De fontein

Diep in de donkere bossen staat een eeuwenoude fontein. Tientallen jaren geleden was deze plek het mooiste in het bos, bomen en vele bloemen die altijd in de bloei leken te staan, een klassieke enorme zilverkleurige fontein met het helderste water wat je je kunt voorstellen. Alles aan deze plek was prachtig en bijzonder, en bovenal een plek waar mensen tot rust kwamen. Vandaag de dag lijkt er weinig over te zijn van die pracht en praal. De bomen om de fontein zijn oud en verdort, sommigen zijn omgevallen en liggen levenloos op de koude vochtige grond. Bloemen staan er niet meer, en het water dat door de fontein stroomt is zwart en vies. De fontein heeft zijn zilveren glans verloren, en is bedekt met het mos wat er groeit. Deze plek werd niet zonder reden verwaarloosd. Sommigen beweren dat er ooit een meisje is verdronken in de fontein. Volgens de bekendste mythe is ze vermoord en gedumpt in het bos, en volgens een andere myhte heeft ze zelfmoord gepleegd. Er zijn zelfs mensen die zeggen haar geest ooit gezien te hebben, en het bloed opnieuw door het water in de fontein hebben zien stromente. Deze verhalen joegen zoveel mensen angst in, dat de fontein vrijwel nooit meer bezocht word.
______

Terwijl de warmte en het licht van de zon langzaam leek te verdwijnen, verdween ook Lucy steeds verder het donkere bos in. De lucht werd steeds vochtiger en kouder, maar dat waren alleen maar dingen die ze als aangenaam ondervond. De bomen stonden allemaal zo dicht bij elkaar, het leek een weg die nooit ergens zou eindigen. Alsof ze voor altijd hier vast zou zitten. En toch was die gedachte voor Lucy niets meer dan bevredigend. Het idee dat ze vastgeketend zou blijven in eeuwige rust en duisternis was voor haar een droom. Lucy legde haar hand op een van de vele bomen en snoof de frisse boslucht op. Ze genoot van de stilte die haar omringde, en bleef zo enkele seconden met haar ogen gesloten staan. En toch.. Lucy hoorde een heel vaag, ver weg geluid dat ze niet meteen kon plaatsen. Ze kneep haar ogen nog iets dichter. Het leek op het geluid van stromend water. De nieuwsgierigheid overmeesterde Lucy, en ze liet zich leiden daar het geluid. Hoe dichter bij ze leek te komen, hoe verder de bomen van elkaar af begonnen te staan. Net zo lang, tot ze uit kwam bij een kleine open plek, met een groot, donker voorwerp precies in het midden. Een met mosbegroeide fontein hield Lucy's aandacht vast, en ze zette enkele stappen dichterbij. Beter dan dit had ze zich niet kunnen wensen. Het legubere sfeertje wat er hing joeg haar tegelijk angst in, maar fascineerde haar zo dat ze niet kon stoppen met kijken naar hoe het water langzaam door de fontein kletterde.

Mizore had de helenacht bij de fontein gezeten. en het water daar laten stromen. Het water wat er eerst stroomde was zwart maar het was nu eerder grouwig omdat ze een gedeelte er uit had gehaald omdat ze het tog zo droevig vond. Met haar spitse oren hoorde ze iemand in de verte en keek via het water wat ze lichterlijk liet bevriezen voor een beter beeld,zach ze een meisje staan. Witte haren had ze en stond lang een boom er naar te kijken. Ze zag aan haar gezicht de angst afkomen. Het water bleef door kletteren wat haar tot rust bracht. Ze draaide zich om en keek het meisje met haar paarse ogen aan en ze bleef haar met een strak gezicht aankijken.

Lucy's blik op de fontein dwaalde af naar het gestalte van een meisje, die haar aan leek te kijken. Gezelschap, blijkbaar. 'Hallo,' zei Lucy met een monotone stem. Ze had niet verwacht midden in het bos iemand tegen te komen, en wist eigenlijk niet of het meisje wel zo blij was met haar aanwezigheid. Lucy stond voor de fontein, en liet haar vingertoppen over het water glijden, en liep langzaam naar het meisje toe. 'Het is een mooie nacht,' sprak Lucy, en glimlachte even zonder het meisje aan te kijken. Haar gezicht had de hele tijd nog strak gestaan. 'Wat brengt jou hier?' Lucy leunde tegen de fontein aan en keek het meisje aan. Het was inmiddels donker geworden. Normalitair was Lucy eigenlijk niet zo'n prater, maar ze was benieuwd naar de persoon die ze in dit enorme bos, juist híer was tegengekomen. Als ze in een van haar eigenzinnige buien was geweest, had ze waarschijnlijk helemaal niets tegen het onbekende meisje gezegd. Maar het feit bleef dat ze hier nog niemand kende, en hoewel ze het nooit toe zou geven, ze voelde zich best wel eenzaam, alleen op een nieuwe plek.

Mizore keek hoe het meisje dichterbij kwam en het water streelde. Op het moment dat het meisje hallo zei had ze simpel geknikt pas toen ze vroeg wat ze hier deed gaf ze antwoord "mediteren, om problemen weg te wassen" en ze ging met haar hand naar de bodem van het fonteintje en haalde daar een klein zwart glimmend steendje vandaan en stopte het in haar boezem. "Wat kom jij hier eigenijk doen?" vroeg ze een beetje verbaast. In al die tijd dat ze hier al kwam was ze nog nooit iemand tegen gekomen. Ze voelde het natte steendje in haar boezem nog maar het lied geen natte plek op haar schirt achter, omdat ze het al bevroren had. Ze keek weer naar de fontein en zag daar een klein straaltje licht op vallen. Ze keek omhoog enkeek recht in de maan. De maanstralen vielen hin haar ogen en haar ogen werden weer ijsig wit/blauw achtig. Ze keek het meisje weer in haar ogen, "hoe weet je van deze plek? verdwaald? wat is je naam eigenlijk?" Ze werd ineenst heel zenuwachtig maar dat was alleen aan de puntjes van haar haren te zien die ook ijsig wit/blauw begon te kleuren.

Lucy luisterde naar het meisje. Mediteren? Lucy geloofde daar niet in. Door meditatie kon je je problemen misschien wel vergeten, maar verdwijnen deden ze toch nooit. Bij de vragen die het meisje stelde schoot er heel kort een grijnsje op Lucy's gezicht, en keek haar aan. 'Rustig, ik kom hier heus niet om problemen te zoeken,' ze gniffelde, en liet haar blik weer op het water in de fontein richten. 'Ik weet eigenlijk niet wat ik hier doe. Ik liep gewoon door het bos, en kwam hier toevallig uit,' Lucy's hand ging door het water. 'Verdwaald, zo zou ik het niet echt noemen. Ik kom er wel weer uit op de een of andere manier,' Ze wist misschien niet waar ze was, maar dat deed Lucy eigenlijk niet zo veel. Angst zat gewoon niet in haar. 'Mijn naam is Lucy Lilith Delarue,' ze keek met een haast onzichtbaar glimlachje op naar het meisje, en haalde haar hand weer uit het water.

Mizore had met spiste oren en goed naar elk woord geluisterd wat ze zei. Met haar ogen had ze elke beweging van haar gevolgt. Ze trok enkel haar rechterwenkbrouw omhoog toen ze zei dat ze hier niet was om probelemen te zoeken. Ze stelde zich voor en in de tijd dat ze nu hier zat was ze opgevallen dat iedereen een achternaam had en zei niet. "mijn naam is Mizore" en deed als beleeftheid een soort van klein buigje wat niet meer was als een paar centimeter door haar knieen zakken. "je zit hier nog niet zo lang op school of wel? heb je nog nooit gezien." en ze ging op de rant van de fontein zitten en keek naar de toppen van de bomen die een beetje door de wint heen en weer wiegde.

Lucy knikte. 'Dat klopt,' ze zette zich naast Mizore op de rand van de fontein, ze ging iets schuin zitten zodat ze haar nog wel kon aankijken. 'Ik zat eerst op een dans-en muziekschool, maar mijn ouders vonden dat het tijd werd voor verandering,' Lucy zuchtte diep. Achteraf begreep ze niet waarom ze ooit van school was gewisseld. 'Ik hoop maar dat het het allemaal waard is, maar inderdaad, ik ken hier eigenlijk nog helemaal niemand,' Alles was nog een zwarte waas voor Lucy, ze wist totaal niet wat ze nou moest verwachten van deze nieuwe omgeving. 'En, hoe ben jij op deze school terecht gekomen?' Lucy stelde deze vraag met een oprechte interesse, ookal kwam dat niet zo vaak voor. Meestal boeide het haar niet zo wat anderen vertelden, maar de situatie was nu compleet anders omdat ze nog niemand hier kende. De mensen op haar oude school waren zo enorm doorzichtig, dat ze eigenlijk nooit aandacht aan hen besteedde. Lucy veegde wat van haar spierwitte haren uit haar gezicht, en keek Mizore aan. Ze verschilde echt totaal van haarzelf, in alles. Lucy's kleding zat recht en strak, terwijl Mizore's stijl meer wat losbandig leek. Ach, nieuwe mensen waren altijd intrigerend.

Mizore keek hoe Lucy zich naast haar zetelde. Ze keek even naar de lucht en de toppen van de bomen voordat ze antwoord gaf op de vraag die net gesteld was. Even aarzelde ze even. "Mijn neefje is hier het school hoofd. Ik ben hier naartoe gekomen uit..." Ze kapte haar zin af en wachte even. Het was misschien niet z'n goed idee om gelijk te zeggen dat ze uit de gevangenis kwam. "Ik kijk hier of ik nog wat interesante dingentjes kan opsteken of iets nieuws leren. Helaas geven ze hier geen ijsmagie, alleen watermagie." Ze keek Lucy weer aan "Ik zelf zit hier ook nog niet zo lang, een paar maanden denk ik. Ik houd ze niet echt bij." Ze deed haar schoenen uit en draaide zig om, Eignelijk wilde ze met een dikke plons haar voeten in het water duwen maar het was beter om Lucy niet nat te spetteren dus lied ze er onhandig ingleiden zonder dat er te veel druppels weg vlogen. "Duistere magie doe je zeker?" vroeg ze eigenlijk helemaal uit het niets Ze staarde naar de fontijn en hoe het water op haar bleke voeten viel. Het leek wel een beetje of ze licht gaven doordat ze z'n lichte huid had. Ze had ook een hekel aan de zon en zonnebaden dus haar huid had geen kans om bruin te worden.

Lucy knikte. Het was immers ook niet zo moeilijk te zien dat ze duistere magie deed, het lag nogal voor de hand. 'Je doet dus watermagie?' Lucy keek geïnteresseerd. 'Dat leek me altijd een mooie kracht, maarja..' Lucy glimlachte. 'Mijn oude school is in ieder geval heel anders dan deze,' ze grinnikte zacht, en liet haar handen door het water glijden. 'Waar zei je ookalweer dat je vandaan kwam?' Óf Lucy had het gewoon niet goed gehoord, óf ze wilde haar iets niet vertellen. Niet dat het veel uitmaakte, als ze het niet wilde vertellen was dat haar eigen keus, maar dat maakte Lucy alleen maar meer nieuwschierig. En vragen naar dingen, deed ze toch altijd wel. Bovendien was ze wel wat gewend van haar eigen gestoorde familie, dus ze kon wel wat hebben. Lucy keek naar het water door de fontein. Het leek helderder te worden sinds Mizore haar voeten in het water had gestoken, maar ze kon het zich ook gewoon verbeelden. Ach, het kon heel goed aangezien ze water magie had, maar Lucy zag wel vaker dingen die er niet echt waren. Ze keek heel even omhoog. Ja, de nacht was eindelijk een feit.

Mizore keek nog steeds naar haar voeten "ik weet niet goed waar ik vandaag kom. Ik ben van mijn plaats hier heen gebracht. Het leek ze wel een goede plek om mij hier neer te zetten, ondanks dan ik nog steeds niet weet waarom." De woorden plaats en ze sprak ze iets anders uit als normaal. Waar haar gevangnis was geweest weet ze ook niet. Ze was er geblindoekt heen gegaan en weer terug. met haar rechterhand begon ze over het water te stijken net als wat Lucy deed. Haar gedachte gingen naar de eerste paar dagen dat ze hier was. Ze was toen heel opstandig geweest en eigenwijs. Maar toen Marcus terug was gekeerd was ze veranderd. Haar macht was blijk baar tog niet zo groot. "ben je goed in het uitoeffenen van je magie?" vroeg ze uiteindelijk maar om een stilte te voorkomen? De vriezig heid uit de fontijn kroop steeds meer onder haar voeten. Zelf vond ze het doodzonde dat deze fontijn alleen maar door een fabeltje alleen en smerig was geworden. Ze keek Lucy aan en wachtend op haar antwoord of vragen.

Lucy luisterde aandachtig naar elk woord die Mizore sprak, en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ze eigenlijk niet goed begreep wat Mizore probeerde te zeggen. Misschien wilde ze er gewoon niet over praten, anders zou ze er niet zo geheimzinnig over doen. Lucy snapte het wel, zijzelf liet ook amper wat los over haar verleden, en al helemaal tegenover vreemdelingen. Lucy moest even nadenken over Mizore's vraag. 'Of ik goed ben in het uitoefenen van magie..?' Lucy twijfelde. 'Ik denk dat ik best op een aardig niveau mijn magie beheers, maar het is eerder zo dat ik er niet zoveel waarde aan hecht,' Voor Mizore klonk dit misschien een beetje raar, omdat de meesten zich echt gezegend voelen met hun gave. Voor Lucy was het soms meer, een vloek.

Mizore Keek even aandachtig naar het gezicht van Lucy nadat ze uitgesproken was en dacht even terug aan haar eigen woorden die ze net gezecht had. "het moet nog al vaag geklonken hebben, maar ik wil je niet afschrikken." Meteen nadat ze dat gezecht had schoot haar te binnen dat ze haar nu waarschijnlijk bang had gemaakt. Het antwoord wat lucy op haar vraag beantwoorde vond ze appart klinken, maar zij wist niks anders door haar vader. Ze haalde haar voeten weer uit de fontein en haalde het water van haar voeten af. "misschien maar beter als we terug gaan. De leraren vinden het niet goed als leerlingen zo laat nog buiten zijn." normaal gaf ze daar niks om. Als het Savador was waren er geen problemen maar als het anderen waren kon het nog wel eens fout lopen bij haar. Ze trok haar schoenen weer aan en ging staan.

Lucy grinnikte. 'Er is een hoop voor nodig om mij af te schrikken,' zei ze en haalde haar koude, natte hand uit de fontein. Ze depte hem zachtjes droog aan de rand van haar jurkje, en keek op naar Mizore. Tuurlijk vroeg Lucy zich af wat Mizore te verbergen had, maar iedereen had zijn privacy. En dat, moet je gewoon niet schenden. 'Misschien is het inderdaad beter als we teruggaan,' Lucy keek omhoog. Het was echt pikkedonker, ondanks het feit dat ze op een open plek in het bos stonden. Nu moesten ze de struiken nog door, terug naar de school. Toch was het voor Lucy niet zo'n probleem aangezien ze uitstekend kon zien in het donker, maar ergens was het onheilspellend alleen rond te lopen. Nouja alleen, Mizore was er nu ook. Eigenlijk was het voor Lucy juist leuk, om s'nachts rond te dolen. 'Ach, de leraren..' Daar maakte Lucy zich al helemaal niet zo druk om. Ze volgde Mizore's voorbeeld en stond op van de fontein.

PROFILE MAGICIAN