Ze kraakte haar knokkels. Haar zuurstokroze haren zaten in een strakke staart op haar hoofd, geen haartje zat los. Dit ging een lastige worden. Maar niets wat ze niet aan kon, ze had ergere dingen op haar pad gevonden. Zoals bijna door de aarde zakken, of bijna stikken door giftig gas. Maar ook vandaag zou niet de dag zijn dat ze zou opgeven. Spiekend keek ze om de hoek. Het lanceerplatform lag voor haar neus en er was daadwerkelijk een cycloon aanwezig. Even had ze gedacht dat het misschien een grap was. Zou een cycloon niet de halve school verwoesten? Maar niets was minder waar, hij was daar en hij was wild. Ze drukte de glazen pot die ze had meegekregen dichter tegen zich aan. De mini-cycloon verdrijven kon ze zichzelf nog wel zien doen. Maar hem vervolgens ook nog in de pot stoppen? Dat vergde iets meer denkwerk en Penny kon het niet allemaal tegelijk. Haar magie kostte haar al zoveel energie en concentratie dat ze niet zeker wist of ze beiden wel tegelijk kon doen.
Penny zette twee stappen vooruit, richting het platform. Beter deed ze dit nu, want uitstellen had toch geen zin. Nog twee stappen. Het kwam steeds dichterbij. De adrenaline gonsde door haar lichaam. Ze kon dit. Er waren moeilijkere dingen in het leven. Haar luchtmagie was niet zo goed ontwikkeld als haar water- of lichtmagie, maar ze wist zeker dat het zou lukken. De wind die Aaron veroorzaakte rukte aan haar kleding en staart en ze kneep haar ogen wat dicht om ze niet te veel te laten tranen. De cycloon was sterker dan ze had gedacht. Penny beet op haar lip om vervolgens haar plan in uitvoering te brengen.
Het meisje zette de pot op de grond en draaide de deksel er vanaf, al hield ze die wel in haar hand. Gelukkig schoof de pot niet weg door de harde wind. Penny schoof dichterbij, haar handen voor haar uitgestrekt, deels om de wind uit haar gezicht te houden, maar ook om haar magie op te roepen. Ze had geen idee of dit ging werken, maar magie was magie, en het verbaasde haar keer op keer. Kettingen van licht schoten uit haar handen, dikke schakels die je in de verte leek te horen rinkelen. Ze wikkelden zich om de Cycloon heen en Penny was oprecht verbaasd dat het werkte. Dat de kettingen niet door de lucht heen sneden. Ze greep de kettingen met beide handen vast en begon er stevig aan te trekken. Steeds deed ze een stapje achteruit terwijl ze Aaron met zich mee trok. Haar staart sloeg haar soms in het gezicht, maar het zorgde er niet voor dat ze haar concentratie verloor. Tegen de tijd dat ze bij de pot stond, begon ze met het inhalen van de cycloon. Zweet parelde op haar voorhoofd, wie had gedacht dat Aaron zo zwaar zou zijn. Meter voor meter sleepte ze de cycloon naar zich toe, de wind steeds verder toenemend. Tegen de tijd dat de cycloon twee meter van de pot vandaan was, handelde Penny heel snel.
Ze liet de kettingen vieren, die verdwenen in het niets, stak opnieuw haar handen uit en probeerde zo goed en kwaad als het kon een deel van de lucht die Aaron produceerde, op te zuigen, in de hoop hem te doen laten krimpen. Vervolgens leidde ze de lucht richting de pot om het er in te stoppen. De wervelwind nam langzaam af, de wind ging verder liggen en tegen de tijd dat Penny de deksel erop had gedrukt was ze hevig aan het ademen. Vol trots keek ze naar de cycloon in de pot. 'Ha!' Kon ze niet laten om te zeggen, terwijl ze haar tong uitstak naar Aaron. Penny stond op, seinde naar de lucht dat de kust veilig was en ging toen op weg om haar belonging te innen.