De laatste zonnestralen van die dagen vonden langzaam hun weg tussen de bladeren van de bomen door en zette de bibliotheek in een rustiek licht van goud en oranje. Voorzichtig scheen ze in zijn ogen waardoor hij wel van zijn boek op moest kijken. De bibliotheek lag er aardig verlaten bij. Een zacht, protesterend geluid afkomstig van zijn maag vertelde hem ook waarom. Hoe laat was het?
Met het nummer van de pagina in zijn geheugen gegrift sloeg hij het boek dicht en legde het terug op de stapel links van hem. Het schrapende geluid van de stoelpoten klonk oorverdovend na die meditatieve stilte toen hij de stoel achteruit schoof waardoor Aloiysius voor een moment stil bleef staan. Alsof hij weer even moest wennen aan deze wereld. Zachte voetstappen lieten hem opkijken. Met een vriendelijke glimlach was de bibliotecaresse de hoek om komen lopen om de stapel boeken aan het einde van de tafel mee te nemen. 'Ik dacht al dat je hier nog zat. Tijd vergeten?' Hij glimlachte een beetje beschaamd terwijl hij zelf de andere stapel boeken van tafel pakte. 'Misschien,' mompelde hij zacht. 'Ga maar. Ik zorg er wel voor dat deze terug op hun plek komen,' Hij knikte haar toe en liep met stevige passen de bibliotheek uit.

Hij was niet meteen naar de grote zaal gegaan om wat te gaan eten. In plaats daarvan was hij eerst naar de lokalen gelopen om de stapel boeken in zijn armen in het literatuur lokaal te leggen. Het lokaal was jammer genoeg weer vaak leeg nu Altair weer opgestapt was. Waarschijnlijk had hij toch meer in het leven gewild dan enkel lesgeven op de school. Aloiysius kon het de man niet kwalijk nemen. De school kon eentonig zijn soms. Vooral wanneer de dagen weer korter begonnen te worden en ze steeds dichter bij de winter kwamen. Dan kon de school koud en onpersoonlijk voelen. IJzige stenen muren die je gevangen hielden.
Met een onhoorbare zucht liep hij verder. De gangen waren niet compleet verlaten. Hier en daar liep nog een student, al klaar met eten of nog onderweg naar de zaal om iets te halen. Sommige herkende hij en knikte hij met een lichte glimlach toe. Hij was inmiddels geen heel onbekende verschijning meer op de school en binnen het vak literatuur eigenlijk de enige constante aanwezigheid waardoor enkele leerlingen af en toe naar hem toe kwamen met vragen. Zo had hij tenminste nog een beetje het gevoel dat hij hier niet voor niks was. Dat hij tenminste nog een verschil maakte door hier te zijn. Even hield hij zijn pas in. Een verschil maken. Had hij dat überhaupt nog wel gedaan de laatste tijd. Zelfs Antoinette leek meer in beweging te zijn dan hij. Hij had net zo goed bij de boeken in zijn armen in de kast kunnen staan. In hoeverre verschilde hij nog van hen? Met wat zwaardere stappen dan daarvoor liep hij weer verder. Zijn pas wat afgezwakt. Te laat had hij door dat zijn naam geroepen werd waardoor hij even omkeek. Een leerling die hij de vorige dag nog geholpen had met haar huiswerk zwaaide even naar hem. Hij forceerde een glimlach en zwaaide terug, waardoor hij de deur recht voor zijn neus compleet miste. Hij liep er vol tegenaan waardoor met flink kabaal de boeken uit zijn armen vielen. Met een zachte, pijnlijk geuitte kreun wreef hij even over zijn voorhoofd waarna hij voorzichtig door zijn knieën zakte om de boeken weer bij elkaar te rapen.

Oef, die klap ging hij nog wel een tijdje voelen. Wat wilde je ook als je een solide deur in je gezicht kreeg. Waarschijnlijk was het nu al flink aan het verkleuren. Gelukkig was het kloppende gevoel miniem naast de spontane hoofdpijn die was op komen zetten en alle andere pijn overbodig maakte. Bij de verschrikt geuitte “sorry” had hij opgekeken. Een vrouw met bruine lokken en nog diepere bruine ogen keek hem bezorgd aan. Zij had hem waarschijnlijk per ongeluk een deur cadeau gedaan. Het duurde een paar seconden voor hij weer wist dat hij, op een knie op de grond en waarschijnlijk een enorme plek op zijn voorhoofd een beetje dom naaar haar zat te gapen. Als ze nog niet dacht dat hij al hersenschade had dan zou ze dat nu ongetwijfeld wel doen. 'Oh, dat hoeft niet. Echt niet,' zei hij snel op het moment dat ze naast hem neer hurkte en de boeken begon te verzamelen die over de grond, buiten zijn bereik gekeild waren. Hoe vaak was hij nog van plan om tegen iemand aan te lopen? Dit begon een nare gewoonte te worden. Zelf zag ze eruit alsof ze er ook niet helemaal ongeschonden vanaf was gekomen. Hij wist niet precies wat ze in handen had gehad, al gaf de pot die ze op de grond had gezet een aardig goed idee, maar haar kleding was doorweekt en erg… kleurig. Zijn blik verschoof van haar naar het lokaal waar ze zojuist uitgekomen was. Atelier zei het sierlijk geschreven bordje naast de deur. Het was verder niet erg ingewikkeld om de punten met elkaar te verbinden. Gezien de kleurige inhoud was het water zeker over gebleven van een schildersessie. Dat hield in dat de brunette voor hem Emori Bijoux was. 'Wat? Oh.. oh nee. Het gaat wel. Ik zeg wel dat ik in een bar gevecht terecht ben gekomen. Dan kan ik er misschien nog een mooi verhaal van maken,' lachte hij zachtjes en een beetje ongemakkelijk. Heerlijk stereotyperend weer. Wat was hij toch ook een sukkel. Snel richtte hij zijn blik naar de grond om het laatste boek op te rapen. Goed, poging twee. 'Jij bent Emori toch? Kunst? Aloiysius. Literatuur,' probeerde hij wat waarschijnlijk ook niet erg intelligent over moest komen. Hij klemde de boeken stevig vast onder een van zijn armen terwijl hij opstond en zijn nu vrije hand uitstak om Emori ook weer overeind te helpen. 'Je ehh, je shirt. Sorry. Laat mij maar even,' sprak hij vervolgens terwijl hij het water aan de stof onttrok en terug in de pot liet stromen. 'Ik denk dat je hem beter in de was kan doen als je de kleurtjes eruit wil krijgen,'