Een frons verscheen tussen haar wenkbrauwen toen de wind opstak. Haar rode ogen gleden voor een paar seconde naar achter, een blik werpend op de shuttle waar ze net uit gestapt was. Een zucht verliet haar mond en de frons verdween van haar gezicht. Ze kon niet nu al terugkrabbelen, zo was ze niet. Haar knokkels kleurde wit toen ze het handvat van haar koffer steviger vasthield. In haar linkerhand hield ze een enveloppe. In de enveloppe zat de brief die haar grootvader haar meegegeven had toen ze vertrok. Ze had hem in de shuttle geopend, al had ze dat niet eens hoeven te doen, ze wist immers al wat erin stond. Wees een brave meid, blijf op het juiste pad, doe geen domme dingen. Een paar maanden geleden had ze het onzin gevonden, maar nu wist ze wel beter. Ze moet op haar tellen passen en goed ook.
Haar in zwart gehandschoende hand stopte de brief in de zak van haar jas en ze strekte haar rug. Ze voelde het korset van haar jurk in haar zij prikken en vloekte binnensmonds dat ze het gewoon zelf had moeten doen. Haar grootmoeder trok het vervloekte ding altijd veel te strak aan, zogenaamd omdat het vrouwelijker was. Het enige wat Tári er tegenin had kunnen brengen was een ademloos piepje. Haar kamermeisje had haar de eerste keer geholpen de korset losser te maken en natuurlijk had haar grootmoeder dit gezien. Subtiel als de vrouw was had ze het korset de keren erop iets losser gelaten. Zo nu en dan snapte Tári nog steeds niet waarom ze begonnen was de korsetten te gaan dragen. Omdat haar grootmoeder het graag zag was telkens haar eerste antwoord, maar ze wist heel erg goed dat ze het zelf ook wilde. Een nieuwe start, nieuwe gewoontes. Hoe lang ze het vol zou houden wist ze niet, maar het was haar nu al drie maanden gelukt en nu ze weer voor zichzelf moest zorgen kon ze zelf bepalen hoe strak dat vervloekte ding zou zitten. Niet strak, dat wist ze al wel.
Haar haren hingen los over haar schouders. Ze waren langer dan normaal, omdat ze niet de kans had gehad ze te laten knippen toen ze bij haar grootouders was. Ze wilde ze deze week nog knippen en haar standaard vlechtjes weer indraaien. Dat was iets wat zeker was, maar voor nu werd haar hoofd gesierd door haar lange, witte lokken die bovenop haar hoofd bedekt waren met een zwarte vilthoed. Op de zijkant van de hoed zaten twee veren van een rode kardinaal vogel die weer met een dunne, zwarte band bevestigd waren aan de hoed. Haar bordeauxrode jas kwam tot halverwege haar bovenbenen, waardoor haar zwarte jurk eronderuit kwam. De jurk liep door tot net onder haar knieën en de donkere kleur liep over in het wit van haar benen, die als twee spierwitte pijlers door haar huidkleurige panty zichtbaar waren.
Haar zwarte hakken klikte zacht toen ze twee stappen naar voren deed. Ze was hier echt. Ze was terug op SSA, terug in een normaal leven. Was haar leven nog normaal na alles wat er gebeurd was? Was zíj nog normaal? Was ze dat ooit geweest? Haar adem stokte en ze stopte met lopen. Vragen. Dit was precies waarom ze gevlucht was naar Shadra, weg van alles. Ze had gehoopt dat ze geen last meer zou hebben van onzekerheid. Een ontevreden geluid klonk in haar oor en ze sloot haar ogen. ‘Ik kan het niet helpen.’ Nog eens klonk er een ontevreden geluid en een klein, zwart neusje kwam onder haar rode sjaal vandaan. Terra keek haar met doordringende kraaloogjes aan. Tári keek een beetje geïrriteerd weg en mompelde wat. Ze wist dat de Tasmaanse duivel gelijk had en ze zich aanstelde. Goed, ze zou toegeven dat ze zich aanstelde.
Haar pas was inmiddels langzamer geworden en ze had haar koffer in beide handen genomen. Toegeven dat je je aanstelde was toch iets anders dan het accepteren en het veranderen. Ze draaide zich om en keek naar de shuttle. Ze kon nog terug.. ze kon nog kiezen voor het makkelijke leven. Ze had alles gehad wat ze wilde. Haar grootvader had extra pianolessen geregeld, hij had haar zelfs al voorgesteld aan mensen in de muziekwereld. Boven alles had haar grootvader een hand boven haar hoofd gehouden toen alles fout ging, hier was er niemand die haar zou helpen. Ze wist dat ze er alleen voor stond. Voor zover ze wist was er niemand waar ze bevriend mee was geweest die ze hier nog zou vinden. Opnieuw beginnen. Het had zo mooi geklonken.
Ze zette haar koffer op de grond en keek van de shuttle weg, naar de richting van de school. Veiligheid of een nieuw begin? Een bijna pijnlijke blik trok over haar gezicht. Ze had zoveel geleerd de laatste drie maanden, dit was haar kans om dat in de praktijk te brengen, maar dan moest ze wel haar koffer oppakken en doorlopen naar de school. Wist ze zeker dat ze daar klaar voor was?
Onder haar sjaal voelde ze dat Terra in beweging kwam, tussen de sjaal uit kroop en de grond op sprong. Ze merkte elke beweging die het dier maakte, maar reageerde er niet op, te diep in gedachte om te beseffen dat het dier weg rende bij haar.
Haar ogen staarde naar de horizon. Ze had hier zoveel herinneringen, niet allemaal even goed, maar de herinneringen die ze van Shadra had waren absoluut geen betere herinneringen. Ze beet op haar lip en iets in haar ogen lichtte op. Ze had een maand gedaan over het besluit hierheen te komen, nu zou ze ook blijven ook. Met een optimistische blik een nieuwe start maken, dat was wat ze als argument gebruikt had nadat haar grootvader haar absoluut voor gek verklaard had dat ze terug wilde. Nu zou ze ook doen wat ze gezegd had ook, een nieuwe start en dit keer met een optimistische kijk op dingen.
Ineens drong het tot haar door dat Terra van haar schouder gesprongen was. Ze keek om en zag het diertje richting een van de shuttles rennen. Haar ogen werden groot. ‘Terra!’ Ze wilde achter het dier aanrennen, maar werd er pijnlijk aan herinnert dat ze met haar gedachten ergens anders gezeten had. Haar voet kwam met een doffe plof tegen de koffer aan en door de snelheid waarmee ze omgedraaid was verloor ze haar evenwicht en klapte tegen de harde grond. Ze wist zichzelf nog net op tijd met haar handen op te vangen. Ze vloekte hardop, een vleug van ongerustheid door haar stem heen te horen.