Soms, als de adrenaline door je lijf gierde, dn kon je ineens dingen die je anders nooit voor elkaar kreeg. Voor Hunter was dat een hordesprong waar je 'u' tegen zou zeggen die hij over de brede eettafel van de grote zaal uitvoerde nadat hij zich met één hand had afgezet. Zijn motivatie? De woedende kok die achter hem aanrende. De man had voor de docentenvergadering vers gebak gemaakt, waaronder ook boterkoek. Hunter had de heerlijke geur niet kunnen weerstaan en na wat aanmoediging van zijn knorrende maag was hij de keuken in geslopen en had een paar van de versgesneden stukken meegenomen. Maar een erg goede dief bleek hij niet te zijn aangezien de kok hem vrijwel direct had opgemerkt toen hij probeerde om ongezien weer te ontsnappen. De adrenaline kick had ook niet later in moeten zetten anders was hij zeker gegrepen door de kok en had hij nu een paar blauwe plekken van de robuust uitziende deegroller gekregen. Maar Hunter was sneller. Hij sprintte de grote zaal uit en vanaf daar had hij vrij spel. Hunter kende alle verstopplekken, alle afsnijweggetjes die er waren. In de gangen van de school kon hij onvindbaar worden. Na nog even geschreeuwd en rondgekeken te hebben gaf de kok het dan ook op en keerde terug naar zijn keuken. Met een kleine grijns op zijn gezicht kwam Hunter tevoorschijn uit zijn verstopplaats.

Op zijn dooie gemakje liep hij naar buiten, ervan overtuigd dat hij deze rond gewonnen had. Maar het geluid van knerpend grind onder schoenen deed hem toch omkijken. Met een rotvaart zag hij de kok op hem af komen rennen, zijn hoofd rood aangelopen van woede. Hunter twijfelde niet langer en zette het voor de tweede keer die dag op een rennen. Het verschil tussen hem en de kok was, dat hij gewend was lange afstanden te rennen op oneffen gebied. Hij hoorde de man achter zich hijgen van uitputting maar hij durfde niet om te kijken. Hij had zijn aandacht nodig op de weg voor hem. Na een tijdje merkte Hunter dat hij niemand meer achter zich hoorde. Hij durfde het aan om een blik over zijn schouder te werpen. Het pad achter hem was leeg. Maar hij zou er niet voor een tweede keer intrappen. Hij hees de dichtgeknoopte doek met daarin de koek beter op zijn schouder en zette een nieuwe sprint in. Zijn blik schoot om hem heen, zich bedenkend waar hij zich het beste kon verstoppen. Toen zag hij de overgroeide muur waarachter de geheime tuin van de school verscholen lag. Hij klemde zijn buit tussen zijn tanden en sprong, behendig als hij was, tegen de muur op. Hij greep zich vast aan de sterke stengels van de klimop en hees zichzelf over de hoge muur. Met een plof kwam hij aan de andere kant neer. Hunter schudde de takjes en bladeren uit zijn haar en stond toen op. De energie van de tuin was zo rustig in vergelijking met zijn eigen dynamische energie. In de tuin leek de tijd eigenlijk altijd stil te staan. Je kon er uren zitten en het idee hebben dat er maar een paar minuten verstreken waren.
Opeens voelde Hunter een welbekende energie. Zijn groene ogen gingen de omgeving af en hij had haar al snel gevonden. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij Catalina herkende. Met vluchtige passen liep hij naar de bank, greep de rugleuning en slingerde zichzelf over de bank om er met een plof op terecht te komen. 'Ook de middag maar vrij genomen Lina?' vroeg hij grijnzend waarbij hij zijn zus bij haar koosnaam noemde. Hij hield haar daarna de dichtgeknoopte zak voor. 'Want een vrije middag moet gevierd worden,' ging hij verder terwijl hij de knoop losmaakte en zijn buit aan haar toonde.

Haar schrikreactie had een brede grijns op zijn gezicht veroorzaakt. Zijn grijns werd alleen maar breder. 'Oh oh, slecht geweten?' vroeg hij met een plagerige opgetrokken wenkbrauw. De grijns versmalde zich tot een kalme glimlach toen ze over thuis begon. Hij had kunnen weten dat ze daarom hier was gaan zitten. De tuin deed ook wel erg aan thuis denken. Zelf bracht hij zijn vrije uren ook graag door in de aangelegde tuinen van de school of in de wilde natuur van het bos. Hij begreep zijn zus daarom wel. Maar dat was logisch. Iedereen die de twee Hutan kinderen een beetje kende wist dat ze een onderlinge band met elkaar hadden. Iets wat maar weinig andere mensen begrepen tenzij je misschien zelf een broer of zus has waar je het erg goed mee kon vinden.
Ondertussen had zijn mond al de volgende vraag gesteld terwijl zijn dachten nog een halve pas achterliepen. Maar zowas Hunter dan weer. Hij riep wel vaker dingen die hij niet zomaar zou moeten uit blaten en dat had hem ook al vaak genoeg in de problemen gebracht. Drake wist daar ook alles van. 'Oh wat ben je weer akelig braaf Lina,' riep hij daarom, wederom zonder na te denken, uit. Al zou hij zoiets nooit met slechte bedoelingen tegen haar roepen. Daarbij, hij bewonderde Catalina dat ze zo goed kon studeren. Hunter verloor al snel zijn interesse bij de meeste lessen. Maar zij was in zijn ogen een echte studeermachine. Op een goede manier dan.

Ondertussen knoopte hij de zak met de boterkoek los en liet de perfect gesneden puntjes goudbruine, met amandelschaafel bestrooide lekkernij zien. Hij moest niet vergeten om wat te bewaren voor Luci. Hij lachte even zachtjes. 'Ik heb moeten vluchten voor mijn leven. Die deegroller was net zo groot als een Erdse stoomwalser,' sprak hij waarna hij ook een stuk in zijn mond stak. Pure overtuiging straalde van zijn gezicht. Hij glimlachte even na Lina's laatste woorden. 'Ah dat maakt het dan allemaal wel weer waard,' zei hij waarna hij even in stilte genoot van de koek. 'Dus, hoe gaan jouw lessen? Ik hoor je er weinig over?' vroeg hij vervolgens met oprechte interesse in zijn stem. Het waren de kleine gesprekjes die eigenlijk niet eens echt ergens over hoefde te gaan met haar waar hij zo van kon genieten.

'Wees jij dan maar een brave studente voor ons allebei,' sprak hij met halfvolle mond. Hij wist wel dat hij eigenlijk beter zijn best zou moeten doen op school. Wel als hij op de academie zou willen blijven en als Hunter heel eerlijk was, dan genoot hij wel van de vrijheid die hij hier had. Hoe stom het ook was, hij kende in een gesloten gebouw zoals de school soms meer vrijheid dan in de bossen van Gren. Niet fysiek, maar meer...sociaal. Er waren nou eenmaal dingen. Tradities, normen en waarden, waar ze niet onderuit kwamen. Hij niet en Lina niet.
De blik die hij vluchtig in haar ogen had kunnen onderscheiden was geweldig geweest. Ze werd een stuk oplettender op zijn soms rotzooi makende grappen. Maar vandaag niet. Vandaag hij had boterkoek. Toen ze een opmerking maakte over de bakker had Hunter het niet kunnen laten om met een prachtig zelfverzonnen overdreven versie van het verhaal te komen. Overdrijven was immers een kunst en Hunter een meester. Maar Lina zag daar dwars doorheen. Natuurlijk. 'Denk je dat ik hier een partijtje zit te liegen? vroeg hij semi- verontwaardigd waarna hij nog een stukje afhapte van een boterkoek punt. Een grijns doorbrak zijn toneelspel al snel. Vooral toen Lina zei dat zij wel blij met hem was. Oké, het was misschien niet helemaal volgens de regels om in te breken in de keuken en eten te stelen. Maar Miss Eres zou hem vast wel vergeven toch? Het was gewoon een kwestie van gezellig met Lina iets te snoepen hebben. Een familikwestie dus. Daar zou ze toch wel begrip voor hebben.
Het onderwerp veranderde toen Hunter zijn zus vroeg hoe haar lessen gingen. Zijn groene ogen richtte zich op haar terwijl hij nog een hap nam. Hij zag de beteuterde blik in haar ogen toen ze het over de docent duistere magie had. Ja, hij kende hem wel. 'Ehe, ja, ik heb een keer les gehad van die man. Heeft totaal geen gevoel voor humor. Ik dacht op een gegeven moment dat hij me aan dat kraaibeest van hem ging voeren,' grapte hij in de hoop haar iets beter te laten voelen. Hij luisterde verder, knikte zo af en toe. Waarzeggerij hmm? Hij had er wel eens over gedacht naar de lessen te gaan. Hij had zelfs een paar bijlessen gevolgd, maar hoe goed die vrouw ook mocht zijn, hij vond haar ijs en ijs koud. Niet echt een docente voor hem. Dan had hij liever Miss Abigail.
'Tja ik ben fantastisch, dus mijn lessen gaan geweldig,' begon hij. Humor, zijn afweermechanisme. 'Verzorging van Fabeldieren ben ik wel goed in, dus dat zijn de lessen waar in graag heen ga. Verder, heb ik niet echt het idee dat ik een erg succesvolle schoolcarrière heb. Ik heb niet zoveel aanleg voor magie zoals jij,' gaf hij daarna eerlijk toe. Als hij tegen iemand oprecht kon zijn dan was het Catalina. Hij was daarom blij toen ze verder vroeg. 'Oh, jij gaat dit geweldig vinden. We hebben er flink straf voor gekregen, maar het was het zo waard. Drake en ik hebben de grote zaal omgetoverd in een winterwonderland van slagroom en glitters,' vertelde hij met de breedste grijns die je je maar voor kan stellen. Het was overduidelijk dat hij het nog steeds bescheurde als hij eraan terug dacht.