Kende je dat? Dat je de hele tijd naar buiten kijkt en alles aan je voorbij ziet schieten en je denkt wel dat je het registreert maar dan schrik je toch weer wakker als je op de plaats van bestemming aankomt. Je had toch niet verwacht dat het zo snel gegaan was. Het ene moment sta je nog met beide voeten op de verhardde rotsachtige grond van het Erdse vertrek platform. Het volgende moment zijn het diezelfde, met stof en modder bedekte laarzen die de pas gepoetste vloer van de aankomst hal van de school lopen te bevuilen. Het liet hem zich bijna ongemakkelijk eronder voelen. Zo verschrikkelijk niet op zijn plaats. Geluidloos ontsnapte hem een zucht die zacht op de wind werd meegevoerd terwijl hij zijn enige bezit, een bruine tas, over zijn schouder gooide. Meegevoerd door de korte stroom van mensen die uit elk van hun individuele levens waren gestapt om hier het grotere geheel te vormen. Elke uithoek van het universum zoals hij het kende was hier gerepresenteerd in de vorm van studenten, docenten en alles daartussen en daarbuiten.
Hijzelf was een redelijk grote verschijning. In lengte en omvang. Zijn paarse lokken waren goed te onderscheiden in de menigte waar alleen andere jongens van zijn geschatte leeftijd ongeveer dezelfde omvang hadden. Zijn ogen, oranje en gloeiend als de laatste dovende kolen van het vuur, keken de wereld vrij in al lag er enige waakzaamheid in weerspiegelt. Ze volgden de stroom mensen om te zien waar de meeste heen liepen al zou hem dat niet veel verder helpen. Eenmaal binnen in de school zouden ze waarschijnlijk uitwaaieren en hun eigen kant op gaan.
Hij hield zijn pas in, wachtend tot de meeste menigte verdwenen was. Wat er op het platform achterbleef waren de verlorene, de wachtende voor een shuttle die hen naar een andere bestemming moest brengen, en de dierbaren die geduldig de seconden aftelden voordat ze hen konden ontmoeten die ze schijnbaar zo misten. Nu de wereld om hem heen wat rustiger was geworden kreeg hij de kans om zelf uit te zoeken waar hij heen moest. Misschien was het een idee om een van de andere "verdwaalden" aan te spreken, dan konden ze in elk geval samen een beetje doelloos rond struinen.

(Open)

De dag was aangebroken dat hij eindelijk de Viool weer had kunnen op halen. De viool die hij van Ronodan gekregen had, had Iro naar een reparateur gebracht om hem na te laten kijken en zo nodig dingetjes te laten vervangen die te versleten zouden zijn geweest. De beste man had zijn tijd genomen aangezien het een hele oude viool was die niet meer gemaakt werd. Hij had er naar gevraagd hoe Iro eraan gekomen was, maar deze had enkel gezegd dat het cadeau was die een goede vriend hem geschonken had. Iro ging er niet verderop in. Dat zou onnodig zijn in zijn ogen. De reparateur zou hem zelf komen brengen dus hoefde de Dark magic docent hem enkel op te halen bij het landingsplatform. Maar hij had er zo'n zin in om de viool weer te bespelen. Zijn eigen viool deed het wel goed, maar deze had iets... Tja, Magisch! Met rustige maar ongeduldig in gehouden pas liep Iro naar het platform. De langdingplaatst was groot genoeg voor meerdere schuttels, maar toch gierde de zenuwen door zijn keel. Niet doordat hij het instrument weer in zijn handen zou krijgen, nee de piloot zou maar eens een ongeluk begaan?! Maar gelukkig landen het toestel soepeltjes en dat was al een pak van zijn hart toen Iro de schuttel op het Shadraanse landingsplatform zag staan. Mooi, Veel verder hoefde hij niet te lopen en er waren heel wat mensen die uit de schuttels kwamen stromen. Hij wachten, maar stond niet stil. De lange docent zag wel hoe de reparateur af en toe tussen de mensen massa verdween en weer op dook. Toen deze eenmaal bij hem aan was gekomen pufte de oude heer eventjes en overhandigde Iro het kistje waar de viool in zat. 'Zo'n pracht stuk heb ik in geen jaren meer in mijn handen gehad, wees er voorzichtig mee het is misschien nog wel een van de weinige die over is.' pufte de reparateur terwijl hij toe keek hoe zijn client het kistje voorzichtig aan nam en hem opende. Iro liep zijn lange vingers even over het instrument glijden waardoor enkele tonen al zachtjes te horen waren. Daarna pakte hij de viool er even uit en bekeek hem van alle mogelijke kanten. 'Je hebt weer eens goed werk geleverd Evert. Hier zoals beloofd je fooi.' zei Iro terwijl hij de viool weer veilig op borg en het kistje bij zijn hengel pakte en de reparateur een zakje met nog een 50 Talons. Iro was altijd te vrede met het werk wat Evert als reparateur leverde en de man was op zijn beurd weer blij met de extra fooi die hij dan kreeg. Er waren niet echt veel mensen die kwaliteit wilde als het op reparaties aan kwam. Hoe goed kopen hoe liever, maar dat zag Iro anders. Hoe duurder de reparateur hoe beter de man of vrouw zijn best deed om zijn klant ooit weer eens terug te zien. Evert nam afscheid van Iro en vertrok weer naar Shadra. Iro zelf draaide zich op zijn hielen om en wilde net vertrekken, maar ving een eenzame jonge man in zijn blik veld. Hm... misschien een nieuweling? Of gewoon een jongeman die de weg naar Oak's Field nog niet kende? Met rustigere passen dan toen hij eerder naar het platform toe was gesneld overbrugde Iro de afstand tussen hen. 'Nieuw hier?' vroeg hij simpel. Zijn toon was veranderd zins zijn eerste aankomst op deze planeet. Er klonk nog wel een lichte kilte en afstandelijkheid in zijn stem door, maar er was ook een openere en warmere klank in zijn stem te horen. Iro stopte op respectievelijke afstand tussen hem en het nog nieuwe gezicht, maar hij wachten geduldig.

Oke, een kaart was nu wel erg handig geweest. Ze zouden er misschien eens over na moeten denken om op het platform zelf iets van een plattegrond op te hangen. Hij hees zijn tas iets beter op zijn schouder en trok zijn zwarte shirt recht. Gewoon maar vragen dan nietwaar? Je kon niet je hele schooltijd hier spelen alsof je stom was. Daarbij, jij hield nooit je kop dus waarom zou je nu beginnen. Hij liep op een meisje af maar zodra hij haar aan wilde spreken liep ze bij hem weg. Hmm, juist dan niet, en dan zou hij onbeschoft zijn. Zijn ogen gleden verder langs het platform op zoek naar het volgende slachtoffer wat alleen stond en hem misschien wel even een minuutje wilde helpen om hem de weg te wijzen. Dit was gewoon zo'n één in een miljoen gevallen.
Het was de stem achter hem die ervoor zorgde dat hij zich, enigszins verrast, omdraaide. Kijk eens aan, iemand die uit zichzelf op hem afstapte. Hij stond ineens oog in oog met een man. Hij was op gepaste afstand blijven staan terwijl hij hem met niet al te veel woorden een simpele vraag stelde. Hij vond zijn leeftijd lastig te schatten maar de man was in elk geval flink wat ouder dan hijzelf. Hij had kort rood haar en een oogkleur die hem een beetje aan zijn eigen deed denken. De lichte kilte in de stem van de man was hem niet ontgaan, maar hij besloot er verder niet op te reageren. Hij was allang blij dat er iemand was die niet zomaar weg liep als hij iets probeerde te vragen. 'Zo duidelijk?' was het eerste wat hij vroeg. Maar daarna knikte hij. 'Ik was op zoek naar het kantoor van Miss....Eres was het geloof ik. Om me in te schrijven..Oh, Micah Aswin,' stelde hij zichzelf voor nadat hij de reden had gegeven voor zijn onwennige om zich heen staren.

De meeste mensen wisten wel waar ze naar toe moesten lopen al treuzelde ze soms wat, maar nieuwe lui pikte je er altijd weer uit. Misschien was een plattegrond zo'n slecht idee nog niet? De volgende keer dat er een docenten vergadering zou zijn, zou Iro dat topic even aan melden. Hij wist dat mensen die al eerder een brief gekregen hadden gehad een kaart mee kregen, maar er waren ook studenten die zich op het kasteel zelf aan melden of gewoon naar Oak's Field wilde gaan. Dan waren beide groepen geholpen, toch? Dus besloot Iro om de jongeman aan te spreken. Toen deze zich verrast naar hem om draaide sierde een vriendelijke glimlach zijn lippen. De ogen van de jongeman waren anders dan die van de meeste mensen die de Dark magic docent ooit gezien had. Maar zijn eigen kleur ogen waren ook niet perse standaard te noemen. De vraag van de jongeman liet een zachte grinnik uit zijn keel ontsnappen. 'Zo duidelijk als iemand die de weg kwijt is.' zei hij en luisterde naar de volgende woorden van de jongen die zich later voor stelde als Micah Aswin. 'Aangenaam Micah, Iro Tower, docent op Star Shine. Ik kan je wel richting het kantoor van Miss Eres begeleiden. Of tot de etage.' Stelde Iro zich voor en maakte daarna een klein grapje die hij aanvulde tot een rustige gelatenheid. Niet elke knaap of meid wilde tot de deur gebracht worden. Iro moest toch bijna helemaal richting het kantoor van Eres om naar de docenten etage te komen waar hij zijn kostbare bezit veilig op kon bergen.

Hij wist niet echt wat hij precies had moeten verwachten na aankomst op de school. En als Micah erover nadacht voelde hij zich eigenlijk een beetje stom dat hij had gedacht zomaar binnen te kunnen lopen en lessen te kunnen gaan volgen. Hij wist niet eens of hij wel zomaar zou worden toegelaten. Misschien kon hij zichzelf niet eens inschrijven. Dan zou hij een probleem hebben. Het was niet echt zo dat een ouder dat voor hem kon doen. Voorlopig moest hij eerst maar eens bij het kantoor van Miss Eres terecht zien te komen voordat hij zich zorgen kon gaan lopen maken over dat soort dingen. Dus zijn aandacht keerde terug naar de man tegenover hem die hem had aangesproken.
Hij lachte zacht en een beetje ongemakkelijk om zijn woorden. Zo duidelijk was het dus. Dat was niet echt de impressie die hij zijn eerste dag had willen wekken. Maar het was helaas niet anders. Door al het ongemak was hij bijna vergeten om zichzelf netjes voor te stellen. Dus haastig plakte hij het achter zijn uitleg aan waarom hij eigenlijk op zoek was naar het kantoor van Miss Eres. De man tegenover hem stelde zichzelf daarna voor als Iro Tower. Blijkbaar een docent van de school naar zijn eigen zeggen. Micah had ook niet verwacht dat het een leerling zou zijn, daar leek hij hem iets te oud voor. Al verzweeg de heer Tower voor welk vak hij dan precies de docent was, voor nu dan. 'Oh, ik denk dat ik dat zelf nog wel weet te vinden. Maar als u me de weg kunt wijzen naar het kantoor zou dat fijn zijn,' al was hij er niet zo heel zeker van of hij de etage wél in een keer zou vinden. Hij was niet erg goed met zijn weg vinden in een nieuwe omgeving als deze. Wat wel al duidelijk was geworden door het feit dat hij al verdwaalde op het lancerings platform.

Het zachte en ongemakkelijke gelach was niet te missen al ging Iro er niet verder op in. Dat was onnodig en zou de ander alleen maar in verlegenheid brengen. Micah luisterde naar de rest van zijn woorden en zei dat hij het zelf wel zou kunnen vinden. Natuurlijk knikte Iro begrijpend. De jongeman voor hem was geen klein kind meer dus was ook niet nodig hem zo te behandelen dat was ook overbodig. 'Zullen we dan maar?' vroeg Iro en hij wees in een uitnodigend gebaar richting de uitgang van het platform terwijl hij zelf een paar rustige passen er naar toe zetten. Het platform was al aardig leeg gelopen en er stonden nog maar weinig mensen om weg te gaan of te verreizen. 'Je zult de weg hier snel genoeg kunnen vinden zodra je eenmaal gewend bent.' zei Iro met een meer vriendelijkere toon in zijn stem. Zo groot was het hier niet, maar voor nieuwelingen kon je aardig verdwalen voor de komende dagen. Zelf had hij het geluk gehad om Meno getroffen te hebben die hem alles laten zien waar je heen kon gaan.

Zijn blik volgde het uitnodigende gebaar naar de deur die iedereen op had kunnen vallen. Hij voelde zich nog een beetje stommer dan daarvoor omdat hij hem blijkbaar niet had opgemerkt. Juist ja. Hij bleef heel even twijfeld staan. Even kwam het idee in hem op om toch maar rechtsomkeert te maken en ergens anders heen te gaan. Naar een andere planeet misschien. Maar hij schudde dat idee weer uit zijn hoofd. Hij moest hier wel blijven en niet alleen omdat hij geen geld meer had om überhaupt ergens anders heen te gaan. Nee, hij had de school met een specifieke reden uitgekozen. Om nu zijn bedenkingen erbij te krijgen was waarschijnlijk heel normaal maar hij zou het moeten negeren. Micah pakte zijn tas van de grond. Er zat niet veel in. Praktisch niks eigenlijk, maar het was alles wat hij had. Hij slingerde het ding over een van zijn brede schouders en had met een paar grote passen de man ingehaald.
Zijn blik ging langs de omgeving, alsof hij zich duidelijk in probeerde te prenten hoe alles eruit zag zodat hij de volgende keer misschien zelf de weg terug zou kunnen vinden. Zijn blik ging opzij, naar meneer Tower. Een vage glimlach lag om zijn lippen, maar een van onzekerheid. 'Ik hoop het,' zei hij. Micah was er niet zo zeker van of hij hier wel gewend aan zou kunnen raken. 'Meneer Tower, als ik het vragen mag, welk vak doceert u eigenlijk?' Het was een vraag gesteld vanuit de noodzaak om de stilte te verdrijven die dreigde te vallen. Micah voelde zich al ongemakkelijk genoeg zonder. Nee, het zag er niet uit alsof hij hier op zijn plek was.

De blik van de jongeman volgde zijn uitnodigende gebaar. Het leek alsof Micah ineens begon te twijfelen. Hm... Waarom? Maar al snel leek die twijfel weer te verdwijnen. Hij volgde Iro en zei met een onzekere stem dat hij het hoopte/ Ach zo groot was deze planeet niet en je hij kon vroeger al snel de weg wel vinden. Micah moest gewoon even door de zure appel heen bijten. De vraag viel al snel in wel vak hij werkzaam was. Oh ja... Dit was de eerste keer dat hij vergeten was om dat in zijn voorstelling te vertellen wat wel vreemd aanvoelde. 'In Dark Magic. Wat voor magie bezit jij?' vroeg Iro hem op rustige toon nadat hij de vraag van Micah had beantwoord. Daarna opende hij de deur en ging zo staan dat de jongeman er als eerste door zou kunnen lopen.

Af en toe passeerden ze een leerling. De meesten besteedde geen aandacht aan hem. Het zou vast wel vaker voorkomen dat er onbekende mensen door de gangen liepen. Waarschijnlijk ook nieuwe leerlingen. Hij zou op een gegeven moment ook niet meer opkijken als hij gewend was. Als hij ooit aan dit leven gewend zou raken. Een enkele leerling die hem voorbij zag lopen knikte en glimlachte naar hem. Iets waarop hij zelf een beetje verlegen terug glimlachte. Om daarna de stilte op te heffen die tussen hem en de man naast hem was ontstaan te doorbreken vroeg hij welk vak meneer Tower doceerde. Zijn antwoord was rustig, maar vrij direct. Eenvoudig knikte Micah even terwijl hij kort de tijd nam over een eigen antwoord na te denken. 'Ik heb Erdse magie van mijn vaders kant meegekregen,' begon hij. Het voelde onaangenaam om de man die hem verwekt had zijn “vader” te noemen en liet hem achter met een zure smaak in zijn mond. Maar het was makkelijker dan om het uit te moeten leggen. Het was beter als ze dachten dat hij uit een normaal gezin kwam. 'Maar mijn moeder is Shadraans,' ging hij vervolgens verder met een kleine glimlach toen hij het over zijn moeder had. Het gaf verklaring voor de ongewone combinatie van zijn haar- en oogkleur aangezien hij de Shadraanse ogen van zijn moeder had, maar het Erdse haar van zijn vader. Een combinatie die weinig voorkwam. 'Al weet ik weinig over duistere magie,' gaf hij ten slotte zacht toe. Zijn moeder had hem wel een beetje meegegeven, maar meer dan een kleine basis was het niet. Toegegeven, zijn aardmagie was ook niet fantastisch, maar door opgegroeid te zijn op Erd kon hij zich daar toch beter mee redden.

Het platvorm lieten ze bijna achter zich, maar er waren nog genoeg leerlingen die er rond liepen. Sommige van hen hadden tijdelijke baantjes aan genomen om bij te verdienen. Iro zag ze wel af en aan lopen, maar schonk er verder geen aandacht aan. Hij zag zo vaak leerlingen heen en weer lopen op de gangen in de school. Maar hier en daar knikte een voorbij lopende leerling toch even naar Micah. Dat waren de meer sociale leerlingen. Maar het was goed te zien hoe sommige leerlingen toch probeerde contact te leggen met andere leerlingen of de nu net pas aan waren gekomen of al langer op Star shine zaten. Micah's uiterlijk was niet vaak gezien. Zelf had Iro ook een aparte haar kleur. Normaal had hij zwart rood haar, maar hij vond rood nu eenmaal een mooie haar kleur vandaar dat hij zijn haren rood had geverfd al moest hij dit eens in het half jaar herhalen. De woorden van Micah haalde hem uit de stilte die even was gevallen. Dus de jongen bezat aarde en duistere magie. De duistere magie had hij wel al gevoeld, maar had er niets mee gedaan. Dat was ook niet echt nodig vond Iro zelf. Maar de manier hoe de jongeman over zijn vader had gesproken liet Iro even fronzen. hm... Er was iets over zijn vader waar Micah zich niet prettig om voelde, maar besloot om er niet op in te gaan. Hij leek hem al niet echt op zijn plek te zijn. Dus dat zou alleen maar verergerd worden als Iro hem daarover vragen ging stellen, dus knikte hij alleen maar ten teken dat hij luisterde naar wat Micah vertelde. Maar over zijn moeder sprak hij wel op een andere toon en er brak zelfs een glimlach door op de lippen van de jongeman naast hem. Het zand over zijn voeten knarste zachtjes toen Iro zich van de laatste trap treden had af gezet en luisterde verder. 'Zolang je de basis weet komt alles goed. De basis kun je weer verlengen door er veel mee te oefenen of door andere wat moeilijkere spreuken aan te leren dan die je al kent.' zei Iro en hij zag nog net hoe een leerling aan het stuntelen was met een grote doos die de jongen man bijna liet vallen. In een vliegens vlugge beweging liet Iro zijn hand draaien en richting de nu vallende doos wijzen. Ranken van een klimop die via een boom omhoog klommen draaide bij en grepen teder de doos vast zodat wat er ook in zat beschadigt bleef. De leerling zelf greep Iro bij zijn arm om hem niet te aarde te laten vallen. 'In het vervolg kun je beter iemand vragen of die persoon je mee zou willen helpen.' zei hij tegen de leerling die hem even verschrikt aan keek. 'Waar moet deze doos heen?' vroeg Iro terwijl hij de leerling los liet zodra deze weer stevig op zijn benen stond. 'Naar de postkamer van de school.' piepte de jongen nog half aan geslagen en keek van Iro naar Micah en de doos, maar ook weer terug naar de Dark magic docent. 'Ga, maar snel. Je zult de doos straks weer kunnen op pikken achter de deur van de inkomst hal.' vertelde Iro de jongen en liet de schaduw die van de doos zelf was groeien en de doos in zijn geheel opslokken. Hij stuurde de doos door naar de school. De leerling knikte en stoof weg. De ranken trokken zich weer terug naar hun oorspronkelijke zelf en de schaduw verdween nadat de doos helemaal weg gezakt was. Daarna ging zijn blik weer naar Micah. 'Zulke dingen gebeuren ook wel eens.' zei hij licht geamuseerd en wachten even op de reactie van Micah.

Ondanks dat zijn eigen glimlach terug misschien een beetje verlegen was zorgde de vriendelijk knik of lach van de enkeling die hem begroette wel geruststellend. Opnieuw drong het besef binnen dat niemand hier wist wie hij was. Niemand wist waar hij vandaan kwam. Zolang hij zelf maar niks stoms uit haalde was dit echt de meest veilige plek voor hem om te zijn. Misschien had hij al teveel weg gegeven door alleen al het niet onder controle kunnen houden van de toon in zijn stem op het moment dat hij over zijn vader sprak. Als de man naast hem er al iets aan opgevallen was dan hield hij dat verborgen. Hij bleef er in elk geval over zwijgen.
Hij keek weer opzij toen de man begon te spreken en Micah knikte lichtjes. Een basiskennis had hij wel. Maar daarom was hij niet naar de school gekomen. Hij wilde nu eindelijk wel eens meer over magie leren. Hij stopte met lopen toen ze een andere leerling tegen kwamen die problemen had met het balanceren van een zware doos in zijn armen. Micah wilde op de jongen aflopen om hem te helpen maar meneer Tower was hem voor. Blijkbaar kende de man ook woumagie. De klimop za er in elk geval niet echt uit als een product van duistere magie. Hij bleef zwijgend staan terwijl meneer Tower in gesprek was met de andere leerling, toekijkend hoe de man de doos liet verdwijnen en daarmee het probleem van de leerling oploste. Hij knikte even op de geamuseerde woorden van de man. 'Ik vraag me alleen af waarom hij daar zelf niet eerder aan gedacht had,' zei hij zacht terwijl hij zichzelf weer in beweging bracht. Je zat toch op een magische school om onder andere magie te leren? Waarom dan een pakket van dat formaat helemaal meeslepen?

Micah knikte bij zijn woorden en het leek of de jongeman naast hem toch rustiger leek te worden... Hij had toe willen schieten toen een leerling in de problemen kwam door een te zware doos die uit zijn handen begon te vallen. Maar Iro was hem voor. Na zijn gesprek met de leerling liet hij de doos verdwijnen en richten Iro zich weer tot Micah. Zijn woorden klopte wel natuurlijk. 'Wat je zegt klopt wel, maar de een is beter in zijn magie onder controle houden dan andere. Al had hij beter een wagentje kunnen nemen.' zei hij en stapte rustig verder. Micah's reactie was misschien normaal geweest, maar niet iedereen was goed in de magie. Dat kon verschillende redenen hebben. Het zand onder zijn schoenen knerpte zachtjes terwijl Iro er over heen stapte. De leerlingen die hier naar toe kwamen hadden ook allemaal zo hun eigen redenen of hun ouders wilde hun kinderen gewoon de beste opleiding gunnen.

Hij had de man even zwijgend aangekeken en enkel geknikt. Micah had hem niet tegen willen spreken. Je zat toch juist op een magische school om controle over je magie te leren? Dat was in elk geval de reden waarom hij hier was. Thuis had hij zijn magie nooit mogen gebruiken. Het meeste van wat hij wist had hij zichzelf aangeleerd. Zijn moeder had hem een kleine basis duistere magie meegegeven maar verder dan dat was hij ook nooit gekomen. Ziijn aardmagie was wel aanwezig maar zwak. Hij had niet de training gehad die de meesten van zijn leeftijd wel hadden waardoor hij nog zwaar onder het niveau zat. Maar hij was hier om dat te veranderen.
Toen meneer Tower besloot verder te lopen zette ook Micah zichzelf weer in beweging om de man te volgen. Met twee passen had hij hem weer ingehaald. 'Hoe is het schoolhoofd eigenlijk?' vroeg hij daarna. Hij had alleen gezien dat hij zich had moeten melden bij een zekere Miss Eres. Wie ze was, of hoe ze eruit zag was hem verder onbekend. 'Is ze een beetje aardig bedoel ik,' voegde hij er dus maar voor de zekerheid aan toe voor het geval dat zijn woorden misschien verkeerd opgevat werden. Hij wilde niet roddelen over de vrouw hij was oprecht nieuwsgierig wat hij straks tegenover zich zou hebben. Dit was immers ook zijn eerste keer op een school als deze en eigenlijk wilde hij wel een beetje een goede indruk maken.

Micah had stilzwijgend geluisterd naar zijn woorden en enkel daarna geknikt. Tja niet iedereen was een echt natuur talent als het om magie ging. De een kon al toveren op zeer jonge leeftijd de ander kwam er pas achter na een bepaalde leeftijd. Dat verschilde van persoon tot persoon, plus dat er nog dorpjes bestonden die liever geen magie gebruikers rond zagen lopen. Dat vonden ze onnatuurlijk. Wat eigenlijk wel waar was misschien... Maar als je het wel magie kon gebruiken werd het leven eigenlijk wel gemakkelijker. Iro wist al op jonge leeftijd dat hij twee magie soorten bezat, maar van eentje hadden zijn groot ouders niet willen weten. toch had iro zich ingeschreven voor de andere lessen dan duistere magie. Zijn blik werd opzij getrokken toen hij Micah weer iets hoorde vragen. Een zachte glimlach verscheen op zijn lippen toen de jongeman er een paar woorden er achteraan toevoegde. 'Miss Eres is niet een beetje aardig. Ze is gewoon vriendelijk naar iedereen die ze ontmoet. Maar als je haar kwaad maakt voert ze je aan de weerwolven.'  zei Iro bloed serieus alsof hij zijn laatste woorden meende. Maar begon daarna te lachen. 'Nee Eres is een vriendelijke dame en ze zal je hooguit straf geven als je iets verkeerds doen.' grinnikte hij en draaide zijn blik weer naar de horizon. Ach een grapje moest toch kunnen???

XD

Het was een vreemd idee om straks zijn magie te mogen gebruiken nadat hij het jarenlang had moeten onderdrukken. Hij wist niet eens zeker of hij het nog wel kon. Het maakte hem lichtelijk terughoudend voor zijn eerste lessen. Niet dat hij die snel zou hebben. Hij zou eerst een paar dagen krijgen om alles rond zijn inschrijving te regelen had hij begrepen. Als zijn inschrijving goedgekeurd zou worden tenminste. Er kon ook nog een kans in zitten dat ze hem terug op de shuttle naar Erd zouden zetten. Om zichzelf van dat idee af te leiden had Micah een nieuwe vraag gesteld aan de docent die hem naar het kantoor van Miss Eres begeleidde. Zijn blik schoot opzij naar de man toen hij over weerwolven begon. Dat… dat meende hij niet toch? Hij kon zich niet voorstellen dat een school zich dat aan de ouders kon verantwoorden. Al… had hij zelf genoeg vreemde straffen gezien in zijn leven en was er ergens in hem iets die het wel zou kunnen geloven. Het enige waardoor dat gevoel weggenomen werd was Meneer Tower die na zijn eigen woorden zacht was begonnen te lachen. Op het daadwerkelijke antwoord knikte Micah even. Alleen als je iets verkeerd doet. Maar wat is verkeerd in de ogen van Miss Eres en wat zou die straf inhouden? Hij wilde er niet te lang bij stilstaan. Hij zou de docenten geen reden geven om hem eventueel naar Miss Eres te sturen voor wangedrag.

De reactie van Micah was te voorspellen, maar hij had het ook anders kunnen op pikken al ontspande de jongeman snel toen hij Iro hoorde lachen. Het was een onbetaalbaar moment geweest, eentje die je enkel op zulke dingen van spreken kon verwachten. Toch ging Iro er niet op door. Micah knikte enkel terwijl ze verder liepen. Als Iro nu eens nadacht over hoe hij eerder in zijn komst naar Star shine was geweest. Dan had hij niet meteen gelachen na zijn grapjes, maar de ander in het ongewisse gelaten tot deze het niet meer uit hielden. Maar zoals de docent nu omging met andere om zich heen vond Iro het wel prettiger dat hij nu wat losser was dan de stijve hark zoals de meeste Shadranen waren. Hoewel hij vroeger ook fouten had gemaakt, was Iro niet van plan om diezelfde fouten weer te begaan. Daar had hij wel uit geleerd. Micah leek veel dwars te zitten, maar Iro vond het niet nodig om die blokkades nu weg te gaan halen. Laat hem maar eerst wennen dan loste de meeste vanzelf wel op. Zijn blik gleed even over de jongen naast hem toen een schaduw zijn aandacht trok. Twee grote vleugels die een groot beest droegen klapperde zich een weg op hen af. De bloed rode oogjes herkende Iro uit duizenden. Reaper zijn soulbeast kwam aan gevlogen en cirkelden even rond hen heen voor de reuzen raaf naar beneden dook en op Iro's zijn rechter schouder landen. Een zacht gekras klonk als begroeting waarna zijn kop even om draaide en Micah even een blik waardig gunde voor deze zijn kop weer afwenden.