Hij had er even over gedacht om niet te gaan. Om Dyonsius voor de zoveelste keer als boodschapper te sturen zodat hij zelf niet hoefde te praten met mensen die alleen maar zuurstof en ruimte verspilden. Maar hij moest wel zelf heen want Puffoon zou ook besproken worden en er was niemand capabel genoeg om zoiets voor zijn planeet te doen. Dan maar slikken en op zijn tong bijten.

Hij zat dan ook de hele vergadering zwijgend te luisteren. Iets wat vreemd was aangezien hij meestal overal wel commentaar op kon geven. Maar nu zat hij gewoon stil met zijn armen over elkaar geslagen op zijn stoel, zijn ogen loerend van de ene spreker naar de andere. Ook zij kwam aan het woord toen het onderwerp overgeschakeld was naar Gren. Jareth en ik. Zijn tanden klemde zich nog steviger op elkaar dat hij last begon te krijgen van zijn kaak. Hij hervond zijn beheersing, deels, en ontspande weer iets. Het gesprek vloeide over naar het onderwerp Razen en de dode draken maar Lilith maakte hier meteen een eind aan. Zijn wenkbrauw kroop een paar milimeter omhoog bij het horen van haar kortdate woorden maar zijn gezicht viel al snel weer terug in zijn neutrale masker. Kennelijk was het nog steeds een zeer gevoelig onderwerp. Meer dan enkel die miliseconde veranderde er niets in Ronodans gezicht. De enige keer dat hij zijn mond open deed ging het over het oorlogsgevaar dat dreigde tussen Puffoon en Cassia. Meer dan een eenvoudig rapport was het niet. Er waren groepen die vóór de oorlog waren. Maar ook genoeg tegen en door de zakelijke toon waarmee hij sprak was het moeilijk te achterhalen aan welke kant hij zelf stond in dit conflict. Hij spreidde de feiten op tafel omdat dat moest. Nu waren het enkel vijandige gevoelens. Maar wat er precies aan moest gebeuren bleef in het midden zweven.

Nadat hij aan het woord was geweest was Ronodan weer gaan zitten. Een positie die niet meer veranderde tot het einde van de vergadering en iedereen opstond om te vertrekken. Dat was de tweede keer die dag dat hij opstond uit zijn vergaderstoel. Hij verzamelde de brieven die de Puffoonse overheid hem gestuurd had en die hij gebruikt had om sommige punten in zijn verhaal duidelijker te maken. Toen hij opkeek zag hij dat alleen Lilith nog in de zaal was naast hemzelf. Na Jareth was zij de laatste persoon waar hij nu mee alleen wilde zijn. Zonder iets tegen haar te zeggen, of haar zelfs maar aan te kijken, liep hij naar de deur van de vergaderzaal. Alleen maar om erachter te komen dat er geen beweging in wilde komen. Hij dwong zichzelf kalm te blijven en probeerde het nog eens. Maar nog steeds weigerde de deur om open te gaan. Ronodan slaakte een zachte zucht. 'Drie keer raden wie hier vastzitten. Ik geef je een tip, het zijn niet de stoelen,' sprak hij met licht sarcasme in zijn stem terwijl hij zich omdraaide naar Lilith en tegen de deur leunde. Een deur waarbij hij onder normale omstandigheden zijn hand er niet voor had omgedraaid en het ding ingebeukt had. Maar tijdens vergaderingen werden de deuren en ramen magisch afgesloten zodat ze niet gestoord konden worden en dat schild was nog steeds actief. Magie en zelfs bruut geweld waren zinloos.

Als hij ergens echt niet op zat te wachten dan was het dit. Het leek bijna wel een zieke grap dat ze nu samen vast zaten in de vergader ruimte. Heel even, voor een kort moment, begon zijn brein hun "collega's" te beschuldigen. Maar hij had ook gevoeld dat de deur niet was vergrendeld door maar één bepaalde magie soort. In dit uitzonderlijke geval had de rest er niks mee te maken gehad.
Zijn blik gleed over Lilith terwijl zijn sarcastisch gesproken woorden zijn keel verlieten. Wat hij nog irritanter vond dan het feit dat hij samen met haar opgesloten zat hier was dat hij zichzelf erop betrapte nog steeds zo naar haar te kijken als voor al dit....gedoe. Hij richtte zijn blik daarom maar op een neutraal punt, om haar maar niet langer aan te hoeven kijken. Een flauwe grijns verscheen op zijn gezicht toen hij haar snauwende woorden hoorde. 'Plaats jezelf niet te hoog op een voetstuk hé. De beschermende spreuken zijn om een of andere reden nog steeds actief,' vervolgde hij zijn uitleg van het probleem waar ze voor waren komen te staan.

Hij was ondertussen weg gelopen bij de deur en maar weer op een van de vergaderstoelen gaan zitten. 'Ik denk dat we dit moeten uitzitten. Het ziet er niet naar uit dat die deur makkelijk open te krijgen is. Met of zonder magie,' ging hij verder, nog een blik werpend op de deur. Hij durfde er ook niet al te krachtige magie op los te laten. De spreuk zou zomaar terug kunnen slaan en hen verwonden. Hij wist niet hoe het met Lilith zat, maar persoonlijk voelde hij daar zelf niet heel veel voor. 'Wat is er zo belangrijk op Razen nu dat je per se nu heen moet?' vroeg hij uiteindelijk maar. Als ze hier dan toch vast zouden zitten, dan alsjeblieft niet in doodse stilte. Daar zou hij helemaal knetterdol van worden.

(mijne ook hoor xD)

Ze kon zo vreselijk zeuren soms. Rollend met zijn ogen zag hij haar gefrustreerde handelingen. Hoe ze met haar hand door haar bruine lokken gingen. Haar levendige gifgroene ogen die hetzelfde vuur leken te spuwen wat ze zonder moeite dagelijks op wist te roepen. Ten slotte liet ze zichzelf ook in een stoel neer vallen. Echt relax zat ze er niet bij en hij zou zweren dat ze elk moment kon opspringen om te proberen de deur met geweld in te beuken. Haar pruilerige kinderachtige gedrag begon hem zwaar te irriteren. 'Wat wil je dat ik doe? Die Toren steen voor steen afbreken? vroeg hij met een lichte ondertoon doorspekt met sarcasme en irritatie. Hij keek naar haar. Zijn ogen gleden van haar gezicht naar haar handen die zich tot vuisten gebald hadden.

Ineens brak ze. Hij bleef haar recht aankijken. 'Nee inderdaad, het boeit me ook niet. Oh en als we toch bezig zijn, geef mij ook maar meteen de schuld dat we hier vast zitten. Dat is toch wat je het liefste lijkt te doen,' Ze stond weer op en begon wederom als een gekooid beest heen en weer te lopen. Kon ze nou niet vijf minuten even stil zitten? Was dat echt nodig? Hij werd er helemaal kriegel van. Toen ze wederom ging zitten en opnieuw zacht verzuchtte werd hij het zat. Hij stond zo ruw op dat de stoel hard over de grond schraapte en omviel. Hij greep het ding van de grond. 'En nu ben ik er klaar mee,' gromde hij zacht. Hij sloeg de stoel tegen de deur. Niks. Alleen de stoel brak. Vervolgens plaatste hij een goedgemikte trap in de buurt van het slot om het stuk te trappen al zou dat niet werken met de magische barriére nog steeds actief. Maar hij wilde geen seconde langer hier blijven. Niet met haar, niet met zijn eigen gedachten en niet in deze verdomd kleine ruimte. Hij trapte nogmaals. De deur begon barsten te vertonen maar gaf nog steeds niet mee. Hij zou die complete deur uit zijn hengels slopen als het moest.