Kauwend op haar pen staarde ze naar de woorden op het papier voor haar. Hoe hard ze ook nadacht, hoe graag ze het ook wilde snappen, het lukte niet. Wie had kunnen weten dat woud magie zo moeilijk was. Misschien kon het ook komen omdat ze er totaal geen aanleg voor had en het minimale van de magie door haar bloed had stromen. Licht en water magie gingen haar makkelijk af, die stroomden in haar familie. Maar de rest, vooral duistere magie, leek soms totaal onbereikbaar voor haar te zijn. Met een zucht leunde het meisje met haar zuurstokroze haar terug in haar stoel. Haar haren waren in een losse en rommelige knot gedaan om ze uit haar gezicht te houden. Ondertussen, nog steeds kauwend op de pen, dwaalden haar gedachten weg. Uit het knusse en gezellige café waar ze zich had gezeteld om zich te buigen over haar huiswerk, over de straten, terug naar het kasteel. De lessen waren leuk, erg leuk zelfs en Penny kon er niet om heen dat ze nieuwsgierig was en het leuk vond om nieuwe dingen te leren, maar toch zat haar iets dwars. Tuurlijk, ze kon met veel mensen optrekken die aardig waren, maar om die mensen nu al echt vrienden te noemen, zat er niet in. Nee, vrienden had ze nog niet echt. Maar dat zou vast nog wel komen, aangezien ze hier nog niet zo lang was en vrienden niet zomaar aan kwamen vliegen.
Penny rekte zich uit en legde de pen naast haar schrift. Misschien was het ook maar gewoon goed om terug te gaan, want hier kreeg ze totaal geen werk klaar. Misschien kwam het ook door de drukte die steeds haar oren binnendrong waardoor ze zich niet helemaal kon concentreren. Het meisje stond op om haar spullen bij elkaar te zoeken, beginnend bij al haar pennen en gummen en wat dan ook terug in haar etui te doen. Haar blik liet ze even door het café glijden, tot ze uiteindelijk op de klok vielen. Penny stopte abrupt in al haar doen. Ze had om half afgesproken met iemand te eten in de grote zaal. Het was vijf voor half. Shit. Oh nee, dat was een slecht woord, dat mocht ze niet zeggen. Kwalitatief uitermate teleurstellend dan. In gehaaste paniek begon ze alles terug in haar tijd te proppen. Ze wilde graag haar afspraken nakomen en ook al zou ze het nu misschien niet halen, niet geschoten is altijd mis.

Het belletje klingelde vrolijk terwijl Penny het café uitschoot. Natuurlijk had ze ook nog voor haar thee moeten betalen en was het ondertussen al half. Ze gromde toen ze zag hoe druk het op de straat was en begon met zich door de mensenmassa heen te manoeuvreren. Met een aantal schriften nog in haar hand sloeg ze met een vaart de hoek om, ah, de straat hier was wat leger. Dan kon ze een beetje haast maken. Penny's voeten zetten het op een rennen, maar toen het meisje even kort naar beneden keek, was het kwaad al geschied. Blijkbaar had een veter los gezeten en was ze er vol op gestapt. Het resulteerde in een val die door iets hards, maar ook wel iets zachts, werd opgevangen. Uiteindelijk viel ze op de grond, de twee schriften schoten over de straat en kwamen uiteindelijk niet veel verder op tot stilstand. Penny knipperde even een paar keer met haar ogen voordat ze weer helemaal bij haar positieven was. 'Mijn excuses, sorry, sorry, sorry!' Begon ze al te ratelen terwijl ze zichzelf omhoog werkte en keek of ze nog meer had laten vallen. Haar ogen gleden uiteindelijk naar de degene waartegen ze was aangebotst. Een schuldige blik lag in haar ogen. 'Duizendmaal excuses meneer! Ik zat niet op te letten en ik moest haast maken anders kwam ik te laat.. ook al ben ik al te laat, maar ik wilde alsnog zo op tijd mogelijk zijn ziet u.. en..' Penny stokte in haar woorden. Waarschijnlijk was deze man totaal niet geïnteresseerd in haar hele verhaal. Met een blos op haar wangen keek ze naar haar schoenen, waar de veters nog steeds los van waren. Ze haalde even diep adem. 'Sorry.' Waren haar laatste woorden.

@Jareth

Ergens verwachtte ze een waterval van gevloek en getier, van scheldwoorden waar ze de betekenis niet van kende en een tirade van hier tot Shadra. Maar van geen van dat was sprake. In tegendeel, de meneer waar ze tegen aan was gebotst antwoordde zeer, zeer kalm. Een glans van verbazing lag in haar ogen, terwijl ze van haar schoenen naar de zijne keek, gevolgd door zijn benen, zijn torso, zijn nek en zijn gezicht. Om te eindigen bij zijn haren. Die felgroen waren. De man leek in het zelfde schuitje te zitten als haar wanneer het aankwam op haar. Ook al vloekten de twee kleuren immens als ze naast elkaar stonden, hij zou haar kunnen begrijpen op het vlak van ongewilde aandacht. Zonder dat ze het echt doorhad was haar mond ietsjes open gezakt. Eenmaal dat ze zich dit realiseerde, klapte ze meteen dicht en keek ze nogmaals naar haar schoenen. Alsof ze het zo vervelend vond dat er een paar extra vlekken op haar gympen waren bij gekomen, die toch al een flinke wasbeurt verdienen. Toen de man haar de schriften aanbood en haar vroeg of alles ging, durfde Penny pas weer op te kijken. Ze knikte met een opgeluchte glimlach dat de man nog steeds niet verschrikkelijk boos was geworden en nam de schriften aan. 'Dankuwel, het gaat wel hoor, ik val wel eens vaker voorover.. of achterover.. of zijlings. Ik val eigenlijk best wel vaak.' Ze grinnikte maar al snel verdween de glimlach terwijl ze zich besefte dat dit misschien informatie was waar de groenharige meneer totaal niet in was geïnteresseerd. 'Ik had eerder moeten vragen of het met u ging, ik botste namelijk tegen u op ziet u, en ook omdat u misschien wat ouder bent. Niet dat u er oud uit ziet! Maar gewoon.. misschien heeft u het wat moeilijker met op de been blijven.. ik bedoel het niet gemeen, maar meer.. nou ja.. u weet wel..' Haar stem stierf steeds meer een beetje weg terwijl haar wangen een rode kleur kregen. 'U heeft zich hopelijk geen pijn gedaan?' Onzeker keek ze omhoog. Vervolgens werd voorgesteld of ze misschien op het bankje wilde zitten. Meteen schoot het in haar hoofd langs dat ze al ergens anders moest zijn. Maar daar was ze nu toch al dik te laat voor. Ze zou onderweg wel iets lekkers kopen om excuses aan te bieden, dat deed mensen altijd goed. 'Weet u het zeker? Ik bedoel, ik kan begrijpen als u boos op mij bent of mij vervelend vind omdat ik zo lang doorpraat, want ziet u, dat hoor ik wel eens vaker en ik probeer er iets aan te doen maar... oh.. daar ga ik weer.' Werkelijk, hoe kon ze haar mond niet houden.. Penny zuchtte en liep vervolgens naar het bankje naast de winkel. 'Ooh, een boekenwinkel. Het is al een tijdje geleden dat ik in eentje ben geweest. Ik heb gewoon nooit de tijd om te lezen.' Zei ze met een zweem van enthousiasme in haar stem terwijl ze even door de ramen spiekte en probeerde te ontcijferen wat voor boeken er lagen. Niets wat ze kende in ieder geval. 'Leest u veel?' Vroeg Penny vervolgens, om de aandacht van haar af te leiden, bang dat de man anders zou denken dat ze misschien een tikkeltje egocentrisch was omdat ze alleen maar over zichzelf aan het praten was. Ze vouwde haar handen in haar schoot en zette de tas naast zich neer, waar ze inmiddels de schriften in had gestopt. Er zat wat vuil op, maar dat was niet heel erg. Dat betekende alleen maar dat Penny er veel tijd in stopte om te leren of haar huiswerk er in maakte. Of omdat ze gewoon tegen willekeurige personen in de straat opbotste en al haar spullen voor het oprapen kwamen te liggen.

@Jareth

De man gaf aan dat er niets aan de hand was. Dat ze hem niet dodelijk had verwond, je wist maar nooit met Penny en haar onoplettendheid, en dat ze voorlopig nog niet in de gevangenis zou belanden. De opluchting was groot. Ze ademde even diep uit en glimlachte dankbaar. De ene persoon kon blijkbaar beter tegen botsingen dan de ander. Want Penny kende genoeg boze reacties om te weten dat haast niemand het fijn vond dat er tegen elkaar werd opgebotst. Van een grom tot een boze blik tot een uitkaffering van hier tot Tokyo. De goden waren met haar vandaag. Als er überhaupt goden waren en als deze goden ook vandaag toevallig over haar schouder mee keken. Waarschijnlijk hadden ze het te druk met anderen dingen. Zoals wereldhonger. En oorlog. Maar je wist maar nooit waar iemand zich mee bezig kon houden en wat die belangrijk achtte. Zittend op het bankje inspecteerde het meisje nogmaals haar schoenen. Er waren misschien drie vlekken bij gekomen, die toch nauwelijks opvielen in de met modder besmeurde staat waar haar schoenen zich in bevonden. Er was een soort stilte in haar hoofd gevallen die er voor zorgde dat ze niet opnieuw willekeurig haar mond zou open trekken om een waterval van woorden voort te brengen. Misschien was dat wel beter zo. Nu ze zo zat voelde ze hoe haar knie wat klopte en een soort warmte af straalde. Wat haar ook opviel was dat er een scheur in haar broek zat en dat ze door die scheur heen het rood van het bloed van een wond op haar knie dat door de bewegingen haar knie verder besmeurde. Penny beet even op haar lip maar durfde het niet aan te raken. Ze had niets gebroken, dat was duidelijk anders had ze niet op kunnen staan, maar nu ze hier zo zat voelde ze de pijn langzaam binnen sijpelen. 'Dankuwel.' Zei ze, waarna ze naar hem op keek. 'Dat u niet boos bent geworden, bedoel ik.' Voegde ze er nog kalm aan toe. De plotselinge waterval van woorden die ze eerder niet onder controle had weten te houden, leek nu nergens meer te bekennen. Ze luisterde naar zijn antwoord en knikte begrijpend. Haar huiswerk zat haar ook vaak in de weg en als ze dan tijd had, had ze er vaak geen motivatie meer voor. Ze glimlachte en knikte. 'Graag! Ik ben al in geen tijden in een boekenwinkel geweest. Huiswerk, ziet u.' Ze grinnikte kort en stond op terwijl ze de pijnscheut door haar lichaam voelde schieten maar die ze vervolgens negeerde. Om zo goed mogelijk naar de deur te lopen en vervolgens de winkel in te gaan. Binnen draaide ze zich vervolgens om, om haar hand uit te steken naar de man. 'Ik ben Penny trouwens. Penny Ivanova.' Hoe onbedacht van haar om zich niet voor te stellen! Onbeleefd dat ze was. Al bedacht ze dat ze na deze ontmoeting de man waarschijnlijk niet meer zou zien en dat dit maar een eenmalige ontmoeting zou zijn. En dat een naam waarschijnlijk er niet toe deed.

Haar ogen gleden over de vele boeken die hier opgestapeld lagen. In kasten, op tafels om ingekeken te worden, in hoekjes en helemaal boven op planken waar je een ladder nodig had om erbij te kunnen komen. Sommigen waren oud, te zien aan de kaft, sommigen ook tweedehands, in een klein karretje om uitgezocht te worden, anderen waren recenter, lagen glanzend op tafels waar het zonlicht ze liet op te laten lichten, al leek het zo. Penny's ogen gleden van kast naar kast, naar de karretjes en merkte vervolgens de muffe geur van boeken, eeuwenoud papier en koffie op. Een baantje hier zou prachtig zijn. Aldus haar, want ze kon ook wel begrijpen dat dit misschien overweldigend zou overkomen of dat niet iedereen het fijn vond om de hele dag bezig te zijn met boeken. De een hield meer van lezen als de ander. Stiekem hoopte het meisje dat haar ogen op een dag achteruit zouden gaan waardoor ze een bril nodig had. Dan kon ze zo een grote krijgen met een dun montuur, of een gehoornde die ze bibliothecarissen ook wel eens zag dragen. Bij de aanblik van haar met een lelijke zwarte bril met te dikke jampotglazen moest ze glimlachen. De lach die van binnen wel naar boven kwam kon ze in slikken, zodat niet iedereen in de winkel haar raar zou aankijken.
De man had zich voorgesteld als Jareth. Ergens ver weg in haar hoofd ging een belletje rinkelen dat ze die naam moest herkennen, misschien als een oude vriend van haar ouders, maar waar ze ook aan dacht, er kwam niets naar boven. Misschien dat het dan niet zo belangrijk was. 'Aangenaam Jareth.' Zei ze daarom maar na het schudden van zijn hand en een vriendelijke glimlach lag op haar lippen, terwijl haar ogen weer vrolijk straalden. Hoewel de wond op haar knie zeker pijn deed, zorgde het er niet voor dat haar humeur compleet naar beneden kelderde. Ondertussen was haar aandacht al naar een stapel boeken in de buurt gegaan en had ze voorzichtig een boek opgepakt, om de achterkant te lezen en het door te bladeren. Ze had al niet meer door dat Jareth van haar zijde was geweken toen hij terug was gekomen. Voor kort werden haar ogen groot en ze keek van de pleisters in zijn hand naar zijn gezicht. 'Wat.. maar.. Ik..' Ze stamelde even terwijl ze het boek weer recht legde, verwarring was op haar gezicht te lezen. Ze had zelf niet doorgehad dat Jareth had gemerkt dat ze pijn had gehad aan haar knie. Penny haalde even diep adem om zich te herpakken en niet weer een waterval van woorden te creëren. 'Dankjewel.' Herpakte ze zichzelf waarna ze de spulletjes van hem aanpakte en even rond keek in de winkel. Haar ogen vonden een gammele stoel waar ze naar toe liep, of half hinkte eigenlijk, en zich neer plantte.
Het lukte haar, met moeite, om haar broekspijp op te rollen tot de wond. Ze beet op haar lip toen ze het schoonmaakte, maar zag ondertussen wel dat het minder erg was gaan bloeden. Toen het eenmaal schoon was plakte ze er een pleister over heen. Nee, twee. 'Je weet maar nooit. Beter het zekere voor het onzekere.' Grinnikte ze, waarna ze Jareth aankeek. 'Voor iemand die ik net heb ontmoet, bent u een zeer vriendelijke en behulpzame man.' Zei Penny eerlijk waarna ze van de stoel sprong en iets de hard op de grond terecht kwam, wat een pijnscheut in haar been opleverde. Even was haar blik ook gepijnigd, waarna haar optimistische blik weer terug kwam in haar ogen. 'Ik vergeet altijd dat als er ergens een pleister op zit, het niet meteen geheeld is.' Kortzichtig wellicht, of misschien gewoon dom, maar het overkwam Penny vaak genoeg dat ze dingen deed die waarschijnlijk net iets te veel voor haar waren. En daar zaten kleine dingetjes als dit ook gewoon bij.
'Heeft u een favoriet boek?' Was haar vraag terwijl haar ogen weer door de winkel scanden,
op zoek naar iets wat ze misschien zou herkennen. Misschien dat hij nog een leuke suggestie voor haar kon doen.