'Het kan me niet schelen dat u moet bezuinigen als eis van de keizer, het is niet raadzaam om eerste levensbehoeften onder handen te nemen. U kunt niet verwachten van mensen die al niks hebben dat ze daar genoegen mee gaan nemen. Dat wordt rellen. En ik ga het niet oplossen als het uit de hand loopt. Dan is het uw bloed dat vloeit,'
Het was niet zozeer wat hij zei waardoor de pafferige man in het veel te kleine pak zat weg te smelten in zijn stoel, het was de manier waarop hij het zei. Het oog van de storm. Te kalm voor zijn reputatie om veilig te zijn. Ronodan legde zijn handen op het tafelblad, schoof zijn stoel naar achteren en stond op. De rest van de ministers in de vergader zaal deden hetzelfde. 'Als u niet met de keizer gaat praten doe ik het. En wij weten allebei dat hij er niet op zit te wachten om het van mij te horen. U doet zichzelf een veel groter plezier om het hem zelf te melden,' sprak hij verder waarna hij naar de deur liep. 'Als u echt ergens op wilt bezuinigen zou ik beginnen met die belachelijke dure en onnodig zware paleiswachten uitrusting. Daar heb je zo een ton goud aan,' ging hij verder waarna hij de zaal uit liep. De man zou pas als laatste vertrekken om niemand de met urine doordrenkte stoel te laten zien wist hij.

Het was het einde geweest van een vergadering die hij eerder op Puffoon had gehad die dag. Ronodan haatte die vergaderingen. Ze deden allemaal net alsof hij echt daadwerkelijk zijn mening mocht geven, maar alle beslissingen waren al genomen in achterkamertjes klaar met zegel en al. Het ministerie en zelfs de keizer gaf niks om hem. Zij zagen hem als show pop. Het enige wat hij kon doen was ze met hun beslissingen op zijn muil te zien gaan en daarna de brokstukken proberen te lijmen. Hij had een vreemde positie op Puffoon. Er waren mensen die naar hem opkijken, en tegelijk waren de meeste nog steeds bang van hem. Ze wisten niet wat ze met hem aanmoesten. Ze accepteerden het omdat Ronodan deed wat hij moest doen en het leven voor de gewone burgers in elk geval niet zwaarder maakte. Ze tolereerden hem.

Zijn blik ging langs de vele ramen van het lokaal. Hij was nog nooit in het lokaal voor luchtmagie geweest. Hij had hier ook niks te zoeken. Maar vandaag had het hem geroepen. Er hing een prettige sfeer in het ruime lokaal. Een soort thuisgevoel. Nu was het rustig. Er waren geen lessen, er was niet eens een docent. Hij stond daar een beetje in het midden van het lokaal in zijn nette broek, witte overhemd en nette jas. Zelfs een stropdas was toegevoegd aan het geheel. Maar zijn asymmetrische kapsel, vele piercings en bodypaint stonden in schel contrast met die geveinsde zakelijkheid. Ronodan voelde de stropdas bij het slikken als een lus van een galg om zijn nek. Hij wist wat hij als eerste van zijn lijf zou sjorren als hij weer in Angani was.

Voor een kort moment sloot hij zijn ogen. De hartkloppingen denderden als een kudde wilde paarden door de stilte. Normaal gesproken sloot hij zich af van het lawaai. Wie zou niet compleet gek worden om elk hart te kunnen horen kloppen? Vooral op zo'n drukke plek als dit. Maar eens in de zoveel tijd wilde hij luisteren naar die disharmonie. Die chaos bracht hem rust en een vreemd genoeg, een raar gevoel van macht. Een lichte tinteling door zijn lijf. Een rilling die langs zijn rug liep en zijn nekharen op een prettige manier overeind lieten staan. Het was een amuzikale gewaarwording, maar een waar hij bijna van in extase kon raken.
Zijn ogen schoten open en zijn ingehouden adem ontsnapte aan zijn lippen toen één hart zich onttrok aan de rest. Het kwam dichterbij, kalm maar levendig. Het was niet lang na dat besef dat hij voetstappen achter zich hoorde verstommen. Met zijn handen in de zakken van zijn nette broek draaide hij zich kalm om tot zijn ogen de hare ontmoette. Zijn rechteroog was licht en had de blauwe kleur die nog wel eens toegewezen werd aan ijs. Zijn linkeroog was een donkerbruine koffiekleur. De zwarte pupil viel er bijna in weg. Het was een geboorteafwijking, genaamd heterochromie. Maar het was een kenmerk dat hem zijn hele leven lang brandmerkte. Freak, demon, duivel....
Haraldur had zijn ogen bijzonder gevonden, mooi zelfs. Maar Ronodan had in de spiegel nooit kunnen ontdekken wat de man wel gezien had. Hij haatte zijn ogen, het was waarom hij spiegels vermeed.
De ogen van de vrouw tegenover hem waren helder blauw, of in elk geval het oog dat hij kon zien. De ander ging schuil achter lange blonde lokken. Ze was Puffoonse. Hij kon het aan haar voelen. Haar magische energie was vertrouwd, bekend. Ze noemde hem meneer, hij werd niet herkend. Niet heel verrassend. Ze vertelde zelf later dat ze nieuw was. Zijn blik volgde haar toen ze naar het bureau liep om haar spullen neer te leggen. Ze was waarschijnlijk docent. Ook die gok werd bevestigd door de vrouw die zichzelf Abigail scheen te noemen. Misschien wist ze het niet, maar in die paar minuten van binnenkomst tot voorstellen had Ronodan haar al beoordeeld en een inschatting gemaakt over haar en haar kunnen.
Zijn mondhoeken trokken een stukje omhoog tot een halve glimlach. 'Nee, mijn excuses. Ik kwam even van de stilte genieten. Mijn naam is Ronodan Ágústson. Maar, ik zal u met rust laten,' sprak hij verrassend kalm. Communiceren met mensen van zijn eigen planeet ging altijd zoveel soepeler en natuurlijker. Daarbij was ze zeer netjes en beleefd gebleven en was Ronodan sneller geneigd om zijn wat meer rustige kant te tonen.

Arjor. De toon die de naam zette was al zo overduidelijk Puffoons. Hij bleef haar gade slaan toen ze plaats nam op de stoel achter het bureau. Ze had een prettige sfeer om zich heen hangen. Licht en opgewekt, maar tegelijkertijd vluchtig en geheimzinnig. Het was die geheimzinnigheid aan de vrouw die ervoor zorgde dat hij eigenlijk niet zo'n haast had om terug naar de Toren te gaan. Ze intrigeerde hem. Dus toen ze hem zei dat hij niet weg hoefde te gaan knikte hij ten teken dat hij haar begrepen had. Met zijn handen in de zakken van zijn broek liep hij naar de ramen. Ze waren groot en lieten veel licht door. Ze deden denken aan tempelramen. Het was een bouwstijl die ook nu nog veel terug te vinden was op Puffoon. Ze waren immers luchtmagiërs. Ze hadden ruimte nodig. Nooit eerder voelde kleding zo gevangen als nu. Maar hij probeerde dat gevoel te negeren. Als hij eenmaal in Angani was kon hij zich omkleden. Hij merkte dat ze zo af en toe naar hem keek. Maar verder was er niks te horen dan het geluid van haar schrijfveer.
'Waarom ben je hier les gaan geven?' vroeg hij ineens. Zijn ogen zochten de hare weer op en een nieuwe kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Niet vervelend bedoeld, ik heb gewoon al een tijdje geen docent gezien die luchtmagie als vakgebied had,' verklaar hij zichzelf daarna. Hij wist dat ze bezig was, en hij had zelf gezegd dat hij voor de rust kwam. Maar het was er al uit geweest voordat hij er erg in had. Spreken met haar ging gewoon natuurlijk, als vanzelf. Ze had een soort aantrekkelijkheid dat het aanlokkelijk voor hem maakte om een gesprek met haar te beginnen.

Zijn vraag was eruit geweest voor hij er erg in had. Maar Abigail leek er geen probleem mee te hebben dat hij haar van haar werk afhield. Ze legde haar schrijfveer weg. Zorgvuldig opgeborgen in de inktpot waar hij kon rusten tot ze hem weer nodig zou hebben. Daarna keek ze hem recht aan om vervolgens zijn vraag te beantwoorden. Hij kwam te weten dat ze een oud leerlinge van de school was. Er waren meerdere die hier rondliepen met dat verhaal. Waarom ze de school zo aantrekkelijk vonden wist hij niet. Persoonlijk kon hij het gebouw niet uitstaan. Ondanks haar brede gangen, grote zalen en open velden voelde de kleine planeet verstikkend en benauwd. Alsof je vast zat op een klein eilandje en er was geen uitweg mogelijk. Gelukkig had hij dan nog de lucht. Als de zware ketenen van de grond te zwaar aan hem trokken hoefde hij enkel op te stijgen en hij ervoer meteen een geheel nieuw gevoel van vrijheid. Toch was het niet genoeg. Hij miste regelmatig de open lucht die Puffoon hem bood. De ruimte die de planeet verschafte aan haar bewoners. De stille bergen met prachtig uitzicht op haar diepe dalen. Waar je je longen uit je lijf kon schreeuwen en nog steeds de ruimte niet vulde. Dat gevoel was gewoon bevrijdend en het was in het minste niet te vergelijken met dit stuk rots.
De vriendelijke, enigszins meisjesachtige glimlach op haar gelaat deed niet af aan haar vrouwelijkheid. Het gaf haar een natuurlijk soort zelfvertrouwen wat haar juist nog aantrekkelijker maakte. Hij glimlachte even zwak. 'Ik verblijf voornamelijk in de Toren waar ik van tijd tot tijd vergaderingen heb over onder andere Puffoon, ook mijn thuisplaneet,' begon hij kalm. 'Ik ben de beschermheer van Puffoon,' verduidelijkte hij zichzelf daarna.

Het was vreemd dat hij nog steeds in het klaslokaal kon staan zonder zijn eigen haren uit zijn hoofd te trekken. De lerares had een grote voorliefde voor praten, dat was duidelijk. Maar hij ergerde zich niet aan haar. Het hielp ook wel dat haar stem er niet een was die door de ruimte sneed als nagels over een bord. Daarbij had hij het zelf gevraagd. Hij had kunnen verwachten dat hij dezelfde vraag terug zou krijgen van Abigail. Een vraag die hij kalm en eerlijk beantwoorde. Hij had niet de behoefte om haar voor te liegen. Hij hield zijn masker toen Abigail hem vervolgens vertelde dat ze ook al twee van zijn collega's had ontmoet. Tyr, een man die hij zelf niet echt kende. Maar hij had hem niet echt een bijnzonder persoon gevonden. Niet iemand met wie hij veel zou spreken als het niet verplicht was. Luna daarentegen had hij genoeg van gezien voor een oneindig leven. Het feit dat ze van Erd kwam was nog maar het topje van de ijsberg. Hij probeerde haar zoveel mogelijk te vermijden om ongelukken te voorkomen.
Hij was lichtelijk verrast door haar tweede vraag. Zijn gedachten waren nog steeds haat en onverschilligheid aan het spuwen over Luna en Tyr. Hij vond het een aparte vraag. In zijn gedachtengang was dat vanzelfspreken dat de beschermheer van Puffoon ook daar geboren was en in elk geval over Luchtmagie beschikte. Het was voor hem ondenkbaar dat een beschermheer of - vrouwe van zijn thuis ook maar iets anders als primaire magie zou hebben. 'Het zou een beetje vreemd zijn anders. Om op een niveau magie op te kunnen roepen zoals een beschermer dat zou moeten kunnen om zijn planeet veilig te houden vereist veel kracht en training. Iemand die later luchtmagie aanleert zou veel meer moeite moeten doen om op hetzelfde niveau te komen en iemand die in mijn tijd als halfbloed gekwalificeerd werd zou onmogelijk dat niveau ooit kunnen bereiken,' probeerde hij uit te leggen zonder al te fel over de discussie door te gaan. Ronodan had nou eenmaal sterke meningen over dit soort onderwerpen.

Ze was het niet met hem eens. Dat had hij ook eerlijk gezegd niet verwacht. Hij had er ook geen zin in om er verder over uit te weiden. Tegen elk ander willekeurig persoon was hij de discussie misschien aangegaan. Al was het maar om ze duidelijk te maken wat voor een achterlijke standpunten deze “participatie maatschappij” met zich mee bracht. Maar de dag was lang geweest en hij had voor zijn smaak al genoeg gediscussieerd. Voorlopig was de sfeer goed en voelde hij niet de intentie een redelijk luchtig gesprek onnodig te verzwaren. Hoe raar haar ideeën ook mochten zijn.
Dus het enige wat hij deed was haar aankijken tussen zijn bordeaux rode lokken door. 'Menselijkheid...kan zo'n bijzonder fenomeen zijn,' sprak hij met een lichte glimlach. Maar er zat iets in zijn stem wat zijn woorden toch een onzekere sfeer mee gaf. De glimlach was in strijd met de tonatie. Zijn blik had zich weer op het raam gericht waarachter zich het uitzicht op het winterse landschap van de school bevond. Zachte vlokken dwarrelde buiten traag voorbij. Van die vlokken sneeuw die niet zouden blijven liggen als er niet al een pak buiten lag dat tot ruim aan de enkels kwam.

Zijn hoofd draaide zich terug naar de jonge docente toen ze vanachter haar bureau was opgestaan en zijn kant op was gelopen. Nogmaals liet hij zijn blik over haar lichaam dwalen. Haar lange, blonde lokken die gebleekt leken door de zon. Intens blauwe ogen die zo goed paste bij de vorm van haar gezicht. De lijnen van haar hals. Ze was vrouwelijk met haar ronde schouders en zachte welvingen. Toch straalde haar lichaam een zekere kracht uit. Ze had een soort tedere vrouwelijkheid, maar dat was misleidend en hij zou zich er niet over verbazen als menig man, vrouw of student die fout had moeten bekopen. Zijn korte dwaling eindigde weer bij haar ogen waar hij bleef hangen met zijn blik toen ze weer sprak. Of liever gezegd, iets vroeg. Voor een moment keek hij weer naar buiten, nadenkend over een antwoord. 'Het Puffoon uit mijn tijd was verdeeld. De littekens zijn nog steeds zichtbaar in het land en haar mensen. Corruptie heerste in mijn tijd. Onderdrukking van de Raga en de keizer…,' zijn stem stierf even weg. De Raga. De autoriteit waar hij zijn hele leven tegen gevochten had. De Raga en de Ásatrú, beide kanten van dezelfde valse munt.
'Niet alles was slecht,' vervolgde hij daarna. De tijd had toch haar eigen innovaties en positieve veranderingen met zich meegebracht ondanks dat er veel verloren was gegaan in de Duistere Oorlog.