<sub>Niet lang na haar bezoek had hij een notitie gekregen van de Vrouwe van het Water. Blijkbaar was ze niet van plan om bij de pakkenier te gaan zitten en had ze al gelijk de verantwoordelijk op zich genomen van het organiseren van een vergadering.
Het zou zijn eerste vergadering zijn en omdat er niet zoveel informatie bij stond wist hij niet zo goed wat hij kon verwachten. Op Erd maakte het niet uit hoe je eruit zag op een politieke vergadering, al kwam je in je pyjama, zolang je argumenten goed waren was het goed. Echter was dit Erd niet en beschouwde de man zijn thuisplaneet als rauw in vergelijking met al het andere. Dus haalde hij alles uit de kast om gemanierd over te komen. Legendarische magiërs waren niet voor niets legendarisch: hun kunnen met magie was ongekend, maar het waren ook sterke personen waarnaar iedereen opkeek. Bijna idool-achtige figuren en meestal zijn die erg netjes, dat was wat hij had opgestoken van zijn 'huiswerk'.

'Lexie, lukt het?' riep de man over zijn schouder terwijl hij zijn ogen nog steeds op de spiegel gericht hield, proberend zijn stropdas zo netjes mogelijk om te doen. "Ja meneer! Ik ben bijna klaar." Natuurlijk ging de robot ook mee naar de vergadering, ze was essentieel voor zijn mening. Ze mocht dan kinderlijk zijn, haar visie was wel altijd verreikend en uniek. Het zorgde vrijwel altijd voor meer diepgang en er werden aspecten aangekaart die normaliter over het hoofd werden gezien.
"Hoe zie ik eruit?"
Hij draaide zich om, liet de stropdas even voor wat het was. Het kleine, witte robotfiguurtje was gehuld in een kort rood jurkje. Het zat strak om haar borst, maar vanaf haar middel werd het losser en poefte het een beetje (de stof was eveneens ook wat zachter en fijner daar). Verder had ze haar rode diadeem omgeruild voor een rode, eentje uit haar grote collectie (Alex heeft er duizenden voor haar gemaakt omdat ze deze op moet hebben, maar meer uitleg is voor later ~).
'Je ziet er prachtig uit Lexie,' glimlachte hij met een glim van trots in zijn ogen. Natuurlijk voelde het aan alsof ze voor het eerst naar een gala ging en dat hij haar had opgevoed als keurige jonge dame - maar de harde realiteit bleef dat dat slechts een vage illusie was. Inplaats van blij te zijn met het compliment rolde het robotmeisje met haar ogen en liep ze naar hem toe. "Kom hier alsjeblieft," sprak ze wanneer ze voor hem stond. De man ging door zijn knieën, waarna zij de stropdas pakte hem goed deed. "Ik snap niet waarom U dit nog steeds niet kunt, U hebt mij notabene geprogrammeerd om dit soort dingen te kunnen - maar het zelf kunnen? Nee."
'Jij hebt het eerst ook moeten leren, Lexie. Daarbij heb ik de tijd niet om het te leren.'
"Oké oké, U heeft gelijk. Kunnen we nu gaan?" De enthousiasme was overduidelijk aanwezig, waarschijnlijk omdat ze dolgraag iedereen haar jurkje wilde laten zien. En dan had ze er ook nog een leuk passend envelopje bij, waar bepaalde documenten inzaten die over zaken gingen die besproken moesten worden.

De zaal had hij snel gevonden, een nacht nemen om een plattegrond uit je hoofd te leren heeft toch nog zo zijn voordelen. De deur was echter al open, wat niet vreemd was: Fealwen was er vast en zeker al omdat zij het had georganiseerd. Het mocht misschien overkomen dat het meisje niet vooruit rende en keurig naast hem bleef lopen: maar manieren had ze wel en ze wist ook dat ze zich nu moest gedragen.
Samen betraden ze de zaal, bleven even in de deuropening staan. De realisatie kwam al snel dat ze zich vergist hadden: dit was geen sjieke boel. "Alexander, waarom zijn zij niet netjes gekleed?" fluisterde Lexie, keek echter met een brede glimlach naar de andere twee in de zaal. 'Ik denk dat er spraken is van een miscommunicatie...' fluisterde hij zachtjes terug, waarna hij toch maar in beweging kwam en net deed alsof er niks aan de hand kwam.
'Goedendag allen,' grijnsde hij vriendelijk, richtte uiteindelijk eerst zijn blik op de vrouw. 'Het is een genoegen je weer te mogen zien, Fealwen.' En toen ging zijn blik naar de andere man, wit haar en rode ogen; een albino waarschijnlijk. Het was iets wat je niet veel zag op Erd, vandaar dat Lexie hem dus ook ongegeneerd met een open mond stond aan te gapen. Er was ook nog een andere man, die er ook niet zo normaal uitzag, maar hij had genoeg bende types gezien om het niet erg te vinden. Iedereen had zijn eigen persoonlijke smaak, nietwaar? 'Ik denk niet dat wij de kans hebben gehad om elkander te ontmoeten,' merkte hij op (gericht naar beiden of course), gaf Lexie een klein subtiel stootje met zijn hand (niet zichtbaar voor anderen hoor), 'Ik ben Alexander Venitas, voormalig opvolger van Milla Maxwell en nu treed ik in haar voetsporen als Heer der Aarde.'
"E-En ik ben Lexie," voegde het robotmeisje er nog snel aantoe, nog steeds bijkomend van het speciale uiterlijk van de albino.

OOC; Nee, ze gaan niet zitten waar ze moeten zitten want ze zijn nieuw and they dont know :U
En nee, Eo is stiekem geen albino but its all fine.</sub>

<sub>Hij had dit alles totaal verkeerd ingeschat, maar  het kon hem waarschijnlijk wel vergeven worden. Vooral als mensen de echte situatie wisten waar hij in verkeerde, maar het was uitgesproken dat iemand ooit de waarheid zou komen te weten. Hij was geen legendarische magiër, hij was juist verre van legendarisch en als men erachter zou komen zou hij hoogstwaarschijnlijk de boeken ingaan als een leugenaar of verrader van eigen planeet zelfs - het laatste wat ze hem zouden noemen was legendarisch.
De anderen zouden vast denken dat hij graag indruk wilde maken of iets dergelijks, iets wat hijzelf niet erg zou vinden. Fealwen kende hem echter al beter en die zou weten dat hij oprecht geen idee had van dit alles: het was een foutje. Weliswaar een vrij gênant (and adorable =w=) foutje. Lexie scheen het echter niet te deren: zij was gewoon blij dat ze kon pronken met haar mooie jurkje. Toch kwam het hier niet zoveel van door een bepaald persoon in de kamer. Tatoeages, aparte piercings enzovoorts waren ze gewend (en Alex dan vooral) - maar iemand die zo sereen overkwam totaal niet. Zelfs Lexie, die geen gelaat herkend of analyseert, was onder de indruk. De rode ogen, het witte haar en de bleke huid die van porselein gemaakt scheen te zijn... Het moest wel een volbloed Novaan zijn, toen hij destijds op Nova was geweest staarde hij mening Novaan altijd aan - gewoon omdat hij er niet aan gewend raakte. Nu was dat gelukkig anders voor hem, maar niet voor Lexie.

Gelukkig werd ze alles vergeven, zelfs Lexie's gestaar zorgde niet voor een kattige opmerking. Toch zorgde het ervoor dat hij zich alleen maar slechter voelde: hij wist de ander zijn naam niet. Natuurlijk had hij wel zijn huiswerk gedaan... Maar namen (net zoals spreuken) bleven toch zijn zwakte. Gelukkig was Lexie er nog die wat dat betreft letterlijk een fotografisch geheugen had. "Goedendag, Heer Eodan," sprak het meisje, iets wat ervoor zorgde dat ze man hem enkel een vriendelijk knikte schonk - het was overbodig om de robot na te echoën.
Natuurlijk kon Lexie geen magie van anderen aanvoelen, in tegenstelling tot hem. Echter kon hij haar natuurlijk altijd zachtjes influisteren om wie het nou precies ging zodat zij hem een naam kon geven. Hier voelde hij echter totaal niet de behoefte bij bij het figuur dat geen kik gaf. Het was niet eens te verwijten aan het feit dat de ander een lucht magiër was, de enige tegenpolen die elkaar ter plekken zouden afmaken waren immers licht en duister magiër. De houding van de ander deed het hem, het was iets wat hem niet aanstond en hij moest al helemaal niet dichtbij Lexie komen – laat staan een blik op haar werpen. Toch was het uiterst onprofessioneel om hem daarvoor aan te vliegen, dus zou hij het maar moeten inslikken – maar een hallo zou hij niet meer krijgen.
Echter was dat ook niet echt nodig: er waren altijd nog mensen zoals Fealwen (en Eodan nu natuurlijk ook dan). De vrouw complimenteerde de meisjesrobot zelfs, die hierdoor blij een rondje draait. “Werkelijk?” bracht ze blij uit, “Heel erg bedankt, mevrouw Fealwen!” Wat voor wonderen een net jurkje kon hebben: haar gedrag was ook gelijk een stuk beschaafder. “Ik vind Uw outfit ook erg leuk! Niet voor dezelfde gelegenheid als de mijne, maar wel erg mooi.”

Maar natuurlijk voelde hij de andere persoon al aankomen, maar om nu al gelijk die kant op te kijken was wellicht een beetje vreemd vandaar dat hij maar net deed alsof hij niks voelde. Wel was het overduidelijk dat het om een vrouw ging en… Een vierpoter, maar wat het precies was durfde hij niet te zeggen. Pas toen Lexie haar blik eens echt van Eodan afhaalde en zich een beetje achter haar maker verstopte keek hij haar kant op. Echter dwaalde zijn blik al snel af op het wezens dat hij niet durfde te identificeren: een gigantisch… Hij wilde het eigenlijk een gedrogt noemen, maar laten we het houden op hond.
“Welkom… Ik ben Lilith; Vrouwe van het vuur. En deze meid hier -” ze duidde het overduidelijke aan door het beest een klopje op zijn kop te geven, “- Is Aphra.”
De frons op zijn gelaat kon niet verborgen worden. Zijn blik bleef nog even op de wolf hangen waarna hij naar de vrouw keek. ‘En Aphra hier is hopelijk wel afgericht?’ Een hand plaatste hij op Lexie haar hoofd, om haar gerust te stellen. Het meisje verkreukte colbert een beetje door het nogal strak vast te houden, verstopte zich vrijwel volledig achter hem – maar was zoals gewoonlijk toch weer te nieuwsgierig waardoor haar hoofd naast de midden van de man eindigde zodat ze toch nog kon toekijken. ‘De namen zijn Alexander en Lexie overigens,’ sprak hij, ietwat afwezig omdat hij weer eens naar de wolf keek en uiteindelijk eventjes snel naar de vrouw. Nee, dat beest ging echt niet dichter dan een straal van vijf meter in de buurt komen van de robot.

Niet land nadat hij plaats had genomen kwam Fealwen tot de zaken. Het was iets wat hijzelf erg kon waarderen: een zakelijke en professionele houding. Mede omdat het ergens toch liet zien dat hij het niet helemaal verkeerd had ingeschat. Hij onderbrak haar niet wanneer ze hem voorstelde: het hoorde er gewoon bij omdat zij momenteel het hoofd was op deze vergadering en dan was je verplicht om het zo te doen, dat vond hij dan althans. Toch keek hij niet keurig de tafel rond wanneer dat de bedoeling was, maar keek hij naar een bepaald persoon; degene die nog niet plaats had genomen omdat meneer te laat was. Dat was dan weer iets dat hij helemaal niet kon waarderen: Fealwen had haar best gedaan om dit te organiseren en dan konden sommige mensen niet eens het fatsoen opbrengen om op tijd te zijn. Wel moest het hem maar vergeven worden, want een persoon was nog steeds niet komen opdagen (yea hij kan wel tellen hoor). Het had dus altijd nog erger gekund.
Ietwat geïrriteerd en met een blik van: ik weet wel dat je te laat was – keek hij naar de groenharige man wanneer deze vrijwel meteen het woord op zich nam toen de vrouw was uitgepraat. Het irriteerde hem dat de ander niet een soort van wegkroop en verdronk in schaamte over het feit dat hij te laat was. Nee, hij deed net alsof hij er al de hele tijd was terwijl het overduidelijk was dat dat een dikke vette leugen was (ahaha, en hijzelf liegt nooooit of zo – them history jokes).
Vervolgens nam Eodan het woord, woorden waar hij wel serieus naar kon luisteren – maar waar hij niks over kon zeggen. Hij had het over ene Earia Izard die een mogelijke kandidaat voor opvolgster kon zijn; maar hij kende de vrouw of het meisje in kwestie niet dus kon er weinig over zeggen. Vandaar dat hij hem ook enkel een sympathiek knikje schonk dat genoeg moest zeggen.

Vervolgens plaatste hij zijn handen op tafel en ging hij staan, schoof de stoel daarbij een beetje naar achter. ‘Ik zal niet om zaken heen draaien: ik ben hier net en na enkel wat oppervlakkig onderzoek kwam ik achter bepaalde factoren die ervoor kunnen zorgen dat het kiezen van een opvolger mogelijke problemen gaat hebben bij mij, overigens ook bij Vrouwe Fealwen,’ hij keek eventjes naar haar, alsof hij zocht naar een soort van goedkeurig dat hij haar erbij betrok en dus ook bepaalde gegevens van haar.
Lexie kreeg een tikje op haar schouder, waarna ze opstond en haar blik richtte naar een muur die iedereen goed kon bekijken. Ze knipperde een paar keer met haar ogen waarna er een licht door begon te schijnen: ja, ja meneer had zijn best gedaan hiervoor! Via haar ogen wist de robot een dia te projecteren op de muur, die verscheidene grafieken aangaf. ‘Zoals jullie hier kunnen zijn, mijn collega’s, is er een erg groot verschil tussen het aantal magiërs op deze school – uitzonderingen zoals hybrides uitgesloten. Mijn voorkeur voor een adviseur gaat uit naar een volbloed Erdse, mede door persoonlijke redenen. Echter werkt dit erg in mijn nadeel omdat -’ Oh, er kwam een laserlampje bij die hij uit zijn broekzak haalde zodat hij dingen kon aanwijzen op de dia, ‘- zoals jullie kunnen zijn het percentage volbloed Erdse leerlingen erg klein is in vergelijking met anderen, Cassianen uitgesloten omdat zij met hetzelfde probleem te maken hebben.’ Lexie sloot haar ogen, waarna de projectie werd gestopt en ze weer rustig ging zitten. ‘Vandaar dat ik mij eerst wil gaan focussen op dit ‘probleem’. Waarom kiezen zo weinig Erdsen en Cassianen voor deze academie? En is het wellicht beter als we een opvolger zoeken op onze eigen planeet? Ik ben geen directeur van deze school en het is dus ook niet mijn werk of taak om meer leerlingen te werven voor deze school.’ Eventjes dacht hij na, waarna hij een zachte zucht slaakte: ‘Echter kan ik moeilijk heel Erd af gaan reizen opzoek naar een opvolger, er zijn vele zaken die ik moet regelen  en die nog afgehandeld moeten worden omdat Milla er nooit de kans voor had gehad. Maar ik hoop dat jullie mijn situatie begrijpen en vandaar dit uitstel van een mogelijke zoektocht naar een opvolger: want ik weet dat vooral ík hiermee bezig zou moeten zijn, kijkend naar het voorval tussen het niet aanwezig zijn van een legendarische magiër tussen Milla haar periode en mijn beginnende periode hier.’
Hierna ging hij weer zitten, gaf daarmee aan dat hij zijn verhaal klaar was.

OOC; I freaking love Erd. Technologie whooo >'D (En als de man een fucking robot kan maken, kan hij ook wel een soort van vage beamer maken).
En fuck it, maar sommige dingen MOEST ik wel half godmodden omdat ik anders niet goed wist wat ik moest doen en ik moest posten omdat ik al de fout had gemaakt om netjes op mijn beurt te wachten. En ik wil wel dat dingen nog enigszins logisch zijn.</sub>

<sub>Natuurlijk ga je ervan uit dat iedereen zich goed gedraagt en er dus geen botsingen ontstaan – maar hij was en bleef een Erdse in hart en nieren en dat ging gepaard met een hoop dingen. Een daarvan was dat hij mensen liever een rake klap gaf dan dat hij er rustig bij ging zitten, maar dit was een van de vele gewoontes die hij had geleerd om te onderdrukken. Wel kan het niet verholpen worden dat de neiging ertoe wel aanwezig is als iemand gewoon het bloed onder zijn nagels vandaan haalt. Jammer genoeg moest dat uitgerekend nu gebeuren: de vrouw met haar oversized puppy moest zo nodig een grote bek hebben. Hij was niet eens instaat om het fatsoenlijk te verwoorden in zijn gedachtes.
Toch hield hij zich in, trok enkel een wenkbrauw op. ‘Ik weet dat Razianen niet veel kennis hebben over dit soort zaken, maar dit is gewoon beneden het niveau teleurstellend,’ begon hij, leek ergens verbaasd over haar woorden – woorden die als een belediging aan hadden moeten komen, maar ze waren eerder lachwekkend, ‘Robots zijn geprogrammeerd en nou is Lexie haar systeem ingewikkeld: ze heeft alsnog meer manieren dan alle mensen op jouw planeet bij elkaar. Daarbij is mijn emotionele invloed, die kan leiden tot fouten – iets wat jij maar al te goed aangeeft met Aphra, niet schadelijk voor haar gedrag. Ze is stabiel, stabieler dan een onnodig groot beest.’ Langzaam kroop het robotmeisje achter de man vandaan, ging wat rechter staan. “Die tanden accentueren de slechte invloed van Uw stabiele invloed op haar des te meer,” merkte ze op, gaf de eerdere woorden van haar maker nog wat meer kracht.
Meer kon hij niet zeggen over haar zielige opmerking, dus zou hij het daar maar bij laten. Haar trage brein zou het vast niet bij kunnen houden: dat had ze al aangetoond met haar eerdere onnozele vraag. Triest hoe zo iemand op een officiële manier aan de positie kon komen: zelfs hij kon het nog beter.

Het feit dat ze ook nog niet eens had gekeken naar een opvolger vanwege documenten was een reden des te meer voor hem om haar niet eens aan te kijken. En hij had geen documenten die op hem hadden gewacht na zijn aankomst hier? Alles was een zooitje ongeregeld door de tijd tussen de verdwijnen van Milla en zijn optreden als legendarische magiër. En zelfs hij had nog tijd gevonden naast het bekijken van documenten om het hele opvolger gebeuren te bekijken.
Ze was gewoon een grote grap.

Tijd om de grappenmaakster los te laten en weer te focussen op het volgende punt. Lexie schoof al snel onopvallend bepaalde papieren voor de man op tafel, documenten waar belangrijke zaken op stonden. ‘Ik zou graag een bepaald probleem willen aankaarten op Erd – gezien het met de economie en dergelijke zoals gewoonlijk goed loopt,’ begon hij met een heldere stem, nam maar als eerste het woord omdat niemand anders zijn mond open trok, ‘Zoals jullie weten zijn seizoenen iets wat we vrijwel kunnen negeren op Erd; we hebben droge en natte periodes. Echter overheerst de droge periode nu in de meeste gebieden en is het enige gedeelte waar nog iets van regen valt het oosten. Hierdoor is het water erg schaars geworden en beginnen de oasis op te drogen, sommigen zijn zelfs al helemaal verdwenen. De voorraad raakt op en de regering mag dan te koppig zijn om het te erkennen,’ hij stopte even, scheen zelf ook moeite te hebben met de volgende woorden: ‘We hebben hulp nodig.’
Een paar tellen zweeg de man, waarna hij zijn blik vestigde op Fealwen. ‘Ik weet niet in hoeverre er ervaren water magiërs zijn op Cassia, maar ik weet dat sommigen van jullie de mogelijkheid hebben om het weer te veranderen – om het te laten regen. Ik heb er zelf al naar gekeken maar… Zonder toestemming en daarmee een vorm van hulp kom ik nergens. Ik weet dat deze techniek ergens als heilig wordt beschouwd bij sommige volkeren, maar ik weet zeker dat er een goede oplossing gevonden kan worden waarbij niemand geschaad wordt.’ Als hij eerlijk was had hij dit liever met de vrouw besproken in een op een gesprek, maar het feit dat ze wilde dat ze beter communiceerden had ervoor gezorgd dat hij het toch maar zo deed. Wellicht konden anderen ook een uitweg bieden, je wist maar nooit. En daarbij hoopte hij ook gewoon wat punten bij haar te scoren om zijn kans op toestemming te vergroten.

OOC; Niks persoonlijk nemen aub.
Maar als er niet geregeld gepost word en ik niet veel materiaal heb om dingen te doen moet ik gewoon even sassy Alex erbij halen voor opvulling - gezien er wel verwacht word dat ik een redelijke post uit de hoge hoed haal.
But people: post pls <3</sub>