'..Die ceremonie was erg mooi. Ze zag er goed uit. Sorry dat ik ziek werd. Ik weet dat je graag nog wat langer had willen blijven,'
Aloiysius wierp een korte blik opzij naar de stoel naast hem. Antoinette zat met haar vingers in elkaar gevlochten op haar schoot en staarde voor zich uit. Haar lange bruine lokken waren opgestoken in een slordige knot en met spelden vastgezet. Ze droeg een donkerblauwe jurk die tot over haar knieën reikte. Onder haar vervlochten handen lag haar zwarte handtasje. Haar blauwe ogen stonden schuldig. Als je niet beter wist zou je zeggen dat ze een tweeling waren.
Zelf droeg hij ook een net pak met een stropdas in dezelfde kleur als Antoinette's jurk. Ze had een poging gedaan om zijn slordige bruine lokken wat te fatsoeneren. Het was maar half geslaagd. Aloiysius richtte zich weer op de oneindige ruimte voor hem. In de verte kon hij de blauwe gloed van Cassia al zien liggen. Zijn grip op de stuurknuppel verstevigde even. 'Het is niet jouw schuld. Daarbij moet ik toch weer terug naar de school,' antwoordde hij zachtjes. Hij had Aria ook niet langer tot last willen zijn. Dit was haar dag. Hij had zich tijdens de ceremonie en de receptie een indringer gevoeld en zwaar ongemakkelijk. 'Zal ik je thuis afzetten? Of op de campus?' vroeg hij vervolgens zonder naar haar om te kijken. 'Daarover gesproken. Ik moet ook stage gaan volgen deze periode en ik heb een dansschool gevonden in Oak's Field. Hij is klein, maar vanaf volgende week begint daar mijn stage. Dus ik ga maar naar de academie. Ik had het je eerder willen zeggen maar met de bruiloft... het schoot er een beetje bij in,' hoorde hij haar zachte stem naast zich. Verbaasd keek hij op maar knikte daarna. 'Oké, dan gaan we terug naar de school,' mompelde hij zacht.

'Het lijkt erop dat je je alweer een stuk beter voelt,'
Antoinette keek verschrikt om bij de woorden van haar broer. Een rode blos verscheen op haar gezicht. 'Ik weet dat je niet echt ziek was,' ging Aloiysius kalm verder terwijl hij de motor afzette en de shuttle uit kwam. 'Je leek zo ongemakkelijk. Ik weet dat het niet makkelijk was om Aria te zien trouwen met die... die... ugh. Waarom ben je toch gegaan?' Een glimlach was op zijn gezicht verschenen. 'We zijn vrienden. Je zag hoe gelukkig ze was. Zal ik met je meelopen naar Oak's Field?
'Oh, nee. Dat kan ik zelf nog wel,' Ze omhelsde hem even kort. 'Bedankt voor het brengen Aloy. Ik spreek je morgen weer goed?' En weg was ze. Hij had haar met een zachte zucht nagekeken. Uiteindelijk begon hij te lopen over het verlaten platform. Hij wist niet hoe laat het was. Avond al. De zon was al verdwenen. Hij voelde even in zijn zakken. Verdorie. Hij had geen sigaretten meegenomen naar de bruiloft. Ze lagen waarschijnlijk nog op zijn kamer. Met zijn handen in zijn zakken liep hij verder.

Met het plotselinge vertrek van Miss Abigail leek alles ineens een beetje anders te worden. Elke dag meer. Hij had nu niet meer een standaard rooster waar hij zich aan vast kon klampen en omheen kon plannen. Nee, in plaats daarvan leek het alsof hij kon gaan doen wat hij wilde. Zo had hij nu al meerdere malen een aantal wandelingetjes door het kasteel gemaakt en was hij al aardig bekend met diens gangen en trappen en andere ruimtes. Toch, liet zijn speurneus hem meermaals in de steek en kwam het vaker voor dan dat hij eigenlijk wilde, dat hij weer de weg kwijt raakte. Nu had hij gedacht dat hij op de juiste weg was, hij wilde graag naar een plek waar hij de avondlucht goed kon zien, maar bij elke hoek die hij omsloeg en elke gang die hij zag, leek hem verder weg te brengen bij zijn doel. Rhys echter, liet zich hier niet ontmoedigen en stapte vrolijk verder. Zijn handen had hij in de zakken van zijn broek gestopt en met een ontspannen houding liep de jongeman de gang door, zijn ogen gericht op de buitenwereld die was te zien door de vele ramen. Misschien dat hij deze route al een keer had gelopen, wie weet, elke keer leek de gang een andere vorm aan te nemen. Emori zou waarschijnlijk er een prachtige benaming voor hebben, maar als Rhys op een probeerde te komen, lieten zijn gedachten hem in de steek. Met een zucht bewoog hij zichzelf een trap op. Als hij naar de lucht wilde kijken moest hij omhoog. Dat was een simpele deductie. Dus deed hij dat maar.
Eenmaal boven sloeg hij een hoek om en voelde het meteen wat frisser worden. Het was duidelijk dat hier ergens of een opening was, of een deur die open stond. Misschien was hier ergens een plek waar hij simpelweg uit een raam kon hangen. Rustig floot Rhys een deuntje terwijl hij zich voortbewoog naar de plek waar waarschijnlijk een weg naar buiten was. Niet veel later had hij het ook gespot en zijn gefluit hield op. In plaats daarvan verscheen er een glimlach. De jongeman sloeg de hoek om en.. botste vol tegen iets op. Nee wacht, iemand. Rhys strompelde wat terug en hield zijn hand even op zijn schouder, waar de ander persoon het hardst tegenaan was gekomen. 'Sorry, sorry, sorry!' Sprak de jongeman verontschuldigend en hij streek zijn blouse glad. 'Ik zal de volgende keer met een grotere boog de hoek om gaan.' Een flauwe glimlach lag op zijn lippen, hopend dat de ander niet kwaad zou worden op deze.. onfortuinlijke botsing.

@Aloiysius

Met zijn hoofd nog bij de bruiloft had hij zijn gedachten uitgeschakeld en zijn voeten op automatische piloot gezet. Hij zou het misschien niet toegeven aan Antoinette, maar hij was haar dankbaar dat ze hem daar weg had gehaald. Het was inderdaad een mooie ceremonie geweest, en hij wilde niets liever dan Aria gelukkig zien. Maar toch stak het. Op Ambergris waren ze onafscheidelijk geweest. Ze had hem door heel wat zware tijden heen geholpen. Maar zij had ook haar limiet gehad. Er was een moment geweest waarop ze zelf gebroken was en zijn problemen daar niet bij kon gebruiken. De man waar ze vandaag mee getrouwd was had eruit gezien als iemand die dat soort problemen niet zou hebben, al had Aloiysius de kerel maar een paar keer ontmoet. Hij was bloemist. Had zijn eigen zaak. In het weekend deed hij aan sport. En dat was zo'n beetje alles wat hij van de man wist. Ze had er gelukkig uit gezien. Dus hij had zijn mond gehouden, een glimlach op gezet en geklapt toen ze hun eerste dans als echtpaar waren begonnen. Aria had hij nauwelijks gesproken. Niet dat hij haar had willen storen. Ze leek het druk genoeg te hebben. Hij had de kans gezien om haar te feliciteren. Ze had hem een knuffel gegeven en was daarna weer weggeroepen door de volgende gast die zijn felicitaties had willen maken. Het was zinloos om erover na te blijven denken en toch… Toch bleven zijn gedachten die avond in zijn hoofd afspelen. Als een soort eindeloze herhaling di-…

Hij had de ander niet aan zien komen en merkte hem pas op toen het al te laat was. Uit balans gebracht door de plotselinge klap zette hij wankel een paar passen naar achteren, zijn hand steun zoekend bij de muur naast hem. Hij knipperde een paar keer en keek op naar de ander die inmiddels op druk tempo zijn excuses begon aan te bieden. De man tegenover hem was zeker geen leerling. Hij zou de leeftijd van de ander eerder dichter bij die van hemzelf schatten. Hij kon zich zo snel ook niet herinneren of hij hem eerder had gezien in de gangen. Was hij een docent? 'Nee, het is ook mijn schuld. Ik had beter uit moeten kijken waar ik liep. Ik was een beetje… in gedachten verzonken,' verontschuldigde hij zichzelf met een schaapachtige grijns. 'Gaat alles goed met je? Ik heb je toch niet te hard geraakt hop ik,' vroeg hij vervolgens toen hij zag hoe de ander zijn schouder vast bleef houden, alsof hij daar nog flink last had. 'Aloiysius trouwens,' ging hij vervolgens verder en stak uit beleefdheid zijn hand uit. 'Aloiysius Claude,'