Het had de hele nacht gesneeuwd en het hele bos was omgetoverd in een waar winterwonderland. Een dik pak wit kraakhelder poedersneeuw had al het kreupelhout en de wandelpaden bedekt in een egale laag van schoonheid. Haast onaangetast, afgezien van de verschillende sporen achtergelaten door de vele bosdieren. Ook de boomtakken hingen verzwaard onder de sneeuw lager dan gewoonlijk. Een tak had het er zo zwaar mee dat hij te ver doorzakte en eindelijk ontlast werd van het gewicht wat met en doffe plof naar de grond viel. Regelrecht in de nek van een hardloopster. ”Oeh! Oeh! Oeh! Koud! Koud! Koud!” Haar stem galmde dof door het bos dankzij de geluiddempende sneeuwlaag. Roxanne ritste zo snel ze kon haar warme vest open om de sneeuw van zich af te laten vallen. Misschien had ze toch een sjaal om moeten doen…
Gyp, haar hond stond verbaast naar haar op te kijken terwijl ze daar als een malle de sneeuw van zich af schudde. Ze begon in zichzelf te grinniken want god wat moest ze er raar uit gezien hebben. Met een glimlach op haar lippen vervolgde ze weer haar hardlopende weg over het bospad. Tenminste… het leek op een bospad…
Gyp rende vrolijk met haar mee met een dooie tak tussen zijn kaken geklemd. Ze vond het heerlijk om met haar trouwe viervoeter het bos in te gaan. Ze genoot ervan om te zien hoe de border collie ervan genoot. Hij rende enthousiast voor haar uit, met grote sprongen door de sneeuw en hapte af en toe naar de vallende sneeuw van de boomtakken. Roxanne bleef ondertussen op een stevig maar gestaag tempo haar ene voet voor de andere zetten. De stoomwolkjes bij elke ademhaling uit haar mond. Het bos leek een stuk leger door de egale witte bodem. Alsof de goden van het woud een gigantische gum had gepakt en alle grond en het kreupelhout weg hadden gewist. Het had een heerlijk ziel zuiverend effect, wat de glimlach op haar lippen alleen maar breder maakte. Maar die glimlach zou snel vervagen toen er uit het niets een ree voor haar en de hond weg schoot. Roxanne kwam geschrokken tot stilstand maar Gyp had andere plannen en schoot er achteraan. ”Gyp.. Gyp! Kom hier!” vloekende rende ze achter de hond en de ree aan. ”Gyp! Hier! Nu!” maar hij was veel te snel. Met moeite probeerde ze tussen half verstopt kreupelhout te manoeuvreren en ondertussen de wegstuivende hond in de gaten te houden. Gelukkig lieten ze een mooi spoor achter dus als ze hem uit het oog verloor kon z- SCHLACK

Een verstopte berenval klapte met een misselijkmakende klap dicht rond haar linker sportschoen en Roxanne viel voorover in de sneeuw. Het volgende moment werd de stilte in het bos doorbroken met zo’n luid gekrijs en gevloek dat de vogels in de bomen verschrikt opvlogen. Het zweet brak haar uit toen ze eindelijk haar longen had leeg geschreeuwd en ze hijgend met dicht geknepen ogen op de grond bleef liggen en haar paniek en de pijn onder controle probeerde te houden. Haar handen knijpend in de dode bladeren en twijgjes op de grond. Ze voelde haar maag omdraaien en een neiging om over te geven liet haar kokhalzen. Ze wilde zich omdraaien en tegelijkertijd wilde ze zich absoluut niet bewegen. Shit! Ze zat echt diep in de nesten en ze had geen idee hoe ze zich hier uit ging redden. God wat een vreselijke scherpe pijn was dit!


@Eleanor

Click voor de schreeuw van Roxanne ;'3 Hoop dat je er iets mee kan XD

Winter. Het was niet het favoriete seizoen van Eleanor. De winter betekende kortere dagen, meer slecht weer en bewolking en minder licht, en daardoor voelde ze zich toch automatisch wat minder energiek en vrolijk als dat ze normaal was in de warmere seizoenen, waarin de zon vroeg in de ochtend op komt en laat in de avond weer onder gaat. Toch zou ze niet klagen. Want het woud waar ze nu doorheen liep, met zijn ondergesneeuwde bosbodem en beplanting, zag er gewoon adembenemend uit. En zoals elk jaar, vergat Eleanor al die nadelen van de winter weer wanneer ze voor het eerst weer een dikke laag sneeuw zag liggen. Het was doodstil in het bos. Het enige geluid kwam van de krakende sneeuw en knisperende bladerlaag er onder wanneer Eleanor er doorheen liep, en af en toe van kleine beetjes die naar beneden vielen, van de bovenste bladeren en takken geblazen door wind. Of misschien werd het eraf gegooid door de vogels die zich in de bomen schuil hielden. Ze waren geruisloos, maar Eleanor voelde aan dat ze haar overal in de gaten hielden.

Een groot voordeel had Eleanor wel in met dit gure winterweer; ze had een heerlijke dikke isolerende vacht. Koud had ze het dus absoluut niet. Eleanor besloot er optimaal gebruik van te maken en liet zichzelf op haar zij vallen in de sneeuw. Een paar keer rolde ze heen en weer, alle vier pootjes in de lucht en haar tong speels uit haar bek. Uiteindelijk stond ze weer rechtop en schudde alle aan haar vacht vast geplakte sneeuw de lucht in. Ze grinnikte even in zichzelf en keek daarna om haar heen, alsof ze wilde checken of niemand haar speelse gedrag gezien had. Maar ze zag niks anders dan de besneeuwde bomen en struiken om zich heen. Ze keek weer voor zich uit en liet haar kop zakken tot de grond. Met een snelle beweging nam ze een hap van de verse sneeuw en kauwde erop totdat ze het door kon slikken als water. Yum, yum. Ze maakte zich klaar om nog een grote hap te nemen maar ze werd opgeschikt door een schreeuw die door merg en been ging. Meteen draaide ze haar oren als schotels heen en weer, om op te kunnen vangen uit welke richting het geluid kwam. Het was duidelijk een schreeuw uit pijn, wat ervoor zorgde dat Eleanor niet twijfelde en het meteen op een sprinten zette, hopend dat ze wellicht tot hulp kon zijn.

Vertrouwend op haar gehoor en reuk, duurde het slechts enkele minuten voor het mens in haar gezichtsveld verscheen. Het mens lag op de grond, haar ogen waren dicht. Oh god, was ze te laat, zou het mens al overleden zijn? Wanneer ze echt dichtbij gekomen was, stak ze haar snuit in de zij van het mens. Meteen voelde ze de warmte en een langzame ademhaling. Gelukkig! Het volgende wat ze wilde doen was vragen wat er gebeurd was, maar wanneer ze wat beter keek zag de voet die vast zat in de berenklem. Het was niet goed te zien wat de verwondingen waren door de schoen die er omheen zat, maar er liep duidelijk wat donkerrood bloed langs de tanden van het ellendige ding. Wie had dat ding hier überhaupt neer gezet? Eleanor snoof minachtend naar het ding. Ze wist dat het in sommige culturen misschien normaal kon zijn om zo te jagen, maar ze vond het enorm laf. Dieren (of in dit geval een mens) die in zulke klemmen terecht kwamen gingen vaak langzaam en pijnlijk dood als ze niet snel genoeg gevonden en uit hun lijden verlost werden. Ze had zelfs gehoord van dieren die geprobeerd hadden hun eigen poot door te knagen om er maar uit te komen. Een misselijk gevoel borrelde op in haar borst. Daar kwam nou net ook haar probleem. Hoe ging ze het mens helpen? Zo'n berenklem openen was voor haar onmogelijk. Ze had geen duimen dus hem open trekken kon ze niet, en haar tanden zouden er niet eens een krasje in krijgen. Het enige wat ze kon doen is misschien helpen met de verwondingen, maar dan zou het mens toch eerst zelf de klem open moeten krijgen. Zwijgend wachtte ze op een reactie van het mens, hopend dat die nog genoeg kracht over zou hebben. Even keek ze achterom. Hulp halen kon ook, maar of ze de weg in dit bos ooit terug zou vinden met al deze sneeuw? Ze betwijfelde het.

Het bloed klopte ruisend in haar oor. Ze probeerde zich te concentreren op logische gedachtes, maar alles werd overspoelt door de pijn in haar voet. Het warme bloed droop langs de scherpen tanden en haar schoen, de witte sneeuw bevlekkend met helder rode vlekken. Ze proefde een ijzeren smaak in haar mond. Ze wist niet hoe lang het had geduurd voor de adrenaline was in gekickt, maar eindelijk leken de zwarte plekken voor haar ogen weg te trekken. Ze wist weer controle op haar ademhaling te krijgen, maar toen ze voetstappen in de sneeuw hoorde - duidelijk van een viervoeter - hield ze deze verschrikt in. Shit! Ze probeerde zich zo stil mogelijk te houden, uit angst dat het misschien een beer was. Tot ze opeens een zachte douw in haar zij kreeg, realiseerde ze zich pas dat het misschien wel haar eigen hond was. Ze keek direct op van de grond recht naar een wolfachtig dier.

"Oh god," wist ze er zacht uit te brengen. Een vaag gevoel van herkenning kwam op borrelen. Roxanne had de adviseur voor haar kunnen herkennen. Het dier voor haar was immers ooit de adviseur van haar eigen thuis planeet geweest. En als VvF lerares was ze maar al te goed bekend met de adviseurs van Kovomaka. Toch schoot het haar nu niet direct binnen in haar clouded mind van pijn, adrenaline en nu ook een onderliggende angst. Ze probeerde zich haar dierencommunicatie lessen te herinneren, maar het enige wat ze herinnerde was hoe slechts ze erin was geweest. De dierentaal beheersen was jammer genoeg nooit iets geweest wat in haar genen lag. Als ze niet vast had gezeten in de berenval had ze nog eventueel in haar dierenvorm kunnen veranderen. Maar dan had ze waarschijnlijk niet eens in deze situatie gezeten.

Opeens hoorde de vrouw een zacht laag gegrom achter zich. Gyp, haar hond had haar terug gevonden en stond nu met opgetrokken lip en rechtopstaande nekharen achter haar. De hond was veel kleiner dan de wolf en zou het nooit overleven in een gevecht. "Gyp no.. down.." fluisterde ze zacht en gespannen tegen de hond. Ze durfde haar stem niet te verheffen. Ze had gezien dat de wolf (nog) niet agressief of vijandig was geweest, maar een vijandige Gyp gevolgd door een schreeuw van Roxanne kon daar in een fractie van secondes verandering in brengen. De hond reageerde eerst niet en stapte dichter op Roxanne en daarbij ook de wolf af. "Down Gyp." met een langzame beweging plaatste ze haar hand op de nek van de hond, waardoor hij eindelijk ging liggen en ze haar vingers om zijn tuig kon wikkelen en hem vast kon houden. "It's ok.. It's all fine.." sprak ze gerustellend, hopend dat ook de wolf hierop zou reageren. Haar gezicht vertrok toen ze net een verkeerde beweging maakte en een pijnscheut door haar voet trok.