In het kasteel sloeg de klok 12 uur. Regan liep in een spijker bloek vol met scheuren en een shirt(met lange mouwen) tot net aan haar navel naar buiten. Ze had de kou iets onderschat en er ging dus een rilling van de kou over haar lichaam. Ze slaakte een zucht maar liep door. Over het gras heen, langs het meer richting het donkere bos, een plekje wat haar heerlijk leek. Het duistere om haar heen, iets wat ze enorm miste. De donkere tijden van haar leven op Shadra. Het, voor haar, zorgeloze leventje, wat voor haar moeder totaal anders was, vond ze heerlijk en dat was hier duidelijk anders. Ze miste haar zus zo erg, maarja die had het niet zo verkloot als dat zij het had gedaan. Regan zuchte en stapte het bos in. De duisternis kwam haar toe en ze glimlachte breed. De afgebroken verotte takken kraakte onder haar gewicht, en er klonk een zacht gesis door de bladeren die nog op de bomen zaten. Normale, of andere "soorten, zoals Regan ze noemde, zouden hier gelijk terug keren van angs, maar Regan liep door. Het licht dat van het kasteel af kwam verdween en was na een paar minuten nog maar een klein lichtpuntje in de duisternis. Toen het helemaal donker was ging ze op een boomstam zitten die aan het rotten was op de grond. Met een glimlach keek ze rond. Ze vond de nacht heerlijk. Maar ze werd al snel uit haar droom gehaald door stemmen verder op. Verbaast keek ze op en rond, maar kon niemand zien. De stemmen kwamen wel dichterbij. "Wie is daar?" vroeg ze nog net iets te opgewekt.

Met vaste tred werkte hij zich een weg over verborgen boomstronken, onder laaghangende takken door en langs misleidende zijpaadjes die je als het ware op zouden slokken in de diepte van het bos waardoor je geheid zou verdwalen. Haast alsof door het duister zien geen enkel probleem voor hem was. Om zijn schouders droeg hij een lange zwarte mantel waarvan de zoom om zijn benen golfde en achter hem aan ruisde tijdens zijn benende pas. De korte kraag ervan was opgezet om zich te beschermen tegen de gure herfstwind die ook deze nacht fluisterend door de takken ging. Zijn lijkbleke huid stak fel af in de duisternis en evenals zijn mantel zwierde zijn lange zwarte haren achter hem aan. In zijn oorlellen droeg hij paarse oorbellen, half verscholen onder zijn steile lokken. Even bleef hij doodstil staan na het horen van zacht geritsel, de meegenomen dolk gereed onder zijn mantel. De zilveren schede ervan droeg hij aan een riem op zijn heup en fonkelde zwak in het licht van de maan. Het was niet voor niets dat Savador gezorgd had voor een wapen op zak. Op dit punt van de nacht dwaalden er lugubere wezens rond die minder bestendig waren tegen een snelle haal van een dolk dan tegen verdedigingsmagie. Behalve dat zou hij het wapen ook als een soort schep laten dienen. Hij wilde er zeker van zijn dat echt alle sporen van Lilians dood verdwenen waren en ontdaan waren gemaakt door Deshas. Er konden vermoedelijk nog stoffelijke resten van de vermoorde leerlinge over zijn gebleven. Hij geloofde graag dat Deshas het al opgelost had, maar ging toch liever uit van het onzekere. Nu hij het schoolhoofd was wilde hij niet het risico nemen zijn school een slechte naam te geven als men tot de ontdekking kwam van de moord. Met langzame passen liep Savador wat verder, om een aantal meter verderop weer roerloos stil te blijven staan. In de buurt voelde hij een sterke aanwezigheid, maar een domeinverkennend nachtdier kon het niet zijn. Geruststellend ging zijn bleke hand over het slanke lijf van een flinke paarsgeschubde slang om zijn schouders, die zijn klagende sistonen steeds luider liet weerklinken. Zacht was zijn stem te horen die zijn huisdier kalme woorden toesprak in de hoop hem weer stil te krijgen. In een ruk keek Savador weer op toen een heldere meisjesstem zijn oren bereikten. Een paar ruisende bewegingen van zijn lange mantel, en hij was verdwenen op de plaats waar hij eerder nog stond. Op een afstand achter de eigenaar van de stem, doemde hij uit de duisternis op. Door de plotselinge donkerheid die hier heerste moest hij zijn ogen eerst het gebied voor hem zoekend afgaan voor hij de vage contouren van het meisje weer gevonden had. Haar gestalte was veel te klein voor een leerling, dat verriedde dat ze mogelijk in een zittende positie zat. Het zou hem weinig kunnen schelen. Geruisloos naderde hij haar van achteren, schoof in een snelle beweging zijn hand langs haar hoofd om de duisternis in één klap weg te doen jagen en haar gezicht te verlichten met vuurmagie, er daarbij helemaal geen rekening mee houdend dat hij haar daarmee misschien wel dood liet schrikken. Zijn hand stond als het ware in vuur en vlam, maar pijn deed het in ieder geval niet. Het verspreidde enkel een fel licht en wierp een vlammenachtige gloed op de nabijgelegen bomen en struiken, alsof ze stuk voor stuk in brand stonden. Ook zijn strenge gezicht werd ermee verlicht, waardoor de scherpe lijnen goed te zien waren - evenals de trek op zijn mond waarbij zijn op op elkaar bijtende tanden half ontbloot werden - en waaruit meer dan duidelijk op te maken was alles behalve blij te zijn bij het zien van haar aanwezigheid. Zijn ogen waren slangachtig en goud gekleurd, met dezelfde starende en intimiderende blik als slangen hadden. De pupillen ervan waren verticaal en dun, momenteel versmald tot dunne spleetjes door de oranjige lichtval. Ze staarden in ieder geval niet al te vriendelijk op het meisje neer. 'Wat doe jij uit je bed?!' snauwde Savador haar harteloos toe.

Regan kon geen hand voor ogen zien door de donkere nacht. Maar al snel doemde er van achter een figuur op. Voor Regan kon kijken naar wie er achter haar stond doemde er een vlam voor haar ogen op. Totaal onverwacht en dus schrok Regan en liet dat even horen. Haar ogen waren inmiddels groot en door het plotselinge licht waren haar pupillen inmiddels zo klein dat ze bijna niet opvielen in haar blauwe ogen. Langzaam keek ze om naar de persoon achter zich die op een harteloze toon tegen haar snauwde. 'Wat doe jij uit je bed?!' Gelijk hoorde Regan wie het was en keek ze recht in de ogen van Master Savador die haar niet echt vriendelijk aan staarde. Regan sloeg haar ogen neer en een kille toon kwam haar mond uit. "Master Savador, wat een genoege om u te ontmoeten deze nacht." zei Regan sarcastisch waarna haar blijk zich richte op de vlam. En zonder op een antwoord te wachten, of hij nou wel of niet kwamgaf ze antwoord op zijn gesnauw. "Ik kon niet slapen." klonk er kill door de duisternis die duidelijk aanwezig was. "Ik had behoefde aan een wandeling."

Excuses voor de onderbreking in jullie topic. Maar ik moet hier toch even tussenkomen. Ik vind namelijk, Regan, dat je nogal respectloos doet tegenover Savador. Hij is behalve je leraar namelijk ook je mentor en je schoolhoofd. Jij doet sarcastisch en kil. Dan mag je nog zo erg een Shadraan zijn dat is niet direct5 relevant aan kil en sarcastisch. Shadranen zijn namelijk ook ontzettend diciplinair. Dat houd in dat ze vooral iemand die hoger in rang is met respect te behandelen. Daarnaast is het niet realistisch. Doe je dit ook tegen je eigen leraren en schoolhoofd op school? Ik vraag om een beetje over je acties na te denken.

MVG. Miss Madeline.