Ze was niet zichzelf, ze wilde zichzelf zijn. Ze liep langs een meisje met grote glazen in haar bril, vet haar en tanden gewikkeld in een beugel. Ze kon de kwetsende woorden bedenken maar het lukte niet ze uit te spreken. Waar ze haar persoonlijkheid heen, waar was zij? Zonder met iemand te spreken of iemand voor iets uit te maken. Normaliter zou ze op het midden van het pad lopen en de mensen die niet om haar heen gingen beuken met haar schouder. Nu liep ze aan de zijkant bijna in het gras. Haar gelaat was niet geheven zoals normaal maar richtte zich naar de grond.

Snel vervolgde ze haar weg naar het stille meer, met deze vrieskou zou geen enkele idioot bedenken zijn of haar voeten in het water te steken. Water was kalmerend dus waarom zou ze niet? Ze trok haar schoenen uit en trok de sokken van haar voeten en rolde haar strakke broek wat omhoog. Ze zetelde zich op het gras waat nog het kleine laagje sneeuw lag. Het meer had aan de randen nog een laagje ijs gevormd. Ze maakte een klap met haar hiel om het te breken en liet haar voeten in het ijzige water hangen. Met een diepe zucht sloot ze haar ogen en liet zich achterover vallen in de sneeuw.

@Nardo

Met gesloten ogen lag ze in de sneeuw met haar voeten aanvoelend als ijsblokken. Het liet haar voelen dat ze leefde, dat de pijn echt was. Zonder moeite zou ze haar voeten warm kunnen houden en de kou buitensluitend met haar magie. Met een schok schoot ze overeind met intussen doorweekte haren van met haar hoofd in de sneeuw liggen. Ze keek verbaast op naar een aparte jongen, die er overigens niet erg verkeerd uitzag. Als een stuiterbal kwam hij naast haar zitten en daagde haar uit tot een wedstrijdje wie het langst zn voeten er in kon houden. Wist hij veel dat de hare er al tien minuten inlagen en ze ze absoluut wel voelde zeurde en dat ze echt pijn deden. Ze keek hem aan zonder emotie op een enkel stukje van haar gelaat te tonen. Zonder te knipperen of weg te kijken bleef ze hem enkele momenten aanstaren. ’wat jij wil..’ kwam er net zo emotieloos uit als de rest.
Ze verplaatste haar voeten geen millimeter, maar liet ze gewoon hangen in het water en bleef de jongen aanstaren. Ze wendde haar ogen enkel af om te kijken hoe hij met een diepe zucht zijn voeten in het water liet zakken. Voor een moment liet ze zijn hand in de lucht hangen voor ze hem aanpakte. ’Hayden en is goed mn voeten hangen er al een tijdje in dus succes met wie hem het langst er in kan laten hangen.’ Zei ze voor ze zich weer in de sneeuw liet vallen en haar ogen sloot. De pijn van het ijskoude water bijna verwelkomend.

Toen hij zijn voeten uit het water haalde volgde ze niet veel later zijn voorbeeld en zette ze op de sneeuw. Hayden schudde haar hoofd en keek hem aan met een gedwongen speelse grijns op haar lippen. 'Just shut up and kiss me.' Zei ze zachtjes en keek naar haar handen op de sneeuw en daarna weer naar hem. Met een van haar handen haar lokken nat van de sneeuw over haar schouder gooiende. Op deze manier hoefde ze niets uit te leggen en dus te doen alsof er niets was. Intussen was de sneeuw rondom haar voeten gesmolten en de pijpen van haar broek opgedroogd. Hay pakte haar sokken snel en trok die om haar voeten snel de laarzen aan haar voeten stoppend.
Ze leunde meer naar hem toe. Ze glimlachte en keek naar hem op en pakte zijn shirt vast en trok die meer naar zich toe.

@Nardo

Ze haatte het intens om haar zin niet te krijgen dus ze kreeg enkel een grijns op haar lippen toen Nardo besloot in te gaan op haar verzoek en de complete sfeer achter zich te laten. Met een brede grijns omdat ze haar zin leek te krijgen, schoof ze wat op zij naar hem zijn shirt vast hebbende en dicht bij zich getrokken houdend. Ergens was hij niet eens heel verkeerd om aan te kijken maar die glimlach deed het hem toch wel. Dat glimlachje wilde ze best vaker zien want zo verkeerd was die niet. Ze glimlachte en haakte haar amberkleurige ogen in de zijne terwijl hij zichzelf over haar heenboog zonder dat ze hem dichterbij hoefde te trekken. Zijn vingertoppen die langs haar kaaklijn streelde lieten haar glimlachen zonder dat ze zichzelf dwong daar toe. Ze voelde zich graag begeerd zonder daar heel veel moeite voor te hoeven doen.
Op het moment dat zijn lippen de hare zouden raken trok hij zijn hoofd weg en zei enkel het woord nee met een triomfantelijke blik. Verward keek ze hem aan en beet zachtjes op haar lip. Zijn hand die zijn weg langs haar hals en schouders naar haar rug vond en niet veel later daarna verdween. Wat was er zo triomfantelijk aan haar niet zoenen? Een weddenschap? Waarom was hij blik zo triomfantelijk?!
Zijn volgende woorden lieten haar lichtelijk verbazen hij liet het verder rusten? Normaliter wilde iedereen altijd weten wat er was. Niet dat ze het dan zou afschudden door gewoon op te staan en weg te gaan. Ergens was het toch geruststellend dat hij niet zo dwingerig wilde weten wat het hele verhaal was waarom ze zich behoorlijk belabberd voelde. Met een diepe zucht keek ze hem aan en liet haar ogen enkel zijn bewegingen volgen naar de gitaar tas en daarna zijn handen volgend op de gitaar en die daar niet vanaf halende. Ze trok een wenkbrauw op toen hij een lied begon te spelen op de gitaar en zijn stem daar bij gebruikte. Nog steeds verbaas over wat er net was gebeurt staarde ze hem aan. 'Ik zei niet dat je makkelijk was en hopen mag altijd.' Zei ze wederom emotieloos, ze wilde er nog zo veel achteraan zeggen maar hield haar lippen op elkaar.

@Nardo

Compleet in gedachtes gekeerd met waarom hij haar zo abrupt had afgewezen, wat er was gebeurt dat hij haar niet wilde kussen, stonk d'r adem? had ze misschien wel een vieze pukkel op haar lip? Of was het dat ze stonk, wat ze wel ten zeerste betwijfelde. Ze schrok op van Nardo die ineens de rustgevende klanken stopte en keek hem met grote ogen aan en schudde voorzichtig haar hoofd. 'Ik vind het niet vervelend verder je mag best doorgaan.' Gaf ze als antwoord terwijl hij zich al aan het verzetten was op zijn knieën voor haar. Haar lip naar binnen trekkend en haar ogen wegkijkend toen hij haar aankeek en weer begon te zingen. Dit voelde totaal niet awkward verder, wel dus.
Na wat leek een lange tijd maar eigenlijk paar een paar seconde waren keek ze opnieuw op om zijn warme blik te vinden. Toch kon ze het niet laten haar mondhoeken iets omhoog te laten gaan toen ze dezelfde glimlach weer zag van net. Ze had de laatste vraag compleet genegeerd en luisterde enkel naar zijn zang.
Met een zachte glimlach hoorde ze het liedje eindigen en trok haar wenkbrauw op bij zijn vraag en schudde haar hoofd voor ze een paar keer klapte om hem maar een plezier te doen. Hij deed toch zijn best haar op te vrolijken. Een glimlach vrolijkte haar lippen toch op al veranderde het niets van hoe ze zich voelde. 'Vooruit dan maar' bracht ze zo vrolijk mogelijk over haar lippen. Ze hoopte dat hoe vrolijker zij deed hoe meer hij het zou geloven al was ze over het algemeen wel erg geloofwaardig in haar doen alsof ze vrolijk was in plaats van de andere kant op. Er waren er in ieder geval niet veel die er gemakkelijk doorheen konden prikken om haar ware emoties te vinden.
Ze voelde zich leeg, roerloos en eigenlijk wist ze momenteel niet hoe ze goed verder kon gaan. Maar dat waren emoties die er nu niet toe deden nu moest ze vrolijk doen want dan hoefde ze het er in ieder geval niet over te hebben. 'Leer mij eens gitaar spelen' Zei ze met een zachte melodieuze stem die toch ergens een verdrietige ondertoon liet horen. Wat waren hier dan ook de opties? Opstaan en weglopen, om de volgende keer dat ze hem tegen kwam nog ongemakkelijker te maken of optie twee maar gewoon doen dat alles oké was. Optie twee leek haar de beste al kon ze niet oké zijn, hoe kan je zo snel oké zijn na de dood van twee dierbaren zo kort achter elkaar. Dat kon gewoon niet.

@Nardo

Het leek te werken, hij leek haar te geloven. Zou de facade dan werken? Misschien als ze de leugen zo lang mogelijk ophield dat ze hem misschien ook nog zelf zou gaan geloven. Ze kon het, het was mogelijk. Was het mogelijk? Nee natuurlijk niet, de pijn gaat niet zo maar weg omdat je je vrolijk voordeed, was het maar mogelijk.
Nu hij begon over wat hij er voor zou krijgen zette ze haar meest vrolijke en plagerige gezicht op wat ze voor elkaar kon krijgen. 'Het enige wat ik je kan geven.' Zei ze terwijl ze naar voren boog, naar hem. 'Blue balls' zei ze zacht fluisterend. 'of je neemt genoegen met mijn dankbaarheid. Jou keuze.' Zei ze op haar normale volume die van zichzelf al niet erg hoog is. Met een gedwongen glimlach ging ze beter zitten zodat ze de gitaar kon aanpakken gezien hij de aanstalte leek te maken.

@Nardo