Ijzige vlokken dwarrelde gestaag in een schuine hoek naar beneden, elk passerend persoon snijdend in de huid, in een poging de koude grond met een ijzig dun laagje sneeuw te bedekken. Met weinig effect smolten de, haast doorzichtig geworden, bevroren kristallen weg zodra ze waar dan ook landde. Te fragiel om stand te houden. Enkel een koud glad spoor achterlatend op de stenen.

Een jong meisje.. nee.. een jonge vrouw liep met beheerste maar elegante passen over die stenen, die een pad vormde naar de voet van de brede trappen voor de kasteelingang. Haar handen diep weggestopt in de zakken van een dikke vilten jas die tot haar slanken onderbenen rijkte. De hoge kraag stond op, haar fijne gezichtje - die wat verkleurd was - beschermend tegen de snijdende wind. Haar zacht bruine lokken waren in een visgraatvlecht bijeen gevlochten, al deed de wind wel een goede poging om speels aan de paar losse plukjes te trekken. Haar ogen, zo groen als het vers gemaaide voorjaarsgras in de zon, richtte zich op. Langs de gure, met klimop begroeide, stenen muren van het kasteel, omhoog naar de eerste ronding van de grote toren. Nog verder omhoog waardoor haar kin achter de hoge kraag vandaan stak. Helemaal tot haar pupillen eindelijk het uiterste puntje van het kasteel in zicht hadden. De top van toren... De meedogenloze windvlagen gunde haar de tijd niet om nog langer te kijken, waardoor ze haar ogen neersloeg. Maar in dat korte moment lag er iets in haar glanzende ogen. Een droefheid en de vage verschijning van littekens in haar ziel. Maar ook een zacht smeulende sintel van hoop. Hoop die ze koesterde in de nacht. Hoop die haar dagen vulde met dromen en vragen waar ze nooit antwoord op zou krijgen. Die haar lieten afvragen of hij iets had gevonden na... haar...

De dag dat ze de brief op zijn drempel had achter gelaten was inmiddels al langer dan anderhalf jaar geleden. Al het verdriet om het verlies had ze een plek gegeven. Alle herinneringen opgeslagen in het fotoboek van haar gedachtes. Ze had fouten gemaakt in haar leven, net als iedereen. Maar ze wist dat ze er goed aan had gedaan om afstand te doen van hem. Voor hem. Hoe dierbaar hij ook voor haar was. Hoe verkeerd het toen der tijd ook had gevoeld. Ze had hem ontzettend gemist en durfde zelfs toe te geven dat ze nog steeds haar momenten had. Een droef moment waarin ze wenste dat ze hem nog in haar leven had. Maar het was goed geweest. Het had haar op een nieuw pad gebracht waar ze anders nooit op terecht zou zijn gekomen. Vlak na die dag was ze namelijk vertrokken en had ook tijdelijk afscheid genomen van haar geliefde academy. Ze had een plek gevonden waarin ze hoopte hulp te vinden. Echter had ze er zoveel meer gekregen. Ze was er ontpopt tot een echte vrouw. Iedereen die haar kende kon dat ook niet ontkennen. Het meisje in haar was opgegroeid. De verlegenheid had plaatst gemaakt voor een zelfbewuste volwassenheid. De puberale ongemakkelijkheid was vervangen door een gracieuze verfijning die je alleen zag bij de ware belichaming van een dame. Dat was immers de essentie die de privé school haar geboden had.

Het was altijd haar bedoeling geweest om weer terug te keren naar deze academy. Al had het toch enige moeite gekost. Haar terugkomst had voor wat confronterende demonen gezorgd waar ze rustig aan mee dealde. De enige demon, die ze in de maanden dat ze weer terug was nog niet had durven confronteren, huisde in die toren. En zolang ze die stap niet durfde te zetten bleef het bij de stille blikken op naar de toren.
Ze stapte voorzichtig de trap op om niet te veel grip te verliezen onder haar winterlaarzen, toen een plotse rukwind haar evenwicht uittestte. "Oeh!" Ze voelde haar rechtervoet wegglijden en probeerde dit op te vangen met haar andere voet waardoor ze in halve glijdende stappen naar voren viel en compleet onbedoeld steun vond in de armen van een vreemde.

♪ ♫ ♪  :

-Gereserveerd

Dat herkenbare nare gevoel van paniek, alsof de grond onder je voeten vandaan wordt getrokken, vulde zich in haar borstkas. Gelukkig werd dit gevoel vervangen door datzelfde herkenbare gevoel van opluchting. De armen die haar opvingen waar sterk, maar slank als die van een vrouw, en ze hielpen haar om op twee benen te blijven staan. Door de rare beweging in haar val waren een paar bruine lokken los geraakt uit haar en hingen nu warrig voor haar gezicht. Ze hoorde wat het meisje zei en voor ze het wist schoot ze in de lach. Ze streek de bruine lokken weg en kon het meisje nu goed bekijken. De lach werd direct afgekapt en haar groene ogen vergrote bij het zien van "Hayden..."

Ze hadden elkaar nooit persoonlijk ontmoet en Lea had haar nooit echt gezien. Behalve in de gangen misschien vluchtig. Maar ze wist alles over haar reputatie. Tenminste... alles wat ze van andere mensen gehoord had. And let's just say... it wasn't all that good. Voorheen had Lea zelfs angst voor de vurige roodharige gekend. Verlegen en timide als ze was. En jammer genoeg ook vaak het slachtoffer van pesterijen. Lea moest dan ook even die oude reflex van verlegenheid weg slikken. Ze zette een glimlach op naar het meisje, in de hoop haar verschrikte reactie wat te verdoezelen. "Eh.. Dankjewel daarvoor... scheelt weer een tripje naar de ziekenzaal. Ehm.. Fijne dag." zei ze vlug waarna ze zo snel maar normaal mogelijk door liep naar de deuren van het gebouw om daar snel uit het zicht van Hayden te verdwijnen. Heel charmant bracht ze het er niet vanaf, door de gladde stenen voor het gebouw, maar ze hoopte toch dat de Raziaanse haar niet terug zou fluiten. Ze had geen idee hoe Hayden op haar verschrikte reactie zou reageren. En laten we eerlijk zijn, het is geen fijne reactie om te krijgen van iemand die je nog nooit hebt gezien. Dus ze zou het Hayden ook zeker niet kwalijk nemen als ze boos zou worden of iets... maar ze had ook niet bepaald zin in oneenigheid met haar. Tot nu toe had Lea dat al die jaren kunnen vermijden en dat wilde ze graag zo houden.

@Hayden