LM Meeting + Adviseurs

Met enige genoegdoening deed Alandria een stap bij de shuttle vandaan waar ze zo nu en dan aan zat te klussen om haar gedachten te verzetten. Die ochtend had ze een brief gekregen dat een vriendin uit de periode dat ze zelf nog op Starshine Academy zat was overleden. Het contact met haar was verwaterd nadat ze ieder hun eigen weg gingen en wist ze ook niet dat ze al langer aan een ziekte leed, maar de herinneringen waren dierbaar voor haar en die was ze dan ook niet vergeten. Een paar jaar daarvoor had ze dan ook een kaartje van dezelfde vrouw gekregen, een geboortekaartje. Ze had een zoontje gekregen, en dat betekende dat deze nu half- wees was, als de vader nog aanwezig was geweest. De gedachten daaraan lieten haar niet koud, ondanks dat ze naar buiten bij mensen die ze niet kenden vrij kil en streng over kon komen. Ze was down to earth en niet makkelijk uit balans te brengen. Wanneer ze dan wel ergens mee zat propte ze het weg en zocht ze later iets op om zich op af te reageren. Meestal was het een boksbal wanneer ze kwaad was, maar nu was het een hobby die haar even afleidde. De hele hangaar rook naar verf en ze had het dan ook hier en daar op kleding zitten dat ze voor deze gelegenheid aantrok. Echter was ze tevreden met de uitkomst nu een groot deel af was. Nu ze dan ook net lekker bezig was vond ze het jammer om er een eind aan te draaien, al was ze ergens ook benieuwd naar de Collega's die ze nog niet had ontmoet die ze voor het eerst zal zien bij de meeting die binnen anderhalf uur gepland stond. De helft kende ze echter al persoonlijk, maar Luna, Lilith en Jareth alleen bij naam.

Toen ze even later in Dorchadas binnen kwam had ze een korte groet richting Alpha gemompeld die ze eerder al over de meeting had gesproken. Ze had de keus aan hem gelaten of hij mee wilde of niet. Op haar bed lag de kleding die ze voor deze gelegenheid aan zou trekken, dat ze mee nam naar de badkamer om zich daar op te frissen en om te kleden. Het was iets minder extravagant, met een spijkerbroek en een sierlijke witte trui onder een lange zwarte jas. Haar kisten had ze vervangen voor hoge zwarte laarzen met hakken. Voor formele gelegenheden was ze bereid haar dagelijkse kledij daar op aan te passen, al zou je haar niet snel in een jurk zien. Hoogstens een mantelpakje. De warme stralen van de douche stopten abrupt toen ze de kraan dichtdraaide, waarna ze zich afdroogde en aankleedde. Door haar haren werd even een snelle borstel gehaald en make- up liet ze op donkerrode lippenstift na zitten. Van haarzelf had ze al dunne wenkbrauwen en lange volle wimpers. Bovendien vond ze het verder ook taboe om haar huid onder te smeren met maquillage. Toen ze de woonkamer weer betrad wurmde ze haar voeten in de laarzen, waarna ze wat onwennig wiebelde toen ze deze weer op de grond zette en ze zelfs nog iets langer was geworden dan ze al was. ''Als ik mijn nek hier op breek verzin je maar een ander excuus in mijn overlijdensbericht.'' had ze droog richting haar adviseur gemompeld voor ze koffie van haar bureaublad pakte terwijl voor ze de deur opende om naar boven te lopen. De trap ging haar nog redelijk goed af op het gevaarte en was ze ergens ook dankbaar dat Alpha achter haar liep. In de grote vergaderruimte, waar ze een paar keer eerder was geweest toen ze nog in haar opleiding zat, nam ze plaats op haar stoel met de koffiemok in haar handen geklemd.

(Klik>)Kleding

@Alaric @Evelynn @Ronodan @Jareth @Luna @Lilith

Gezeten in de stoel gleden Alpha's ogen over de woorden op de pagina's. Het was niet bijster interessant, maar het vulde de tijd en bracht hem wat meer op de hoogte tot wat de mens nu wel niet in staat was. Het was vreemd dat hij zo dichtbij die wereld had geleefd en er zo weinig van mee gekregen had. Er was een reden dat de demonen zo afzonderlijk leefden en het was een goede ook, maar dat had nooit zijn nieuwsgierigheid onderdrukt. Dus toen Alandria ineens was verschenen had hij zijn kans met beiden handen, of beter gezegd, klauwen, aangepakt en was hij haar gevolgd. Op het eerste gezicht was alles zo ongeloofwaardig geweest. Hoe ver de mens er op vooruit was gegaan en gemoderniseerd was. Maar zodra hij de kleine lettertjes was gaan lezen, was hij er achter gekomen dat misschien niet alles leek zoals het was. Want de mens maakte nog steeds de even domme en stomme fouten als eerder. Als de fouten die hij in de boeken had gelezen die nu op een stapel naast zijn stoel lagen. Zoals de fouten die hij nu terug las in het boek wat hij nu in zijn klauwen had. Zijn ijsblauwe ogen waren afgedwaald van de letters naar het raam achter Alandria's bureau. Naar zijn verwachting zou het niet lang meer duren voordat ze terug zou keren van wat voor afspraak ze ook had. Of wat ze dan ook aan het doen was. Alpha was niet mee gegaan en aangezien het niet belangrijk had geklonken, had hij er niet veel interesse in getoond. In plaats daarvan had de demon zich in een stoel bij de haard genesteld en zat hij er al sinds de ochtend verdiept in zijn boek. Dat probeerde hij tenminste. Want zoals eerder gezegd, zo heel bijzonder was het niet. Daarom leek nietszeggend naar buiten staren zelfs nu een betere optie dan zich verdiepen wat de woorden op het papier zeiden. Hij werd echter uit deze nietszeggendheid getrokken toen Alandria plotseling voorbij was gelopen, kennelijk had hij niet opgemerkt dat ze binnen was gekomen, en hem had gegroet. Hij knikte slechts terug en sloot zijn boek om het op de stapel te leggen en op te staan. Hier blijven zitten en hopen iets verder te komen met het boek leek geen optie en aangezien Alandria aan hem had voorgesteld mee te gaan naar de meeting, leek dit hem een goed plan. De demon rekte zich uit voordat hij naar het raam slofte en naar buiten keek, zijn klauwen gevouwen op zijn rug. Pas toen Alandria weer terug was in de woonkamer draaide hij zich om, haar stilletjes aanstarend terwijl ze zich verder klaar maakte. Hij grinnikte zachtjes bij haar opmerking. 'Oh, ik denk dat ik wel creatief daarmee kan zijn.' Bromde hij waarna hij haar rustig volgde, Dorchadas uit, de trappen op en richting de vergaderruimte. Nog niet eerder had hij deze ruimte gezien, maar veel indrukwekkends was er niet aan. De incubus leunde tegen de muur achter de stoel waar Alandria zat, zijn armen over elkaar heen geslagen en zijn ogen nauwlettend op de open deur gericht.

De stormbaan die ze voor een ieder er had neer gelegd voor wie er gebruik van wilde maken lag er niet verlaten bij. Je moest het als een echte uitdaging zien waar je zowel je magie bij moest gebruiken maar je hoefde er ook geen magie te gebruiken als je daar voor kiezen zou natuurlijk. Zelf stond ze even te wachten tot de laatste leerling bijna bij het eind punt was. Niet dat ze zich voor de rest expres ging uit sloven. Nee dat deed ze nooit. Dat zouden andere wel doen, maar Luna hield hiermee enkel haar conditie op peil. De baan was met magie in gesteld en werd zwaarder na maten de gebruikers ervan sterker werden. Voor de LM's was dat het zwaarst natuurlijk, maar het leuke was dat de baan ook onthield wat je de vorige keren gedaan had waardoor de stormbaan nooit saai werd en je altijd creatief moest zijn om nieuwe obstakels te overwinnen. Het water waar je in kon vallen bezat niets speciaals waardoor je veilig was om naar de kant te zwemmen. Luna grijnsde. Ze wist dat het eerste stuk over de stenen balk het zwaarste was. Ze zetten het even op een korte sprint, maar daar kwamen de stenen stompe pilaren uit de stenen wal die links in het begin van de stormbaan stond over de lengte van de stenen balk. Ze sprong op en deze keer gebruikte ze de stenen pilaren om erover heen te lopen en te springen. De stenen wal reageerde er meteen op en trok zijn aanval terug, maar Luna was al aan de overkant gekomen waardoor de stenen muur tot rust kwam. Echter begonnen de palen die in het water stonden nu heen en weer en op en neer te bewegen. Ze kende deze dril al, maar het bleef moeilijk. Ze keek eerst rustig toe naar het ritme dat zich tussen de palen af speelde. Toen koos ze de eerste paal en sprong erop om daarna door te springen naar de volgende. De palen bleven bewegen om het moeilijker te maken. Ze concentreerde zich op haar pad, maar zag dat een van de palen toen ze opnieuw sprong een andere richting koos. Ze gebruikte haar aarde magie om een plateau te maken toen ze haar hand op de weg bewegende paal leggen kon en landen iets minder soepel dan dat ze gewild had, maar had nog geen verstuiking of verzwikking op gelopen. Toen de paal waar ze haar magie op gebruikt had de lucht in rees sprong ze naar de laatste paar palen en landen weer in het gras. De palen achter haar kwamen tot rust en het volgende deel voor haar werd geactiveerd. De driehoekige palen die aan elkaar vast stonden waar nu zakken vol zand of grote stoffen ballen heen en weer aan het zwaaien waren. Ze liep rustig dichterbij tot bij het eerste deel wat uit vier stukken bestond weer even tot stil stand kwam te staan. De dunne houtenbalk waar je over heen moest lopen was druk bezocht geweest door leerlingen met natte schoeisel. Niet dat zij daar mee zat. Luna droeg eigenlijk nooit schoenen. Dat zo vond zij beroofde haar van haar bewegingsruimte. Met rustige en getimede passen liep Luna over de dunne houten balk. Ze ontweek de zandzakken en bukte op de momenten dat ze de stof ballen op haar af zag komen. Het ritme ging sneller dan dat het bij de leerlingen had gedaan, maar zo had ze de stormbaan ook in gesteld. Wie na haar komen zou, zou niet in de zwaarste stand de stormbaan af lopen. Toen Luna klaar was stapte ze met een zeer licht buiten adem te zijn op gewone bodem. Enkele leerlingen die waren blijven kijken klapte in hun handen en vroegen haar om advies over de stormbaan. Ze was de moeilijkste niet en legde aan het uit dat ze gewoon de rust moesten bewaren en naar de juiste weg moesten zoeken om de Stormbaan zonder natte kledij af zouden komen. Daarna nam ze afscheid, want ze moest nog naar een vergadering toe. Dit zou de eerste vergadering zijn met een aantal nieuwe gezichten onder haar collega's. Maar ook nieuwe gezichten onder de adviseurs. Ze stapte rustig over het grasveld richting het kasteel om naar Cruinne te gaan en zich daar even op te frissen. Ze miste Gyashin wel. Niet omdat hij zo schattig was, maar meer om zijn advies. Niet dat ze hem er vaak naar vroeg maar ze vond zijn aanwezigheid wel fijn. Toen Luna terug in haar vertrekken was pakte ze eerst wat schone kleding en legde die op haar bed neer voor ze naar de badkamer liep om zich te ontdoen van het vuil van de training. Toen ze weer schoon was droogte ze zich af. Ach ze zou ooit wel weer een nieuwe adviseur vinden. Dat was op het moment niet belangrijk. Het agendapunt van nu was de nieuwe gezichten ontmoeten en mogelijk wat nieuws op doen. Luna trok haar traditionele Gayaise kledij en trok daarbij dunne lederen met Gayaise tekens aan haar voeten. Dit droeg ze vaak voor op vergaderingen of als ze bij de hogere heren op Erd moest komen voor overleg en andere verplichtingen. Anders droeg ze liever een simpele lederen Gayaise kleding en zonder schoeisel. Dan kon ze de ruimte om haar heen beter waarnemen. Maar om netjes tegen haar collega's te zijn droeg ze dan dit soort kledij. Toen Luna klaar was liep ze de trap op naar de vergader ruimte. Ze kon wel al voelen dat er andere binnen waren, maar ze kon niet via haar voeten zeggen in wat voor mood ze waren. Zelf was ze wel nieuwsgierig en opende de deur en zag twee personen. Eentje zat aan de tafel en de andere stond achter haar stoel. Dat was vast haar adviseur. Wel vreemd dat masker, maar wie was zij om iemand op zijn uiterlijke keuze te veroordelen. Ze maakte een Erds groetend gebaar naar beide en ging naast de jonge vrouw zitten. 'Goede dag. Mijn naam is Luna Stone, Beschermvrouwe van Erd.' stelde Luna zich aan de jonge vrouw naar haar voor en stak haar hand naar haar uit.

Het geluid van de grote staande klok had hem gewekt. Het ding was met een reden naast het bureau geplaatst waar de zware tonen hem wekten mocht hij overdag in slaap vallen. Hij was de hele nacht op geweest dus hij had al verwacht dat iets dergelijks zou gebeuren. Hij staarde even naar het tafelblad terwijl de stilte na de klok alleen werd doorbroken door het op de grond rollen van de pennen en potloden die door zijn plotselinge opschrikken in beweging waren gekomen. Hij wreef even over zijn gezicht en schoof zijn stoel van de tafel af om onvast op zijn voeten op te staan. De documenten en het overige schrijfgerei wat nu nog op het bureau lag schoof hij in een open lade die hij daarna dicht duwde. Hoe laat was het eigenlijk. 'Dyo,' zijn roepende stem klonk schor door de kamers van Angani terwijl hij het bureau los liet en nog een beetje wankel een paar stappen door de ruimte zetten.

Hij liep naar de kast en trok er een willekeurige fles uit. Een slok was genoeg om hem wakker te schudden en weer op aarde te zetten. Hij keek nogmaals de kamer rond. Nog steeds geen teken van die verdomde griffioen. Wilde hij nou mee naar die vergadering of niet? Zijn ogen gingen naar de klok die aangaf dat hij niet veel tijd meer had. De kurk terug slaand in de fles zette hij het ding weer weg en liep naar de badkamer om zich op te frissen en even later, zomaar omgekleed en met bovenkleding aan er weer uit te komen. Nog steeds geen teken van Dyonsius. 'Waar hangt hij uit,' mompelde Ronodan zacht en meer uit frustratie in zichzelf dan tegen de lege kamer. Het was uiteindelijk het geluid van vleugels en het omstooten van een stel die hem vertelde dat zijn adviseur geland moest zijn in Angani. 'Daar heb je flink je tijd voor genomen,' zei hij enkel, het feit negerend dat hij zelf net wakker was. 'Als je nog mee wil naar die vergadering moeten we nu,' vervolgde hij zonder de jonge adviseur aan te kijken. Meteen daarop vloog de deur open en vertrok Ronodan zonder achterom te kijken. Ervanuitgaand dat Dyo hem achterna kwam.

Hij was niet de eerste. De vrouw die hij een paar dagen eerder had ontmoet zat er al, evenals een wezen met een sterke duistere aura die ongetwijfeld haar adviseur moest zijn. Verder was Luna er. Geweldig. In gedachten rolde Ronodan met zijn ogen. Hij had gehoopt zich mentaal voor te kunnen bereiden op het straks opgesloten zitten met minstens vier mensen die hij niet uit kon staan. Hij stapte de zaal binnen. 'Alandria....Luna,' begroette hij hen beiden, hetzij Alandria op een iets vriendelijkere toon. Vervolgens ging hij een van de stoelen zitten. De stoel die zich het dichtste bij het raam bevond. Wat Dyo deed maakte hem eigenlijk niet zoveel uit al had hij de adviseur van te voren gezegd ogen en oren goed open te houden. Tijd voor de griffioen om te laten zien of hij echte zo'n goede adviseur was als hij zelf beweerde.

Het zachte briesjes dat er waaide, liet zijn bruine veren mee bewegen met de wind. Slaperig stopte hij zijn kop iets verder onder zijn vleugel. De kleine grot waarin hij de nacht had doorgebracht was voor het grootste gedeelte sneeuwvrij. Nog een paar minuten bleef hij zo liggen, waarna hij zichzelf wakker schudde. Slaperig stond hij op en rekte hij zijn grote lichaam uit. Hoe laat was het? In een rustig tempo liep hij de grot uit en de kou verder in. Mh.. de exacte tijd wist hij niet.. maar hij moest nog wel op tijd zijn.. toch? In een drafje bewoog hij zich over het terrein. Een konijn schoot weg voor hem, en in instinct ging hij erachteraan. Hij moest nog wat eten vandaag. Het beestje gilde in doodsangst en met één beet van zijn snavel viel al het geluid weg. Sorry konijntje. Hap, slik en weg was het. Zo.. het was niet veel maar wel iets. Met een beetje mazzel kon hij later op de dag weer iets vinden, of een iets groter dier. Na zijn snavel schoon geveegd te hebben liep hij verder, pootafdrukken achterlatende in de sneeuw. De voorkant grote poten met drie tenen voor en een teen achter. De achterpoten van hem waren vergelijkbaar met die van een leeuw of andere grote katachtige. De wind floot langs de bomen en de daken van het kasteel, waarna zijn langwerpige, fluffy beverderde oren iets anders opvingen. Hij spitste deze kort, voelde ook een haast mentale aantrekkingskracht in de richting van het geluid. Ronodan had hem geroepen. Na een paar ruime passen en meerdere vleugelslagen geraakte hij de lucht in en vloog hij richting Agani. Hij was alsnog sneller dan als hij zou rennen. Zijn vliegkunsten konden nog altijd beter.. iets wat ook weer eens werd uitgebeeld toen hij naar binnen vloog en met zijn vleugels wat spullen omgooiden. Oeps. De stem van Ronodan bereikte hem weer en Dyo keek naar hem op terwijl hij zijn vleugels tegen zijn lichaam aan vouwde. ‘Ik kwam zo snel als ik kon.’ Antwoordde hij de LM stilletjes. ‘Ik heb een kleine stop gemaakt om wat te eten waarna ik opmerkte dat je me riep.’ Ging hij hierna verder. Op de volgende woorden van de man antwoordde hij niet, in plaats daarvan liep hij in stilte achter hem aan. Dit zou zijn eerste vergadering zijn… hij was benieuwd. Zelfs een beetje nerveus. Het liet zijn poten ietsjes erger trillen, maar hij sloeg er geen aandacht op. Hij ging ervan uit dat het zo meteen wel weer minder werd.

Er waren al mensen binnen, twee mensen. Alandria en Luna, dus. Zo had Ronodan ze genoemd. Hij had hun namen wel gehoord maar had ze nog nooit in persoon gezien. Daar was nu dus verandering in gekomen. Met zijn kop bewoog hij kort naar beneden om deze daarna dan weer omhoog te halen. Een begroeting.‘Aangenaam.’ Had het weerklonken. Echt spreken deed hij nog altijd niet. Alles ging bij hem op een mentaal niveau. Hierna liet hij zijn aandacht gaan naar de derde aanwezige in de zaal. Iemand die Ronodan niet had begroet. Stilletjes liep Dyo met Ronodan mee, en nam plaats schuin achter zijn stoel. Zijn ogen liet hij naar de derde aanwezige gaan, wie hij kort in zich opnam. Hij had hem al wel eens door de gangen zien wandelen, en zo nu en dan wel wat opgevangen over hem. Alpha, de adviseur van Alandria.‘Hallo.’ Sprak hij hem vriendelijk toe, na hem een soort van knikje gegeven te hebben, net als hij eerder had gedaan bij de twee vrouwen. Vervolgens viel hij weer stil en hield hij zijn oren en ogen open, zoals hem gevraagd was. Hij wist niet precies waar hij op moest letten.. dus zou hij op alles gaan letten. Hij zou hier in ieder geval iets van gaan leren. Dat was zeker.

♣

De laatste tijd had Lilith het te druk. Af en toe was ze wel nog te vinden in haar toren, verstopt tussen de documenten dat ze moest ondertekenen. het was maar 1 of 2 dagen maximum dat ze op SSA was. Al de andere dagen was ze op haar eigen planeet in de school vol draken en jonge leerlingen. Het was niet zo groot als Starshine. Iets dat ze ook helemaal niet wou. Daarbij niet iedereen kon in de school voor drakenrijders geraken. Het zat soort van in je bloed. Het was weer een van de weinige uitzonderingen dat Lilith toevallig in haar toren zat toen de uitnodigingsbrief was gearriveerd. Weer een meeting met de nieuwe lm'ers. Hier had ze echt geen zin in. Het kwam weer in haar nadeel dat ze juist nu op Starshine zat. De vrouwe van het vuur had beter op haar warme planeet gebleven. Met een diepe zucht begon ze verder het papier te lezen dat voor haar neus lag. Vermoeid liet ze haar kin op haar vuist leunen voor ze dan maar recht ging staan. Met een enkele blik wist Lilith zeker dat Aphra haar ging volgen.

Onderweg naar de vergaderzaal dacht Lilith nog even aan haar adviseur. Dat hij maar niet de laatste ging zijn. Met haar gifgroene ogen die haar irritatie uitstraalde staarden hard voor zich uit tot ze bij de deur kwam. Zonder enige twijfeling in haar houding stapte ze de zaal binnen. In een paar seconden had ze kunnen zien wie er allemaal was. Het werd haar al duidelijk dat ze niet de laatste was. Stilletjes knikte ze naar iedereen in het algemeen voor ze in haar gewoonlijke stoel ging zitten. De tijgerin ging zelf dan naast de voeten van Lilith liggen. Het liefst huidcontact houden. Lilith zelf hield haar armen over elkaar gerust terwijl ze afwezig naar buiten zat te staren. Het was een teken van ongeduld. Dat de anderen maar snel genoeg kwamen zodat ze meteen konden beginnen. Vooral dat dit snel weer achter de rug was. Terwijl ze wachtte maakte ze met niemand echt enige contact. Ze was hier niet om mooi alles voor te leggen. De taken dat in Razen op haar wachtten waren veel te belangrijk om nu zomaar te negeren.

Gapend zich uitrekkend lag Evelynn nog in haar bed, het geluid van fluitende vogels en ze zonneschijn op de bleke huis van haar gezicht voelend. Ze hoorde het zachte geknisper van Oriole die een paar zaden in zijn bek open maakte. Het dier had geen kooi, het dier was vrij om te gaan waar het wilde.

Ze propte een broodje met pindakaas in haar waffel en keek de kamer rond tot ze zichzelf in het spiegelbeeld naast zich vond. Haar krullende lokken waren voor de verandering ontembaar. Ze hoefde het maar proberen te temmen en het sprong net zo hard weer omhoog. Met het broodje tussen haar lippen geklemd probeerde ze een elastiek er om heen te binden. Nog voor ze het om de wilde lokken kon krijgen sprong het uit elkaar. Ze gooide haar hoofd naar voren speelde met haar handen wat in haar oranje gekleurde lokken om het heerlijk wild te hebben staan.

Met een tjilpende vogel op haar schouder stapte Eva de deur uit om de trap op te lopen. Neh’ria had ze verteld zelf te kiezen of ze wilde langskomen. Zolang kende ze het wezen nog niet, maar dwingen tot iets wilde ze absoluut niet. Toen ze eenmaal bij de bovenste verdieping was stapte ze binnen, struikelend over haar eigen voeten. Plat op de grond landend, met een luide giechel kwam ze overeind alsof er niets gebeurde en keek de bekende en onbekende gezichten in de kamer aan. ’Hallo allemaal, is het geen mooie dag?!’ Vroeg ze overvrolijk terwijl ze plaats nam op een stoel haar benen over een armleuning over elkaar slaand.

Hij had een bericht gekregen van Lilith via haar tijger Aphra. Het bericht ging over dat er een meet zou zijn tussen de legendarische magiërs. De kater had geen flauw idee wat hij daarvan zou verwachten, maar het was fijn om iedereen daar in een keer te zien. Hij had zijn positie als adviseur van de vrouwe van het vuur een maand geleden aangenomen en echt veel tijd om mensen op de academy te ontmoeten had hij niet gehad. Lilith bleek een druk persoon te zijn, want naast haar werk als legendarische magiër was ze ook vaak te vinden op de school die drakenrijders opleidde op Razen. Hij was die ochtend nog even naar buiten gegaan, wat jagen, wat in het magere zonnetje liggen terwijl hij boven op een van de takken van de bomen had gelegen. Uiteindelijk moest hij zich toch maar richting de conference room begeven. Eigenlijk wilde hij later dan Lilith aankomen, maar ook weer niet té laat. Hij had zo'n gevoel dat ze het niet zou appreciëren als hij te laat zou komen. Langzaam stond hij op uit zijn liggende positie en rekte zich uit, het magere zonnetje had zijn zwarte vacht heerlijk verwarmd – ook al was het hartje winter en lag er sneeuw op de grond. Met een soepele sprong, sprong hij uit de boom, met een plof terecht komend in de witte sneeuw. Bah, nattigheid – gelukkig was het niet zo erg als in een rivier of meertje belanden. De kater maakte dat hij snel op een pad terecht kwam, daar hadden de mensen allang meerdere malen overheen gelopen, waardoor de sneeuw als het waren platgewalst was.

Niet veel later bevond hij zich weer in het kasteel, waar hij zich wederom eventjes uitrekte en zijn vacht net poetste. Hij wilde niet lijken op een of andere straatkat die zich nooit verzorgde en als het ware zijn eten haalde uit de vuilnisbakken van Oak’s Field. De sneeuw die aan zijn vacht of pootjes was blijven kleven was snel weggesmolten, door gebruik van zijn vuurmagie. Uiteindelijk besloot hij dat hij klaar was om de toren te beklimmen en naar de conference room te gaan. Hij had besloten gewoon in zijn gebruikelijke vorm de zaal te betreden. Als zwarte kat. Echt zin om in een grotere katachtige te veranderen had hij niet, hij voelde zich zo meer op zijn gemak. Lilith zou het vast niet erg vinden, ze had namelijk al een tijger aan haar zijde: het was niet nodig om daar een tweede aan toe te voegen. De trappen van de toren beklom hij soepel, de geuren opmerkend van de mensen die hier al eerder hadden gelopen. Pas bij de zesde etage pakte hij de geur op van Lilith, ze was hier al langs geweest. De geur was nog vers, wat betekende dat hij niet veel later dan haar zou arriveren. Hij versnelde zijn pas nog een beetje, waarna hij uiteindelijk alle trappen op had gelopen en aankwam bij een deur. De bovenste verdieping van de toren, de zaal waar de meet zou plaatsvinden. Met een beetje hulp van air magic bracht hij de zwarte klink van de deur omlaag, waarna hij de deur een beetje opendeed zodat hij naar binnen kon lopen. Bijna onopgemerkt. De kater liep langs enkele stoelen, totdat hij bij Lilith aankwam. Daar sprong hij op de tafel, om als het ware naast haar plaats te maken. Hij liet zijn groene kijkers even op haar vallen en knikte haar gedag. Iets later dan dat liet hij zijn blik over de anderen vallen. Hij was niet de laatste: er waren zeven legendarische magiërs in totaal en voor zover hij kon zien waren er op het moment nog maar vijf aanwezig. Er moesten dus nog twee aankomen? Hij liet zijn blik even over de andere legendarische magiërs glijden. Ze zagen er stuk voor stuk indrukwekkend uit en hij kon niet wachten tot de vergadering zou beginnen.

Een heldere, aanstekelijke lach schalde over het buitenterrein terwijl Alaric met zijn twee ijsblauwe pretoogjes naar de vele leerlingen keek die zich inmiddels om hem heen hadden verzameld. “Dat meen je niet… Heeft hij dat echt gezegd?” opperde hij, nauwelijks zijn oprechte geamuseerdheid verbergend. Er werd direct heftig geknikt door enkelen van hen, wat zijn vraag al genoeg beantwoordde. Nog wat na grinnikend, schudde de Heer van het Water zijn hoofd. “Oh oh, Ronodan toch. Goed..” Zijn blik had haast iets… ondeugends gekregen inmiddels. “En wat kunnen jullie me vertellen over Lilith..?”
Geïnteresseerd hoorde hij de vele verhalen over zijn geliefde collega’s aan, welke hij zo dadelijk voor het eerst zou ontmoeten of weer terug zou zien. Werkelijk, de leerlingen waren een rijkelijke bron aan informatie… Als een bruisende stroom, werd verhaal na verhaal gretig door hen gedeeld en door andere jongeren weer aangevuld of bevestigd. Zijn genoegzame grijns verbreedde stukje bij beetje bij de vele “kleurrijke gebeurtenissen” die zich al rond de andere Legendarische Magiërs hadden afgespeeld en nu openlijk werden verteld onder het genot van een winterse lunch in de buitenlucht. Het bood hem voldoende voorkennis, zodat hij later die dag vol goede moed de eerste echte “LM & Adviseurs Meeting” kon betreden...

Alaric had het zich eerder die dag al gemakkelijk gemaakt in het ijzige landschap. Hij was letterlijk en figuurlijk in zijn element in de sneeuwwitte omgeving. Als je niet goed keek, zou je zijn grote, breedgeschouderde gestalte haast over het hoofd zien door het wit van zijn overhemd, lichte broek, asblonde haar en zijn opvallende, blauwe kijkers.
Iedere passerende leerling was in het voorbijgaan door hem aangesproken en uitgenodigd de lunch met hem te delen, met… voorbedachte rade... En dus was van het één het ander gekomen, waardoor de Legendarische Magiër nu meer kennis had opgedaan over Starshine Academy en diens bewoners dan door ieder document wat hij sinds zijn komst hier voor zijn neus had gehad.
Prachtig..!
“Oké,” begon hij op een gegeven moment weer te spreken. Oh, hij genoot hier zo van… “Laat je handen zien: Wie van jullie heeft Alandria weleens zien lachen?”
Een doodse stilte viel spontaan over de groep. Geen enkele hand ging de lucht in, tot.. één leerling aarzelend één vinger de lucht instak en vertwijfeld mompelde: “Telt een grimas ook?”
“Nee.”
“Dan niet…” Gelach steeg op in de groep.
Alec kon het niet helpen dat een zacht lachje ook zijn lippen weer ontsnapte. “Even kijken.. Wie hebben we dan nog meer… Oh ja: Evelynn.” ging hij schaamteloos verder, alle informatie gulzig in zich opnemend als een spons.
He really shouldn't. Hehe..

Nog ruim een uur babbelde de Heer van het Water met zijn nieuwste “clan” over alle wonderlijke situaties die zich zoal op de school hadden voorgedaan en hoorde hij de sappigste roddels en zinnenstrelende nieuwtjes aan. Met de minuut, voelde hij zich beter voorbereid op wat komen ging, maar uiteindelijk was het moment toch echt daar dat hij hen moest verlaten en zich richting de vergadering zou moeten begeven.
Tenslotte stond hij daarom spijtig op om zich -na enkele dankwoorden en een vluchtig afscheid- richting de Toren te begeven, zijn verantwoordelijkheden tegemoet. Het was vanaf hier nog een ruime wandeling naar de ontmoetingsplek, waardoor Alec nog even de kans kreeg alle opgedane kennis rustig te verwerken en de gezichten die zo direct voor hem zouden verschijnen bij alle verzamelde puzzelstukjes te plaatsen…
Interessant, zéér interessant.

Het laatste stuk van zijn wandeling werd hij plots vergezeld door een grijsharige dame wat een karretje voortduwde om de Legendarische Magiërs en hun adviseurs van koffie, thee of water te voorzien. Het resulteerde erin dat Alec uiteindelijk voor haar het ellendige ding de vele trappen omhoog opsleepte en uiteindelijk zelf met een stralende glimlach met kar en al de ruimte in kwam gelopen.
Zijn nieuwsgierige ogen gleden direct over alle aanwezigen heen.
Hm.. Hij was één van de laatsten.. Perfect.
Glimlachend liep hij vervolgens verder naar binnen, alsof er in feite niks bijzonders aan de hand was, en zette de kar uiteindelijk in een hoek waar het voor iedereen bereikbaar zou zijn. Met slechts een kleine beweging van zijn pols vulde hij hierop ieders glas (die al ter voorbereiding op de tafels waren neergezet) met een laagje water. Het inschenken van koffie en thee liet hij verder aan iedereen zelf over, aangezien hete vloeistof door een volle ruimte laten zweven nou net per se een geweldig plan leek te zijn, in zijn optiek...
Alsof zijn “entree” de normaalste zaak van de wereld was, wandelde Alec vervolgens naar de groep toe om iedereen -inclusief de adviseurs- de hand, poot, klauw, of.. snavel te schudden. Zodra zijn grote hand de ander zocht, prevelde hij glimlachend diens naam, zowel van Legendarische Magiër, als adviseur. Per persoon of.. wezen.. was het ook daadwerkelijk de correcte naam, of hij hen nou al eens had ontmoet of niet. Het was hierdoor duidelijk dat Alaric zich in ieder geval enigszins had verdiept in wie hij vandaag zou ontmoeten. De manier waarop hij dat had gedaan, zou hij echter nog even achterwege laten, ..tenzij de ontmoeting uit zou lopen op een gezellige borrel bijvoorbeeld… Maar dat betwijfelde hij nog voor nu.
“Alaric Ëlmaere.” prevelde hij als laatste in het algemeen, voor eenieder die het wat kon schelen, waarna hij kalm plaatsnam op één van de vele stoelen. Hij kon het gewoonweg niet laten om, zodra hij het zich gemakkelijk had gemaakt, zijn onderzoekende blik nogmaals over alle aanwezigen te laten gaan.
Well well well… Hij was oprecht benieuwd hoe vandaag zou verlopen…

Ademt u rustig in....en weer uit alstublieft
De uitademing werd meteen gevolgd door een enorme hoestaanval waardoor Jareth bijna dubbelklapte op de dokters tafel waar hij met losgeknoopt overhemd zat, en een ijskoude stethoscoop tegen zijn borst. Een een goede twee minuten hoesten leek hij eindelijk een beetje bij te komen en zoog adem zijn longen in die pijn deden van het spontane zuurstof tekort. De arts trok zich terug en legde het instrument waarmee hij naar Jareths longen had geluisterd op een tafel. 'Dat klinkt inderdaad niet best meneer Merewode. Maar ik zou u nu niet kunnen zeggen wat het is. Daarom wil ik eerst meer testen doen. Wanneer bent u weer beschikbaar?'
Terwijl de dokter naar zijn bureau was gelopen om de nieuwe afspraak te noteren was Jareth van de tafel afgekomen om langzaam de knopen van zijn overhemd weer dicht te maken. Zijn zwarte jas hing nog over de stoel waar hij hem achter gelaten had. Maar een korte blik op de klok liet hem uit die trance, die de rustige sfeer van de behandelkamer had, ontwaken. Als hij de vergadering nog maar kon halen. In een rapper tempo dan daarvoor kleedde hij zich verder aan en schoot in zijn jas. Hij drukte de dokter de hand en wilde alweer wegsprinten maar de man hield hem tegen. 'Als uw dokter adviseer ik u om wat rustiger aan te doen. U moet zich niet onnodig inspannen,' sprak de man streng. 'Geen zorgen, ik zal me inhouden,' beloofde Jareth met een glimlach terwijl hij met een laatste vriendelijke knik naar de assistente het huis verliet om zich te haasten naar de shuttle die hem terug moest brengen naar de school.

Jareth sprong zowat de shuttle uit en rende in volle vaart naar de Toren. Hij was bijna te laat. De trappen nam hij met twee tegelijk en uitgeput nam hij een snelle tussenstop in Erdore. Zwaar hijgend kwam hij binnen, zich vastgrijpend aan het bureau en zwaar hoestend. De arts had het nog gezegd. Gealarmeerd was Ragna tevoorschijn gekomen en zat bezorgd voor zijn voeten. Hij glimlachte naar de vos. 'Kan jij Eleanor zoeken en zeggen dat er een vergadering is?' vroeg hij tussen het hijgen door. Toen hij weer op adem was beklom hij de laatste paar trappen naar de vergaderzaal. Toen Jareth zijn blik in de zaal liet gaan merkte hij dat van zijn collega's hij de laatste was. 'Goede dag. Mijn exuses. Ik had een andere afspraak die een beetje uitliep,' verontschuldigde hij zichzelf terwijl hij op een van de stoelen plaats nam. Hij had geen tijd meer voor een meer persoonlijkere begroeting, aangezien de rest ongetwijfeld wilde beginnen.

Ze mocht zelf kiezen. Zelf. Dat had de eerbare Evelynn gezegd tegen haar. De keuze of ze de vergadering bij wilde wonen lag in haar...acht handen. Neh'ria had zich niet beseft wat de relatie tussen haar en de eerbare Evelynn zou zijn. Ze was hierheen gekomen, toegewijd aan Nova, haar levensschenker en de vrouw de verkozen was om haar te beschermen. Halsoverkop was ze erin gesukkeld, half verwachtend dat ze ook weer weg gestuurd zou worden. Maar dat was niet het geval geweest. Toen had ze gespeculeerd over hoe het zou zijn. Hoe ze zou antwoorden, gedragen en luisteren. Maar meteen nu al kreeg ze zelf de keus. Met haar benen in lotushouding had ze buiten tegen de muur van de Toren in de winterzon nagedacht. Haar aanwezigheid tijdens de vergadering kon misschien drukkend zijn, daar ze een lengte van vrijwel drie meter had. Aan de andere kant betekende haar aanwezigheid dat ze zich daarna beter aan haar taak kon wijden. Dat gaf de uiteindelijke doorslag. Langzaam rees ze op uit de sneeuw waar ze in gezeten had. Haar armen waaierde uit toen ze hen naast haar lange torso liet handen. Haar pupilloze blauwe ogen van haar meest menselijke gezicht staarden in de verte. Als ze nog deel wilde nemen aan de vergadering moest ze nu gaan.

In de Toren zelf kon ze zich redelijk bewegen. Haar lange benen brachten haar in slechts minuten bij haar bestemming. Maar helemaal bovenin werd het krapper, zoals ze al voorspeld had. Ze duwde de deur open en moest diep door haar knieën om zich door de opening te krijgen. Ze had het gevoel laat te zijn en haar blik zocht, en vond, de eerbare Evelynn. Haar schouders drukte tegen het plafond en ze moest naar beneden kijken om de rest te kunnen zien. 'Mijn nederige excuses voor deze onderbreking. Alstublieft, gaat u vooral door,' verontschuldigde ze haar onaangekondigde binnenkomst waarna ze, gebukt en al, haar weg naar de eerbare Evelynn maakte. Schuin achter de vrouw, die ze eerst eerbiedig met een respectvolle hoofdknik begroet had, ging ze tegen de muur in lotushouding zitten, haar ogen op de rest van de kamer gericht. Je zou bijna denken dat ze in een standbeeld veranderd was. Ondertussen hield zij haar oren en geest open. Tijd om te bewijzen waarom ze hier was.

Haar was ter oren gekomen dat er een nieuwe heer van het water was. Tyr was niet meer? Ergens snapte ze het niet, maar het was wel weer fijn dat Cassia een nieuwe bescherm heer had. Toch had ze hem nog niet persoonlijk ontmoet. Toen Tyr weg was gegaan hadden de brieven zich opgestapelde op star shine. Zelf kon ze in haar Dragonian vorm niet schrijven. Eerlijk gezegd had ze dat nooit geleerd. Dat had ze wel gekunnen natuurlijk, maar dan had ze de mens om hulp moeten vragen en vroeger had ze nooit hoeven te schrijven. Wat nu wel jammer was natuurlijk. Dus had Shyvana de nieuwe heer van Cassia even de ruimte gegeven om alles in orde te maken. Wel had ze gehoord over een vergadering tussen de LM's een de Adviseur's. Vanuit haar ijzige grot was Shyvana gaan lopen. Het kasteel lag niet ver van het stille meer, maar ze was waarschijnlijk te laat vertrokken. Maar dat had ze nog niet door. Shyvana kon zich nog altijd verontschuldigen, mocht ze te laat zijn natuurlijk. Vlakbij het bordes van het kasteel veranderde ze zich van haar grote draken lichaam naar haar Draconian vorm en liep de grote deur door terwijl ze haar vleugels tegen haar rug aan vouwden. Ze stapte naar de toren en liep al die trappen op. Toch hoorde Shyvana dat ze niet de enige was. Maar toen ze nog de helft van het trappenhuis nog op moest verdwenen de andere voet stappen ineens. Hm, kennelijk was die persoon al op zijn of haar bestemming? Geen nood. Ze zou straks alle nieuwe gezichten ontmoeten die ze nog niet van horen of zitten kende... Nadat Shyvana de laatste trappen beklommen had stopte ze heel even. Ze mocht dan wel fit zijn voor haar leeftijd, maar in een ruk door lopen met zoveel trappen konden ze wel je adem even benemen! Nadat haar ademhaling weer kalmer was stapte ze naar de deur van de vergader zaal en klopte eerst zachtjes. De meeste mensen schenden dit beleefd te vinden voor je naar binnen ging. Dus deed ze het maar, meer om de mensen te vrede en te houden. Daarna opende ze de deur en stapte naar binnen. Oh... okay... Hehehe. Dit was genant! Was zij echt serieus als laatste? Maar goed dat draken niet konden blozen! Nou ja als je heel goed naar het puntje van haar snuit keek zag je misschien dat ze daar een klein stukje paarser was dan dat ze normaal blauw hoorde te zijn. 'Mijn wel gemeende excuses.' preveleerde ze plechtig een schuifelde naar de stoel was normaal Tyr had gezeten, maar daar zat nu iemand anders. Een man die ze van gezicht nog niet kende. Dus dit moest Alaric zijn? De man die al 200 jaar trouw verschillende LM's gedient had? Shyvana knikte beleefd maar Alaric, maar hield verder nog wijselijk haar muil

Met haar zitvlak op de stoel liet ze haar groene ogen de ruimte even doorgaan, over de stoelen waar haar Collega's weldra plaats zouden nemen om deze vervolgens op de deur te laten rusten. Toen Alpha net achter haar tegen de muur aan geleund ging staan kwam er een blonde vrouw in traditionele kledij binnen. Alandria nam haar kort op toen ze naast haar ging zitten, een gebaar makend om zichzelf vervolgens voor te stellen. De uitgestoken hand had Alandria enkele seconde later aangenomen met een stevige handdruk, haar blik onbewogen. 'Alandria Fedotova van Shadra' er kwam geen glimlach af, gewoon een zakelijke knikje van haar hoofd voor de deur opnieuw open ging. Ze liet het aan Alpha of hij zich wilde voorstellen. De roodharige man die zijn intrede door de open deur maakte herkende ze direct, opvallend met tatoeages en piercings. Haar blik volgde hem naar de stoel het dichts bij een raam, en ook hem knikte ze toe nadat ze een slok van haar koffie had genomen. De slappe meuk die uit de zaal kwam hoefde ze niet meer en had zelf een koffiemolen gehaald. Haar wenkbrauwen hadden zich in een kleine frons getrokken toen ze de verandering in Ronodan zijn toon opmerkte, maar nam er niet te veel aanstoot aan. Als ze een conflict met elkaar hadden hield ze zich daar buiten, zo lang het zich maar niet aan tafel voordeed. Achter Ronodan kwam een Griffioen binnen waarvan ze wist dat het Ronodan zijn Adviseur moest zijn. Ze had hem al eens zien rondvliegen vanuit de toren. Gelukkig hadden de makers van de ruimte waar ze zich in bevonden rekening gehouden met adviseurs die wat groter waren dan menselijk formaat. Toen het wezen dan ook mentaal tegen haar sprak keek ze niet vreemd op, aangezien Alpha dit ook deed. Ze wist echter de naam van de Griffioen niet, maar zou hier misschien zelf nog achter komen. Tijd om het te vragen nam ze niet, als het zich dan toch voor moest doen om zijn naam te weten vroeg ze het wel. Maar tot nu toe zouden de Adviseurs zich hoogstwaarschijnlijk niet direct tot de anderen richten, op een begroeting na. Deze werd ook weer met een knikje beantwoord voor twee vrouwelijke Collega's achter elkaar binnen kwamen. De eerste stelde zich niet voor, maar ze wist dat dit Lilith moest zijn. De vrouwe van het vuur. Ze had hen alleen toegeknikt, dat werd beantwoord terwijl een tijgerin die met haar mee liep aan haar voeten ging liggen. De tweede was Evelynn. De rode krullen werden door elkaar geschud toen ze viel en Alandria kon zichzelf er nog net van weerhouden niet van plaats vervangende schaamte iets onderuit te zakken. Maar zoals alleen Evelynn misschien kon trok ze zich er niks van aan en ging met haar benen over de armleuning zitten. Ook haar lippen hield Alandria maar stevig op elkaar om geen opmerking te maken over Evelynn haar.. Joviale gedrag. Ze was hier niet om steken onderwater uit te delen. Ze had altijd professioneel gehandeld naar haar Collega's en zou dit ook blijven doen in het bijzijn van anderen, maar allemachtig, wat wilde ze nu graag dat het snel voorbij zou zijn. Vervolgens merkte ze bijna niet op dat de deur opnieuw open ging, slechts een klein stukje. Ze nam opnieuw een slok van haar hete koffie, nonchalant, tot haar groene ogen zich op een zwarte kat wierpen die op de tafel was gesprongen en haar op dat moment ook had aangekeken. Was dit Lilith haar adviseur? Ze was even in de veronderstelling geweest dat de tijger aan haar voeten dit was, maar deze kat knikte hen toe, een adviseur waarvan ze de naam ook niet wist. Maar ook zijn naam liet op zich wachten toen Alaric binnen kwam. De Legendarische Magiër van het Water had ze lang geleden leren kennen en kort geleden ook weer op Starshine gesproken. Ook zijn entree was niet onopvallend te noemen door de kar die hij mee bracht, gevuld met kannen koffie, thee en gewoon water. Dat hij, in haar veronderstelling, het onding helemaal naar boven had gezeuld liet zijn goede bedoelingen zien. Maar ze bleef zwijgen en keek naar het water dat door de lucht zweefde om lege glazen die op de tafel stonden te vullen. Vervolgens deed de man een ronde, en ondanks dat ze elkaar al kenden had ze hem kort de hand geschud zonder nog steeds een woord te zeggen. Haar ogen volgden hem tot de laatste collega binnen kwam. De man, dat ongetwijfeld Jareth moest zijn, had zijn excuses gemaakt zonder ook zichzelf voor te stellen. Maar zo had iedereen zijn aanpak. Velen leerden over de jaren heen toch allemaal nieuwe mensen kennen, en zo ook nieuwe collega's. Ze wist wel dat hij al erg oud was, maar ook aan zijn uiterlijk, net als bij de rest, viel dat niet af te lezen. Toen ze net wilde beginnen met spreken, aangezien niemand hier de eerste stap leek te nemen, keek ze gealarmeerd naar de deur. Een wezen met zes.. Nee, acht armen, propte zich door de open deur. Alandria sloeg het proces zwijgend gaande, hoe deze zich uiteindelijk ongemakkelijk voortbewoog om achter Evelynn plaats te nemen. Waren ze nu dan compleet? Dan leek het erop.. Nee. Er werd op de deur geklopt. Met het glas water aan haar lippen om haar keel te bevochtigen had Alandria een blauw wezen gadegeslagen die naar Alaric was gelopen. Ze leek een beetje het lichaam van een mens te hebben, maar dan met blauwe schubben over haar hele lichaam, vleugels, een staart en een drakenhoofd. Ze was de derde die excuses maakte, maar de Shadraanse had ook wederom geen zin om hier verder op in te gaan en nam een slok van het water. Ze schraapte haar keel 'Nu iedereen aanwezig lijkt te zijn, met name de beschermheren en vrouwen, wil ik mededelen niet veel nieuws mee te hebben gebracht over de planeet waar ik verantwoordelijkheid voor draag. Echter zal ik luisteren en antwoorden op vragen.' sprak ze als eerste, haar blik kort over alle aanwezigen laten glijdend. Ze was op zijn allerminst zenuwachtig of nerveus geweest, al respecteerde ze eenieder voor diens functie. Verder had ze dan ook gezwegen, waarbij haar gelaat onbewogen bleef, haar groene ogen doordringend en haar donkerrode lippen gevormd tot een dunne lijn die fel afstaken tegen haar bleke huid.

Fijn dat allen zoveel animo hebben getoond en in een korte periode reageerde
Graag deze volgorde aanhouden om verwarring te voorkomen

Hij had zijn positie min of meer gekozen dat men niet de hele tijd langs hem heen hoefde te lopen en hij niet steeds aan de kant moest gaan om anderen voorbij te laten. En een muur was altijd een fijn steuntje in de rug. Zijn ogen waren gefixeerd op de deur waar steeds meer mensen en andere wezens door naar binnen druppelden. Het maakte hem helemaal niets uit wie ze waren, waar ze voor stonden en wat hun doel was. Het waren Legendarische magicians, prachtig, mooi, leuk. Maar wat had het hem te bieden? Daarbij waren het er naar Alpha's mening te veel. Te veel mensen die een hele planeet in handen hadden en daar maar voor moesten zorgen. Kon zo een planeet dat niet zelf? Ze waren toch ontstaan zonder de mens, dus waarom hadden ze nu hulp nodig? Dacht de mens nu werkelijk dat zij alles voor elkaar konden krijgen, wat ze maar wilden? Als eerste was er Luna. Erd. Het boeide Alpha niets. Die planeet bestond toch alleen maar uit droge aarde dus daar had je niet veel aan. On to the next one, Ronodan met diens adviseur. Dyosius.. Dyonsius, was dat het? In ieder geval iets in die richting. Alpha knikte naar beiden en leek er niets om te geven dat de man geen enkele aandacht aan hem besteedde. Hij draaide hoofd toen de vogel, Dyonsius wist hij zeker nu, toen hij een stem in zijn hoofd hoorde. Even staarde de demon het wezen kort aan, waarna hij hem ook toe knikte, al bleef het daar bij. De derde was een vrouw, die er duidelijk net zo veel zin in had als hij. De tijger die volgde kon haar adviseur, of adviseuse, zijn, al deed het dier ook geen enkele moeite om dat te laten blijken.
De vierde persoon, ook een vrouw, liet hem haast over zijn nek gaan. Haar enthousiasme en vrolijkheid was niets voor hem. Haar rode, dansende haar ergerde hem alleen maar en haar vraag of het geen geweldige dag was, liet zijn ogen draaien. De demon gromde kort om zijn ongenoegen te laten blijken, maar daar bleef het bij. Het volgende dier was een.. kat? Alpha ging wat rechter tegen de muur aan staan terwijl hij wat verwonderd het beest volgde. Nee, hij kon zich er niet door laten afleiden. Het feit dat er een kat in de kamer was nu, maakte deze hele vergadering toch wel wat dragelijker. Alaric, zo stelde de man zich tenminste aan iedereen voor, volgde niet veel later. Toen de man bij Alpha was aangekomen om hem de hand te schudden, bleef de demon met zijn armen over elkaar hem gade slaan, het enige wat te zien was in zijn ogen was koelte en een lichte verwarring, want hij had deze man nog nooit ontmoet, dus waarom wist die zijn naam? Alpha knikte slechts, als teken dat hij Alaric had gezien en dat hij nu maar mooi uit zijn buurt kon gaan.
De anderen die binnen kwamen boden stuk voor stuk hun excuses voor hun te laat komen aan. Jareth was, naast zijn groene haarkleur, niet heel bijzonder, het wezen daarna was vooral heel groot en.. vreemd.. en Shyvana die als laatste binnen kwam, deed hem niet veel. Zo te zien was iedereen nu compleet. Mooi, opschieten dan waren ze net zo snel weer klaar.
Alandria nam het woord en Alpha had moeite om niet met zijn ogen te rollen. Als ze vrij weinig te melden had, wat deden ze hier dan? Wat was dan het nut van heel deze vergadering? De demon onderdrukte een zucht en liet zijn ogen door de ruimte gaan, stuk voor stuk nam hij de mensen en de wezens in zich op, al blezen zijn ijsblauwe ogen niet langer dan een paar seconden op degene rusten. Grappig, dat mensen hier allemaal bij elkaar konden zitten, ver weg van hun planeet, om daar nu over te praten en te beslissen, terwijl ze misschien geen enkel idee hadden wat er nu daadwerkelijk gaande zou kunnen zijn.

Nadat de andere jong uit ziende vrouw zich aan haar had voor gesteld knikte Luna, Mocht de Adviseur van haar zich aan haar voor stellen dan was dat mooi natuurlijk, deed deze dat niet dan vond Luna dat ook niet erg. Niet iedereen was spraakzaam en daar had ze respect voor. Een ieder had daar zo zijn eigen reden voor. De adviseur stelde zich dan ook niet voor, maar Luna voelde al snel dat een ander stel voeten zich licht voetig de kamer binnen komen. Ondanks zijn grote omvang vond Luna het altijd nog grappig dat hij zich zo licht en snel kon voort bewegen. Een man als Ronodan zou je toch verwachten dat hij niet zo op lucht leek te lopen. Maar dat was iets dat ze bij de meeste Lucht magie gebruikers wel had gevoeld. Maar de man begroeten hen enkel bij hun namen en hoewel ze zijn toon wel hoorde liet de Erdse enkel een vriendelijke glimlach zien. Ze kende zijn humeurige gedrag wel dus liet ze dat langs zich heen glijden. Ook wist Luna dat Ronodan eigenlijk geen fan was om in deze kamer te zitten tijdens vergaderingen. Een vogelachtig dier die ze wel vaker rond het school terrein had zien vliegen kwam achter de lucht LM aan gelopen. Nu ze hem van dichterbij zag, zag ze dat het een pracht dier was, hoewel een beetje klein. Maar nog altijd een mooi dier om te zien. Toen deze zich voorstelde Deze knikte richting Dyo. Even later kwam Lilith binnen wandelen met haar tijger. Ze zei zoals gewoonlijk niet veel wanneer ze binnen kwam, maar daar stoorde zij zich niet aan. Al snel kwam daar achteraan een nieuw fris gezicht. Ze was vrolijk en straalde gewoon. Zij was vast de vrouwe van Nova... Luna grinnikte. 'Bijna zonde om binnen te zitten.' reageerde ze op haar nieuwe collega's woorden voor ze ging zitten. Een warme glimlach stond op haar lippen en ze voelde een paar trippelende pootjes over de grond trommelen. Vast een nieuwe adviseur die aan kwam gelopen en gelijk had ze. Maar Luna had het niet hardop gezegd. Een zwarte kater sprong op tafel en zetten zich bij Lilith neer. Luna moest moeite doen om geen "awh" geluidje te maken. De adviseur van de vrouwe van Razen zag er zo schattig uit!!! Toen ze nog een nieuwkomer op merkte bleek dit de heer van Cassia te zijn. Zijn kunst met het water toverde zowaar en nog bredere glimlach op haar lippen. Een echte charmeur. Hij ging ook zitten en daarna kwam er nog een LM binnen. Het was Jareth en hij voelde niet echt prettig aan, alsof hij ziek was. Luna deed altijd haar schoenen deels uit om met haar hakken de stenenvloer aan te raken zodat ze ten alle tijden kon aan voelen hoe iemand zich voelde en of er iemand aan kwam. Jareth verontschuldigde zich en Luna knikte zachtjes. Of hij vertelde wat er loos was, of niet dat lag helemaal aan hem. Maar nog voor ze konden beginnen volgde er nog twee Adviseurs die ook hun exusses maakte en plaatst namen bij hun LM's Eentje was ook nieuw, maar heel erg groot. De ander had ze wel eens een praatje mee gemaakt gehad. Het was een prachtig wezen en Luna betwijfelde het of ze in haar volle formule ook in deze vergader ruimte zou hebben gepast??? Maar nu iedereen er was begon Alandria de vergadering. kennelijk was alles goed op haar planeet, maar dat gold niet voor iedereen, en misschien ook wel dat kon Luna natuurlijk niet voor hen beantwoorden. 'Dat is fijn om te horen Alandria. Voor de nieuwkomers die mij nog niet kennen. Mijn naam is Luna Stone, beschermvrouwe van Erd.' zei Luna en ze keek de nieuwe gezichten even een voor een aan met een warme glimlach. 'Het enige bijzondere wat ik over Erd kan vertellen is dat er wat problemen zijn met de ondergrondse bronnen en de arme worden beter verzorgd. Maar verder is alles in orde.' bracht Luna haar zegje in. Het wind probleem had ze samen met Ronodan verholpen en hoewel de man het misschien niet wilde horen was ze hem daar wel dankbaar voor.

Hij had vanuit zijn ooghoeken Dyo zich achter zjn stoel zien scharen. Mooi. Van daar had de jonge griffioen een goed overzicht. Zijn ogen gingen naar de deur toen deze opnieuw open ging maar ergens wist hij al wie hij door de deur zou zien komen. Haar geïrriteerde blik en haar ongeduldige houding waren hem even iets te veel en hij rolde met zijn ogen. Het kon hem niet schelen of ze het zag. Hun laatste gesprek samen was aardig stroef verlopen om het maar zacht uit te drukken en hij zat er ook niet echt op te wachten om met haar in een kamer te zitten voor wie weet hoe lang. Als zich maar niet weer hetzelfde voor zou doen als vorige keer.
Maar het hield niet op bij Lilith. De volgende vrouw die binnenkwam kende hij niet, al wist hij haar naam. Maar hij hoefde haar verder ook niet te kennen. Haar valpartij liet hem even lichtelijk een wenkbrauw optrekken en hij kreeg nu al hoofdpijn van dat vreselijk opgewekte gedrag van haar. Hij reageerde niet op wat ze zei. Dat was ook niet nodig aangezien Luna's stem een nieuwe laag aan zijn reeds ontwikkelende hoofdpijn toevoegde. Gelukkig bleef het daarbij en kon hij zijn aandacht richten op de deur waar nog een wezen naar binnen kwam. Of, een grap. Was iemand zijn huisdier verloren of was er echt een kat de zaal binnen gekomen. Toen het dier doelgericht op Lilith afliep en hij vagelijk de bekende energie van een magische wezen kon onderscheiden, ging Ronodan er al niet eens meer vraagtekens bij zetten. Gewoon laten begaan, het is maar een paar uur. Hij durfde al bijna niet eens meer op te kijken toen de deur nogmaals open ging. De man die binnen stapte kwam hem enigszins bekend voor, al was zijn binnenkomst er een die hem verraste. Hij had hem voor deze vergadering al eens ontmoet bij het meer. Alaric was zijn naam. Een gedachte die bevestigd werd door de man toen hij de moeite nam iedereen af te gaan en een hand te geven nadat hij de kar waar hij mee binnen was gekomen opzij gezet had. Juist ja.
Het was een vluchtig moment van valse hoop. Heel even dacht hij dat de vergadering vandaag zou kunnen beginnen zonder de aanwezigheid van die achterlijke, leugenachtige, groenharige....Geweldig. De blik op zijn gelaat had zich hard gemaakt en gewoonweg hatelijk. 'Misschien is het een idee om een horloge aan te schaffen dan hmm?' het had vrij kalm en beheerst geklonken. Maar onder dat stille oppervlakte woede een storm van haat en minachtig. Het waren de enige woorden die hij vandaag aan Jareth vuil wilde maken. Ronodan trok zijn blik van de man af en richtte zich weer op de rest. Na de het laatkomen van zijn laatste "collega" besloten nog twee adviseurs dat het ook een goed idee was om nog maar even binnen te komen vallen. Hij keek niet eens meer op van de rariteiten die ertussen zaten. Als ze nou maar eens konden beginnen!

Zijn ogen gingen naar Alandria toen zij begon te spreken en daarmee de vergadering opende. Wacht? Niks te melden? In tegenstelling tot de rest kon hij het niet waarderen om ergens langer dan een uur opgesloten te zitten. Zijn blik schoot naar Luna toen zij Alandria perfect aanvulde in het nietszeggende. Hij had ook niet verwacht dat er veel nuttigs uit de Erdse zou komen. Toen het stil bleef zuchtte hij even zachtjes. 'Helaas heb ik wel twee punten die ik graag wil mededelen,' begon hij op duidelijk volume. Zijn ogen gingen over de regels van het bovenste document voor hem en een klein spiertje in zijn gezicht vertrok even. Hij haatte zijn baan. 'Goed, eerste punt. Het nieuwe ziekenhuis in de hoofdstad Bena Rikashi... natuurlijk in Bena Rikashi ...is eindelijk af en de Puffoonse regering wil persoonlijk Nova....bedanken voor hun bijdrage hierin. Medische apperatuur, medewerkers, etcetera. Evelynn... zijn blik ging naar de vrouw die nog niet zo heel lang geleden vol op haar plaat was gegaan. Hij schoof een brief met officieel keizerlijk zegel over de tafel haar kant op. ...uit naam van Puffoon....bedankt,' sprak hij, zich zo vreselijk inhoudend dat hij zijn kaken stevig op elkaar moest klemmen nadat hij uitgesproken was.
'Dan punt twee,' Hij draaide zich nu naar Alaric. 'Zoals wel of niet bekend is hebben Puffoon en Cassia de afgelopen paar jaren beide voordeel behaald bij een vredes verdrag. Zoals ongetwijfeld bekend is Alaric, loopt dat verdrag dit jaar op zijn einde. Puffoon zou daarom graag een nieuw verdrag op willen stellen met de waterplaneet. Dit zijn de documenten en ik stel voor om hier later op terug te komen,' ging hij rustiger verder waarna ook Alaric een aantal documenten zijn kant op kreeg geschoven. Het was een klein handgebaar waarmee Ronodan aangaf zijn zegje te hebben gedaan. Als de rest nou net zo weinig te vertellen had als de twee dames voor hem dan kon hij hier nog weg zijn voordat hij echt gierend gek zou worden.

Toen ze in de vergaderruimte aankwamen, was het nog rustig. Ze waren pas met vijf, met hemzelf meegeteld. Dyonsius bekeek hoe iedereen binnen trippelde.. of viel, in het geval van een over vrolijke dame. De opmerking van de witharige vrouw, dat het zonde was om binnen te zitten, kon hij alleen maar beamen. Te lang binnen zitten was niet zijn ding, maar dit sprak hij niet uit. Zijn aandacht werd al snel getrokken door een mede adviseur die binnenkwam. Een zwarte kat, de adviseur van de roodharige dame, degene die niet gevallen was. En daarna kwam de asblonde man binnen, die bij iedereen een hand of snavel of klauw of.. iets schudde. En Dyo schudde zijn kop braafjes mee. Hij voelde zich haast een belangrijk deel van deze vergadering. Ergens hoopte hij dat hij iets zou kunnen opperen maar hij zag zichzelf ook wel enkel en alleen observeren. De rest van de LM’s en Adviseurs kwamen binnen. Een groenharige man (Naar wie Ronodan een opmerking maakte) Een zes armige reuzin, en een draak. Blijkbaar was iedereen er, want Alandria nam het woord. Dyo keek om naar haar, met zijn oortjes naar haar toe gericht. Hij was intensief aan het luisteren. Dit was belangrijk en hij moest goed opletten. Dit had hij Ronodan (en zichzelf) beloofd. De eerste die na Alandria sprak was de witharige vrouw. Nu pas stelde ze zich voor, als Luna Stone de beschermvrouw van Erd. Wat hij precies moest voorstellen bij ondergrondse bronnen wist hij niet precies, maar het was vast belangrijk als de vrouw het aangaf op een vergadering als deze. Verder klonk er dat het beter ging met de armen. Aandachtig bekeek hij dan ook de armen van de vrouw, maar schudde daarna zijn kop. Ze bedoelde vast mensen die het minder goed hadden.. Daarover had hij een paar leerlingen laats horen praten. Over dat diens ouders moeite hadden met het betalen van bepaalde dingen. Het nut van geld… mensen waren er zo op gesteld maar zelf vond hij leven zonder geld vele malen makkelijker. Een griffoen hoefde niets te betalen.. enkel te jagen voor eten, water drinken, overleven. En hij moest dan de machtige Ronodan adviseren. Maar goed… haar laatste opmerking.. was het dan niet goed dat het beter ging met de armen? Dat voor de rest alles gewoon goed was? Soms… had hij nog moeite met mensen snappen. Het ging met de dag beter maar toch..

Zijn aandacht vestigde hij op zijn eigen LM, toen de roodharige man begon met spreken. Diens eerste punt ging over een ziekenhuis waar Nova bij had geholpen. En hij bedankte Evelynn. Het was apart, om een hele planeet te bedanken via één persoon. Al snapte hij het wel, na wat hij had gehoord en geleerd van de LM’s. Bij zijn tweede punt richtte de roodharige zich op de man die Alaric heette. Een vredesverdrag tussen Cassia en Puffoon liep dus ten einde. Hij zou Ronodan later, als de vergadering afgelopen was, waar dat hele verdrag over ging en waarom er perse eentje nodig was. De vraag brandde in zijn snavel, maar hij wilde deze vergadering niet onderbreken met een vraag die hij ook later kon stellen.

Het was duidelijk te zien aan lilith dat ze hier niet echt veel zin in had. Dit had ze natuurlijk ook kunnen weigeren met het excuus dat ze belangrijke dingen nog had te doen. Dit zou Lilith dan ook weer niet doen. Het was haar verantwoordelijkheid om voor haar planeet te spreken. Het liefst wou ze gewoon niemand informeren over haar planeet. Informatie geven aan de anderen en haast doen laten blijken dat er zwakheden in Razen zat. De laatste tijd is ze nu veel strenger richting bezoekers. De bescherming en procedures dat bezoekers, van andere planeten moeten doorgaan was best ingewikkeld en langdurig. Dit ging voor een lange tijd zo blijven.

De Lm'rs dat bij de vorige meeting waren wisten de reden hiervoor. Het feit dat er nieuwe legendarische magiërs waren beviel Lilith zeker niet. Dit kon betekenen dat er een kans was dat ze er niet vanaf weten. De vrouwe van het vuur was dan ook niet van plan om de gebeurtenis te hervertellen. Vooral niet omdat het zeer gevoelig bij haar ligt. In stilte ging ze met Aphra in haar stoel gaan zitten, terwijl ze tegelijk iedereen bekeek. Ronodan gaf ze maar een seconde, de rest wat langer. Jareth gaf ze een kort beleefd knikje. Ze hoopte dat zijn bos dat haast afgebrand was geweest ondertussen weer al wat beter was. Dat een vrouw gewoon over haar eigen voeten viel, Zorgde voor dat ze ongehoord zuchtte. Zonder veel te bewegen luisterde Lilith zwijgend naar wat er te vertellen viel. Op Shadra was er blijkbaar niks belangrijks genoeg en op Erd waren wat problemen bij hun bronnen. Dan het verdrag tussen puffoon en cassia dat vernieuwd werd.

Haar beurt. Geweldig... Niet. "Door een eerdere gebeurtenis..." Haar kaken verstijfden zich en haar tanden werden pijnlijk op elkaar gedrukt door de gedachte alleen al. "Zijn er strengere en ingewikkeldere regels in verband met het bezoeken van Razen" Het frustreerde haar ongezien dat ze nog steeds het moeilijk heeft. Dat ze het nog steeds niet heeft weten te verwerken. "Hiervoor zou ik dan graag ook willen vragen, wanneer dit mogelijk voor op uw eigen planeet. Uw mensen te waarschuwen voor de zware bewaking en controle bij het arriveren op Razen, alvast mijn excuses daarvoor" Echt sorry was Lilith er niet voor. Moest het niet voor de leden onder haar zijn geweest, was de kans groot geweest dat ze niemand binnen liet tot alles was opgelost. Het was de mannen gelukt om haar wat te kalmeren en gewoon veel bewaking te laten positioneren. De witte tijger die Lilith haar stemming perfect kon aanvoelen legde haar kop tegen de been van de vrouwe van het vuur. Het fijn dat ze er nog slapeloze nachten van had hielp haar slecht humeur er ook niet echt mee.

Meteen bij de binnenkomst van de zwarte kat en het moment van eén enkele seconde later dat haar blik op het wezen viel, verklaarde ze meteen de andere roodharige dame voor gek. Wie had er nu werkelijk behoefte aan zo een vreselijk wezen in zijn of haar bijzijn. Ze slikte kort voor ze haar handen op haar benen legde en werd afgeleid door de binnenkomst van Alaric. Ze moest twee keer kijken voor ze doorhad dat hij werkelijk een karretje met drinken bij zich had. Ze grinnikte zacht voor ze zijn hand aanpakte en hij haar naam noemde. Ze had tot zo ver haar mond gesloten gehouden zeker toen de laatste drie binnenkwamen met korte excuses en snel hun plek zochten. Enkel Neh’ria had ze echt aandacht voor en glimlachte zacht. ’We waren nog niet echt begonnen, ben blij dat je wilde meekomen.’ Zei ze zacht tegen haar adviseur terwijl ze nog steeds op haar stoel aan het hangen was alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De binnenkomende beschubde vrouw had ze niet echt aandacht voor.
Ze keek op toen Ali sprak maar erg veel zinnigs voor haar kwam er niet echt uit, het wezen wat zich aan haar zijde bevond zag er maar wat onheilspellend uit en veel aandacht schonk ze er ook niet aan, ze focuste liever haar blik voor een moment op de kat die nog steeds bij Lilith zat. Ze kneep haar ogen voor een moment samen tot spleetjes voor ze haar hoofd draaide naar de volgende die sprak. Ze zuchtte zacht bij de opmerking dat het zonde was om binnen te zitten. Het was winter, wat wilde ze? Rollen in de sneeuw omdat de zon er toevallig op scheen? Ze hield nog voor een moment haar mond tot ze was uitgesproken. ’Mocht je hulp nodig hebben bij de verzorging van de armen zou Nova eventueel wat hulp kunnen bieden’ Zei ze duidelijk terwijl ze de ogen van Luna opzocht, niemand verdiende het om op straat te moeten leven en zo te horen konden alle beetjes wel helpen.
Ze liet haar blik op Ronodan vallen die haar naam sprak en hier en daar wat schaarse lof uitsprak met duidelijke tegenzin over Nova. Ze glimlachte en pakte de brief van de tafel en stopte deze zonder er verder naar de kijken opgevouwen in haar kontzak. Waardoor ze wat raar in de stoel zat met haar benen over de armleuning. Ze zette haat benen op de grond en stond op haar ogen nog een keer op de kat werpende. Ze liep naar Ronodan en sloeg voor een moment haar armen kort om hem heen. Waarbij Oriole snel opvloog om er niet tussen te zitten. Net kort genoeg dat ze snel weer op haar eigen plek kon zijn, zodat hij enkel werd verrast. ’Het is geen enkel probleem, Nova helpt Puffoon graag.’ Zei ze met een brede plagende grijns op haar lippen. Ze had echt wel door aan zijn toon hoe hij haar bedankte met flinke tegenzin. Ze pakte het glas water op en nam met dezelfde brede grijns hele langzame slokjes om haar grijns iets te verdoezelen.
En meteen toen Lilith sprak wendde ze haar hoofd naar de vrouw om meteen haar blik weer te focussen op de kat die naast haar aan tafel zat. Wat ronduit smerig dat dier aan de tafel, wat nou als er eten op deze tafel lag. Totaal niet luisterend naar wat de dame zei omdat ze te gefocust was op de kat die naast haar zat. Ze moest het dier in de gaten houden en haalde eventjes diep adem. Ze wilde er niets van zeggen maar het koste wel zichtbare moeite.
Ze keek even rond en vervolgens naar haar nagels, ze had niet meer zo veel zin hier te zitten. ’Het enige dat ik echt te melden heb is dat het gehele zuiden van Nova een droogte heeft en de oogst dreigt verloren te gaan, maar ze zijn nu hard bezig de landen opnieuw te hydrateren.’ Zei ze duidelijk hoorbaar voor ieder. Nu ze recht op haar stoel zat en haar goudkleurige vogeltje de kat ook had opgemerkt was het boven op het hoofd van Neh’ria gaan zitten uit de buurt van de kat. Eva sloeg haar benen over elkaar en hield haar mond weer, ze had immers verder niets te melden.

@Aslan is next =3

Met zijn kalme blik onlosmakelijk op de andere aanwezigen gericht, maakte Alaric het zich gemakkelijk in de stoel. Op geen enkele manier leek hij uit te stralen dat dit zijn eerste vergadering was in zulk… hooggeëerd gezelschap. In zekere zin was dat ook het geval, aangezien hij zijn voorgangers van het nodige advies en ondersteuning had voorzien vanaf de achtergrond. Maar nooit eerder had hij daadwerkelijk zelf op één van de zetels plaatsgenomen om openlijk zijn mening te geven.
Zijn hoofd richtte zich iets op toen enkele laatkomers plotseling nog arriveerden. Aan de groene lokken was het niet lastig om te bepalen wie de man was: Jareth. De oudste Legendarische Magiër op dit moment. Interessant… Hij zou wel een gesprek of twee met hem willen voeren en wellicht zou daar later nog de mogelijkheid voor zijn. Dit keer hield hij zich in om op te staan en de man hartelijk de hand te schudden om de vergadering niet te storen als deze zo dadelijk zou beginnen, maar hij greep wel de kans aan hem even vriendelijk toe te knikken met een gemeende glimlach om daarmee ook zijn aanwezigheid te erkennen. Nog een seconde langer waren zijn heldere, blauwe ogen op hem blijven rusten, voor zijn blik verschoof naar de volgende binnenkomer, al zou ze bijna voor twee tellen door haar aanzienlijke gestalte. Zo! Evelynn wist haar adviseur wel te kiezen. Door verhalen had hij over haar gehoord, Neh’ria, maar hij moest toegeven… ze deden haar bijna geen eer aan, omdat haar werkelijke verschijning nog indrukwekkender was dan hij voor mogelijk had gehouden. Met oprechte interesse observeerde hij haar daarom toen ze verder door de zaal liep, wilde net een waarschuwing prevelen dat ze een stoel omver dreigde te kaatsen, maar ze was er gelukkig zelf nog net op tijd bij en ging bij Evelynn zitten. Ook zij werd glimlachend door hem toegeknikt, al betwijfelde hij ergens of ze het had gezien.
Er vanuit gaand dat de vergadering nu zou beginnen, gleed zijn blik terug naar Alandria, maar niet voor iets in zijn ooghoek zijn aandacht trok. Hm? Met enige verwondering draaide zijn hoofd zich nog een laatste keer naar de deur, terwijl hij zich afvroeg wie-
Oh.
Zijn ogen volgden haar nauwlettend toen ze naar hem toeliep. “Shyvana.” sprak hij uiterst kalm om haar te begroeten. Hij ging er maar vanuit dat dit zijn adviseur moest zijn, aangezien hij haar nog niet eerder tegen het lijf was gelopen, ondanks dat hij inmiddels al enige tijd op Starshine Academy verkeerde. Veel meer kon hij op dit moment niet tegen haar zeggen, omdat de vergadering daarop werd geopend. In een automatisme had hij zich daarom richting Alandria gedraaid en sloeg gade hoe ze hen welkom heette. Een beleefde glimlach sierde nog altijd zijn zongebruinde gezicht, waarbij hij eenieder in zijn bijzijn weer aandachtig gadesloeg. Het was fijn om te horen dat de zaken op zowel Shadra als Erd voorspoedig leken te lopen, dus wachtte Alec in stilte op nieuws wat mogelijk ook relevant voor Cassia zou kunnen zijn. Dit openbaarde zich toen Ronodan het woord nam. Terwijl hij hem nauwlettend in zich opnam en de woorden verwerkte, sloop enige geamuseerdheid op zijn gezicht bij het voorgaande “bedankje” aan Nova, waarbij hij zowaar begon te twijfelen hoe ernstig de consequenties wel niet moesten zijn als Ronodan het níet had gedaan, aangezien hij het met overduidelijke tegenzin zei. Met moeite wist Alec een grijns te onderdrukken wat al te veel zou verraden, toen de aandacht plotseling op hem gefocust werd door het vredesverdrag met Cassia. Vlug wist hij zich weer op de orde van de dag te richten door zich even te storten op de documenten die hem werden toegeschoven. “Uiteraard.” klonk het enkel kort en bondig, maar het was al wat nodig was voor nu om te zeggen. Even scande hij de pagina’s met zijn ogen, maar schoof deze aan de kant bij gebrek aan tijd en mogelijkheid om het nu uitgebreid door te lezen. Dat zou later komen. Bovendien zou hij dit nog uitvoeriger moeten bespreken met de Cassiaanse regering en Ronodan en vond hij het onbeleefd om afgeleid te raken nu Lilith vervolgens het woord nam en de updates rond Razen gaf. Eén wenkbrauw gleed iets omhoog bij het horen van haar woorden. Hij was op de hoogte van de gebeurtenis wat hoogstwaarschijnlijk tot deze maatregelen had geleid, maar het was eerder de manier waarop de vrouw zelf het vertelde wat zijn aandacht even had gegrepen. Alsof-
Alec schrok op uit zijn eigen overpeinzingen bij een plotselinge Eva. Wacht… Wat? Ietwat uit het veld geslagen gaapte hij haar aan toen ze ineens uit haar stoel opstond en naar Ronodan toe wandelde om-
Oh dear…
Als ze niet oppaste, zou Nova straks degene zijn die een vredesverdrag met Puffoon nodig had…
Waar zij vervolgens haar best deed om haar grijns te verdoezelen, kon Alaric zich nu simpelweg niet meer inhouden. Meegenietend uit puur leedvermaak en om dit gewoon… te mooi was om te zien, krulden Alaric’s mondhoeken verder omhoog in een brede grijns die zijn witte tanden ontblootten en kleine kuiltjes in zijn wangen tekenden. “Cassia…” Een ongelukkige, onderdrukte lach klonk door in zijn stem, dus schraapte hij zijn keel om zich te herstellen. “Cassia helpt graag waar zij kan om de droogte op Nova te verhelpen.” prevelde hij daarop plechtig, waarbij vooral de ondeugende twinkeling in zijn lichte ogen nog verraadde wat er tegelijkertijd door hem heen ging. “Ik zou er later verder met je naar willen kijken.” voegde hij er nog aan toe, de grijns nu met zichtbare moeite geheel van zijn gezicht poetsend.
Toen hierop een korte stilte viel, besloot Alec om zelf nu het woord te nemen en stond op, zodat hij niet alleen zichtbaar was voor zijn collega’s, maar ook voor de adviseurs rondom. “Allereerst… nogmaals welkom.” begon hij daarop als vanouds kalm en aangenaam te spreken. “Voor degenen die wat later waren: mijn naam is Alaric Ëlmaere.” Als de getrainde spreker die hij was, begon Alec rond te lopen, zodat hij met eenieder in ieder geval even oogcontact kon maken terwijl hij sprak en hij niet al te statisch oogde, wat het prettiger zou maken om naar hem te luisteren. “Sinds kort vervang ik Tyr als Beschermheer van Cassia. Er wordt niet verwacht dat Tyr spoedig zal terugkeren, dus tot die tijd… zitten jullie met mij opgescheept.” De manier waarop hij sprak was collegiaal, maar ook… persoonlijk, om de al te formele sfeer die er leek te hangen daarmee hopelijk wat te verlichten, zonder dat het onprofessioneel zou overkomen. “Om deze reden zou ik eenieder van jullie -collega én gerespecteerd adviseur- graag beter leren kennen voor een voorspoedige samenwerking, mits… jullie daar voor openstaan uiteraard.” babbelde hij gemakkelijk verder, ondertussen naar één van de ramen lopend om deze te openen en wat frisse lucht binnen te laten in de benauwde ruimte. Hiervoor moest hij even langs Evelynn en Ronodan schuiven om er beter bij te kunnen. Door zijn handen kort op de middel van de roodharige man te plaatsen, wist hij er vluchtig langs te manoeuvreren, zelf net wat meer ruimte overlatend tussen hen dat Evelynn eerder had gedaan bij haar onverwachte omhelzing.
Ondanks dat er meerdere zaken waar Cassia (in)direct bij betrokken was aan het licht waren gekomen, leek Alaric zelf verder vooral de focus te leggen op de onderlinge samenwerking. Uiteraard ging zijn planeet voor alles, maar daar was het nodige al van besproken of zou dit nog later uitgebreider besproken worden en voor nu… wilde hij met name een beter beeld krijgen bij de vele gezichten om hem heen. Terwijl hij vervolgens richting Neh’ria liep, richtte hij zich weer tot de groep. “Ik nodig jullie daarom graag uit om eens bij Ilma langs te komen, voor wie interesse heeft. En-“ Voor een moment stopte hij zijn zin om wat stoelen en een verdwaalde bijzettafel handig opzij te schuiven, zodat Evelynn’s adviseur wat meer ruimte had om te zitten met haar lengte en ze het zich gemakkelijker kon maken als ze dat wenste. “Alsjeblieft. En… belangrijke zaken rond de andere planeten ook verder te bespreken, zodat ik zo goed mogelijk in staat ben Tyr’s taken vanaf nu op me te nemen. Dank jullie wel.” Na hiermee zijn praatje afgerond te hebben en iedereen een vriendelijke blik waardig te hebben gegund, inclusief iedere adviseur, wandelde Alec op zijn gemak terug naar zijn stoel en ging weer zitten, ten teken dat de volgende kon spreken.

Hij was niet helemaal de laatste. Na hem was de adviseur van Evelynn binnen gekomen. Jareth had haar wel eens eerder gezien, ze was dan ook niet echt te missen bedacht hij zich met een vage glimlach om zijn lippen. Ze was niet de enige ontbrekende adviseur. Ook Shyvana had haar weg naar de vergaderzaal gevonden. Ergens hoopte hij Eleanor nog te zien, maar Alandria schraapte haar keel wat met duidelijkheid aangaf dat ze de vergadering wenste te openen. Jareth was enigszins opgelucht om te horen dat er weinig te melden was van Shadra. Zijn blik ging daarna naar de volgende vrouw, Luna. Hij had zich voor de vergadering al de nieuwe namen willen inprenten aangezien er nog al wat onbekende gezichten om hem heen zaten. Ook Luna wist hen te vertellen dat, op wat kleine dingen na, er weinig nieuws van Erd kwam. Dat was twee en hij durfde het bijna om een kleine opgeluchte zucht te slaken.
Toen hij vanuit zijn ooghoeken Ronodan op zag staan volgde zijn blik om zich op de man te vestigen die daar in zijn oh zo bekende "tophumeur" zijn agenda punten op tafel gooide. Jareth was de eerdere reactie van de man niet vergeten en had, buiten het rollen met zijn ogen, verder niet meer aandacht aan hem verspilt dan noodzakelijk was geweest. Zijn hoofd was bij andere zaken en naarmate de vergadering vorderde leek het steeds meer zijn gedachten te beheersen. Gelukkig was hij dit keer niet het doelwit van de roodharige luchtmagiër, al was het om zacht te zeggen komisch om te zien hoeveel moeite hij moest doen voor een normale conversatie met Evelynn. Hij gaf toe, Jareth had diepe bewondering voor haar lef. Uit eigen ervaring wist hij dat je sommige stieren beter niet teveel kon pesten. Vooral niet als ze van zichzelf al rood haar hadden. Ondanks dat probeerde hij de grijns die op zijn gezicht was verschenen te verbergen door zijn blik af te wenden. Zo eindigde zijn ogen bij Lilith. De grijns was onmiddellijk weer van zijn gezicht verdwenen. Hij had gehoord wat er gebeurd was op Razen en het was aan haar blik af te lezen hoeveel pijn het haar nog steeds deed. Maar waren deze maatregelen niet een beetje drastisch? In economisch opzicht zou het voor Razen juist nu misschien niet zo'n verstandige zet zijn zich zo vijandelijk op te stellen tegenover de andere planeten. Maar Jareth hield zijn mond. Lilith leek nou niet bepaald in de stemming om er een discussie over te starten dus hij hield zijn mening voor zich. Daarbij leek Evelynn het gesprek weer op te pakken. Droogte dus. Zijn ogen schoten naar Alaric toen de man uit zichzelf reageerde op de mededeling. 'Ook Gren biedt haar diensten aan als Nova dat wenst,' viel hij de Heer van het Water bij. Met waterhoudende planten zouden ze misschien de watertoevoer naar de velden kunnen reguleren zodat een dergelijke droogte in de toekomst voorkomen zou kunnen worden. Maar dat lag bij Evelynn en dat was voorlopig waar Jareth het bij liet zodat Alaric de tijd kreeg om zijn eigen zegje te doen. Zijn ogen volgde de man toen hij van zijn plaats was opgestaan en zich door de ruimte begaf. Gedurende zijn woorden was Jareth's blik afgedwaald naar de tafel waar zijn handen op rustte, nog altijd luisterend maar ergens toch ook wat afwezig. Pas toen hij uitgeproken leek te zijn keek Jareth weer op. Hij schoof zijn stoel langzaam naar achteren om zelf op te staan. 'Ten eerste wil ik alle nieuwe collega's welkom heten welke ik verder kort zal houden. Mijn naam is Jareth Merewode en ik ben verantwoordelijk voor Gren..,' hij pauzeerde even, alsof hij diep moest nadenken over hoe hij de volgende woorden moest formuleren. 'Ik wou dat ik beter nieuws van Gren kon brengen,' zei hij toen op een alarmerende serieuze toon. 'Een week geleden is een Regent van een van Grens grootste staten dood aangetroffen in zijn huis. Doodsoorzaak is vooralsnog onbekend gebleven. De man was kinderloos en sinds zijn heengaan kent het Grenaanse politieke leven niets dan onrust. Discussiërend over mogelijke opvolgers. Deze discussies hebben de weg vrijgemaakt voor een probleem wat mij zwaar verontrust. In de afgelopen maand heben we te kampen gehad met nieuwe groeperingen die zo hun eigen kijk op de huidige samenleving hebben met een explosieve toename in de afgelopen week. Ze noemen zichzelf Ware Magie gebruikers. Geleid door idealisten die zowel extreem als fanatiek zijn. Hun precieze bedoeling is ons nog niet duidelijk maar we weten dat ze hun radicale ideeën proberen te verspreiden naar andere planeten en op sommige van hen zelfs al aanhangers hebben gevonden,' hij onderbrak zichzelf nog een keer. 'Ik weet dat voor velen van jullie de Duistere Oorlog slechts geschiedenis is. Maar deze groep heeft eerder laten zien tot alles in staat te zijn. Genocide zal ze niet vreemd zijn. Niemand zegt dat het zover zal komen... maar dat dachten ze op Shadra destijds ook. Ik wil alleen dat jullie gewaarschuwd zijn,' eindigde hij zijn betoog en zakte terug op zijn stoel.

Neh'ria had geglimlacht naar de beschermvrouw en haar zachte woorden toen ze was gaan zitten. Ze zou haar niet teleurstellen. Het was ook niet lang na haar eigen aankomst dat nog een adviseur in de deuropening verscheen. Ze kende deze niet maar de Cassiaanse aura die ze uitstraalde deed Neh'ria er bijna zeker van zijn dat dit wezen de adviseur voor Cassia moest zijn. Nadat het drakenwezen haar plek had gevonden nam een vrouw met zwarte lokken het woord. Ze zou later wel aan Eerbare Evelynn vragen wat haar naam was. In elk geval was de overduidelijke Shadraanse aura die om haar heen hing voor nu voldoende om te weten wie ze was. Nadat de vrouw uitgesproken was bleven haar blauwe ogen even hangen op haar adviseur. Het was lastig om te peilen wat in zijn hoofd omging. Het masker maakte het haar moeilijk om zijn gezicht te lezen zoals ze geleerd had bij de meeste mensen te doen. Al snel richtte Neh'ria haar blik weer op de tafel waar de volgende spreker begonnen was. Blijkbaar heette de vrouw van Shadra Alandria. Of zo noemde de witharige vrouw haar tenminste. Eerbare Luna van Erd. Maar ook zij was na een aantal woorden al uitgesproken. Zou elke vergadering zo snel gaan? De derde beschermer nam het woord. Stond zelfs even op om dat te doen. Hij stelde zich niet voor. Het maakte voor nu niet uit. Ze kon altijd later namen uit haar hoofd leren. Al bestrafte ze zichzelf in gedachten dat ze dat niet gedaan had vóórdat de vergadering was begonnen. Zijn mededeling was langer en klonk erg… onaangenaam. Negatief gewoon. Verrast ging ze wat rechter zitten toen Eerbare Evelynn ineens opstond en op de roodharige man afliep en hem in een korte omhelzing nam. Vertrouwend op het inzicht van de vrouw zakte ze weer een beetje terug en dwaalde haar blik verder. Ze was nieuwsgierig wat voor een adviseur bij zo'n persoon kon horen. Achter de man vonden haar ogen een wezen wat ze niet helemaal kon plaatsen. Hij was een vogel maar toch ook weer niet. Zeer interessant was hij wel en ze nam zich voor hem te willen spreken op een andere plek en een andere tijd. Door haar fascinatie met het wezen zou ze bijna de volgende vrouw hebben gemist die het woord nam. Met een haast onichtbaar knikje nam ze de woorden op in haar geheugen. Dit moest ze onthouden. Haar blik ging terug naar Eerbare Evelynn toen de vrouw besloten had om op te staan en zelf te spreken over Nova. Haar hoofd zakte even bij de pijnlijke woorden die gesproken werden. Nova leed onder de droogte. Een bijna dankbare glans verscheen in haar ogen bij de hulp die twee van de mannen in de zaal aanboden om Nova te helpen in haar dorstige strijd. Een van de ogen in het tweede gezicht had zich half geopend. Een paarse gloed staarde naar het vogeltje en sloot zich toen weer. Neh'ria zelf plaatste haar rug weer stevig tegen de muur een beschermend hoge plek vormend voor de kleine vogel. Ondertussen was de Eerbare Evelynn weer gaan zitten en had de Cassiaanse beschermheer het woord genomen. Eerbare Alaric. Haar hoofd bewoog amper terwijl zij hem door de kamer volgde. Hij stopte, op nog geen meter afstand van haar, om een bijzet tafel te verschuiven en haar een iets minder ingeblikt gevoel te geven. Om de vogel op haar hoofd niet te verstoren glimlachte ze even dankbaar naar hem maar waagde het niet hem te onderbreken. Al snel was hij terug gekeerd naar zijn stoel en verdween de glimlach van haar gezicht. Het was de toon waarop de groenharige man sprak die haar niet zinde. Het was doorspekt van dreiging en gevaar maar niet vanuit hem. Uit hem klonk enkel zorgen en ongerustheid. De woorden “Duistere Oorlog” deden een lichte rilling over haar rug lopen. De zaal leek bijna wat schimmiger te zijn geworden na zijn woorden.

Het was druk in de vergaderzaal, maar eigenlijk had het ook wel iets gezelligs. Al kon Shyvana bij sommige mensen wel pijlen dat ze liever andere dingen deden dan hier rond de tafel te zitten. Ze was naar de stoel gelopen waar Tyr eerder in gezeten zou hebben, maar daar zat nu een ander gezicht in en hij begroeten haar op dezelfde manier als ze hem begroet had. Daarna begon de vergadering. De vrouwe van Shadra Alandria was als eerste begonnen met spreken. Alles was goed op de schaduw planeet zo te horen, net als op Erd al leken daar nog wat haken en ogen te zijn. De man met zijn rode haar was begonnen te spreken en Shyvana beviel zijn toon niet, maar ze hield zich afzijdig en observeerde enkel. Ronodan was geen gemakkelijke man en leek het liefste zich van de rest af te willen sluiten? Al leek Alaric geen enkel probleem te hebben met hoe Ronodan's gedrag. Shyvana schudden metaal haar kop, maar liet niets zien naar buiten af. Lilith de bescherm vrouwe van Razen begon daarna te spreken. Haar waarschuwing naar de rest verontrusten haar een beetje. Razen was getroffen geweest door grote problemen, maar om zo te reageren? Mensen waren rare wezens, Het ene moment waren ze behulpzaam en vriendelijk en het andere moment waren ze zo fel als een Drakin die haar ongeboren jongen beschermde die nog in hun eieren zaten. Maar ergens kon Shy er wel in komen dat de vuur LM zich zo op stelde. Al sympathiseerde ze niet direct met de vrouw. Haar blik en aandacht werd getrokken door een van de nieuwe leden van de LM kring. Zij vertegenwoordigde Nova en zei direct dat ze Erd wel hulp wilde bieden bij de armen. Shyvana knikte onzichtbaar. Zo hoorde het. Elkaar helpen dan tegen elkaar te keer gaan. Maar de actie van de vrouw was zo lachwekkend dan zelfs zij haar mondhoeken omhoog voelde krullen. Geweldig. Ze was echt benieuwd naar hoe de grote lucht LM hierop ging reageren met iedereen erbij. Ach, zo erg was het niet de mens zou er niet aan dood gaan. Maar Nova scheen grote problemen met het water te hebben?! Water was nodig voor elk levend wezen, maar ze knikte nu duidelijk zichtbaar bij de woorden die Alaric zei om zijn hulp om Nova te helpen met hun water voorziening. Hoewel de mensen haar vroeger als vuil hadden behandelt was ze nog altijd bereid om hen te helpen als dat ook maar even kon. Al zou Alaric vast het meeste werk doen... Ook de groen harige LM Jareth betuigde zijn steun, maar al snel verviel de toon van hulpvaardigheid en klonk duister. Zijn woorden riepen duistere herinneringen in haar naar boven en zonder het te willen zetten ze haar schudden over haar ruggengraat op. Normaal stonden die bijna plat naar achteren, maar nu stonden ze bijna overeind. De benaming die Jareth had genoemd over de groep menselijke magiërs... Ware Magie gebruikers!!! Dat kon nooit goed zijn. Ze kon zich nog net behoeden van een snerpende grom. Ze wist dan wel niet hoe de slechte mensen zich jaren geleden hadden genoemd, maar wie het ook waren de man die de mensen in de omtrek van hun territorium bezoedeld gehad met zijn duistere bedoelingen hadden bijna alle ijs draken uitgeroeid gehad. Voor zo ver Shyvana wist was zij nog de enige overlevende. Al was haar speurtocht naar wat er met de eieren was gebeurd nog niet veel wijzer geworden... Misschien dat Alaric haar daar later mee zou kunnen helpen? Haar reactie zou vast niet onopgemerkt zijn gebleven, al had de drakin haar best gedaan haar vleugels tegen haar lijf aan gedrukt te houden in plaatst van ze beschermend op te stellen zoals ze normaal deed als er iets dreigends in haar omtrek was. Natuurlijk waren het nu alleen nog maar woorden geweest, maar de herinneringen konden je soms zulke houdingen laten aannemen. Ze schudden zich nu wel even om van het gevoel van verlies, boosheid en eventuele wraak gevoelens van zich af te schudden. Ze zei verder niets om de vergadering verder hun beloop te laten, maar als er vragen zouden worden gesteld... Dan zouden het vast pijnlijk beantwoord door haar moeten worden. Een pijn die zins Jareth de woorden de over de rebelse mensen had genoemd al door haar ziel had gesneden... Nee de oude wonden weer hadden open gereten!

De zaal was gevuld met bont gezelschap. Wezens in verschillende vormen en maten, van vacht tot schubben. Magiërs met verschillende kledingstijlen die traditioneel waren of waar de drager voorkeur naar nam. Haar van kort tot lang, van bijna wit tot zwart en van rood naar groen. Aan sommigen kon je niet per se zien dat ze de functie uitvoerden waarvoor ze nu hier zaten. Maar ieder straalde een zekere energie uit. Al deze kracht gecombineerd in een ruimte, met ieder zijn eigen element, samen onverwoestbaar. Ze had nooit uitgezocht of hen zonder magie kon voelen wat zij voelde, een bijna drukkend gevoel. Nog net niet onaangenaam, maar wel aanwezig. Een pluk kort haar viel tussen haar ogen in die van de een naar de andere aanwezige waren gegleden terwijl ze iets voorover op de tafel zat geleund met haar onderarmen. Haar vingers verstrengelden zich en ze kon op sommige gezichten een uitdrukking opmerken dat ze er niet bijster veel voor voelden om hier te zitten. Haar eigen stond niet verveeld zoals bij sommigen, maar eerder afwachtend toen Luna na haar was uitgepraat. Maar het moest nou eenmaal zo zijn om af en toe de koppen bij elkaar te steken. Ze had zelf niet veel te melden, of in ieder geval geen dingen die de anderen aan zouden gaan. Natuurlijk was er wel eens iets op Shadra te beleven. Ongelukken, zoals een stuk van een dorp dat af was gebrand of moordden waarvan daders spoorloos waren. Maar niks politiek gerelateerd of dingen die invloed hadden op een andere planeet. Shadra liep op goede welvaart en handelden veelal hun problemen zelf af.
Vervolgens spraken Ronodan en Evelynn over en weer. Alandria haar wenkbrauwen kropen iets uit amusement omhoog toen ze de kaak van Ronodan zich aan zag spannen nadat hij uit was gepraat tegen de rosse dame. Ze nam een slok van de koffie die ze mee had genomen om een kleine grijns te verdoezelen.
Toen vervolgens Lilith haar woorden wegstierven had Alandria de mok weer laten zakken, maar bleef in dezelfde houding gezeteld. Echter priemden haar ogen iets terwijl deze op de andere vrouw gerust bleven. Ze hield niet van onduidelijkheid, aangezien ze dan ook niet wist wat er zich op Razen af had gespeeld. De gedachten om door te vragen liet ze varen, want het was duidelijk dat het nieuws Lilith niet beviel en nogal persoonlijk leek te zijn. Als de kans zich voor deed zou ze haar dan persoonlijk benaderen, maar verder, op mensen die van Shadra naar Razen gingen en misschien handel, had het niet veel met de planeet waar zij een verantwoordelijkheid voor droeg te maken.
Vervolgens was Evelynn aan het woord die over droogte sprak. Kort daarop liet Alaric weten dat Cassia steun bied. Maar net als bij het horen over de problemen op Erd bleef Alandria nog zwijgen. Als de Shadraanse banken niet zo krenterig waren met het uitlenen van geld om de economie op Erd te helpen had ze misschien voor hen kunnen spreken. Maar zelfs zij kon daar niet veel mee. Er was een mogelijkheid te helpen om men van voedsel te voorzien; Maar daar zou ze eventueel later op terug komen.
Op het gebied van de droogte kon Shadra niet veel betekenen. Met de steun van Cassia, die de droge stukken van water kon voorzien, was het probleem misschien ook snel genoeg verholpen voor de planeet er zwaar onder zou leiden.
Terwijl Alaric daarop rond liep had Alandria hem met haar blik gevolgd. Waar zij zichzelf juist op de achtergrond hield, ietwat afgesloten en afgezonderd, nodigde hij hen met open armen uit.
Uiteindelijk was Jareth, de laatste collega die zijn intrede had gemaakt, weer aan het woord. De man had zich niet veel van Ronodan zijn eerdere sneer aangetrokken en vertelde alsof er niks gebeurd was.
Bij zijn stemverandering richtte Alandria zich weer iets op van haar op de tafel leunende positie, de man onderzoekend aankijkend toen hij uitgesproken was. ''Betreurend nieuws..'' haar stem doorsneed de korte stilte die daarop volgde, waarbij ze doelde op de regent. Politieke onrust waren planeten niet onbekend. Ze had er genoeg over gelezen, maar het nieuws over de groepering die de kop op stak samen met de serieuze stem die Jareth had deed de ernst van de situatie doordringen. ''De mantel met zorg die ik voor de planeet draag die ooit Deshas toebehoorde is in kinderschoenen vergeleken met die van jou, Jareth.'' begon ze tenslotte, haar stem duidelijk maar met een autoritaire ondertoon ''Maar mede doordat juist Shadra hier een grote rol in had gespeeld heb ik mij daar in verdiept, er over en van geleerd.. Maar niet iedereen heeft dat gedaan. Mensen leren niet van fouten. Na honderden jaren is het vergeten en stoot de ezel zichzelf weer aan dezelfde steen. Elke keer wil men verandering en denken ze verbetering te kunnen brengen.'' ze liet opnieuw een korte stilte vallen maar ging verder, haar handen nu om de armleuningen geklemd. ''Op Shadra is mij nog niks ter oren gekomen, maar dit moet tot een halt worden geroepen voor het wel te laat is. Controles uit laten voeren en mensen registreren wanneer ze de shuttle uitkomen is een hele klus. Bovendien gaan mensen er juist over nadenken en ontnemen we hen het gevoel van vrijheid. Daarom is het misschien beter om te laten zien alsof we er niet veel aandacht aan schenken. Misschien..'' ze bleef weer even zwijgen terwijl er een bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht kwam ''Misschien is het daarom ook een mogelijkheid om één of misschien meerdere vertrouwelingen als een soort van.. Spion die..'' ze gebaarde even met haar handen ''Organisatie in te sturen. Hen het vertrouwen te laten winnen van hen die deze groepering op hebben gezet en aansturen. En zo de bedoelingen van deze 'Ware Magie' groep te achterhalen..'' ze had de naam met lichte spot in haar toon uitgesproken. Ze bevochtigde haar keel met een slok water en tikte even met een nagel tegen het glas terwijl ze de informatie die Jareth had gegeven nogmaals door haar geest liet gaan.

Excuze moi dat het even duurde. Nu Aslan niet langer de rang als Adviseur van Vuur heeft denk ik dat we hem het beste als ''NPC'' kunnen zien.

Alpha was er al vrij snel achter gekomen dat dit soort bijeenkomsten niets voor hem waren. Al het diplomatieke gezwets ging recht langs hem heen en naast dat hij er nauwelijks iets van begreep, hij kon nog net de namen van de planeten ontcijferen maar de rest was allemaal vreemd voor hem, maakte het hem ook vrij weinig uit wat er allemaal aan de hand was. Waarschijnlijk niet de beste trek die een adviseur van een van de planeten kon hebben. De demon begon zich af te vragen of dit werk wel voor hem gemaakt was. Ondanks dat hij zich sierlijk verveelde en niet kon wachten tot deze hele meeting over was, luisterde Alpha naar elk woord wat er werd gezegd, al begreep hij er vrij weinig van, en hield hij zich gedeisd. Hij kon ook nog net wel bedenken dat zijn opmerkingen die altijd op het randje van tolerantie balanceerden, hier misschien niet werden gewaardeerd. Daarbij, het was nogal vrij duidelijk dat de legendarische magicians aan het woord waren en de adviseurs een meer ik-sta-erbij-en-ik-kijk-er-naar-functie bekleedden.
Luna had niets bijzonders te vertellen, wat voor Alpha het teken was om het zeer interessante, maar ook zeer kale, plafond te bestuderen. De woorden van Ronodan lieten hem fronsen, maar niet wijken van zijn blik naar boven. Waarom duurde een vredesverdrag zo kort, kon je niet gewoon een vredesverdrag tekenen dat voor altijd door zou gaan en verbroken kon worden op elk moment? Was dat niet veel handiger?
De beweging van Evelynn richting Ronodan was dan nog zo kort geweest, Alpha kon het niet laten om het uit te proesten. De demon herpakte zich echter snel weer en keek met even ijskoude ogen als eerder weer naar het tafereel, al lag er een geamuseerde grijns op zijn lippen onder het masker. Die Evelynn was niet goed snik, wie had haar in godsnaam ooit al die macht gegeven om over een planeet te waken. Wie was in godsnaam zo dom en zo goed vertrouwend geweest om het aan haar over te dragen.
Toen echter de heer van het water begon te spreken, was die grijns al vrij snel weer verdwenen. De demon draaide, haast geërgerd, met zijn ogen terwijl hij de beschermheer aanstaarde. 'En hier dacht ik dat jij met teveel zelfverzekerdheid rondliep.' Bromde hij zo dat alleen Alandria het kon horen. Het handige van telepathisch spreken was dat hij altijd zelf kon beslissen of hij tegen meerdere of slechts een persoon sprak. De uitnodiging die Alaric vervolgens maakte om hem te bezoeken in de kamer van het water sloeg Alpha dan ook maar meteen mentaal af. Al kon hij ook wel begrijpen dat het misschien alleen voor de magicians bedoelt was. 'Oh ja, een theekransje gaat zeker net zo soepel verlopen als dat deze meeting doet, I'm sure of it.' Sprak hij met een sarcastische ondertoon opnieuw tegen Ali.
De zachte en rustige toon van de watermagiër werd echter vervangen door een alarmerende, serieuze toon van Jareth, de heer van het woud. Alpha liet zijn ijsblauwe ogen op de man vallen en pikte elk woord zo goed mogelijk op. Dood en verderf en een oprukkende, geradicaliseerde groep magiërs. Dit klonk veel interessanter dan dat theekransje waar Alaric iedereen net voor had uitgenodigd. Het was spijtig alleen dat dit op Gren gebeurde want dat was zo vreselijk ver hier vandaan. Zover zelfs dat Alpha nauwelijks het begrip voor de alarmerende situatie kon hebben. De demon keek naar de lange nagels van zijn klauwen en probeerde onzichtbaar vuil er tussenuit te halen, luisterend naar wat de beschermheer te vertellen had. Alandria haakte er op in en toen ze uit was gepraat kon hij het niet laten een opmerking in haar richting te maken. 'Ik denk dat die ezel ondertussen zijn nek wel heeft gebroken als je kijkt hoe vaak hij wel niet tegen dezelfde steen is gestoten.' De grijns die op zijn lippen stond bij het uitspreken van die woorden vervaagde al echter snel, toen hij besefte dat hij het niet alleen tegen Alandria had gezegd, maar tegen heel de groep.

PROFILE MAGICIAN

» Meeting Utrecht 29 juni || Meeting Antwerpen 6 juli
» The meeting.
» Meeting Burgerzoo: 5 Januari || Meeting Antwerpen Zoo 7 Januari
» Meeting Utrecht 16 maart || Meeting Antwerpen 23 maart
» Vermenselijkte Adviseurs

LM Meeting + Adviseurs

LM Meeting + Adviseurs

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen