Het had hem weinig moeite gekost om zich van Dorchadas naar het bos te verplaatsen. Hij was hier al een keer eerder geweest, samen met de adviseur, adviseuse wellicht, van de heer van het water, alleen was dat 's nachts en zijn nieuwsgierigheid had hem zover gebracht dat hij het bos graag nog een keer had willen zien. Deze keer bij daglicht. Het enige waar hij niet op had gerekend was het feit dat moeder natuur nog had besloten in de nacht te gaan sneeuwen. Het was pas laat in de ochtend toen Alpha er achter kwam dat heel het terrein, met het bos erbij, zich een wit kleed had aangetrokken. En het zag er voorlopig nog niet uit dat het het snel uit zou trekken. Voor een tijdje had de adviseur wat versteld uit het raam gekeken vanuit Dorchadas, zich verwonderend dat dit soort fenomenen zo compleet normaal waren voor de leerlingen en leraren op deze school. Alpha zelf was alleen maar de sombere wereld van Limbo gewend, waar het nooit had gesneeuwd, laat staan in deze hoeveelheid. Het had er alleen maar voor gezorgd dat hij nog nieuwsgieriger werd naar hoe het buiten was. De kou zou hem niet verassen, maar meer het feit hoe de sneeuw zou voelen. Dus nadat hij zich tegoed had gedaan aan wat rauwe kip, had hij zich verplaatst van Dorchadas naar buiten. En omdat Alpha het kon, nam hij niet zoals de gewone man gewoon de benen en liep hij naar buiten, maar gebruikte hij zijn transportatie krachten om ergens in het midden van het bos uit te komen.

Zijn ijsblauwe ogen staarden naar de grond. Hier en daar waren nog donkere plekken waar de takken er voor hadden gezorgd dat de sneeuw niet op de grond was gevallen. Zijn staart bewoog op en neer, terwijl de kou zijn kleren introk en een rilling even over zijn rug liep. Hij vouwde zijn klauwen op zijn rug, die hij eventjes rechtte, om vervolgens een paar passen te lopen, zijn ogen gericht op al het wit in zijn omgeving. Zo bleef de demon een tijdje ronddwalen, zijn ogen wennend aan de felle, witte kleur van de sneeuw, terwijl de kou zich van hem de meester maakte. Het maakte Alpha niet veel uit, hij zou toch niet kunnen bevriezen of onderkoeld kunnen raken, zijn bloed stroomde toch niet meer dus de kou kon hem weinig maken.
Zijn aandacht werd plots getrokken door het horen van een stem, eentje die hij eerst geen plaats kon geven, omdat hij geen persoon zag. Maar zijn ijsblauwe ogen vonden al vrij snel het meisje dat op de grond zat... en sneeuw op haar gezicht smeerde. De demon trok een wenkbrauw op achter zijn emotieloze masker. Was dit normaal om te doen? Of was dit een of ander mensending.. De woorden die het meisje had gesproken, gaven hem het idee dat ze het misschien niet helemaal helder had. Op een afstandje bleef Alpha staan kijken, uiteindelijk toch sprekend. 'Is alles goed met u?' Formeel zoals hij altijd was. Tenzij hij dronken was, dan kon hij een compleet andere kant op gaan. Maar dat was nu out of the question. De demon bleef staan waar hij stond, zijn handen gevouwen op zijn rug, zijn ijsblauwe ogen vragend op het meisje in de sneeuw gericht. Zijn staart danste even kort op en neer, voordat hij weer stil kwam te hangen en de demon naderbij kwam en een van zijn klauwen uitstak om het meisje een helpende hand, of klauw in dit geval, te bieden met het overeind komen.

Lang zou hij niet blijven wachten. Als het meisje aangaf niets met hem te maken te willen hebben, zou Alpha zich simpelweg omdraaien en zich op een ander pad begeven. Hij had nog vele jaren voor zich, dus hij hoefde zich niet druk te maken over dit soort situaties. Ja, hij kon makkelijk geïrriteerd door iemand raken en snel het gevoel hebben dat iemand zijn tijd verdeed, maar daarnaast leefde de demon al zo lang, dat het moeilijk was om zijn tijd te verdoen. Hij had immers al te veel. Alpha kon de terughoudendheid van het meisje zeker wel begrijpen. Hij was niet zomaar iemand die je dagelijks tegen zou komen op de gang. In tegendeel, als het aan de demon lag, dan begaf hij zich helemaal niet op die gangen. Niet zo lang er leerlingen liepen en hij hun ogen in zijn rug voelde branden. Hij had al genoeg brandmerken over zich heen verspreid, dus dat hoefde er ook niet bij.
Het meisje nam zijn klauw wat voorzichtig aan, maar leek toen ineens zeker van haar zaak en Alpha hielp haar, zo netjes als hij was, omhoog, waarna hij zijn klauwen weer op zijn rug liet rusten. Zelf nam hij een klein stapje afstand om haar wat ruimte te gunnen. Het verbaasde hem dat ze hem zo recht aan durfde te kijken, maar het deed hem niet veel. De demon staarde in alle koelte rustig terug. 'Alpha.' Gaf hij antwoord op haar vraag wie er nu eigenlijk voor haar stond. 'En met wie heb ik het genoegen?' Zijn ogen gleden op zijn beurt over haar lichaam, over haar excentrieke haarstijl, compleet met de ringen in haar oren. Dit was niet zomaar even een doorsnee leerlingen. Wellicht had hij met iemand anders hier te maken, maar die kans hield hij klein. Ze zag er niet uit als een stagiaire, haar blik was te jong, en evenmin als een leraar. Hij herkende niets van een demon die misschien binnen in haar zich roerde, en voor de rest leek ze geen dierlijke kenmerken te hebben, dus voor nu zat zijn theorie goed met het feit dat ze een leerlinge was. 'Is het normaal voor mensen om sneeuw in hun gezicht te duwen?' Het was er eerder uit dan hij doorhad, maar Alpha kon nu eenmaal zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en aangezien de demon toch vaak genoeg zijn mond voorbij praatte, figuurlijk dan aangezien hij verboden werd te praten en dit alleen telepathisch deed zoals nu, kon dit er ook nog wel bij.

Het was een vreemd gezicht om te zien. Sneeuw. En te bedenken dat elke sneeuwvlok die viel, uniek zou moeten zijn. Hoe had iemand dat ooit uitgevogeld? En was die theorie eigenlijk wel te bewijzen? Het was sneller te ontkrachten in ieder geval. Maar daar had je wetenschappers voor en niet een Incubus die voor het eerst in zijn leven eigenlijk sneeuw zag. Zo heel erg onder de indruk ervan was hij nog niet. Het was koud en de witte kleur deed eigenlijk pijn aan zijn ogen, vooral wanneer de zon er op scheen, maar het was een leuke afwisseling met het normale groene gras dat hem na de lange tijden van uit het raam staren wel begon te vervelen. Dat mensen anders op sneeuw reageerde zoals hij had verwacht, was niet echt in hem opgekomen. Hij zag het meer als een extra deken wellicht, die weer weg zou smelten zodra de zon er genoeg van had.
Jhasira, zoals het meisje zich voorstelde, leek zijn houding over te nemen. Hij knikte haar vriendelijk toe toen ze een buiging maakte, aangezien dat voor hem niet meer als een teken van respect was en hij nog dikwijls een buiging maakte. Niet eens om zich voor te stellen, vaak genoeg als hem iets werd gevraagd te doen of hij zich moest excuseren. Echter, had hij deze keer de beweging achterwege gelaten, er van uit zijn gegaan dat Jhasira voor hem geen hogere rang bekleedde en hij haar niet met een volledige etiquette moest benaderen. Alpha probeerde zich alleen maar aan te passen. Zijn ijsblauwe ogen bleven haar aanstaren toen de blos op haar wangen verscheen en het duidelijk werd dat ze zich schaamde. Op dat moment dwaalde Alpha's ogen even af naar zijn omgeving, een gevallen tak naast hem die rijkelijk was besneeuwd, de grond onder de bosjes die niets had kunnen krijgen doordat de overgebleven bladeren het nog tegen hadden gehouden, en de voetstappen van iemand die hier al eerder was geweest.
Zijn aandacht werd naar haar terug getrokken toen ze hem een vraag stelde. 'Niets meer dan een wandeling.' Zei de demon eerlijk en kort bewoog zijn staart die een sneeuwvlokje had opgevangen en het haastig afschudde, Alpha zelf besteedde er geen aandacht aan. 'Ik... had nog nooit sneeuw gezien, dus ik vond dit wel een mooie kans.' Gaf hij daarna eerlijk toe met een grinnik. Hij rechtte zijn schouders om de stijfheid die er was ingekropen door de kou, eruit te halen. 'Ik kan aannemen dat u..' hij zocht even naar de juiste woorden, '..ervaring heeft, met dit weer?' Alpha hield zijn hoofd wat schuin, als een hond die beter probeerde een geluid op te vangen, zijn ogen staarde nieuwsgierig naar Jhasira.

Het maakte de demon vrij weinig uit dat hij zich hier misschien mee bloot stelde. Voor alles was een eerste keer en zo ook voor dit weer. Als hij het ergens goed had gelezen waren er op andere planeten ook andere ecosystemen en ook niet elk ecosysteem had sneeuw. Dus hij kon niet de enigste zijn hier. Nu was het misschien wat raar omdat hij al over de zeshonderd, bijna zevenhonderd, jaar was en in die tijd had hij toch wel iets van dit fenomeen kunnen opvangen en zien? Maar het antwoord daarop was nee, want Alpha had al die tijd gewoon in Limbo geleefd en daar was dit nooit voor gekomen. Dat, of het was al zo lang geleden dat het wel was gebeurd dat hij het was vergeten. Want zeshonderd jaar aan herinneringen mee dragen was ook niet erg praktisch. De demon vergat dingen, net als alle anderen op de andere planeten. Als hij dat niet deed, dan stond zijn hoofd waarschijnlijk op barsten omdat hij nog een pietluttig detail van driehonderd jaar kon herinneren, maar wat niets toevoegde aan zijn leven nu, op dit moment.
Alpha's ogen waren even afgedwaald naar de grond, waar de sneeuw nog altijd lag. Als de zon er op scheen reflecteerde het wit en kreeg hij haast last van zijn ogen als hij er naar keek. Nog steeds kon hij niet bevatten dat anderen dit de normaalste zaak van de wereld vonden. Jhasira was zo een persoon, aangezien ze hem vertelde dat winter haar seizoen was. Dan had ze er zeker ervaring mee. Eigenlijk wilde de demon haar vragen hoe ze het zo lang kon volhouden in die kou, want Alpha voelde zelf ook wel hoe de kou die in de lucht hing, in zijn kleding trok, en wat nu eigenlijk echt het nut was van je hoofd in die sneeuw te steken, maar Jhasira had andere plannen. Alpha fronste en trok een wenkbrauw op, ook al was dat nauwelijks zichtbaar achter zijn masker. Wat wel zichtbaar was, was de verwarring in zijn ogen. 'Op een school met een paar honderd leerlingen.. verbaasd mij dat niets.' Merkte hij droogjes op, al klonk er wat achterdocht in zijn stem. Was dit een grap of was het meisje voor hem werkelijk ongerust. Zijn ogen gleden ook over het spoor dat hun voorganger had gemaakt. 'Weet u zeker dat dit niet gewoon iemand is geweest die eerder is langs komen lopen?' De demon hield graag zijn opties open maar kon voor alsnog niet begrijpen waarom Jhasira ineens zo bang was geworden.