Haar fijne handen schoven haast liefkozend over het vergeelde papier van de envelop. Er stond een adres op de voorkant geschreven met een sierlijk handschrift. Ze had duidelijk haar best gedaan om het zo leesbaar mogenlijk te laten zijn. Ondanks de ontsnapte tranen die nog te zien waren op het papier. Het adres was die van de school. Of om nog specifieker te zijn... van Erdore. Lea durfde niet zelf de toren in te gaan. Uit angst dat ze hem onder ogen kwam. Ze wist bijna zeker dat ze dan zou terug krabbelen. Ookal wist ze dat dit de beste oplossing was. Ze geloofde absoluut.. dat op lang termijn.. dit alleen maar beter was voor hen. Maar op dit moment.. ging ze er aan onder door. Huilen deed ze al niet meer. Haar tranen waren al opgedroogd voor ze de brief met haar naam had kunnen tekenen. Ze had er ongeveer 3 weken over gedaan om de brief te schrijven. Maar haar hart bloedde aan een stuk door. En ze was bang dat het nooit meer zou stelpen. Ze drukte nog een laatste kus op de zegel voor ze de envelop in de gleuf van de brievenbus stak. Voor een moment bleef haar hand hangen. Haar vingers verkrampte, alsof haar lichaam haar opzettelijk tegen wilde houden. Een stem in haar hoofd krijste, maar ze moest er tegen vechten. Ze kon zich nu niet gewonnen geven aan emotie. Niet na al die slapeloze nachten. Na al dat gepieker en geredeneer. Na al de lijstjes, de depressieve gedachtes, de ellende...
Lucht leek als een kanon uit haar longen geperst te worden toen ze eindelijk los liet en haar lot verzegelde. Nu kon ze niet meer terug. Nu was het echt.. voorbij...

De jonge studente draaide zich moeizaam om. Het lood in haar gedachtes leken tot in haar schoenen te zijn gedropen en de Grenaanse liep langzaam tussen de mensen op het lanceringsplatform door. Naar een shuttle met als eindbestemming.. Shadra.
Lea was niet bepaald enthousiast over dit feitje, maar ze vertrouwde erop dat Master Shong wist waar hij mee bezig was. Ze probeerde de brief uit haar hoofd te zetten. Ze probeerde hem uit haar hoofd te zetten. Maar het lukte niet zo goed. Het was namelijk relatief rustig geweest in de shuttle en veel afleiding kon ze niet vinden. Lea staarde maar wat naar de sterren langs de extra dikke ramen. Ze probeerde haar gedachte te focussen op wat komen ging. Een chakra cleansing. Ze had er al zo vaak over gelezen, maar dit was de eerste keer dat ze het daadwerkelijk zelf zou ondergaan. En in eerste instantie niet eens haar eigen idee. En ook niet helemaal haar eigen keus. Al was ze nu toch wel blij dat ze op weg was naar Master Shong die haar zou kunnen helpen met ... dingen weg halen. Wat er dan ook in de weg zat. Het was de schoolarts geweest die dit had voorgesteld. Ze had immers kunnen zien dat Lea bij Master Shongs mentorklas hoorde. Na haar...ahum.. well.. ze kon er niet aan ontkomen dat iedereen in haar omgeving haar naar de arts toe wilde. Wat ze hen ook niet echt kwalijk kon nemen. Ze had er toen vreselijk tegenop gekeken, maar nu had ze het gevoel eindelijk een licht puntje aan het einde van de tunnel te zien.

Toen ze op het station aankwam keek ze wat huiverig om zich heen en werd verrast met wat ze zag. Iedereen hier leek.. bijster gewoon.. Hmmm misschien was het ook wel een beetje gek om te denken dat het hier vol duistere monsters en demonen zou zitten...
Het jonge meisje stapte uit en liet haar groene ogen de kost over een cultuur die ze eigenlijk altijd had afgewezen. Nee, Lea was geen fan van Shadra. Haar blik viel op iets ongewoons. Iets... magisch en glinsterend. Een kleine kristalblauw zeepaardje kwam haar kant op zweven en draaide een rondje om haar heen, waardoor de rok van haar schoolunivorm vrolijk mee wapperde. Haar mondhoeken schoven omhoog, maar niet zoals ze voorheen altijd kon. Die glimlach had ze al erg lang niet meer gehad en hoe lief, schattig en prachtig het magische wezentje ook was.. het kon haar niet werkelijk laten glimlachen. Ze vermoede dat het diertje van Master Shong was en keek vlug het perron over. Waar was hij eigenlijk? Het zeepaardje leek haar aandacht weer te willen toen het diertje weer in haar gezichtsveld kwam. Ze keek toe hoe hij op en neer zweefde van haar naar een pad en weer terug naar haar. "Hmmm.. volgens mij wil jij dat ik achter jouw aan kom.." Nu toch wel nieuwsgierig wat het diertje precies bedoelde volgde ze hem. Hij ging haar voor, een pad op. Weg van het station. Weg van het dorp en weg van de mensen. En het leek haast net een andere wereld, want de wind stak meteen op. Zo erg dat Lea de kraag van haar jas op moest zetten om haar ogen te beschermen van zand dat op werd gewaaid. Had het net ook zo hard gewaaid? Of stond ze toen gewoon in de luwte? Het zeepaardje bleef ondertussen rustig zijn weg volgen over het pad, al had hij ook wel last van de wind. Het pad zelf was van zand maar ook duidelijk vaak bewandeld. Al liep er nu niemand, behalve Lea. Het meisje keek zoekend om zich heen, zich toch wel afvragend waar Master Shong nou was. Plots merkte ze een magische energie op, anders dan die van het zeepaardje. Maar wel vergelijkbaar aan het wezentje. Dit keer kwam het uit haar jaszak en ze wist al precies wat het was. Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht! Ze greep de kleine handspiegel uit haar zak en hoorde toen een, iet wat vreemd vervormde, maar toch ook enthousiaste Master Shong. Ze schonk hem een verlegen glimlach terug toen ze hem zag zwaaien en luisterde geduldig naar zijn uitleg. Ze keek voor een moment op naar de watergeest en merkte dat het wezen gewoon door was gezweefd. Met het spiegeltje voor haar gezicht liep ze haastig achter hem aan, want ze wilde hem niet uit het oog verliezen. Ze had niet alles goed verstaan door de vervorming van zijn stem, maar de grote lijnen waren duidelijk geweest. Nu was het enkel een kwestie van hem vinden. Het zeepaardje bracht haar bij een Y-splitsing met een houtenpaal in het midden. Er waren drie houten pijlen op de paal getimmerd en haar kleine magische gids besloot om de kant op te gaan van "The Abyss". Lea's ogen werden groot en begon hevig haar hoofd te schudden. Ze greep meteen naar het spiegeltje in haar zak en wachtte ongeduldig tot Master Shong in beeld kwam. "Ik kom niet naar de Abyss.. Ik heb alleen maar nare dingen gelezen over die plek.. dat durf ik echt niet.." sprak ze duidelijk angstig en nerveus. Haar magische gids was inmiddels, over een heuveltje, uit het oog verdwenen, want wat Lea niet wist.. was dat Master Shong nog geen 50 meter van haar verwijderd was.

@Master Shong