Een wijvenliedje. En dat zat dan in zijn hoofd. Great. Hij had het nummer vanochtend gehoord vlak voordat zijn vader aankondigde dat hij maar eens naar de shuttle moest vertrekken. Er tegen in werpen dat ze hem zo laat in het jaar niet wilden had geen zin en dus had hij moeten vertrekken. Het had hem vooral pijn gedaan hoe zijn zusje hem met grote ogen aankeek terwijl er langzaamaan tranen over haar wangen begonnen te lopen, maar zoals altijd had hij zich weer emotieloos opgesteld zodat niemand zijn echte gevoelens kon zien. Hij onderdrukte een zucht. Over welke echte gevoelens had hij het eigenlijk? Het was bijna een leugen te noemen als hij zou zeggen dat hij ook maar gevoelens zou hebben. Of misschien was hij vergeten dat hij ze had. Nee, misschien ook niet. Zijn gevoelens braken af en toe door wanneer hij een roos op het graf van zijn moeder ging leggen. Zijn vader leek haar al vergeten te zijn en dat kon hij hem niet vergeven. Zijn vader ging werken en leek zich daarin te verstoppen. Gevolg? Matthew vloog uit zodra zijn vader terugkwam, de twee kregen ruzie, zijn zusje werd hysterisch en zijn vader had besloten dat Starshine Academy Matthew wel wat “manieren” bij zou leren. Die had hij allang niet meer sinds hij voor de eerste keer een roos op het graf van zijn moeder was gaan leggen, maar goed. Hij vond het vooral vreselijk voor zijn zusje, want zij kreeg dan natuurlijk helemaal geen aandacht meer. Hij had beloofd dat hij haar ging schrijven, maar in hoeverre zou dat mogelijk zijn op die verdomde school? Bah. Hij wilde thuisblijven en er zijn voor zijn zusje, maar in plaats daarvan werd hij naar een soort van internaat gestuurd omdat zijn vader vond dat de situatie onhandelbaar werd. En maar tegen de headmaster slijmen dat Matthew zijn magie bij wilde schroeven en er zo ontzettend goed in was. En hij was ook goed. Hij beheerste zowel Shadraanse krachten als Novaanse. Zijn moeder was een Novaanse geweest en soms leek het licht in die kracht terug in zijn hart te komen telkens als hij naar zijn zusje keek of als hij een roos bij haar graf ging leggen, maar hij had nu vooral het idee dat de Shadraanse krachten hem over probeerden te nemen. De duisternis van de Shadraanse krachten. Hij rolde met zijn ogen. Wat een gedoe, zeg. Weinig enthousiast keek hij toe hoe de shuttle landde op het platform van Starshine Academy. Hij stapte uit de shuttle, trok zijn koffer zo hard mee dat het tegen zijn hiel botste en klemde zijn kaken op elkaar om de pijn te verbijten terwijl hij verder naar beneden stapte totdat hij uit de shuttle was. Was dit het nu? Niet echt onder de indruk zijnde begon Matthew te lopen naar de ingang van de hel. Hoera, hoera.

What the fuck? What the actual fuck? Bedrogen zijn ogen hem nu of…? Hij had al veel dingen gezien in zijn leven, maar een dierachtig iets dat hij niet eens kon omschrijven omdat het er zo vreemd uitzag met een masker, een staart en eigenlijk alles waar een kind van vijf jaar een nachtmerrie over kon hebben stond recht voor zijn neus. En het praatte tegen hem. In een taal die hij nog verstond ook. Had hij drugs ingenomen vlak voor hij de shuttle in was gegaan? Of misschien was hij in slaap gevallen in de shuttle, had de shuttle een ommetje gemaakt en was hij nu weer thuis. Lag hij gewoon te dromen in zijn bed van een soort van demon die vlak voor zijn neus stond. Of misschien was dit een student die te veel geoefend had met zijn dierlijke vorm en was dit fout gegaan waardoor dit resultaat eruit was gekomen. Als dat het geval was, zou Matthew hem in elk geval willen troosten met het feit dat zijn masker er in elk geval goed uitzag. Maar nee, het beest – zoals hij dat voor het gemak maar even zo noemde – nam een doos aan en deed net alsof er niks gebeurd was. Alsof hij Matthew niet verbluft achterliet met zijn verschijning. Zijn zware stem toonde in elk geval toch aan dat het wel om een man moest gaan. Of hij moest opeens zijn masker uitdoen en er bleek een beeldschone dame achter te zitten. Je weet wel, zo’n dame met een te bleek gezicht en felrode lippen waardoor ze meer als een dorstige vampier overkwam dan als de sexappeal zelf. ‘De naam is Matthew,’ mompelde hij dan maar omdat dat het beste was waar hij op kon komen. Een normaal mens zou zich nu waarschijnlijk per direct omgedraaid hebben en de shuttle weer terug naar huis hebben genomen, maar Matthew had het gevoel dat hij meerdere keren per jaar bewees dat hij niet normaal was. En zo ook nu. ‘En zei je dat omdat je stiekem mijn ergste nachtmerrie bent die me gaat begeleiden naar een hel of zat er aan andere reden achter? Ik had me niet voorgesteld dat de hel er zo… ironisch uit zou zien.’ Zijn ogen toonden geen emotie terwijl hij zijn koffer – deze keer wat voorzichtiger – achter zich aantrok en het beest maar volgde. Want wat moest hij anders doen, right? Als dit beest hem naar de hel zou leiden en hij daardoor de rest van het jaar niet meer hoefde te spenderen op deze academie, waarom ook niet eigenlijk?

Gezellig. Net toen hij dacht dat het één of andere 1 april grap was en dat er iemand van achter een ritsje naar beneden zou trekken om te laten zien dat het toch geen echte demon was, begon het beest weer te spreken. En het klonk allesbehalve aangenaam. Niet echt een stem waar je naar wilde luisteren als je moeite had met slapen. Nu was Matthew niet heel erg snel ergens van onder de indruk, maar de kille blik en de stem die erbij kwam liet zelfs hem heel even huiveren. Uiteraard gebeurde heel het proces in zijn hoofd enkel inwendig en bleef zijn blik emotieloos kijken. Hij dacht dat zijn blik zelfs emotieloos zou zijn als één of ander monster voor hem stond met wijd opengesperde kaken, klaar zijnde om hem op te eten. Nee, Matthew was niet snel van iets onder de indruk. Of toch niet iets wat hij direct liet zien. De enige keer dat hij echt iets van emotie toonde was wanneer hij bij zijn zusje in de buurt was, maar dat kwam voornamelijk omdat hij wilde voorkomen dat ze zich zorgen om hem zou maken. Ze was namelijk vrij jong, maar had een groot hart. ‘Ik denk dat die nachtmerrie die jij voor mij kan zijn niet tipt aan het feit dat ik hier nog minstens twee jaar ga moeten spenderen,’ zei Matthew op een vrij emotieloze toon terug. En daar geloofde hij heilig in, want hij was op dit moment bereid om met elke demon of beest of wat dan ook mee te gaan om te ontsnappen aan oersaaie lessen, vervelende kinderen en leerkrachten die dachten dat ze alles voor het zeggen hadden. Maar dat dacht deze gozer blijkbaar ook, want man… wat een kapsones. Hij haalde zijn schouders op. ‘Het is niet dat ik hier een plattegrond heb of zo en als je dan toch zo vrij bent om me te begeleiden naar de hel, sta ik daar echt wel voor open. Ik weet dat je het niet mag, maar jij maakt gewoon een uitzondering en ik kan niet meer eens protesteren.’ Simpel, toch? Vond hij wel in ieder geval. Het irritante geluid zorgde voor kippenvel op zijn huid, maar zoals altijd was dat weer eens niet te zien aan zijn blik. ‘Je moet het eerlijk zeggen als je gewoon een persoon bent in een best wel goed uitziend kostuum, tho. Dat helpt beter om de teleurstelling te verwerken bij het feit dat ik hier echt nog twee jaar moet zitten.'

Eigenlijk had hij zich om moeten draaien. Eigenlijk had hij de instructies van de gemaskerde, waarschijnlijk niet echt zijnde demon op moeten volgen en inderdaad rechtdoor moeten lopen en aan het einde naar links moeten draaien. Maar hij moest eerlijk toegeven dat het feit dat de demon het zag zitten om hem uit de toren te gooien hem nu ook wel aannemelijk in de oren klonk. De enige die hem er echter van weerhield om dat daadwerkelijk te gaan doen, was zijn zusje. Dan liet hij haar echt voor eeuwig achter en dat wilde hij niet. Hij wilde eerst nog wat dingetjes voor haar regelen en dan pas zou hij de demon wel opzoeken zodat hij zijn taak kon voltooien. Hij schatte dat hij binnen een jaar wel alles geregeld had en dat de demon daarna kon doen wat hij wilde doen met Matthew. Maar nee. Dat zou zijn zusje niet aankunnen. Zelfs zonder het gehijg van hun vader in haar nek had ze hem nodig. Ze had hem nodig omdat hij de enige was die haar wilde begrijpen. Ze klaagde altijd dat ze te weinig vrienden had en dat niemand zo belangrijk voor haar was als hij. Ze wilde hem elke seconde van haar vrije tijd bij haar hebben zodat ze met elkaar konden praten. Soms gingen hun conversaties over de problemen thuis en haar betrokken emoties daarbij, maar meestal praatte ze over dingen waar een kind van haar leeftijd over hoorde te praten. ‘Daar praten we nog wel eens over zodra ik er klaar voor ben,’ zei hij dan ook op een droge toon tegen de demon. Vervolgens haalde hij zijn wenkbrauw op. Miss wattes? ‘Geen idee wie Miss Alandria wel niet mag zijn, maar het zal wel. Als zij jouw vrouwelijke wederhelft is in hetzelfde kostuum ben ik er vrij zeker van dat ze inderdaad blij zal zijn.’ Hij haalde zijn schouders op en keek hoe de demon wegging. Hij had niet echt behoefte om achter hem aan te gaan. Zo zat hij nu eenmaal niet in elkaar. ‘Veel plezier in de hel,’ zei hij dan op een vrij ironische manier en liet zijn handen in zijn zakken gaan terwijl hij zich omdraaide. En toen besefte dat handen in je zakken hebben en je koffer meeslepen niet samen ging. En dus haalde hij één hand uit zijn zak en trok het vervloekte ding mee. Natuurlijk moest net op dat moment een steentje onder het wieltje van de koffer zitten, ging het ding veel te snel mee en ging het slot open. En liet het nu net zijn minst favoriete boxershort die zijn zusje als “lief cadeautje” had gekocht voor zijn verjaardag vorig jaar zijn. Jep. Diegene met de beren erop. Heerlijk.

Tussen het vervloeken van zijn koffer en zijn leven door had Matthew opgevangen dat Miss Alandria de legendarische magiër van het Duister was. En dat was wel interessant om te weten, want hij was juist afkomstig van Shadra. Zou deze demon dan ook in verband staan met duistere magie? Waarschijnlijk wel. Matthew kon zich geen perfectere mascotte voor de duistere magie indenken als de demon die voor zijn neus stond. Zijn zusje zou zich vast doodschrikken als ze dit voor haar neus zou zien. Waarschijnlijk zou ze al huilend naar de shuttle zijn gerend of achter Matthew zijn gaan staan. Niet dat Matthew dacht dat hij echt veel kon beginnen als de demon hun zou aanvallen, maar hij zou er in elk geval alles aan doen om zijn zusje te beschermen tegen dit… geval. Zou het ding zich beledigd voelen als Matthew hem een beest zou noemen? Hm. Misschien zou hij in geen elk opzicht beledigd zijn omdat het hem simpelweg niks kon schelen. In tegenstelling tot Matthew was deze demon niet alleen emotieloos, maar was hij ook niet bepaald goed in interesse tonen in zijn omgeving. Matthew kon niet zeggen dat hij veel emotie toonde, maar hij wist wel hoe hij interesse moest tonen wanneer dit van hem verwacht werd of op de juiste momenten. Zoals nu dus. Hij boog zich voorover en deed zijn koffer weer in het slot zodat het zicht op de boxer met teddybeertjes erop – wat de demon trouwens had laten lachen, want Matthew had de subtiele beweging van zijn staart heus wel ontzien én ontcijferd – verdween en draaide zich weer naar de demon toe. Deze had inmiddels zijn rug weer naar hem gekeerd en Matthew zuchtte. Of course. ‘En heb jij ook iets met de duistere magie te maken?’ riep hij de demon achterna. ‘Ik ben namelijk een Shadraan en het zou behoorlijk fijn zijn dat ik mijn soortgenoten kan herkennen als ze voor me staan. Hoewel ik niet denk dat ik zo’n figuur zoals jou ooit nog ga vergeten.’ Dat laatste mompelde hij er wat achteraan terwijl hij zijn koffer deze keer op een goede manier met zich meetrok en de andere kant op begon te lopen. Als de demon nu verder zou wandelen, zou hij naar zijn dorm zoeken en de demon voor de rest met rust laten. Als hij iets niet wilde doen dan was het wanhopig overkomen.