I may be bad, but I'm perfectly good at it

Eerstejaars… Agos, wat hield hij toch van die babysnoetjes. Kijk toch eens! Die veel te grote tassen met spreukboeken en al het andere wat ze maar mogelijk nodig zouden kunnen hebben, alsof de tassen de leerlingen op sleeptouw hadden genomen in plaats van andersom. Enkel de grote, schichtige ogen die af en toe zichtbaar werden, verraadden dat zich ergens onder de enorme gevaartes ook een mens moest bevinden, of nja… iets wat in de buurt kwam in ieder geval.
Velen leken in groepjes samengeklit te zijn, om te proberen hun onzekerheid zoveel mogelijk te verbergen voor alle hogere jaren, maar… niet voor Elijah Lockwood~ Ohohoho nee. Nee, nee. Dat ging zomaar niet. De jongeman met ravenzwarte lokken en de intense, rode ogen in kwestie was gezeten op een lager muurtje aangrenzend aan een binnenplaats waar hij werkelijk prachtig uitzicht had over al het gepeupel. En wat een uitzicht was dat…! Zijn blik ging gretig langs de vele individuen die als bange kuikens over het terrein scharrelden en soms tot een keer of drie achter elkaar voorbij liepen, omdat ze hun volgende lokaal niet konden vinden en wel ongeveer een half uur te vroeg wilden zijn natuurlijk, gewoon voor het geval dat.
Nawh… Hij zou ze zo kunnen knuffelen!
Maar nee, voor deze specifieke middag, een middag waarin hij zich om heel eerlijk te zijn tot nu toe had doodverveeld, was hij iets… anders met de jonge spruiten van plan…
Een brede, geniepige grijns van oor tot oor verscheen abrupt op zijn bleke gezicht bij de gedachte alleen al. Eens zien… Bij wie zou hij eerst beginnen? Ah ja, dat roodharige meisje wat ongeveer tot de borst van alle anderen om haar heen reikte, leek een perfect slachtoffer voor ronde 1.
Met een simpele beweging van zijn pols liet hij plots achter haar een wezen uit schaduw “tot leven” komen en haar rond haar middel even stevig… beetpakken. Het was echter puur gezichtsbedrog, maar voor de onervaren magician genoeg om haar aan het gillen te krijgen met een volume en frequentie wat waarschijnlijk nog tot aan het donkere bos hoorbaar zou zijn. Alle hoofden werden daarom direct haar kant op gedraaid, waardoor het arme ding spontaan de kleur van haar haar aannam, maar het schaduwwezen was natuurlijk al verdwenen. Hehehehehehe.
Volgende!
Zijn ogen gleden aansluitend weer over de menigte heen -hm…- en bleven uiteindelijk hangen op een gebrilde guppy met een kaart even groot als zijn eigen gehele bovenlijf. Perfect~
Eli wachtte geduldig tot de snotneus hem zou passeren, zodat hij even aandachtig mee kon kijken op de kaart, zelf een… “alternatieve indeling” kon bepalen en deze met behulp van een simpele, duistere spreuk kon aanbrengen, aangezien zijn magie even zwart was als de inkt op het perkament. Heeeel subtiel en bijna onzichtbaar werden net wat namen en locaties aangepast of omgedraaid, waardoor… nja… laten we zeggen iets als het jongens- en meisjestoilet werden verwisselend en leerlingenetages met lerarenkamers. Nu nog hopen dat hij nieuw genoeg was om er in te trappen…
Elijah speelde daarom net met het idee om de jongen gewoon maar te volgen om zelf van het resultaat te kunnen genieten, toen iets… of beter gezegd… “iemand” anders in zijn ooghoek zijn aandacht trok. Het begon als een bijna gouden glans in het zonlicht, waardoor hij het niet kon helpen dat zijn blik even opzij gleed en hij afgeleid werd van zijn huidige… “prooi”.
Hm? Wie… was dat?

@Autumn

Met een zachte zucht streek ze met haar hand door de lange blonde lokken om ze daarmee een beetje los te schudden. In haar andere hand had ze een boekje met aantekeningen die ze met een geïrriteerde blik in haar ogen doorlas, dichtsloeg en terug in de handen van het meisje drukte dat als een babyeend achter haar aan had gelopen. 'Het maakt me niet uit wat hij vraagt, ik ga niet hoger,' met die woorden stuurde Autumn het meisje, struikelend over haar eigen voeten, weer weg. Ze keek haar even met haar armen over elkaar geslagen na, nog net niet rollend met haar ogen voordat ze zich omdraaide en verder liep, de binnenplaats op. Haar ogen moesten even wennen aan het zonlicht maar ze liep met zelfverzekerde pas door. Autumn was niet groot. Maar er zat iets in haar uitstraling waardoor mensen haast automatisch voor haar opzij gingen. En een ieder die dat niet, of te laat deed, kreeg een ijskoude blik toegeworpen waardoor ze ofwel mopperend of angstig toch maar opzij gingen voor haar.
Ze stak de binnenplaats in een rechte lijn over, haar losse haren lichtjes golvend, tot ze zich bij een groep meiden voegden en de gouden lokken weer stil kwamen te hangen. Haar blik ging langs haar medestudenten, allemaal van rond haar eigen leeftijd die ze ooit in een klas was tegengekomen. "Vriendinnen" als je ze zo kon noemen. Ze wist exact wat ze aan hen had. Zolang hun interesse en de hare gelijk waren was er geen probleem. Maar zodra hun behoeften veranderden zou hun loyaliteit dat ook doen. Niet dat het een probleem was. Zij gebruikte hen ook en dat wisten ze. Voorlopig was het een wederzijdse afspraak waar ze allemaal baat bij hadden, al zou ze hen nooit kunnen vertrouwen. Ze lachte nep mee met de roddels die haar niet interesseerden over jongens die ze niet kenden en meiden die haar aandacht al na de eerste vijf woorden hadden verloren. Investeren heette dat al slaakte ze in gedachten een nieuwe zucht toen het donkerharige meisje recht tegenover haar opnieuw in zwijmelstand verkeerde. Hoeveelste was dat deze week? Nummer vier? Slet.

Zijn hoofd draaide iets verder naar opzij om de gouden glans beter te kunnen bekijken. Wat…?
Oh.
Zijn adem stokte onverhoopt in zijn keel bij het plotseling bemerken van de eigenaresse van de lange, gouden haren en een nieuw gelaat dat hem nog niet eerder opgevallen was… Als een helder licht stak ze af tegen de schaduwen van de binnenplaats die ineens nog dieper leken te worden. Twee intense, blauwe ogen contrasteerden fel met haar lelieblanke huid en blonde lokken, als twee ondoordringbare poelen ijskoud water. Om haar heen hing een zweem van zelfverzekerdheid, klasse en elegantie zoals zelden gezien op een alledaagse middag op een willekeurige binnenplaats van een school. Het leek eerder alsof ze zich naar één of ander belangrijk evenement begaf, paraderend over een rode loper…
Waar anderen haastig voor haar opzij sprongen of zich snel uit de voeten maakten om haar bij voorbaat te ontwijken, kon Eli voor een moment juist niet anders dan naar haar staren… gewoon… staren, stiekem, vanaf zijn positie verderop, gezeten op diezelfde muur. Iedere beweging, iedere stap werd even nauwlettend door hem gevolgd en haast… bestudeerd.
“Damn…” verzuchtte hij uiteindelijk onhoorbaar, waarbij ergens een stemmetje in zijn hoofd direct sprak dat hij maar beter zijn blik kon losscheuren en zijn focus moest verzetten voor het dadelijk nog zou opvallen. Bovendien was die eerstejaars- Hm?
Hé! Ah shit… Die was inmiddels al naar binnen verdwenen in een richting die Elijah nu niet had gezien, dus kon hij hem ook niet meer volgen. Hm… Maar aangezien die kans toch verkeken was… gleden zijn ogen vrijwel direct weer… langzaamaan… terug… in de richting van-
Daar stond ze. Inmiddels niet heel ver meer bij hem vandaan, in het bijzijn van een groep meiden…
Door zijn… “verschoven aandacht” had de beste jongeman helaas te laat in gaten dat een ander meisje van hetzelfde groepje ondertussen haar blik op hem had laten rusten bij haar verhaal wat ze in grootse gebaren en met uiterst dramatische gezichtsuitdrukkingen aan haar vriendinnen had verteld. Wacht… Vanuit zijn ooghoeken had hij haar eindelijk opgemerkt. Nee, niet zomaar elk meisje. Dat was-
“Elijah!”
Oh shit.
“Eliiiiijah~!”
Save me.
Helga. Hé, begrijp hem niet verkeerd: Ze zag er best aardig uit, had een leuk snoetje en was leergierig, maar… daar hield het ook wel op. Er zat verder niet veel “inhoud” in, als je snapt wat ik bedoel. Om nog maar te zwijgen over haar misinterpretatie wat hen enkele “flirt” precies betekent had, which was… nothing. Maar zij… Ohohoho nee. Zij was begonnen over toekomstige dates, lange strandwandelingen, hand-in-hand lopen. Hell, ze had het zelfs over haar ouders ontmoeten gehad..! Help. En dat terwijl hij juist, júist -elk risico uitsluitend- toch duidelijk van tevoren had benadrukt dat hij enkel in was voor een enkele nacht (truthfully: It was the only way to shut her up...).
Hij had het moeten weten toen ze ook nog wilde knuffelen na… alles, door haar woorden en die stiekeme, smachtende blikken en de vraag wanneer ze haar “liefiepiefie” weer zou zien -kots-, waar Eli overigens alleen met een benauwde glimlach op gereageerd had -vergelijkbaar met de… soort van lach die hij haar nu schonk (puur omdat ongeveer vijf paar ogen nu gelijktijdig op hem werden gericht dankzij haar uitroep). Great. Perfect. Beautiful!
Hij uitte een ingehouden zucht waar iets van een onderdrukte grom in verweven zat. “…Hey.” klonk het uiteindelijk gepijnigd van zijn kant, net hard genoeg zodat het het groepje zou bereiken. De blondine was hij door de pure shock spontaan even uit het oog verloren, letterlijk. Zijn “begroeting” zorgde er gelukkig voor dat Helga het voor nu liet zijn naam te schreeuwen (Dat had ze al ruim voldoende gedaan, als je snapt wat ik bedoel), maar.. hij kon zweren dat hij haar lippen alsnog “Dat is hem..!” zag prevelen.
Wat? Wacht eens even…

Ze wist niet hoe lang ze nog naar het zinloze gewauwel van Helga kon luisteren. Een korte blik rond de groep vertelde haar dat meerdere er zo over dachten. Ze zou zo toch wel uitgerateld zijn en misschien konden ze dan over iets interessanters praten. Iets wat ook echt de moeite waard zou zijn om haar tijd aan te besteden dan de hele tijd hier rond te hangen te te luisteren naar hoe ontzettend knap en geweldig en een goede zoener haar… liefiepiefie was. Oh ja, geen detail bleef hen bespaard. Ze was al haar toekomst plannen uitvoerig hier aan haar vriendinnen aan het voorleggen. En als ze zouden trouwen.. natuurlijk mochten ze dan allemaal bruidsmeisje zijn. Autumn geloofde er geen woord van. Er was geen knul in het hele Kovomaka universum die hier ooit mee in zou stemmen. Of hij moest echt wanhopig lelijk zijn en weten dat hij waarschijnlijk nooit meer iemand zou tegen komen die enigszins geïnteresseerd zou zijn in hem.
Ze was misschien iets teveel op gegaan in haar eigen gedachten, want ze was even kwijt waar Helga nu weer om stond te schreeuwen. Evenals de rest ging ook haar blik opzij naar het muurtje en kennelijk de bron van Helga's panische kattengejank. Hij was lang. Zijn zwarte lokken, donker als de sterloze nacht, vielen voor zijn ogen. Helrood als gloeiende kolen tussen het zwart van zijn haar. En ze wist exact wie hij was. Elijah Lockwood, iemand met een zekere reputatie in de school. Jongere broer van de assistent van Yvaine. Ze had nog nooit een woord met hem gesproken, maar had inmiddels genoeg verhalen gehoord. Zijn benauwde glimlach bevestigde haar eerdere gedachten over Helga's extreem uitgewerkte toekomstplannen. Het was ondertussen niet eens een gok meer dat dit de jongen was waar ze het over had daarstraks. En als ze zo vrij mocht zijn om zijn blik te interpreteren vermoedde ze dat hij toch moeilijker van haar af kwam dan aanvankelijk gedacht. Een kleine, haast onmerkbare glimlach sierde haar gezicht. Zo een waar je de kriebels van kreeg omdat je niet wist wáárom ze glimlachte maar wel kon zien dat het duidelijk niets goeds kon zijn. Het werd allemaal nog eens mooier toen Helga zich had losgemaakt van de groep, naar Elijah was gerend en hem aan zijn arm mee terug begon te sleuren om hem “officieel voor te stellen”. Haar nieuwe grote vlam. Het was toch gewoon zielig. Ze zou bijna medelijden krijgen met de donkerharige jongen. Ze wachtte rustig af totdat Helga eindelijk zover was en het groepje om haar heen één voor één voorstelde. 'Amber… Eline… Tatiana en Autumn... Ze knikte hem even kort toe. 'Dus… dit is die legendarische prins van je,' sprak ze met een geamuseerde glimlach en een blik op Helga voordat haar blik terug ging naar Elijah. 'En? Hoe bevalt dat?'

Hij moest hier weg. En snel. Hij moest… Waar kon hij heen? Niet naar links, want daar stond zijn… “aanbidder” nog smachtend naar hem te staren als een roofdier wat hem ieder moment wenste te verslinden. Verdomme… Het leek wel alsof hij haar alleen nog maar gretiger had gemaakt na die ene nacht.
Naar rechts dan maar. Liever dat hij docenten tegen het lijf liep die hij nog wat huiswerk verschuldigd was, dan-
Shit. Te laat. Hij had te lang geaarzeld. Zichtbaar gepijnigd schoot zijn doordringende blik naar de kleine hand met gemanicuurde nagels die zijn arm verrassend stevig beetgreep. Té stevig voor een breekbaar popje. Hij kon nog net een gemopperde vloek uiten voor hij al richting het groepje meiden werd getrokken. Ah! Het kon dus tóch nog erger! …Yay.
Duidelijk ongeïnteresseerd hoorde hij Helga’s poging om de rest aan hem voor te stellen aan. Ja, leuk hoor. Mocht hij dan nu weer gaan? Alsof zijn uiterst onsubtiele ongenoegen nog niet genoeg doorsijpelde -behalve voor de enige persoon voor wie het júist bedoeld was- wendde hij zijn blik af, klaar om hen zijn rug toe te keren, maar… hij stopte in zijn beweging toen hij iets in zijn ooghoek opmerkte: blonde lokken die even heen en weer dansten in de beweging die haar hoofd had gemaakt… De… interessante stem die volgde, deed hem toch omkijken, waardoor het rood van zijn ogen het blauw van de hare vond. Ah… Dat was waar. Zíj… was hier ook nog. Als donderslag bij heldere hemel leek zijn blik enigszins te verzachten, maar vanachter zijn warrige, donkere lokken was zijn norse uitdrukking nog altijd zeer zichtbaar. Haar vraag aan hem, deed hem echter licht grijnzen. Oh yes, she knew… Zij had zeker in de gaten wat er nu werkelijk door hem heen spookte en genoot zichtbaar van het leedvermaak wat dit verschafte. He couldn’t blame her. Hij zou hetzelfde gedaan hebben. En… verschafte dit niet de perfecte kans om eens… oprecht zijn hart te luchten~?
Uh oh.
“Om heel eerlijk te zijn…” sprak Eli daarom plotseling poeslief terug, zo lief dat het eerder iedere alarmbel zou moeten laten afgaan. Tergend langzaam gleed zijn blik terug naar Helga en boorden zijn ogen zich recht in de hare. De aanblik van zijn indringende, helrode ogen alleen al leek haar iets te doen aarzelen… eindelijk. Maar het was nog niet genoeg. Prima. Dan maar op de harde manier. Genoeg gespeeld. “… is het ongeveer even oninteressant als een avond opgesloten zitten in de bibliotheek. Oh! Daarover gesproken…” Een valse, maar… aantrekkelijke grijns sierde zijn gezicht. “Het is zo jammer dat ik die avond in de bibliotheek met jou er alsnog niet voor gekozen had een dik, stoffig boek erbij te pakken. Dat had me waarschijnlijk meer vermaakt dan jij.” Ah… Die uitdrukking van pure schok op haar gezicht. Goud waard! Nog even een stukje verder over de rand duwen, nog een kleeein beetje porren, zodat hij voorgoed van haar af was. En dat… door gewoon de waarheid te vertellen. Ha! Wie had dat gedacht… Eli was dan ook gewoonlijk niet bepaald het type om een blad voor de mond te nemen en ging zichtbaar onverstoord verder: “Wat? Doe maar niet alsof dit je echt verrast. Ik bedoel… het enige wat jij deed was een beetje apathisch op je rug liggen. Als ik dat had gewild, had ik je net zo goed in je slaap kunnen bezoeken. Oh, en over “willen” gesproken… De waarheid is… ik wilde helemaal niks van je. Toen niet. Nog steeds niet.” Luchtig haalde hij zijn schouders op, het zachte geluid wat uit haar keel kwam van protest totaal negerend. “Het was dat je maar bleef smeken en het eigenlijk… gewoon sneller was om je op die manier de mond te snoeren.”
Auch. Zoals verwacht had ze totaal overdonderd een stap achteruit gedaan en ah… hief haar hand zich nu iets om hem een klap in zijn gezicht te verkopen. Voorbereid op de uitval, wist Eli zonder enige moeite haar pols stevig beet te grijpen net voor haar vingers zijn wang zouden raken. Oh, nee. Hij was nog niet klaar met haar… Nog altijd staarde hij haar recht aan om zijn verhaal af te maken. “Bevalt het je hoe ik over je praat? Nee? Mooi.” Zijn grijns versmalde iets, terwijl zijn gezicht plotseling een serieuzere uitdrukking aannam. “Want dit is wat je krijgt als je je zo opstelt naar anderen. Zolang jij jezelf niet respecteert op die manier en je maar aan iedereen ‘geeft’, zal iedere jongen met een beetje verstand je met dezelfde hoeveelheid respect behandelen: geen.” Zijn toon was zowaar ernstig, alsof hij voor even iedere spot bewust achterwege liet en dit haar werkelijk op het hart wilde drukken. “So… my advise? Grow the fuck up, stop whining and acting so god damn desperate and.. Get.Your.Act.Together.” was het laatste wat hij haar toebeet om voor eens en altijd duidelijk te maken hoe hij erover dacht en met hem waarschijnlijk de meeste jongens. Niemand had op de lange termijn werkelijk interesse in een… “afgelikte boterham”. Hierna liet hij haar hand weer los die door pure verbazing en verwondering wat slap langs haar lichaam viel. Gelijktijdig draaide zijn hoofd zich nog even naar de anderen. “Ladies…” mompelde Eli nog een halfslachtig afscheid voor hij zich vlug uit de voeten maakte en weg beende, een willekeurige richting uit om een nieuwe uitkijkplek over het terrein te bemachtigen. Hm… Dat plekje verderop in de zon zag er wel aangenaam uit.

De lichte grijns op zijn gezicht in conbinatie met de geamuseerde blik van haar deed bijna denken dat de twee een geheim verbond hadden gesloten waar alleen zij vanaf wisten. Autumn was niet gek. Ze kende Helga's reputatie en Eli bracht zijn irritatie naar het meisje nou niet echt subtiel. Zijn woorden hadden eerder als een laatste waarschuwing geklonken dan iets anders waardoor Autumn even haar wenkbrauw had opgetrokken. Haar blik volgde de zijne naar Helga. Het was zo overduidelijk dat zelfs zij zich zichtbaar ongemakkelijk begon te voelen.
Bij de eerste woorden die zijn mond verlieten had ze naast zich een van de meiden geschrokken naar lucht horen happen. Maar hij liet het daar niet bij. Hij ging door waardoor ook even Autumn's andere wenkbrauw in puur ongeloof naar boven was geschoten. Nee maar. Deze kon aardig van zich afbijten. Haar blik ging even kort naar de rest. De andere drie keken geschokt of waren door woede niet in staat om iets terug te zeggen. Zelfs Helga die normaal gesproken geen stop knop had op haar altijd aanwezige stem was de hare nu verloren. Een kans die Eli overduidelijk aangreep om haar nog iets verder te vernederen. Er werden nu wel hele persoonlijke aanvallen boven tafel gehaald en even leek het of Helga haar stem terug gevonden had. Maar ze werd weer compleet overspoeld door de verdere directheid van de lange jongen met de zwarte lokken en rode ogen. Oh, hij was goed.
Nu pas leek het volledig tot haar door te dringen wat hij eigenlijk tegen haar zei. Maar Autumn had niet verwacht dat haar poging om hem een klap in zijn gezicht te verkopen succesvol zou zijn. Ze deed zelf geen enkele moeite om haar te hulp te schieten. Helga had dit immers zelf veroorzaakt. Dit verdiende ze. Zijn woorden waren hard maar daarom niet minder waar. Niet lang daarna maakte hij zich uit de voeten, de woedende meiden achter latend. Haar blauwe ogen waren hem gevolgd totdat hij een andere plek had gevonden om te zitten, een eind bij hen vandaan. Naast zich hoorde ze vloeken en tieren van niet alleen Helga. Maar zodra een van hen in beweging kwam stak ze haar hand op. Ze keek over haar schouder naar een verbaasde Helga. 'Heb je er problemen mee als ik deze aanpak?' vroeg ze met een ontspannen glimlach op haar gezicht. Gezien ze allemaal bekend waren met Autumn en haar manier van “aanpakken” schudde een enkeling haar hoofd. Zij ontfermden zich wel over Helga terwijl Autumn zich los maakte van het groepje en doelbewust op Eli afliep. 'Dat was een behoorlijk genadeloze dosis waarheid,' begon ze kalm toen ze voor hem stond, haar houding ontspannen en haar armen over elkaar geslagen. 'Ik had niet gedacht dat iemand het in zich zou hebben dat ooit tegen haar te zeggen,' vervolgde ze. Ze liet het niet teveel blijken maar in zekere zin had deze jongen haar aandacht getrokken. Misschien was een gesprek met hem interessant.

Mooi, daar was hij ook weer vanaf. Met een triomfantelijke uitdrukking op zijn eigenwijze gezicht zocht Eli een welverdiend plekje in de zon om de rest van zijn vrije… of nou ja… “les-ontduikende middag” door te brengen. Hij had niet eens de moeite genomen nog even een blik achterom te werpen of een woeste Helga of haar clubje hem achterna kwamen. Wat betreft Helga zelf had hij gewoon zo’n vermoeden dat ze hem de komende… zeg… honderd jaar liever zou mijden dan oog-in-oog met hem komen te staan. Waar hij zich nu al weinig had ingehouden, waren er weliswaar nog genoeg details overgebleven om te delen, zoals… het beschamende ondergoed wat ze gedragen had met de roze glitter-eenhoorns erop (niet erg.. sexy), de… merkwaardige geluiden die ze had gemaakt… En zo kon hij nog wel even doorgaan. Nu ze zich er hoogstwaarschijnlijk maar al te goed van bewust was dat Eli niet bang was ieder pijnlijk feit op tafel te smijten en niet bepaald op zijn mondje gevallen was, schatte hij zo in dat ze voor zichzelf zou kiezen en de confrontatie niet opnieuw op zou zoeken. Dat betekende echter niet dat één van haar vriendinnen niet- En ja hoor. De blondine kwam al zijn kant op. Ogenschijnlijk verveeld had hij gadegeslagen hoe ze elegant naar hem toe gewandeld kwam, haar expres uitgebreid bekijkend om haar… wat te prikkelen, al had het tegelijkertijd ook een zeker.. “effect” op hemzelf. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zich door vrouwelijk schoon zou laten afleiden, maar Elijah wist dit keer wel beter en probeerde zijn hoofd erbij te houden toen ze tenslotte voor zijn neus bleef stilstaan. Nu zou het komen… Nu zou ze waarschijnlijk openlijk tegen hem uitvallen, hem uitmaken voor van alles en nog wat en hem zeker niet het beste wensen. Egh… Dat kon er ook nog wel bij. Misschien had hij toch beter de binnenplaats kunnen verlaten. Aan de andere kant was hij haar geen uitleg verschuldigd, dus kon hij vertrekken wanneer hij maar wenste.
Onverstoord staarde hij haar daarom recht aan en besloot aan te horen wat ze hem naar zijn hoofd kwam smijten. Enige verbazing bekroop daarom direct zijn gezicht toen hij haar houding opmerkte die verre van “vijandig” leek. Integendeel… Hm… Hierdoor juist gealarmeerd -aangezien het totaal iets anders was dan verwacht- ging hij iets overeind zitten. De woorden die volgden verwonderden hem zo mogelijk nog meer. Wacht eens even… Dat klonk bijna alsof ze het met hem eens was. Wat…? Was dit één of andere zieke grap, bedoeld als wraak ofzo? Een deel van de verbazing ging nu over in achterdocht, maar Eli bleef onbeweeglijk zitten. Vreemd… en… interessant.
Uiteindelijk trok hij maar luchtig zijn schouders op, maar zijn doordringende blik verraadde dat hij in werkelijkheid juist uiterst alert was. “Iemand moest het tegen haar zeggen.” begon hij even later ijzig kalm aan een antwoord, zijn tijd nemend te reageren, iedere reactie zorgvuldig afwegend. Dit was iemand om mee op te passen… Dat was duidelijk. “Ik had ook mijn mond kunnen houden en het allemaal maar over me heen kunnen laten komen, maar.. ten eerste had ik het nog geen vijf minuten langer getrokken en daarbij… als ik niks had gezegd, zou een andere jongen wel iets hebben laten merken, maar hoogstwaarschijnlijk op een… andere, pijnlijkere manier.” sprak hij verder met een serieuze uitdrukking al stond er zoals gewoonlijk een kleine grijns om zijn lippen. Hij kende jongens… mannen… hoe je het ook wilde omschrijven… maar al te goed. De meesten zouden wel beter weten dan een makkelijke scharrel als zij zomaar aan de kant te gooien. Als ze net de juiste trof, zou hij haar waarschijnlijk veel langer aan het lijntje gehouden hebben voor… God mag weten wat, voor hij haar tenslotte zou dumpen als hij het echt niet langer kon verdragen of wat beters was tegengekomen. Zo simpel was het. Eli bracht zijn opmerkingen nu dan ook alsof hij haar in feite ergens… een gunst had verleend, naast zichzelf geholpen te hebben uiteraard, laten we dat niet vergeten en dat zou hij ook geenszins ontkennen.
Bewust liet hij hierna een stilte vallen waarin hij haar onlosmakelijk was blijven aanstaren. Autumn was haar naam toch? Als hij zich de vlugge voorstelronde nog goed herinnerde, omdat hij er niet bepaald zijn volledige focus op gericht had. “Maar als je het met me eens bent, waarom heb je er dan zelf niks van gezegd? Je lijkt me niet echt iemand die… Hoe zal ik het zeggen…” Zijn grijns verbreedde even en kreeg bijna iets… speels. “Die niet zegt waar het op staat. En daarbij…” Voor een moment wierp hij een vluchtige blik op het groepje verderop, maar het mocht niet meer dan een seconde van zijn aandacht in beslag nemen. “Kwam je hier niet om me… af te maken ofzo?” mompelde hij als laatste met een geamuseerd, ietwat aanstekelijk lachje, waarbij hij het blonde meisje tegenover hem weer ondeugend aanstaarde.
Hm… Ja, waarom was ze hem precies gevolgd…? Hij kon er niet echt zijn vinger op leggen en dat… frustreerde én intrigeerde hem tegelijkertijd.

Ze voelde zijn ogen, haast zoekend langs haar lichaam toen ze zijn kant op kwam. Ze liet hem. Hij kon kijken wat hij wilde, kon haar het schelen. Daarvoor was ze niet zijn kant op gelopen. Bij hem aangekomen verplaatste haar gewicht naar haar heup waardoor een van haar benen minder gewicht droeg dan het andere. Een van haar handen had zich door haar gouden lokken gehaald, de strengen haar speels door haar vingers laten gaan, om zich vervolgens bij haar andere hand te voegen in de over elkaar geslagen positie.
Er had een geamuseerde ondertoon in haar stem gelegen bij de eerste woorden die ze tegen hem had gezegd en moest zichzelf er toe zetten niet te glimlachen bij de verbaasde blik die ze terug kreeg. Die had hij duidelijk niet verwacht. Misschien zelfs zover dat hij ervan overeind ging zitten. Alsof zijn blik, gevuld met achterdocht haar totaal niet bezig hield ging Autumn onverstoord verder.
Hij reageerde luchtig of, probeerde dat. De blik zijn ogen vertelde haar iets heel anders. Op zijn eerste woorden knikte ze, bijna onmerkbaar en in stilzwijgen. Alsof ze het met hem eens was. Toen hij verder sprak gleed haar blik van hem even opzij tot de ijzige blauwe ogen zich weer in de rug van Helga boorden die nu met de rest van haar “vriendinnen” ergens waren gaan zitten. Wacht, zat ze te janken? Oh, fantastisch.
Zodra Eli was uitgesproken keerde haar blik terug naar hem. Hij had wel gelijk. Dit was niet de eerste keer dat iets dergelijks was gebeurd en als Autumn eerlijk was werd ze het meisje een beetje zat. Ze zat te wachten op de dag dat ze nou net de verkeerde tegenkwam die haar dan maar op de harde manier zou leren dat ze zich niet zo kon blijven gedragen. Maar dit werkte ook. Ze had zijn starende blik beantwoord met een ontspannen houding van haar kant. Na zijn vraag was het haar beurt om haar schouders op te halen. 'Ik heb mijn redenen,' begon ze kalm. 'Waaronder dat Helga toch niet naar mij zou luisteren,' vervolgde ze. Het meisje leefde in een droomwereld. Daar drong realiteit niet door. Daarbij had Helga nog steeds zekere voordelen waardoor het voor Autumn geen verstandige zet zou zijn haar nu tegen zich in het harnas te jagen.
Een kleine glimlach was nu wel op haar gelaat verschenen. 'Hmm, ik voel er niet veel voor vandaag om iemand af te maken. Dus ik doe net alsof ik je even flink de waarheid heb gezegd en we staan quite,' sprak ze met diezelfde, haast verleidelijke glimlach.

Waar zij haar blik even had afgewend, was hij onverstoord naar haar blijven staren. Er waren immers meer dan één reden te noemen waarom ze het observeren waard was: Ten eerste… well… he wasn’t blind…, ten tweede… zou hij juist van een meisje als zij wel een mes in de rug verwachten en ten derde… was ze simpelweg te interessant om slechts een vluchtige blik op te werpen. Haar ontspannen houding, het angstaanjagende gemak waarmee ze hem aansprak en het feit dat ze nagenoeg onaangetast leek door wat er zojuist was gebeurd en de hardheid van zijn woorden.
Een ziel als hij…? Wie weet…
Ze nam haar tijd te antwoorden, des te meer kans voor Eli om een uitgebreidere inschatting te maken van de persoon die hij voor zich had, iets wat… zeldzaam was te noemen. Niet omdat hij te achterlijk was twee keer na te denken, maar omdat hij gewoonweg niet vaak genoeg meemaakte dat iemand werkelijk op een dergelijke wijze zijn aandacht trok. “Hm…” mompelde hij in eerste instantie enkel bij haar korte uitleg. Klonk logisch, aangezien Helga niet eens naar zijn duidelijke “signalen” had geluisterd.
Terwijl hij de eerste woorden nog even op zich liet inwerken, had ze verder gesproken als reactie op zijn latere vraag, waardoor hij ietwat leek op te schrikken uit zijn gedachten en spontaan een zachte lach liet ontsnappen. Door de spontaniteit ervan klonk het iets… anders dan hij eerder had laten horen. Oprechter? Menselijker…? Wellicht…
Hoofdschuddend bleef Eli nog even eigenwijs zitten waar hij zat, voor hij plotseling opstond en zijn tijd nam zich eerst even… uitgebreid uit te rekken, er verder geen aandacht aan bestedend dat zijn donkere shirt daarbij iets omhoog kroop. “You do that, …princess.” grapte hij uiterst geamuseerd, inclusief een zelfverzonnen bijnaam die hij er nonchalant bij gooide (Wat? Het paste haar gewoon...) en waarbij hij zowaar moeite deed de aanlokkelijke grijns van zijn gezicht te poetsen om haar spelletje mee te spelen. Het kostte hem een paar seconden, maar hij wist het voor elkaar te krijgen een chagrijnige uitdrukking aan te nemen, zodat het wat… “geloofwaardiger” was wat ze hem zogenaamd was komen vertellen. Ach, hij kon haar best even uit de brand helpen, toch? Dankzij haar was een pijnlijker gesprek met haarzelf of één van haar… ‘vriendinnen’ hem immers bespaard gebleven. Stilte… Maar zijn lichaam zei iets anders. Waar gedachten, plannen, …ideeën niet hardop uitgesproken werden, kwam zijn lange, breedgeschouderde lijf al in beweging. “Enneh…” Met nog altijd een voorzichtige, ondeugende schittering in zijn indringende ogen, iets wat hij gewoonweg niet kon onderdrukken, had de zwartharige Shadraan zich zo gedraaid dat hij met zijn rug naar het groepje verderop toestond en alleen Autumn zijn gezicht goed kon bekijken. “...mocht je later vandaag zin hebben om me nog eens verder ‘flink de waarheid’ te zeggen of… gewoon… te praten, zonder al die starende ogen op ons gericht, …je kan me vinden bij het lanceringsplatform.” fluisterde hij haar nog zachtjes toe met een geheel… andere toon dan waar hij eerder op gesproken had, zeker met Helga erbij. Het was zelfs zo zacht gesproken dat het onmogelijk iemand anders had kunnen bereiken en hij ook ietwat haar kant op had moeten buigen om zich überhaupt verstaanbaar te maken. Hmm… Ze rook… zoet. Hoe schijn soms kon bedriegen. Oh, how he loved that…
Na zijn zegje gedaan te hebben, was hij in een kalme pas iets van haar afgelopen, maar.. met één vlugge draai kwam hij toch nog even achter haar te staan, waardoor haar blonde lokken zijn borst kietelden en hun lichamen elkaar uit het niets nagenoeg raakten. “So… see ya later perhaps. Good day now, princess…” lispelde hij zacht in haar oor, zijn stem warm, verleidelijk en net… een tikkeltje schor, voor hij zich net zo plotseling geheel van haar had weggedraaid en in een stevige pas weg beende. Binnen een minuut was Eli al uit het zicht verdwenen.

Haar woorden leken hem te prikkelen. Of in elk geval dieper na te laten denken over wat zich zojuist had afgespeeld waarbij Autumn van zijn gezicht dacht af te lezen dat hij de waarheid in haar woorden ook wel in zag. Had hij immers zelf niet ondervonden hoe lastig Helga kon zijn? Verder had ze er weinig meer bij stilgestaan. Het onderwerp Helga was voor haar al ver weg om pas weer op te rakelen op het moment dat ze weer oog in oog met het meisje zou komen te staan. Het ontlokte een ander soort lach aan hem dan ze tot dan van hem had gehoord. Iets wat een ander vermoeden van haar bevestigde al hielden die gedachten zich wijselijk verscholen achter haar blauwe ogen. Haar blik was op hem blijven hangen toen hij ineens op was gestaan en zich uitrekte. Ze begreep heel goed waarom Helga haar klauwen in hem had geslagen. Ze ging altijd voor het mystrieuze "bad boy" type. Tel daar het overduidelijk sex-appeal bij op waar dit exemplaar bijna van nature over leek te beschikken en je had Helga's stoute droom in levende lijve. Al was het zeker geen straf om naar hem te kijken.
e trok één van haar perfect geëpileerde wenkbrauwen op bij het horen van haar nieuwe bijnaam. Erg origineel. Ondanks dat wist hij aardig goed een overtuigende blik op te zetten. Ze zou het bijna zelf geloofd hebben. 'Oh, jij bent goed,' liet ze zich ontvallen waarbij haar vinger even priemend naar hem wees alsof ze hem zojuist voor iets had uitgemaakt wat je beter niet in beschaafd gezelschap kon herhalen. Haar ogen boorden zich in de zijne zodra hij in beweging kwam. Ditmaal bleef een opgetrokken wenkbrauw achterwege. Voornamelijk omdat ze de uitnodiging niet verwacht had. Ze verttrok geen spier al was misschien juist het uitblijven van een reactie, reactie genoeg geweest. Haar ogen bleven hem volgen tot hij uit haar blikveld verdwenen was waardoor zijn stem voor een kort moment bijna aan een ander leek toe te behoren toen hij zich weer naar haar had gedraaid en in haar oor fluisterde. Als ze één stap achteruit zou zetten zou ze tegen hem aan vallen. 'Misschien,' klonk haar eigen stem zacht maar zuiver. Daarna was hij weg. Het gevoel wat hij kruipend langs haar ruggengraat had achter gelaten schudde ze van zich af voordat ze zelf in een andere richting weg liep.

Ze had er even over getwijfeld om heen te gaan. Ze kon niet ontkennen dat hij wel degelijk haar interesse gewekt had. Hij had een bepaald soort sfeer om zich heen hangen die haar bekend voorkwam en waardoor ze meer over hem wilde weten. Die vervloekte nieuwsgierigheid had uiteindelijk de doorslag gegeven waardoor ze nu over het lanceringsplatform liep. Ze moest toch de shuttle tijden nog checken. Doelgericht war ze daarom naar het bord gelopen waar mededelingen op werden gehangen en ook de tijd shema's en vlucht routes. Met haar handen op haar rug was ze voor het bord blijven staan. Als hij er toevallig nog was, dan merkte ze dat vanzelf wel.

Door het latere tijdstip, was het lanceringsplatform nagenoeg verlaten. Enkel mensen die er daadwerkelijk iets te zoeken hadden lieten zich hier en daar zien, onder wie passagiers die binnen de kortste keren weer een shuttle in verdwenen waren of werklui die wat heen en weer slenterden.
Er stonden vandaag niet veel vluchten meer gepland, waardoor Eli en zijn… “collega’s” in alle rust hun werk konden vervolgen. Deze bewuste, donkerharige jongeman was op zijn rug gelegen onder één van de prachtige, metalen voertuigen in de enige hangaar die op dit moment geopend was. Het betrof een kleiner model. Een “klassieker” zou men het bijna mogen noemen. Het behoorde toe aan een bewoner van Oak’s Field van zeer goede komaf die zijn shuttle in deze hangaar had mogen stallen en ook een flinke duit neerlegde zodat het “vaardige team” van Starshine Academy het ook voor hem onderhield. Eén van hen was een leerling die gewoonlijk werd aangesproken met “Eli”, maar… van wie maar weinig daadwerkelijk de volledige naam wisten, om nog maar te zwijgen over zijn werkelijke komaf die angstaanjagend in de buurt kwam van die van de rijkeluiszoon die zijn lieveling hier in de hangaar had gestald. Als Eli’s moeder dan ook af zou weten hoe haar jongste zoon nu op zijn rug, bedekt in het smeer en olie, onder een shuttle zou liggen om het nodige eraan te sleutelen, zou ze- Oh wacht… Er zou waarschijnlijk niet veel veranderen, aangezien ze hem nu al nauwelijks in de ogen aankeek. Ah ja. Het was één van de vele, vele redenen waarom Elijah zonder enig schuldgevoel een plekje had weten te bemachtigen en aanhield bij de “crew” verantwoordelijk voor het onderhoud en reparatie van de shuttles van het lanceringsplatform. Al vanaf kleins af aan had de jongen grote interesse getoond in “technisch knutselen” en vooral… uitvinden. Er waren maar weinig mensen die ook daadwerkelijk geloofd hadden in zijn kunnen, onder wie zijn oudere broer die hier ergens in de buurt rondzwierf op de ziekenzaal, maar gelukkig had ook de manager van het lanceringsplatform hem een kans willen geven een oude schoonheid vanaf roest af aan op te knappen naar een shuttle-waardig bestaan. En dat had hij gedaan, met succes… en extra’s die hij er zelf bijgemaakt had, tot ieders verrassing.
Sindsdien sleet Eli vrijwillig vele middagen in de hangaar, sleutelend aan voertuigen, overgebleven schroot verzamelend om daarmee zijn eigen, nieuwste creaties stukje bij beetje verder in elkaar te knutselen. De meeste dagen was hij alleen of met enkele anderen van het team, omdat hij helaas niet iedere dag zijn lessen kon skippen en zich daarom pas later op de dag naar het lanceringsplatform kon begeven.
Vandaag verkeerde hij alleen in het gezelschap van een lange, magere jongeman met rode lokken en een gezicht vol sproeten. Hij droeg de naam “Tony”, al betwijfelde iedereen sterk of dat werkelijk zijn echte naam was… Het enige wat verder bekend was over hem, was dat hij op zeer jonge leeftijd van huis was weggelopen, een Raziaan was en verdomd goed in zijn vak. Eli schatte hem ongeveer de leeftijd van Graham, al kon hij ook dat niet met zekerheid zeggen. Het weerhield zijn collega er niet van om ieder bewegend object wat enigszins vrouwelijke vormen had (ouder… en jonger) te benaderen en proberen voor zich te winnen. Inmiddels meerdere keren gewaarschuwd voor het lastigvallen van leerlingen, had Tony nog steeds zijn lesje niet geleerd, maar werd hij nu min of meer “getolereerd”, puur door zijn talent en de rest van de collega’s die een oogje in het zeil hielden.
Onder het genot van het geluid van Tony’s stem, die weer eens in zichzelf praatte terwijl hij de gereedschappen alwéér opnieuw rangschikte (waarna hun manager vast en zeker binnen de kortste keren de boel weer om zou gooien), sleutelde Eli verder. Af en toe gleed zijn blik iets opzij bij het horen van voetstappen, enkel om te ontdekken dat de roodharige man zich een andere kant op begaf of een toevallige passant de hangaar voorbij kwam.
Hm… Nee. Ze was er niet. Misschien… kon hij het ook maar beter uit zijn hoofd zetten. Hij had haar in een plotselinge impuls uitgenodigd en, alhoewel hun gesprek van eerder die dag verrassend… plezierig was te noemen onder de omstandigheden, had hij gewoonweg niet kunnen peilen of ze ook daadwerkelijk op zijn uitnodiging zou ingaan. Gek eigenlijk, aangezien hij normaal gesproken mensen en vooral meisjes aardig kon peilen. Maar haar…
Nu pas merkte hij hoe zijn handen wederom stil waren komen te liggen in de korte gedachtegang die hem weer aan het blonde meisje met de doordringende, blauwe ogen had doen denken. Betrapt vervolgde hij vlug zijn werk. Maar goed dat hij verborgen ging onder de shuttle…
Het was nog geen vijf minuten later dat hij toch opnieuw voetstappen hoorde. Eli rolde met zijn ogen, weet het maar direct aan Tony die onrustig heen en weer ijsbeerde omdat alles door elkaar lag, toen- Wacht. Dat klonk niet als de kisten van zijn collega…
Met één opgetrokken wenkbrauw draaide zijn hoofd zich dan toch opzij, alsof hij zo beter kon luisteren. Hakken. Hij hoorde het nu steeds duidelijker. Een vrouw… of… meisje kwam hun richting op gelopen. Zou het-
Maar hij kon de gedachte niet afmaken toen Tony hem al voor was. Ah shit. Die ging vast- En ja hoor: Nog voor Eli ook maar had kunnen knipperen, zag hij de donkere kisten van de ander resoluut richting de grote ingang van de hangaar benen. Als hij zijn oren spitste, kon hij net verstaan wat er gezegd werd: “Hey daar. Kan ik je misschien helpen?” klonk zijn veelste… slijmende stem richting het bord met schema’s en tijden van vertrek en aankomst. Meer woorden werden uitgewisseld, waarvan Elijah sommigen kon opvangen. Iets in de trant van: “Ooit al een kijkje achter de schermen gehad hier? Nee? Kom maar mee. Dan laat ik het je zien.”
Direct wist Eli bij elkaar te puzzelen wat er aan de hand was: Tony had één van zijn “versiertrucs” ingezet, waarbij hij in de overtuiging verkeerde dat het laten zien van hoe “handig” hij wel niet was, haar hart zou veroveren. Daarbij sprak hij snel en luid genoeg en duwde hij haar enigszins in de goede richting, om te voorkomen dat de ander haar snelle ontsnapping zou kunnen maken nog voordat ze de hangaar daadwerkelijk waren ingelopen. Het was dan ook niet verrassend dat binnen de kortste keren twee van de… mooiste benen die Eli ooit had gezien… net zichtbaar werden voor hem vanaf zijn liggende positie. Zijn blik bleef even steken op de pumps. Pumps in een stijl die hem bekend voorkwam. De tred van de prachtige benen was eveneens… bekend.
Autumn. Ze was dus toch gekomen.
Ongemerkt was er direct een kleine glimlach op zijn gezicht geslopen, terwijl Eli zich beheerst onder de shuttle vandaan liet rollen. Doordat het ding ergens achterin de hangaar gepositioneerd was, had hij alle kans hen even te bekijken, voordat ze hem door zouden hebben. Zijn ogen vonden haar welgevormde lichaam wat zijn vermoeden bevestigde en bleven steken op haar lange, blonde lokken. Geen wonder dat Tony haar probeerde binnen te halen… Niet dat hij het gelaten zou hebben als ze minder mooi was geweest, maar… hij leek zowaar nog meer zijn best te doen dan normaal en had nu al groter, zwaarder gereedschap vast (uiteraard om te laten zien hoe sterk hij was). Typisch. Eli zag het hoofdschuddend aan en onderdrukte een grinnik, zodat hij zich ondertussen stilletjes hun kant op kon begeven.
In tegenstelling tot haar, was hij qua “kledingstijl” niet zo gemakkelijk te herkennen met vanmiddag: waar hij eerst in zijn eigen kleding was verschenen, was hij nu gehuld in een (verplichte) overall, welke hij vanwege de warmte in de ruimte los had geknoopt rond het bovengedeelte en rond riemhoogte om had geslagen, waardoor hij haast in een losse broek met bijbehorend, omgeknoopte jas rond zijn middel leek te lopen. De zweetdruppels en sporen van smeer stonden daarom direct op zijn ontbloot bovenlijf, waar hij slechts vluchtig een doek langs haalde in zijn weg naar Tony en Autumn toe. Vlak achter hen, hield hij stil en sloeg theatraal zijn armen over elkaar. “What’s this?” klonk het plotseling scherp, waardoor je haast uit je schoenen op zou veren van schrik. Hij wachtte net zolang totdat Tony zich met een schokje naar hem toedraaide. Het gaf hem net genoeg tijd om bij elkaar te rapen wat hij nu zou gaan zeggen. Dit was gewoon… te mooi om te laten liggen: “Dude, are you seriously trying to hit on my sister?” bromde Eli er vervolgens gespeeld verontwaardigd achteraan, maar zo levensecht dat het een getrainde leugenaar zou vergen om door het verhaal heen te prikken, wat daarom voor velen enigszins “alarmerend” te noemen zou kunnen zijn…
Als door de bliksem geraakt, staarde zijn collega hem enkele seconden verdwaasd aan. “This… This is Maddison?” sputterde hij uiteindelijk terwijl zijn gezicht abrupt wit wegtrok. “But I thought Maddison was-“
“You think I don’t recognize my own sister?” beet Eli hem direct toe, nog een stap in zijn richting zettend, ietwat dreigend nu ook. Oh… Dit werd mooi. Zo, zo mooi… Tijd om er nog een schepje bovenop te doen.
Tony wist nu al niet meer waar hij het zoeken moest en keek met grote ogen van Eli, naar Autumn en weer terug. Zijn handen werden ongemakkelijk afwisselend in de zakken van zijn overall gestoken of zwierden losjes langs zijn lijf. “Sorry, bro. I… I didn’t know.” kwam er bijna onhoorbaar uit, ongeveer een octaaf hoger dan gewoonlijk.
“Apologize.” klonk het enkel ijskoud.
“But… I already did.”
Hij rolde dramatisch met zijn ogen. “Not to me, you idiot. To her.” Hehehe, nu kwam het. Let maar op… Ah ja, daar ging het verblufte gezicht met sproeten al richting Autumn…
Ennn: “S-sorry… for… hitting on you.” Het klonk eerder alsof hij zijn excuses aanbood voor het overrijden van haar kitten of het beledigen van haar grootmoeder, maar hé… hij deed tenminste zijn best en het klonk oprecht (alleen al door het zweet wat hem inmiddels aan alle kanten uitgebroken was). Uitstekend.
Enigszins tevreden met het resultaat, sloeg Eli daarop een arm rond Autumn’s schouders als de “beschermende grote broer die hij was”, wat… niet geheel onwaar was. Als het werkelijk zijn jongere zusje was geweest, dan had hij net zo gereageerd of misschien zelfs nog iets- Eghem. “Good. Come on, Maddy. Don’t mind him.” was het laatste wat er gebromd uitkwam. Zonder dat hij Tony nog een blik waardig gunde, leidde hij Autumn al naar de achterkant van de hangaar, een andere deur door, de ruimte uit naar waar zijn kleren op hem lagen te wachten.
Zodra ze uit het zicht verdwenen en buiten gehoorsafstand waren, trok hij direct zijn arm weer terug en kon hij zijn lach niet langer bedwingen. Terwijl een oprechte schaterlach zijn mond verliet (iets wat… een zeldzaamheid was te noemen), liep Eli het laatste stuk voor het blonde meisje uit naar zijn kleren en begon zich daar gelijk zonder enige gêne al tot zijn boxershort uit te kleden om te kunnen wisselen.
“So… you came after all.” mompelde hij tenslotte tevreden bij het uitschoppen van zijn kisten, nog enigszins nagrinnikend. Ah… Prachtig. Misschien zou dat Tony eindelijk leren, al had Eli er niet over getwijfeld dat als hij niet in had gegrepen zojuist, Autumn dat zeer zeker voor zichzelf had kunnen doen, maar de kans… was te mooi geweest. Hehe.

Haar ogen scanden over de vertrek en aankomsttijden die keurig waren opgehangen en uitgelijnd. Bestemmingen stonden erachter evenals capaciteit van het voertuig en of het cargo of personen betrof. Dat was iets wat Autumn de school altijd had moeten nageven. Ze waren zeer secuur met roosters. In een rap tempo had ze het rooster in zich opgenomen, mentale aantekeningen gemaakt en uitgerekend wanneer ze het beste een nieuwe shuttle zou kunnen sturen. Maar haar gedachtengang werd ruw onderbroken door een stem achter haar. Langzaam draaide ze zich om, haar ene voet bevallig achter de ander, haar hand op haar heup en haar gewicht op één been. Haar doordringende blauwe ogen sloegen zich naar hem op en troffen een magere jongeman, duidelijk ouder dan zij. Duidelijk geen leerling. Hij zat onder de zwarte vegen, droeg een sjofele overall die nog meer vuiligheid en vlekken bevatte dan zijn gezicht en had een stel afgetrapte kisten aan die ooit zwart moesten zijn geweest. Haar blik ging terug naar zijn gezicht. Het slordige rode haar leek bij de gehele outfit te horen. Zijn sproeten lieten hem jonger lijken dan hij was en gaf hem een soort jongensachtige charme die een aantal meiden zeker konden waarderen.
Zeer langzaam trok Autumn een van haar perfect geëpileerde wenkbrauwen op bij het horen van de “Hey daar”Pardon?! Ze had een naam hoor. Ze was geen hond. De rest van zijn woorden klonken zo vreselijk slijmend dat zelfs een blinde nog kon zien wat hij hier probeerde. Iets in haar houden veranderde. 'Misschien…,' begon ze zacht terwijl ze een stapje dichterbij zette. Als hij langer had stilgestaan om de valse blik in haar ogen te zien in plaats van alleen naar beneden te kijken had hij zich misschien bedacht. Maar het zag ernaar uit dat hij niet zo intelligent was. 'Het ligt er in zijn geheel aan… wat je voor me kan betekenen,' ging ze door terwijl ze hem vanonder de lange zwarte wimpers gadesloeg. Wie weet… misschien kon hij haar helpen…
Niet dat ze veel kans kreeg om zich nog te bedenken. Hij legde nog net niet zijn hand erg laag op haar rug om haar mee de hangaar in te loodsen. Het geluid van haar hakken galmde door de ruimte bij haar haast heupwiegende pas. Er lag een zekere daadkrachtigheid in. Alsof ze niet zou wijken. Anderen sprongen maar voor haar aan de kant. Ze begon echter steeds meer spijt van haar beslissing te krijgen aangezien de roodharige haar nu het ene stuk gereedschap na het andere toonde samen met een lectuur over hoe moeilijk het wel niet was om er zo exact mee te werken zoals zij hier in de hangaar deden. Met haar armen kalm over elkaar geslagen hoorde ze het aan. Als hij nog langer haar tijd zo zou verspillen zou ze weglopen. Jammer. Ze had gehoopt iets interessanters uit hem te krijgen. Soms gokte je verkeerd.
Ze had gedacht andere voetstappen achter zich te horen en haar hoofd had zich naar het geluid willen draaien tot ze ineens een bekende stem achter zich hoorde. Haar ogen troffen.. hem daar. De jongen die ze eerder die dag op de binnenplaats had getroffen. Ook hij ging gekleed in eenzelfde soort overall als de roodharige man droeg. Haar blik gleed net als eerder even over hem heen. Wat was hij van plan? Haar wenkbrauwen kropen een kleine stukje naar elkaar toe bij zijn woorden. Dacht hij serieus dat ze zichzelf hier niet uit wist te redden? Ondanks dat hield ze haar mond. Het gezicht van de roodharige man was haar niet ontgaan. Haar gezicht toonde weinig van wat zich binnenin haar afspeelde. Anders had er waarschijnlijk een maar al te grote glimlach op haar gezicht gestaan vol leedvermaak. Het mooiste was dat hij nog eens zijn excuses aanbood ook. Het was misschien niet zoals ze het zelf zou hebben afgehandeld, maar ze moest het Eli nageven. Hij had stijl.
Ze volgde hem. Ze moest wel. Hij had immers zijn arm om haar heen geslagen inmiddels en anders had ze achter moeten blijven bij… het roodharige wonder. Haar blik ging rond door de ruimte waar Eli haar mee naartoe had genomen om weer even bij hem te eindigen toen hij zich besloot om te kleden. 'Yeah… don't make me regret it,' was de opmerking die zonder te knipperen uit haar kwam. Ze was naar de tafel gelopen waar wat los gereedschap lag en pakte iets van een schroevendraaier op met een kop die ze nooit eerder had gezien. 'So… this is where you hang out between skipping classes and avoiding girls like Helga. Or am I just lucky today?' vroeg ze met een zijlingse blik en een charmante glimlach op haar gezicht waarna ze de schroevendraaier weer neerlegde op de plek waar ze hem gevonden had. Ze draaide zich om en leunde een beetje tegen de tafel aan. 'Your colleague seems cute though,' vervolgde ze met een blik die verried dat ze enigszins onder de indruk was van zijn eerdere "performance".

Voorover gebogen, plukkend aan de veters van zijn andere schoenen om deze uit elkaar te halen voor hij ze kon aantrekken, had hij haar vanuit zijn ooghoeken aandachtig gadeslagen. Hij schudde even lachend zijn hoofd bij haar opmerking die suggereerde dat hij het haar maar beter naar de zin kon maken. “Anything for you, princess.” mompelde hij sarcastisch, nog droger dan de dorste woestijn op Erd. Waar hij normaal al aardig het hart op de tong droeg, leek dat gevoel in Autumn’s buurt zo nodig nog te vertienvoudigen. De combinatie van beiden was bijna gevaarlijk te noemen. Wie weet wat ze samen voor elkaar konden krijgen…
Door zijn vluchtige blikken opzij hier en daar -die hij overigens absoluut niet voor haar verborg- was hem niet ontgaan hoe ook zij hem alert… in de gaten hield. Mooi zo.
Geleidelijk aan was er een voorzichtige, speelse grijns op zijn gezicht geslopen. Kleine kuiltjes stonden in zijn wangen. Een uitdagende twinkeling in zijn raadselachtige ogen maakte het geheel af.
Nog een laatste keer sjorde hij stevig aan de veters waardoor zijn rugspieren zich nog net iets extra aanspanden…
Hierna werden de schoenen echter toch nog even aan de kant geschoven. Ook zijn spijkerbroek werd niet aangeraakt. Zijn hand had er al naartoe gereikt, maar was abrupt gestopt bij haar vraag. Een vraag die hij niet direct beantwoordde, waarbij zijn stilte alleen al de… lichtelijke spanning in de lucht leek op te voeren.
Nog een blik opzij van haar kant… En Eli die zich eens uitgebreid uitrekte en zijn tijd nam al zijn kleren bij elkaar te zoeken, bijna alsof hij ergens op wachtte…
Alsof hij het had aangevoeld, draaide hij zich uit het niets precies gelijktijdig met het meisje om, waardoor ze ineens weer oog in oog met elkaar stonden… Opnieuw deerde het hem allerminst dat hij nog altijd enkel in een boxershort gekleed ging momenteel.
Haar blik vasthoudend door haar diep in de ogen te blijven aanstaren, kwam de zwartharige Shadraan daarop plotseling in beweging. Zijn passen waren daadkrachtig, maar verrassend… kalm. Té kalm misschien wel. Hij leek precies te weten waar naartoe te gaan, maar rekte dat moment zo lang mogelijk. Stap… voor stap… voor stap kwam hij nagenoeg op Autumn afgeslopen, al had zijn gezicht een zekere… charme over zich door het sprankje verleiding wat erop te vinden was.
Zelfs toen hij binnen de afstand kwam die de meeste mensen stug als “persoonlijke ruimte” afbakenden, liep hij verder, net zolang tot hij met zijn handen op de tafelrand kon steunen, één aan weerszijde van haar slanke lichaam. Hierdoor kwam hij met zijn aanzienlijke lengte enigszins over haar heen te hangen en moest haar rug zich wel iets buigen wilde ze niet borst-tegen-… ontblote borst staan (niet dat hij zou protesteren als dat het geval was…). “Oh yeah?” lispelde hij zacht als reactie op de woorden rond zijn collega, zijn stem ietwat schor, waarbij hij zodanig voorover boog dat hij zijn lippen gemakkelijk bij haar oor kon hangen. “Hm.. I admit he’s not the.. sharpest tool in the shed, but… I can work with him.” Het leek meer te suggereren dan werk alleen.
Hm… Die blonde lok haar zat hem in de weg… Weg ermee. Met twee vingers veegde hij het zacht, maar duidelijk weg om zijn lippen nog meer vrij spel te geven vlakbij haar oor en kon hierbij simpelweg niet voorkomen dat de toppen ervan nog net langs haar kaaklijn streelden in de beweging. Een gevaarlijke grijns sierde zijn lippen. “If it’s a plaything you want, he is your guy. But… if you’re interested in some.. real conversation…” Net zo plotseling boog hij weer terug en deed een stap achteruit. “…Follow me~” En met die woorden had hij haar daar achtergelaten. Geen verdere aankondiging. Geen waarschuwing. Niets. Alsof hij er nooit gestaan had, was Eli verdwenen in de schaduwen. Zijn kleren en schoenen met hem. Aan het einde van de ruimte, werd echter een deur uitnodigend geopend waar een frisse bries door naar binnen waaide. Als je goed keek, kon je een enkel figuur met roetzwart haar zien zitten, zijn benen bungelend in de afgrond van het lanceringsplatform, innig starend naar de horizon.

Hoewel haar blikken zijn kant op enkel vluchtig waren ontging haar geen detail. Het plukken aan zijn schoenen, de stiekeme glimlach die ze wist te ontlokken aan hem en de uitdagende blik in zijn ogen die half verscholen ging achter de donkere lokken. Haar blonde lokken waren sierlijk achter haar aan gezwiept toen ze zich had omgedraaid en leken uit zichzelf weer perfect het model terug te vinden wat zij erin geborsteld en gestijld had. Licht krullend en geurend naar een bloemige shampoo. Haar ene hand ondersteunde de elleboog van haar andere arm terwijl ze hem met licht gekanteld hoofd en zacht omgekrulde mondhoeken aankeek, daarbij een glimp tonend van haar witte tanden toen haar gestifte lippen zich iets uiteen weken. Een zachte kleur die ze iets donkerder deed lijken dan ze eigenlijk waren.
Haar blik boorde zich in de rode irissen. Alsof er geen genade in het ijskoude blauw school. Het leek niet samen te gaan met de warme glimlach op haar gezicht. Ze maakte zich niet los van hem toen hij dichterbij kwam en moest ze uiteindelijk wel iets omhoog kijken toen hij recht voor haar stond en zelfs toen nog verder doorliep. Een van haar handen had zich losgemaakt uit de eeuwige positie van over elkaar geslagen en speelde gedachtenloos met de kleine hanger aan de dunne zilveren ketting om haar hals. Elk detail aan haar uiterlijk, hoe klein ook, leek met de grootste zorg te zijn uitgekozen om een bepaald beeld af te geven en een zekere illusie neer te zetten.
Zijn gezicht werd pas aan haar blik onttrokken toen hij zich verder voorover boog om ter hoogte van haar oor haar zachte dingen toe te fluisteren. Haar hand had zich traag losgemaakt van de hanger en de goed onderhouden, schone nagels trokken nu, zonder druk te zetten, een lichte rode streep langs zijn hals omhoog waar haar vingers zich om zijn kaak klemde. Een rode streep die even snel verdween op het moment dat haar nagels de huid niet meer raakten. Haar wang drukte zich zachtjes tegen de zijne. 'Oh I bet you can. I saw that look in his eyes,' fluisterde ze zacht tegen hem waarbij haar lippen een lichte streep van haar lippenstift achterliet die ze met haar duim weg veegde voordat ze haar blik van hem afwendde en haar hand de hanger weer vond.
Hij was echter nog niet klaar. En dat liet hij duidelijk merken. Hij pakte haar terug met het weg vegen van de krullende blonde lok haar en daarbij de zachte streling van zijn vingers langs haar eigen kaaklijn. En even snel als hij op haar afgelopen was had hij haar haar ademruimte terug gegeven. Haar ogen schoten naar de stoel. Leeg. Opnieuw viel de beweging van haar hand stil terwijl ze schijnbaar alleen in de ruimte was achtergebleven. Opnieuw dwaalde haar ogen die meteen naar de deur getrokken werden die uit het niets open leek te gaan. Daar herkende ze Eli weer. Maar ze kwam nog niet in beweging. In plaats daarvan nam ze nogmaals de tijd om dit keer uigebreid rond te kijken. Echt elk detail in zich op te nemen. Haar blik ging langs de enkele boeken op de tafel. De meesten gingen over techniek en shuttlebouw. Uiteindelijk keek ze terug naar de deur en kwamen haar benen langzaam in beweging. Het geluid van haar hakken galmden... steeds dichterbij… en toen… niets.
In de deuropening was ze blijven, leundend met haar rug tegen de deurpost, haar blik op hem gericht. 'Oh Elijah…,' haar stem klonk verradelijk zacht. 'Mon charme noir,' sprak ze in een vloeiend Puffoons accent. Het klonk vrouwelijk en verleidelijk. 'If I wanted cryptic information I would go back to tall, red and stupid. Although you did kinda ruin that for me. So… you basically owe me one,' ging ze verder, haar blik voor zich uit en haar schouders ophalend. 'Thanks for the tour though. It was a delight,' eindigde ze waarna het geluid van de hakken zich weer verwijderde bij de deuropening.

Maar waar was Elijah Lockwood heen verdwenen? En hoe? Tja, dat waren de grote vragen, niet? Laten we zeggen dat het haastig geïmproviseerd was en hij er nou niet echt al te lang bij stil had gestaan. Je kunt je daarom vast wel het gezicht voorstellen van zijn beste collega die verslagen toekeek hoe Eli ineens vlakbij hem verscheen in niets dan zijn ondergoed, kleding in de hand, schoenen er bovenop en vooral… een brede grijns op zijn bleke gezicht. En dat terwijl hij vermoedelijk net uit de knusse ruimte kwam waar zijn… “zus” zich moest bevinden.
Een normaal persoon zou nu de noodzaak voelen de situatie haarfijn uit te leggen en dit misverstand direct uit de wereld te helpen.
Een normaal persoon ja…
Elijah likte daarentegen uitgebreid zijn lippen, net zolang totdat Tony met een nieuw trauma, duizend vragen en een ongewenst beeld in zijn gedachten schoorvoetend wegliep. Net op tijd voor Eli zelf om in zijn kleren te schieten, een mooi plekje uit te zoeken buiten en de deur voor Autumn te openen. Zou ze hem volgen? Was hij te ver gegaan? Waarschijnlijk wel. Daar was eigenlijk geen twijfel over mogelijk. Als het over “buiten het boekje gaan” ging, had Eli al jaren geleden het hele boekje zelf weggesmeten. Toch…
‘Toch…’ galmde het nog in zijn gedachten na, in afwachting van haar komst… of niet. Toch had ze het bijzonder goed kunnen hebben... Onbewust waren zijn vingers naar zijn hals gegleden waar hij haar nagels bijna nog kon voelen. Ze wist het. Ze had exact geweten wat hij deed. Ze had het al helemaal voor zichzelf uitgeplozen voor hij ook maar zijn gehele move kon maken.
Ze was goed. En dat intrigeerde hem.
Maar zijn vingers gleden verder, waar hij eigenlijk had gewild dat ze stopten. Verder en verder omhoog, totdat ze zijn wang vonden die nog enigszins vettig aanvoelde. Het laatste restant van de afdruk van haar lippenstift die er eerder nog had gezeten… Haastig weggeveegd met haar duim. Het had niet veel gescheeld, gevaarlijk weinig gescheeld zelfs, of hij had de hand vastgegrepen en naar zijn eigen lippen gebracht, gestreeld…
Voor even, heel even… had zíj hem te pakken gehad. In plaats van andersom. Dat was de eerste keer. Ooit.
Zijn eigen lichtelijke verwarring onderdrukkend, schoot zijn blik naar opzij bij het horen van de bekende voetstappen. Zou ze toch…? Dat verbaasde hem.
Maar het was al gestopt. Nu moest hij zichzelf wel omdraaien om te zien wat er gaande was. Vragend trok hij een wenkbrauw op en toverde diezelfde onaangedane grijns op zijn gezicht om zijn werkelijke gedachten van zojuist geheel te verbloemen.
“Oh Elijah…”
Zijn interesse was gewekt bij het horen van zijn volledige naam. Nog iets verder gleed zijn wenkbrauw omhoog nu hij haar ook kon bekijken in de deuropening.
“Mon charme noir.”
Zijn grijns… versmalde enigszins.
Naarmate ze verder sprak, hoe meer de geamuseerdheid plaats leek te maken voor… oprechte verbazing. Tegen de tijd dat ze uitgesproken was, kon hij haar voor toch ruim twintig seconden enkel met een ietwat geopende mond nastaren… en staren… en staren… en- “Wait.” Oh, mooi. Het leek wel alsof het nooit zou komen. Hij zou dan ook een idioot zijn geweest als hij een meisje als zij zomaar had laten lopen…
Zijn lichaam zette zich al in beweging. Met zijn hand duwde hij zich ruw af op de ondergrond, waardoor hij soepel kon opstaan en in een lichte draf achter Autumn aanliep, zichzelf daarop betrapte, linea recta zijn pas kalmeerde en… uiteindelijk ogenschijnlijk nonchalant weer in haar gezichtsveld verscheen. “Why the hurry, princess?” In plaats van de onvoorspelbare grijns van daarvoor, verscheen er nu eerder een… jongensachtige lach op zijn snoet. Zijn ogen, anders zo helrood, leken wel iets zachts over zich te hebben gekregen, een warme gloed van bordeaux. “It… would be a shame if the tour ended here, wouldn’t it? I mean…” Zijn handen waren luchtig in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken. Zijn voet tikte een onvast ritme op de vloer uit schijnbare verveling. “You haven’t even seen the best part yet.” Nu nog een schouderophaal erbij en het leek net alsof het hem werkelijk geen zier interesseerde of ze wel of niet bleef en het ondertussen toch overduidelijk doorschemerde dat zijn voorkeur wel degelijk naar haar aanwezigheid uitging. Subtiel en… zo ongewoon voor zijn doen. Graham zou bijna nog trots op hem zijn ook.
Juch.
“It’s not like I’m asking you to marry me.” kwam het er droog uit. Wauw. Smooth. Onbewust schudde hij zijn hoofd in lichte afkeuring van zichzelf, waardoor zijn ravenzwarte lokken eigenwijs heen en weer dansten en ze wat ongefatsoeneerd samen zijn kapsel vormden. “Just…” Poging twee. Hij zuchtte onopvallend. “Come with me?” Bijna… “…Please?” Oké, het was bijna onhoorbaar en niet bepaald van harte gezegd (meer als een kind dat een stootje van moeders ontving om het eruit te gooien), maar… het kwam er tenminste uit.
Opnieuw vestigden de nu bordeauxrode ogen zich op het lelieblanke gezicht voor hem. Niet langer zozeer uitdagend, maar eerder… uitnodigend…en verwachtingsvol, of… iets in die richting in ieder geval. Ahum.

Het geluid van haar rok was het laatste wat haar aanwezigheid in de kamer had verraden. Het zacht ruisen wat zich steeds verder naar de deur toe bewoog terwijl het geluid van haar hakken langzaam wegstierf. Het had haar gebruikelijke zelfverzekerde pas. Doelmatig en gericht. Een kleine glimlach speelde om haar lippen terwijl ze zich de blik herinnerde op Eli's gezicht voor ze zich had omgedraaid om weg te lopen. Al trok ze haar wenkbrauw op toen ze voetstappen achter zich hoorde. Hij zou toch niet..? Blijkaar wel. Onbewust was ze langzamer gaan lopen. Pas toen ze bijna stilstond besefte ze zich waar ze mee bezig was. Ze wilde zichzelf wakker schudden, doorlopen, in één lijn door naar haar etage. Maar hij hield haar tegen.
Haar ogen vonden de zijne, de opgetrokken wenkbrauw verdwenen evenals het grootste gedeelte van de arrogante blik die ze tot dan toe had op weten te houden. Ook zijn grijns leek plaats gemaakt te hebben voor een andere.. aangenamere variant. Ze hield haar pas in en streek haar blonde lokken terug naar achteren die door de onverwachte beweging over haar schouder naar voren waren gevallen. Nu hij weer begon te spreken voelde ze toch opnieuw haar wenkbrauw omhoog gaan. 'The best part?' herhaalde ze met een geamuseerde glimlach. Haar gesloten houding, de over elkaar geslagen armen en sceptische blik in haar ogen vertelde hem dat ze net overtuigd was. Ze had wel meer dingen te doen vandaag dan de hele dag achter hem aan dartelen. Al... kon ze niet ontkennen dat vandaag, deze ontmoeting, erg onverwacht had uitgepakt. Op een positievere manier dan haar koppige natuur aan haarzelf wenste toe te geven.
Ze kon er daarom niks aan doen. De droge opmerking die hij uit het niets naar haar toe gooide had een zachte lach aan haar onttrokken die ze streng weer het zwijgen oplegde. Maar hoe kort het ook geweest was, ze had even zacht gelachen. Niet spottend of arrogant. Maar oprecht. Ze perste haar lippen even op elkaar om te voorkomen dat het nog een keer zou gebeuren voordat haar gezicht de "resting bitch face" weer vond die haar wel erg natuurlijk leek te komen. Toen hij uitgesproken was bleef ze hem even zwijgend aankijken. 'Hmm... the magic word,' was het eerste wat haar stem zacht met een kleine glimlach uitbracht. Ze zette nog een stap dichterbij. Haar hand had hem bij zijn shirt gegrepen die ze met een korte beweging recht trok en ontdeed van een losse haar. 'Alright. I admit... I'm starting to get a little curious about the "best part",' ging ze vervolgens verder. 'If you still want to show me that is,' Haar ogen sloegen zich weer naar hem op.

PROFILE MAGICIAN

» No. I'm perfectly fine.
» It'll be good, one day.
» A day away and having a good way.
» Be good
» This isn't good [Zack]

I may be bad, but I'm perfectly good at it

I may be bad, but I'm perfectly good at it

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen