Veel geluk had ze niet gehad in haar stages. Twee mentors die waren vertrokken… Eerst van de kunsten en vervolgens de waarzeggerij. Het had ervoor gezorgd dat Emori, na een goed gesprek met Eres, had besloten wat tijd voor zichzelf te nemen. Al had ze niet meer dan een week nodig gehad om te beslissen wat ze wilde… Eropuit! De wijde werelden in. En dus had ze bedacht haar stageplek bij Starshine Academy tijdelijk om te ruilen voor een buitenplaneetse stage, zodat ze meer ervaringen op kon doen over de verschillende planeten verspreid. Van zwerven door de diepe wouden van Gren, tot mediteren in de hoge tempels van Puffoon en duiken in de eindeloze wateren van Cassia. In een kwestie van maanden had ze op tal van wonderlijke plekken de schoonheid van het universum mogen bewonderen in spirituele en kunstzinnige zin. Onderwijl waren enkele wortels echter wel degelijk blijven steken bij haar geliefde school. Vrienden die ze er had gemaakt en leerlingen die ze onder haar vleugel had genomen destijds. Zo ook had ze contact willen houden met… hem: Aido, de muziekleraar die ze op geheel eigen wijze had leren kennen die ene zinderende zomeravond en tevens de aanvoerder van de band waar ze datzelfde moment mogelijk in opgenomen had geworden. Maar… met het uitblijven van verder contact uit zijn kant, was ook die droom langzaamaan verwaterd. Meerdere malen had ze hem sinds die ene avond geprobeerd te bereiken, tot en met aankloppen bij zijn lokaal aan toe. Het had weinig mogen baten. Het was mede de reden geworden waarom ze tenslotte de knoop had doorgehakt tijdelijk te vertrekken… ware het niet voor Kain met wie ze wel sporadisch contact had gehouden via brieven. Het was ook via hem dat ze over zijn zorgen hoorde. Blijkbaar was zij niet de enige met wie Aido verder het contact afhield. Evenals bij zijn goede vriend, had het ook een knagend gevoel in haar binnenste ontwaakt. Ze kenden elkaar dan wel nauwelijks, maar ze kon het niet helpen dat haar gedachten haar op sommige momenten onwillekeurig meevoerden terug naar hem… zich stilletjes afvragend hoe het nu met hem zou gaan…

En hier stond ze dan. Bijna een half jaar later, stilstaand voor zijn deur. Zacht had ze aangeklopt terwijl een verheugde glimlach al om haar volle lippen kroop, maar deze werd zo goed als weggevaagd bij de onverwachte reactie die ze kreeg… Een snauw zelfs? Niet hoe ze hem zich herinnerde. “It’s me…” klonk het echter vol tederheid alvorens ze toch zacht de deur opende na even aan de deurklink gevoeld te hebben. “I hope I’m not disturbing you, but I just wanted to let you know I’m back and see how you are doing.” Onderwijl zochten haar vriendelijke, hazelnootbruine ogen naar zijn bekende gezicht…

Het horen van zijn naam door zijn lippen gevraagd deed haar even fronsen… Was hij werkelijk zo verbaasd dat ze hem wilde opzoeken? Voorzichtig had ze daarna de deur opengeduwd en keek hem stralend aan, al was er een vonkje van verbazing in haar donkere ogen te bespeuren bij het zien van zijn gelaat. Voor zijn doen zag Aido er onverzorgder uit dan normaal. Buiten dat waren het met name de bleke kleur op zijn wangen en de donkere kringen onder zijn ogen die haar aandacht trokken. Hij leek… uitgeput. Hij hoefde niet eens haar blik te ontmoeten om haar zorgen te laten groeien. Er was iets mis… Er was iets vreselijk mis. Het antwoord op haar vraag riep daarom echter alleen maar meer vragen op, welke ze voor nu wijselijk binnen hield. “I see.” Het enige wat haar mond verliet terwijl haar kalme ogen hem nauwlettend volgden.

Het duurde een aantal minuten langer voor haar kleine voeten tenslotte zelf weer in beweging kwamen, doelgericht, al bewoog haar lichaam van hem af. Binnen tien passen had ze haar doel bereikt en trokken haar slanke vingers zachtjes de gordijnen open om het warme zonlicht binnen te laten. In één vloeiende beweging streek haar hand vervolgens over de bloemen in de vensterbank om hen van nieuw leven te voorzien. “Did you receive my letters?” vroeg ze ondertussen lieflijk. Na de bloemen kwam ook de rest van de kamer aan de beurt waar ze het één en ander recht zette, opklopte of -in het geval van de foto die ze tegenkwam- mooi op poetste. Het was alsof ze in muizenstapjes een helpende hand wilde aanreiken zonder hem af te schrikken door direct te dichtbij te komen. Iets langer was haar blik op het lijstje met de foto blijven hangen… voor ze zich tenslotte weer in zijn richting draaide. “Oh! Before I forget, I brought you something from my travels.” Terwijl een tedere glimlach wederom om haar lippen kroop, reikte ze in haar schoudertas om daar een sierlijk muziekboek uit te toveren, volledig door haar zelf gevuld met notenschema’s van liederen van alle verschillende planeten die hij daarmee voor zichzelf op de piano zou kunnen spelen. Een muzikale proeverij van het universum. “Here…”

Hij was blij dat ze niet inging op zijn Business. Hij herinnert zich ineens dat ze ook nooit het type geweest om op wonden te drukken. Iets dat hem al te vaak is voor gevallen, met alle gevolgen van dien... Een zachte zucht ontsnapt zijn lippen. Het glas nog in zijn hand schommelen. Ja er is iets mis met hem. Hij weet niet wat doen. Hij wilt niks doen, uit angst dat hij dan iets doms doet. Zijn oren tasten haar bewegingen af. Het is alsof hij het met zijn eigen ogen kan volgen. Kan ook zijn omdat zijn gehoor ook zijn inkomen is en het is misschien meer getraind is dan zijn eigen ogen. Hij klampt zich nu vast aan één van de twee stoelen die rond een tafeltje in de ruimte staat. Nog steeds zijn blik naar de grond gericht. De warmte van de winterzon bedekt zijn heel lichaam, waar hij even met zijn ogen knippert van het plotse licht. In zijn ooghoek ziet hij haar dan iets doen, dat toch een kleine glimlach op zijn lippen brengt. Het zijn soms die kleine details. Hij laat de stoel los en onbewust begint zijn duim weer met de zilver, matte trouwring te spelen. Hij voelt zich ongemakkelijk, maar niet zo zeer door de stilte, maar meer door zichzelf. De eindeloze tweestrijd in zijn gedachten. Moet hij haar weg sturen of haar smeken om te blijven? Het lijkt wel of die bloem geen einde kent. “Did you receive my letters?” Geen reactie. Ja hij heeft ze gekregen. Of zijn kamer tenminste. Kain kwam dan regelmatig langs en kwam de brieven dan ophalen. Aido herkende haar geschrift, al was er niet te vergelijken, want ze was dan ook de enige. Al moet hij toegeven dat sommigen ongeopend in een reiskoffer zitten... Hij kon het soms niet aan. Het was de herinnering en de pijn dat daarop volgde dat het te veel werden... en toch heeft hij ze bijgehouden...

Hij laat haar rustig haar gang gaan. Er is iets aan de manier hoe ze beweegt. Hij moet haar niet aankijken, haar energie is genoeg om al zijn haren te laten rechtstaan. Niet zo zeer in de slechte zin. Het is zelf rustgevend en het laat hem meer en meer ontspannen. Bij haar plotse volgende zin kijkt hij eindelijk, verrast en nieuwsgierig op. Voor een kort moment staart hij naar het boekje. De kleine kreuken en scheuren tonen aan dat ze dit al wat heeft meegemaakt. Het is niet overdreven, het geeft een beeld van gebruikt materiaal, geen aan flarden boek. Voorzichtig neemt hij het boekje vast en zet hij het glas achter hem neer. Hij kijkt haar (eindelijk) nieuwsgierig aan. Hij had wel iets meegepikt dat ze weg is geweest en was heel aangenaam verrast dat ze iets mee heeft voor hem. Het kan ook gewoon iets zijn dat ze heeft ontdekt en aan hem dacht en wou vriendelijk... Dan pas merkt hij de sierlijke noten. De handgeschreven woorden en muziekstukken. Hij fronst, niet goed begrijpend wat het juist moet zijn. Tot hij een melodie ziet die hij lijkt te herkennen. In háár sierlijk schrift leest hij Cassia Hij kijkt haar nog een keer aan, nog steeds grote vraagtekens boven zijn hoofd. Hij opent de grote klep van de piano zodat de snaren duidelijk zijn en dus ook een open geluid kunnen maken. Daarna opent hij het klepje die de toetsen tegen dwarrelde stoffen beschermt is. Er is iets heel sereen aan zijn bewegingen. Al vanaf het moment dat hij een piano klaar zet, komt hij helemaal in de muziek, wordt hij één met de muziek. Het zet zich neer en streelt een paar toetsen. Dan kijkt hij nog eens naar het blad en begint te spelen. Naderhand hij speelt, wordt ook zijn bewegingen groter. Geen enkel probleem met aflezen en direct spelen. Zijn ogen gaan zo snel van het blad naar de toetsen dat je het niet eens ziet. Het enige dat duidelijk maakt dat hij de bladen nog steeds afleest is omdat hij met één hand nu en dan de naar het volgend blad blader. Hij heeft altijd al zo een zwak gehad voor Cassiaanse muziek. Er is iets in dat soms heel zweverig muziek, maar ook in hun popelende melodieën dat hij helemaal verloren kan gaan in de muziek. Hier weer ook. Bij elke evolutie van de muziek gaat hij er verder op in, worden zijn bewegingen groter, dan weer kleiner.
Bij de laatste noot komt er weer een deken van stilte op de ruimte, al lijkt het wel nog na te zinderen van de muziek dat hier net is gespeeld. Hij opent zijn mond, duidelijk iets te willen zeggen, maar er komt niks uit. In plaats daarvan pakt hij het boekje weer in zijn beide handen en bladert hij weer verder. Hij voelt zijn ogen wateren. Hij schuurt zijn keel, de stilte doorbreken en slaagt erin de tranen weg te werken. "Thank you," is het enige dat hij kan zeggen.

Zijn verwarring en verrassende blik zond vanzelf een zoete glimlach om haar lippen, alsof deze wilde zeggen: “Yes. This is all for you. I made that… specially for you.” Nieuwsgierig had haar blik hem dan ook gevolgd toen hij het boekje aannam en meevoerde. Waar ging hij naartoe? Wat was hij van plan? Iedere gedachte verstomde echter bij de plotselinge realisatie dat hij piano leek te willen gaan spelen. Nee… Werkelijk? Door de afwezige indruk die hij maakte, had ze het bijna niet meer verwacht. Of in ieder geval… niet met haar in de buurt. Hoe geduldig ze ook was met hem, ze kon niet ontkennen tegelijkertijd te bemerken dat hij haar ergens… liever bij zich vandaan wenste te houden. Het bracht onbedoeld oude wonden bij haar naar boven, welke ze even snel weer onderdrukte. Een gevoel van opluchting trok daardoor door haar binnenste op het moment dat hij ietwat leek te ontspannen en… prachtig begon te spelen… Wauw. De manier waarop zijn lange, dunne vingers de toetsen streelden als de zachte wang van een geliefde, deed haar donkere ogen innig glinsteren. De tonen die pas werkelijk tot leven kwamen door zijn spel, brachten haar zodanig tot ontroering dat ze zachtjes slikte en schoorvoetend dichterbij kwam, meegezogen in de emotionele melodie… Dromerig sloeg ze onderwijl gade hoe het waterige zonnetje speels door de bevrijdde ruiten naar binnen scheen en de kamer, met zijn verschijning in het middelpunt, in een etherische gloed zette. De donkere lokken, nu ietwat warrig, maar waarschijnlijk niet minder zacht om door te strelen. De brede schouders gevangen door spanning. Zijn lange, slanke postuur…
Wat had ze hem gemist.

Tegen de tijd dat de laatste noot wegstierf, was ze op ongeveer anderhalve meter bij hem vandaan blijven staan, nu enigszins onzeker wat te doen of te zeggen. Wat als hij zou schrikken als ze te dichtbij kwam? Misschien zou hij boos worden als ze nu het verkeerde zei. Dat wilde ze helemaal niet.
Starend naar zijn rug was ze daarom stil gebleven… en blijven zwijgen… tot hij tenslotte zelf de stilte doorbrak door haar te bedanken. “You’re very welcome,” klonk het gefluisterd en warm achter hem. “You play so beautifully…” Na nog een laatste aarzeling waagde ze zich een volgende stap dichterbij en… een volgende, tot ze voorzichtig en elegant naast hem neerstreek op de kruk voor de piano. Haar hartslag was inmiddels dusdanig verhevigd dat ze deze in haar keel kon voelen bonken. “Would you like to play something together now? I’ve practised,” opperde ze al even aftastend, zodat hij altijd kon weigeren of haar kon vragen hem verder met rust te laten…

Zelf met haar...charmante glimlach, blijft het voor hem een groot raadsel waarom ze dit juist heeft gedaan. De noten vullen de hele ruimte, je kan de muziek voelen door je ziel gaan. Casiaanse muziek heeft voor Aido altijd dat extra gegeven. Ja hij houdt van zijn eigen muziek, het zou erg zijn als dat niet het geval was, maar de muziek die van hun planeet komt is iets dat je niet kan evenaren. Is iets dat je niet kan nadoen. Al probeert hij er alles in te steken en alles te doen, toch weet hij dat hij de muziek nooit zoveel eer zou aandoen zoals het moet. Zijn handen gaan soms zo snel over de toetsen, dat je je begint af te vragen of hij wel werkelijk aan het spelen is. Zijn ziel in het verhaal van de melodie, een verhaal dat iedereen zelf kan geven. Het zacht begin, maar de bijna directe aanval, het weer rustig gaan, alsof iemand constant in een innig gevecht keert. Het voelt voor hem zo herkenbaar, nu op dit moment.
De stilte, een stilte die hij soms zo innig kan omarmen na iets als dit. Die stilte dat het publiek geeft na een meeslepend spel, er alles aandoen om dat moment zo lang mogelijk te houden. In al die tijd had hij wel haar aanwezigheid blijven houden, een gevoel die hij nooit van zich kan afzetten, maar wist hij niet waar ze juist stond. Dus toen haar antwoord zo stil klonk, maar het wel duidelijk was voor hem, wist hij dat ze niet zo ver af was. Ineens verdwijnt dat laatste beetje spanning in zijn rug en dreigt hij zelf zijn rug wat te ontspannen. Hij geeft geen antwoord op haar compliment, maar het maakt hem vanbinnen wel warm. Al gaat hij er nooit gewoon aan worden om geprezen te worden, toch maakt het daarom niet minder aangenaam als iemand het zegt. Hij voelt en hoort hoe ze dichterbij komt, maar houdt zijn ogen in het schriftje, bladeren naar de andere muzieknoten. Hij is helemaal in de ban van de verassing die ze voor hem heeft gebracht. But why?
Haar plots wel heel korte aanwezigheid zet zijn zenuwen weer op scherp, zijn zintuigen weer helemaal open. De atmosfeer die ze draagt maakt alles zo veel lichter, alsof ze met een zachte aanraking al zijn pijn kan doen verdwijnen. Anderzijds doet het elke keer nog meer pijn. It hurts so much. Wanneer ze voorstelt om samen iets te spelen, ontwijkt hij even haar ogen, maar op zijn gesloten mond krullen zijn mondhoeken wel naar boven. Het is die ene lach die hij meestal zo makkelijk kan verbergen, maar niet nu, niet wanneer zij in de buurt is. Hij merkt op dat er een haarlok is losgekomen en een deel van haar gezicht verbergt, een deel dat ervoor zorgt dat haar ogen voor hem verborgen blijven. Onbewust heft hij een hand op en duwt hij de haarlok weer achter haar oor, nu pas beseft hij dat zijn handen zachtjes trillen en hij hoopt dat ze het niet voelt of er zich geen vragen bij gaat stellen. Hij snapt zelf niet waarom hij zo gespannen is, of juist wel. Dat maakt het probleem des te groter.
"The sad truth is that I haven't been able to go to Cassia," opperd hij. Een zonde die hij eens dringend moet oplossen. Hoe geweldig moet het zijn om daar hun muziek aan te horen? "How was your journey there?" vraagt hij dan. Hij wist dat muziek hem kan verloren gaan en om eerlijk te zijn weet hij niet of dit een heel goed idee is. Zijn mentale en lichamelijke gezondheid zal die derde keer niet overleven.
Maar hij wilt haar zo graag horen praten, gewoon luisteren en kijken.

Een gevoel van opluchting trok door haar binnenste de seconde dat ze zijn kleine glimlach opmerkte. Misschien was ze meer welkom dan ze dacht…? Deze gedachte werd echter snel verdreven toen hij niet inging op haar voorstel samen piano te spelen. Ondanks haar begrip, kon ze een korte steek van teleurstelling niet negeren. Had ze soms iets fout gedaan? Ze wist dat het niet goed ging met hem. Een vermoeden wat met de minuut meer werd bevestigd door hem, maar de manier waarop hij zich specifiek op haar richtte, deed haar langzaamaan vermoeden dat zij ergens direct of indirect ermee te maken had... Daarbij genomen dat ze niets van hem had gehoord in al die maanden en hij eveneens haar brieven niet gelezen had… Althans, ze had geen idee of hij hier iets mee had gedaan of niet. Eigenlijk had ze geen flauw idee waar ze momenteel aan toe was. Wat hij van haar wilde. En vooral… wat niet.
Een oude onzekerheid kwam in haar omhoog, één die ze herkende en het liefst ver weg wilde stoppen. Nee… Hij was niet zoals… hem. Hij was anders. Hij bedoelde het niet zo. Er was vast iets compleet anders, buiten haar om, wat hem niet lekker zat. Het was niet alsof ze zelf zin had sociaal te zijn als ze een rotdag had. Toch…?
Een schokje trok merkbaar door haar lichaam toen ze plotseling zijn aanraking voelde. Haast geschrokken keek ze op en wilde eigenlijk lachen, tot ze… zijn trillende vingers zag… Shit. Het had écht met haar te maken. Dat kon niet anders. Wat had ze gedaan? Wat had ze verkeerd gedaan? Was het iets wat ze had gezegd misschien…?

Voor haar eigen blik te veel weg zou geven, sloeg ze deze vlug neer, afwezig wat toetsen indrukkend met twee vingers. “Really?” reageerde ze zachtjes op zijn woorden rond Cassia. “Time we change that some time then, if you like.” Zonder dat ze er zelf enige controle over leek te hebben, kroop een hint van een glimlach toch weer op haar gezicht. Bij de vraag die volgde bleef ze even stil. “It was amazing. The people, the music… I wish you could’ve seen it.” Ze slikte onopvallend terwijl ze zichzelf weer voldoende herpakte om hem aan te kunnen kijken. “Cassians breathe music,” vertelde ze opgewekter verder. “It’s part of their culture as much as it is with Razians. They even sing while working, for instance while pulling in the fishing nets. It motivates and strengthens them. And Cassian nature…” Een dromerige zucht verliet haar lippen. “The vast ocean, the mountains in the north, the little villages and ancient castles… I felt like I wandered into a legend. Like a dragon could appear at any second and a knight in shining armour should come save me,” eindigde ze grinnikend.

Het verontrust hem. De tegenstrijd in zich die hij elk moment voelt. Wel, niet, wel, niet. Hij beseft dat de demonen in zijn geest nog altijd een manier vinden om hem neer te halen. Dit gevoel die hij dan ook voor haar probeert te onderdrukken lijkt het voor die demonen makkelijker te maken. Ze zoeken naar een deur die op een kiertje staan en zo weer alles kunnen overnemen. Hij wilt en zal het niet laten gebeuren, geen derde keer. Daarvoor is hij zo bang, wat nu als ze hem op zijn slechtste ziet? Dan wilt ze niks meer van hem weten, want hij ziet ook wel dat zij ergens mee lijkt te vechten, maar hij kan er geen vinger op leggen. Kan zij inzien waar hij mee zit? Nee waarschijnlijk niet, het is niet dat het op zijn voorhoofd staat geschreven. Toch zit ze hier weer, al weet hij ook wel dat hij haar wegduwt. Ze zal met zo veel vragen zitten, maar hij betwijfelt dat ze klaar is om zijn antwoorden aan te horen. Voor nu wilt hij haar even dicht bij zich houden, zonder iets te doen waar hij spijt van krijgt. Misschien is niks doen iets waar hij meer spijt van gaat krijgen? Die constante tegenstrijd is dus maar één van de vele waarmee hij kampt.
Hij trekt net zijn hand niet terug bij haar schok van zijn aanraking, al is zijn aanraking heel miniem. Dit was niet het beste idee, maar hij kon het zich niet laten om haar volledig te kunnen aankijken. Het plukje haar stoorde hem. Al zou haar liever niet te dichtbij hebben, toch draait hij zich wat naar haar toe. Hij blijft naar haar luisteren zijn ellenboog op de piano en zijn hoofd steunend op zijn hand. Het is in de manier dat ze neerkijkt, waardoor hij niets kan aflezen in de hoop om iets te zien dat hem zou kunnen verder helpen. Waarom zit ze hier zelf? Waarom heeft ze die brieven gestuurd? Waarom dat boekje? Hij zit zelf met zoveel vragen. Waarom hij?
Zijn glimlach wordt groter bij elk woord dat ze verteld en bij haar grinniken, dat zo hemels in zijn oren klinkt, moet Aido nu ook mee grinniken. “I would love to meet that knight in shiny armour with you,” zegt hij, zonder er zelf macht over heeft. Daar heb je weer dat moment en dreigt hij zelf verder gaan. “I need to tell you something,” begint hij en pakt hij zelf haar hand om rustig met een duim over die van haar te wrijven, en zijn blik op hun verstrengelde handen te houden, bang voor wat hij in haar ogen zou terugvinden. De trillingen zijn al minder erg. “I’ve had some dragons that I had to fight, but I lost a couple of times and…” en hier stopt hij weer. Wat hij eigenlijk wilt duidelijk maken is dat hij niet die ene ridder is waar ze op zal wachten, dat wilt hij eventjes voor haar duidelijk maken, nog voor dat ze t ever gaat en een te grote teleurstelling meemaakt. “What I’m trying to say is… Thank you and not just for the present you brought me,” ja, ergens heel diep in zijn ziel had hij haar toch wel gemist.

Pas toen ze uitbundig over haar ervaringen op Cassia had verteld, leek ze weer voldoende te kalmeren het gesprek voort te zetten, maar enige spanning wilde maar niet uit haar schouders gaan. Alsof ergens een blijvende blokkade tussen hen zich had opgeworpen. Eén die ze nog niet eerder als zodanig bij hem had gevoeld. Het bleef haar onzekerheid onbewust voeden, al probeerde ze zichzelf ten zeerste de baas te blijven.
Afwachtend was ze hem daarom blijven aankijken bij zijn reactie op haar verhaal. Hij wilde haar iets vertellen? Wat? Onbewust was haar hart iets sneller gaan kloppen. Het voelde haast alsof ze had gewacht op dit moment… Een seconde was haar blik naar hun handen geschoten toen ze de zijne voelde. Niet langer warm en genegen, maar… koud en aarzelend. Waarom? Wat was er toch mis? Ondanks de vragen die nu in sneltreinvaart door haar heen spookten, bleef ze bewust stil, om hem alle ruimte en tijd te geven zijn woorden te zoeken en te spreken… Aandachtig had ze dan ook geluisterd bij de metafoor die werd gebruikt om zijn gevoel te omschrijven. Dragons he had to fight… There it was. Er was iets gebeurd. Iets zwaars. Uitputtends zelfs. Ondanks dat ze niet in detail wist wat het precies was geweest, zorgde deze verklaring al voor enige duidelijkheid en herkenning. Ook zij had die strijd meegemaakt en meerdere malen verloren in het verleden. Begrip was in haar ogen te lezen. Wederom bleef ze echter zwijgen en luisteren net zo lang tot hij uitgesproken was…

Voorzichtig en teder waren haar mondhoeken verder omhoog gekropen toen de laatste klank van zijn stem geklonken had. Nog enkele tellen langer was het stil gebleven… voor ze tenslotte zelf de stilte doorbrak met een kalme zucht. Gelijktijdig had haar hand de zijne steviger vastgepakt. “Aido,” Haar donkere, rustgevende ogen boorden zich zeker in de zijne, “I knew there was something wrong ever since you left. Kain also told me as much. He wouldn’t say what was up with you exactly and I respected that. Still, I worried. That’s why I came here today.” De glimlach verbreedde. “Not because I expect you to tell me everything that’s going on in your life right now, but to show… I’m here. In whatever way you need. You don’t have to.. charm me or sing for me. You don’t even have to smile for me if you don’t feel like it. The only thing I ask, is that you try not to push me away, so I can support you. Then I promise… I won’t go anywhere. No matter the troubles you’re going through right now and no matter that we haven’t known each other for a long time. Alright..?” eindigde ze nagenoeg gefluisterd en legde haar andere hand ook op hun handen, zodat hij haar warmte en nabijheid kon voelen en hopelijk zou geloven dat ze het echt meende dat ze er voor hem wilde zijn. Wat er ook gebeurde. Geduldig was ze hem daarna blijven aankijken om hem de kans te geven deze woorden op zich in te laten werken…

Op dat moment wenst hij ter plaatse door de vloer te kunnen zakken. Verdwijnen en alles vergeten. Haar van hem afschermen. Waarom moest hij dat nu weer vertellen? Het is onuitgesproken angst die hij voelt als hij iemand dichtbij laat komen. Ze slaagt erin een muur van hem neer te halen, op haar manier van doen. Niet opdringen, niet door hem aan zijn lot over te laten, maar door daar gewoon te staan. Het is een rustgevende manier en een manier dat hij zo naar verlangt, maar anderzijds wilt hij niet dat ze zijn slechtste momenten ziet. Elke keer als ze erin slaagt om door zijn muur te kijken, wilt hij het weer afsluiten. Er is gewoon iets aan haar dat maakt dat zijn kracht om zich van haar af te sluiten verzwakt. Hij wilt iemand om zich aan te kunnen houden. Ja, hij heeft de paar mensen rond hem, maar er zij heeft dat extra dat hem nog meer tot haar aantrekt. Wat het juist is, daar heeft hij het raden naar, of ergens diep van binnen weet hij het misschien wel.
De stilte na zijn woorden laten hem nadenken, denken dat het best is voor iedereen als ze nu gewoon naar buiten stapt en geen voet meer binnen zet. Hij heeft zich naar haar open gesteld, dus wie weet doet ze het ook wel. Hij zal het haar niet kwalijk nemen.
Hij besterft het, want wilt dan weer niet dat ze verdwijnt en nooit nog naar hem lacht. Dan pas zal hij sterven, dat is een feit dat hij weet en hoopt dat hij het nooit zal moeten beleven.

Net voor hij het opgeeft en zijn hand wilt wegtrekken, wordt deze tegengehouden door haar zucht en de kracht die ze rond zijn hand uitoefent. Niet veel, just enough. Meteen gaan zijn donkere ogen naar die van haar als hij hoort hoe ze zijn naam uitspreekt. Of course she knew, is wat door zijn gedachten gaat. Hij wist dat Kain hier was en sprak er soms over dat ze elkaar waren tegen gekomen en elke keer had Aido dat klein momentje van hoop dat hij toch niet helemaal verloren was. Al had hij elke keer verteld om niks te vertellen. Kain had dus zijn belofte gehouden, niet dat hij verbaast is.
Hoe ze het doet, ze slaagt erin om te weten en toch zit ze hier nog. Zijn brein is één wervelwind van gedachten en tegenspraak. Hij zou haar zo graag willen beschermen en ervoor zorgen dat haar niet in zijn doen kan beschadigen. Luisterend naar elk woord dat ze zegt, zijn ogen staren haar aan en met elk woord verdwijnt de angst die hij zo diep voelt. Al is die niet helemaal weg.
Het is vanaf haar tweede hand, warm en zacht, meer kracht zet bij haar woorden dat hij zucht. Een zucht van verluchting, al de spanning in zijn rug en schouders weg blazen. De zucht is zo zwaar, dat er een lage grom uit komt. "I will try," fluisterd hij uiteindelijk. Even gaat een van zijn mondhoeken omhoog, zijn ogen zacht en dankbaar. De trillingen zijn uit zijn handen verdwenen. "You are..." maar verder geraakt hij niet, want opeens gaat de deur open. "Hey, help me out will ya?" Een blonde kop verschijnt in de kamer. "Kain what did you brought?" waarbij Aido van zijn stoel springt. Geladen met pak en zak komt hij verder. "Ho! You will never believe it! There was a cute guy in the shop so I just stayed a little bit longer and... Oh, hey Emori!" verrast kijkt Kain op bij het tweede gezicht in de ruimte. "Are you staying? I'm cooking!" vraagt hij, al is het meer een bevel dan een vraag. Aido helpt met de zakken op tafel krijgen ondertussen dat Kain ze allemaal in zijn enthousiasme had laten staan. Hij zegt geen woord, maar laat haar even nadenken om haar eigen keuze te maken.

Haar tedere glimlach was verbreed bij zijn reactie. Goed… Hij leek haar echt te horen en eindelijk te begrijpen dat hij haar niet zomaar weg zou jagen. Ook zij had het nodige meegemaakt wat haar hart had gebroken, vertrapt en verstoten. Jaren had het geduurd eer ze zichzelf “geheeld” mocht noemen en ook nu ervoer ze nog de nodige overblijfselen ervan. Waaronder het feit dat hun handen, die innig in elkaar verstrengeld waren, enerzijds vertrouwd en zinnenprikkelend voelden, maar anderzijds… beangstigend.

Gered uit haar eigen storm van gedachtes, had ze verrast omgekeken toen uit het niets de deur uitbundig open werd getrokken. “Kain…” Het zeggen van zijn naam ging gepaard met een ingehouden grinnik. Ze kon het niet helpen bij alleen al het horen van de vrolijke stuiterbal. Langzaam had ze haar handen weer teruggetrokken naarmate de aandacht naar hem verschoof. Geduldig had ze zich omgedraaid op de kruk om het gesprek tussen de twee waar te nemen. “Oehhh, a cute guy? Tell me more.” Bij het voorstel of ze wilde blijven eten had ze verwonderd even geaarzeld, voor ze tenslotte glimlachend was opgestaan en haar kleding schikte. “Actually, I’d love to. Do you need help in the kitchen?” Nog voor hij kon antwoorden, was ze al behulpzaam opgestaan en hielp hem met de boodschappen op het aanrecht te zetten. “And you, sir,” Haar blik ging met een plagerige glinstering terug naar Aido, “Maybe some tea for all of us while I assist Kain with dinner?” Bevestigend gaf ze hem een speels zetje met haar knie tegen zijn benen in de richting van de fluitketel in een poging wellicht toch weer een lach op zijn gezicht te brengen.

Aido kan het zich niet laten om nog eens diep adem te halen en staat hij op het punt iets te vertellen, waar zijn gedachten niet meer van deze wereld zijn, springt Kain binnen. Uitgelaten maakt Kain zijn entree in hun privéwoning. Al had de sfeer net een seconden geleden zo laag gehangen, Kain duwt die weg en zorgt bij Aido ook voor een kleine glimlach op zijn lippen. Hij zal nooit aan dat uitbundig gedrag kunnen wennen en ergens wilt hij dat ook niet. Het is dan ook altijd dankzij het lichtpuntje dat Kain in zich draagt dat Aido niet dieper in het duister valt.
Maar bij die enthousiasme, hoort ook wel praten zonder echt na te denken, met als gevolg dat Kain de vraag op popt waar hij zich zelf niet aan verwachtte. Hij geeft zichzelf een bezigheid, haar blik ontwijkend, want het zou zijn smekend gevoel kunnen verraden. Het liefst zou hij de kamerdeur sluiten en ervoor zorgen dat ze nooit weg zal gaan.
Verwonderd stopt hij in zijn beweging, als hij haar antwoord hoort. Had hij zich dan toch verraden? Neen, dat kan toch niet?
"Sweet!" roept Kain het bijna uit en neemt hij de andere spullen op die ook in de keuken neer te zetten. De tijd is blijven staan, tot hij weer tot de aarde wordt geroepen. Even kijkt hij haar aan, nog steeds verwonderd van hoe ze erin slaagt alles zo luchtig te maken. Hij heeft even tijd nodig om te verwerken wat ze van hem vraagt, maar snel verschijnt er een charmante lach op zijn gezicht, alle spanning weg. "As you wish, my lady," en speels buiging in haar richting. Hij vult de fluitketel met het kraantjeswater van de keuken. De keuken op zich is niet zo groot, met als gevolg dat hij Kain speels opzij moet duwen om hem voorbij te lopen. Kain merkt er niks van, helemaal in zijn droomwereld verdwenen.
"His name is Karl and he has the cutest green eyes and aaah..." Blijft Kain tussen zijn zin staan en begint hij zelf te blozen, "He works in a small grocery shop in Oaks Field and he just started talking and showing, and well... at the end I just bought from everything a something. I couldn't say no, that would have been so rude." Tussen zijn kwebbelen door neemt hij iets dat op een wortel lijkt uit één van de zakken. "This is a ... a pa... nips? Parsnips, that's it! It's something like a carrot, but taste different. Karl really likes it. Oh!" en grijpt hij weer naar iets anders in de zakken. "This is a sweet potato! Isn't it amazing?" of dat laatste nu op de verschillende onbekende groente is gericht of juist op de jongen die Kain net heeft ontmoet. Hij neemt twee snijplanken, die hij voor Emori neerlegt en messen om de groenten te schillen en snijden.
Ondertussen staat Aido wat op afstand naar het tafereel te kijken, een geamuseerde glimlach op zijn gezicht. Al kan je hem wel betrappen dat hij meer naar Emori aan het kijken is.
Het fluiten van de ketel wekt hem weer uit zijn staar en hij neemt drie mokken om daarin dan zonder te kijken zakjes in te steken. Ze lusten toch alles wel, hij en Kain tenminste, laten we hopen dat hij niks neemt dat Emori niet moet hebben.
"So does that means you are always going to do the shopping from now on?" reageert Aido geamuseerd en geeft hij de mokken aan Kain en Emori. Het lijkt wel of er net niks is gebeurd en dat alle duistere spanningen van een paar minuten geleden er niet zijn geweest, al is hij vanbinnen nog steeds wat aan het vechten.
"Oh God, what is this? You," gebaard hij naar Emori, "Can come more often, he never serve me when we are here alone," Het gevolg? Een speelse mep op Kains achterhoofd, "Aiaiaiaiaiaiai, not fair!" Aido maakt zich snel uit de voeten voor Kain hem een speelse mep verkoopt. Eindelijk kan Aido eens lachen en komt hij bij het duo staan. "Since when am I not allowed to help?" Kain rolt overdreven met zijn ogen
en geeft hem ook een plank en een mes. "So tell me lovebird? What are we going to make?" vraagt Aido hem als hij al een groente uit de zakken haalt.