Vanaf dat Lilith terug in de toren was gekomen van Ronodan was haar neutrale masker om haar gezicht gevallen. Dat wou niet zeggen dat ze is gaan beginnen huilen. Dat had ze eeuwen geleden al opgegeven, uiteindelijk bereikte je daar dan ook toch niks mee. Behalve medelijden van andere mensen, en rode ogen. Lilith had lichtjes gesnoven. Al had ze niet lang over Ronodan kunnen nadenken - wat best frustrerend is, constant aan hem denken- toen er ineens op haar deur was geklopt geweest. De vrouw had eerst getwijfeld of ze wel de deur wou open doen, maar de persoon bleef maar kloppen dus deed ze die maar open. En daar stond... Jareth. Was er een lichte hoop geweest dat het Ronos was? Jep.
Jareth zelf had ze nog nooit zo bezorgt gezien. En achter uiteindelijk uit zijn gehaaste worden te verstaan. Ontdekte ze dat er bos in brand stond op zijn planeet. Ook al was ze niet in de stemming, zuchtend had ze toegestemd.

Dus hier stond ze dan. Vanaf dat ze beter was opgefrist geweest reed Lilith op haar draak naar Gren. Lichtjes keek ze naar de lucht. Het was bedrukt met de rook van het vuur. Achter dat eens goed te hebben opgesnoven, kon ze er van uit gaan dat het alsinds een groot bosbrand was. Hoe is dat in hemelsnaam gebeurd. Ugh, moest haar weer overkomen. Achter eens met haar ogen te hebben gedraaid, wachtte ze op Jareth, beide hadden hier afgesproken. Zodat hij haar vervolgens zou kunnen begeleiden naar het vuur.


Jareth ofc

Hij had haar liever niet willen storen. Naar Jareth vernomen had was Lilith de laatste tijd erg druk geweest. Daarbij had hij haar niet echt meer gesproken sinds het incident. Het was moeilijk om haar weer onder ogen te komen. Maar hij had haar echt nodig. Hij klopte een paar keer op de deur. Maar het bleef stil aan de andere kant. Hij probeerde het nogmaals en net toen hij begon te twijfelen of Lilith wel op haar kamer was, ging de deur open. Een snelle glans van teleurstelling lag in haar ogen. Had ze iemand anders verwacht? Als de nood niet zo hoog geweest was had hij haar gevraagd of alles goed was, of in het ergste geval gevraagd of hij dan later zou kunnen komen. Maar dat zat er deze keer niet in. Hij probeerde het zo kort mogelijk te houden en vertelde hoe er een bosbrand was uitgebroken op Gren. Eentje die zichzelf een weg vrat naar het hart van het woud waar de levensboom stond. Het was van uiterst belang dat de boom niks zou overkomen. Het was een hele opluchting geweest dat ze had toegestemd om mee te gaan. Jareth zelf was daarna als een razende terug gegaan naar Gren om Lilith daar weer te ontmoeten.

Ze was al aanwezig op de afgesproken plek toen hij kwam aanrijden. Hij streek het grote hert dat zo vriendelijk was om hem te vervoeren even zacht over zijn vacht terwijl hij het dier in een onbegrijpelijke taal vroeg of hij halt wilde houden. Het stopte en schudde even met zijn kop. Het was duidelijk dat het dier nerveus was. 'Dank je dat je zo snel kon komen. Ik had je niet lastig gevallen als het niet echt heel belangrijk was,' begon hij daarna. 'Het belangrijkste is dat het vuur de levensboom niet bereikt. Als haar wortels beschadigd raken zal het bos levensenergie verliezen en kunnen grote stukken afsterven,' ging hij verder. Daarna vroeg hij het hert in de eigen taal van het dier of hij hem weer naar de brand kon brengen. Het hert knikte een enkele keer, draaide zich toen om en rende tussen de bomen door weg. Zo af en toe keek het dier om, om te zien of Lilith hen volgde.

Lilith haar gedachten en gevoelens lagen overal. Ze kon ze niet meer bij elkaar scharrelen. Het frustreerde haar dan ook zwaar dat ze er niks aan kan doen. Hoe hard ze het ook probeerde, het lukte maar niet. Vanaf het moment dat ze dacht alles weer bij elkaar te hebben geraapt, kreeg ze het gevoel dat alles tussen haar vingers leek te glippen. Dagen lang zat ze rond te lopen in haar toren. Voor de allereerste keer had ze zich diep in haar werk verstopt. Het voordeel daar aan is dat ze nooit klaar kan geraken omdat er maar werk blijft bijkomen. Iets dat ze voor de allereerste keer zeer dankbaar voor was. Het maakte haar niet uit hoe saai het ook mocht zijn. Het zorgde er tenminste voor dat haar gedachten daar op gefocust bleven. En zo niet gaan afdwalen naar Ronodan. Met een diepe zucht liet ze haar ogen afdwalen naar de omgeving. Wanneer Lilith in de lucht vloog voelde ze zich altijd volledig vrij. Het gevoel dat niks haar zou kunnen stoppen, of naar beneden kunnen trekken. Ook al voelde ze zich down, het vliegen bracht een glimlach op haar zachte lippen. Haar lichaam boog ze lichtjes voorover om zo mee te kunnen buigen met haar draak en zonder problemen te landen.

Eenmaal geland gleed ze van de draak zijn rug. 'Dank je dat je zo snel kon komen. Ik had je niet lastig gevallen als het niet echt heel belangrijk was,' begon hij daarna. 'Het belangrijkste is dat het vuur de levensboom niet bereikt. Als haar wortels beschadigd raken zal het bos levensenergie verliezen en kunnen grote stukken afsterven,' Volledig gefocused luisterde ze naar zijn uitleg. "Geen zorgen Jareth, ik zorg er wel voor dat het vuur niet zover ga geraken." antwoorde ze serieus en vol autoriteit. Lilith was nu volledig in haar status modes. "Ik volg je wel vanuit de lucht. Vanaf dat we er zijn zal ik wel naast je op de grond komen." Opnieuw keek ze naar de vuile lucht."Laten we gaan Vritra" sprak ze de grote draak toe terwijl ze er weer op kroop. Lilith hoefde hem al niet te zeggen wat te doen, de draak wist het zelf al. Met twee krachtige slagen met zijn vleugels zorgde ervoor dat ze in een seconde al hoog genoeg in de lucht waren. Om zo de hert en Jareth te kunnen volgen. De hele tijd bleef Lilith dicht genoeg om Jareth niet uit het oog te verliezen. Vanaf het moment dat Jareth stopte, vloog Vritra in rondjes tot hij laag genoeg was om Lilith te droppen. Met een behendige sprong lande ze veilig op de grond vlak naast Jareth om te zien wat voor plan hij voor ogen had. Vritra ging niet weg, de draak bleef dicht bij haar maar op een veilige afstand van het vuur.

Jareth had haar alleen maar toegeknikt toen ze hem gezegd had dat zij hem vanuit de lucht volgde. 'Wees voorzichtig met de rook,' gaf hj haar als advies mee voordat ze opsteeg. Maar dat zou ze waarschijnlijk zelf ook al bedacht hebben. Vuur was immers Lilith's element en met vuur kwam rook. Naarmate ze steeds dichter bij het vuur in de buurt kwamen en de rook dikker werd begon het hert steeds angstiger te worden. Jareth kon de nervositeit van het dier voelen en probeerde hem tot kalmte te manen met zachte woorden in een voor de meeste mensen onbegrijpelijke taal. Toch merkte hij hoe opgelucht het dier was toen Jareth afstapte en hij weer weg kon rennen, zo ver mogelijk bij de brand vandaan. De groenharige man nam het beest niks kwalijk. Het was tegen zijn natuur om op een brand af te lopen.

Al snel was het hert verdwenen en keek Jareth om waar hij Lilith naast zich zag landen. In tegenstelling tot het hert bleef de draak van Lilith in de buurt. Wakend over de vrouw. De hitte begon nu aardig toe te nemen en de lucht in de omgeving was zwaar om in te ademen. Asdeeltjes van verkoolde bomen kleurde een somber en grijs landschap. Al was het nog niks vergeleken met hoe dit deel van het woud eruit zou zien als de brand eindelijk geblust was. Jareth scheurde zijn ogen los van de pijnlijke aanblik en probeerde zijn hoofd helder te houden. 'Ik hoopte dat jij het vuur misschien onder controle kon houden. Het is te groot om in je eentje te blussen, maar het mag zich niet verder uitbreiden dan hier. Een kilometer of wat naar het westen is een enorme rivier. Daar staan enkele watermagiërs klaar om ons van water te voorzien om te blussen. Zou je het vuur die kant op kunnen sturen. Dan kunnen we alles vanaf dat waterpunt doven. Ik sta met een aantal woudmagiërs aan de rand van het vuur om stevige wanden te maken van dikke lianen. Door het water in de planten zal het vuur meer moeite hebben zich erdoorheen te vreten. Maar dat is maar een tijdelijke oplossing. Dat moet jou hopelijk genoeg ruimte geven,' vertelde hij het plan.

Diep van binnen was Lilith wel lichtjes op haar gemak stelt bij het zien dat de draak mooi bij haar zijde bleef. Haar gifgroene ogen flitsten naar alle kanten. Hoe dichter men bij het vuur kwam hoe warmer het werd. Zelf zorgde ze ervoor dat haar lichaamstemperatuur juist lager dan het gewoonlijke was, zo kon ze beter tegen de hitte. Wanneer ze van uit de lucht merkte dat Jareth eindelijk was gestopt liet ze haar draak dicht bij hem landen. Voor enkele seconde sloot ze haar ogen, om zo te kunnen genieten van hoe het vuur haar gezicht zat te verhitten. Het was nog allemaal te verdragen door haar lichaam die ze zo koel hield. Het gaf haar zelf een lichte heimwee naar Razen. De gedachten zete ze vlug van zich af. Dit was nu niet het moment om zich weer even diep in gedachten te laten glijden. Haar handen balde ze lichtjes tot vuisten terwijl ze de omgeving beter begon te bestuderen. Hoe dit het best aangepakt zou worden. Het was een en al vuur. Het reikte verder dan het oog kon zien. Lilith mag dan wel een lm'er zijn, ook zij had haar limit.

'Ik hoopte dat jij het vuur misschien onder controle kon houden. Het is te groot om in je eentje te blussen, maar het mag zich niet verder uitbreiden dan hier. Een kilometer of wat naar het westen is een enorme rivier. Daar staan enkele watermagiërs klaar om ons van water te voorzien om te blussen. Zou je het vuur die kant op kunnen sturen. Dan kunnen we alles vanaf dat waterpunt doven. Ik sta met een aantal woudmagiërs aan de rand van het vuur om stevige wanden te maken van dikke lianen. Door het water in de planten zal het vuur meer moeite hebben zich erdoorheen te vreten. Maar dat is maar een tijdelijke oplossing. Dat moet jou hopelijk genoeg ruimte geven,' vertelde hij het plan.

Lichtjes knikte, begrijpend wat ze precies moest doen. Haar ogen straalden vastberadenheid uit. Het ging niet makkelijk zijn. Dat was het nooit niet met vuur. Vuur was onvoorspelbaar. Ieder moment zou je de controle er over kunnen verliezen als je het niet te meester kon. 'Jareth, als er iemand in dat vuur is vast blijven zitten, dan ga je het me moeten zeggen vanaf dat je het weet' sprak ze hem aan vol autoriteit, niet omdat ze boven hem stond, maar omdat ze in haar positie bevond en serieus nam.' Ga maar Jareth. Vritra en ik kunnen dit wel aan.' Voor een seconde gleden haar ogen naar de reusachtige draak dat bij haar stond. Vanaf dat Jareth weg was richtte ze haar lichaam volledig naar het vuur. Vritra zelf sloeg beschermend zijn vleugels rond haar heen, zo beschermde hij haar tegen de hitte dat iedere keer tegen haar op botste. De twee werkten perfect samen, geen van beide moest iets zeggen, ze leken elkaar zo al te begrijpen. Terwijl de draak de taak had haar gekoeld te houden, sloot zij haar ogen. Zo tastend naar hoe groot het vuur nu degelijk was. Een diepe frons verscheen op haar voorhoofd, terwijl haar handen lichtjes gespreid waren, alsof ze zich inbeeldde het vuur in haar armen te nemen. Vanaf dat moment besefte Lilith dat het vuur zich al heel meer had verspreid dan ze had gedacht.

Heel langzaam, maar duidelijk voor iedereen zijn ogen leek het alsof het vuur vast zat in een onzichtbare koepel. Het verspreide zich niet meer. Een beeld dat er iemand gewoon een streep had getrokken en het vuur daar niet meer over heen kon. Nog steeds traag maar duidelijk draaide ze haar lichaam lichtjes waar Jareth de rivier had getoond. Zweet begon van langs haar voorhoofd naar beneden richting haar kin en hals te glijden. Af en toe zette Lilith een stap ongewild achteruit. Iedere keer vanwege dat het vuur botste, proberend om zich weer verder te kunnen verspreiden. Met de frons dat nog dieper leek te worden forceerde ze het vuur richting de rivier te gaan. Haar ademhaling werd zwaar en onregelmatig. Af en toe lukte het vuur om zich toch enkele millimeters terug te verzetten richting het bos.

Jareth had zich nog even snel omgedraaid naar Lilith toen ze hem nog wa tegeroepen had. Hij knikte op haar woorden. Net zo min als zij wilde hij dat er mensen vast kwamen te zitten in die enorme vlammenzee al betwijfelde hij de kans van overleven met alle hitte en de rook. Zelfs als je er redelijk schadeloos uit kwam kon de rook schadelijk zijn geweest voor de longen. Te veel rook en het zou niet te verhelpen zijn. Na haar woorden was hij tussen de bomen verdwenen. Hij rende langs de grens waar het woud in lichterlaaien stond, en de andere kant die donker was van het verdwenen zonlicht. De kant die ze nu wanhopig probeerden te redden. Jareth hijgde zwaar en probeerde de stemmen van het woud buiten te sluiten. Maar hij kon haar horen krijsen van de pijn. Elke boom, elke struik die zich achter dat gordijn van vlammen bevond had helse pijn. Het frustreerde hem dat hij niet sneller wat kon doen. Het zou traag gaan en de planten in de vuurzee zouden niet overleven. Hij kon alleen luisteren naar hoe zij verschroeiden en hun gegil langzaam weg stierf.

Al snel had Jareth de andere woudmagiërs bereikt die hadden gewacht tot hij terug zou komen met Lilith. In die tijd hadden ze geprobeerd het vuur onder controle te houden, maar langzaam en zeker had het steeds meer terrein gewonnen. Ze waren nu al flink wat meters naar achteren geschoven dan de plek die Jareth aanvankelijk had uitgekozen om de wand van lianen op te richten. Het vuur had sneller om zich heen gegrepen dan hij had verwacht. Het was maar goed dat Lilith er nu was. Wellicht kon zij meer doen. Jareth voegde zich bij de anderen en knikte naar hen. Ze waren al ingelicht, hij hoefde niets te zeggen. Dit waren stuk voor stuk sterke woudmagiërs. Ook zij voelde de pijn van het woud alsof ze zelf in die vuurzee stonden. Als een man verzamelden ze hun krachten. Jareth wierp nog één blik naar boven, naar Lilith. Maar daarna hief hij zijn handen in een scheppende beweging. Een beweging die halverwege een onzichtbare kracht tegenkwam waardoor ze afgeremd werd. De grond onder hen trilde waarna deze open spleet en sterke, dikke lianen uit de grond omhoog schoten als dikke boomwortels. Ze verstrengelden zich in elkaar en probeerde boven de enorme vlammen uit te komen. Het zweet stond bij een ieder van hun op het voorhoofd. De toppen brandde er als eerste af en soms moest iemand zijn lianen los laten om de brandende toppen die naar beneden vielen te ontwijken. Zijn plaats werd onmiddellijk ingenomen door een reserve magiër. Elke liaan die knapte moest meteen vervangen worden door een nieuwe om de muur groot en sterk te houden. Na een tijdje merkte Jareth hoe ze langzaam stapje voor stapje dichterbij de muur konden schuifelen. Voor de eerste keer sinds hij het nieuws had gehoord van het brandende woud voelde hij weer een beetje hoop. Het gaf hem extra energie die hij in de strijd gooide om uitgeputte kameraden bij te staan. Ze moesten het vuur bedwingen.