“Ome Alec, mogen we een ijsje?”
Een diepe zucht klonk. “Nee, Annaca. Jullie hebben net gegeten. Straks misschien.” Hij wilde nog wat zeggen, maar werd onderbroken door een plotselinge, luide gaap vlak bij zijn oor. Automatisch pakte hij de kleine benen die over zijn schouders waren geslagen nog wat beter vast, zodat het knikkebollende kind niet per ongeluk van zijn nek zou tuimelen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij de oudere zus van het jongetje even streng aan toen ze direct haar mond al wilde openen om te protesteren, alsof hij al had geweten dat het eraan zat te komen.
Zacht mopperend drukte ze haar lippen maar weer op elkaar bij de priemende, blauwe ogen van ome Alec. Ze was nog geen acht lentes oud en nu al zo koppig als Glenna ooit geweest was…
Het was in eerste instantie niet zijn keus geweest de twee kinderen op te vangen, maar hij had het hun moeder simpelweg niet kunnen weigeren. “Misschien kunnen ze nog meer over hun over-, over-“ En zo ging het nog even door… “…over-grootmoeder leren.” Dat had de gevoelige snaar geraakt. Dat was wat Alec er uiteindelijk toch toe bewogen had schoorvoetend toe te stemmen om het dynamische duo één middag mee op pad te nemen rond zijn huidige woon- en werkplaats, tot grote verbazing van de andere bewoners in de school. Het vierjarige jongetje, Kody, was op zich geen grote uitdaging geweest. Vaak was het kleintje al te verlegen om überhaupt zijn mond op te trekken en verschool zich veel liever achter de veilige broekspijp van zijn grote oom. Annaca daarentegen… De discussie die tijdens het betreden van de Torentrappen was uitgebroken, was slechts een klein voorbeeld hoe de gehele dag gelopen was, al betrapte Alec zichzelf er meerdere malen op haar met een bepaalde tederheid gade te slaan als ze zelfverzekerd en dapper op de grotere kinderen van de school afstapte en zich alleen naar nieuwe plekken om haar heen begaf. Waar er bij Kody, met zijn ijsblauwe ogen en vrolijke, asblonde lokken, aan de buitenkant geen twijfel over mogelijk was dat hij een afstammeling was van de Ëlmaere familie, toonde zij het op haar eigen manier net zo. Ook zij bezat de kenmerkende blonde lokken, maar had bruine ogen, maar het waren vooral haar moed en onuitputtelijke wilskracht wat haar net een gereïncarneerde versie van haar voorouder liet lijken.

Eenmaal bij Ilma aangekomen, overhandigde hij haar de sleutel toen hij de grijpgrage handjes al zag verschijnen, maar tot hun beide verbazing schoot de deur al open nog voor de sleutel daadwerkelijk in het slot werd gestopt. “Glen-“ Hij nam een seconde om zich te herpakken en schudde zijn hoofd, de acute pijnscheut die door hem heen trok negerend. “Annaca, wacht hier.” Geen tegenspraak duldend, tilde hij het andere kind van zijn nek en zette deze bij zijn zusje voorzichtig op eigen voeten neer. Waakzaam had hij hierna de deur geopend en- “Eva?” Duidelijke verbazing schemerde door in zijn sonore stem, al had hij dit misschien ergens kunnen verwachten. Een zichtbare frons verscheen bij de opmerking dat ze wat voor hem had. Voor hij antwoord gaf, wenkte hij de kinderen eerst naar binnen, het koude trappenhuis uit. “Dit is niet het beste moment. Heeft het haast?” mompelde hij, terwijl hij de jongste van de twee weer oppakte om hem met de uiterste zorgvuldigheid op de bank te leggen en in te stoppen, voor hij straks nog op de ijzige vloer in slaap zou vallen.

Met een vaderlijke zorgzaamheid was hij even naar het kleine jongetje blijven kijken om er zeker van te zijn dat hij comfortabel lag, voor hij zijn blik weer op zijn collega richtte bij haar uitleg. “Wat..?” klonk het wat overdonderd. Ze had.. wat? Maar hij kreeg geen kans het te verwerken, aangezien… anderen hem voor waren. “Wat is dat?” Het blonde meisje stapte zoals altijd dapper naar voren en liep doelgericht op de roodharige vrouw af om het beestje van dichterbij te kunnen bekijken. “Oh! Ze heeft gelijk. Hij heeft au.”
“Wie heeft au?” Nu stak ook een ander, slaperig blond hoofdje net over de rugleuning van de bank heen. Hij gaapte, sprong op de grond en hobbelde zo goed en kwaad als het ging naar zijn zusje en de onbekende dame toe. “SCHILDPAD!” Oh jee…
Alec, die allang in de gaten had waar dit naartoe ging, zuchtte even hoorbaar. “Evelynn, dit zijn Kody en Annaca.” Hij aarzelde even. “…Familie. Jongens, dit is Evelynn. Een collega.” Hierop werden twee paar zéér nieuwsgierige, twinkelende oogjes op de mysterieuze collega gericht. Oehhh! Interessant!
“Bent u...” begon Annaca aarzelend. “Eh… Bent u ook een Legen… Legda…” Een diepe frons verscheen. “Bent u net als ome Alec?” maakte ze er daarom maar van en grijnsde triomfantelijk door haar eigen slimme oplossing.
Alaric nam het hoofdschuddend in zich op. Nog even was enige terughoudendheid te zien, maar dit verdween als sneeuw voor de zon toen zijn blik tenslotte ook het diertje bereikte en hij de gehavende schild opmerkte. “Ah…” Even krabde hij bedenkelijk aan zijn kin, voor hij tenslotte op één knie voor de kinderen neerzakte om meer op gelijke ooghoogte met hen te komen. “Wat doen we als iemand gewond is?” vroeg hij een stuk zachter en warmer dan men gewoonlijk van hem gewend was. Zeker in professionele zin. Een tedere glimlach sierde zijn gezicht. Zijn lichte ogen gleden van de één naar de ander.
“Een volwassene halen!” prevelde Kody trots en staarde hem stralend aan, waardoor Alec even verwonderd knipperde en een lach moest onderdrukken. “Eh… heel goed! En wat doen we als er geen volwassene in de buurt is..?”
In een ruk had Annaca haar hoofd omgedraaid. “Water halen!”
Hij knikte even goedkeurend en kwam overeind. “Uitstekend. Wil jij-“ Maar ze was al naar de keuken gesprint. Kody op zijn beurt waggelde weer terug naar de bank, ogenschijnlijk om zijn dutje voort te zetten, maar niets was minder waar toen hij binnen de kortste keren terugkwam met de zachte deken die hij als een nestje voor de schildpad op tafel legde en Evelynn gebaarde het diertje erop te leggen. Alec stak net zijn hand uit om hem een goedkeurende, vlugge aai over de bol te geven, toen zijn aandacht werd getrokken door het geluid van klotsend en morsend water. Met een bak die eigenlijk veel te groot voor haar was om te dragen, kwam het meisje daarop weer naar hen toegesneld en zette het zuchtend en steunend naast de deken op tafel. “Mag ik het doen?” Oh, hoe kon hij ooit nee zeggen tegen die veel te grote, bruine ogen…? Verdorie.
“Ja? Wil je het proberen?” Geduldig was Alec op één van de stoelen gaan zitten en trok Kody op schoot. “Ga je gang.” Aandachtig, als een docent naar een leerling, keek hij toe hoe het kleine meisje hierop met de uiterste zorgvuldigheid haar hand boven het water hield en het heel voorzichtig naar zich toe liet stromen. “Goed zo. Rustig…” Langzaam vormde het water zich tot een bolletje om haar hand en begon soms iets te gloeien, voor het toch weer uitviel. Desalniettemin zette ze door en bracht het water met enige moeite en tong uit de mond naar de scheuren in het schild. Even begon het iets helderder op te lichten, maar het was maar van korte duur. Dit zorgde ervoor dat Alaric zelf uiteindelijk een beetje bijsprong door één vinger even in de bol te haken en het hevig te laten oplichten, net zolang totdat het schild geheel genezen was en ze het water samen terug de kom in konden laten stromen.
“Ja!” Ze klapte verrukt in haar handen. “Gelukt. Dat heb ik gedaan hè?”
Alec lachte zacht. “Heel goed g-“
“Nu moet hij nog eten om sterker te worden. Ik ga sla halen!” Ennnn daar ging ze weer… maar niet voordat ze door een protesterende Kody gestopt werd. “Nee-hee. Dit is ome Alec’s schildpad nu, dus… dus hij moet whisky krijgen.” Kinderlogica.
“Eh… Ik denk niet dat-“
“Wat? Nee! Sla.”
“Whisky.”
“SLA!”
“WHISKY!”
“Oké! Oké.” Alsof hij zich overgaf, hief Alec zijn handen en keek van de één naar de ander. “We gaan die arme schildpad géén whisky voeren.” was het eerste wat hij direct uit de wereld wilde helpen. Oh nee… Nee! NIET DE PRUILLIP! HIS ONLY WEAKNESS..! “M-maar… eh…” SNEL! Verzin iets! Doe IETS! “We… noemen hem gewoon ‘Whisky’.” sloot hij razendsnel een compromis die gelukkig beiden voldoende tevreden leek te stemmen. Pfew. Smooth. Als een waar front, waren beide kinderen vervolgens van de tafel weggesprint om gezamenlijk sla voor… Whisky te halen. Oh dear.
Zodra de rust hiermee enigszins wedergekeerd was, liet Alec zijn hoofd rusten in zijn handen op de tafel en keek Eva vanuit zijn ooghoeken even doordringend aan. “Dus… Ik heb nu.. een schildpad, of niet soms?” Zijn ogen waren ongemerkt toch weer naar het diertje gegleden. Oké. Vooruit. Hij was ergens best… schattig. Een beetje…
Klein beetje.