FOODFIGHT! [open voor iedereen!!] [Shortposttopic]

Met een triomfantelijke grijns stond Drake op een van de randen bij de gang. Hij keek naar de mensen, terwijl hij op de tijd lette. Er hing een hele geniepige blik in zijn ogen. Het was 3, 2, 1.. 6 uur. Dit was over het algemeen de drukste tijd van de dag, avond eten. Er stond het meeste eten op tafel en dan ook nog de toetjes voor na het eten. Zijn tanden waren wit te zien door de lach op zijn gezicht. Het was tijd. Drake sprong van de rand af en pakte de gettoblaster uit de bezemkast vandaan. Hij zette het ding eigelijk gelijk aan. Er speelde eerst een ander liedje wat aangaf dat hij wat van plan was, maar toen hij de grote zaal binnenkwam schalde het geluid al snel door de hele ruimte. Drake zette het ding op een tafel en sprong daarna op de tafel zelf met zijn armen in de lucht. ''NOW LET'S HAVE SOME FUN, SSA TACO'S, FOODFIGHT!!'' en met een simpele spreuk liet hij het drinken uit de glazen omhoog komen. Met een gigantische grijns als die van een rat, pakte hij een taart en bak met stampot, deze vlogen door de zaal. Zo deden ook een aantal andere personen mee met wie hij het vantevoren had afgesproken. Luid lachend en zwingent boven op de tafel bewoog Drake zich door de tafel terwijl hij vanalles gooide en tegen zichzelf aankreeg.

Song:

Vermoeid en hongerig liep Olivier richting de grote zaal. De lessen vandaag waren slopend geweest met veel theorie en weinig praktijk. Iets wat hij maar niets vond. De jongen met de zwarte haren had liever meer praktijk. Daar werd hij ook moe van maar het was tenminste wel leuker. Eenmaal in de grote zaal, werd zijn plan om rustig te eten verstoord door een knul die hij herkende als Drake en zijn gettoblaster. De jongen en hij hadden nog niet persoonlijk kennisgemaakt, maar je hoefde Drake niet persoonlijk te kennen om te weten wie hij was. Hij had namelijk een reputatie. Ollie opperde om het gedrag te negeren en om maar gewoon te gaan eten, al was hij wel benieuwd naar wat de ander van plan was. Hij had nog geen hap genomen of een klodder aardappelpuree raasde langs hem heen. Oh.. Een voedselgevecht. Snel pakte Ollie een nog heel broodje, propte deze snel naar binnen en sprong op van zijn stoel, breeduit grinnikend. Vanuit een van de schalen, griste hij een paar stukjes gebakken ei, en gooide dit naar een van de mensen die mee deden. Het stuk voedsel, raakte een meisje tegen haar hoofd. Ze deed dan wel mee, toch draaide ze zich verschrikt om en viste ze het uit der haren. Ollie schonk haar een vrolijke grijns, met een inimini hint van een verontschuldiging die haast niet te zien was. Hierna griste hij een pannenkoek van een van de borden, riep Drake zijn naam en slingerde deze richting de jongen in kwestie. Hij was overigens degene die het uitgelokt had, dus op hem richten was wel zo eerlijk dan, niet?

Ze had een lange dag gehad en een warme maaltijd ging er dan altijd wel in. Rustig had ze zich aan een van de vele tafels gezet en niet veel gezegd tegen de mensen die erbij waren komen zitten. Ze kende niet veel mensen en al echt personen waar ze het goed mee kon vinden had ze nou ook weer niet op de school - ook al boeide het haar vrij weinig. Ze schepte haar bord op en was net van plan om te beginnen aan haar maaltijd, toen ze opeens nieuwgierig opkeek bij het horen van muziek. Haar blik bleef haken op een jongen met zwart haar, iemand die ze wel degelijk ooit had ontmoet - al zou ze niet zo een gesprek met hem starten, aangezien ook hij op haar lijstje stond van 'mensen die ik niet kan luchten'. Ze trok een wenkbrauw op toen hij iets door de zaal schreeuwde, de woorden bereikten haar oren niet echt volledig. Het drong pas tot haar door wat hij gezegd had toen hij een taart opraapte en nog iets en daarmee begon te gooien. Toen ze een taart op haar af zag komen sprong ze op, maar ze was veel te laat om het ding ook daadwerkelijk te ontwijken. De taart had haar al bereikt en kwam terecht tegen haar.. borstgedeelte. Ze bleef even verbauwereerd staan, enkele stukjes slagroom waren omhoog gespat en op haar gezicht terecht gekomen. Ze knipperde even een paar keer, voordat ze zachtjes binnensmonds grauwde en een bordje oppakte waarop een pudding stond. Niet veel later vloog het ding richting Drake, niet echt erop lettend dat ze überhaupt op de jongen mikte, aangezien hij zo snel over de tafels liep. Verdomme! Net nu ze rust wilde!

Een tevreden zucht verliet Geralt’s lippen toen hij met een welverdiende maaltijd aan één van de vele tafels in de zaal plaatsnam. Gewoonlijk at hij ergens anders, omdat het vaak al vermoeiend genoeg was om een hele dag met deze morm- leerlingen op te trekken. Daarbij was Oriël hier ook niet altijd te vinden had hij gemerkt, tenzij ze toevallig op een andere tijd ging eten en-
EGHEM.
Ondanks zijn immense gestalte, stopte de docent vuurmagie verrassend bescheiden hapjes in zijn mond, terwijl zijn priemende blik af en toe de omgeving afspeurde op zoek naar… eh… andere… eghem… personen… met… opvallend… haar… die… wellicht-
Juist.
Zijn katachtige, gouden ogen bleven hangen toen niet zijn collega, maar een andere bekende de ruimte binnenkwam met een merkwaardig voorwerp in zijn handen. Drake Burned. Uiteraard.
Wat was hij nu weer van plan…? Je wist het nooit met die jongen. Talent en motivatie had hij zeker -althans… voor Geralt’s lessen dan- maar daarnaast bezat hij ook een vleugje arrogantie en lichtelijke vernielzucht waar je u tegen zei...
Alsof Geralt’s gedachte in feite een uitdaging was geweest voor de jongen in kwestie, klonk er plotseling oorverdovende (voor iemand met een verscherpt gehoor…) muziek door de hele omgeving. Hoofden werden omgedraaid, vorken verbaasd neergelegd en lichamen Drake’s richting op gedraaid, wat… in sterk contrast stond met Geralt’s onbewogen, wel ietwat...norse uitdrukking…
Toen zijn leerling ook nog eens op een tafel sprong, zijn mond opentrok en de hel losbarstte, reageerde de Witcher eindelijk enigszins: twee donkere wenkbrauwen werden enkele millimeters geheven, een frons verscheen vervolgens en zijn mondhoeken tikten nét een stukje naar beneden. “Burned…” klonk een gedempte grom, terwijl de witharige reus zich uit noodzaak omhoog hees en ging staan, zodat hij zich richting een "veiligere plek" kon wagen. Onderwijl wierp hij hier en daar een leerling een scherpe blik toe, zodat ze het ook maar niet in hun hoofd zouden halen om hem te betrekken in dit… dit… Zijn gedachten verstomde op het moment dat een taart hem op een haar na mistte en een meisje voor hem wel degelijk raakte bij... haar... ehm. Oh.

Het was een te lange dag geweest, met veel te lange en saaie lessen. Nu was het tijd om te eten en hij ad grootte honger. Niet dat hij zoveel had gedaan vandaag. Maar hij had zijn ontbijt geskipt, omdat hij te laat was geweest voor een les. Een waar hij al vaker een waarschuwing voor had gehad en hoewel hij liever niet naar zo’n lessen ging. Stond een straf nu ook weer niet op zijn verlanglijstje. Met snelle stappen vluchtige hij door de hangen op weg naar de grote zaal. Aar waar het warme heerlijke eten al op hem stond te wachten. Hij kon het al ruiken en het maakte zijn maag grommelen. Hij was dan ook snel om binnen te slippen en een plaats aan een van de tafels in te nemen om meteen aan te vallen. Er was genoeg om een heel leger te voeden. Dat was ook nodig als ze iedere leerling op deze school wilde voeden. Plus alle leerkrachten. Tevreden was hij wat aan het binnen slikken. Toen het geluid van muziek zijn oren vulde en hij zijn aandacht richtte op de wel bekende persoon. Kagura slikte het eten door precies op het moment dat Drake een voedsel gevecht aankondigde. Voor hij het wist liep zijn drinken omhoog de lucht in. Het duurde niet lang of sommige anderen deden meteen mee. Zijn ogen volgde een paar stukken vlees die door de lucht vlogen. ‘Wat een verspilling.’ Maar hij kon de grin niet helpen die op zijn lippen kwam als hij een beetje naar rechts verschoof om de aardappel puree die op hem af kwam te ontwijken. Hij lachte even foor hij recht stond, zijn eigen brod nam en zich lenig omdraaide om zijn eten als een katapult naar diegene te laten vliegen die de aardappel puree had gesmeten. ‘Let the war begin.’

Hij keek naar de vreemde, oranje, drillende substantie op zijn bord. Gelei noemden ze het. Hunter vond het maar een vreemd dessert. Het schudde en het smaakte naar namaak sinasappel en het was net glibberige kikkerdril. Huiverend schoof hij het bord weg. Dat een ander het maar mocht smaken. Zijn blik ging naar de klok. Vijf minuten. Zijn groene ogen gingen de grote zaal door. Het was lekker druk. Mooi, dat was ook exact de bedoeling. Met een kleine grijns stopte hij nog een soesje in zijn mond. Misschien dat hij voor de buitenwereld rustig met zijn armen op de tafel leunde, maar daaronder tapte zijn voet ongeduldig. Wachtend tot het eindelijk zes uur zou zijn.
Het was de muziek die hem het startsein gaf. Met een brede grijns keek hij naar Drake die binnen was gekomen en op tafel was geklommen. Na zijn woorden barstte de strijd los. Hunter sprong overeind. Een lange maki staart greep naar de band met zachte bolletjes op het midden van de tafel en hij rende weg. Tussen de andere studenten door zigzaggend veranderde de rest van zijn lijf ook in dat van een maki. Met vijf minuten had hij zichzelf omhoog gewerkt via de gordijnen naar het plafond en slingerde van kroonluchter naar kroonluchter tot hij ongeveer halverwege de zaal hing. 'BOMMEN LOS!' riep hij hard lachend en de eerste lading bolletjes kwamen met een rotvaart naar beneden. Hij had geen idee wie hij wel en niet raakte. Op een gegeven moment zag hij een van de bolletjes naar de gigantisch grote docent vuurmagie vliegen maar hij kneep zijn ogen dicht om het einde daarvan niet te zien. Gelukkig zat hij hoog. Hoewel...zijn ammunitie was bijna op.

Een grote grijns stond nog altijd op Drake zijn gezicht. Hij danste op zijn eigen muziek, schopte borden en bekers omver. Hij had net een taart en nog wat anders gegooid, maar tot Drake zijn plezier, was deze dus tegen de boezem van Ziva terecht gekomen. Drake kon niks anders dan vreselijk in de lach schieten. Hij voelde zich als de koning te rijk, genoot van de grote chaos die hij zojuist had ontketent. Hij ontweek de pudding van Ziva, hij was nu wel ietsdichterbij het meisje. ''Hey! Staat je goed Thorne! Wil je dat ik het er af lik?!'' Drake gaf haar een grote knipoog. Ondertussen zag hij de Maki die hij herkende als Hunter over de tafels heen scheren. Drake lachte en zag hoe hij volgens plan de hele lading bolletjes naar beneden gooide. Drake stak zijn armen de lucht in en lachte hard. Opeens hoorde Drake zijn eigen naam, waardoor hij omdraaide en een pannenkoek op zich af zag vliegen. De jongen ving de lekkernij en keek er met zzijn grijns naar. Nadat hij een hap had genomen van het ding, gooide hij het kauwend verder. Hij sprong van de ene tafel naar de andere en ging ook hier verder met eten gooien.

De dag was weer voorbij en hoewel Iro het avond eten even uit stelde om al het huiswerk na te gaan kijken zat hij daar rustig aan zijn bureau met de bladeren perkament voor zijn neus. Een veer en de rode inktpot lagen er naast. Reaper was op jacht gegaan en had zijn meester alleen gelaten, Nou ja Dusk lag in een schaduw rijke hoek te slapen. De leerlingen verschilde enorm. Dat kon je wel zien en niet alleen aan hun handschriften, maar ook aan hun manieren van opstellen schrijven. Hier en daar streepte Iro een rode lijn onder een fout en zetten een cijfer rechts boven aan het blad. Toen de stapel huiswerk na gekeken was schroefde Iro de dop weer op het rode inktpotje en borg de veer na hem schoon geveegd te hebben beide in een laatje op voor de volgende keer er gebruik van te kunnen maken. Nu was het tijd om zijn maag te gaan vullen. Met rustige stappen richting de deur wekte Iro Dusk die hem even met 1 oog aan keek, maar toch besloot om op te staan en iro te volgen. Hoewel hij zich onzichtbaar voor de andere mensen hield was hij benieuwd waar die heerlijke chaos vandaan kwam. Dat hij daar niet eerder wakker van geworden was? Of was het net aan de gang??? Samen liepen ze over de lege gangen en de trappen tot ze in de buurt van de eetzaal kwamen. 'Hm, Kennelijk is er een feestje aan de gang!' bromde Dusk en hij keek Iro recht in zijn ogen. Iro keek terug en snapte het even niet. Het zou toch een gewone dag zijn, geen speciale?! Toch liepen ze verder en vrolijke kreten gingen gepaard met kreten van schrik en ook kon Iro de stem van een van de andere docenten horen. Wat was hier aan de gang?! Toen ze de hoek om kwamen dook Iro nog net opzij voor een cakeje die zijn kant op vloog, vast voor iemand anders bedoelt. Een voedsel gevecht! Wie was hier de aanstichter van? Iro riep een nevelachtige duisternis op die hem omhulde en elk stuk voedsel op leek te slokken waar het mee in contact kwam. Zijn blik gleed rond en al snel zag hij verschillende leerlingen extreem hun best doen. Wel wat dachten ze wel niet? Dit was voedsel verspilling! Maar Iro kon deze heisa niet alleen stoppen! Dusk was weg geslopen en had zich tussen het gooiende menigte gestort. Nu deed hij niet zijn best om niet gezien te worden en rende vol plezier tussen de leerlingen door en schroomde zich er niet om, om vuil te worden. Echter was Dusk geen gewone wolf. Zeker niet eentje die groter was dan een normale wolf, maar zo veel groter was dat zijn schouders al tot Iro's borst reikte en voor de meeste leerlingen was hij zeker te groot. Maar hij deed de leerlingen geen pijn door ze te krabben of te bijten, maar eerder door simpel weg om te duwen. Dit was leuk en hij leefde ervan op. Zolang dit voort duren zou, zou Dusk niet het bloed van andere naar gaan verlangen. Iro keek nog altijd rond en probeerde een van de andere docenten te vinden. 'Kappen! Dit is reine voedsel verspilling!" roep Iro in het voorbij gaan en zag Geralt in de verte hetzelfde proberen. Hoewel er nog een heel eind tussen hen in lag probeerde Iro zich toch in zijn richting een weg te banen.

De taart had een echte voltreffer gemaakt. Binnensmonds vloekte de brunette, terwijl ze een klodder slagroom van haar gezicht afveegde en even een snelle vluchtige blik naar beneden wierp. Jep, het zat helemaal onder de taart. Geez! Echt weer iets voor Drake! Alsof het nog niet veel erger kon, spotte ze iemand in haar ooghoeken die zijn blik op haar focuste - ook al was het wellicht voor maar even. Ze liet haar ogen naar de man omhoog glijden - want hij was vrij groot - om enkel en alleen te merken dat hij wellicht lager dan haar oogveld keek. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem aan met een blik die boekdelen sprak. "Staren is onbeleefd, you know." Ze bleef de man voor een kort moment aankijken, totdat ze de lach van Drake door de zaal hoorde schateren. Zijn opmerking trok haar volledige aandacht weer en met een ijzige blik staarde ze de jongen aan. "Waag het niet eens.." Sprak ze, totaal niet in de stemming om zoiets weg te lachen. Ha, nee, niet grappig. De pudding mistte hem, wellicht ook maar net, en maakte een ware voltreffer bij iemand achter hem - maar daar had ze geen oog voor. Ze greep nog iets van de tafel en gooide nogmaals in de richting van Drake, hopende dat ze deze keer ook een mooie voltreffer kon maken bij hem, hij was namelijk vrij dichtbij.

Niet alleen de gezondheid van de leerlingen was haar verantwoordelijkheid. Oh nee, iedere magiër in dit grote kasteel verwachte verzorging van haar. Zelfs als het om een onzinnig vingersneetje ging. Verdomde keukenknechten ook. Ze zullen vast wel weer hebben lopen klooien. Het was inmiddels niet de eerste keer dat Yvaine een magische spoed memo had ontvangen met de vraag of ze zich naar de keuken kon haasten omdat iemand zich ernstig gesneden had…
Ernstig mijn neus! Haar dochter van 6 jaar zou nog niet eens om zo’n sneetje gaan huilen. En toch stond Yvaine hier in de keuken te midden van enkele koks en hun knechten die in doodse stilte naar haar staarde. Haar gewoonlijke frons extra diep door de donderwolken die erboven hingen. Jammer genoeg was Yvaine te veel bezig met haar eigen irritaties over de snotjongens om de geladen sfeer te proeven. Ze moest eens weten… De keukenknecht die voor haar op een krukje zat met zijn vinger omhoog wachtte geduldig tot ze klaar was met de pleister. “Wat een onzin...” mompelde ze zacht, haar irritaties niet binnen kunnen houden. Haar ijskoude blik schoot opzij toen ze een gegniffel hoorde rechts van haar en ze een blonde knul – die haar sterk aan een zekere assistent deed denken – net zijn gezicht recht probeerde te trekken. Haar blik gleed argwanend langs de gezichten van iedereen om haar heen en ze staarde allemaal met een gemaakt serieus gezicht terug. Met een felle handelingen stopte ze de pleisters terug in haar dokterstas, klikte deze dicht waarna ze met scherp klakkende hakken op de stenenvloer weg beende van het stelletje ongeregeld. Regelrecht in de val waar ze naartoe gelokt was…

Ze had de muziek wel al gehoord vanuit de keuken maar had er niet meer dan afkeurende gedachtes over gehad. Ze liet het verder maar begaan want wat had ze immers te zoeken in de eetzaal op school. Besides.. ze had het eten hier geprobeerd. Dat was meteen de laatste keer. En de kok had dat geweten ook. Met haar blik naar de grond gericht stapte ze de eetzaal binnen, gezien dat toch de snelste weg terug naar haar verlaten rustige en vooral.. schone ziekenzaal was. Maar haar ijzige blik schoot geschrokken direct omhoog toen er pannenkoek – met hap eruit – langs haar gezicht streek en haar rakelings miste. Meteen schoten die dodelijke poelen van ijswater naar de dader. Wat onmogelijk was want iedereen om haar heen scheen met voedsel te gooien. “What the hell..”

Hij had zijn blik misschien een seconde naar het meisje voor hem laten dwalen, verbaasd over de precisie waarmee de taart was gegooid en op haar was beland. Maar blijkbaar was het lang genoeg voor haar om een eigenwijze opmerking te plaatsen. Geralt beantwoordde haar blik met een lichte frons en onverstaanbaar gemompel, waar ieder voor zichzelf van mocht beslissen wat het in godsnaam zou kunnen betekenen…
Al vrij snel werden beiden weer afgeleid door Drake’s… “oer-brul” hun kant op. Voor enkele tellen draaide de docent zijn hoofd naar de zwartharige jongen toe. Zijn doordringende ogen leken maar één ding te zeggen: “Burned…”. Al… hm… wat was dat? Ja… Daar… In zijn irissen… Was dat… een geamuseerde glinstering…? Heel stiekem…?
Het zou Drake zowaar opgevallen kunnen zijn, áls de beste man op dat moment niet werd afgeleid door een ongeleid projectiel… Als door de bliksem geraakt, greep zijn grote hand plotseling in de lucht, zonder dat Geralt daadwerkelijk op of om keek en pakte het bolletje zo uit de lucht nog voor het hem kon raken. Door de spontaniteit van de reflex, kneep hij echter iets te hard, waardoor het ding ellendig in zijn hand verkruimelde…
Een grom -die iets harder was dan hij bedoeld had- schoot uit zijn keel (gelukkig kon het niet op tegen het oorverdovende lawaai van de leerlingen…), terwijl zijn blik fel naar omhoog schoot richting de (vermoedelijke) dader, daarmee duidelijk makend dat hij zijn “bommen” in het vervolg beter een andere kant op kon laten vallen…
Even, heel even, twijfelde Geralt of hij de grappenmaker uit de kroonluchter zou blazen met een windstoot, maar… hij hield zich in, omdat leraren jammer genoeg niet zomaar magie mochten gebruiken op leerlingen… Verdomme.
Juist op dat moment bereikte een bekende stem zijn oren. Met één wenkbrauw iets opgetrokken, draaide de Witcher zich richting zijn collega, Iro. Ach, wat fijn, hij deed een poging dit te stoppen... Suuuucces. Maar wacht... die vastberadenheid waarmee de docent zich een weg probeerde te banen naar hém toe, zei hem dat hij vast hetzelfde van Geralt verwachtte.
Oh nee… Nee, nee…! Hier ging hij zich niet mee bemoeien!
Net zo vlug als Iro zijn kant opkwam, waagde Geralt zich daarom verrassend soepel nét een andere richting op~
Hierdoor had hij echter íets te laat in de gaten dat hij zich op deze manier richting een andere collega begaf; een zekere… blonde dame met een zeer, zeer strenge uitdrukking…
Te laat besefte hij dat hij zijn grote lichaam iets te veel in de strijd had geworpen om uit de voedseloorlog te komen, waardoor hij haar met een enkele tik van zijn borstkas tegen haar ranke lijf, zo op de grond deed stuiteren -recht… op een met voedsel bezaaide vloer…
Uh oh…
Direct stak Geralt zijn ruwe hand al naar de vrouw uit, met iets van een verontschuldigende blik op zijn gehavende gezicht, maar verder zweeg hij...

Onfatsoenlijke achterlijke bavianen! Allemaal! Hoe kon ze in godsnaam ooit ja gezegd hebben op deze baan! Moet je nou toch kijken wat een puinhoop! En daar stond de grootste baviaan van allemaal hoor! Haar blik spuwde vuur richting Drake. Het was net een dierentuin hier! Compleet met de maki's in de kroonluchters. Bolletjes slingeren alsof het poep was!
Yvaine was volkomen ontsteld over dit zooitje ongeregeld. De biefstukken vlogen over haar hoofd, gevolgd door de pepersaus. Een dikke klodder stamppot fletse vlak naast haar hak op de stenen vloer en bespatte haar blootte kuit. Alsof de vloer al niet onder genoeg jus en pudding zat! Griezelend van die warme drek tegen haar schonen huid nam ze een hopje opzij en boem! Daar stond opeens een vent van 2 meter bij 2 meter. Haar ijsblauwe ogen staarde geschrokken op naar zijn goudgele kijkers, niet uit angst voor hem maar doordat hij haar uit evenwicht bracht en ze half achter over kukelde. En nátuurlijk vonden haar onvaste hakken die smerige klodder stamppot op de vloer. Het volgende moment waren alleen nog maar twee slanke benen in de lucht te zien, want Yvaine lag met haar derrière in de pudding. Het pijnlijke gezicht wat ze even trok vervaagde al snel in eentje van afgrijzen, want de hete tomaten soep droop en sopte al klef tussen haar billetjes. "Oh.. oh god.. oh no." Zonder echt naar grip te zoeken probeerde ze zo snel mogelijk uit die ranzigheid op te staan en woesh! Daar ging ze weer. Lang uit op haar zij. De puddingbroodjes die leeg dropen onder haar oksel. "God no!" Dit keer zette ze haar handen eronder en probeerde ze met iets meer beleid overeind te krabbelen. En het leek haar te lukken als een heethoofdige brunette niet haar puddinkje recht in Yvaine haar nek had weten te gooien. Flats! Daar slipte haar handen. Plat op haar buik. Happend naar adem door de klap op haar gevoelige ribben. Een sneue kreun van ellende ontsnapte haar. Het had geen zin meer. Ze was niet meer te redden. Ellendig staarde ze naar een in zompig broodje dat voor haar neus lag te weken in een soep van melk, vleesjus en een fizzelende drank - vermoedelijk cola - en wat resten pudding die nu ook slijmerig uit haar nek droop. In een vlaag zeldzame woede greep ze het zompige stuk drek en slingerde deze in een halve draai richting de man die daar als een ongelofelijke imbeciel een beetje met zijn handje uitgestoken stond! "YOU IDIOT!" krijste ze kwaad en het kwam zowaar boven de meeste herrie uit. "LOOK WHAT YOU'VE DONE!" wild trapte ze haar ene hak naar hem en glipte deze ongelukkig van haar voet af.

De hele situatie ging vreselijk snel, maar in het midden van dit vreselijke kabaal. Alsof Drake de loterij gewonnen had, hij vond het werkelijk geweldig allemaal. Hij hoorde de hatelijke woorden van Ziva die ze hem toe gooide. Ze was hier absoluut niet blij mee, maar het kon Drake werkelijk niks schelen. En in zijn hoofd bedacht hij hoe zich hoe hij de slagroom van Ziva aflikte en... Drake zou nog een leuke avond hebben met die gedachte. Er stond een leuke grin op zijn gezicht. Opeens viel hem nu ook Geralt op die vlak bij Ziva was en zo te zien net met haar sprak. De man keek hem met een intense blik aan waardoor Drake alleen maar ondeugend naar hem grijnste en even zijn tong naar hem uitstak. Op dat moment erna sprong Drake net naar de andere tafel, hierdoor miste het eten van Ziva hem op een haar. Met wat balansglibberingen kwam Drake op de andere tafel terecht, ontweek hij een kip en een bakje kruidenboter waarna hij zag hoe een jongen een volle monchutaart in zn face kreeg. Oehh dat is pas echt zonde. Hij had zo'n taart gebakken met Yang, waar was ze eigenlijk? Toen hij rond keek zag hij echter het hele ding tussen Geralt en Yvaine gebeuren en kon het niet laten om vreselijk te lachen. Ondertussen zag hij hoe Iro zich nog steeds een weg baande door de leerlingen en probeerde om de boel rustig te krijgen. Drake draaide zijn ogen en lacchte, hopeloze zaak. Drake greep naar een plastic bord gevulde eitjes en er verscheen een grijns op zijn gezicht toen hij deze precies op Iro richtte in zijn rug. ''HUNTER, DE AAP IS GEMOLKEN, START PROCEDURE UNICORN!!''

Nou, van alle mensen die hij mogelijk had kúnnen raken, had hij duidelijk precies de verkeerde getroffen… Met een frons nog dieper dan de ravijnen op Erd, staarde de vuurmagie docent naar de pieperige vrouw die als een verrotte vis op het droge in de drab maar heen en weer bleef spartelen...
Als ze maar niet zo zou draai- En ja… Daar lagen inderdaad de puddingbroodjes die…oh… nu onder haar oksel belandden…
Goed, als ze dan maar niet- En daar was de soep.
Ach, het kon niet erger zijn, tenzij- Uh oh.
Geralt krabde zijn achterhoofd terwijl hij wat verslagen de met jus doorweekte vrouw observeerde. Zijn andere hand was nog altijd wat moedeloos naar haar uitgestoken, maar aangezien zíj of te eigenwijs of… te… ehm… afgeleid was om het op te merken en híj te overdonderd om werkelijk iets anders te doen dan haar de eerste paar minuten flink aan te gapen, resulteerde het geheel in een nogal… ongemakkelijke situatie.
Het duurde dan ook een flink aan tellen, voordat de Witcher weer met zijn ogen knipperde en enigszins bij de realiteit kwam. Hij was monsters gewend… maar dit… Hier was hij niet voor getraind…
Voor zover dat nog kon, werden zijn ogen vervolgens plotseling abrupt nog enkele millimeters groter bij het opmerken van haar doorweekte en daardoor nu… doorschijnende kleding.
Goed. Juist. Ehm. Ah. Dus…
“Your…” begon hij enigszins vertwijfeld, wat vrij bijzonder was voor zijn doen. Door een onverwachte opwelling, perste Geralt vlug zijn lippen op elkaar om te voorkomen dat hij onverhoopt in de lach schoot. Stel je voor…
Goed, opnieuw: “Your-“ Abrupt werd hij onderbroken door een ongeïdentificeerde substantie die in een halfslachtige, doch zeer enthousiaste poging naar hem toe werd geslingerd vanaf de vrouw. Het raakte uiteindelijk zijn onderbeen. Met een gedempte “Hm?” richtte hij kort zijn blik naar beneden, waarna een zucht zijn lippen verliet. Nog maar een keer dan: “Your-“
“YOU IDIOT!”
Oké…
“Your-“
“LOOK WHAT YOU’VE DONE!”
Wel alle…!
“God dammit, woman!” brulde Geralt terug en leek zelf ook even te schrikken van zijn stemverheffing. Dat was… niet echt… hem…
Verrassend.
Een geërgerde grom verliet zijn lippen. “For Razen's sake, let me speak! Your-“ Juist op dat moment schoot haar hak naar voren. Geralt wist het enigszins te ontwijken, maar kon niet voorkomen dat zijn eigen voeten nu in een vreemde substantie belandden… Voor hij het goed en wel besefte tuimelde de Witcher voorover. Nog net wist hij zijn armen te spreiden en voor hem uit te houden, zodat hij kon voorkomen dat hij bovenop de vrouw stortte. Echter bracht hen dit wel in een redelijk… EGHEM… “ongemakkelijke positie”...
Half over haar heen hangend staarde Geralt de ander droog aan. Zijn ogen nog altijd wat groot van verbazing. “Your underwear is showing…” kwam er uiteindelijk nogal emotieloos uit, al had er een stiekeme geamuseerde ondertoon in doorgeklonken…

Nog nooit was Hunter zo verschrikkelijk blij dat hij hoog in de kroonluchter aan het plafond van de grote zaal hing. Hij had meer heel even gespiekt, maar het was genoeg geweest om te zien hoe Master Geralt het broodje dat zijn kant op was gevlogen uit de lucht plukte en verpulverde tot stof alsof het niets was. Hij slikte even onbewust. Maar dat mocht de pret niet drukken. Met nog een paar goed gemikte broodjes wist hij zelfs iemand onderuit te krijgen. Maar toen moest hij eraan geloven. De mand was leeg. Hij wilde hem pakken maar liet hem uit zijn kleine veel te schattige maki handjes vallen. Oepsie. Nou ja, hopen maar dat er niemand recht onder stond. Hij slingerde zichzelf naar de andere kant van de zaal om te kijken wat hij nog meer ongezien van tafel kon grissen. Maar zijn hoofd draaide zich toen hij de stem van Drake boven alles uit hoorde. 'ROGER DAT DRAKE. DE BANAAN LIGT IN DE VRIEZER,' schreeuwde hij terug waarna hij zich als de aap die hij was weer via de balken en gordijnen in de grote zaal naar beneden liet glijden. Hij rolde over de grond en veranderde terug in zijn menselijke gedaante. Al springend over tafels en leerlingen ontwijkend baande hij zich een weg naar een weg gemoffelde opstelling achter een gordijn waar meestal de spullen werden bewaard als er een podium voor een feest moest worden opgebouwd. Niet helemaal ongeschonden kwam hij aan bij de opstelling. Uit zijn haren viste hij een stukje tomaat. Hij trok het gordijn opzij en keek naar het prachtige touw wat ze daar zo vakkundig hadden opgehangen. Bevestigd aan een serie andere touwen die, bij los schieten, tientallen emmers opgeklopte slagroom naar beneden zouden laten vallen en daarmee de zaal in een romig winter wonderland veranderen. Hij had een brede grijns op zijn gezicht. 'Ik hou van procedure unicorn,' grijnsde hij tegen zichzelf en gaf een harde ruk aan het touw. Zijn hoofd draaide zich om toen hij ineens de stem van master Geralt hoorde en hij kon zichzelf niet langer meer beheersen. 'I SEE ROME. I SEE FRANCE. I SEE YVAINE'S UNDERPANTS,' riep hij luid lachend vlak voordat een enorme lading slagroom over hem en waarschijnlijk ook vele anderen naar beneden stortte.

Drake schoot over de tafels, al snel gaf Hunter het signaal voor de volgende fase. Hij hoorde de code woorden uit zijn kleine bekkie komen waarna hij naar beneden kwam. Toen Drake zag hoe hij terug naar mens veranderde en door de zaal rende. Terwijl hij keek had Drake dus niet door hoe er een pan boerenkool op zijn hoofd werd geleegd. Drake was er beduust van, haalde het snel van zich af en had niet in de gaten wie het had gedaan. Nu zag hij Hunter de boel naar het touw klimmen, waardoor Drake op twee slagroom taarten sprong. Hiermee gaf hij een mooie slide over de tafel heen. Hij schoot langs leerlingen heen en probeerde deze te ontwijken. Hij sprong over Geralt en Yvain die zo te zien in een akward situatie waren beland en greep uiteindelaar een pilaar. Hier klom hij omhoog en hield zich aan de rand vast. Hij wist namelijk af van de slagroom die op dit moment als een golf naar beneden kwam. ''DE DRAAK EN DE MAKI HEBBEN HUN MISSIE VOLTOOID!''Alsof hij een handkusje gaf, liet hij een lijn van vuur uit zijn mond komen. Deze lijn trok zich blijkbaar langs een net. Hij had het op de zwarte markt gekocht, wat het was onzichtbaar. Nu zag je het net pas.. gevuld met Glitter. ''LETS HAVE A UNICORN PARADISE!'' En alles viel over iedereen heen omdat het verbonden net langs de reling van de zaal zat. Drake lachte luid.

Hier had hij zich niet voor op gegeven! Iro wist dat leerlingen soms domme dingen deden,maar dit was wel erg dom! In zijn tijd op Star shine had Iro nooit deel genomen aan een voedsel gevecht. Toen hij zag dat Geralt een andere kant dan hem op liep en zich in een nogal benarde situatie met Yvaine storten kon hij net zo goed wel op houden, maar nog voor Iro zich om wilde draaien had hij eigenlijk net de spreuk los gelaten. Misschien had hij dit beter niet kunnen doen... Een bord gevulde eitjes raakte hem vol in zijn rug net tussen zijn schouder bladen. De schok wad even groot voor Iro zich omdraaide naar de boosdoener! Maar toen deze iets riep zag Iro hoe een andere leerling reageerde en weg stoof. Die waren iets van plan. Dusk gleed net vol plezier langs het stel dat bijna boven op elkaar was gevallen en kon het niet laten om de pudding uit Yvaine nek te likken voor hij weg verder rende. Dit was leuk hoe kinderen jonge mensen toch zo veel chaos veroorzaken? Echter was het nog over. Slagroom kwam naar beneden en bedekte bijna iedereen. Zo ook Dusk een Iro. Dit was zo... zo... Vernederend!!! Ergens voelde het heerlijk, maar Iro moest zijn reputatie hoog houden. Als hij nu toe ging geven wist Iro zeker dat wanneer hij Mister Burned en Mister Hunter nog eens lees zou geven ze dit zouden gaan gebruiken dat Iro wat minder streng mocht doen. Hij schudden even zijn hoofd om de slagroom uit zijn ogen te krijgen voor de glitters naar beneden kwamen en alles lieten glinsteren waar dan ook. Het was dat ze geen magie tegen die snot neuzen mochten gebruiken, maar hij was niet de enige die zich probeerde te bevrijden van de slagroom. Oeh als het aan hem lag had hij ze alle maal vast gezet in Dark matter! Dusk schudden zich uit en huilde luid. Ja hij genoot oprecht, maar het klonk spookachtig een niet zoals een normale wolven gehuil klonk. Hij stopte hij Iro een gekookte zacht. Maar Iro gaf hem alleen maar een scherpe blik terug voor hij zijn weg vervolgde tussen de inmiddels besmeurde leerlingen richting het gevallen stel. Hoewel dat niet gemakkelijk ging. Al het verspilde voedsel maakte de vloer verdomde glad. Zelfs Dusk had nog moeite om te blijven staan.

(Random Ali passing trough)

Met haar neus net boven de kist uit stekend die ze mee naar Dorchadas sjouwde kwam Alandria de school binnen. De trap oplopend en obstakels ontwijkend was ze nog maar nauwelijks de hoofdingang door of ze hoorde een enorme kabaal. Toen ze de zware kist even op een knie liet rusten keek ze richting de eetzaal waar gegil, gegier en gebrul vandaan kwam. Haar wenkbrauwen kropen iets omhoog toen room met allerlei pudding, stukjes fruit en andere derrie onder de deuren van de eetzaal door kwam gesijpeld. Nu was het wel vaker zo dat het er niet compleet stil was, maar.. Gewoonlijk kwam er geen voedsel onder een deur door, toch? Ze was hier dan nog niet lang, maar toen ze zelf op Starshine zat jaren geleden was het in ieder geval niet de.. Gewoonste zaak. Ze zette de kist op de grond met een gedempte plof voor ze met grote passen richting de eetzaal liep. Haar handen bleven even boven de deurklinken hangen voor ze deze langzaam naar beneden deed. Haar ogen werden groot bij de aanblik die ze daar binnen aantrof. Ze deed een hand voor d'r mond toen ze het circus- of gekkenhuis, binnen gade sloeg. Ze kon nog net een stuk appeltaart ontwijken die over haar hoofd scheerde door iets door haar knieën te buigen. 'Nope.. Nope.' bracht ze uit en deed snel de deuren dicht, waar een stuk groene drilpudding aan bleef plakken die op haar borst af kwam. Vervolgens pakte ze de kist weer op en beende verder. Dat werd dan maar gewoon dineren bij een restaurant in Oaksfield.

De brunette leek geen aandacht meer te hebben voor de lange man die volgens haar net een seconde te lang naar haar boezem had gestaard. Ze had haar blik nu vrij kwaad op Drake gericht, maar deze verzachtte na een paar seconden ook weer. Ze keek even rond, hoorde allerlei dingen langs haar hoofd vliegen - die haar soms op nog maar een haartje misten - en kwam tot de conclusie dat ze hier weg wilde. Zo. Snel. Mogelijk. Met haar hoofd schuddend probeerde ze zich door de mensen massa te wurmen. "Beesten," mompelde ze, nog net voordat ze onderuit werd gehaald door een of andere jongen die er wel het plezier in had gezien. Met een klap viel ze ook met haar rug in een taart, die klaarblijkelijk door de lucht gegooid was geworden maar niemand had geraakt. De jongen was alweer opgestaan, maar haar naam was geen Ziva als ze hem terug wilde pakken. Ze stak haar been volledig uit en lapte hem een pootje, waardoor hij met zijn gezicht vollop in een of andere.. vieze smurrie terecht kwam. Terecht. De brunette krabbelde weer op, pas nu drongen de woorden die Drake had uitgeroepen tot haar door.
Was dat... een codetaal? Ze liet haar ogen snel door de zaal heen glijden, zag Hunter rennen en ook Drake. Those boys were up to no good! Zo snel als ze kon begon ze zich verder door de menigte te wurmen, richting de deuren. Nee, nee! Ze had hier geen zin in. Helaas bereikte ze de deuren niet op tijd, want voordat ze het wist was ze doordrenkt met slagroom. "Fuck!" Gromde ze binnensmonds, waarna ze de deuren opengooide en net voor de lading glitter nog haar weg naar buiten beende. Eenmaal de deuren achter haar rug dichtgeklapt, veegde ze een groot deel van de slagroom van haar gezicht. Met een woedende klap veegde ze ook de resterende taartdelen die op haar boezem zaten weg. Great. Hoe ging ze deze rommel van haar afkrijgen.

Oh haar vers gestoomde mantelpakje! Haar schoon gewassen haar! Haar peperdure hakken! Allemaal verpest! Vernageld! Verknoeit! Allemaal zijn schuld! Als blikken konden doden…
De witcher stond daar voor haar te stamelen, maar Yvaine gaf hem de kans niet. Ze wilde het niet horen! Zijn slappe excuses! Zijn nutteloze pogingen tot hulp! Ongelofelijke imbeciel! Waarom raakte ze hem niet vol in zijn gezicht met die drek!? Wederom graaide ze, met een hoge kreun van frustratie, naar een half verpieterde taartpunt en probeerde nu met een welgemikte gooi zijn ongeschoren porum te raken. Maar in het moment dat haar ijsblauwe ogen zich terug draaide zag ze nog net, tot haar grote schrik, hoe dat gigantische wezen vooroverviel. Met opengesperde ogen staarde ze hem in het gezicht, die nog geen vijf centimeter van het hare verwijderd was. Een zucht perste zich tussen haar lippen, van elk woord benomen door zijn simpele opmerking. En of dat al niet genoeg was voelde ze opeens een vieze warme lebber van een ruig hondenbeest langs haar nek. In een reflex om de aanraking te ontwijken en een jammerige kreet kwam ze zowaar nog verder overeind. Nu nog misschien.. 1? 2? Centimeter verwijderd van het gezicht van de Witcher. Haar gezicht in ontsteltenis vertrokken. Hopend dat alleen de witcher het had gezien maar… het was te laat…

Een triomfantelijke schreeuw over haar maar al te zichtbare privates werd met plezier door de grote zaal heen geblèrd. Nog voor ze echter kon reageren kwam als klapper op de vuurpijl de grootste lading slagroom die er bestond naar beneden. De glitters kreeg Yvaine niet eens meer mee. Nee… nee…Nee.NEE.NEE.NEE.NEEEE! ”ENOUGH!” Krijste de blondine hysterisch door de zaal en wel zo luid dat iedereen zowaar stil viel na die slagroom verassing. ”Get off me you imbecile!” Siste ze hijgend van withete woede naar de witcher waarna ze met een welgemikte trap tussen zijn benen, waarbij ze haar andere hak verloor, onder hem vandaan gleed. Het was bijna griezelig te noemen hoe de dokter vervolgens overeind krabbelde als een glibberig slagroom monster en zich half wankelend en glijdend over de vloer tussen de stilgevallen slagroomleerlingen naar een tafel beende waar ze haar klauwen om de nog steeds schreeuwende gettoblaster zette en deze met een drieste kreun van frustratie aan diggelen sloeg op de grond. In de stilte die er volgde staarde ze als de duivel zo woest naar Drake en vervolgens naar Hunter. ”Enough..” wist ze nogmaals verbolgen en rauw uit te brengen, waarna ze zich omdraaide en witheet naar de deur stampte. Enkele leerlingen ruw opzij duwend voor ze de deuren opensloeg waar ze bijna tegen de pudding gooiende brunette aan botste. ”Move!” Blafte ze in haar nek zodat ze er al druipend en slagroom lekkend de gang op strompelde, om vervolgens luid mopperend en sissend naar de ziekenzaal te lopen. Ze nam ontslag! Dit was de druppel! Ze stikte er allemaal maar in! Slagroom!? SLAGROOM?! WIE HAD DIT IN GODSNAAM VERZONNEN!?

~Yvaine out~

what is one cloud

Glimlachend en vol goede moed waande een klein gestalte zich door de gangen, met voorzichtige trots een in een keurig doek gevouwen bakje Oost-Cassiaanse kruidige garnalen voor zich uit houdend. Een Syaorin-specialiteit. Shong was niet eens zo lang terug op de school en had zijn plekje weer verworven, toen hij zich bedacht dat hij eigenlijk nog niet eens samen had geluncht met zijn collega's - of ze überhaupt in gezelschap had mogen genieten. Dat omvattend had hij de Grote Zaal eigenlijk ook nog niet bezocht, te druk als hij was geweest met het voorbereiden van zijn lessen. De leraar watermagie miste het behoorlijk om glunderend naast zijn alleraardigste collega's te zitten, intussen aan de lerarentafel over de zaal met leerlingen uitkijkend, zijn voeten bungelend boven de grond, vrolijk babbelend over ditjes en datjes. Hoogste tijd om daar verandering in te brengen! En dat moest helemaal goed komen met zijn kleine traktatie ter kennismaking, die hij maar al te graag met de andere docenten deelde. Hij deed een vlug schietgebedje dat ze het enigszins zouden smaken: je moest maar net van Cassiaans houden. Neuriënd waggelde Shong naar de deur van de eetzaal, hij zag het grote gevaarte al opdoemen. Wat een nostalgie!
De hoge, zware deur leek ook blij te zijn hem te zien: hij smakte plomp in zijn veel te breekbare gezicht, die al helemaal niet gemaakt was om zulke klappen te moeten incasseren. Of deuren te begroeten, in die kwestie. Het bakje kwakte op de tegels, zijn euforische gevoel van nostalgie hobbelde ervandoor, samen met de stuiterende garnaaltjes. Wat was -!
Hij voelde hoe de scherpe pijn zich meester van hem maakte; de zaal danste voor zijn ogen en vloeide weg in een waas van onherkenbare vormen en kleuren.
Een lukrake knak vouwde zijn neus om in een rare, ongezonde positie. Maar - wat? En.. en hoe?
Trillend tastten zijn vingertoppen zijn voorgevel af, die nu als een rare vlezige bobbel tussen zijn mond en ogen hing, omdat hij hem niet kon voelen. Wel voelde hij een warme substantie, die rijkelijk over zijn bovenlip vloeide en op zijn pas gewassen livrei spatte. Bloed?
'Hehp!' snikte zijn zielige stemmetje enigszins gesmoord over de verlaten gangen. In paniek sloeg hij zijn handen om zijn neus, zocht koortsachtig naar iemand, zag niemand. Niet iemand die acht sloeg op een op-het-punt-staande-van-flauwvallen eenling in de gang, althans: het was immers niet dáár te doen, de duidelijke pret. Het schelle gejouw achter de nog naschommelende deuren sloeg als een hamer tegen zijn achterhoofd en werd omgevormd door een onduidelijk geruis en gebons - er was iets gaande, en het was kennelijk al in volle gang. Dat principe opzij, zijn aandacht jammerend bij zijn neus, kon hij er met zijn verstand en besef niet bij wat. Alles waar hij op het moment enig benul van had, was dat het hem als een enorme tsunami overspoelde. En dat hij zich nu als de meest ongelukkige persoon in heel Kovomaka voelde. Hij wilde alleen maar zijn collega's begroeten! Wankelend op zijn kleine rode slofjes trachtte de leraar watermagie met de grootste moeite zijn balans te behouden en vooral niet van zijn stokje te gaan. Daar werd op zijn beurt weer een stokje voor gestoken, want wat daar aan kwam - wat zich daar manifesteerde in een hoop klodders wit en vegen zwart, monsterlijk uitgelopen horror-film make-up, richting de gangen blubberend als duivels monstrum.. Hij.. Hij had er niet eens woorden voor, anders dan dat hij er figuurlijk zo stijl van achterover sloeg dat hij het slagroommonster schril toe loeide en zijn neus fluitend meedeed. Een rode snottebel bunjeejumpte doodleuk zijn neusgat uit, zijn kom vegetarische pho die hij vanmorgen naar binnen had gewerkt centrifugeerde kloksgewijs in zijn maag - en bij Nansra, dat angstplasje moest hij wonderbaarlijk genoeg ook maar op zien te houden. Van de ene horrorshow vluchtte hij uit schrikreactie naar de andere horrorshow. Hij greep zich in het voorbijgaan glibberend over een haring gedoopt in slagroom vast aan de tuniek van een grote zilverharige man, en dook toen onder de dinertafel van de leraren om daar als een klein, angstig, bibberig diertje ineengedoken dekking te zoeken, zijn knieën tegen zijn borst opgetrokken en verward uit zijn wijd opengesperde ogen starend. Wat was dit voor agressieve, german sparkle party?

To a sky, after all?

_{⋟ My apologies for necroing: dit stond al een langere tijd op de planning
@Yvaine - vervolgtopic}

PROFILE MAGICIAN

» [Open voor iedereen!] The first foodfight of the year
» My dress! [Open voor iedereen]
» Ochtendroutine [OPEN VOOR IEDEREEN! :)]
» sad moments in my life ||Open voor iedereen ^^||
» It would be fun, they said || Open

FOODFIGHT! [open voor iedereen!!] [Shortposttopic]

FOODFIGHT! [open voor iedereen!!] [Shortposttopic]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen