“No, but really, Carlos, in my time they called it ‘firewater’. You see..” Lachend legde Alaric nogal familiair een hand op de schouder van één van de Raziaanse onderhandelaars. “It clears the throat, loosens the tongue and keeps your heart from sinking, eh?” prevelde hij er breed grijnzend achteraan, waarbij zijn eeuwenoud accent zo mogelijk nog meer doorklonk dan normaal, onderwijl hun glazen nog eens rijkelijk volschenkend met het sterke goedje wat hij van zijn thuisplaneet had meegenomen. Als gevolg schoten de heren om hem heen even in de lach. De Cassiaanse mannen die bij zijn kant van het “onderhandelingsspel” hoorden, knikten daarbij bevestigend, vervuld van de kenmerkende, Cassiaanse trots.
“Alec, al zou ik niet weten welke functie je bekleedde, dan nog draag je werkelijk de identiteit van je thuisplaneet uit…” reageerde één van de andere twee Razianen geamuseerd.
“Dat beschouw ik als een compliment, Miguel!” gooide Alec direct terug, die inmiddels alle namen en rollen vlug uit zijn hoofd had geleerd. Alles was leuk en aardig tot op bepaalde hoogte, maar onder zijn ogenschijnlijke vriendelijkheid en vlotte babbel, schuilde nog altijd een politicus die wist hoe hij het nodige gedaan kon krijgen in het belang van Cassia. Hierdoor met een zekere… bedachtzaamheid nam hij de zes mannen om hem heen nog eens aandachtig in zich op. Het was grappig om te zien hoezeer in uiterlijk uit te maken viel wie waar vandaan kwam: de Razianen allen met een redelijk.. felle blik, overwegend donkere haren, gebruinde huid en rood-met-goud getinte kleding. Hun houding was statig, maar vlot. Hun bewegingen soepel, als de Salsa-dans. Het spreken ging hen vlug en zichtbaar zonder moeite af, in welk gezelschap ze ook verkeerden.
En dan waren er nog de Cassianen; Een blik zo kalm, maar daardoor in zekere zin niet te peilen, lichte haren, bleke huid en blauw-met-zilver getinte kleding. Hun houding was wat… strakker dan die van de Razianen, maar dit toonde daarmee ook een bepaalde elegantie. Iedere beweging leek ingecalculeerd en doordacht, waardoor zelfs een verrassing voor de ander, een voorspelling van henzelf leek te zijn. Op eenzelfde wijze spraken ze met voorbedachte rade en gaven vooral antwoord op wat hen gevraagd werd, in plaats zichzelf met de ellenbogen uitgebreid naar voren te wringen in de conversatie.
Het was een prachtige tegenstelling om te zien, aldus Alaric. Deze man in kwestie stond ongeveer te midden van de gehele groep, waar hij vanaf de schouders enigszins bovenuit stak. Zijn asblonde lokken en doordringende, ijsblauwe ogen prijkten in de schemering van de ruimte. Zijn ongewoon gebruinde huid voor een Cassiaan toonde dat hij al langere tijd van huis moest zijn. Ook leek iets in zijn houding, manier van spreken (zelfs los van het -voor velen onbekende- accent) en vluchtige bewegingen weg te geven dat hij kennis had genomen van vele plekken naast zijn thuis en daarbij uit een tijd kwam slechts bekend uit legendes aan de heren om hem heen.

Het was ook om deze reden dat Alaric even later als eerste een nieuwe verschijning opmerkte bij de deur. In een automatisme zocht zijn nieuwsgierige blik de bruinharige vrouw die hij direct herkende als zijn collega Lilith, aangezien hij haar al een keer eerder had mogen ontmoeten bij de vergadering met alle collega’s en hun adviseurs tezamen. Ah, daar was ze! Haar mensen hadden hem al verteld dat ze later zou aansluiten, dus was hij zo vrij geweest eenieder zolang bezig te houden met een onschuldige babbel onder het genot van Cassia’s finest: een royale fles pure, eerlijke, stoot-in-de-maag whisky. Altijd handig om de sfeer van onderhandeling wat… luchtiger en speelser te maken, om voor beide kanten tot betere resultaten te komen.
Het was hem in feite pas gisteren ter oren gekomen dat een kleine delegatie afgevaardigden van zijn thuisplaneet vandaag naar Razen zouden vertrekken om nieuwe mogelijkheden in de handel tussen beide planeten te bespreken. Het was dan ook min of meer in een opwelling dat Alaric zich vanmorgen vroeg bij hen had gevoegd. Dat hem daarbij gewaarschuwd was dat ook de Vrouwe van het Vuur bij de bespreking aanwezig zou zijn, vormde… in ieder geval deels de reden waarom hij deze kans gewoonweg niet had kunnen laten liggen…
Zich beseffende dat zijn aanwezigheid in haar ogen daarom misschien wat plotseling en onverwacht zou kunnen zijn, deed hij al enkele stappen naar voren, waar de rest van de groep juist ietwat achteruit leek te deinzen toen ze haar alleen al hadden opgemerkt. “Lilith!” groette Alec haar desalniettemin vriendelijk en opgewekt, bijna als een oude bekende, waarbij zijn heldere ogen speels schitterden, zeker bij haar… vrij directe opmerking. Hij voelde hoe de mannen achter hem het spontaan Spaans benauwd kregen, maar hijzelf week verre van terug. In tegenstelling… Hij deed gewoon nog een stap in haar richting om één van haar handen in zijn beide, grotere handen te kunnen nemen en bracht deze naar zijn lippen, zodat hij er een vluchtige kus op kon drukken, waardoor zijn lange lijf zich iets voorover moest buigen. Het was een uiterst beleefde en gepaste manier om een vrouw te begroeten, afkomstig uit de tijd waarin hij nog sterfelijk was geweest en daarbij één van de dingen die hij sindsdien niet meer had kunnen en willen afleren. “Het is ook een genoegen om jou weer te zien.” sprak hij onverstoord verder, waarbij zijn ogen vanuit zijn gebogen positie kort opschoten naar de hare. Met verrassende souplesse ging hij hierna weer recht staan en trok zijn handen terug. “Please forgive my intrusion. I took a.. personal interest in the matter at hand, so.. I decided to join you, for the sake of both our planets.” Zijn blik gleed kort achterom naar zijn mannen die hem vragend aankeken. Zijn luchtige lach leek hen echter iets.. gerust te stellen. Vervolgens vonden zijn ogen als vanzelf het fijne gezicht voor hem weer. “But.. it was kind of a last minute decision, really.” Zijn mondhoeken krulden geleidelijk aan iets verder omhoog, waardoor zijn witte tanden zich een moment ontblootten. “Don’t worry; I won’t be staying long. Only for the night.” Er verder geen woorden meer aan vuil makend, legde hij zijn hand nu tussen haar schouderbladen om haar zo zachtjes aan richting de lange tafel te leiden waar de rest van het gezelschap ondertussen ook naartoe bewoog. Hier aangekomen, trok hij hoffelijk een stoel aan het hoofdeind achteruit, zodat ze kon gaan zitten en hij haar kon aanschuiven. Zelf nam hij plaats op de stoel daarnaast, maar niet voor hij ook voor Lilith één van de glazen rijkelijk had gevuld met het hemelse, Cassiaanse ‘vuurwater’ - ongevraagd, waardoor er voor een vluchtig moment enige uitdaging door leek te schemeren in zijn houding…
Oh, hij was zéker benieuwd waar deze bespreking heen zou leiden…

[OOC: De Engels geschreven stukken moet je gewoon lezen als Nederlands. Het klonk gewoon veel beter om het in het Engels te verwoorden, haha.]

Het lachen verging hen.. snel. Althans, waar Alec nog enigszins (en wellicht iets te zichtbaar) geamuseerd was met Lilith’s komst en reacties, leken de overige Cassianen elkaar vluchtige, doch veelbetekenende blikken toe te werpen. Blikken die maar één ding, maar daarmee ook gelijk meer dan genoeg, zeiden: Vrouwen…
Oh, Alaric voegde zich bij hun blikkenwisseling hoor. Hij begreep het maar al te goed. Tja.. Ze waren immers gewoon gezellig aan het borrelen geweest, tot.. één vrouw zich bij het gezelschap had gevoegd en gelijk was het vriendschappelijk praten, gelach en klinken van glazen verstomd tot een.. zielig hoopje onzekerheid, van wie niemand zijn mond nog durfde open te trekken.
Althans.. bijna niemand…
Met een iets te brede grijns dan goed voor hem was, knikte Alaric begrijpend als reactie op haar “last minute”-opmerking. “Yes, ma’am.” klonk het daarbij overduidelijk met een ingehouden lach. Zijn ogen zochten ondertussen naar de Razianen die akelig stil aan de tafel hadden plaatsgenomen.
Hm, waar was die Raziaanse vurigheid nu ineens naartoe..? Blijkbaar had je er toch verschillende “niveaus” in: gewone Razianen, rasechte Razianen.. ennnn.. Lilith~
Daarover gesproken waren haar woorden richting haar eigen mensen hem zeker niet ontgaan. Gezien zijn voormalige en huidige functie had Alec zich zoveel mogelijk (veel gesproken) talen van alle planeten eigen gemaakt, dus had hij wel degelijk een idee waar het over ging. Ook de overige Cassianen hadden één of twee woorden verstaan, waardoor opnieuw de lichte ogen aan de tafel elkaar opzochten, om te spreken zonder daadwerkelijk geluid te produceren. Hun gezichtsuitdrukkingen zeiden wederom meer dan genoeg: “Giet er alsjeblieft wat whisky in, Alec.”, “Wie dacht het een goed idee zou zijn om.. háár uit te nodigen?”, “Hm, maar ze is best… mooi, toch?”, “Ik zie niet wat dat met ook maar iets te maken heeft…”, “Oh, kom op, Ivan! Alsof jij geen oog hebt voor vrouwelijk schoon.”
En ga zo maar door…
Het “gefluister” door het wisselen van blikken verstomde echter abrupt bij één specifieke opmerking van de vrouw in kwestie zelf: "Ik drink niet tijdens werk."
Als door de bliksem geraakt, staarden vier paar Cassiaanse ogen de bruinharige verslagen aan, inclusief Alaric zelf. Dat.. dat kon ze niet menen, toch? Onderhandelingen zonder- Werkelijk..?
Oprecht met stomheid geslagen, wisten de vier heren even niet waar ze het moesten zoeken en keken de drie onderhandelaars tenslotte maar naar hun Legendarische Magiër.
Oh.
“Well..”, begon Alec tenslotte ietwat aarzelend te spreken, maar daar.. stiekem.. schemerde er alweer een ietwat ondeugende blik door… Uh oh. “You heard the lady. She doesn’t seem to appreciate the presence of.. strong liquors during our meeting.” Een korte stilte viel, tot.. “Therefore, I think it's only fair if we.. fix that.” Zonder pardon reikte zijn grote hand daarop ineens naar zijn eigen glas om deze grijnzend naar zijn lippen te brengen en de inhoud ervan zo.. in één keer.. achterover te gieten...
Zo! Probleem.. opgelost!
Aansluitend krulden hier en daar de mondhoeken van zijn mannen weer enigszins omhoog en pakte de één na de ander zijn glas om deze ook.. te legen, voor de rest van de bespreking, waardoor uiteindelijk alleen nog de gevulde glazen van Lilith en haar drie mensen overbleven, welke verder onaangeraakt leken te blijven.
Hm…
Zonde…
Erg, erg.. zonde…
Ivan keek het eerst naar Alec.
Alec knikte en keek naar Duncan.
Duncan knikte en keek naar Breandan.
Breandan knikte en keek naar Ivan…
Ja.. Zo.. zonde..
“Slàinte!” ontschoot Alaric tenslotte in zijn moedertaal, ook al.. kon niemand anders dat verstaan waarschijnlijk. Echter leek de boodschap bij de Cassianen direct duidelijk en reikten nu allen tegelijkertijd naar één van de overgebleven glazen om ook deze breed grijnzend en in één teug te legen, daarmee de drank geheel.. uit de onderhandeling “wegnemend”.
Wat? Dat was toch wat Lilith leek te hebben gewild?
Alaric trok even een gezicht om de plotselinge nieuwe inhoud in zijn maag te verwerken, maar leek er niet bepaald enige invloed van te ondervinden (wat op een andere manier iets.. toonde..). Het brandde niet eens meer in zijn keel… Ah.
Oef, dat was goeie whisky trouwens...
De anderen leken evenmin ook maar te knipperen toen ze twee glazen van het immens sterke spul achterover hadden geslagen, maar lachten enkel tevreden, voldaan. Nou ja.. in ieder geval voor nu.
“There.” sprak de Heer van het (vuur)Water uiteindelijk triomfantelijk, waarbij hij direct ongegeneerd over Lilith’s schouder meekeek naar de papieren die ze voor zich had uitgestald. Hij knikte even begrijpend bij haar woorden om de bespreking daadwerkelijk te starten en richtte zich tot Ivan, aangezien dit zijn gebied was. Alaric was wel degelijk op de hoogte van alle benodigde informatie, maar hij wilde op geen enkele manier voorbij gaan aan de expertise van de onderhandelaars. “Ivan..” sprak hij daarom, om hem uit te nodigen te spreken.
Op zijn verzoek, richtte de man zich enigszins op en keek naar Lilith. “Uw aanvraag is bij ons terecht gekomen. We hebben inmiddels besproken wat voor Cassia het meest voordelig zou zijn als tegenruil. Zo kwamen we tot de conclusie dat onze interesse momenteel het meeste uitgaat naar de Raziaanse lavastenen.” Hij streek zijn kleren even recht om een pauze in te lassen voor hij verder sprak. “Ons is verteld dat het bepaalde mineralen zou bevatten die de Cassiaanse grond vaak mist, dus wensen we dit zo nader te onderzoeken.”
Alaric knikte bevestigend en vouwden zijn lange vingers in elkaar op de tafel voor hem, waardoor hij enigszins voorover bogen kwam te zitten en Lilith vanuit zijn ooghoeken nauwlettend in de gaten kon houden, iedere beweging die ze maakte, elk woord wat ze sprak aandachtig peilend…
De onderhandelingen waren begonnen.

Hij wachtte geduldig wat Lilith’s reactie zou zijn. Het viel hem op dat van alle aanwezige Razianen, zij zelf de leiding nam, terwijl hij in dit geval vooral een ondersteunende rol aannam voor de zeer vaardige onderhandelaren met wie hij vandaag meekeek. Natuurlijk had hij een bepaald overwicht door zijn positie, maar dat maakte hem niet per se expert op ieder gebied binnen de Cassiaanse samenleving. Het… intrigeerde hem daarom op een zekere manier dat de vrouw naast hem vooral op de voorgrond trad en de rest aardig in het gareel hield. Ze had overduidelijk alle touwtjes in handen, voor zover dat als iets positiefs gezien kon worden in deze situatie. Maar het zorgde in ieder geval wel voor het nodige respect van Alaric’s kant, waardoor hij met een serieuzere houding de onderhandelingen aanging, ondanks dat hij niet van zijn Cassiaanse gebruiken had afgeweken. Er moest immers toch ook enige ruimte overblijven voor “leuk contact”. Des te groter was de kans op een goede samenwerking, naar zijn mening.
Hij schrok enigszins op uit zijn eigen gedachten toen ze weer begon te spreken en al tot een besluit leek te zijn gekomen, zonder met haar mensen te overleggen. Ah… Dat moest dan de Raziaanse manier van besluitvorming zijn waarschijnlijk. Hij ontmoette haar blik en glimlachte haar allervriendelijkst toe, nog altijd niet geraakt door haar ietwat… koude houding. Daar kon hij moeilijk over oordelen, aangezien hij zijn collega nog niet goed kende en ze werkelijk niet geamuseerd had geleken rond het hele… “drank-gebeuren”. Eén van zijn donkere wenkbrauwen gleed even ietwat verwonderd omhoog bij haar voorwaarde om akkoord te kunnen gaan met het voorstel. Toezicht houden…? Was ze bang dat ze anders rare fratsen met de stenen uit zouden halen? Alaric zou werkelijk niet weten wat, maar als het haar gerust zou stellen…
De uitleg die volgde, gaf hem enige duidelijkheid waarom ze het toezicht belangrijk vond, wat hém in ieder geval over de streep trok. Hm… Ah ja. Het was hem wel ter oren gekomen was er gebeurd was op Razen wat tot deze reactie van Lilith kon leiden. Als Beschermheer van Cassia behoorde hij dat immers te weten. Extra veiligheidsmaatregelen konden dan wellicht geen kwaad, ook voor haar eigen gemoedsrust.
Enkele tellen bleef hij haar nog even recht in de ogen aanstaren, alsof hij nog aandachtig over iets leek na te denken wat haar betrof, voor hij uiteindelijk weer zijn blik liet afdwalen naar de rest van het gezelschap om daar te peilen hoe de meningen ervoor stonden. In tegenstelling tot de Razianen, was het voor zijn volk niet gebruikelijk dat Alec alleen dergelijke beslissingen nam, Legendarische Magiër of niet. Alles ging in goed overleg en werd met onderbouwde verantwoording geregeld.
Pas toen hij van ieder van de aanwezige Cassianen goedkeuring had gekregen, richtte hij zich daarom weer tot Lilith. “Dat is geen probleem en… mocht dit je nog meer geruststellen, willen wij ook onze opzet voor het grondonderzoek met de Raziaanse regering delen, alvorens wij de lavastenen bemachtigen.” antwoordde Alec met zijn onuitwisbare glimlach en checkte ondertussen nog even vanuit zijn ooghoeken of de rest van zijn mannen zich hierin kon vinden. Allen knikten ten teken van instemming, waardoor Alaric in alle rust op Lilith’s reactie kon wachten. Eerlijk gezegd had hij ergens niet verwacht hun onderhandelingen zo… soepel en snel zouden verlopen, juist met twee zulke tegengestelde culturen en planeten. Het verraste hem op een aangename manier. Moest vast deels door de drank komen…
En wie weet beloofde het nog een fijne samenwerking voor de toekomst, ook voor Lilith en hem als collega’s.

Haar verbaasde blik werd beantwoord met een oprechte glimlach van hemzelf, welke aansloot bij de hare die even later verscheen. Hij knikte bevestigend bij haar woorden, ten teken dat dit onderdeel zou worden van de overeenkomst. Direct krabbelde één van de Cassianen hiervoor het nodige op papier.
Zijn glimlach verbreedde onbewust iets toen ze daarmee iets tot rust leek te komen. Ze had immers de laatste tijd al genoeg meegemaakt. Alec respecteerde zijn collega daarbij genoeg om haar gedachten ietwat te kalmeren en haar vertrouwen daarin te winnen, ter bevordering van hun (toekomstige) samenwerking.

Hij was haar blijven observeren toen ze vervolgens haar papieren bij elkaar raapte, maar leek ietwat op te schrikken uit eigen gedachten toen ze daarop begon te spreken, maar halverwege onderbroken werd. Hm? Ietwat verwonderd keek hij van de bruinharige dame, naar haar mannen en de rest van de aanwezigen. Had hij soms iets gemist? Dat ze ondertussen woordeloos iets uitwisselde met één van hen, was hem inderdaad ontgaan. Het kwam daarom alsnog als een verrassing toen ze tenslotte haar vraag stelde. Of ze…? Ah.
Het was duidelijk een gebaar van gastvrijheid en beleefdheid, wat betekende… dat hij vanuit zijn positie simpelweg niet kon weigeren. Niet dat hij dat anders gedaan zou hebben. Met Lilith’s goedkeuring, had hij sowieso nog wat langer op Razen willen blijven om meer van de planeet te zien voor hij weer naar Starshine Academy zou terugkeren. Het was inmiddels alweer een aardige tijd geleden sinds hij hier voor het laatst was geweest. Een jaar of… 26? Oef.
Alec knikte daarom gemeend enthousiast. “I would-” Hij keek even op naar de rest. “I mean… ‘We’ would like that. Thank you for inviting us.” antwoordde hij met zijn eigen enigszins Schots-klinkende accent.

Geforceerd voorstel of niet, het gaf hem een reden om een dag te blijven en meer van de omgeving te zien, dus was Alaric zichtbaar in een goed humeur toen hij uiteindelijk opstond. Zijn blik ging daarbij afwachtend over de anderen om te zien of ze klaar waren te vertrekken en aan de... "tour" te beginnen. De Cassianen leken er echter meer te voelen om nog even verder te praten en borrelen met hun nieuw verworven kennissen, aan hun gedempte geroezemoes en opgewekte gezichten af te lezen. Er werd nog net niet een nieuwe fles op tafel gezet.
Natuurlijk...
Bovendien was het voor hen niet de eerste keer sinds jaren dat zij Razen bezochten, dus had het voor hen natuurlijk niet bepaald meerwaarde om rond te kijken. Hm...
Hierdoor richtte Alec zich tenslotte opnieuw tot Lilith en bood haar zijn arm aan, om aan te geven dat zij alvast konden vertrekken als zij dat zou wensen. Het was slechts een… gok dat zij wellicht minder behoefte had om met de rest van de mannen een nieuwe fles aan te breken en uiteindelijk lallend de ruimte te vertrekken. Zijn blik stond daarom uitnodigend en afwachtend om te zien of Lilith haar arm door de zijne zou haken of liever wilde blijven. In dat geval zou hij er altijd nog even alleen op uit kunnen trekken en zich later weer bij hen kunnen voegen.

Met Lilith aan zijn arm, wandelde hij met haar mee richting het dorpje en keek ondertussen zijn ogen uit. Tot in detail leek de omgeving compleet anders dan hij gewend was en hij wenste ieder klein deel ervan te onthouden. De warme, sprekende kleuren, de opgewekte mensen, aangename temperaturen en… natuurlijk… de overheerlijke etensgeuren. Hij knikte daarom gretig op haar voorstel om eerst een hapje te eten. Als hij de verhalen mocht geloven, was de Raziaanse keuken zeker het proberen waard. Wie weet zou hij er nog een idee of twee van opdoen, aangezien Alaric zelf ook van koken hield.
Hij glimlachte bij binnenkomst in het restaurant de mensen toe die Lilith allen hartelijk leken te begroeten. “Seems your people know you well…” uitte hij daarom zacht en goedkeurend, aangezien ook hij het prefereerde als de bevolking een gezicht had bij de naam en titel van de “Beschermer van hun planeet”. Het was niet alsof ze van adellijke afkomst waren of ver verheven waren boven de rest. Uiteindelijk was hun functie er puur voor bedoeld om hun thuisplaneet en diens bevolking te beschermen en dienen, althans… zo zag Alec het. Dus waarom zouden ze dan niet als gewone mensen in nauw contact met de andere Cassianen en Razianen kunnen blijven staan? Met het nodige respect uiteraard, maar toch…
Uiterst nieuwsgierig nam Alec plaats op de stoel waar ze hem heen had geleid en pakte de menukaart aan. Zijn ogen gleden direct geïnteresseerd langs de pagina’s. Het meeste was in het Raziaans, waardoor hij even zijn brein moest bijstellen om het in gedachten te vertalen. De taal was hem niet onbekend, omdat hij vanwege zijn voormalige functie geprobeerd had zich vele, verschillende talen eigen te maken, maar het was altijd even wennen. Uiteindelijk maakte hij ook een keus: een quesadilla met groene pepers.
Zijn ijsblauwe ogen gleden terug naar Lilith toen ze weer tegen hem sprak en de bestellingen geplaatst waren. Als vanzelf krulden zijn mondhoeken omhoog in een vredige glimlach. “Of course.” reageerde hij direct alsof het niet meer dan normaal was. “How could I not? I’m aware of the tragedy that has befallen Razen, so I wouldn’t dare worrying you any more than necessary. Speaking of…” Een korte stilte viel, waarin hij de juiste woorden leek te zoeken. Zijn ogen lagen daarbij onlosmakelijk in de hare. “How are you doing now, Lilith?” Het was een vraag die verder ging dan enkel een gesprek van collega tot collega. Het was een vraag direct gericht was aan de persoon achter de functie. Aan Lilith zelf. Een.. oprechte vraag vanuit Alaric’s gemeende bezorgdheid om haar. Ze moest vast veel te voortduren hebben gehad de laatste tijd… Dat kon haast niet anders.