Ahhhh… Het leven was goed: Haar shuttle was mooi op tijd geweest, ze had heeeerlijk liggen knorren in de cabine en een uur voor landing was het personeel zo vriendelijk geweest de passagiers vanwege de winterse sferen een grote kop warme chocolademelk mét slagroom aan te bieden. Beter had haar weekendje weg en bezoek aan haar oom niet kunnen eindigen. Vol goede moed stapte de brunette daarom tenslotte het brommende voertuig uit. Hm… Eens zien. Eerst maar even haar tas dumpen in haar kamer, Felix ophalen bij haar vriendin en dan… eten! Man, ze had het eten in de Grote Zaal wel gemist. Al deed hij zijn best, Myron was nou niet echt een sterrenkok. Zijzelf ook niet, overigens. Wat ze wel gemeen hadden was hun grote voorliefde voor eten en onstilbare honger. Hoe ze zou dun had kunnen blijven, was haar een raadsel.
Bij de gedachte aan een groot bord voedsel alleen al, begon haar maag verlangend te grommen. Een kleine grijns speelde om haar lippen waarna ze haar pas versnelde, de andere passagiers en piloten nog gedag zeggend met uitbundig gezwaai. Waar zij links gingen, was zij rechtsaf gegaan om eerder bij de school te komen.

Een keuze die haar nog geen vijf minuten later duur kwam te staan… Eerst had ze het nauwelijks opgemerkt. Het geluid van motoren was nou niet echt bewonderenswaardig genoeg op een lanceringsplatform om veel aandacht aan te schenken. Wat dit echter wél was, was het gevaarte wat schijnbaar uit het niets recht op haar af gedenderd kwam. W.. Wat?! Wat was dat?! “Aaaaaaah!” Met een luide, weinig vrouwelijke oerkreet had de leerlinge zich uit uiterste nood achter een paar kratten geworpen. Net op tijd, of een botsing met het ding was haar fataal geworden. Hard kwam ze rollend achter de stapel houten kisten tot stilstand, haar knie daarbij lelijk openhalend aan de harde vloer. Haar kostbare beker chocolademelk was daarbij pardoes een meter of twee bij haar vandaan terecht gekomen, als een zoete explosie. NEEEEEE!
Verbouwereerd had ze de eerste paar minuten geen woord kunnen uitbrengen, tot zacht gekerm vanachter de kisten klonk. Auch…

@Fremont

Traag was ze overeind gekomen en met haar rug tegen een krat blijven zitten. Haar ene been trok ze ver op, maar de ander? “Oof!” Er ging een schokje door haar heen door de steek van pijn. Oké. Niet zo kleinzerig doen nu. Je bent een sterkte meid! Ofzo! Net toen ze de schade van wat dichterbij wilde bekijken, werd haar aandacht plotseling getrokken door een stem. Verrast schoten de smaragdgroene ogen op om in hemelsblauwe te blijven hangen. Het was het enige aan zijn uiterlijk wat nog enigszins te onderscheiden viel onder al die olie. Het gaf die puppyblik eigenlijk des te meer iets… aandoenlijks.
Aha! Dus hij was de schuldige! Al bij zijn eerste verontschuldiging kon ze het hem nauwelijks meer kwalijk nemen. Hij, de jongen en haar leeftijdsgenoot vermoedelijk, oogde eerder als een jong dier wat per ongeluk de vaas had omgestoten en nu met de staart tussen de benen in een hoekje was gekropen. Agossie. “I… I’m fine.” Een grinnik ontsnapte haar terwijl ze hem kort in zich opnam. “Really. It’s just a scratch. Trust me, I’ve had waaaay worse. Mostly thanks to my own clumsiness.” Maar daar leek hij geen genoegen mee te nemen. Verwonderd keek ze toe hoe een doek erbij werd gepakt en nat gemaakt. “Oh, it’s okay. You don’t have to-“ Daar was hij alweer. Opnieuw veerde ze even overeind toen haar wond zachtjes nat werd gedept. Au au au…! Maar ze hield dapper haar kaken op elkaar. Enkel haar handen die iets verkrampten toonden dat het pijn deed. Gelukkig werd ze al snel afgeleid toen hij zichzelf voorstelde. “Hey there, Fremont.” Zacht beet ze op haar lip om de pijn te verbijten en leunde wat zwaarder tegen de krat. “I’m Rinn. You know… if you wanted my attention, you only had to ask,” kaatste ze met een gelijkend gevoel voor humor terug. "I only regret spilling the hot chocolate though." Nu al kon ze haar Cassiaanse accent nauwelijks onderdrukken. Het zijne werkte aanstekelijk, zoals altijd gebeurde als ze een planeetgenoot trof. Om nog even te onderstrepen dat ze niet kwaad was, tikte ze met haar schoen geruststellend tegen zijn been. There there.

@Fremont

Ze had een grinnik wederom niet kunnen onderdrukken toen de geslagen puppy haar met volledige schuldbewustheid aankeek. Ze zou hem eerder willen knuffelen, hem troostend dat het echt echt écht oké was. Arme jongen. Automatisch had ze haar hoofd geschud toen hij voorstelde het goed te maken, zeker vanwege de gevallen chocolademelk. “There’s one thing you need to know about me: I may be small, but I’m tougher than I look. No fallen chocolate can get me down!” grijnsde ze breed, waarbij ze echter nog niet te trots was zijn hulp te accepteren om overeind te komen. Haar andere hand schikte haar rokje vluchtig terwijl ze de gescheurde panty kort inspecteerde. Zonde. Maar ja. Ze had er nog drie. Bij zijn vraag had ze glimlachend weer opgekeken. “Same parts as you, I hear. Or well… sorta. My dad was Cassian. From the south. Like your family I presume. But I actually grew up on Gren most of my life,” babbelde ze open en enthousiast verder. En daar ging hij alweer: een poging proberend om het goed te maken. Terwijl ze het voorval al bijna weer vergeten zou zijn. Al bleef haar knie wel een beetje gemeen steken. “Well,” Een nadenkende frons verscheen even. “I don’t think I will bleed to death any time soon, so a visit to the hospital ward won’t be necessary, but I will never say no to a free piggy back ride. We just have to figure out a different location to go to then,” concludeerde ze tenslotte triomfantelijk, wat olie van het puntje van zijn neus vegend met haar mouw. “Woah! So there is a person underneath there after all. Who would’ve thought! Dammit. There goes my plan of telling everyone the launching platform is haunted by an oil monster.” Een aanstekelijke lach vulde de ruimte even. Gelukkig kon iemand haar slechte humor nog waarderen…

@Fremont