Met een brede grijns liet de vrouw het krijtje over het bord glijden, een brede grijns op haar lippen gevestigd. Kon haar het nou schelen dat ze volwassen moest zijn en eigenlijk geen grapjes behoorde uit te halen. Alsof ze het type was om altijd een serieuze blik op haar gelaat te hebben. Ze haatte het om altijd maar serieus te zijn. Ze haatte het zo intens. Ze wilde kunnen lachen in het leven en lol hebben zoals het behoorde in haar ogen. Ze zette een paar stappen achteruit en keek met een brede glimlach naar het bord waar op stond ’Met veel liefs, Evelynn’ bedoel haar grap was te leuk om niet te gaan opeisen.
Ze draaide zich om naar het klaslokaal waar aardig wat tijd in was gaan zitten. Alle tafeltjes om gedraaid, de stoelen op de kop aan de tafels geschoven. Posters op zijn kop gedraaid, zelfs de gordijnen los gemaakt en ze op vensterbanken gelegd. Zelfs op het bureau van de leraar die ze overigst ook had omgedraaid had ze alle spullen die er op stonden netjes op de onderkant van de tafel geplaatst. Omgekeerd natuurlijk ze liet absoluut niets recht staan. Ze veegde haar handen af alsof er aarde aanzat. Eva verliet het lokaal en sloot deze weer achter zich met de sleutel die ze natuurlijk volkomen legaal had verkregen maar niet heus. Niet dat hij niet handig was, goed volgend lokaal was aan de beurt. Ze deed haar tas goed over haar schouder en liep het volgende lokaal in die onverwachts gewoon open was. Ze bleef stokstijf staan en keek de jongen aan. ’Goede…dag’ zei ze beleefd met haar ogen die pretlichtjes uitstraalde. ’Vergeet dat ik hier ben.’ Zei ze terwijl ze de notitieblaadjes uit haar tas haalde en deze op de deur begon te plakken.

@Olivier

'Ik heb je hier nooit gezien!' Met een grinnik ging ze verder met het plakken nat notitieblaadjes voor ze omkeek naar de student zijn opmerking over dat ze waarschijnlijk het zelfde idee hadden. Misschien wel maar niet iedereen waardeerde het zo als de jongen die hier in het lokaal stond. Ze draaide zich om en glimlachte 'Maar natuurlijk, Evelynn Ehler is de naam.' Ze was nooit het type om zich voor te stellen als legendarische magiër of beschermvrouwe van Nova. Ze was liever gewoon Evelynn. 'Maar Eva is goed genoeg' Zei ze met een glimlach en in haar tas graaide en een ander blok met notitieblaadjes wilde pakken. Haar blik schoot alert naar de jongen en kalmeerde weer toen ze de confetti zag fladderen door het lokaal 'CONFETTI ITS A PARADE!' Riep ze vrolijk en reikte hem een blok notitieblaadjes aan. 'Als jij daar begint, begin ik aan deze kant.' zei ze terwijl ze door haar knieën ging om. 'Het hele lokaal moet gevuld worden' zei ze met een brede grijns op haar lippen. En jij mijn dearest Olivier mag mij er bij helpen.

@Olivier

Met een grijns op haar lippen plakje ze de memoblaatjes verder op de muur zodat de muur een rare textuur kreeg. Ze schudde haar hoofd. 'wat zou ik hier moeten? Er zijn we belangrijkere dingen die ik te doen heb.' zei ze grinnikend terwijl ze het kartonnetje op het bureau legde en een nieuw blok uit haar tas haalde. Ze keek op bij zijn vraag en knikte. 'Maar natuurlijk doe ik dit vaker. Weetje hoe saai en serieus mijn leven anders wordt als ik niet hier en daar een lolletje voor mijzelf creëer.' legde ze uit met de glimlach nog steeds op haar lippen. Kort dacht ze na en keek om naar de jongen met een glimlach die niet van haar gelaat te vegen was. 'Mocht je gesnapt worden zeg je maar gewoon dat je bij mij was. Dat is een goede toch?' Vroeg ze terwijl ze stopte met haar kunsten van memoblaadjes plakken en hem aan keek.

@Olivier

Eva grinnikte om de woorden die de jongen sprak. 'Precies, ik ben te goed gemanierd om dit soort kinderlijke streken uit te voeren.' Zei ze met een grijns op haar lippen terwijl ze knikte bij zijn antwoord en de laatste notitieblaadjes op de muur plakte.
Ze keek om toen hij zich omdraaide, ze glimlachte bij de woorden die hij sprak. Door al zijn bewegingen omhoog en naar beneden van het tekenen op de notitieblaadjes. Haar blauwegroene ogen die in het licht van het lokaal meer groen dan blauw kleurde. Ze gingen bijna direct naar de nu ontblootte ketting die rond zijn nek hing. Ze liep naar hem toe en pakte het sieraad tussen haar handen en keek op naar Olivier, haar gelaat van de brede glimlach veranderd naar een bloedserieuze blik. 'Hoe kom je hier aan?' Vroeg ze harder dan haar vorige woorden. Liefste trok ze de ring aan de ketting van zijn nek af, ze bleef hem tussen haar vingers houden en zou hem echt niet snel loslaten.
De ring die ze op haar trouwdag om de vinger van Michael had geschoven. Die ze aan haar eigen vader had gegeven om aan haar eigen zoon te geven hing om deze jongen zijn nek. Hij kon beter een goede uitleg hebben anders zou hij hoogstwaarschijnlijk een boze Eva krijgen.

@Olivier