Zijn blik was op haar blijven rusten toen Evelynn zelf op de bank plaatsnam. Zwijgend hoorde hij haar woorden aan en liet zijn blauwe ogen afwisselend afdwalen van haar gezicht, naar de dansende vlammen voor hem. Bij de naam “Roxanne” trok hij even verwonderd een wenkbrauw op, maar deze zakte weer zodra ze verder sprak, om zich te vervormen in een frons. Shyvana had dus… Hm. Nee, dat was inderdaad niet handig geweest, dat kon Alaric direct inzien. Toch besloot hij een opmerking nog achterwege te laten, om de vrouw naast hem de kans te geven volledig uit te spreken.
Op het moment dat ze vertelde kwaad te zijn geworden, met name omdat ze… Roxanne’s pijn kende, kon Alec het niet helpen dat zijn blik automatisch opschoot en de hare opzocht. Wat bedoelde ze met die opmerking? In zijn gedachten probeerde hij het geheel aan elkaar te puzzelen om een nog helderder beeld te krijgen van de situatie, haar onderwijl aandachtig observerend. Zo waren ook haar onrustige handen hem niet ontgaan en glinsterde de ring om haar vinger hem vriendelijk toe in het warme licht van het haardvuur.
Was dat…? Ah… Dat wist hij nog niet. Hoelang zou ze al getrouwd zijn? En wat.. apart dat hij dat nog niet eerder van haar man had gehoord…
Toen ze de ring vervolgens zelf uit het zicht verborg, liet hij zijn ogen weer afdwalen, haar die ruimte gunnend, zonder zijn aandacht echter te laten verslappen. Hij was één en al oor en nam de tijd de gegeven informatie in zich op te nemen. Wederom leek het hem niet zozeer te verbazen, maar toonde zijn uitdrukking dat hij het ook in geen enkel opzicht goedkeurde.

Het was uiteindelijk haar speelsere opmerking als reactie op zijn overhemd, wat hem weer deed opkijken. Iets van een vluchtige glimlach tekende zich rond zijn lippen, al stonden zijn ogen nog serieus. “Ik wist niet dat dit een… date is?” kaatste Alec gelijkend terug, toch ietwat geamuseerd, aangezien hij in zijn eerdere woorden in feite nooit had gesuggereerd dat hij een dergelijke benaming zou geven aan haar bezoek in zijn vertrekken.
Hij zweeg even om het verhaal als het ware nogmaals op zich te laten inwerken. “Ik ben op de hoogte van het overlijden van Roxanne’s echtgenoot…” begon hij tenslotte weer te spreken met zijn gebruikelijke kalmte. “Ik heb haar mijn condoleances gestuurd in een brief.” Zijn ogen vonden de hare. “Maar ik weet niet in hoeverre Shyvana op dat moment op de hoogte was van Roxanne’s situatie. Ik ben het met je eens dat haar reactie… ongepast was en begrijp je kwaadheid richting haar daarin, maar.. aangezien ik niet voor haar kan spreken, kan ik je niet zeggen of het een reactie puur uit onwetendheid was of niet.” Zijn glimlach toonde dat hij probeerde mee te denken, maar de situatie eerst beter wenste te begrijpen voor hij eventueel volgende stappen zou ondernemen. “Dus daarom vraag ik me allereerst af: In hoeverre had Shyvana op dat moment kunnen weten wat er speelde bij Roxanne? Had Roxanne er zelf op dat moment iets over gezegd of getoond? Dan weet ik namelijk beter hoe… misplaatst de reactie van mijn adviseur werkelijk was, zogezegd.” Zijn manier van spreken was wel degelijk meelevend, maar toonde tegelijkertijd dat hij vaker dan eens dergelijke gesprekken had moeten voeren, waarbij hij diende te bemiddelen in conflicten. Dus alvorens hij straks nog overhaaste beslissingen zou nemen, besloot hij het voor nu bij deze vragen voor verheldering te laten. Zijn blik was daarbij geïnteresseerd op Evelynn blijven rusten.

Alaric schoot in de lach toen ze reageerde op zijn “date-opmerking”. Hij kon het wel waarderen dat zijn collega niet op haar mondje gevallen was. Vandaar dat hij haar ook een moment toegrijnsde bij de steek onder water die ze hem toespeelde als wraak voor zijn eigenwijze woorden: “Maar maak je niet druk Alecje. Je bent knap, maar daar houdt het wel op voor mij.”
Auch. Touché~ Zijn blik zei in feite al meer dan genoeg, maar dan nog kon hij het niet laten zijn mond weer open te trekken: “Toch fijn om dan gelijk al op de eerste date zulke duidelijkheid te hebben. Ik zal de rozen achterwege laten.” grapte hij terug met een speelse glinstering in zijn blauwe ogen, aangezien het vooral over en weer geplaag was en ze daarbij (blijkbaar) getrouwd was natuurlijk, laten we dat vooral niet vergeten.

Nadat het gesprek weer een serieuzere wending had genomen en zijn vragen voor verheldering had gesteld, wachtte Alec rustig op antwoord en zocht haar gezicht toen ze weer begon te spreken. Hij leek op geen enkele manier te reageren op het feit dat ze Shyvana "harteloos" noemde. Zelf zou hij dit niet zomaar beweren na enkel het verhaal van één kant gehoord te hebben. Vandaar dat hij ook had gevraagd of Shyvana überhaupt had kunnen inschatten wat Roxanne overkomen was, maar tegelijk hij besefte zich dat het eigenlijk wel degelijk iets was wat zijn adviseur had moeten behoren te weten met haar functie…
Dat Evelynn het zich daarbij in zekere zin zo persoonlijk leek aan te trekken dat haar emoties zich duidelijk toonden, zorgde ervoor dat hij haar voor nu in ieder geval niet zonder goede redenen zou tegenspreken. Uiteraard was ze hoe dan ook gerechtvaardigd om haar eigen mening erop na te houden, maar uiteindelijk bleef Shyvana zijn adviseur, dus zou Alaric alsnog zelf kijken hoe hij dit het beste kon aanpakken. Maar dat het nodig was om deze situatie te bespreken, stond voor hem al buiten kijf.

Zodra Evelynn daarom eraan toevoegde dat er inderdaad duidelijk aan Roxanne te zien was geweest wat er speelde en daarom een goed gesprek met Shyvana noodzakelijk vond, knikte hij begrijpend, maar leek tegelijkertijd ietwat verwonderd bij de “Anders doe ik het”. Wat er ook met zijn collega aan de hand was, het raakte haar werkelijk meer dan je misschien zou verwachten. Bijna.. alsof niet Roxanne, maar zijzelf het had meegemaakt...
Hij wachtte met spreken tot zij volledig uitgesproken was en ze onverwacht opstond.
Een korte stilte viel, bewust door hem daar ingebracht, voor Alaric uiteindelijk ook zelf ging staan. “Eva,” begon hij kalm te spreken, zorgvuldig de tijd nemend om de juiste woorden te vinden. “Ik ga met Shyvana praten en, als het nodig is, ook met Roxanne. Je hebt mijn woord.” Het leek hem het beste om gelijk maar met de geruststelling te beginnen dat hij zou doen wat ook haar het beste leek in deze situatie. “Ik ben het met je eens dat dit niet iets is wat zomaar kan blijven liggen, zeker niet gezien Roxanne’s kwetsbare situatie momenteel. Maar ik vind het wel fijn dat je eerst naar mij toe bent gekomen, in plaats van het zelf nog verder met Shyvana te bespreken. Ik zie het namelijk ook als mijn verantwoordelijkheid om hier iets mee te doen, aangezien ze mijn adviseur is, dus zal ik helpen waar ik kan. Daar kun je op rekenen.” Om zijn lippen vormde zich langzaamaan een warme glimlach. “Daarbij staat het jou natuurlijk alsnog vrij ook zelf het gesprek met Shyvana aan te gaan, als je dat wenst, maar laat het mij eerst proberen en zien wat dat oplevert.” eindigde hij duidelijk.
Wijselijk had hij besloten verder niet zijn eigen zienswijze te geven over of Shyvana wel of niet “harteloos” zou zijn. Daar was Alaric ten eerste zelf nog niet over uit, aangezien zijn adviseur en hij nauwelijks contact hadden gehad tot nu toe en hij haar daar niet goed genoeg voor kende. En verder wenste hij daarin ook professioneel te blijven door zijn eigen mening daarin buiten beschouwing te laten in het bijzijn van zijn collega. Dat was iets tussen Shyvana en hem.
Even leek het erop alsof hij hiermee uitgesproken was, maar niets was minder waar; Na weer kort gezwegen te hebben, bewoog Alec plotseling in langzame stappen naar de roodharige vrouw toe om zacht een hand op haar schouder te plaatsen. Zijn vriendelijke ogen zochten de hare. “Eva..? Is er.. verder nog iets aan de hand?” sprak hij ineens een stuk zachter en op een minder.. professionele toon, maar eerder vanuit zijn oprechte bezorgdheid om de persoon en niet zozeer om de collega die voor hem stond. “Er lijkt nog iets te zijn…” voegde hij er op dezelfde toon aan toe, doelend op haar eigen woorden en reacties waarin ze erg aangedaan leek te zijn door wat er was gebeurd, in zo’n mate dat het hem zelfs alarmeerde... Alaric kon het daarom gewoonweg niet over zijn hart verkrijgen zomaar het gesprek af te kappen nu deze afspraken waren gemaakt, terwijl hij ergens dacht te merken dat er nog iets was... Wat dat ook was. Hij kon Evelynn nu simpelweg niet zomaar alleen, in de duistere uren van de nacht, laten vertrekken, zonder überhaupt de ingang te hebben geboden om nog iets te delen met hem, als ze daar behoefte aan had... Of dit nou over zakelijke dingen ging, of niet. Ze was geen onbekende. Geen verre zakenpartner. Ze was... Eva.

Er stond een warme glimlach om zijn lippen toen hij voor haar was gaan staan, maar zodra ze haar armen daarop abrupt over elkaar sloeg, versmalde deze enigszins. Hm? Bij de wenkbrauw die ze optrok bij zijn vraag, verdween de lach geheel. Oké, blijkbaar had hij of het verkeerde gevraagd, of er was werkelijk niks aan de hand en had hij het zich verbeeld. Hij hoopte natuurlijk het tweede en wachtte af. Bij de wedervraag, wilde hij daarom al enigszins opgelucht reageren dat hij het blijkbaar mis had, maar ze was hem voor. Toen ze aangaf dat ze dacht dat hij doelde op dat ze het persoonlijk zou nemen, knikte hij daarom kalm, maar stopte in zijn beweging zodra ze verder sprak over de trouwring. Oh? Dus ze had dat gezien? Ach, het was geen geheim. Ze mocht best weten dat hij daar over na had gedacht en haar daarin ook probeerde te begrijpen, niet eens in de context van de plagende opmerkingen die over en weer waren gemaakt. Daarbij, als ze het zelf had willen verbergen, had ze de ring niet openlijk om haar vinger gehad, was zijn gedachtegang.
Toch trok hij ietwat verwonderd een wenkbrauw op bij de woorden over, vermoedelijk, haar.. ah.. haar overleden man was het? Michael. Vandaar. Dat verklaarde waarom ze nog meer betrokken was met Roxanne. Alaric knikte begrijpend. Dus toch wat hij had vermoed… De toon in haar stem was hem daarbij niet gegaan. Ze leek alles luchtig te willen brengen of zelfs.. defensief? Maar goed, iedereen reageerde immers weer anders op.. pijn. Er was geen twijfel over mogelijk dat Alec haar daarin alle ruimte gunde die ze nodig had, aangezien ook hij wist hoe het was een geliefde te verliezen, al was dat.. anders verlopen en vele jaren geleden... Maar de pijn was er niet minder om geweest en het was het kleine stuk herkenning wat hij had om ook maar enigszins in de buurt te komen te begrijpen hoe Eva’s verlies zou voelen en wat de situatie met Shyvana wellicht weer naar boven gehaald had bij haar. Vanuit deze sympathie en medeleven, had hij er expres niet gelijk op doorgevraagd en hoopte hij dat ze uit zijn eerdere vraag zou afleiden dat hij er voor haar was, aangezien hij ook had kunnen zwijgen of haar zo de deur had kunnen laten uitlopen. Vandaar dat oprechte verbazing doorschemerde op zijn gezicht bij haar volgende opmerking dat het inderdaad pijn deed, maar.. het hem niet zou interesseren. Wat? Hoe kwam ze daarbij? Als ze nog had gezegd dat het hem niets aanging verder, prima. Maar dat het hem niet interesseerde..?
Hij had er niet voor niets naar gevraagd… Hij had haar ook gewoon de deur uit kunnen laten lopen, alleen met haar gedachten en gevoelens kunnen laten en professionele afstand kunnen bewaren, maar Alec had er bewust voor gekozen dat niet te doen. Juist omdat hij-
Hij schudde zijn hoofd en wendde langzaam zijn blik af. “Als het me niet interesseerde, had ik er niet naar gevraagd, Evelynn.” klonk het daarom zacht en ogenschijnlijk neutraal, maar zijn blik zei iets anders, net als het feit dat hij haar onbewust weer bij haar gehele naam had aangesproken. Hij knikte opnieuw bij haar vraag rond het gesprek met Shyvana, wat afwezig dit keer en draaide zijn lichaam van haar weg om het moment dat ze zijn hand van zich afschudde. Ah, oké. Hij.. had er in ieder geval naar gevraagd. Het was in feite meer dan hij bij menig ander had gedaan, aangezien hij zich überhaupt niet snel persoonlijk met iemand zou inmengen, vanwege…
Het deed er niet toe.

Alec wilde zich net weer naar de fauteuil begeven, toen ze onverwacht in beweging kwam. Ergens ging hij er vanuit dat ze naar de deur zou lopen, maar op het moment dat hij vanuit zijn ooghoeken opmerkte hoe ze een andere richting op boog, keek hij vragend op. Bij het glas wat hem uit het niets werd aangereikt en de fles die ze zichzelf toe-eigende zonder dit aan hem te vragen, gleden zijn donkere wenkbrauwen weer even omhoog. Alaric was verre van bekrompen daarin, vrijgevig zelfs, maar aangezien het nagenoeg nooit voorkwam dat iemand anders ook maar zijn persoonlijke vertrekken betrad, was aan zijn gezicht af te lezen dat hij haar actie niet bepaald kon waarderen, zeker niet na het voorgaande... Als ze het had gevraagd of ook maar een opmerking had geplaatst, had hij haar met alle liefde gegeven wat ze wilde en wat ze nu.. blijkbaar… nodig leek te hebben, maar dit was… ongepast, zelfs in Alaric’s ogen, die zelf absoluut de moeilijkste niet was. En dat zei wat.
Het was enkel uit respect naar Evelynn toe, voor wat ze nu doormaakte, dat hij besloot er geen opmerking over te plaatsen. Het glas zette hij verder onaangeraakt neer naast de fles op tafel, wat ook… opmerkelijk was te noemen voor degenen die hem kenden. Zijn blik was ondertussen onlosmakelijk op haar gezicht blijven rusten, ook bij haar vraag die op een lieve.. bijna té lieve toon werd gesteld. Wat.. was dit voor manier om te voorkomen dat hij.. te dichtbij zou komen of dat hij zou laten merken dat hij om haar gaf? Wat was dit voor poging om hem.. weg te drijven of..? Wat wilde ze van  hem…?
Wat ze ook probeerde te doen, het werkte zichtbaar. Alaric was zelf al een man van weinig woorden en iemand die veel waarde aan zijn privacy hechtte en dat van anderen daarom des te meer respecteerde… Als ze er werkelijk zoveel bezwaar tegen had dat hij er gewoon.. voor haar wilde zijn en hem nu op deze manier weg wenste te houden, dan zou hij ook dat respecteren, al was het niet met genoegen. Bij haar vraag keek hij haar daarom aan, zijn doordringende, blauwe ogen in de hare borend. “Genoeg...” antwoordde hij enkel uiterst kalm en beheerst, echter geen vraag meer stellend, zoals ze wenste, waarna hij zijn weg naar de fauteuil vervolgde, plaatsnam en zijn blik op het haardvuur richtte. Hij liet haar verder de keus of ze wenste te vertrekken, alsnog iets wilde delen of die muur die ze opgetrokken leek te hebben (ook maar deels) zou laten afbrokkelen of niet.