Hm… Nee, het lukte niet meer. Hij kon zich niet meer goed concentreren. De letters dansten werkelijk voor zijn ogen en begonnen een heel eigen leven te leiden als hij niet oppaste, dus keek Alaric tenslotte maar op van zijn papieren en slaakte een diepe zucht. Het was ergens midden op de dag aan de stand van de zon te zien, al had hij zelf de tijd al eerder uit het oog verloren, zoals wel vaker gebeurde als hij volledig opging in zijn werk. Het moest waarschijnlijk rond lunchtijd zijn als hij de vele, opgewekte stemmen buiten mocht geloven. Zijn ijsblauwe ogen gleden naar de plek waar hij de geluiden vandaan hoorde komen, naar het open raam in zijn vertrekken waar een koele lentebries de lichtgrijze gordijnen speels liet bewegen bij elke zucht.
Op lange dagen als deze vergat hij soms haast waar hij zich bevond en hoe deze plek in werkelijkheid bruiste van leven. Hij hield van zijn baan, meer dan hij van tevoren had gedacht toen hij meer uit nood de taak als Beschermer van Cassia op zich had genomen, maar soms vergden de verantwoordelijkheden en verplichtingen die erbij kwamen kijken veel tijd, aandacht en concentratie dan hij voorheen gewend was. Met uiterste zorgvuldigheid probeerde Alec daarom te voorkomen dat zijn werk zijn leven geheel ging bepalen, ook al was het voor hem zijn eerste prioriteit. En de aanwezigheid van zijn collega’s, diens adviseurs, leraren, stagiairs en natuurlijk leerlingen op de school zorgde ervoor dat hij daarnaast nog voldoende met beide benen op de grond kon blijven staan en zichzelf als persoon ook niet volledig uit het oog zou verliezen.
Met daarom een zekere berustende glimlach om zijn lippen, stond de man uiteindelijk op uit zijn stoel, rekte zich eens uitgebreid uit om zijn verstijfde ledematen te doen ontwaken en wandelde in een kalme pas naar het raam, welke hij uitnodigend wat verder opentrok om een blik naar buiten te kunnen werpen. Direct lachte een menigte mensen hem toe, allen bezig met hun eigen, drukke levens op de school, het leven van alledag wat hij al vele eeuwen geleden achter zich had gelaten. Met zijn onderarmen steunend op het venster, keek Alaric naar hen, met interesse, met… een zekere nieuwsgierigheid en ook… verlangen. Hij kon zich niet heugen dat hij zich voor het laatst zo… vrij en onbezorgd had gevoeld…
Hoe zou het zijn om nu tussen hen te kunnen staan en voor even verlost te zijn van de lasten van een eeuwig leven, van een rijke geschiedenis en een rol wat hem altijd op de voorgrond plaatste, al had dat niet altijd zijn voorkeur…?
Langer dan gepland bleef hij daarom kijken, aandachtig observeren, alsof hij op het buitenterrein van deze magische school het antwoord hoopte te vinden op al zijn vragen…
Het waren uiteindelijk de aangename zonnestralen die plots achter de wolken tevoorschijn kwamen en zijn gelaat verwarmden die hem daarbij het laatste zetje gaven om het niet enkel bij kijken vanaf een afstand te laten blijven. Hij had best een pauze verdiend, dacht hij zo. Het meeste werk was gedaan en hij liep in ieder geval op schema en met sommige dingen juist voor. Het zou hem goed doen een frisse neus te halen en de Toren voor even te verruilen voor een ander landschap en mensen om hem heen. Alaric bleef tenslotte een “mensenmens”, iemand die niet gemaakt was om al zijn dagen in eenzaamheid in zijn vertrekken te slijten, zoals… sommige van zijn collega’s soms leken te prefereren…
Met zijn kenmerkende goede moed, trok hij zich daarom tenslotte terug van het venster, draaide zich om en vertrok uit Ilma.

Eenmaal buiten aangekomen begon hij aan een lange wandeling over het terrein, de omgeving nauwkeurig in zich opnemend en leraren, stagiairs en leerlingen begroetend. Aangezien hij nu langer op Starshine Academy verbleef en hij het niet meer dan gepast vond om zijn aanwezigheid kenbaar te maken, om zo enige verbondenheid te creëren met zijn huidige woon- en werkplek, was Alec voor velen inmiddels een bekend gezicht en werd hij zelfs in de meeste gevallen met zijn kortere, familiaire roepnaam aangesproken. Het zorgde ervoor dat hij nu in een allerbest humeur zijn weg vervolgde naar een nog onbekende bestemming.
Hm… Als hij zich niet vergiste, zou hij hier links moeten als hij uiteindelijk bij het grasveld wilde komen en rechts dan- Oh. Hij hield zijn pas abrupt iets in bij het opmerken van een bekende plek, waar hij echter nooit eerder daadwerkelijk heen was gelopen, hij had het enkel gepasseerd: de stallen.
Direct kroop een idee zijn gedachten binnen: Ah ja… Hij had Roxanne nog beloofd haar eens op te zoeken of een afspraak met haar te plannen om het één en ander voor de aankomende excursie die ze organiseerde te bespreken, aangezien hij hier graag als begeleider bij aan wilde sluiten, en daarbij… om gewoon in persoon kennis te maken. Wie weet zou zelfs de situatie rond Shyvana, waar Evelynn hem op geattendeerd had, ter sprake komen, maar… daar was hij voor nu nog voorzichtig meer richting haar, omdat de lerares waarschijnlijk al genoeg aan haar hoofd had. Hij kende de zwartharige vrouw met de indringende, blauwe ogen wel van gezicht en was haar vast weleens in en rond de school tegengekomen, maar echt daadwerkelijk voor langere tijd met haar gesproken, had hij niet. Om zich daarom gelijk maar van zijn beste kant te laten zien nu hij toch in de buurt was en om zijn afspraak na te komen, begaf Alec zich zonder twijfel richting de stallen, op zoek naar haar. Onderweg kon hij nog net een iets te enthousiaste stalhulp met roodbruine lokken en grote, groene ogen ontwijken die luid neuriënd toevallig zijn richting op was gesneld na haar klusjes te hebben afgerond.
Net voor hij bij de ingang aankwam, bemerkte hij tegelijkertijd al vele energieën waarvan sommigen hem glimlachend deden opkijken. Hm, er waren blijkbaar ook Cassiaanse dieren aanwezig, al kon hij niet direct zeggen welke… Interessant. Het fascineerde hem zoals zoveel dingen dat deden met zijn leergierige aard, waardoor de Heer van het Water zich onwillekeurig afvroeg waarom hij niet eerder even stiekem een kijkje had genomen op deze plek. Dat de dieren daarbij ook zijn aanwezigheid op leken te merken, was enigszins hoorbaar aan het geluid wat hij hen hoorde produceren binnen in de ruimte. Oeps…
Om hen daarom niet al te plotseling te overweldigen met zijn komst, bleef Alec tenslotte op enige afstand bij de ingang staan en liet zijn onderzoekende blik in het rond gaan om wellicht Roxanne te vinden, als ze op dit moment in of rond de stallen aan het werk was.
He did hope so…

Hij had haar niet daadwerkelijk horen aankomen, maar ondanks dat had hij geweten dat.. iemand onderweg was naar hem. Het was één van de vele uitingen van zijn getrainde magie dat hij eveneens de magische energieën in anderen kon bemerken, al kon hij niet van een dergelijke afstand bepalen welke elementen daarbij overheersten. Daarmee bleef de ware identiteit van de persoon nog voor hem verzwegen. Het was daarom alsnog enigszins een verrassing wie er uiteindelijk om de hoek van het gebouw verscheen. Haar lange, inktzwarte lokken vielen hem als eerste op, gevolgd door de gelijkend blauwe ogen die zich zonder twijfel in de zijne boorden. Haar glimlach werd door hem beantwoord met één van hemzelf, een gemeende, aangename. “Roxanne.” sprak hij haar naam zodra hij haar herkende, doordrenkt van gemeende hartelijkheid en een licht accent, bij wijze van begroeten. Haar opmerking over de dieren liet bij hem even een aanstekelijke lach ontsnappen, welke naadloos leek aan te sluiten bij zijn vriendelijke, heldere ogen en charmante uitstraling. Zijn blik dwaalde voor enkele tellen af toen ze verder sprak, maar ieder gesproken woord bereikte hem wel degelijk.
Een korte stilte viel toen het laatste woord van haar kant gezegd was, alsof Alaric eerst zijn gedachten verder wenste te ordenen voor hij zou reageren. Het was een kenmerkende gedraging bij hem wat toonde dat hij doordacht handelde. Zeker uit professioneel oogpunt kwam dit naar boven, al had hij er zichtbaar geen moeite mee om daarnaast iets van zijn spontanere, onderliggende karakter aan haar te tonen, toen hij vervolgens kalm naar haar toe wandelde om één van haar handen in zijn ruwe, grotere handen te nemen en er vluchtig een kus op te drukken. Het was puur een beleefde wijze van ontmoeting, zoals hij dit lange tijd geleden had meegekregen. In sommige situaties wilde het nog weleens boven komen dwarrelen. “Het is goed je te zien.” benadrukte hij daarbij glimlachend, alvorens hij over zou gaan tot het verklaren van zijn komst. Voorzichtig liet hij haar hand weer los om zijn eigen handen in elkaar op zijn rug te vouwen, zijn borst iets vooruit, en zo zijn gewoonlijk statige, serene houding weer te herstellen. “Ik meende dat ik je nog de belofte had gemaakt je eens op te zoeken voor een gesprek rond de excursie die je aan het plannen bent.” begon hij vervolgens aan zijn uitleg. Alaric sprak dan wel degelijk vloeiend Kovomakaans, maar zijn haast plechtige manier van spreken, gepaard met het lichte, (voor velen) onbekende accent, verrieden dat er meer schuilging achter hem dan wellicht op het eerste oog zichtbaar werd. Het waren dit soort kleine details die weggaven dat hij in werkelijkheid uit een tijd ver van deze stamde, ook al liet zijn uiterlijk doorschemeren dat hij haast niet ouder dan 32 jaar zou kunnen zijn. “En daarbij…” ging hij nog verder, waarbij hij haar kort observeerde vanuit zijn ooghoeken. “..wilde ik ook graag weten hoe het nu met je gaat.” Alec was uiteraard niet vergeten wat Roxanne de laatste tijd had doorgemaakt, dus vond hij het niet meer dan gepast hier ook een opmerking over te plaatsen, naast dat hij oprecht geïnteresseerd was in haar welzijn. It was just who he was.
Onderwijl toch ook zichtbaar nieuwsgierig geworden naar de dieren in de stal, begon hij zich in een beheerste pas richting de stallen te verplaatsen, op een wijze waarin hij nog wel in gesprek bleef met Roxanne en hij eveneens teruggefloten kon worden als het toch niet de bedoeling was dat hij zich deze kant op begaf. Maar hij moest gewoon… even kijken, als ze het toeliet. Vooral het aanwezige Cassiaanse dier leek zijn interesse nog meer te prikkelen, dus liep hij bedachtzaam verder tot hem verteld zou worden dit niet te doen.