Eres rilde een beetje in haar donkerblauwe jurk. De mouwen waren maar drie kwart en hij reikte tot net over haar knieën. De panty die ze eronder aan had zorgde ook niet voor veel warmte. Ze was haar jas vergeten mee te nemen. Die lag nog steeds bij het prieeltje in Oak's Field waar ze hem achtergelaten had. Samen met haar viool. Het was ook niet de bedoeling geweest dat ze zo lang op het platform zou staan wachten. Het was dan ook met een verkleumde, maar opgeluchte glimlach dat Eres op de twee mannen af liep die uit de shuttle kwamen gestapt die eindelijk gearriveerd was. Ze gaf hen beiden een stevige knuffel. 'Het is zo goed om jullie weer te zien,' begroette Eres hen al lachende. De mannen, die zij had leren kennen als Zateph en Antonius, grijnsden breed terug naar hun voormalige snaarspeelster.

Het moest ongeveer twee weken geleden zijn dat ze een brief had ontvangen van het cultureel commiteé'van Oak's Field met daarin de vraag of zij voor hun culterele muziekavond op het paviljoen in de tuinen wilde staan nadat het orkest dat ze ingehuurd hadden had afgezegd. Eres had toegezegd en Zateph en Antonius gevraagd voor muzikale ondersteuning. Beide mannen hadden gelukkig enthousiast gereageerd en nu waren ze op weg naar de grote aangelegde tuinen waar zij zouden spelen die avond. Door heel Oak's Field klonk muziek en stonden er kraampjes. Op sommige plekken, zoals in de Bokkenburcht, was luid gestamp en gezang te horen van de echte meezing nummers. Terwijl een stuk verderop op een plein een Raziaanse prachtige operette zong. Zij zouden deze avond op het paviljoen klassieke stukken uit heel Kovomaka laten horen en nu de andere twee er ook waren konden ze eindelijk opwarmen.

Niet veel later telde Zateph zachtjes af waarna hij de eerste tonen van de harp liet horen waar hij zo bedreven in was. Anotnius stond hem bij met piano en Eres zelf speelde op het instrument waar ze zich het meest vertrouwd mee voelde, haar viool. Haar slanke vingers streelde de hals terwijl ze de snaren indrukte en de tonen tot leven liet komen. Het repetoire was erg uiteenlopend. Van het vrolijke Grenaanse to het rustige Novaanse. Maar van alle stukken hield Eres toch het meest van de Cassiaanse klassieke muziek. Er zat een bepaalde emotie in die haar elke keer weer greep en nadat de laatste toon was weggestorven liet ze haar viool zakken om aan de mensen die stonden te luisteren mede te delen dat ze even een kleine pauze zouden nemen. Die had ze nu ook wel nodig.

(Voor Alaric. Muziek: https://www.youtube.com/watch?v=30422v734w4 )

Met zijn handen vertrouwd achter zijn rug in elkaar gevouwen, wandelde Alaric op een rustig tempo door de smalle straatjes van Oak’s Field. Zijn lange, breedgeschouderde gestalte begaf zich verrassend soepel tussen de menigte door. Af en toe hield hij halt om zijn onderzoekende blik op het nodige amusement te laten rusten, maar nooit langer dan een paar minuten -hoezeer hij het enthousiasme van alle muzikanten, handelaren en aanwezige toeschouwers ook waardeerde.
Nog maar enkele uren geleden was de Heer van het Water op Starshine Academy gearriveerd. Menig ander zou zich wellicht eerst eigen willen maken op een nieuwe plek, zich willen settelen en tot rust komen na een lange shuttlevlucht, maar Alec had zijn nieuwsgierigheid gewoonweg niet kunnen onderdrukken nu hij na geruime tijd weer andere plaatsen kon aanschouwen dan zijn geliefde thuisplaneet. Zeker niet toen hem deze… “muziekavond” ter ore was gekomen...
Aangezien zijn voorganger, Tyr, eerder de desbetreffende school voor langere tijd had bewoond, was Alec in zijn plaats op Cassia gebleven om daar een oogje in het zeil te houden.
Maar nu… nu was het zijn beurt om… op verkenningstocht te gaan, zogezegd, al was het in feite zeker niet de eerste keer dat hij deze planeet of andere planeten bezocht. Echter was het wel voor het eerst dat hij zich ergens anders begaf als… "Legendarische Magiër". Het voelde ergens nog steeds gek, onwennig zelfs, dat hij nu in de schoenen stond van de vele, wijze mensen die hij decennialang had gediend. Al moest hij toegeven dat het diep vanbinnen akelig vertrouwd voelde… alsof… hij er op had gewacht… misschien.

Terwijl hij met dezelfde serene pas verder stapte, gleden zijn priemende, ijsblauwe ogen even naar twee kinderen die -te midden van alle volwassen en ervaren musici- het geringe publiek rondom hen verblijdden met hun aandoenlijke viool- en gitaarmuziek. Voor het eerst hield Alec zich enigszins in om verder te wandelen. De muziek die ze speelden herkende hij als… Grenaans, als hij zich niet vergiste. Een bescheiden glimlach sierde zijn gezicht, zoals altijd ietwat scheef wat hem -ongeacht zijn functie en werkelijke leeftijd- altijd een wat… speels en jong uiterlijk gaf.
Genietend van de kinderlijke onschuld en de indrukwekkende moeite die beiden stopten in het lied, wachtte hij tot ze waren uitgespeeld. Zijn ogen volgden onderwijl de mensen die zich haastig naar het paar begaven om hen lachend wat talons of lekkernijen toe te stoppen als beloning.
Nadat de grootste drukte geweken was, stapte ook Alec naar het tweetal toe en drukte hen beiden wat talons in de hand. Een kort knikje, bij wijze van bedanken, leek te voldoen om zijn weg weer te vervolgen. Met gerechte rug en zijn handen wederom op zijn rug gelegen, wandelde de magiër onverstoord verder. Ondanks zijn wellicht opvallende uitstraling en weinig geringe lengte, leek Alaric als het ware op te gaan in de mensenmenigte, onzichtbaar voor hen die slechts een vluchtige blik om zich heen wierpen, precies zoals het hem beviel. Het was niet gek te bedenken dat hij vanaf nu vaker op de voorgrond zou moeten treden dan gewenst, dus was een avond als deze, een avond van...aanlokkelijke anonimiteit exact wat hij zocht… Wie weet zou het wel de laatste zijn in lange tijd...

Zonder een duidelijk doel of plan voor ogen, stapte hij voort. De koele avondlucht streelde zijn asblonde lokken en trok lichtjes aan zijn witte overhemd, alsof het hem wilde leiden naar een onbepaalde toekomst...
Hier en daar tikte een lok zijn gezicht aan, waardoor zijn irissen als heldere kristallen er ondeugend doorheen leken te schemeren. De passen van zijn lange benen waren als het stromen van een rivier: vlug, licht en op een bepaalde manier... rustgevend.
Haast geamuseerd nam Alec ondertussen alle vreemdelingen rondom hem in zich op. Alle verschillende gelaten, houdingen, stemmen, gebaren…
Niet dat hij anders gewend was van Cassia, maar op een plek als deze, een plek waar… alle culturen en planeten samenkwamen, voelde Alaric zich de koning te rijk door het scala aan indrukken, de ene, onbekende persoon nog fascinerender dan de andere.
Gezicht na gezicht ging aan hem voorbij, hem soms kort opmerkend, maar veelal verloren in eigen bezigheden. Alleen de handelaren leken er een handje van te hebben om hem om de zoveel stappen staande te houden met de meest uiteenlopende producten, om vervolgens enkel teleurgesteld te worden met een (al dan niet beleefde) glimlach, gepaard met het kort schudden van zijn hoofd.
Wat deze avond hem precies kon brengen, had Alaric geen idee van, maar dat was voor hem des te meer reden om zich gewoon maar te laten meeslepen door de festiviteiten.

Het was met dezelfde spontaniteit en pure ongedwongenheid, dat hij uiteindelijk arriveerde bij de tuinen van het interessante dorpje. Getrokken door de hele geur van bloeiende bloemen en een… hm... bekende, zinnenstrelende melodie, waagde Alec zich als in een droom verder de met flora bezaaide plek in...
Was het echt…?
Het klonk toch werkelijk als…
Alaric betrapte zichzelf erop dat hij kort zijn ogen sloot om beter te kunnen luisteren naar het lied dat als een betoverende golf aan prachtige klanken de tuinen overspoelde.
Naarmate hij de bron ervan naderde, werd de vredige glimlach rond zijn lippen breder en breder.
Ja… Het gevoel wat erin verscholen lag, de meeslepende melodie en het volle geluid… Dit... dit was muziek van thuis. Ondanks dat hij oprecht verblijd was zijn planeet van herkomst te hebben verlaten, voor nu, kon Alec niet voor zichzelf ontkennen dat het op een vrij onbekende plek ergens ook prettig was iets "vertrouwds" te horen…
Ergens halverwege het lied, arriveerde hij uiteindelijk bij de muzikanten verantwoordelijk voor de muziek. Twee mannen, met harp en piano, en een blonde jongedame- of nee… vrouw… met een viool in haar smalle handen. Aandachtig keek en luisterde hij naar hen, meelevend met de klanken.
Nu hij langere tijd stilstond, was het moeilijk te zeggen dat Alec "onopvallend" bleef. Al had hij zich enigszins strategisch achteraan de groep toeschouwers gepositioneerd, dan nog stak zijn lichte gelaat met asblonde haar, blauwe ogen en lichte overhemd enigszins af tegen de donkere achtergrond. Gelukkig waren de drie muzikanten zo verrassend goed in hun spel, dat ieders aandacht daar wel naartoe móest gaan en er bleef -gegrepen door hun vaardige spel- zo ook...de zijne.

Toen de laatste tonen klonken, was zijn belangstellende blik net op de vrouw blijven hangen, nauwkeurig observerend hoe haar blonde lokken heen en weer zwiepten bij de slagen op de harp en ze het instrument perfect onder controle leek te hebben, bijna alsof het een deel van zichzelf was. Prachtig om te zien hoe iemand zo op kon gaan in de muziek…
Haast te snel keerde stilte terug in de tuinen.
Bij haar mededeling dat nu een pauze zou volgen, draaide Alec zich automatisch al om, om weer verder te gaan, maar dit keer hield... iets hem tegen.
Tja, hij had oprecht genoten van hun optreden...
Hm… Eigenlijk zou het daarom wel zo passend zijn als…
Goed, vooruit.
In een wat vluggere tred, begaf Alaric zich dan toch richting de drie muzikanten terwijl ze aan hun welverdiende pauze begonnen en hield vlakbij hen halt. Aangezien hij zich het dichtst bij de vrouw bevond, schoten zijn ogen als eerste haar richting op en boorden zich recht in de hare. “Dat was werkelijk… prachtig. Mijn complimenten.” klonk voor het eerst deze avond zijn serene stem, alsof het in werkelijkheid een laatste afsluiter was van het Cassiaanse lied wat ze zojuist hadden gespeeld. Een knikje gericht naar beide mannen volgde, om aan te geven dat hij ieder van hen aanduidde, maar uiteindelijk ging zijn blik terug naar de vrouw voor hem. Aangezien hij tot nu toe enkel per brief contact had gehad met het befaamde schoolhoofd van Starshine Academy, was Alec zich niet bewust wie zich nu precies voor hem bevond, buiten de getalenteerde muzikante die hij zojuist had mogen aanschouwen uiteraard…

Het was te horen dat dit niet de eerste keer was dat de drie samen speelde. De sfeer die de drie muzikanten over zich hadden voelde vertrouwd en bijna huiselijk. Na haar mededeling had Eres zich omgedraaid naar de twee mannen. Ze had een lichte glimlach op haar gezicht. 'Dat was een redelijk goede eerste helft,' sprak ze zachtjes. Antonius barstte in lachen uit achter de piano. 'De c van de piano klonk vreselijk. Ik hoop echt dat niemand het gehoord heeft,' Zateph was degene die reageerde met zijn gebruikelijke Shadraanse humor. 'Ik dacht dat je eindelijk had leren spelen,' Zachtjes proestte Eres. Ze had dit gemist. Die kleine plagerijtjes tussen elkaar. De grapjes en natuurlijk de muziek. 'Ik ga de viool ook maar even nalopen. Die kou is erg slecht voor de snaren,' sprak ze glimlachend terwijl ze de viool pakte.

Toen merkte ze de man op. Zijn asblonde haar en heldere blauwe ogen lieten haar voor een moment vergeten wat ze aan het doen was en ze miste bijna wat hij zei. Zijn stem had een bekende klank en een accent wat ze herkende. Met een kleine glimlach streek ze wat nerveus een lok blond haar achter haar oor. 'Dank u wel,' wist ze uiteindelijk uit te brengen. Het was niet de eerste keer dat ze een compliment kreeg voor haar muziekspel. Ze had ook vaak genoeg opgetreden. Maar er was iets aan hem. Iets vaag bekends al kon ze haar vinger er niet op leggen. En toch. Ze kende deze man niet. Daar was ze heel zeker van. Het was Zateph die haar terug trok naar aarde. 'Een muziekliefhebber? Of gewoon heimwee? Je bent Cassiaans toch?' hoorde ze de man achter zich vragen. Eres schudde even met haar hoofd. 'Oh mijn excuses. Dit is Zateph Vrönskay en daar op piano is Antonius Delamar,' stelde ze de andere twee voor aan de man. 'Ik ben Eres Rune. Aangenaam,' glimalchte ze daarna.

Geïnteresseerd bleef hij de blonde vrouw voor hem aankijken, in afwachting van haar reactie, zodat hij zich zodadelijk subtiel weer uit de voeten kon maken.
Echter, toen ze naar hem opkeek en hem bedankte, besefte Alaric zich dat het onbeleefd zou zijn als hij nu plotseling zou vertrekken. Helemaal toen één van de mannen hem een vraag stelde, of eigenlijk… vragen. Met een zachte lach rond zijn lippen, richtte Alec zijn blik weer op en nam zijn tijd om te antwoorden. “Beiden.” antwoordde hij uiteindelijk, waarbij zijn lach iets verbreedde en zijn witte tanden voor enkele seconden zichtbaar werden. “Is het zo duidelijk…?” prevelde hij er ietwat geamuseerd achteraan, duidend op het feit dat zij uit zijn korte opmerking en geringe aanwezigheid al hadden kunnen opmerken waar hij vandaan kwam. Al… had hij onbewust hetzelfde kunnen doen bij de man met de vragen. Zijn scherpe tong verraadde dat hij waarschijnlijk van Shadra kwam… De andere kon hij voor nu nog niet plaatsen en de vrouw… Onbewust gleden zijn penetrante, ijsblauwe ogen terug naar haar. Hm… Moeilijk. Ze bezat een zekere… aanlokkelijke, haast... magische schoonheid die hij gewend was van Novanen, maar… dat zei niet alles. Zeker niet in deze tijd.
Nog voor hij verdere conclusies had kunnen trekken uit zijn korte observatie, was de vrouw hem voor door haarzelf en haar metgezellen aan hem voor te stellen. “Ah.” klonk het enigszins opgetogen bij de voorstelronde. Kalm boog Alec vervolgens zijn hoofd naar beide mannen, aangezien zijn handen tot dusver nog op zijn rug gelegen waren en de heren net iets te ver weg stonden om goed de hand te kunnen schudden, tenzij… hij voorbij de muzikante zou reiken, maar dat zou enkel voor wellicht wat… eghem… "ongemakkelijke posities" zorgen... “Aangenaam.” Hij was nog maar net uitgesproken, of de vrouw stelde zichzelf ook voor…
Als door de bliksem geraakt, schoot zijn scherpe blik direct verwonderd terug naar de persoon voor hem. “Eres Rune…?” herhaalde hij, duidelijk wat verrast. Zijn blauwe irissen glinsterden licht. Een gedempte lach ontsnapte zijn mond. “Hm, niet gedacht dat ik het schoolhoofd van Starshine Academy op deze manier zou ontmoeten. Al zal je mij niet horen klagen…” In tegenstelling tot de mannen, reikte Alaric wel naar haar hand, gezien de afstand tussen hen en… tja… noem het een ouderwetse vorm van hoffelijkheid die er met de vele jaren van zijn leven nooit helemaal uitgegaan was. Beheerst omvatte hij daarom haar zachte, ranke hand met de zijne en bracht deze naar zijn lippen, om er een vluchtige kus op te drukken. Onderwijl weken zijn ogen niet van de hare. “Alaric Ëlmaere. Aangenaam, miss Rune.” Met eenzelfde souplesse en sluimerend charisma, liet hij haar los en rechtte tegelijkertijd zijn rug geleidelijk aan weer. Een charmante glimlach sierde nog altijd zijn zongebruinde gezicht. “Nu heb ik eindelijk een gezicht bij de brieven…” voegde hij er als laatste gedempt aan toe, doelend op de brieven die ze hadden uitwisselend waarin hij haar had geïnformeerd over de stand van zaken rond zijn huidige positie en zijn komst naar Starshine Academy.
Al die tijd was zijn blik onlosmakelijk verbonden geweest met de hare, maar ging nu terloops naar de twee andere personen...
Hm, interessant...

Eres had Zateph vanuit haar ooghoek zien knikken nadat de man antwoorden had gegeven op zijn vragen. 'Het is het accent,' legde hij uit met een kalme glimlach terwijl hij iets te drinken pakte wat voor hen geregeld was door de organisatoren van de cultuur avond. Dat gaf Eres de kans om haarzelf en de andere twee netjes voor te stellen. Zateph gaf slechts een knikje toen zijn naam genoemd werd en Antonius zwaaide even met een brede grijns waarna hij verder ging met de piano. Daarna had Eres zich omgedraaid en zichzelf voorgesteld. Ze glimlachte even verlegen toen de man met de asblonde haren haar naam herhaalde. Zijn lach was aanstekelijk. Maar waarom? Ze werd er gek van dat ze zich niet kon bedenken waarom hij zo bekend voelde.

Toen hij verder sprak begreep ze waarom hij eerder verrast had geklonken. 'Ik ben boven alles toch nog altijd muziekante. Een avond als deze zou ik nooit af durven slaan,' zei ze zachtjes. Ze keek nogmaals naar hem. 'Wij hebben elkaar nog niet eerder ontmoet toch?' vroeg ze vervolgens omdat ze dat vreemde gevoel niet van zich af kon schudden. Haar stem stierf weg toen hij haar hand pakte en er een lichte kus op drukte. Haar groene ogen konden hem niet loslaten. Toen hij zijn naam zei ontwaakte ze weer wat en daarna besefte ze zich pas tegen wie ze het had. 'Oh, mijn excuses Heer Ëlmaere. Ik...wist niet dat u het was,' lachte ze. Ze voelde zich zo dom nu. Gelukkig kon ze haar rode wangen nog afschuiven op het koude weer. 'Insgelijks. Ik wist niet dat u vandaag al aan zou komen. Was u al bij de school geweest?' vroeg ze nadat ze de controle over zichzelf weer had.

Alaric liet zijn blik onlosmakelijk op Eres rusten toen hij erachter was gekomen wie ze daadwerkelijk was. Bij haar woorden, knikte hij lichtjes. “Begrijpelijk. Je bent een ware… bijzondere verschijning om naar te kijken en luisteren.” prevelde hij respectvol, doelend op haar optreden (en dat van haar collega’s) wat hij zojuist had mogen bewonderen. Zijn glimlach verbreedde iets toen ze naar hem opkeek. “Zover ik weet, niet, miss Rune.” antwoordde hij met het kort schudden van zijn hoofd, als reactie op haar vraag of ze elkaar al eerder hadden ontmoet. “Anders zou ik het me zeker herinneren…” voegde hij er op iets gedemptere toon aan toe, maar duidelijk hoorbaar voor de afstand waar zij zich op bevond.

Nadat Alaric ook zichzelf had voorgesteld en haar hand weer los had gelaten, gleden zijn ijsblauwe ogen weer nieuwsgierig naar haar gelaat, ook benieuwd naar haar reactie door deze… onverwachte ontmoeting. Zijn donkere wenkbrauwen gleden direct iets omhoog bij haar verontschuldiging. “Oh nee, geen excuses nodig.” Haar lach werd beantwoord met één van hemzelf, waardoor zijn verder serene gelaat als het ware iets ontwapenends kreeg. Ondanks zijn ware leeftijd klonk het bijzonder jeugdig en helder. “En.. ‘Alec’ is goed genoeg.” was daarbij zijn manier om aan te geven dat overbodige formaliteiten niet nodig waren, althans… niet bij hem.
De lichte blos op haar wangen was hem niet ontgaan, maar… aangezien hij Eres niet verder in onnodige verlegenheid wilde brengen, zweeg Alec erover. De dieproze kleur vormde een warm contrast met haar lichte lokken en deed haar groene ogen haast nog beter uitkomen.
Bij haar tweede vraag, gleed zijn blik even naar de menigte die al vol verwachting op het vervolg van de muziek wachtte. “Het was ook op het laatste moment besloten. En jazeker. Zojuist nog, maar…” geleidelijk aan zochten zijn ogen opnieuw naar de hare om zich daarin vast te pinnen, oprecht geïnteresseerd naar de betekenis die erachter verscholen kon gaan... “toen ik van deze avond hoorde, kon ik mijn nieuwsgierigheid simpelweg niet bedwingen...” Het was de waarheid geweest, al had hij niet voor mogelijk gehouden dat het zo zou lopen.
Zijn handen vouwden zich als vanouds op zijn onderrug in elkaar, terwijl Alec zijn rug rechtte om zijn doorgaans vrij statige, doch toegankelijke houding te herstellen. Hij wachtte een moment, alsof hij kort met een gedachte speelde, voor hij toch verder sprak: “Zou je.. er bezwaar tegen hebben als ik nog even naar jullie optreden blijf kijken…?” was daar zijn wedervraag waar een zekere, ontluikende belangstelling in doorklonk. Zowel de muziek, als de muzikanten hadden gewoonweg zodanig zijn aandacht getrokken dat Alaric zich voor het eerst deze avond geneigd voelde ergens wat langer te blijven hangen. Dat de vrouw voor hem niemand minder dan Eres Rune was, speelde daar uiteraard ook een rol bij…

Eres glimlachte even verlegen naar hem om zijn compliment. Waarom bij hem? Ze knikte op zijn verdere woorden. Ook zij was ervan overtuigd hem nooit eerder ontmoet te hebben. Maar hij bevestigde het. Waarom ging dat vreemde gevoel dat zo zwaar op haar borstkas drukte dan niet weg? Ze schudde haar hoofd even. 'Nee, ik dacht even....,' ja wat dacht ze eigenlijk? Een antwoord op die vraag was na al die maanden toch ook wel fijn. Haar gedachten werden weggetrokken toen Alaric zich had voorgesteld en Eres tot het volle besef kwam wie ze tegenover zich had. Ze knikte naar hem, wanhopig proberend het rood van haar wangen te negeren. 'Gewoon Eres is verder ook prima,' zei ze daarna op haar beurt. Ze zocht een anders gespreks onderwerp. Iets wat haar een beetje afleiding zou geven. Haar blik bleef op hem, al zag ze dat zich achter hem alweer mensen verzamelden voor de tweede helft van het optreden. Een kleine twinkeling van herkenning en daarmee enthousiasme lag in haar ogen. 'Ik ben hier om dezelfde reden,' zei ze als reactie. Nieuwsgierigheid naar alle muziek en de mensen. Naar alles eigenlijk. 'Eres, time is ticking. Two minutes,' het duidelijke Shadraanse accent van Zateph liet Eres zich naar de man omdraaien. 'Just a minute Zateph. Promised,' antwoordde ze zelf in zijn thuistaal terug. Het was te horen dat ze al langere tijd het Shadraans beheerste. Haar blonde lokken zwiepten zachtjes mee toen ze zich weer tot Alaric keerde. Ze wilde zich naar hem verontschuldigen, maar hij was sneller. 'Geen enkel bezwaar. Het is een groot compliment eerder,' zei ze, een beetje verbaasd. Ze keek nog een keer naar de mensen. 'We gaan weer beginnen,' zei ze zacht tegen Alaric. Ze knikte hem nog een keer toe en nam daarna haar plaats weer in bij de twee mannen. Ze verwelkomde de nieuwe gasten en de mensen die waren blijven staan en zette een Novaans stuk in.

De tweede helft van het optreden had nog beter geklonken dan de eerste. Er waren nog een aantal Cassiaanse stukken voorbij gekomen, een enkele Shadraanse en nog wat Erdse muziek. Uiteindelijk hadden de drie muziekanten hun laatste noten laten wegsterven en keerde de stilte terug over de tuinen. Een applaus volgde van de toehoorders en een bescheiden buiging van Eres en de twee anderen was de reactie hierop. Ze bedankten iedereen en wenste hen een prettige avond verder. Daarna legde ze haar viool terug in de koffer. 'Die man van de pauze he....kende je hem?' Eres' blik keek op naar Antonius bij de vraag. 'Nee, of, ik weet het niet. Hij is de nieuwe beschermheer van Cassia. We hebben elkaar per brief gesproken,' legde ze uit. 'Nou, ik moet terug naar Marsha en Zateph ontmoet hier vrienden in de kroeg. Vraag hem anders of hij wat wilt drinken. Anders zit je ook maar alleen in dat kantoor,' klonk de ongegeneerde logica van de man verder. 'Oh, nee dat kan ik echt niet maken. Hij heeft vast veel betere dingen te doen,' ratelde ze door maar Zateph pakte haar bij haar schouders en draaide haar om om haar daarna en zetje in de goede richting te geven. Zijn boodschap was duidelijk en met een beetje onzekerheid stapte Eres op Alec af. 'Ik hoop dat de tweede helft was zoals je verwachtte,' begon ze met een kleine glimlach. 'Ik ben klaar voor vanavond, dus misschien, kan ik Oak's Field laten zien?' vroeg ze daarna, de duidelijke onzekerheid in haar stem.

Alec kon het niet helpen dat zijn ijsblauwe irissen verwonderd schitterden toen enige herkenning in Eres’ ogen doorblonk, aangezien ook zij hier vanuit nieuwsgierigheid was gekomen. Blijkbaar hadden ze iets gemeen…
Net toen hij er iets over wilde zeggen, werd zijn aandacht getrokken door Zateph die in het Shadraans tegen Eres sprak. Ondanks dat het niet bepaald op zijn moedertaal leek, had Alec het zich in de vele jaren van zijn zeer rijkelijke leven aardig eigen gemaakt, net zoals de meest voorkomende talen van de andere planeten. Het maakte het converseren met belangrijke personen van talloze plekken gewoon zoveel gemakkelijker en bovendien… was alleen Fealwen er nog die zijn oorspronkelijke taal sprak, op misschien enkele historici na…
Hm… Soms voelde hij zich werkelijk één of ander... "eeuwenoud object", tentoongespreid in een museum ter bezichtiging… Al verraadde zijn uiterlijk in eerste instantie niet veel meer dan dat hij een vitale man van enig belang was van rond de tweeëndertig jaar. Het waren in feite zijn ondoordringbare blik, haast… plechtige houding en zangerige, soms poëtische woorden die als enige weggaven dat schijn bedroog, dat Alec... buiten een tijd dan zijn eigen stond… Alsof hij zo uit het boek der legenden was komen wandelen.
Toen Eres zich weer tot hem richtte, ontmoette hij haar blik. Haar woorden als antwoord op zijn vraag, deden zijn mondhoeken enigszins omhoog krullen. Een kort knikje toonde dat hij het apprecieerde dat zijn aanwezigheid tot dusver gewenst was. Een kort afscheid volgde, waarbij hij haar en de anderen nog een gemeend succes toewenste, al betwijfelde hij of ook maar iemand van hen dit nodig had...
Onder het geluid van Eres’ melodieuze stem die de aanwezigen verwelkomde, begaf Alaric zich terug naar zijn eerdere plek, ergens achteraan de menigte.

Verscholen achter de ruggen van velen en in het schemerduister in de tuinen, keek Alaric aandachtig toe hoe de muzikanten hun kunsten toonden. Waar hij eerder al overweldigd was geweest bij de passie en de pure expertise waarmee ze de muziek tentoonspreidden, werd hij ook nu in de één na de andere indrukwekkende melodie geworpen, als een schip in een kolkende zee. Ondanks dat er stukken werden gespeeld van alle verschillende planeten, leek het geheel naadloos op elkaar aan te sluiten. Lied na lied waande Alec zich op een andere plek. Herinnering na herinnering sijpelde door in zijn gedachtes… De reizen met Fealwen naar Nova, de bezoeken met Tyr op Erd… voor zo kort dat laatste ook geduurd had…
Zijn eigen “missies” in opdracht van zijn meesters en meesteressen op Shadra. Hm, ja… zelfs die ene glipte nog zijn hoofd binnen…
Bij het tweede Cassiaanse stuk, sloot Alaric op een zeker moment even genietend zijn ogen. Het was een ouder lied dan de rest en beroerde daarmee onbewust zijn trotse, Cassiaanse hart. Voor even bleef hij zo staan, verlost van de druk die hij had gevoeld sinds Tyr’s onverwachte verdwijning… Het voerde hem terug de tijd in, naar de tijd aan… Helena’s hof, aan zijn leven lang geleden en allang verloren. Een leven vastgelegd in stoffige boeken, weggestopt in overvolle bibliotheken, maar nog zo voelbaar in hemzelf, alsof hij er ieder moment nog naar terug kon keren…
Het was een lange tijd geleden sinds iets hem zo geraakt had…

Volledig meegenomen in het optreden van de drie getalenteerde muzikanten, schemerde er haast enige teleurstelling door in zijn blik toen de laatste noten gespeeld waren. Aansluitend met de andere toeschouwers, klapte Alec lachend in zijn handen, terwijl zijn blik goedkeurend van muzikant, naar muzikant ging, eindigend bij Eres.
Nadat het applaus verstomde en de menigte zich weer verder spoedde naar het volgende spektakel, bleef Alaric echter kalm staan. Niet alleen voelde hij zich niet bepaald geroepen zich zo in de drukte te storten, maar het was ook niet meer als gepast dat hij in ieder geval Eres een goede avond zou wensen voor ze elkaar vast weer eens op Starshine Academy zouden treffen.
Hij wachtte daarom geduldig tot hij een goed moment zou zien om haar gedag te zeggen, toen ze plotseling al naar hem toekwam, wellicht met hetzelfde idee…?
Een innemende glimlach stond als vanzelf op zijn gezicht op het moment dat ze weer voor hem stond en hij haar eerste woorden hoorde. “Meer dan dat…” reageerde hij, zijn stem warm en zacht. Uit lichtelijke verwondering kantelde zijn hoofd iets opzij toen ze nog iets leek te willen zeggen. Zijn wenkbrauwen schoten ietwat omhoog bij haar vraag, duidelijk… verrast. Een... uitnodiging...? Dat had hij niet verwacht…
Uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid het van zijn verwondering. Een aangename, gedempte lach ontsnapte zijn mond, terwijl Alaric zich zo draaide dat hij naast Eres kwam te staan. “I would be honored, …Eres.” prevelde hij gemeend in het Shadraans, zoals hij haar eerder had horen doen, al was zijn Cassiaanse accent nog enigszins hoorbaar, waardoor het geheel een... exotisch tintje kreeg. Ter ondersteuning van zijn woorden, boog Alec zijn arm enigszins, ten teken dat ze de hare er doorheen kon rijgen als ze dat wenste -wederom een eeuwenoud, maar niet versleten gebaar van hoffelijkheid van zijn kant en wellicht ook een manier om iets warmer te blijven in deze nachtelijke, koude lucht…

Eres wist niet precies wat ze nou verwacht had. De vraag was een beetje onbeholpen geweest en ook eigenlijk alleen maar onder druk. Maar Antonius had wel gelijk. Als ze hier niet was blijven rondhangen, dan was ze waarschijnlijk na een afscheid van de twee mannen terug naar de school gegaan om daar in het stille kantoor de papierwerken door te nemen die Savador haar achter gelaten had en die zich elke dag leken te vermenigvuldigen. Het zou fijn zijn om voor de verandering weer eens een avond in het gezelschap van een andere volwassene door te brengen. Eres hield zielsveel van haar dochter, maar sommige dingen konden ze gewoon niet bespreken. Ze zou het niet begrijpen. Een avond zonder werk klonk ook wel fijn. Maar het waren dingen die ze zichzelf ontzegde. Zij was degene die ervoor koos om direct na het dinner zichzelf in het kantoor op te sluiten om te gaan werken. Eres had weinig aansluiting met haar collega's en zolang ze nog zoveel met zichzelf in de knoop zat zou die afstand ook wel blijven vreesde ze.

Eres wist dan ook niet echt wat ze precies voelde toen Alec toestemde om samen op te trekken. In elk geval voor een paar uurtjes. Het was niet dat ze die tijd niet met hem wilde doorbrengen. In zijn brieven was hij een vriendelijke man gebleken en ze zou hem alleen daarom al graag beter willen leren kennen. Maar Eres wilde de man ook niet van zijn werk afhouden en misschien overviel de spontaniteit van haar vraag en zijn antwoord haar een beetje. Maar nu had hij ja gezegd en ze zou doorzetten. Ze glimlachte naar hem. 'Not bad,' klonk Eres' eigen Shadraanse accent. 'Oh, een moment,' verontschuldigde ze zich daarna en liep terug naar Zateph en Antonius. Na hen een kort vaarwel te hebben gezegd pakte ze haar jas en de vioolkoffer om daarna terug te lopen naar Alec. Ze haakte haar arm door de zijne die hij zo hoffelijk had uitgestoken. 'Oak's Field is misschien niet heel groot maar het is fijn om soms wat anders te zien dan het kasteel van de school. Voor de leerlingen is het vooral een kans om stoom af te blazen van de lessen. Er zijn regelmatig markten en veel café's en kroegen. Is er iets dat je graag wilt zien wellicht?' vroeg ze zacht toen ze merkte dat ze ongevraagd de lerares aan het uithangen was met alle informatie die ze op hem afvuurde.

Alaric knikte geduldig toen Eres aangaf dat hij nog even moest wachten. Zijn ogen volgden haar toen ze de laatste zaken afhandelde en zich uiteindelijk weer bij hem voegde. Ongemerkt verbreedde zijn glimlach iets toen ze haar arm door de zijne haakte. In een kalme pas begon hij arm-in-arm met haar door de tuinen te wandelen, richting het rumoerige dorp waar alle festiviteiten nog in volle gang leken te zijn. Waar hij kon probeerde hij zoveel mogelijk de ijzige wind voor haar op te vangen met zijn rug of zij. Ondertussen luisterde hij aandachtig naar haar uitleg over Oak’s Field, af en toe een gedempte “Hm.” uitend ten teken dat hij ieder woord hoorde. Met iedere stap, keek hij geïnteresseerd zijn ogen uit. Het was waar dat het dorp niet bijzonder groot was, maar toch had het op een bijzondere manier zijn aandacht getrokken. Wellicht… kwam dat ook wel door een zekere muzikante die hij er had “gevonden”... Het was een aangenaam idee om hier voor de afwisseling tijd te kunnen doorbrengen als hij behoefte had aan ontspanning.
Over ontspanning gesproken.. was het Alec niet ontgaan dat Eres wat… nerveus leek in zijn buurt. Of dat door zijn aanwezigheid kwam, het feit dat ze nu dicht naast elkaar liepen, of omdat ze überhaupt niet verwacht had dat hij daadwerkelijk in zou stemmen met haar idee samen wat tijd te spenderen, kon hij niet zeggen.
Het zorgde ervoor dat Alaric haar eventuele zorgen probeerde weg te nemend door haar af en toe een vriendelijke glimlach te tonen en haar ogen hier en daar te ontmoeten met zijn geruststellende blik.
Het voelde… apart om na een lange tijd weer zo met een vrouw aan zijn arm te lopen. Vanuit zijn opvoeding was het niet ongewoon dat hij dat deed, maar het was iets anders om alleen met Eres door de straten van Oak’s Field te struinen, iets wat in zijn tijd absoluut niet door de beugel gekund had. Nee, dan had waarschijnlijk één van haar collega’s of zelfs familieleden mee moeten wandelen als chaperonne... Hehe.
Eén van de voordelen van deze eeuw wellicht…? Alec genoot zichtbaar van de uitleg van Eres en het dwalen door het dorp in haar gezelschap. Even was het net alsof hij weer verlost was van zijn alledaagse taken en verantwoordelijkheden. Even...

Ze waren inmiddels het drukkere centrum genaderd toen Eres uiteindelijk haar vraag aan hem stelde. Het was de eerste keer in een paar minuten dat Alaric zijn hoofd weer iets haar richting op draaide om haar aan te kunnen kijken, al… had hij haar af en toe vanuit zijn ooghoeken geobserveerd om te zien of ze al iets meer ontspande.
Even viel het stil, aangezien Alec de tijd wilde nemen om over een antwoord na te denken. Onderwijl gleden zijn ogen weer naar de omgeving. Met slechts enkele stappen waren ze op een wat groter plein terechtgekomen, waar vijf muzikanten een opzwepend nummer speelde. Te horen aan het vlugge ritme, vrolijke melodie en de stralende gezichten om hen heen moest het Raziaans zijn. Ondanks zijn Cassiaanse afkomst, leek Alec juist aangetrokken te worden door het aanstekelijke lied. Heel geleidelijk leek zijn anders zo plechtige houding zelfs iets te verslappen...
Een idee kroop zijn gedachten binnen, het antwoord op haar vraag...
Terwijl hij zijn hand plaatste op de arm die Eres door de zijne gehaakt had, keek hij haar plotseling lachend aan. “Ik zou graag eens zien… hoe jíj stoom afblaast, Eres.” prevelde hij uitnodigend. Alsof hij het schoolhoofd van Starshine Academy haast letterlijk over een drempel heen wilde helpen, leidde hij haar zachtjes nog steeds verder en verder het plein op.
Steeds luider en duidelijker omringde het geluid van de vrolijke, dansende mensen, klinkende glazen en prikkelende muziek hen, terwijl Alec ongestoord met Eres verder stapte.
Verder en verder... en verder...
Pas toen ze aan de rand van de feestende menigte stonden, liet hij haar los en stak in plaats daarvan -net ietwat speelser dan eerst- zijn hand naar haar uit. “Mag ik deze dans…?” klonk het aanlokkelijk, waarbij Alec een lichte buiging voor haar maakte om het geheel af te maken.
Wie weet dat dit hen beiden zou kunnen helpen voor even, voor één avond, te ontsnappen aan hun gewoonlijke “rollen”...

Muziek:

Ze ontspande langzaam wat. Het was voornamelijk te danken aan de rusige sfeer die hij uitstraalde. Zijn kalme tred die haar automatisch meetrok in zijn rustige manier van lopen. Het zorgde ervoor dat Eres ongevraagd informatie over Oak's Field op de man begon af te vuren. Maar zodra ze door had dat ze hem wel heel erg kon overvallen met deze stroom aan woorden stopte ze met de vraag wat hij wilde.

Haar ogen dwaalde langs de omgeving. Ze waren in het middelpunt van het festival terecht gekomen op zo'n plek die elke stad of groot dorp wel kende. Zo'n plek waar alle wegen samen kwamen en van waaruit waarschijnlijk het dorp ooit begonnen was. De rest was om dat middelpunt heen gebouwd en uitgebreid. Hier in het centrum was het druk. Een stuk drukker dan daarnet in de tuinen waar zij tot dan toe meerendeel van de avond had doorgebracht. Het was prachtig om te zien hoe mooi Oak's Field kon zijn, verlicht door de vele kaarsen en lantaarns. Alle vrolijke mensen op straat. Het gelach en de heerlijke etensgeuren die overal over je heenspoelde en je meetrok in hun gevoel. Maar Eres draaide haar hoofd naar Alec, die na haar laatste vraag nog steeds geen antwoord had gegeven. Plotseling keek hij haar aan, lachend en vol zelfvertrouwen. 'Hoe ik...,' begon ze maar verder wilde de woorden niet uit haar mond komen. Ze liet zich, door hem geleid, meevoeren naar de rand van de geìmproviseerde dansvloer waar de hakken van de vrouwen over de stenen klikte en ze niks anders dan lachende gezichten kon ontwaren. Vooral niet wanneer er een misstap gezet werd en dat tot komische stunts leidde. Dansen? Ze wist dat ze het kon maar sinds haar ongeluk had ze het amper nog gedaan. Toch waren de stappen van de wals, de tango, de foxtrot en zelfs de quickstep haar zo vertrouwd. Ze had het afgedaan als iets uit haar vorige leven. Een leven wat ze misschien wel nooit meer volledig zou herinneren.

Hij liet haar los. Eres' emeraldgroene ogen volgde hem toen hij met een lichte buiging naar haar zijn hand uitstak en haar ten dans vroeg. Een beetje opgelaten door de menigte wist Eres in eerste instantie niet wat ze moest zeggen. Uiteindelijk zette ze de vioolkoffer op de grond, haar jas overheen. 'Ik kan me de laatste keer dat ik gedanst heb niet meer herinneren,' gaf ze zacht met een kleine glimlach toe terwijl ze haar hand in de zijne legde.

Alaric wachtte geduldig op haar reactie terwijl zijn ogen nieuwsgierig op haar gezicht bleven rusten, alsof hij probeerde te peilen hoe Eres zijn vraag zou opvatten en of het haar zou helpen zich meer te ontspannen. Toen ze uiteindelijk de vioolkoffer en haar jas op de grond legde en zijn ogen weer ontmoette, schonk hij haar zijn luchtige, kalmerende glimlach, een glimlach die je als het ware vertelde dat het leven nog niet eens zo slecht was. Zijn vriendelijke, blauwe ogen maakte het geheel af en gaven je haast het gevoel alsof één van je betere vrienden tegenover je stond en niet een Legendarische Magiër.
Bij haar woorden knikte hij begrijpend. “Geen probleem. Dan…” Zijn blik gleed even af naar hun handen toen ze zijn hand vastpakte. “.. maken we nu gewoon wat nieuwe herinneringen.” sprak hij lachend om haar wat gerust te stellen. Expres de tijd nemend haar langzaam de dans in te leiden en haar niet onverhoopt te overvallen (dat had hij zojuist waarschijnlijk al genoeg gedaan), liet hij haar eerst een voorzichtig rondje draaien en begon zelf zijn lange lijf verrassend soepel (zeker gezien zijn werkelijke leeftijd..) op de muziek te bewegen. De twee nieuwste, blonde feestgangers maakten kort wat los in de menigte die bemoedigend joelde en hen spontaan meenamen in het feestgedruis door meer plek voor hen te maken op de geïmproviseerde dansvloer. Het bracht een bredere lach op Alec’s gezicht. Dit waren de momenten waarop hij zijn functie des te meer kon waarderen en tegelijkertijd de mensheid kon waarderen. Het stond boven alle herinneringen die hij ook bezat over tijden aan oorlog, pijn, dood, verderf en verdriet… Het feit bleef dat hij uiteindelijk waarschijnlijk een lang, zo niet oneindig leven had te leven. Dan kon zijn geest maar beter beheerst worden door positieve gedachten en helder gekleurde emoties dan de schaduwen van negativiteit. Om dezelfde reden greep hij alle mogelijkheden aan deze rust te bewaken en bewaren en ook over te brengen op anderen, onder wie Eres.
Kalm deed hij een stapje in haar richting zonder de dans te onderbreken, om zo zijn grote hand zachtjes op haar middel te leggen. De ander lag nog in de hare, waardoor hij hun lichamen meer gelijkmatig op het opzwepende ritme van de muziek kon leiden. Onderwijl zocht hij regelmatig haar ogen op om te zien hoe het met haar gemoedstoestand gesteld was.
Het was een goed begin van een al interessante avond, althans.. dat hoopte hij.

Het lag aan zijn manier van spreken, of misschien was het zijn geruststellende glimlach. Maar hij nam haar onzekerheden weg door simpelweg haar hand in de zijne te nemen en haar mee de geïmproviseerde dansvloer op te leiden. De rok van haar jurk zwierde voorzichtig mee met de draai die Alec haar liet maken. Toen ze weer tegenover hem stond was er een voorzichtige glimlach op Eres' gezicht gekropen. Heel even schoot haar blik naar de andere dansparen die ruimte leken te maken zodat zij zich bij hen konden voegen. Uit automatisme vond de hand die hij niet vast had zijn schouder en bleef daar losjes op liggen. Daarna leken haar gedachten stil te komen liggen. Haar lichaam wist exact welke stappen er gezet moesten worden, of ze hem vst moest blijven houden of hem los moest laten. Welke kant ze op moest draaien. Alleen de richting gaf Alec aan. Hij moest hen veilig tussen de andere dansende paren door zien te leiden. Maar daar leek de man geen enkele moeite mee te hebben.
De voorzichtige glimlach die aan het begin van de dans op Eres' gezicht had gestaan werd langzaam steeds iets groter en oprechter. De muziek, de dans, het maakte iets in haar los waardoor ze zich kon ontspannen en weer even plezier kon hebben. 'Ik ben aangenaam verrast,' zei ze plotseling zachtjes. 'Voor een Raziaanse dans, dans je hem vrij goed. Al heb jij de tijd gehad om te oefenen,' ging ze verder waarbij ze zelfs een poging deed om een grapje tegen hem te maken. Het was de sfeer die hij met zich meebracht. Het deed je vergeten wie je eigenlijk tegenover je had. Al had ze niet het gevoel dat hij een complete vreemdeling was gezien hun briefverkeer. Dit was niet ech hoe ze de avond had voorgesteld. Dit was veel beter. Maar op het moment dat ze nog een draai maakte schoten beelden voorbij. Razendsnel. Met een keer knipperen waren ze verdwenen. Het was zo plotseling geweest dat Eres zich afvroeg of ze het zich niet gewoon ingebeeld had. Daar was het weer. Een beeld, heel kort en ongrijpbaar. Maar zeker geen verbeelding. Het bracht haar in verwarring waardoor ze misstapte en tegen een ander danspaar dreigde te vallen. Wat had ze zojuist gezien?

Ze had haar wangen zachtjes voelen gloeien toen hij het compliment terug gaf aan haar. Dat zou toch ook wel meevallen. Maar als ze zichzelf van een afstand gezien had, dan had ze geweten wat hij bedoelde. In heel haar houden schemerde overduidelijk door dat ze les gehad had. En lang ook. Niet alleen les maar ook vele uren oefening. Toch voelde het niet zo voor Eres. Haar lichaam wist wel wat het moest doen maar haar hoofd zou niet weten waarom. Het was zijn tweede opmerking geweest die Eres voor een moment haar blik had laten afwenden. De glimlach was daarmee meteen van haar gezicht geveegd. Haar woorden waren vrij letterlijk bedoeld geweest. Maar dat had hij natuurlijk niet kunnen weten. Haar blik was langzaam terug gegaan naar Alec, verontschuldigend. 'Ik..,' was ze zacht begonnen maar verder dan dat was ze niet gekomen. Dat was het moment dat ze had gedacht iets voorbij te zien flitsen.

Ze wist zeker dat ze zou vallen. Eres had haar ogen al dichtgeknepen tot ze voelde hoe de sterke hand die de hare nog altijd vast had haar in een razendsnelle reactie terug trok en zo een lelijke val van haar en het andere danspaar voorkwam. Dicht tegen hem aan voelde ze haar wangen opnieuw rood worden, al was het ditmaal van schaamte. Ze keek weer naar hem op toen hij weer een stap terug zette en haar zacht vroeg of alles goed ging. 'Ik.. ik weet het niet,' stamelde ze zachtjes. Een nieuwe flits schoot door haar hoofd. Een waardoor ze Alec verschrikt losliet en achteruit viel. Ze hoorde om zich heen de muziek verstommen. Ze glimlachte een beetje ongemakkelijk en verlegen terwijl ze zichzelf weer op haar voeten probeerde te duwen. Haar hoofd bonkte als een gek. Waar was dat ineens vandaan gekomen?