Where thy mates of the garden lie scentless and dead || Teren

Het was verbazend wat het verschil kon zijn tussen de mistige kou van buiten en de zachte warmte van de kassen. Oriël sloot de deur zachtjes achter zich om niet al te veel warmte te laten ontsnappen. De kassen was een plek waar het het hele jaar door tropisch kon zijn, zelfs wanneer er buiten een halve meter sneeuw lag. Dat was ook wel nodig. De meeste planten in de kassen kwamen uit hele verschillende klimaten en konden niet overleven in de kou. Allhoewel, sommige planten juist beter groeiden in de koude klimaten. Plantgroei die ze kende van de hoge bergen van Cassia. Maar dit deel van de kassen had Raziaanse en Novaanse planten. Na vijf minuten binnen te zijn liet ze haar jas van haar schouders glijden. Ze was volledig gehuld in warme herfst tinten vandaag met een nauwsluitende bruine broek. Daarboven droeg ze een olijfkleurige fijngebreide trui. Hij zat haar een beetje te ruim zoals de meeste van haar shirts en truien. Oriël was een vrouw met een best timide bouw. Ze had smalle schouders en een slank figuur waardoor veel kleding vaak te ruim zat.

Ze legde haar jas over een kruk die meestal gebruikt werd om bij de bovenste planken te komen waar enkele potten stonden met planten die het meeste zonlicht nodig hadden. Met enkele potjes in haar armen liep ze naar de tafel met theekruiden. Ze had er een paar nodig voor lessen over theebladeren die ze aan het voorbereiden was maar ze had niet veel tijd meer. Over een kwartier had ze met Teren afgesproken. Ze had in haar lokaal een briefje achtergelaten met de boodschap dat ze even snel naar de kassen was, maar eigenlijk hoopte ze terug te zijn voordat hij er was.

{

kissed by moon and stars

}

Het is een doodnormale doordeweekse dag, met doodnormaal sober weer en die bekende doodnormale stilte in de bibliotheek. Teren's witte slanke vingers strelen de pagina's van een boek wat hij met zijn andere vrije hand vast houd. Zijn blik is bedenkelijk, vragend zelfs, terwijl hij pagina voor pagina af scant. Het donkerbruine boek in zijn handen is bekleed met een dunne laag velvet waarop in sierlijke gouden letters 'A midsummer night's dream, by Shakespeare' geschreven staat. Zachtjes prevelt Teren "Come, sit thee down on this flowery bed, while I thy amiable cheeks do coy, and stick musk-roses in thy sleek smooth hair and kiss thy fair lips, my gentle joy." is wat Titania, de elven koningin zegt tegen Nick Bottom, de jonge wever waarvoor Titania valt dankzij de ondeugd van een elf Puck, Robin Goodfellow. Teren's voorhoofd vertoont kort rimpels terwijl hij zich buigt over de volgende woorden uit het toneelstuk van jaren geleden. Toen het stuk uit kwam was Teren nog lang niet geboren maar oh wat hij er niet voor gegeven had om erbij te kunnen zijn. Teren leest tot aan het einde van die pagina waar zijn blik zacht en afwezig word. Zijn Adelina had hem verboden Shakespeare's stukken te lezen, ''ze zijn voor de dromers; dit is jouw realiteit'' had ze hem gezegd waarna ze zijn boeken had ingenomen. Teren haalt diep adem en zucht, daarna het boek langzaam sluitend. Als hij een dromer was, wat was dan zijn droom? Een leraar worden? Hopeloos verliefd worden? Dromen is voor Teren een ongekende luxe, hij wil zoveel en tegelijkertijd helemaal niets. Wat als alles wat hij doet zal eindigen in chaos?

Teren komt overeind van wat twee uur lang zijn plek is geweest, enkele blikken ontvangend van de lerende studenten om hem heen bij het plotse geluid. Teren knikt bemoedigend naar enkele bekende gezichten en struint vervolgens terug naar de boekenplank waar hij het boek eerder die ochtend gevonden had. In zijn enthousiasme was hem volledig ontgaan waarvoor hij éigenlijk naar de bibliotheek was gegaan, maar als het belangrijk was zou hij het zich vroeg of laat vast weer herinneren. Zachtjes duwt Teren het boek terug op zijn plek, een mentale notitie makend van het nummer van de boekenkast zodat hij het later terug zou kunnen vinden. Teren's mondhoeken krullen zich tot een smalle glimlach terwijl hij op de weg naar buiten een begroeting schenkt aan de bibliothecaresse. Als dit allemaal niets zou worden, zou hij zich nog altijd kunnen vermaken als filosoof bedenkt Teren zich in een opwelling van optimisme. Waar er een deur dicht gaat zal een raam open gaan.

Doelbewust struint Teren de gangen van het semi-verlichte kasteel af, zijn koers gezet voor het waarzeggerij lokaal waar hij met mevrouw Oriël een afspraak had gemaakt. Hij sprint de trappen omhoog van de toren om daar oog in oog te staan met een leeg lokaal, geen Oriël te zien. Op haar bureau ligt echter een blaadje met sierlijke zwarte letters. Ze was in de kassen maar zou zo terug zijn. Vastbesloten draait Teren zich om, zijn koers veranderd naar de kassen. Dit was de kans naar waar hij op zoek was om niet alleen met zijn mentor in een klaslokaal te zitten lullen over wat er allemaal gebeurd is. Nu zou hij afleiding hebben van de geuren en kleuren afkomstig van de planten en zou hij haar allesziende ogen af en toe kunnen vermijden. In een rustig tempo jogt Teren aflopende treden af, zijn stemming ineens voorzien van een boost.

Vijf minuten later wandelt hij buiten, in zijn donkergroene sweater, zijn ogen de kleur van lente al op de ingang van de kassen gericht. Zo stil als de wind glipt hij de warmte van de kassen in. Met zijn gave als 'radar' weet hij Oriël in no time te lokaliseren. Een ondeugende grimas op zijn gezicht sluipt hij dichter naar haar toe, uiteindelijk achter haar verschijnend waar hij twee keer op haar linker schouder tikt, om vervolgens aan haar rechterkant te verschijnen. Een ware kwajongens grijns speelt op zijn lippen terwijl hij haar reactie met twinkelende ogen afwacht. "Dag rode Dahlia" zegt hij speels, een verdwaalde blonde pluk uit zijn gezicht strijkend. "Wat brengt jou hier, o mijn Dahlia?" zegt Teren grijnzend; spelend met zijn woorden. Misschien had Shakespeare in iets te diepe indruk om hem achter gelaten? "Onze gedachtes hebben elkaar overlapt vanmorgen," duid Teren dan aan, zichzelf naast haar plaatsend en zijn sweater vastpakkend. "we matchen." eindigt hij het kort. Toeval? Toeval bestond niet in Teren's boekje doch was hij wijs genoeg dat er geen verdere betekenis achter zat en dus was de oorzaak 'onbekend' ala de logica van Teren. "Ik heb je briefje getroffen, echter, kon ik niet langer wachten en heb ik besloten het lot op de proef te stellen, er vanuit gaand dat je er nog was..." zegt Teren simpel, zijn goudgroene kijkers in die van haar leggend. Zijn blik glijd af naar haar handen die vlakbij de theekruiden liggen. Blanke handen waarvoor alleszins goed gezorgd word, haar vingers lang doch vloeiend. Teren glimlacht, zijn blik weer op haar gezicht vestigend. "Hoe kan ik je vandaag tot hulp zijn?" vraagt hij nieuwsgierig, klaar voor alles.

[Hoop dat je er iets mee kunt ~ ]

Voor even had ze zich opgericht, denkend een bekende ruis te waarnemen. Als een flauw gevoel van herkenning. Een energie uit een niet zo heel ver verleden. Heel even was die ruis aanwezig, daarna was hij weer verdwenen. Haar handen gingen door met het zachte, delicate werk van het voorzichtig plukken van de theebladeren om ze daarna in de glazen potjes te stoppen. Stiekem stak ze van de muntplant een klein blaadje in haar mond. De frisse perpermunt achtige smaak kwam vrij toen ze het blaadje kneusde door er zacht in te bijten. Met een stiekeme glimlach ging ze verder met verzamelen. Misschien kwam het omdat haar gedachten ergens anders waren geweest dat ze hem niet voorzien had. Ze merkte zijn aanwezigheid pas op toen hij in de kassen was. Nu herkende ze ook de ruis van eerder. 'Ongeduldig, Teren?' vroeg ze hoofdschuddend en zacht fluisterend tegen zichzelf. Niet veel later voelde ze iets op haar schouder tikken waardoor haar hoofd bijna automatisch opzij keek maar zich vrijwel meteen de andere kant op draaide toen ze daar zijn stem vandaan hoorde komen. Ze keek hem met lichtelijk opgetrokken wenkbrauw aan toen hij haar begroette met een nieuwe bijnaam. Maar hoe streng ze haar houding ook probeerde te houden ze kon niet verbergen dat het goed was hem weer te zien. Haar blik volgde hem toen hij nadruk legde op hoe ze inderdaad redelijk matchte qua kleding. 'Het is goed te zien dat je in elk geval je charme niet bent verloren sinds de laatste keer dan ik je zag Teren,' was het eerste wat ze tegen hem zei met een kleine speelse glimlach. Ze leunde tegen de tafel waar achter haar de theeplanten en de lege potjes stonden. Haar handen rustte op de tafel achter haar. Haar ogen, blauw en intens als een woeste kolkende zee waren op hem gericht. 'Je bent wel erg enthousiast om weer te beginnen,' zei ze nadat hij zijn hulp had aangeboden. Ze duwde zich van de tafel af zodat ze weer op haar eigen twee voeten stond en schoof een paar potjes naar hem toe. 'Kamille, vlier en citroenmelisse,' was de aanwijzing die ze hem mee gaf. Daarna wendde ze zich weer tot haar eigen potjes om die verder te vullen. Het was na een paar tellen dat ze de stilte weer doorbrak. 'Hoe is je terugkeer je tot nu toe bevallen? Je plotselinge afwezigheid was...opmerkelijk om het minste erover te zeggen,' zei ze terwijl haar handen doorgingen en haar blik op de planten gericht was. Eigenlijk wilde ze hem vragen waarom hij weg was gegaan. Of nog belangrijker, wat hem ertoe gezet had weer terug te komen. Niet dat ze niet blij was hem weer te zien. Maar zijn vertrek was zo plotseling geweest dat er een hongerige nieuwsgierigheid in haar schuilde.

where the raindrops
let me stay

where the wind will whisper to me
As they're falling tell a story

In een ruimte vrij van wind, waar het altijd behaaglijk warm is, waar bijen zelfs in de winter zoemen bevinden zich twee formidabele aura's. De een wat meer overheersend dan de ander, doch allebei kleurrijk en voorzien van hun eigen glanzende charme. Het kunnen voelen en zien van aura's is zowel een vloek als het een gave is. Aura's laten zich tenslotte niet zomaar ontrafelen, tenslotte is het een reflectie van een emotie, een setting; een framework. Het blijft een complexe en oneindige zoektocht naar de juiste woorden die bij de juist kleuren passen. Bovendien, niet ieder gevoel kent een woord en bij sommige mensen geld ook het omgekeerde. Jaren en jaren heeft Teren zich gebogen over boeken en mensen om zijn aangeboren gave verder te ontwikkelen. Om er vervolgens... weinig mee te doen daar hij het een inbreuk op privacy vind. Dat wil niet zeggen dat hij zo nu en dan... per ongeluk... wat dingen mee krijgt. Bovendien was... Dahlia's aura zo ravissant, zo volwassen?

Teren's ogen van vloeibaar honing waren in zijn gedachten weer afgegleden naar haar slanke beweeglijke handen. Dahlia was duidelijk niet bang om met haar handen in de grond te wroeten bedenkt Teren zich, een positief iets in Teren's ogen. Zonder pardon haalt hij zijn eigen handen ook uit zijn zakken om haar, zover hij dat kan, te helpen met haar handelingen. Hij ís tenslotte haar intern en misschien was het wijsheid om dat niet te vergeten. Om zijn plaats niet te vergeten in dit alles. Die woorden had hij vroeger bijzonder veel gehoord bedenkt hij zich. Teren's charmante glimlach dooft echter niet uit, in plaats daarvan richt hij zijn aandacht terug op de Dahlia in bloem naast hem.

Boven de kakofonie aan organische geuren is er één geur die Teren's neus in het bijzonder prikkelt; de muntbladeren waarmee Oriël in de weer was. Teren 'steelt' onschuldig een blaadje uit haar verzameling en stopt die gauw in zijn mond; haar een onschuldige kwajongens blik schenkend. De frisse smaak explodeert in zijn mond, zijn smaakpapillen maar nét opgewassen tegen de extremiteiten van de muntplant. Teren's gezicht betrekt iets, maar hij laat zichzelf niet kennen en kauwt vrolijk verder.

Teren was méér dan tevreden geweest met haar, toch tamelijk, naïeve reactie op zijn 'trucje' en had haar vrolijk toegegrijnsd. Hoe meer tijd Teren met haar door bracht hoe meer hij het gevoel kreeg dat er nog wel degelijk een tiener in Oriël school. Cute. Is het eerste woord wat bij Teren op komt als hij het zou moeten beschrijven. Voor het eerst spreekt Dahlia met haar stem als de mysterieuze maan. Teren haalt zijn ogen van haar gelaat af en richt ze terug op zijn eigen handen. "Het verrast me dat mijn charme een blijvende impressie op je heeft gemaakt, Dahlia." Kaatst hij terug, haar ogen niet nogmaals opzoekend. Misschien bevond hij zich op glad ijs met die bijnaam, maar het paste bij haar; aldus hemzelf. Tenslotte had zij hetzelfde recht. Ergens was hij wel benieuwd hoe die allesziende ogen van haar hem zouden zien. Had hij een goede indruk op haar achter gelaten?

Haar opmerking raakt een snaar in Teren. Ja, hij wilde niets liever dan weer bezig zijn met iets; hij wilde niets liever dan verdwalen in het labyrint wat werk heet. Alles, zodat hij kon vergeten en opnieuw kon beginnen met zijn leven schrijven, misschien wel te hérschrijven. De twee tot drie seconden die hij nodig had om te herstellen van haar observatie verbloemd hij door te doen alsof hij geconcentreerd bezig was met het plantje voor hem. "Hm~" begint hij, een lage brom die instemde met haar gedachte. "Ik vrees dat ik niet zeer bedeeld ben in termen van geduld. Daarentegen is mijn enthousiasme ongeëvenaard." zegt hij, haar zijdelings aankijkend. "Ik moet bekennen dat ik het heb gemist," zegt hij met een speelse lach. "dit."

"In mijn afwezigheid ben je niet veel veranderd," begint hij, waarna hij iets dichter naar kant leunt "alhoewel..." zegt hij bedenkelijk. "De tijd is zeer vriendelijk voor je geweest." Het was een compliment, verhuld natuurlijk. Teren is niets zonder zijn woordspelingen en mysterieuze raadsels. Nadat hij een aantal studenten achter hem kan horen fluisteren neemt Teren weer de gepaste afstand tussen hen in aan; een speelse glimmer in zijn ogen. Na haar korte instructie beweegt Teren geluidloos rond door de kassen op zoek naar de juiste kruiden die ze benoemd had. Hij had geluk, planten en andere organismen waren zijn forte; zijn interesse. Met de gepaste behoedzaamheid plukt hij de drie kruiden; zijn ogen op zijn werk gericht. Rechts van hem kan hij nog altijd haar aura voelen; hoewel nu iets meer op de achtergrond dan voorheen.

"Wat ben je van plan met al deze thee?" vraagt hij haar nieuwsgierig. "Toekomst voorspellen?" gokt hij vragend aan haar, niet opkijkend om te checken of hij juist zat. De vraag lag op zijn lippen 'of ze er hulp bij nodig had' maar hij slikt hem in. Hij had de lijn vandaag al meer dan genoeg overschreden. Doch, wat zou er met een aura als die van haar in het verschiet liggen? Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.

De lichte spanning die in de lucht hing werd dan eindelijk weggenomen door haar woorden, haar vraag eerder. Eindelijk kwam ze neer op het gene waar ze waarschijnlijk het meest nieuwsgierig naar was, hoewel ze er omheen cirkelde. "Niet verkeerd," bekend hij eerlijk "Mijn slechte bed moet weer even wennen." grapt hij. Hij zoekt haar blik kort op, aan sommige dingen raak je nooit gewend. Teren grijnst en draait zijn lichaam een beetje naar haar toe. "Ik had... losse eindjes om vast te knopen." zegt hij bedenkelijk; zijn blik dromerig op een punt ergens achter haar gericht. Hij was er niet in geslaagd, sterker nog... het was eerder de andere kant opgeslagen. Sommige eindjes waarvan hij dacht dat hij ze al vast had geknoopt waren los gekomen. Teren draait zich weer naar zijn werk en zegt concluderend: "Sorry voor mijn plotse vertrek, ik had het op zijn minst kunnen mededelen." prevelt hij, als een geslagen hond. "Ik ben blij dat ik weer.. thuis.. ben." zegt hij vervolgens met dezelfde grijns als eerder, hoewel een tint minder oprecht. "Vergeef je me?" vraagt hij dan na een paar luttele seconden; zijn gedachten had hij ergens weg gestopt en de kwajongens grijns stond weer op zijn lippen. In zijn afwezigheid strijkt hij met zijn hand per ongeluk langs een stekel van de bramenstruik, de bovenkant van zijn hand open halen. Teren zucht maar negeert het, zijn groen gouden ogen in haar diepe waterige poelen vastnagelend.

Pff, ik had nog wel even kunnen doorgaan maar ik dacht, ik stop hier lol.

Haar ogen hadden naar de zijne gezocht toen ze merkte hoe zijn handen in een vingervlugge beweging een van de muntbladeren van haar otnvreemde. Een medeplichtige halve glimlach stond op haar gezicht naar ze nog steeds zelf de smaak van munt in haar mond proefde. Ze had zijn speelse antwoord wel verwacht. Teren kon de dingen altijd zo mooi brengen. Hij kende zijn weg in het doolhof van woorden. Weer die bijnaam. Zou ze er wat van zeggen? Had ze er last van? Oriël wilde Teren behandelen als de toekomstige collega die hij was. Nee, ze had er geen last van. Het toonde aan in hoeverre hij zich op zijn gemak voelde rond haar. Ze kende collega's die dat absoluut niet zouden tolereren. Zij vond het een prettig idee dat hij zich gemakkelijk genoeg voelde om grapjes te maken. Ze zou hem wel terugpakken, wanneer de tijd daar was. Ze had nu andere dingen waar ze over wilde praten.

Hij was bezig met het verzamelen van planten, wat ze van hem gevraagd had. Haar handen lagen stil. Ze keek naar hem, hoe hij bezig was. Waar zou hij met zijn gedachten zitten? Hoe ver weg was hij daadwerkelijk? Ze glimlachte kort toen hij eindelijk sprak. Ze moest bekennen dat het een stuk prettiger was om dit samen met hem te doen. Ze had wel vaker stagiaires gehad, maar vaak waren die relaties heel oppervlakkig en zakelijk gebleven. Bij hem, het was anders. Ondanks dat er soms weinig gezegd werd konden ze praten. Ze kon hem meer vertellen dan ze anderen zou zeggen. Dat maakte dat ook zij hem gemist had. Haar handen hadden haar werk ondertussen alweer opgepakt en haar hoofd richtte zich een klein stukje op toen ze zijn opmerking hoorde. 'Ik ben gewoon tijdloos,' reageerde ze op zijn woorden, maar de kleine glimlach die om haar lippen speelde was een vriendelijke “dank je” voor wat hij zei. Hij was wel veranderd al zag je het niet aan zijn uiterlijk. Ze hoopte dat hij had gevonden wat hij had gezocht.

Hij liep weg om naar de planten te zoeken waar ze om gevraagd had. 'Ik ben een les aan het voorbereiden over de werking ver verschillende smaken en geuren op het onderbewustzijn. Hoe die dingen herinneringen kunnen oproepen en een kijkje kan geven in het verleden van een persoon. Om af te sluiten gaan we ook theebladeren kijken. We hebben ze dan toch,' antwoorrde ze hem zonder haar blik los te trekken van de tafel. Uiteindelijk bracht ze dan ook de woorden boven tafel die haar het meest op de lippen had gebrand. Zijn verdwijning. Ze bleef vrij indirect erover. Het waren zijn persoonlijke zaken geweest en ze wilde er niet ongevraagd in rondneuzen. Ze liet aan hem wat hij haar wilde vertellen. Ze knikte op zijn woorden. 'Het is goed om je weer thuis te hebben,' reageerde ze terwijl ze de deksels van haar potjes weer vast schroefde en op de labels schreef wat erin zat. Haar woorden waren een indicatie van wat er onder het “vertelde” zweefde. Ze had zijn aanwezigheid gemist. Ze keek weer op bij zijn vraag. 'Hmm, dat wordt veel potjes vullen voordat ik dat kan hoor,' haar woorden klonken streng, maar als iemand daar doorheen kon kijken, dan was het Teren.

TEREN&DAHLIA

Where thy mates of the garden lie scentless and dead.

Teren's tengere vingers strelen nog steeds langs de theeblaadjes voor hem, alsof ze het mooiste waren wat hij ooit had gezien. De werkelijkheid is dat Dahlia hem lichtelijk nerveus maakt, met haar aura die hem soms licht in het hoofd maakt; vol kracht en kleur. Teren heeft inmiddels wel afgeleerd om een sneakpeak te nemen in haar gevoelens, hoe groot de verleiding soms ook was. Wat zou ze denken van iemand als hem? Vooral nu hij even geleden de benen had genomen zonder een enkel woord. Teren's ogen de kleuren van prille Lente keren zich weer naar zijn mentrix. Haar gezicht leek nooit echt veel weg te geven van wat er in haar rond ging. Er bestaat een gezegde 'als een open boek', nou die was niet voor Dahlia gemaakt. Voordat zijn blik ongemakkelijk zou worden draait hij zijn ogen weer van haar af, en draait hij zijn een lichaam een kwartslag van haar af. Hij pakt de plantjes die hij zojuist had 'behandeld' en neemt ze mee terug naar hun originele plek in de kas. Het feit dat hij geen enkele moeite had om zich te oriënteren in de kas verraadde misschien hoeveel tijd hij hier al had doorgebracht. Er was iets met de beweging van energie in de kas wat Teren altijd kalmeerde; hem tot rust maande wanneer de hersenschimmen van zijn verleden hem weer kwamen pesten. Vanaf achter ergens in de kas werpt Teren een korte blik op Dahlia. Zou iemand zo sterk als haar ook last hebben van nachtmerries? Teren denkt de rest van de weg terug naar haar er over na maar besluit de zaak uiteindelijk te laten vallen. Ze kende elkaar nauwelijks, dit was waarschijnlijk niet het moment om nieuwsgierig te worden naar haar verleden, laat staan om haar er naar te vragen. Alles met de tijd...

Ongegeneerd pakt hij weer een muntblaadje van de stapel, om die op zijn tong te laten smelten. De intense smaak van mint die in zijn mond explodeert, veroorzaakt een siddering langs zijn ruggengraat. Weer betrekt Teren's gezicht waarop hij haar een onschuldige glimlach schenkt. De vrouw naast hem leek geen enkel probleem te hebben met de munt, ze vertrok nauwelijks een spier tijdens het kauwen ervan. Ook in deze leek hij niet opgewassen tegen de vrouwe naast hem. Haar opmerking doet hem hardop grinniken. "Ik hoop dat je schoonheid de aarde nog lang mag kleuren." prevelt hij, haar niet langer aankijkend. Zijn opmerking was waar op meerdere niveaus. Ten eerste is haar schoonheid vrijwel ongeëvenaard, dat kan zelfs een blinde man nog zien. En ten tweede, hij hoopte dat hij nog een langere tijd met haar mocht samenwerken; daar ze hem inspireerde en interesseerde, en hij zich bij haar op een vreemde manier op zijn gemak voelde. Teren's stemming was vrolijk, opgewonden zelfs. Hij was blij dat hij weer verenigd was met zijn mentrix; in zijn thuis. In zijn speelse bui pakt hij een blaadje wat in wat water gelegen had en plakt die plagend op Oriël's wang. "Je past hier thuis, tussen de wortels en de bladeren." zegt hij vrolijk. "Waarom heeft Dahlia eigenlijk voor waarzeggerij gekozen?" Teren verwoord zijn gedachten alsof het niets was, maar beseft zich eigenlijk te laat dat hij die gedachten helemaal niet had willen uitspreken. Naja, what's done is done.

Teren luistert aandachtig naar Oriël's woorden en knikt uiteindelijk simplistisch. "Sta me toe om je daarmee te helpen. Theebladeren lezen is niet mijn expertise. Ik zou graag toekijken." zegt Teren met het oog op zijn educatie. En... oké, misschien was het ook zodat hij zijn verloren tijd met haar een beetje goed kon maken. Zie het als een goedmakertje; een gunst en een beetje een persoonlijke interesse. Overigens, smaken en geuren die je verleden kunnen oproepen... Teren snuift, dat was nu niet bepaald waar hij aan toe was. Weer komt die interesse in Dahlia's verleden bij hem opborrelen maar hij slikt zijn vragen weer in. Misschien later... Haar woorden maken Teren even warm vanbinnen. Die woorden heeft hij al in geen tijden meer gehoord van iemand. Hij onderdrukt de neiging om haar een welkomstknuffel te geven hoewel hij er op dit moment wel naar hunkert en schenkt haar slechts een grijns. "Ik ben blij dat ik gemist ben." De woorden dragen een zeker verdriet met zich mee, die Teren verbloemd door een speelse knipoog. Teren's zenuwen bereikten een hoogtepunt toen ze hem aankeek en antwoord gaf op zijn laatste vraag. Even schrikt Teren van haar strenge toon, maar na de hele zin gehoord te hebben staat er alweer een smalle glimlach op zijn lippen. Zijn ogen branden kort in de hare, waarop hij naar voren stapt en haar, iets kortere zelf, voor enkele seconden in zijn armen neemt; een omhelzing. Zijn bovenlichaam raakt het hare voor een kort moment, echter zelfs in dat korte moment kan hij haar warmte door zijn kleding heen voelen branden. Voordat hij helemaal lang en breed door heeft wat hij aan het doen is laat hij haar weer los en neemt hij iets meer dan de gepaste afstand terug. Teren hoest en probeert de immense awkwardness te verbloemen met een grijns en de woorden: "Sorry, ik was je dankbaar voor je vergiffenis." Teren draait zijn lichaam weg van het hare en twijfelt aan zichzelf of dat het enige was wat er was. Hij schuift de gedachte opzij en pakt de potjes voor haar neus op. "Waar moet de waardevolle vangst naartoe... Oriël." In zijn moment van twijfel en verwarring vergeet hij haar bijnaam te gebruiken. Misschien mede omdat hij ineens geen verwarring wil creëren tussen hen, en kort afstand zoekt van haar. "Leid de weg, ik volg." zegt hij met een glimlach. "Heb ik iets van belang gemist in mijn afwezigheid?" vraagt hij plots, in een poging om de ladingloze chit-chat weer te vervolgen.

TBOTC

NOTES: @Miss Oriël - Whoop. no comment lol.

Ze had hem even met een opgetrokken wenkbrauw.. en een glimlach aangekeken bij zijn vleiende woorden. Schoonheid. Ze keek er niet zo naar. Ze ervoer haar eigen gelaat niet op die manier. Voor haar was haar gezicht al in geen jaren meer echt veranderd. Misschien leek dat alleen maar zo omdat ze elke dag haar eigen weerspiegeling zag. Misschien was ze wel echt zo'n persoon waarvan de leeftijd gewoon niet te schatten viel. Geen rimpels maar wel een bepaalde glans over haar ogen die sprak van genoeg jaren ervaring in het leven. Ze was er niet mee bezig. Leeftijd was onbelangrijk als je keek naar het grotere geheel. Iets wat ze ironisch genoeg met de jaren geleerd had.
Een beetje verbaasd draaide ze haar hoofd weer naar hem toe en bracht haar slanke vingers naar haar wang om het blaadje er weer af te plukken. Munt, ze kon het ruiken. Meer verrassend was de vraag van hem die volgde. Ze kon zich niet indenken dat het zo interessant zou zijn om te weten. 'Dat heb ik niet,' begon ze kalm terwijl haar ogen naar het blaadje tussen haar vingers ging. 'Waarzeggerij koos mij. Toen ik jong was was er een bepaald soort.. intuïtie wat mij leidde. Het beschermde me. Weerhield me ervan om bepaalde dingen te doen of begeleidde me juist. Ik leerde ernaar luisteren. Het was anders dan magie al voelde het wel zo. Pas later kwam ik erachter dat dit "iets" de energie is die gemanipuleerd wordt bij veel technieken van waarzeggerij. Toen ben ik er meer over gaan leren,' legde ze uit waarna ze het muntblaadje opzij legde.

Een nieuwe stilte viel waarna ze hem vertelde wat haar plannen met de theebladeren waren. Ze knikte hem toe bij zijn mededeling haar te willen helpen. Ze was in elk geval blij dat hij genoeg enthousiasme toonde om weer te beginnen. Van alle stagiaires die ze tot dan op de school had mogen begeleiden was naar haar mening Teren altijd een van de meest veelbelovende geweest. Het bracht haar naar de uiteindelijke woorden die hij beantwoordde met een grijns... en verdriet. Ze zag het aan hem al probeerde hij het verborgen voor haar te houden. Iets waardoor zij zich comfortabel genoeg voelde hem een beetje in de maling te nemen met gespeelde strenge woorden. Ze werd een beetje overrompeld toen hij ineens naar voren stapte en haar, hoe kort het ook was, in zijn armen nam. Haar tengere lichaam, klein, slank en vrouwelijk, leek even in zijn omhelzing te verdwijnen. Normaal gesproken hield Oriël lichamelijk contact zeer beperkt. Met iedereen. Zijn onverwachte omhelzing deed haar daarom een beetje van haar stuk brengen. Toen hij weer weg stapte herstelde ze zelf ook weer. 'Het is goed,' sprak ze op zijn verontschuldiging, maar zachter dan normaal. Bij zijn woorden over de kruiden ging haar blik terug naar de tafel en begon ze een paar van de volle potjes te verzamelen. 'Ik denk dat we ze zo lang wel in het lokaal kunnen zetten,' opperde ze. Ze keek hem weer aan. 'De docentenkamer is flink veranderd sinds je vertrek. Er zullen wel veel nieuwe gezichten zijn. Ook onder de andere stagiaires,'

PROFILE MAGICIAN

» Teren Santoro
» Silence can always be broken by the sound [Teren]
» Dark shadows of the moment..(Teren)
» This is a beatiful garden [Mikasa Nenshø]
» Warm night with cold thoughts [Teren]

Where thy mates of the garden lie scentless and dead || Teren

Where thy mates of the garden lie scentless and dead || Teren

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen