Misschien moest hij eens wat minder naar de muziek van zijn kleine zusje luisteren, want de nummers bleven echt wel in zijn hoofd hangen. En zijn zus was niet echt iemand die muziek luisterde waar hij vrolijk van werd. Nee, het klonk soms nogal zoetsappig, hoewel hij heel eerlijk moest toegeven dat hij dit liedje wel cool vond. De tekst paste totaal niet bij hem omdat hij er echt niet voor viel als iemand zwak was, maar… Eigenlijk wist hij niet eens zeker of hij daarvoor zou vallen ja of nee. Het wilde immers niet zeggen dat als hijzelf een emotieloos geval was dat de anderen dat ook gelijk moesten zijn. Misschien vond hij iemand die haar gevoelens toonde juist wel leuk. Als het maar niet zo’n geval was dat de hele tijd emotioneel werd, want daar had hij natuurlijk vrij weinig aan. Hij schudde zijn hoofd terwijl hij naar buiten keek. Het zonnetje nodigde hem uit om te gaan zwemmen en dus verwisselde hij zijn normale kledij snel voor zwemkledij. Hij trok een shirt over zijn hoofd zodat hij niet halfnaakt de trappen af zou wandelen en liep in de richting van de uitgang van de academie. Morgen had hij zijn eerste les, dus hij was benieuwd hoe het zou gaan. Hij had één iemand tot nu toe ontmoet en dus kon hij er niet direct over oordelen of de academie echt zo slecht was als hij in eerste instantie gedacht had. Daar moest hij eerst meer mensen voor leren kennen. Maar goed, hij had gezien dat er zich een groot meer verspreidde over het buitengebied van de school en dus besloot hij om daar een duik te gaan nemen. Naar het binnenzwembad zou hij wel gaan als het eens kouder zou zijn, maar voor nu leken de temperaturen zelfs op te lopen. En dus liep Matthew op zijn gemak naar the Quiet Lake. Hij deed zijn shirt uit toen hij voor het meer stond en zwierde zijn handdoek op de grond. Daarna nam hij, armen naar voren gestrekt, een duik in het koude water. Zijn witte haren, die altijd rechtop zijn kop stonden dankzij wat gel, zakten naar beneden, maar hij merkte dat ze nog redelijk goed in hun normale positie bleven zitten. Tja, goede gel, zeker? Zijn aandacht werd getrokken door voetstappen die hem naderden, maar hij voelde zich niet geroepen om te blijven kijken tot de persoon bij hem was omdat hij dacht dat de persoon die er aankwam toch niet in hem geïnteresseerd was. En dus zwom hij wat verder naar het midden toe terwijl hij genoot van de zon die op hem scheen.

Ze leek geen aanstalten te doen om met hem te willen praten. Mooi. Zijn aandacht werd echter wel getrokken toen ze de naam van haar hond riep. Zijn lichaam had zich al een kwartslag gedraaid, maar het bleek niet nodig te zijn om een gealarmeerde houding te hebben. Het was gewoon haar hond die aanstalten wilde maken om ook in het water te springen en de hond leek oud genoeg te zijn om niet te verdrinken als hij dat zou doen. Hoewel hij een emotieloos geval was geworden sinds de dood van zijn moeder hield hij echt ontzettend veel van dieren en dus had hij zijn lichaam al een kwartslag gedraaid om het eventuele beest veilig naar de kant te brengen mocht hij daadwerkelijk in het water springen en misschien zelfs wel verdrinken. Maar het leek niet nodig te zijn en dus wilde Matthew zich eigenlijk al omdraaien om verder te zwemmen, maar toen zag hij dat het meisje halt hield bij het meer en haar vingers in het water stak. Zou ze de temperatuur controleren en dadelijk ook in het water springen? Even dacht hij na. Eigenlijk had hij helemaal geen zin in sociaal contact, maar hij wilde ook weer niet het type zijn dat geen vrienden kon maken. En bovendien was het toch ook maar saai als hij zijn dagen hier alleen moest slijten, niet dan? Hoezeer hij deze academie ook haatte en het feit dat hij niet bij zijn zusje kon zijn om haar te beschermen van zijn vader en zijn achterlijk gedrag, was het nu ook weer niet zo dat hij echt moederziel alleen wilde zijn. Hij kon het al niet goed vinden met zijn zaalgenoten en voor de rest had hij nog geen enkele poging gedaan om met iemand te praten. En dus maakte hij een keuze. Zijn zwemslagen waren krachtig terwijl hij naar het meisje zwom. Hij herkende haar omdat hij haar eerder gezien had, maar hij zou niet weten hoe ze noemde of wat voor magie ze bezat. Het zou grappig zijn als ze dezelfde magie bezat als de kleur van haar haren, maar daar ging hij niet vanuit. Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat ze iets aan het eten was. En hij herkende die snoepjes maar al te goed. ‘Je moet oppassen dat je daar niet te veel en te snel van eet,’ zei hij. ‘Je kunt er echt goed ziek van worden als je niet uitkijkt.’ Hij had wel weer even genoeg van al dat water en trok zichzelf langs haar op aan de kant waarna hij daar ging zitten en haar aankeek terwijl de druppeltjes water van zijn lichaam gleden.

Als hij het goed had, had zij de frambozensmaak gekozen. Die at zijn zusje ook graag. Hijzelf was meer voor de perziksmaak, maar hij snapte wel waarom beide meiden het lekker vonden om eten. Hij at ook altijd graag van die snoepjes en soms kon hij zichzelf niet meer in de hand houden. Zijn zusje was daar nog erger in, want zij koos soms van die vervelende tijdstippen om een snoepbui te hebben. Het gevolg was dan dat ze niks meer wilde eten ’s avonds en dat resulteerde vaak in een chagrijnige bui van hun vader. Maar ja, dacht hij schamper, wanneer was hun vader niet in een chagrijnige bui als het op hun aankwam? En dan niet even bezorgd zijn om zijn dochter, maar gewoon tegen haar roepen dat ze de volgende keer niet meer zo veel van die snoepjes moest geven. Dat ze al half kokhalzend boven de pot stond, interesseerde hem dan weer niet. Matthew had vaak genoeg zijn stem verheven tegen de man en dat had niet altijd goed uitgedraaid, maar hij kon er gewoon niet tegen als er voor geen reden tegen zijn zusje werd geroepen. En dan voornamelijk omdat zij het eten altijd zelf moesten koken, want hun vader kwam heel vaak te laat thuis. Dan was hij om zes uur gedaan en dan kwam hij pas om zeven uur aanzetten terwijl het maar een kwartiertje rijden was van hem thuis. Matthew hoefde – en wilde – er dan ook niet te lang bij na te denken hoe dat toch zou komen. Hij snoof. Zodra hij oud genoeg zou zijn en genoeg geld had, zou hij zorgen dat zijn zusje en hij ergens anders konden gaan wonen. Desnoods zou hij proberen om naar Nova te gaan en daar een nieuw leven te beginnen. Een tikkeltje afwezig stak hij zijn hand naar voren en pakte één snoepje uit het zakje waarna hij het bedenkelijk in zijn mond stak, maar toen werd hij weer terug naar het hier en nu gebracht. ‘Bedankt,’ zei hij snel en hij hoopte dat het niet te laat was, want anders zou dat wel erg onbeleefd zijn. ‘Je moet de volgende keer die met perziksmaak eens proberen. Echt een aanrader.’ Hij had natuurlijk zo goed mogelijk zijn mond leeg proberen te eten, want de snoepjes plakten echt enorm aan zijn gehemelte. ‘Zijn ze eigenlijk duur?’ Op Shadra waren ze soms wel duur, maar dat kon hier natuurlijk wel anders zijn.

Misschien was de eerste stap naar een goede vriendschap wel dat hij op tijd moest zijn met reageren als hij in een gesprek zat met iemand. Het was natuurlijk niet aangenaam voor zijn gesprekspartner als hij constant afdwaalde, hoewel ze hem waarschijnlijk wel zou begrijpen als ze hoorde waar zijn gedachten over gingen. Hij wilde echter niet dat ze dat wist, want hij vond het iets te persoonlijk om daar nu al over te gaan spreken. En hoe hij iemand ook kende, hij dacht niet dat het verhaal er binnen de kortste keren uit zou komen al zou hij goede vrienden maken onder de leerlingen of zelfs een partner vinden. Hoewel… hij schatte die laatste categorie heel erg laag in, want hij was niet het type dat zich graag bond aan anderen. Hij had het tot dusver ook niet echt geprobeerd omdat hij zich simpelweg te jong had gevonden voor zo’n grote verantwoordelijkheid, maar hij stond er dus ook niet echt voor open. Dan wilde hij eerst dat speciale gevoel meemaken waar iedereen het over leek te hebben als mensen verliefd waren en dat had hij nog nooit meegemaakt. But then again… Zo veel vrouwen had hij nog niet ontmoet in zijn leven, dus het was ook niet echt alsof hij erover kon oordelen of zo. Hij gaf een kort knikje toen ze haar plannen voorlegde in verband met de snoepjes. “Het zou niet bepaald mijn hobby zijn, maar je kunt het altijd proberen,” zei hij schouderophalend. Hij zou misschien, als het vakantie zou worden, naar die plek trekken om een hoop snoepjes tegelijkertijd te kopen zodat hij ze thuis kon uitproberen met zijn zusje. Hij vond het maar niets om zelf snoepjes te gaan eten terwijl hij wist dat zijn zusje thuis met zo goed als niets zat. “Nog steeds duur voor die snoepjes, maar ik neem aan dat je er wat voor over moet hebben.” Zijn mondhoeken drukten zich lichtelijk omhoog toen ze zichzelf voorstelde en hoewel het geen glimlach te noemen was – dat was het immers nooit – was het wel iets wat er op leek. “Matthew,” zei hij enkel. Waarom een hele zin eraan besteden als je ook gewoon enkel je naam kon zeggen? De boodschap was immers hetzelfde. “En ik ben nieuw hier, maar dat wist je waarschijnlijk al wel.” Hij ging er maar vanuit dat zij hier al veel langer zat.