand het opgemerkt totdat ze een paar keer was weg gelopen en weigerde in zijn buurt te komen. Ze luisterde zelfs niet meer naar verzorgers die haar erop aan spraken, in tegenstelling tot wat ze normaal gesproken altijd had gedaan. Ze was in zekere zin een liefelijk en rustig meisje. Misschien zelfs de perfecte leerlinge. Langzaam herhaalde ze het woord dat hij haar had gezegd, was het een soort waarschuwing geweest? Had hij haar nu eigenlijk gezegd dat hij haar uiteindelijk aan zou vallen. Of had hij het over de andere leerlingen in deze school. Nerveus als ze was had ze hem niet aan durven kijken, wel had ze het woord herhaald. Dit zorgde ervoor dat hij zijn opmerking verder uit probeerde te leggen aan het bijna hysterische jonge meisje. 'Slachtoffer ja,' sprak hij. 'De meesten hier kiezen altijd de zwaksten uit of de personen waarvan ze denken dat zij de zwaksten zijn.' Legde hij verder uit. Het meisje snufte wat terwijl ze de tranen weg wreef met een van haar verkrampte handen. 'Als je je zo blijft opstellen zoals je nu doet, gaan ze blijven denken dat je een zwak meisje bent. Wat je volgens mij niet bent, maar daar kan ik me in vergissen.' Klonk er al snel achterna, een beetje uitdagend. Waarschijnlijk vroeg hij zich af of hij er gelijk in had. Maar ze was toch niet sterk. Ze kon de pestkoppen nooit stoppen, haar vader evenmin. Ze kon enkel gewoon proberen er zo goed en kwaad als het kon door heen te gaan. Als ze haar sloegen probeerde ze haar gedachten onder controle te houden. Niet te luisteren, nauwelijks iets te voelen. Iets dat natuurlijk niet mogelijk was, tenzij ze flauw viel. Iets wat in sommige gevallen dan ook het geval was geweest. Ze had op een van de heftigere dagen haar ribben gekneusd, waardoor ze op het moment van inademen in zoveel pijn verkeerde dat ze zwart zag en op de grond viel en niet meer overeind kwam. De dokter was natuurlijk wel geweest en had haar rust voor geschreven, iets dat haar vader gewoon aan zijn laars had gelapt. Dit had ze verzwegen, ze had haar verhalen als ze die moest vertellen zo wazig gehouden als ze kon. Ze wou er niet over praten, zeker niet met de mensen die de verzorgers hadden ingehuurd of met de verzorgers zelf. Met Luna misschien, als ze wist hoe ze moest beginnen. De rode ogen van de jongen keken haar nog steeds afwachtend aan waardoor ze langzaam haar ogen op wende en hem met een verwarde blik aan keek. 'Luister,' sprak de blondharige jongen naast haar met een zucht, waardoor ze even verstijfde. 'Ik weet niet of er iets met je gebeurd is of dat het gewoon in je natuur ligt om zo angstig te zijn, maar constant huilen gaat niet veel helpen. Je moet sterk zijn en anderen laten zien dat je niet zwak bent.' Sprak hij verder waardoor het meisje haar tranen probeerde terug te dringen. Iets dat duidelijk niet lukte omdat ze nog steeds stilletjes over haar wangen liepen. Zijn armen waren over elkaar heen geslagen terwijl hij haar peinzend aan bleef kijken. Waarschijnlijk ook in afwachting op haar reactie. Langzaam bewoog het meisje en pakte ze heel voorzichtig zijn hand vast voordat ze in elkaar kroop. 'I-ik k-kon z-ze toch n-nooit w-w-wegslaan.' Fluisterde ze met trillende stem waarna ze hem met een verwarde blik aan keek. Ze was wel sterk, maar had het zelf niet door. Ze wist niet dat er meerdere manieren van sterk zijn waren, sommige door middel van brute kracht en anderen weer door middel van kennis. Ze had kennis over vele dingen maar niet op alles een zuivere kijk. Zo wantrouwde ze dus elke man die ze tegenkwam enkel en alleen door haar vader en de pestkoppen in het weeshuis. Nu was haar angst vooral haar vaders schuld, de pestkoppen werden nog wel eens betrapt, haar vader nooit. 'P-pap z-zei d-d-dat ik mijn m-mama heb g-gedood. T-toen ik net.. net geboren was.' Fluisterde het meisje gepijnigd. Ze had toch niets fout gedaan. 'Hij zei dat ik stout was,' murmelde ze verder terwijl haar ogen nog steeds duidelijk haar pijn verraadde. Ze had geen idee waarom ze het hem vertelde. Misschien om hem te bewijzen dat ze niet zwak was. Misschien omdat ze niet meer helder naar kon denken met hem naast haar in het gras. Ze hield er niet van, het voelde alsof ze niet normaal meer na kon denken en dus niet meer goed kon functioneren. Langzaam trilde ze weer waarna ze zijn hand voorzichtig los liet. Ze had er helemaal geen bedoeling mee gehad toen ze zijn hand vastpakte, behalve dan het feit dat ze zichzelf wou bewijzen dat hij niet eng was. Haar tranen waren langzamerhand gestopt met druppen waardoor ze voorzichtig haar handen in haar ogen wreef, die nu nog steeds duidelijk een waterige glans over zich heen hadden. Daarbij waren ze ook wat roder dan normaal, waardoor het duidelijk aan haar te zien was dat ze net had gehuild.

De jongen leek echt te luisteren naar het verhaal dat ze vertelde, haar blauwe ogen staarde naar de grond terwijl ze zo nu en dan probeerde haar tranen in te houden of weg te knipperen. Ze wou niet zo openlijk blijven huilen, want in een ding had de jongen gelijk, ze mochten niet denken dat ze zwak was en dus een makkelijk slachtoffer. Met trillende stem had ze hem dan ook uitgelegd dat ze toch nooit iemand weg kon slaan, zelfs al zou ze het willen. Ze was fysiek gewoon niet sterk genoeg, en alle kracht die ze bezat had ze meestal al nodig gehad om gewoon een dag door te komen. Het was al moeilijk genoeg geweest zonder de pestkoppen en de eeuwige verzorgers die hun bezorgdheid uitte. 'Dat leer je vanzelf, geloof me,' vertelde de jongen aan haar waardoor ze even fronste. Ze wist niet zeker of ze het ooit wel zou leren, als ze het al geleerd had, had ze zichzelf dan tegen haar vader kunnen beschermen of zou haar strijd het alleen maar erger maken? Ze had altijd wel wat tegengestribbeld als haar vader weer in een van zijn dronken buien langskwam met zijn maatjes en haar aan haar lot overliet. Dat waren tenminste nog redelijke dagen, als hij zijn roes uitgeslapen had was hij meestal op zijn ergst. Haar ogen gleden ongemakkelijk naar de grond terwijl ze zich probeerde te vermannen. Ze had de hand van de blondharige jongen gegrepen, het was meer uit reflex dan uit het feit dat ze bescherming nodig had. Natuurlijk had ze die ook nodig, zeker na haar aanvaringen met haar vader en zijn vrienden. Ze was nog steeds bang dat hij haar ooit nog een keer zou vinden en dat ze dit keer niet zou kunnen ontsnappen. Al was ze waarschijnlijk wel degelijk veilig bij haar moeder, Luna. Immers was Luna een van de Legendarische Magiërs en had ze al bewezen trouw te zijn aan haar jonge dochtertje. Ze waren geen bloedverwanten, al waren er ook niet veel meer van haar familie in leven. Haar opa's en oma's lagen al lang onder hun grafstenen en haar moeder had tijdens haar geboorte het loodje gelegd. Dus nu was nog alleen haar vader over, ze had geen broers of zussen waardoor ze ook met niemand had kunnen praten over de mishandeling en ervaringen die ze bij haar vader thuis had gehad. Onbewust kroop ze in elkaar terwijl ze voorzichtig in de hand van haar gesprekspartner kneep. Haar ogen gleden schichtig naar de hoofdingang van het grote gebouw waarin de school huisde waarna ze langzaam naar de jongen naast haar keek. Ze trilde onbewust terwijl ze met moeite de greep op het moment weer terug probeerde te pakken. Tegen beter weten in liet ze toch iets los over haar verleden waardoor de jongen haar fronsend aankeek. Haar blauwe ogen gleden vluchtig weer naar de grond terwijl ze pijnlijk hard op haar lip beet. De jongen schudde zijn hoofd voordat ze zijn hand langzaam losliet omdat hij erna keek. Haar mouwen trok ze ongemakkelijk over haar handen heen, alsof ze nog steeds de blauwe plekken om haar polsen heen kon zien. Ze hield met moeite een snik in terwijl er weer tranen begonnen te stromen, ondanks dat ze haar best bleef doen zichzelf te vermannen lukte het niet. Ze was te zwak of gewoon te erg van slag om zichzelf en haar emoties in haar greep te krijgen. 'De dood van je moeder is niet jouw schuld,' begon hij langzaam waardoor ze haar hoofd schudde en haar ogen tot spleetjes kneep. Haar bleke gezicht was in de afgelopen minuten nog meer weggetrokken terwijl ze inmiddels bloed in haar mond proefde van het vele bijten op haar lip. 'Je vader kan zeggen wat hij wilt, maar dat is het niet. Echt niet. Je was nog een baby op dat moment. Baby's kunnen hun moeders niet opzettelijk doden.' Vertelde hij verder, misschien om haar enigszins gerust te stellen. Hoe dan ook het meisje geloofde hem niet, sinds wanneer zou ze iemand geloven die net als haar vader een man was? Ondanks dat ze diep vanbinnen wist dat hij gelijk had, kon ze geen woord over haar lippen krijgen terwijl de tranen nu de vrije loop gingen. 'Maar,' begon ze ongemakkelijk terwijl ze zachtjes snikte. 'Zijn vrienden waren het met hem eens, ze zeiden dat mijn moeder beter was en mij nooit had moeten hebben. Dat ze dan nog zou leven.' Fluisterde het meisje terwijl haar grote blauwe ogen naar de jongen opkeken, misschien ook ietwat ongelovig. De jongen draaide zijn hoofd weer naar haar toe waardoor ze haar armen nog dichter tegen haar lichaam aan drukte en voorover boog om zich in de foetushouding heen en weer te wiegen, zoals een moeder normaal met een kind zou doen als die erg van slag was.  Het was enigszins rustgevend voor het jonge meisje al zorgde de volgende vraag er voor dat ze gespannen stil bleef zitten en haar adem inhield. 'Maar gezien hoe je net van me schrok..' Was hij twijfelend begonnen. 'Maar is dat de enige reden waarom je zo emotioneel bent?' Vroeg hij terwijl zijn toon op de een of andere manier zachter werd. Vriendelijker misschien, of was het door het feit dat hij enkel een vragende toon gebruikte en niet de normale botte manier van praten. Hij leek geduldig te zijn al liet hij het daar niet alleen bij. 'Want naar mijn idee lijkt het alsof je nog een ander trauma hebt meegemaakt die je probeert te verwerken.' Eindigde hij waarna hij met zijn tong klakte. Zelfs met haar moeder had ze nog niet gesproken over alles, hoe ver haar vader ging bijvoorbeeld. Eigenlijk had ze er altijd haar mond over gehouden, waarom ze nu wel iets losliet was voor haar een totaal raadsel. Hij leek het ene moment onbetrouwbaar om haar het volgende moment te verrassen met oprechte vragen en een soort geruststelling. 'I-ik,' begon het meisje armzalig waarna ze trillend een diepe teug zuurstof inademde. 'I-ik...' Stotterde ze nog een keer terwijl ze onhandig naar de jongen keek. Uit het niets kroop ze tegen hem aan terwijl ze trillend, rillend en al stotterend een zin probeerde te vormen. Haar lichaam wou niet luisteren naar haar diepe en rustige ademhalingen. Het leek alsof haar hersenen de juiste signalen niet door konden geven, alsof haar lichaam dacht dat ze in gevaar was. Daarbij had ze het ook nog eens behoorlijk koud. Ze had al redelijk lang stil gezeten, zelfs nog voordat de jongen kwam en het gesprek begon. Haar spieren deden inmiddels al pijn van het vele trillen, huilen en gespannen stilzitten. Al zat ze nooit helemaal stil door de rillingen die door haar jonge lichaam heen schoten. 'H-hij w-was vaak d-dr-dronken.' Murmelde ze uiteindelijk met grote moeite terwijl een snik uit haar borstkas omhoog rees, haar ogen traanden nog iets, maar echt huilen kon ze niet meer. Al het traanvocht was op gehuild. Daarbij was haar huid haast schraal van de koude lucht en zoute traanvocht dat bijna permanent aanwezig leek te zijn op dit moment. 'V-vaak viel hij dan in slaap en de ochtend daarna,' mompelde ze in een fluistering terwijl ze moeizaam slikte haar borstkas deed zeer van het snikken en het geforceerde ademhalen. Zo diep en rustig mogelijk, voordat ze ook nog eens in een paniekaanval terecht kwam. Ze klemde haar handen vast om zijn kleding terwijl ze onhandig haar ademhaling weer probeerde te kalmeren, die nu hijgend naar binnen kwam. Vermoeid leunde ze tegen hem aan waarna haar ogen langzaam sloten. Haar te bleke gezicht stak af tegen het waterige zonlicht en de kleding die ze aanhad alsof ze elk moment in elkaar kon zakken en niet meer op kon staan. Ze zag er zwak en verweerd uit, vermoeid was ze dan natuurlijk ook. De nachtmerries die ze dagelijks had waren nog altijd te zwaar voor het jonge lichaam en haar breekbare geest. Ze deed de moeite niet meer om verder te praten omdat ze toch nauwelijks de woorden over haar lippen wist te persen. Haar blauwe ogen gleden nog een keer naar zijn gezicht waarna haar blik weer naar de grond gleed en ze gewoon onhandig een stilte liet vallen.