Matthew floot zachtjes mee met de muziek terwijl hij twijfelachtig keek naar de dansvloer. Het was niet dat hij niet kon dansen. Nee, hij kon juist heel goed dansen. Hij danste heel veel met zijn zusje en had een paar moves van haar geleerd. Samen waren ze ook naar dansshows te gaan. En dan niet klassieke ballet of zo, maar echt dansshows waarbij je aan hiphop kon doen. Omdat zijn zusje daar niks aan had gevonden, hadden ze zich vooral gericht naar dansjes die je met zijn tweeën kon doen. En zo kwam het dus dat ze soms op een best wel zoetsappig nummer samen aan het dansen waren omdat dat de manier was waarop zijn zusje al haar pijn even vergat. Ze was nog zo jong, maar ze kreeg naar Matthew’s idee veel te goed mee wat er gebeurde in haar leven. Ze kreeg veel te goed mee hoe hun vader hun overleden moeder keer op keer bedroog door thuis te komen met een andere vrouw. Ze kreeg veel te goed mee dat hun vader agressief werd als hij te veel drank had gedronken, maar dat vervolgens op Matthew stak omdat hij zo’n onhandelbaar kind was. Nee, Matthew kon hem niet bepaald een topvader noemen. En daarom haatte hij het zo om zijn dagen hier te slijten terwijl zijn kleine zusje elk moment van de dag in gevaar kon verkeren. Hij zou het zichzelf nooit vergeten als zijn vader haar iets aan zou doen terwijl hij er niet was. En dus moest hij zo snel mogelijk voor opvang zorgen. Hij wist dat de moeder van zijn moeder nog leefde, maar ze leefde op Nova en Matthew wist niet of het een goed idee was om haar te schrijven. Zijn vader had haar nogal hard uitgescholden nadat ze vlak na zijn moeders begrafenis op bezoek was geweest om een paar dingen te regelen. Ze had hem per direct niet meer willen zien en Matthew was bang dat ze zijn kinderen ook kwalijk nam voor wat er gebeurd was. Matthew’s aandacht werd weer getrokken toen iemand hem plotseling naderde. Zijn knokkels werden wit terwijl hij zijn cola zo goed mogelijk vasthield om te voorkomen dat het uit zijn handen geslagen zou worden door het groepje dronken jongeren in zijn buurt. Hij vroeg zich net af of hij dan toch maar niet moest gaan dansen toen de persoon voor hem halt hield. ‘Eh?’

Het meisje verontschuldigde zich en Matthew gaf enkel een kort knikje. Hmm. Misschien toch geen potentiële danspartner. Ze leek hem iets te verlegen, hoewel hij haar wel van de dansvloer had zien komen. Of hij vermoedde toch dat ze daarvandaan kwam, want het leek er wel een beetje op. Ook hingen haar haren niet bepaald op een manier alsof ze niet gedanst had. Ze had… danshaar? Thank God dat ze zijn gedachten niet kon horen. Hij schaamde zich er soms zelf voor. Mensen zouden behoorlijk met hem kunnen lachen als hij zijn gedachten zou delen en niet zo emotieloos voor zich uit zou kijken de hele tijd, maar zo zat hij jammer genoeg voor die mensen niet in elkaar. Matthew wilde net een slok nemen van zijn cola toen hij meisje opeens naar voren kantelde. Zijn eerste reflex was meteen ook een erg domme. In plaats van zijn cola gauw naar achteren te verplaatsen waar de bar zich bevond, liet hij de cola vallen zodat de inhoud in het rond spatte en stak zijn handen naar onderen uit. Zij greep zijn schouders vast en hij hield haar tegen door zijn handen om haar armen te plaatsen. Zo kwamen hun gezichten vrij dicht bij elkaar en Matthew klemde zijn kaken op elkaar zodat het rood niet naar zijn wangen zou stijgen. Hij was het niet gewend om een meisje zo dicht in zijn buurt te hebben. En dus duwde hij haar een beetje van zich af zonder zich ervan te verzekeren of ze wel goed stond. Hij keek naar de cola die op de grond lag en merkte dat de inhoud tegen zijn broek was gespat. Aan het gescheld te horen naast hem had één van de dronken jongens het goedje ook op zich gekregen, maar Matthew wist wel beter dan te gaan checken of dit ook zo was en hield zijn blik op het meisje gericht. ‘Geeft niet,’ zei hij uiteindelijk als laat antwoord op haar woorden en misschien ook wel als vlug antwoord op wat er zojuist gebeurde. ‘Het is inderdaad druk,’ ging hij verder alsof er zojuist niets awkwards tussen hun was geweest. ‘Is het de moeite waard om te gaan dansen of word je toch alleen maar geplet?’ Ondertussen draaide hij zich om zodat hij een nieuwe cola kon bestellen. Die plakkerige broek kon hij wel hebben tot het einde van de avond. En als hij vanuit zijn ooghoeken keek, had de boze kerel het toch wel erger dan hijzelf.

Matthew probeerde net te doen alsof hij de rode wangen van het meisje niet zag. Of misschien verbeeldde hij zich het maar omdat het licht net op dat moment zo op haar scheen. Ze werkten hier immers met neonlichten en die namen om de zo veel tijd een andere kleur aan, dus was het al heel gauw mogelijk om een rood kleurtje te krijgen. En dan had je natuurlijk nog andere factoren die ervoor konden zorgen dat het meisje een rode kleur kreeg op haar wangen, want the Jolly Jester stond er wel om bekend dat ze met veel lichten werkten om een danssfeer te veroorzaken. In elk geval was het dus niet helemaal zeker dat ze aan het blozen was en dus ging hij nergens vanuit, maar hij kon het zich voorstellen dat ze zich wat ongemakkelijk voelde. Nu dat de lichten een beetje van hun weggingen, zag hij dat ze dezelfde kleur haar had als dat van zijn zusje. Zij had ook bruin haar. Wat raar was, want je zou denken dat ze net zoals hem ook wit haar had, maar dat was dus niet het geval. Ze had ook twee vlechtjes in haar haren die haar altijd heel schattig stonden en die Matthew, na veel inwendig vloeken en proberen, nu ook bij haar maken. De gedachte aan zijn zus liet hem even weer denken aan de thuissituatie waardoor hij niet doorhad dat ze het over het betalen van zijn drankje had. En dus keek hij haar verward aan toen ze het had over dat ze dadelijk op moest of zo. Huh? ‘Oké?’ vroeg hij half terwijl hij haar met zijn ogen volgde. Nu pas zag hij dat ze een gitaar in haar handen hield met een paar zwevende lichtbollen. Wacht eens even. Dat kon alleen een Novaan voor elkaar krijgen. Was ze een Novaan? Nu wel wat meer geïnteresseerd in haar zijnde legde hij zijn aandacht vast op haar en keek toe hoe ze het podium op ging. Hij bracht het glas aan zijn lippen en glimlachte vlak voordat hij een slok nam toen hij haar enthousiasme hoorde, maar doordat hij het glas half tegen zijn lippen had geduwd, was dat voor niemand te zien. Hij voelde zelf ook wel de drang om te gaan dansen toen hij het nummer hoorde, maar dat werd algauw minder toen de kerel naast zich weer van zich liet horen. Deze was luid aan het roepen en deed overduidelijk zijn best om boven de muziek uit te komen en het voor het meisje op het podium te verpesten. Matthew richtte kort zijn blik opzij. Hij had zijn zusje beloofd dat hij niet meer in de problemen zou komen. Niet direct, tenminste. Hij liet zijn ogen kort naar de benen van de jongen dwalen en deed een beweging met zijn hand. Het volgende moment schoot er een paarse schaduw naar de jongen toe en lag deze niet veel later kermend op de grond. Mooi zo. Die hield zijn mond wel. Matthew richtte zijn blik weer naar voren en nam het meisje in zich op. Vervolgens moest hij zijn cola wel heel gauw achter zich op de bar zetten, want mensen hadden spontaan besloten om publiek naar zich toe te trekken zodat ze mee konden dansen. En zo stond hij dus niet veel later tussen de menigte zijn moves te tonen terwijl hij wachtte tot ze van het podium zou komen of nog een nummer zou spelen.

Je zou denken van Matthew dat hij een jongen was die niet van dansen hield. En tot een zekere leeftijd was dat ook altijd zo geweest, maar toen nodigde zijn zusje hem steeds vaker uit om mee te dansen op haar muziek. Ze leerde hem pasjes aan die ze wel op school van iemand geleerd moest krijgen en Matthew had er op zijn beurt weer een eigen draai aangegeven waardoor zijn zusje en hij soms hele dansshows op konden brengen. En dat terwijl hij eerst absoluut niet van dansen had gehouden. Maar hij had al snel gemerkt dat dansen hem zijn zorgen kon laten vergeten en als dat dan op goede muziek was, ging het al helemaal vanzelf. Nu dus ook. Een of ander meisje was voor hem komen staan en keek hem een beetje verlegen aan. Ze had haar handen op zijn schouders gelegd en Matthew nam haar hand aan zodat hij haar een pirouette kon laten maken. Daarna ging hij van haar weg en stond hij weer tegenover een andere danspartner. Plotseling ging het ene nummer over in het andere en had het meisje opeens een viool in haar handen. En zelfs daar was ze goed mee. Het was vooral een dansnummer waarbij de menigte met elkaar begon te dansen, want opeens draaiden de meeste mensen zich om en legden ze hun handen op elkaars schouders terwijl ze op een rijtje gingen staan en zo de ruimte door liepen. Matthew maakte zich los van zijn danspartner en ging vervolgens naar de bar zodat hij nog een slok van zijn cola kon drinken. Hij had best wel uitbundig gedanst daarnet en keek met een onder de indruk zijnde blik toe hoe het meisje alleen al door haar viool op een goede manier te bespelen een hele menigte koppige jongeren aan de gang kreeg. En ze leek ook zelf echt plezier te hebben. Matthew’s uitbundige blik veranderde weer naar een emotieloze en hij liet zijn ellebogen op de bar rusten terwijl hij keek hoe de menigte vrolijk verder danste. Hij liet zijn blik daarna weer rusten op het meisje, benieuwd zijnde of ze nog iets zou spelen of dat ze het aan een ander over zou laten en zelf ook kwam dansen.

Matthew nam een paar goede slokken van zijn cola voordat hij het bijna lege glas achter zich neerzette. Zijn blik dwaalde rond. Hij merkte dat de meesten al opgehouden waren met hun polonaise en nu aandachtig keken of er nog een nummer van het meisje zou volgen, maar voor nu leek ze uitgespeeld te zijn. Matthew merkte toch wel iets van teleurstelling op bij het publiek, maar ze werden weer terug uitbundig toen één of andere artiest die Matthew niet kende aangekondigd werd. Matthew zelf had geen tijd om te gaan dansen, want hij merkte dat het meisje in zijn richting kwam. Hij had niet gedacht dat ze nog terug zou komen nadat ze haar performance gedaan zou hebben. Hij wist niet eens zeker of hij het zich zou herinneren om terug te komen naar iemand waarmee hij aan het praten was als hij zo’n goede performance had gedaan. Waarschijnlijk had hij dan wel andere dingen aan zijn hoofd en was hij alweer vergeten dat hij eerder met iemand had staan praten, dus was het wel een verrassing dat ze opeens voor zijn neus stond. ‘Ik denk dat dat niet anders kan met zo’n goede muziek,’ zei hij schouderophalend tegen haar. Alsof hij net niet heel erg uitbundig stond te dansen samen met de rest op haar nummers. Soms vergat Matthew even dat hij eigenlijk geen gevoelens toonde naar de buitenwereld en kon zichzelf redelijk verliezen in de muziek die dan speelde. Het deed hem herinneren aan de danspasjes die hij met zijn zusje had geleerd en waarom hij waarschijnlijk ook zo goed was in dansen. Het was ook wel redelijk ironisch, want eigenlijk leek hij ook totaal het type niet dat helemaal los kon gaan op de muziek. ‘Matthew,’ sprak hij rustig tegen haar terwijl hij haar naam in zich opnam. Mayla. Hij kantelde zijn hoofd lichtelijk nieuwgierig naar haar. ‘Ik zag de lichtbollen daarnet, dus dat wil zeggen dat je een Novaan bent?’ Hij keek haar vragend aan. ‘Ik heb ook Novaans bloed door me stromen, maar ik heb de magie zelf niet helemaal onder controle. Ik ben zelf namelijk een Shadraan.’

Matthew gaf enkel een kort knikje toen ze het had over de soorten liedjes waar ze geen zin in had om ze te bespelen. Het gaf in elk geval voor haar waarschijnlijk een goed gevoel dat ze elke avond zelf een keuze kon maken van welke liedjes ze wilde spelen. Ze had hem daarnet ook totaal geen persoon geleken om een verdrietig liedje te zingen, hoewel een liefdesliedje natuurlijk nog wel kon. Tegenwoordig gingen heel veel liedjes over de liefde; zijn zus luisterede heel vaak naar liefdesliedjes. En hij was er vrij zeker van dat ze de helft van de tekst niet eens begreep, maar ze was natuurlijk aangetrokken tot de melodie. Matthew durfde te wedden dat als hij over liefde zou praten dat ze een gek gezicht naar hem zou trekken. Sowieso vond hij het geen onderwerp die hij met haar wilde bespreken. Daar was ze nog veel te jong voor. Hij fronste even toen ze het had over Cassiaans bloed. Het gedeelte over haar ouders leek hem een gevoelig onderwerp die hij het beste even kon mijden. Hij had zo het idee dat ze er niet over verder wilde praten. Of juist wel. Misschien was ze er juist over begonnen omdat ze met een vreemde erover wilde spreken. Niet echt zijn stijl, maar hij nam aan dat het voor sommige mensen kon opluchten. Ach, als ze er écht iets over kwijt wilde, zou ze het wel terug aanhalen, toch? ‘In dat geval kun je me misschien eens wat trucjes met water leren. Ik ga binnenkort op bijles bij Master Shong, maar ik denk dat ik als een totale loser ga overkomen. Ik kan echt niks met water, maar mijn doel is om van elke magie een beetje bij te leren. Anders zit ik hier ook alleen maar voor mijn Shadraanse en Novaanse magie en dat slaat nergens op.’ En toen ontsnapte er een geluid dat op grinniken moest lijken. Hij knikte op haar woorden. ‘Het komt anders vaker voor dan je denkt, hoor. Iemand die bijvoorbeeld zowel Raziaans bloed in zich heeft als Cassiaans. Alleen komt het dan ook heel vaak voor dat diegene de ene magie beter kan beheersen dan de ander. Ik denk dat dat wel te maken heeft met het feit dat het juist tegenpolen van elkaar zijn.’ Hij haalde zijn schouders op. Meer kon hij er ook niet over vertellen. ‘Maar het is dus in elk geval bevestigd dat je op Starshine Academy zit. Ik dacht dat je misschien zelf in Oak’s Field woonde of dat je naar hier was gereisd om op te treden.’

Matthew dacht terug aan de eerste ontmoeting met Master Shong. Om eerlijk te zijn had hij in eerste instantie niet eens in de gaten gehad dat het de leerkracht was. Hij was er gewoon bij gaan zitten alsof het een student was. Pas toen hij na was gaan denken over de grappige tuniek die de man aanhad, drong het tot hem door dat het Master Shong was. Het was een awkward ontmoeting geweest en eentje waar hij zich lichtelijk voor schaamde. Hoewel hij een Shadraan was, was het bij hem wel belangrijk om respect te hebben voor anderen. Hij wist dat er veel Shadranen waren die echt gewoon onbeleefd waren naar mensen die er grappig uitzagen, maar hij was daar niet één van. Hm. Hij was eigenlijk ergens wel een Shadraan en ergens ook weer niet, als je het zo bekeek. Hij had lichte en duistere kanten. Net zoals de magie die hij beheerste. Duister en licht. Hij schudde zijn hoofd en concentreerde zich op wat Mayla zei. “Ik was naast hem gaan staan en dacht dat het een student was. Ik had te laat door dat we bij de Quiet Lake les hadden en dacht dat ik op tijd was omdat er niemand te zien was. Bleek dat hij gewoon naast me stond.” In elk geval was hij dus niet de enige die een blunder was begaan in de buurt van de man. Hij kon zich voorstellen dat het voor Master Shong zelf behoorlijk frustrerend moest zijn als hij voor een student werd aangezien of voor een persoon waar mensen hun domme grapjes op konden uitoefenen. Ze bevestigde dat ze op Starshine zat en gaf aan dat ze hem wilde helpen met zijn magie, stelde zelfs voor om nu al te gaan oefenen. Of dat vatte hij tenminste zo op. Hij keek wat twijfelachtig naar de dansvloer. Het was niet dat hij nog plannen had deze avond en om eerlijk te zijn interesseerde ze hem wel. Bovendien was het echt wel noodzakelijk dat hij minstens één vriend zou overhouden aan het eind van dit jaar. “Ik weet niet wat je voor ogen hebt om te oefenen, maar de enige plek die ik me kan bedenken, is de Quiet Lake bij ons op school.” Hij fronste even. “Of heb jij een ander idee?” Moest ze trouwens dadelijk niet nog een keer optreden? Hm. Hij ging het maar niet vragen. Hij nam aan dat ze zelf wel het beste wist of ze nog moest optreden of niet.